Een mens moet offers brengen als er bezoek komt, dat is zeker. Om 9u30 werd ik in het hotel verwacht om eens van een gastronomisch ontbijt kan genieten zonder er zelf moeite er te moeten voor doen. Voor het gemak en de snelheid nam ik dan maar de bus die mij toch wel zeker een halfuurtje wandelen uitspaart. In het hotel aangekomen was het buffet wel een beetje kleiner dan verwacht maar als je geen moeite moet doen kan me dat niet deren. Om 10u stond er een militaire parade op het programma in de buurt van de white tower. Dus we moesten voortmaken want dit lag ook niet echt tegen het hotel. We namen alweer de bus om tijd te besparen en kwamen net 10 minuutjes na 10en aan. Er was nog niets te zien. Ik belde de franse meisjes die ik ook al had zien vertrekken toen ik het gebouw verliet en vroeg of zij al van iets meer wisten en waar ik hen kon vinden. Zij wisten blijkbaar niet dat het uur veranderd was vandaag. Was wel komisch om te zien dat we eigenlijk in de residentie ver weg van de wereld leven. Gelukkig dat mijn ouders in een hotel zaten waar ze het ons hebben meegedeeld anders wist ik ook van niets. Tegen 11en kwam er dan toch schot in de zaak. Ik had ondertussen ook al de Franse meisjes gevonden en de parade ging dus van start. Eerst was het meer dan een half uur gekostumeerde mensen die langskwamen. Kostumen allerhande en van alle tijden. Maar na een eindje begon dit echt tegen te steken. Je zag het aan het volk want in het begin stond iedereen te applaudisseren maar nadien stond iedereen te kijken als een koe op de eerste stoomtrein van Mechelen naar Keulen. Nadat deze stoet afgelopen was begon de echte militaire parade. Een immense kolomme van tanks en ander militair materiaal passeerde de revu, echt ongeloofelijk. Ik had nog nooit zoveel materiaal in een keer gezien. Ik moet bekennen het geeft een zeer dubbel gevoel. Je voelt je wel veilig als je dat allemaal ziet alleen vraag je je af waarvoor ze dit allemaal nodig hebben. Na de parade plaatsten we ons op een terrasje in een shoppingcenter om een pizza te eten en gingen nadien naar het hotel om mijn valies op te halen en deze naar Matsi te brengen. We namen de taxi en ik toonde dan maar eens mijn koningdompje van een kamer. De valies werd geleegd en alle gewenste lekkernijen kregen een zeer veilig maar goed plaatsje. Het werd dan stilaan tijd om te gaan eten opnieuw daar we laat hadden gegeten smiddags was het hongergevoel snel terug. We bezochten een bar in het oude stadsgedeelte waar men zowel pasta als pizza kan eten en waar er enkel Grieken te bespeuren waren die naar het voetbal aan het zien waren. Het team van Thessaloniki was namelijk aan het spelen. Tegen de pauze hadden we gedaan met eten en gingen we dan maar naar huis. Ik ging nog langs bij Sandy op de kamer en het werd toch 1 uur tegen dat ik in mijn bed belandde.
Zo is het alweer weekend geworden. En tevens worden mijn ouders op de luchthaven van Thessaloniki verwacht. Het voorziene aankomstuur was 13u30. Ik maakte dus dat ik op tijd in de luchthaven aanwezig was. Ik maakte me klaar om te vertrekken tegen 12en en Caroline (la brune) kwam me zoeken daar zij ook richting luchthaven moest om een vriendin op te halen. Ze zat wel een beetje in de put omdat air france staakte was er maar 1 van haar 3 geinviteerde vriendinnen naar hier kon afzakken. We namen dus de bus richting IKEA waar we van bus moesten wisselen. Uiteindelijk begon het al na 13u te worden en kwam er maar geen bus. We besloten dan maar om het laatste stuk per taxi af te leggen. De rit koste iets van een 2 euro maar we moesten 3 onvoorziene euro bijbetalen voor de airportservice. Aangekomen op de luchthaven vroeg ik dan maar aan de infodesk waar de arrivals waren en ze stuurde me naar beneden. We kwamen terecht zonder enige controle in de bagage delivery. Ik kwam mijn ouders direct tegen. We wachten op de bagage en natuurlijk hadden we weer maar eens geluk, een van de koffers, diegene die mij moest voorzien van voedingswaren en andere kledij om de winter door te komen, was achtergebleven in Munchen. De tag van de bestemming was namelijk verloren gegaan. We moesten het adres achterlaten van het hotel en we vertrokken dan maar richting hotel met de bus. We checkten in dropten de bagage in de kamer en gingen wandelen in de stad. Het was al te laat want na 15u sluiten alle winkels hier al op zaterdag. We wandelden maar wat rond. De ganse winkelstraat af, evenals de zeedijk en toen de dreigende regenwolken hun taak begonnen uit te voeren plaatsten we ons dan maar op een terrasje. Nadien nog een crème-glace en daarna terug naar het hotel om een aperietiefke te nemen op het terras van de kamer. Ik nam dan ook nog eens een echte douche en daar kan een mens precies echt van genieten. Nadien begaven we ons naar een van mijn favoriete restaurants hier genaamd Kitchen Bar. Ik at er een Mix Grill en die was echt delicieus. Na dat we alle 3 alles wat op ons bord lag tot ons hadden genomen betaalden we en begaven we ons naar de lounchebar die behoorde tot het restaurant. En zo sloten we de avond dan maar af.
Het idee om deze vrije dag in te zetten met een brunch ter gelegenheid van de naamdag van Thessaloniki sloeg blijkbaar wel aan. Iedereen die we meewilden hebben (Sofia, Sandy, Theresa en mezelf) was om 12u klaar voor vertrek. Uiteindelijk wandelden we tot 13u30 en was het eerder tijd voor lunch en deden we dit dan maar. We trokken richting kitchenbar, precies wel een van mijn populaire bestemmingen. Nog niemand van mijn gezelschap had daar reeds geweest maar toen ze het zicht zagen was iedereen direct verkocht om plaats te nemen in de veel te comfortabele zetels met uitzicht op de stad. We zochten alles iets in de menukaart en wachtten geduldig af. Tegen 3en was de feestmaaltijd afgelopen. We betaalden dan maar onze opgelopen schulden en vertrokken richting stadscentrum waar we allen zin hadden, bij het voorbijkomen aan bakkerij Blé in ijscreme. Iedereen nam er een en we installeeren ons op een bankje. Laure en Alexandra wenstten ons te vervoegen en dus wachtten we hen op een beetje later aan de white tower. De groep splitste zich daar dan op in een groep richting Matsi en ik samen met Alexandra en Laure naar het appartement waar Alexandra gehuisvest is. Daar sloegen ze dan nog maar eens aan de kook om de avond te vullen. De 2 Caros en Sofia waren uitgenodigd. Het was er opnieuw supergezellig. Deze avond stond de 2de echte erasmusparty op het programma dus iedereen maakte zich klaar om zich daarnaartoe te begeven. Ik had er niet echt zin in om de toestanden van vorige week nog eens te moeten aanzien en aanhoren en Udo (Duitser) al evenmin. Ik besliste dan maar eens gewoon thuis te blijven en vroeg te gaan slapen om fris man te zijn morgen en nog een zwemetje te kunnen doen alvorens richting luchthaven te vertrekken. Het is nu 1 uur en ik stop er mee. Het is genoeg geweest voor vandaag. Tot morgen!
Om 10u30 lichtte ik me uit mijn bed. Ik wilde namelijk opnieuw zwemmen. Dus om maximaal gebruik te kunnen maken van de zwemfaciliteit en de stralende zon aan de hemel moet je offers brengen niet? Uiteindelijk bleef ik tot 14u30 aan het zwembad en het hongergevoel dreef me in de richting van het studentenrestaurant. Daar bood men weense worsten met rijst. Niet echt goed maar niet echt slecht ook. Toen ik daar aankwam kwamen Theresa en Anna er ook juist aan. Zo zat ik tenminste niet alleen om te eten. Het was dus reeds laat in de namiddag en dan besliste ik maar om eens te gaan neuzen wat er in de residentie gebeurde want de laatste tijd ben ik er amper te bespeuren. Daar kwam ik Sofia tegen die van plan was zich richting wassalon te begeven en ze vroeg of ik toevallig geen zin had haar te vergezellen. Ik stemde in daar het toch begon te overtrekken en ik anders toch niet echt wist wat doen. Savonds had Laure het formidabele idee om aan de kook te slaan voor de ganse bende en alweer was het, niettegenstaande het een probeersel was, verrukkelijk. Nadien stond er voor de avond nog een kitchen-party op het menu. Sandy (Duitse), Sofia en ik hadden niet echt zin aan deze zatte bedoeling deel te nemen en we gingen dan maar eens stappen. We wandelden de berg af richting dijk en wandelden vervolgens gans de dijk af tot aan Kitchenbar waar we een rustpauze inlastten en wandelden nadien terug. De honger kwam terug maar de redding was nabij. Aan het einde van de dijk was er een pizzahut. We bestelden ons bijgevolg een pizza. Het was al 2u geworden en moesten dus de berg nog op. Om 2u30 waren we aan de voordeur en was het duidelijk hoorbaar dat het feest nog goed aan de gang was. Maar niet voor lang. Het feest was snel afgelopen wanneer er iemand met zijn zatte patatten besliste een brandblusser te openen in de kelder. Iedereen die zich op de kelderverdieping bevond spurtte met zakdoek voor de mond naar boven alsof het kot in lichterlaaie stond. Ik bevond mij reeds boven en wist dus totaal niet wat er gebeurde. Ik ging dan ook maar naar buiten daar het inderdaad zeer verdacht rook in de kelder. Een halfuur hebben we buiten moeten wachten omdat de kelder volledig ontoegankelijk was door de mist en de geur. Dan begon de 2de paniekgolf, als de concierge dit morgen opmerkt hebben we permanente controle. Dus met de enige zwabber die we hebben in dit kot begonnen we maar te boenen, maar het was ontbegonnen werk. Het plakte al in de grond gewoon. Iedereen was er een beetje van aangedaan en het feest was compleet gedaan op 5 minuten tijd dus. Om 4u vergezelde ik nog iemand huiswaarts en dan kwam ik een kleine 3 kwartier later terug in mijn kamertje aan.
Ik ontwaakte zoals gewenst om 10u30 en maakte me klaar om me naar het zwembad te begeven. Olga had ook belooft te komen maar wist nog niet wanneer dus begon ik maar alvast mijn lengtes te doen. Ik strandde op 2500 meter. Ik was best tevreden daar het zo een eind geleden was in het water vertoeft te hebben. Nadien positioneerde ik me in de zon en genoot tot 3u30 van het mooi leven. Nadien kreeg ik honger, logisch gevolg als je vergat te ontbijten en geen lunch had genomen, en ging ik naar Matsi om croque monsieurs te maken. Ik kwam Elena onderweg tegen en die vroeg me of ik toevallig geen zin had nog naar de Zara te gaan. Ze had nog een broek nodig en wist anders niet goed wat doen. Ik stemde in en nadat ik mijn croques had verorberd vertrok ik met haar richting stadscentrum meerbepaald Zara. Ze keek rond in de vrouwenwinkels maar vond niet echt haar goesting. Ik stelde haar de vraag of ze toevallig geen zin had ook de mannelijke winkel te bezoeken, daar ik nood had aan een 2de pullover. Ze stemde zonder morren in en vonden uiteindelijk wel mijn ding. Een bruin-grijs gestreepte trui aan een aanvaardbare prijs. Daar het nog steeds mooi weer was stelde ik voor om te gaan apertieven in Kitchen Bar daar we er toch niet ver vandaan zaten vond ik dit het goede moment. Het zicht snoerde haar ook de adem eventjes af. We namen plaats op de eerste rij en keuvelden gezellig over allerlei zaken. Het was snel 7u30 en het koelde al evensnel af waardoor we ons dan maar in beweging zetten richting studentenrestaurant. Anna; Theresa, Julia en Antonio (corresponderende nationaliteiten: Duits-Nederlandse, Oostenrijkse, 2 Spanjaarden) waren daar ook aanwezig en we schoven dan maar gezellig bij. Het eten was niet te fameus. Na het toch te hebben binnengewerkt verplaatsten we ons dan maar naar Matsi. Alvorens Matsi te betreden nodigden Theresa en Anna me nog uit om mee te kijken naar een film die ze gingen huren. Ik beloofde langs te gaan maar uiteindelijk was het compleet uit mijn gedachten gegaan toen ik met Anastasia aan de babbel was geslagen in haar kamer. We babbelden uiteindelijk alweer tot 3u. Hoe we er steeds in slagen die tijd vol te praten ik versta het niet. Dus landde ik weer niet echt vroeg in mijn bed.
Dit was eens een dag vol met goede voornemens zoals je normaal op nieuwjaar hebt. Alhoewel er met nieuwjaar al dikwijls eentje onuitgevoerd blijft slaagde ik er vandaag in om alles wat op het programma stond uit te voeren. Het eerste voornemen was om 10u vertrekken uit het gebouw. Daar ik me de voorbije dagen af en toe eens begon te vervelen en daar ik het 50 meterbad gevonden had, waar we als student vrije toegang tot hebben, was de verleiding te groot om nog langer te wachten om de certificaten te behalen bij cardioloog en dermatoloog om me geschikt te verklaren aan sport te mogen deelnemen. Ik vertrok te voet richting ahepa die hier het gereral hospital wordt genoemd. Daar vroeg ik het aan de infodesk maar door het rotatiesysteem van dokters was het niet mogelijk om maar een van de 2 dokters te zien. Ze gaven me het adres en het telefoonnummer mee van het Hypocratia hospitaal waar ik me na een korte rit van 20 minuten met bus nummer 10 bevond. In Ahepa hadden gezegd dat het niet ver was dus was ik eerst beginnen stappen maar toen ik het vroeg aan iemand dan vertelde die me dat het heus veel te ver was de baan te voet af te leggen. Bovendien liep ik in de verkeerde richting. Dus de bus dan maar op. Daar aangekomen keek ik snel eventjes rond. Dit was precies een veel rustiger gedeelte van de stad. Ik besliste dan maar mij ter plekke te begeven zodat ik vooruit geraakt en misschien morgen zou kunnen zwemmen. Ik liep daar op de parking en kwam daar chirurgen tegen. Ik dacht dit is mijn kans om een lange wachtrij, die normaal is aan de infodesk, te ontlopen. En inderdaad ik vertelde hem dat ik die certificaten nodig had om te mogen sporten en die vriendelijke man informeerde even aan de infodesk, chirurgen hebben namelijk voorrang op alles en liet me uiteindelijk binnen in een bureautje achter de infodesk waar een stevige Griekse dame had post gevat met nog een andere Griekse studente die met hetzelfde probleem zat als ik. Daar zij alleen engels kon moest ik alles aan haar uitleggen en zijvertaalde dit dan. De matrone belde wel een half uur naar tal van telefoonnummers om een cardioloog te vinden. Ja en nee wisselden af maar uiteindelijk werd het toch ja. Een andere man begeleide ons naar het lokaal van consultatie maar liep zelf verloren in het hospitaal. Na een kwartiertje gerondloop en gewacht kwamen we uiteindleijk aan de consultatieruimte uit. De dokter was een sloeberachtig type van rond de 60. Het zag er een zeer sympathieke man uit. We hadden een korte babbel want hij had in België een vriend-collega die hetzelfde beroep praktiseerde. Nadien was het de beurt aan Maria (de andere Griekse studente). Als elementaire beleefdheid wachtte ik op haar om dan samen achter de eindstempel te gaan zodat het certificaat geldig is. Zij had nog een afspraak bij een orthophedist in hetzelfde hospitaal. Ik moest naar Delfon hospitaal die op een klein halfuurtje van Hypocratia gelegen was. We wisselden nog snel onze nummers uit en beloofden zeker contact te houden. Ik was nog niet volledig in Delfon en ze belde al voor te vragen of ik het gevonden had. Echt een superlief mens dus. Daar was niet overdreven veel volk aan de infodesk dus werd ik snel geholpen. Ik werd nummer 19 en ze waren juist begonnen. Een dik uurtje wachten dus. Er was daar geen bordje die de nummers aangaf, neen hoor ze hadden een beter systeem. Een verpleegster die niets anders moest doen dan daar rondlopen en de lokalen toewijzen, want er waren meerdere dermatologen aan het werk, en schreewde luidkeels de nummers in het Grieks wel te verstaan. Ik toonde gewoon telkens mijn nummer. Nadat het derma bezoek was afgelopen nam ik contact op met haar. Ik wilde haar bedanken voor de hulp die ze me had geboden en haar trakteren op een drinkje. Zij was blijkbaar ook net buiten uit het ziekenhuis en we spraken af aan de bushalte Hypocratia. We verplaatsten ons naar het centrum terug en genoten van een muntthee op een zonnig terrasje met zicht op zee. Ja ja het leven kan lastig en mooi tegelijk zijn. Daar ze eigenlijk een nogal druk bezet mens is omdat ze actief is op toneelvlak (decor-regisseur en dans) kon ze niet veel langer blijven maar ze vond het zeer tof om kennis gemaakt te hebben. Ze nodigde me uit om savonds deel te nemen aan de cursus Rock en Roll maar daar dit nogal ver buiten de stad gelegen was beloofde ik andere keer. Op vrijdag organiseert ze volksdans aan de white tower. Dit is niet zo ver van Matsi dus daar ga ik wel naartoe. Dat beloofde ik. Op de terugweg kocht ik me nog een pitta en verplaatste me uiteindelijk richting zwembad waar ik tot zonsondergang een 3 tal uurtjes later dus vertoefde. Het was zalig genieten van de zon. En wetende dat ik morgen aan de andere kant van de bariere in het water mocht plaatsnemen. Na zonsondergang haalde ik snel een foto op in mijn kamer en begaf ik me naar het gymnasium waar men de kaarten om toegang te krijgen tot de sportfaciliteiten aanmaakt. Daar had ik een tof gesprek met een Griek die me nog wat meer wegwijs maakte in Thessaloniki. Nadien begaf ik me naar het restaurant en keerde terug naar het zwembad, waar men elke avond waterpolo speelt. De activiteit duurde tot 11u en dan kwam ik maar terug huiswaarts. Ik wilde er vroeg inkruipen zodat ik om 11u paraat stond om te gaan zwemmen want we krijgen enkel gratis toegang van 11 tot 2 Maar slaagde er niet in dit te volbrengen. Ik ging nog binnen op de kamer van Anastasia samen met Caroline (de bruine) en Olga was ook aanwezig. We babbelden wat en voor we het wisten was het 3u. Ondertussen hadden we nog muziek uitgewisseld ook. Zeer tof om te doen. Dus het laatste voornemen was niet gelukt!
Deze morgen een paar keer wakker geworden door het kletterende water tegen de luiken maar toch nog kunnen verderdutten tot 11u30 ontwaakte ik toch tamelijk snel. Daar ik gisteren om kwart voor 12 een douche nam die eigenlijk tot 12u warm water moet bieden maar dit niet deed veerde ik recht toen ik zag dat het 11u30 was. En het loondde ik had nog medium warm water. Beter dan de ijsblokjes die er gisteren uitkwamen in elk geval. Met lichte hoofdpijn verkoos ik dan maar er een dagje alleen tussenuit te trekken. Dit om aanvaringen met schipbreuken te vermijden. Om 3u moest ik Anne (De Duits-Nederlandse) naar het French institute brengen daar zij niet wist waar zich dit bevond. Nadien bezocht ik het ziekenhuis voor de certificaten om te mogen zwemmen maar dit was niet mogelijk bij hen dus morgen een ander hospitaal zoeken. Daarna deed ik een flinke wandeling doorheen de stad ging ik een pizza eten en iets drinken om uiteindelijk tegen 10u in mijn gezellig warm kamertje te arriveren. Eens in alle rust op mijn eigen en eens weg uit de drukte het deed in elk geval geen kwaad.
