Dag 6: Zondag 30 september 2007

Ochtendstond heeft goud in de mond alleen laten we deze stond meestal iets te laat beginnen waardoor een ontbijt eerder wordt vervangen door een brunch of zelfs nog dichter tegen een lunch. De plannen voor vandaag verschilden al niet al teveel van die van gisteren. Opnieuw richting strand dus. Dit keer waren we met meer dan 20 mensen uit de residentie. We vertrouwden ons op Olga, een Moldavische meid die ons richting strand zou loodsen met de bus. Dus algemene verzameling aan de receptie om10u30 zodat we zeker tegen 11en het pand konden verlaten, waar we dan ook in slaagden. Dit keer moesten we geen aanspraak maken op de lange-afstandsbussen maar enkel op het standaard openbaarvervoer. Niettegenstaande ons beloofd was dat de rit echt niet lang zou duren deden we er toch ook 2u op. Het openbaar vervoer is hier erg goedkoop en voor ons zelfs nog goedkoper dan voor de gewone grieken. Dat is zo als je telkens bewust per ongeluk vergeet een kaartje te kopen. Toch brak er op het traject wel eventjes paniek uit toen er een controleur opstapte. Iedereen scharrelde naar het kleinnood van 30 centiemen want de ticketmachine in de bus aanvaard enkel gepaste munt. Dus eventjes een spannend moment. Maar de controleur was zelfs zo vriendelijk de mensen die enkel over grotere munten beschikten deze te wisselen. Geen minste graad van moeilijkheid. Daar aangekomen nodigde het strand al bijlange niet zo uit als dat van gisteren. Geen restootjes, geen dijk met pizza of pitta zaakjes,… . Dit was natuurlijk voor diegene die nog niet ontbeten hadden een groot probleem daar zij niet voorbereid waren op een dergelijke voedselschaarste. Omstreeks 3 uur begon iedereen zwaar last te krijgen van het knagende hongergevoel. Er waren 2 mogelijkheden. De eerste was de bus te nemen terug naar het vorige dorpje, op zo’n 5 km van het strand om naar de dichtstbijzijnde supermarkt te kunnen gaan, de 2^de mogelijkheid was en groupe het enige nogal in de diepte verstopte restaurant te bestormen met z’n allen en trachten te bekomen dat hij ons toch een take away zou bezorgen ipv daar ter plekke de nutriënten tot ons te nemen. Aanvankelijk wilde hij dus niet maar toen hij zag dat hij kans had naar zijn omzet te kunnen fluiten vond hij het uiteindelijk toch beter ons het eten te bezorgen op plastiekborden die we mee konden nemen naar het strand.

Er werd gezwommen, gewaterpolood, gelachen en gezongen. De ambiance zat er goed in.  Tegen 5en begon de hemel te overtrekken en tegen 5u30 gaf de zon niet meer de gewenste warmte waardoor we dan ook maar ons boeltje begonnen te pakken om terug residentiewaarts te keren. Daar het nipte gemis van de bus aan de strandhalte stonden we dus nog een halfuurtje te schilderen aan dat bushokje. We arriveerden tegen 20u en hadden dan de keuze voor het avondmaal. Een groep trok richting kebap, een andere opnieuw richting restaurant en er beslisten er ook een aantal waaronder de franse meidengroep eens zelf aan de kook te slaan. We volgden hun gedacht daarin en sloegen zelf dan ook maar eens aan de kook. Op het menu stond kalfslapje met aardappelen. Tevreden van onze geleverde prestatie verorberden we dan ook dit ons door god geschonken stuk vlees. Iedereen zijn lont was, precies na opnieuw een week van zeer lange dagen en zeer korte nachten, nogal aan het uitdoven en daardoor werd er dus niet veel meer ondernomen van activiteiten en kropen we dan maar eens vroeg onder de wol.

Dag 4: Vrijdag 28 september 2007

Deze morgen openden onze luikjes meerdere keren door de overonvriendelijke poetsvrouw van de residentie die dagelijks de gemeenschappelijke ruimtes komt poetsen. Gisterenavond was er tot laat in de keuken nog een drink aan de gang die ons belette tot het slapen gaan en zo was er dus menig leeggoed aanwezig in de keuken die moest worden verwijdert. Wat die poetsvrouw uithaalde met die flessen is me maar de vraag maar ik denk eerder dat ze trachtte te jongleren of zo toch iets in die trend. Echt een glascontener naast je oren laten ophalen veroorzaakt minder geluidshinder. Om 11u waanden we ons op de Griekse openbare wegen terug, voor de derde keer dit maal, richting faculteit. En jawel hoor het is niet voor niets dat het spreekwoord “derde keer goeie keer bestaat” ze doen het hier echt eer aan. Als eerste begaven we ons naar het secretariaat van de faculteit economy and law waar we door een vriendelijke grieks madamstje werden verder geholpen. Zij maakte onze studentenkaarten aan en gaf ons een boekje met de ECTS fiches samen met een boekje waar we niet van weten waarvoor het dient. Al die griekse symbooltjes om een echt punthoofd ervan te krijgen. Zij stuurde ons verder door naar Professor Kostopoulo die voor ons het mogelijk af te leggen vakkenpakket moet goedkeuren. Nadien zochten we de studentenrestaurant op waar we iets konijnachtig kregen aangeboden. Het viel echt wel mee er zijn slechter dingen in de wereld. Na te hebben gemiddagmaald gingen we op zoek naar het ziekenhuis die ons de gezondheidsverklaring moet geven om toegang te krijgen tot het gymnasium. Na veel gezoek vonden we uiteindelijk het ziekenhuis waar men ons van de faculteit had naartoe gestuurd. Het was een nogal triestig gebouw waar er een ongeloofelijke stank hing.

Thijs had reeds al van de dag tevoren een beetje last aan zijn scheenbeen hoogstwaarschijnlijk van overbelasting want we hebben de voorbije dagen al behoorlijk wat afgewandeld. Hoe verder we gingen hoe minder goed het ging voor hem. Uiteindelijk beslisten we dan toch naar het hospitaal te trekken. Het dichtstbijzijnde bij de residentie is het euromedica hospitaal. Vanbuiten zit het eruit als een erg modern gebouw t.o.v. de andere uit de omgeving althans en vanbinnen is het ook echt wel zeer mooi gedecoreerd met modern equipment. Daar bekeken ze het probleem even en moesten ons doorverwijzen naar het “general hospital” dit omdat er geen orthopedist in het ziekenhuis aanwezig was op dat moment. Dus we waanden ons wat verder naar het “general hospital”. Daar konden we een nieuwe zoektocht laten aanvangen om de emergency ingang terug te vinden. Na veel gezoek en gestap komen we daar dus aan. Hij moest een bloedtest ondergaan en we moesten dan een uur wachten op de bloeduitslag. Daarna moest die bekeken worden en uiteindelijk gaven ze een voorschriftje mee voor pilletjes tegen de pijn. Rusten is dus de boodschap. Terug naar de residentie dus. Daar instaleerden we ons met z’n allen terug met de laptop op de schoot aan de “centrale inkomsthal”. Plots werden we verrast door de binnenkomende conciërge. We hadden hem nooit eerder s’avonds gezien. Hoogstwaarschijnlijk had hij schrik dat minstens 1 van de 3 huisregels ging sneuvelen (no parties, no overnight stays and no visitors after 8 o’clock pm). Opkrassen dan maar allé de indruk toch wekken maar dat gaat nogal moeilijk als iedereen zijn laptop ander de arm neemt en zich gewoon op straat gaat zetten om verder te doen. Dus kwam hij nog maar eens buiten zien om ons te verjagen. Hij keek zelfs binnen in het nabije flatgebouw of hij toevallig iemand kon zien zitten achter zijn computer maar vond gelukkig niets.

We lieten dan ook de welkomparty aan onze neus voorbijgaan. Samen met de Engelse medebewoonster en een vers geariveerde duitser beslisten we dan maar gezellig te wezen aan het bureautje van de receptie. Er kwam rond 0 u een telefoontje binnen van een Spaans-Duits meisje die vroeg of het nog mogelijk was de residentie te betreden. Deze Duitser had ja gezegd maar had niet gedacht aan het detail dat we over geen sleutels kunnen beschikken van  de kamers. Dus zaten we met een probleem. Daar we met 3 mannen waren en dat mr Landlord er zeker een probleem van zou maken in het geval ze op een mannenkamer lieten slapen beslisten we dan maar om haar met instemming natuurlijk van de Engelse Vicky in haar kamer te slapen te leggen. We legden een deken op de grond en uiteindelijk kon ze de nacht doorbrengen. En dus sloten we de dag af opnieuw na 2en en dagen we de eerste van de welkomstparty reeds terugkeren. Ze waren positief, maar diegene die het laatst binnenkwamen deze morgen waren nog positiever maar dan in termen van alcohol uitgedrukt.

Dag 3: 27 september 2007

Het voornemen om om 10u richting faculteit te trekken schiep geen probleem en voerden we dan ook uit. Als ontbijt kocht ik me een broodje kaas hesp niet echt gepast als ontbijt en Thijs koos voor een soort zwaar suikerhoudend taartje waar hij onmiddellijk van af zag het verder op te eten toen hij zag dat het taartje een nogal verdacht groene onderkant had. Nadien begaven we ons verder bergafwaarts richting centrum om de supermarkt die we bezochten de eerste dag terug op te zoeken. Daar kochten we allerhande die moet dienen als voorraad voor komende dagen. We kochten uiteindelijk 6 ganse zakken vol met voedingswaren. Maar pas toen alles betaalt was beseften we dat we dat we met die plastic zakjes de berg terug opmoesten. De weg was lang en de zweetdruppels vormden zich op het aangezicht, naarmate we de residentie naderden nam de snelheid waarmee we stegen alsmaar af. Blij terug thuis te zijn aanbeland kon het sorteerwerk beginnen van wat in frigo te plaatsen en wat niet en nadien volgde een kleine siësta. Om 14u30 hadden we afgesproken om samen met onze franse medebewoners opnieuw richting stadscentrum te trekken. Dit maal om naar de toeristische balie te gaan om kaarten van de stad en documentatie te zoeken over de verschillende bezienswaardigheden in Griekenland. Nadien begaven we ons naar een Vodafone shop waar enkelen onder ons de aanschaf deden van een gsm met grieks nummer. Om de namiddag te besluiten liepen we nog eens over de dijk voor een stukje en uiteindelijk om even op adem te komen plaatsten we ons op een trap die direct uitgeeft in zee. Op amper een meter van de zee en onder de overheerlijke deugddoende Griekse zon vielen de gesprekken zowat stil. Iedereen genoot met volle teugen. Eenmaal er een pakje wolken voor de zon schoof begon het precies te verfrissen en beslisten we dan maar met z’n allen terug richting residentie te trekken om dan uiteindelijk opnieuw samen te komen om 20u om samen het avondmaal te nuttigen in de studenten restaurant. Alweer was het niet de “Hof Van Cleeve” kost maar het was in elk geval al veel beter dan de avond voordien. Dit keer was het rijst in combinatie met tomaat, een bordje komkommer (opnieuw zoals gisteren maar dit keer zonder kaas) en druifjes. Omdat iedereen moe was werd er dan ook maar beslist nog even samen aan de receptie te gaan internetten en datzla dan wel het einde van de dag betekenen.

Dag 2: 26 september 2007

In het vroege ochtendgloren (tegen 11en dus) beginnen we aanstalten te maken om ons naar de faculteit te begeven. Nadat een Noord-Italiaanse dame me de kortste weg richting faculteit had getoond was het dan ook kinderspel om zonder kaart de weg te vinden. Daar na ongeveer een uurtje in de file te staan tussen allerhande aangekomen erasmus-studenten ariveren we bij de verantwoordelijke voor inkomende erasmus-studenten mevr Koutousi. Ze geeft ons een stapeltje documenten om het ganse parcour te kunnen doen maar om onze studentenkaart te kunnen krijgen was het al te laat dat kantoor was reeds gesloten. Dus besloten we maar gezellig terug te keren naar de residentie om een beetje in de ingang te internetten en vooral om te zien wat men zoal binnenschuift als nieuwelingen. Tot noch toe is het kot bevolkt met aanzienlijk meer volk van het vrouwelijk geslacht er daar zijn wij natuurlijk blij om. Dus na menig geïnternet en een steeds aangroeiende hoeveelheid volk aan de receptie met of zonder laptop om een babeltje te slaan of mailtjes te versturen wordt er voorgesteld om samen richting studentenrestaurant te trekken. Het meerendeel van ons gaat erop in en dus met een 10 tal mensen trekken we richting voedselbevoorading. Eeen sober groot gebouw waar de plateaus op een rolband staan. Er is geen enkele controle of je je studentenkaart hebt of niet en het eten is er gratis. Dus we waagden onze kans om er binnen te geraken. Het eten was echt iets zeer bizar. Een dikke rijstsoort in de olijfolie met waren het nu laurierbladen of iets anders god mag het weten, er stond op de plateau ook nog 1 ronde, nogal aan de droge kant, pistolet en een bordje met schijfjes komkommer met fetakaas. De mensen met de grootste honger deden toch hun best om de borden te legen maar de meesten plaatsten toch het grootste deel van het gekregene op de afruimband. Daarna trokken we met z’n allen nog richting city center voor een gezellige babbel bij een glaasje. “S’nachts na 2en” Thuis geariveerd manifesteerde het hongergevoel zich toch nog eens en beslisten we dan maar om de rest van de spaghetti van de dag ervoor te nuttigen.

Geachte vrienden, vriendinnen, kennissen en verwanten. Ik heb dan toch maar besloten om een blog aan te maken en deze zal te vinden zijn op www.bloggen.be/thessaloniki. Zo kan iedereen via het net de gebeurtenissen volgen die plaatsgrijpen op het griekse grondgebied waar ik mij voor een 10 tal maanden zal bevinden.

Dag 1: 24 september 2007

Om 12u30 was het moment aangebroken om definitief het Kruishoutemse grondgebied vaarwel te zeggen althans toch voor een langere periode dan ik gewoon ben. De rit naar onze beruchte Brussels airport, met korte opeenvolgende acordeonfiles, verlengde, in minuten dan toch, mijn laatste momentjes om te kunnen genieten van het autorijden. Om 13u45 stond ik dan ook het stuur definitief af en begaf ik me naar de vertrekhal waar ik met vriend studie-genoot Thijs samen besliste in te checken. Daar we voor 10 maand van het Belgische grondgebied verwijderd zijn weet een mens natuurlijk niet wat wel en wat niet mee te nemen als bagage. Thijs kampte met een luttele 3kg overgewicht terwijl ik meer dan het drievoud ervan had opgestapeld in mijn koffer. Een toeslag moest dus worden betaald maar uiteindelijk was de supervisor zo vriendelijk om ons totaal overgewicht van 13 kg te reduceren naar de helft wat ons dus een hoop bespaarde.

Ingecheckt wezende schoffelden we schoorvoetend richting terminal B waar aan de grenscontrole de thuisblijvers ons uitwuifden.

Om pal 15u20 stapten we in de vliegende zeepkist van SN brussels-airlines die ons zou neerpoten na een vlucht van 3 en een half uur in de Griekse hoofdstad Athene. Dus nog een kleine 700 km te gaan om onze uiteindelijke eindbestemming Thessaloniki te bereiken.

Eerst en vooral dienden we de metro te nemen richting Central station of Athens in Griekenland beter gekend als Larisis. Na een rit van ongeveer 3 kwartier en 1 enkele overstap in een immens propere metro, waar men zelfs geen leguber volkje zoals men in Brussel gewoon is kon bespeuren, kwamen we aan in de halte die de verbinding legt met nationale en internationale stations. Men verwacht dat dit dus een mega gebouw zal zijn met nog meer sporen als onze trots Brussel-Zuid maar neen hoor de pinte station is een betere vergelijking 4 sporen en enkele treinen met zeer grote tussenposen. We vragen daar dan raad aan de infodesk en die zeggen van eerst een ticket aan te kopen voor de trein richting Thessaloniki dus naar de ticketbalie waar ik eerst een zeer onvriendelijke Griek aan het quichet krijg die me doodleuk verteld dat de trein full is. Allé dus terug naar de infodesk, daar opnieuw het antwoord een ticket kopen. Allé dus aangeschuifd bij het 2^de quichet daar kreeg ik gewoon een ticket zonder een vuiltje aan de lucht voor ons beide. Dus nog 2 uutjes wachten tegen dat die trein zich binnenrolt op het perron 1 van de Athens Central Station op een kwartiertje voor zijn vertrektijd. Om de tijd te doden tussen de aankoop van het ticket en de aankomst van de trein beslisten we dan maar een uno kaartje te leggen. Ik verloor van mijn goede vriend met toch wel een 5 – 2. Na onze 7 gespeelde games was het tijd om ons klaar te zetten om als een gek op de trein te springen tussen de menigte grieken die zich alles permitteren om er zo snel mogelijk op te zitten. Wij hadden dus 2 bedden in de eerste wagon dus een lekkere rush op het perron van de middenste naar de eerste wagon een goeie 200 m verder. Daar met enig gesleur dan maar de valiezen naar binnen gewerkt in de wagon en even op ademkomende en blij zijnde dat we reeds in de trein zaten wachten we onze beurt af  om door te schuiven naar onze wagon. Daar was reeds een oudere dikke Griek bezig met zijn bed op te dekken maar toen ik hem toonde dat hij eigenlijk mijn bed aan het dekken was werd hij plots niet al te vriendelijk tot een andere Griek me bijsprong en hem vertelde dat hij het idd bij het verkeerde eind had. Dan moesten we dus de valiezen zo een dikke 2 meter naar boven duwen zodat ze in de bagagerekken lagen waar ze hoorden. We balden beide de vuisten en vreesden tegelijk dat gans de beddenwinkel naar beneden ging komen onder het gewicht maar het hield toch stand. Mijn bed was dus reeds gemaakt dat van Thijs nog niet. Hij raakte wat in de war met de lakens maar slaagde er na veel gewroetel toch in het laken rondom zichzelf te slaan. Het moment van complete rust was aangebroken iedereen was aanwezig in de kamer en de dikke Griek vroeg of het licht uitmocht. Thijs deed nog de voorspelling als er hier deze nacht eenen is die snurkt dan verwacht ik dat het die persoon is en gelijk had hij. Nog geen 5 minuten na het doven der lichten was het al prijs het ganse regenwoud mocht er van hem aan geloven. Toen maakten we ons nog de reflex dat we eigenlijk blij mocten zijn dat we de bovenste bedden hadden niettegenstaande we al de bagage moesten omhoog sleuren hadden we tenminste de zekerheid dat moest het gareel van de bedden het begeven dat we er weinig tot geen last zouden van hebben in tegenstelling tot de personen onder ons.

Met korte eindjes slaap schuiven de Griekse sporen onder ons weg. Om 5u15 schieten we beide wakker want we hadden precies beide een diepe slaap achter de rug de vrees dat we het station Thessaloniki hadden gemist sloeg ons reeds om het hart. Ik rep me snel naar beneden om de conducteur te speuren om te vragen welke de volgende halte is en gelukkig het is Thessaloniki. Blijkbaar deed hij wel zijn ronde om iedereen wakker te maken die eruit moest maar toch. Dus het is ondertussen 5u30 en we zijn dus in het station van Thessaloniki. Dit station is opmerkelijk groter dan ons vertrekstation en alweer viel er niet veel aan te merken op de mensen die er rond liepen. Plots zagen we iets die ons dingen deed vermoeden van slaapdronkenschap maar dit was toch niet het geval. Een vrouw van middelbare leeftijd passeerde langs ons en haar voeten stonden achterstevoren een zeer uitzonderlijke handicap. We konden eerst niet geloven dat dit geval was waardoor we na een paar minuten nog eens door de hall liepen om zeker te zijn van wat we gezien hadden en inderdaad het had niets met roze olifanten te maken het was inderdaad waar. Spijtig voor die vrouw alleszins.

Daar in de documenten stond dat we dus pas om 9u in de Matsi residentie werden verwacht hebben we dan ook tot 8u30 gewacht een taxi te nemen. Er stapten nog 2 andere personen bij in de taxi ook iets wat ik als raar ervaarde maar we stelden ons geen vragen want waren daar te moe voor. Uiteindelijk nadat de taxichaufeur het eerst aan 3 andere chauffeurs ging vragen waar ons adres gelegen was vertrokken we. Het was volle spits blijkbaar en het ging dus maar niet vooruit. Na een rit van ongeveer een half uurtje komen we aan aan de residentie een babyblauw geschildert gebouw die niet overdadige luxe doet vermoeden. De chauffeur maakt ons een schamele 15euro lichter en we bellen aan bij de receptie. Een oudere man komt de deur open doen en zonder veel te zeggen neemt hij ons mee naar zijn centraal bureau die tevens dient als uitkijkpost wie er zoal binnen en buitengaat. We moeten onze namen schrijven bij de kamernummers die ons zijn toegewezen en verplaatsen ons richting kelderverdieping. De deuren worde ontgrendelt en we zien onze ter beschikking gestelde aantal vierkante meters voor ons opdoemen. De douche is gewoon in het toilet waarnaast er een gewoon roostertje ligt waar het water hoort in te verdwijnen. Geen douchebassin of niets dus. We beslissen beide eventjes te reposeren en te aklimatiseren in ons kamer en spreken af om om 12u het stad in te trekken wat we dan ook deden. We wandelden richting zee die leek nogal ver te liggen maar daar het bergaf was viel het uiteindelijk nogal mee. We trekten onze eerste foto’s en deden een wandeling over de dijk waar bijna geen mensen op waren te bespeuren. We nemen wat binnenstraten en belanden uiteindelijk tegen 3en in de plaatselijke pizzahut. Nadien beslisten we ons terug te begeven naar onze vertrekken. De baan terug verliep al bij al ook nog relatief vlot. Ondertussen waren er reeds andere gasten aangekomen die eens kwamen rondneuzen in het gebouw. We doen aan een verkennend gesprek met 3 franse meiden die rechten studeren en doen zo een beetje ons beklag tegen elkaar dat het toch wel erg is dat er bijna niets van keukengerij of andere zaken aanwezig is. Deze meiden verdwijnen na een tijdje terug in de richting van waar ze zijn gekomen en kort nadien begeeft er zich een Italiaans meisje in de buurt van onze keuken daar we beiden graag opendeurdag houden om te kunnen zien wat er zoal passeert en gebeurt schiet ik me erop af om te weten van welke zij draagt. Zij kijkt verbaast op dat ik plots in het italiaans tegen haar begin maar ook met haar dus een korte babbel over onze luxueuze keukeninrichting. We staan dus in de keuken wat te babelen en plots verschijnen er 2 jonge meiden die ons vragen of het mogelijk is de voordeur open te maken. Ik die dit dan ook spontaan en ze vertelden dat ze van frankrijk afkomstig waren dus opnieuw moest ik de Franse disque insteken. Een van hen logeerde in een appartement de andere verbleef in de kassandrou reisentie en vroeg of het mogelijk was een kamer te zien. Ik stond dan ook prompt ter stond toe mij kamer te showen en ja hoor ze zij dat het 10 000 keer beter was das in de kassandrou. Dus dat was al een van onze lijst van verblijven om eventueel naar te verhuizen dat we schrapten van onze lijst.

Ondertussen begon het 7 uur te worden en dus tijd om avondeten te prepareren. Het werd simpele spaghetti met tomatenpasta en peper. Kwestie van eenvoudig te beginnen. Voor de rest van de avond brachten we al chattend, mailend enz door achter de computer die op misterieuze wijze was verbonden met het internet.

Zo dit was het verhaaltje voor de dagen 24 september en 25 spetember.

Groetjes en tot de volgende!!!

Calix en Thijs