Op 13 mei was het rommelmarkt in onze straat. Voor de laatste keer gingen we deelnemen om zoveel mogelijk van onze overbodige spullen kwijt te geraken. Er gingen weken aan voorbereidingen aan vooraf. Alle kasten opentrekken, alles verzamelen voor verkoop, sorteren per prijscategorie, alles klaarzetten... De dagen voor de rommelmarkt waren allemaal zonnige dagen, voor 13 mei was het weerbericht erg onduidelijk. Al vroeg zondagmorgen was er gezellige drukte in de straat en werd alles klaargezet. De partytent werd dan toch maar bovengehaald omdat de lucht dreigend was. Eerste probleem: we hadden te weinig plaats. Het was puzzelen om alles uit te stallen. Tweede probleem: het begon te regenen. Een deel moest terug in de garage. Als het van mij afhing, kraamden we alles op en kropen we binnen voor de kachel. Mijn dappere ridder hield echter vol en rond half 3 werd het terug droog. Alles werd terug buitengezet en Steffen ging met volharding verder om zoveel mogelijk te verkopen. Ik moest hem met pijn in het hart rond half 4 alleen laten wegens totale uitputting en veel pijn (regen en kou, weet je wel). Ik ben als een blok in slaap gevallen op de zetel vlakbij de kachel en liet Sam beloven dat ze geregeld ging checken of papa niets nodig had. Miel zat immers op zijn laatste toernooi met Simikos. Drie dingen waarover ik me schuldig voelde op het einde van de dag: aan je dochter moeten vragen om je rol even over te nemen in het kraam, manlief alleen moeten laten hoewel hij ook doodop was en het toernooi van Miel moeten missen. Ik ben enorm trots op mijn drie kanjers: Steffen voor zijn volhardendheid en verkoopstalent, de kinderen voor hun hulp. Opnieuw verlangde ik naar de Spaanse zon. 'Anhelo el sol en Vinuela.' Om 17u30 konden we de balans opmaken van onze laatste Bloemendaalse rommelmarkt. Veel grote stukken werden verkocht en ons aanbod was meer dan gehalveerd. De opbrengst lag rond de 200 euro. De frietjes die we met onze opbrengst kochten smaakten enorm. De vraag was nu wat we gingen doen met de niet-verkochte spullen. Afgelopen week sorteerde ik alles: ongeveer 5 dozen voor 'Moeders voor moeders', 6 zakken voor de vluchtelingen in Brussel en een stapel om online te zetten. Steffen trok van alles foto's en alles staat nu op Facebook. Hopelijk geraken we nog veel kwijt. Het gaat alleszins niet mee naar Spanje. Hopelijk hebben we op deze manier een beetje kunnen besparen op plaats in de verhuiswagen en onze spaarrekening kunnen aanvullen. De kinderen waren alleszins ook heel blij met de verdiende centen want een deel van de opbrengst ging in hun spaarpot. Met dank aan alle mensen die iets wilden kopen van ons... Hasta luego, Lies
Ons Spanje-avontuur bestaat uit mijlpalen... - februari 2015: mijn fysieke lijdensweg begint. - augustus 2017: we beslissen om op verkenning te gaan in de streek van La Axarquia. Het zou daar goed zijn om voor mensen met fybromyalgie. - 25 december: we stappen op een vliegtuig richting Malaga. - 4 januari: we gaan langs de Spaanse advocaat om een volmacht tot handtekenen te regelen en we keren terug naar België. - 31 januari: ons bod op onze Spaanse woning wordt aanvaard. - 17 april: we tekenen onze leningsakte bij de notaris. - 24 april: onze Spaanse woonst is eindelijk echt van ons.
Er volgen nog mijlpalen... 13 mei, 22 mei, 9 juni, 29 juni, 2 juli, 5 juli, 8 juli, 11 juli... Daarover meer in latere posts. Hasta luego, Lies
Gisteren was het dan toch eindelijk zover... in Spanje werd de akte van onze Spaanse woning getekend. Toen in de namiddag het bericht kwam van onze Spaanse advocaat dat alles vlot verlopen was, viel een last van onze schouders. Eindelijk was het gelukt! Enkele uren later hadden we dan ook al een Spaanse bankrekening en zo veranderde mijn 60% zekerheid dat alles in orde zal komen naar 99%. Er is nog altijd een kleine kans dat er een kink in de kabel komt waardoor we niet kunnen vertrekken in juli. Maar aan die kans probeer ik nu niet te denken. Tussen de Spaanse mails (in het Engels geschreven) door kwamen er gisteren ook veel mails binnen van onze Belgische notaris. Ons Belgische huis is immers ook al verkocht zonder dat we het te koop hebben moeten zetten. Volgende week wordt de aan/verkoopsbelofte getekend. Deze maildrukte zorgt voor grote drukte en een overhoop aan informatie waardoor ik gevoel heb dat mijn hoofd gaat ontploffen. Ik wacht op de dag dat de drukte eventjes mindert, zodat ik toch stilaan kan beginnen inpakken... 24 april 2018 zullen we dus niet snel vergeten. Hasta luego, Lies
In de paasvakantie begonnen we aan de ronde 'Voor de laatste keer'. Zo vierden we voor de laatste keer de verjaardag van Miel in de Hyacintenlaan en zagen we voor de laatste keer de magnolia in onze tuin in bloei staan. Gisteren gingen Steffen en ik samenzitten om onze laatste 2 maanden in België te plannen. De kalender werd aangevuld en zit al stevig vol. En er valt nog zoveel te doen... Het voelt soms wel een beetje vreemd om te zeggen dat iets voor de laatste keer is, maar het maakt me niet verdrietig. Zo maakte ik onlangs een afspraak bij onze Belgische kapper om voor de laatste keer langs te gaan met de kinderen. Zo zal Miel binnenkort voor de laatste keer voetballen bij Simikos, Sam voor de laatste keer naar de dansles gaan, ik voor de laatste keer examens verbeteren, klassenraden doen en het schooljaar afsluiten. Steffen zal voor de laatste keer werken voor Natuurpunt, naar den Antwerp gaan kijken en naar een vergadering van Act as one gaan. We zullen samen voor de laatste keer een feestje hebben, een ijsje eten in Schoten, deelnemen aan de rommelmarkt in onze straat ... noem maar op. Als ik te vaak 'voor de laatste keer' gebruik, wordt Sam heel droevig. Gisteren huilde ze tranen met tuiten. 'Ik ga België missen!' Ik heb haar goed geknuffeld en getroost en haar verteld dat voor al die dingen die we hier voor de laatste keer doen nieuwe leuke (misschien ook minder leuke) dingen in de plaats komen. Steffen en ik hebben haar gezegd dat het voor ons allemaal een sprong is die ons soms bang maakt. Het zal zeker niet altijd rozegeur en maneschijn zijn, maar als ik haar vertel dat mama in Spanje geen pijn meer zal hebben en dat mama daardoor meer tijd zal hebben om met haar door te brengen, fleurt ze een beetje op. Miel blijft vrij stoïcijns als we het over het vertrek hebben. Hij vertoont voorlopig niet veel emotie en dat is meestal een goed teken bij Miel. Steffen en ik blijven volop in de weer om alles rond te krijgen, zijn uitgeput, maar weten waarvoor we het doen en dat maakt ons wel gelukkig. Vamorgen zei één van mijn leerlingen 'Nog 67 dagen en is het vakantie...' en ik dacht: 'Het aftellen is nu echt begonnen.' (met een glimlach op mijn gezicht). Hasta luego, Lies
'Mama, doen we dan ook een afscheidsfeestje?' Dat was de vraag die we enkele weken geleden van onze kinderen kregen. Een afscheidsfeestje leek wel een goed idee, iedereen die we graag zien nog eens een dikke knuffel kunnen geven vooraleer we vertrekken... waarom niet? De voorwaarde voor de kinderen was wel dat het feest in ons huis moest doorgaan. Oké, we zetten het op de lijst om te plannen. We begonnen... en eindigden direct met het maken van een lijst van mensen die we wilden uitnodigen. Als we de lijst optelden, kwamen aan ongeveer 150 personen. Conclusie: dit is niet haalbaar in onze bescheiden woning en als we dan toch op verplaatsingn zouden gaan, dan kregen we toch niet gelegenheid om iedereen nog eens te spreken. Idee afgevoerd. Op zoek naar een nieuw idee... we besloten om de 150 mensen op te delen in groepen en het afscheid te plannen op meerdere dagen. Conclusie: ook dit is niet haalbaar wegens gebrek aan tijd. Onze agenda zit reeds propvol en er moet nog ingepakt worden ook. Zo werd het afscheidsfeestje herleid naar een bescheiden feestje voor de familie waarbij we ook ineens de verjaardag van Steffen en van mij zullen vieren. Alle andere mensen die we eigenlijk wilden uitnodigen, zullen we hopelijk nog wel eens zien voor we vertrekken (al is het maar voor eventjes) en uiteindelijk zijn we niet voor altijd weg. We keren van tijd tot tijd wel eens terug naar België om dag te zeggen. Zo stierf het idee van een groots afscheidsfeest een stille dood. Hasta luego, Lies
Het is een tijdje stil geweest... in de eerste plaats omdat we even de stilte moesten bewaren in functie van onze lening en in de tweede plaats omdat we gewoon heel veel werk hebben gehad. De afgelopen weken zijn we druk in de weer geweest met het klaarstomen van ons Belgisch huis voor verkoop. Opruimen, opruimen en nog eens opruimen. In elke kamer, in elke kast, in de tuin en in de garage. Het containerpark is goed gevuld geraakt dankzij onze opruimactie en ook onze portemonnee door de verkoop van spullen die nog te goed zijn om weg te gooien. De opruimactie had twee doelen: de omvang van onze inboedel verkleinen zodat we niet teveel moeten verhuizen en ons huis leger maken zodat het aantrekkelijker wordt om te verkopen. Ons huis was nog nooit zo opgeruimd en leeg en we willen nog veel kwijt. Godzijdank dat het op 13 mei rommelmarkt is in onze straat zodat we hopelijk nog veel spullen van de hand kunnen doen. Tussen het opruimen door moest er hier en daar ook nog wat geklust worden. Steffen deed hierin het meeste werk, aangezien dit voor mijn gestel te zwaar was. In maart moest ik alweer twee weken rust inlassen omdat mijn lichaam de pijn niet meer kon verdragen. Geen enkele pijnstiller had nog effect. De huisarts gaf me Tramadol, een vrij zware pijnstiller. Deze neem ik als het echt niet meer te dragen is en dan zelfs worden alleen de scherpe kantjes van de pijn weggenomen. Nooit is ze helemaal weg. De warmte van de afgelopen dagen doet gelukkig wel goed aan de spieren en gewrichten. Alleszins, we hebben ons doel al grotendeels bereikt, want Jan (een bevriende topfotograaf) kon twee weken geleden prachtfoto's trekken van ons pareltje. Steffen en ik zijn uitgeput maar heel tevreden. We vormen een superteam!
Tussen het opruimen en klussen door hou ik me vooral ook bezig met de administratie. Half maart kregen we het even heel warm toen we vernamen dat de lening die we nodig hebben voor ons huis in Spanje niet tijdig klaar zou zijn door vertragingen bij de bank en bij de notaris (die laatste vooral door een miscommunicatie...). Met vereende krachten gingen Steffen en ik aan het bellen en kregen we het uiteindelijk toch rond, dankzij de hulp van onze ouders en dankzij een doortastend optreden van onze Spaanse advocaat om de aankoop met 4 weken uit te stellen. In België krijg je een boete als je de aktedatum niet haalt. In Spanje wordt de verkoop geannuleerd en ben je je voorschot kwijt. Maar gelukkig is dat niet gebeurd! Gracias, Eduardo Perez! Maar daardoor moesten we wel 4 weken langer wachten om ons Belgische huis te koop te zetten. Afgelopen week konden we dan eindelijk onze leningsakte gaan tekenen en werd het geld overgeschreven naar Spanje. Volgende week dinsdag tekent Eduardo daar met onze volmacht de akte van ons huis. Opnieuw zorgde de bank wel voor stress gisteren toen ik merkte dat de overschrijvingen die ik deed niet uitgevoerd werden. Opnieuw vloog ik in de telefoon en na ettelijke mails en veel geduld aan de telefoon was de overschrijving dus toch gebeurd. Nu geloof ik er al 60% in dat dinsdag alles in orde komt. 'Ga er nooit vanuit dat iets van de eerste keer lukt.' Zoveel hebben we al wel geleerd. We durven ook de rest van de administratieve zaken nog niet opstarten vooraleer we zeker zijn dat we een huis hebben om naar te vertrekken. Zo moet dus de verkoop van ons Belgisch huis nog eventjes wachten, durf ik nog niet naar de gemeente te gaan om onze emigratie te regelen. Ik moet ook nog langs de CM, de kinderbijslag, de bank, Telenet ... We gaan de wet van Murphy niet tarten en wachten tot er dinsdag hopelijk goed nieuws komt vanuit Spanje. Duimen jullie mee? Hasta luego, Lies
We ruimen op, al enkele weken. Alle dozen, alle manden, alle kaften worden geopend en onderzocht. Alle hoekjes waar we gerief hebben gestoken worden leeggemaakt. Er wordt gewikt en gewogen wat er mee gaat naar Spanje en wat niet. Tijdens deze queeste stoten we heel vaak op dingen die herinneringen naar boven doen komen. Sommige geven een leuk gevoel, sommige iets minder, andere zaken waren al lang vergeten. Een opsomming: foto's uit de studententijd van Steffen met lang haar, foto's van mijn laatstejaarsreis naar Italië als beugelbekkie, een fotoboek van mijn eerste en plechtige communie, schrijfsels uit de studententijd van Steffen, mijn scoutssjaaltje maar ook mijn oude chiro-uniform, brieven van vrienden en vriendinnen, geboortekaartjes en huwelijksaankondigingen, doodsbrieven en herdenkingsprentjes, geboorteschriftjes van onze twee drolletjes, verslagen van al de dokters die we passeerden in de zoektocht naar de handleiding van onze kinderen, mijn stageverslagen en groepswerken, ik kan nog eindeloos doorgaan. We stoten natuurlijk op heel veel zaken die ons doen denken aan mijn mama of aan de papa van Steffen. Alleen bij deze zaken zijn we allebei resoluut. Die gaan niet weg, die gaan mee naar Spanje. Al goed dat al deze dingen in een doos (en dus in de verhuiswagen) passen. Ik kan zeggen dat er toch meer weggaat dan blijft. Het is fijn om herinneringen op te halen, om terug te denken aan vroeger en er samen over te praten. Raar, maar waar... Steffen en ik kennen elkaar 14 jaar maar door onze queeste naar meer orde leren we stukjes/herinneringen van elkaar kennen die we nog niet kenden. Meestal komt er een glimlach op onze gezichten als we samen terugdenken, soms pinken we ook een traan weg. Hasta luego, Lies!
Een verhuis plannen naar Spanje is toch wel een beetje anders dan naar een gemeente verderop. Het grootste verschil is dat alles in 1 vrachtwagen moet passen aangezien over en weer rijden om de camionette nog eens te vullen niet echt evident is. Een gelinkt probleem is ook dat je de vrachtwagen moeilijker kan terugbrengen. 2200 km heen, uitladen, nog eens 2200 km terug, vrachtwagen afleveren en dan terugvliegen... een heel dure zaak. Daarom ging ik op zoek naar een verhuisfirma die gespecialiseerd is in transport naar Spanje. Ik vroeg bij 4 firma's offertes aan en stond in eerste instantie versteld van de kostprijs. Tot we berekenden hoeveel het zou kosten als we het zelf deden... Uiteindelijk kozen we voor Vagotrans. Niet de goedkoopste, niet de duurste, goede reviews, aangeraden vanuit Spanje en heel vlotte contacten. Zij werken met grouped trips, dit wil zeggen dat ze in hun vrachtwagen meerdere inboedels inladen zodat ze bespaard kan worden op brandstof, péage en chauffeurskosten. We krijgen twee verhuizers ter beschikking die vakkundig de vrachtwagen inladen. Deze heeft een dubbel laadvloer zodat elk plekje ten volle benut kan worden en niet beschadigd geraakt. Onze inboedel is eveneens verzekerd en wordt vervoerd door 2 chauffeurs die veel ervaring hebben in zo'n lange autotrip. Dit alles geeft al een heel gerust gevoel. Uiteindelijk geef je toch een deel van je leven mee met deze mensen. We lieten onze offerte opmaken voor een inboedel van 35 kubieke meter. Ons doel is nu om daarop nog te besparen, vandaar Clean house. Van alles wat in hun huis staat momenteel, moeten we beslissen of we het meenemen. Is het duurder om het op te laden of om het opnieuw te kopen in Spanje? Qua grote meubelen valt het goed mee. Onze grote houten en zware tafel (eigen maaksel van manlief) werd al met spijt in het hart verkocht. Aan Sam beloofden we een nieuw stapelbed. Onze zetels gaan uit elkaar gevezen mee, enz... Maar naast grote meubelen zit ons huis letterlijk tot de nok toe vol met gerief, vooral ook veel gerief waar we geen afscheid van konden nemen (babyspullen, cursussen uit studeertijd, dingen waar herinneringen aan vasthangen...). Met een verhuis in het vooruitzicht, die voor ons allevier een soort van nieuw begin inhoudt, gaat afscheid nemen veel makkelijker. Zo zijn we enkele weken geleden al begonnen met allerlei spullen te verkopen met dank aan de harde inzet van manlief, mijn top-2ehands verkoper. Dit zorgt natuurlijk voor een beetje extra centen in de spaarpot. We kijken ook uit naar de rommelmarkt in onze straat op 13 mei. Dit is de moment om kledij, speelgoed en andere kleinere zaken te verkopen. Hopelijk geraken we ook dan veel kwijt. We zetten de kinderen ook aan om speelgoed en knuffels te verkopen met de belofte dat de verdienste in hun spaarpot gaat (waarmee ze dan in Spanje iets anders kunnen kopen ;-) ). Dat is een goede stimulans. We zijn ook grondig aan het selecteren in bewaarde administratie, schoolmateriaal, cursussen en ander papierwerk dat we niet meer nodig hebben. De papierophalers zullen volgende maand hun rug breken op onze hoeveelheid papier. Er is natuurlijk plaats om de belangrijkste herinneringen te bewaren. Wat we echt koesteren, kunnen we gewoon niet wegdoen. En ik denk dat ik voor ons allebei spreek dat het wegdoen en het opruimen echt goed voelt. Zowel Steffen als ik voelen heel snel aan wat we willen bewaren en wat weg mag. Het voelt echt aan als een nieuw begin. Ondertussen weten we ook wanneer dit nieuw begin zal starten. Op 5 juli wordt de vrachtwagen geladen, op 8 juli vertrekt hij naar Spanje en op 11 of 12 juli komt hij aan in Vinuela. Vandaag ontdekte ik ook het officiële adres van onze Spaanse woonst, Calle Haza del Olivo 26 in 29712 Vinuela. Het wordt elke dag een beetje concreter... Hasta luego, Lies!
Als we ons verhaal van emigratie vertellen aan vrienden en kenissen, krijgen we meestal de vraag: 'En wat gaan jullie daar doen?' Wel, daar hebben we nog geen idee van. Voor mij is het voorlopig eenvoudig. Ik neem een verlofstelsel waarbij ik nog een klein bedrag krijg van de Vlaamse overheid en dan mag ik niet werken. Het eerste Spaanse schooljaar zal dus voor mij een jaar zonder betaald werk zijn, maar niets doen zal er niet inzitten. De kinderen opvangen en begeleiden, ons huis omtoveren in een thuis, administratie in orde brengen, Spaans leren, maar bovenal terug op mijn plooi komen. Want daarvoor doen we het: mama moet terug de oude worden. Ik hoop ook veel tijd te vinden om te naaien en creatief bezig te zijn. Ik moet alleen nog op zoek naar een stoffenwinkel in Spanje. Mijn favoriete stoffenwinkeltje hier in Schoten ziet het ook zitten om pakjes op te sturen naar Spanje. Wat ik na mijn sabbatjaar ga doen, weten we nog niet. Lesgeven zal moeilijk zijn. Als je wil lesgeven in Spanje, moet je heel goed Spaans kennen en de Spanjaarden hebben een systeem waarbij ze hun leerkrachten zelf plaatsen in een school. Het kan dus ook een school 500km verderop zijn. Lijkt me niet ideaal. Gidsen zou ik heel graag willen doen en eventueel een handeltje met mijn naaisels opzetten. We zien wel... Steffen heeft een aantal mogelijkheden om geld in het laadje te brengen. 'De Taaldokter' wordt sowieso terug opgestart. Copywriting en redactiewerk kan je van overal doen, als je maar een computer en internet hebt. Het kan zelfs voor Vlaamse klanten. Dan is er ook de mogelijkheid van lesgeven. Steffen kent heel wat talen en zou eventueel aan de slag kunnen als leraar Engels. Er zijn veel Spanjaarden die Engels willen leren omdat ze weten dat dat een manier is om toeristen te lokken. En laat toerisme nu een grote bron van inkomsten zijn. Hij kan ook aan de slag in de horeca of in de natuur. Mogelijkheden genoeg. Wij geloven heel hard 'wie wil werken, vindt werk'. We gaan alleszins onze tijd nemen en eerst op adem komen, allemaal. We hebben zo'n hectische, moeilijke tijden achter de rug, dat we het echt verdienen om het rustig aan te doen. Hoe snel deze afgelopen weken gaan, zo rustig aan zullen we het doen eens we ons gevestigd hebben. Hasta luego, Lies!
Mijn gezondheid gaat de afgelopen weken meer en meer achteruit. Dagelijks spierkrampen, gewrichtspijnen, spierpijnen in mijn hele lichaam, concentratieproblemen, veel vergeten... het is echt geen lachertje. De pijn put me dan nog eens extra uit. Mijn verteringssysteem geraakt er ook van in de war. Het weer doet er alleszins geen goed aan. Wel zon, maar ijskoud de ene keer, dan weer warmer, maar regen. Miel vroeg onlangs: 'Wat verkies jij, mama?' Wel, geen één van de twee. Liefst zon en warmer... laat dat nu net zijn wat we in Spanje gaan zoeken en vinden. Steffen en de kinderen doen hun uiterste best om me te helpen en te ontzien. Ik mag alleen maar dankbaar zijn voor mijn liefste schatten. Tweewekelijks ga ik naar de kinesist. Zij gaf me gisteren een duidelijke boodschap: als je zo blijft voortdoen, kunnen ze je op een brancard naar Spanje dragen. Elke aanraking van haar (en geloof me, ze doet het zacht) doet mijn lichaam nog extra opspannen, uit schrik voor nog meer pijn. Het is eigenlijk dweilen met de kraan open. Ik moet rust nemen, de boodschap is duidelijk. Maar toch blijf ik volhouden. Het vooruitzicht van Spanje houdt me recht. Er valt ook zoveel te regelen en te organiseren, te mailen en te bespreken. Elke morgen sta ik op met het idee 'ik probeer nog één dag'. En elke avond denk ik 'ik kan niet meer' en kruip met tranen in mijn ogen in bed. En het is verdomd moeilijk om toe te geven dat je niet meer kan. Steffen kan soms wel een beetje boos worden van mijn volhardendheid. Hij is de enige die me ertoe kan brengen om te gaan zitten als mijn motor blijft doordraaien. Gaan zitten en niks doen is ook zo moeilijk. En zo blijf ik verder doen, nen doorzetter zeker. ;-) Hasta luego, Lies
Om je te kunnen verplaatsen in Vinuela en omgeving, heb je een auto nodig. Zoveel is duidelijk. De streek is erg bergachtig en alles ligt verder van elkaar gelegen dan in België. We nemen de twee kinderfietsen mee als 'speelgoed', onze grote fietsen blijven waarschijnlijk in België. Eventjes naar de winkel fietsen zoals in België is een uitdaging door de stevige hellingen. Ofwel ga je te voet ofwel neem je de auto. Iedereen doet het daar zo. Afstanden afleggen is een ander gegeven dan hier. Files bestaan alleen in grootsteden en op snelwegen. Het meeste verkeer in en rond Vinuela verloopt supervlot. We zullen zelfs moeten bekijken of we een tweede wagen nodig zullen hebben, als onze jobsituatie enige vorm krijgt. In oktober, vooraleer we beslisten om naar Spanje te verhuizen, bestelden we bij Renault Van Trier een nieuwe Kangoo. Onze vorige auto moest vervangen worden en we besloten een automatische auto met cruise control te kopen om auto rijden voor mij minder pijnlijk te maken. Wisten we veel dat we een half jaar later in Spanje zouden zitten... Een week na de Kerstvakantie, toen we volop in de beslissingsfase zaten, mochten we onze nieuwe wagen gaan halen. Het is een droom om mee te rijden! Als we in juli vertrekken, zal hij dus een half jaar in ons bezit zijn. Zonde om hem terug te verkopen! Daarom besloten we om hem mee te nemen naar Spanje. Een auto invoeren in Spanje en rijden met een Spaanse nummerplaat is echter niet zo evident. Het kost geld (wat had je anders gedacht? ;-) ) en je moet een hele administratieve mallemolen doorlopen. Er werd ons geadviseerd om contact op te nemen met een gestoria. Dit is een soort van Spaanse boekhouder, die belastingsaangiften doet voor gewone Spanjaarden, maar die ook immigranten helpt om alle administratieve zaken op orde te krijgen: inschrijving als 'resident', invoer van auto, ziekteverzekering, woning- en autoverzekering... Om de auto zonder extra belastingen in te voeren, moeten we hem zogezegd samen met de inboedel invoeren. Dat wil zeggen dat we hem binnen 60 dagen moeten registreren en laten keuren. Vooral dat laatste is een uitdaging. De Spaanse autokeuring durft al eens lastig doen bij een buitenlandse wagen en weigert Engels te spreken. Daarom dus de gestor. Hij of zij spreekt meestal wel Spaans en Engels en treedt dus eigenlijk op als tussenpersoon. Je moet deze persoon natuurlijk betalen voor zijn diensten. Als we onze nieuwe auto verkopen in België, zijn we alleszins meer geld kwijt dan dat we hem invoeren en een gestor betalen. Ondertussen ben ik dankzij Patricia (Andalucia Vastgoed) en Raf (man van An van Plan A) in contact gekomen met twee gestors. Hopelijk kan één van de twee ons helpen om de auto in te voeren. Het vraagt wel heel veel mailwerk om dit allemaal in orde te brengen. En ik moet vooral mijn beste Engels boven halen. In het Spaans schrijven is nog te moeilijk, in het Engels lukt het me wel met een beetje hulp van Google Translate. ;-) Godzijdank voor Google Translate en voor het uitvinden van e-mail. Het maakt communiceren in dit geval veel makkelijker. Sinds de start van ons avontuur is mailen naar Spanje een dagelijkse job geworden. Maar ik ben er zeker van dat ook dit onderdeel van ons leven in Spanje in orde zal komen! Hasta luego, Lies
De frietjes die we met onze opbrengst kochten smaakten enorm. De vraag was nu wat we gingen doen met de niet-verkochte spullen. Afgelopen week sorteerde ik alles: ongeveer 5 dozen voor 'Moeders voor moeders', 6 zakken voor de vluchtelingen in Brussel en een stapel om online te zetten. Steffen trok van alles foto's en alles staat nu op Facebook. Hopelijk geraken we nog veel kwijt. Het gaat alleszins niet mee naar Spanje. Hopelijk hebben we op deze manier een beetje kunnen besparen op plaats in de verhuiswagen en onze spaarrekening kunnen aanvullen. De kinderen waren alleszins ook heel blij met de verdiende centen want een deel van de opbrengst ging in hun spaarpot. Met dank aan alle mensen die iets wilden kopen van ons... Hasta luego, Lies
