De grootste valkuil wanneer je verliefd wordt op een ander is dat je stopt met houden van jezelf. Wanneer je al je liefde weggeeft, blijft er niets meer over voor jezelf. Zolang die ander hetzelfde doet, is dat nog geen ramp. Maar wanneer die ander ermee stopt, door stress of andere factoren, zit je met een probleem. Want dan val je zonder liefde. En wie geen liefde krijgt, kan geen liefde geven.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Aan het begin van een relatie zijn we gek op elkaar. We praten over alles, geven alle liefde van de wereld, alles is perfect. Na een tijdje komen we in een comfortzone terecht en vaak stoppen we dan met een heleboel dingen.

Hoeveel mensen zijn er niet die over alles konden praten met hun partner, maar daar later mee gestopt zijn. Ze praten nog over veel zaken, maar er zijn kleine dingen die ze gaan verzwijgen. Soms belangrijk en soms details, maar dat heeft geen belang. Het gaat erom dat we onszelf een deeltje opgeven voor een ander. Omdat we denken dat we een vervelende reactie gaan krijgen of dat de ander ons minder graag gaat zien.

Eigenlijk wil die angst zeggen dat we zelf niet helemaal akkoord zijn met onze eigen acties. Want anders zouden we het gewoon kunnen zeggen. En als de ander fout reageert, kan erover gepraat worden, want een relatie is geven en nemen en niemand is 100% gelijkgestemd. We zijn allemaal unieke personen. Maar het is gewoon eenvoudiger om te zwijgen en onenigheid te vermijden. Althans, op korte termijn, want op langere termijn is dat eigenlijk het begin van het einde.

Leuk om dat besef te hebben, alleen krijg ik het deze keer wat aan de late kant.

Ik ben zelf iemand die geeft, op het absurde af. En dan vind ik dat ik alles heb gedaan wat ik kon binnen een relatie. Ik ben er 100% voor gegaan. Tot ik niets meer te geven heb omdat ik op ben. Het enige wat ik ben vergeten te geven is ruimte. De kan som mij te missen, de kans om terug te geven. En aan mezelf ben ik de vrijheid vergeten te geven om te zijn wie ik ben. Absurd he, want dat is wel waar die ander voor gevallen is.

Ik hou ervan om op stap te gaan, met vriendinnen te babbelen, creatieve dingen te doen. En toch deed ik niets meer van die dingen op het einde van mijn relatie. Ik zat gedurig te wachten. Eerst omdat ik elke moment die we samen konden zijn ook echt samen wilde zijn, daarna omdat ik mezelf al lang kwijt was. Dat we een leven lang hadden om samen te zijn en er dus geen reden was om geen tijd te investeren in andere dingen, is nooit in mij opgekomen.

Ik kan mezelf een heleboel verwijten maken, maar dat zou niet veel bijdragen. Het is gewoon zoals het is en ik heb ervan geleerd. Dat is op zich toch al een fantastisch gegeven?! Ik hoop dat een ander tot diezelfde inzichten komt, beseft dat we het ook anders kunnen aanpakken en dat het dan super kan gaan, maar dat heb ik niet in handen.

Ik kan duizend keer zeggen dat ik eigenlijk niet het type ben om de hele tijd binnen te zitten, maar als dat is wat ik doe, hoe kan die ander dat dan geloven. Nu vind ik mezelf stap per stap terug. Doe dingen en voel me daar goed bij. Niet dat hij dat ziet of weet, ik doe het voor mij, niet voor een ander.

En zelfs al mocht hij het weten, dan sterkt hem dat misschien in de gedachte dat we beter niet samen zijn, dat ik duidelijk gelukkiger ben zonder hem. Dat ik misschien terug in mijn oude patroon zou hervallen zodra dat gebeurt. Ik weet dat ik deze inzichten niet zomaar verwerf, dat ik een volgende keer die fouten niet meer zal maken (of toch niet in die mate, want ik ben ook maar een mens), maar daarmee weet een ander dat nog niet, laat staan dat hij het gelooft.

Wat ik wel zeker weet, is dat ik terug zal stralen wanneer ik weer helemaal tot mezelf ben gekomen. Dat ik de wereld zal aankunnen. En dat het wellicht veel minder zwaar dragen zal zijn als hij dan niet volgt, dan het nu lijkt.