Loslaten is het moeilijkste wat een mens kan doen. Dat komt omdat we het concept vaak niet goed begrijpen. Wanneer mensen zeggen dat we moeten loslaten gaan we ervan uit dat we geen contact meer mogen hebben met iemand. Hem of haar moeten vergeten en verder gaan. Niets is minder waar. De ander wordt een roze olifant* en loslaten is geen optie meer.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

*roze olifant: wanneer je ergens niet aan mag denken, ga je dat juist heel hardnekkig doen. Probeer nu maar eens om niet aan een roze olifant te denken ;-)

Loslaten wil zeggen dat je iemand vrij laat. In mijn geval wil loslaten zeggen dat ik hem ruimte geef. Dat ik hem niet tracht te overtuigen van mijn visie en dat ik erop vertrouw dat tijd geven de juiste keuze. Dat wil niet zeggen dat ik niet hoop dat hij zal terugkomen of mij zal missen. Ik laat mijn liefde voor hem niet los. Ik laat het krampachtige vasthouden los.

Had ik dat gekund voor hij weg was, dan was mijn relatie wellicht heel anders gelopen. Maar spijt komt altijd te laat natuurlijk. Door niet te kunnen loslaten, werd ik nijdig als hij bij vrienden langsging. Want voor mij wilde dat zeggen dat hij liever bij een ander zat dan bij mij. Wat eigenlijk geen probleem is, want hij kwam altijd naar huis.

Door niet te kunnen loslaten, zat ik altijd op hem te wachten in plaats van zelf iets te doen. Ik ging geheel in functie van hem leven. Lijkt heel toegewijd en nobel van mij, maar het is eigenlijk heel verstikkend, ook voor jezelf.

Door hem niet te kunnen loslaten, ben ik mezelf kwijt geraakt. Ik ben gestopt met van mezelf te houden en hij is mij gevolgd. Je moet ook een idioot zijn om zo’n slecht voorbeeld te geven natuurlijk.

Als ik in de spiegel kijk, zie ik een schim van wie ik was. En dat is niet enkel omdat hij mij verlaten heeft en ik nu intens verdrietig ben, want ik was al een schim voor hij weg was. Hoe kan ik verwachten dat hij terug op mij valt als de persoon waarvoor hij gevallen is niet meer bestaat.

Ik moet mezelf terugvinden. Niet het meisje dat altijd binnen zit te wachten, maar het meisje met plannen en dromen en bezigheden en vrienden. Maar wat meer is, ik moet terug verliefd worden op mezelf, van mezelf gaan houden. Niet zozeer omdat er dan een sprankje hoop bestaat dat hij dat ook gaat doen, maar voor mezelf.

Als ik mezelf kan vinden, kan ik gelukkig zijn. Als ik hem dan zie en hij heeft niet meer de openheid om mij toe te laten, dan is dat rottig, maar dan ga ik daarmee om kunnen. Uiteindelijk zal ik een gelukkige, zelfzekere en enthousiaste vrouw zijn en dat is toch geweldig.