|
Net zoals de meeste andere mensen, probeer ik te analyseren
waar het mis gelopen is in mijn relatie. Hij is weggegaan nadat voor hem de
laatste druppel de spreekwoordelijke emmer heeft doen overlopen. Ik ben
verdwaasd achtergebleven.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Laten we eerlijk zijn, het ging al even niet zo geweldig
meer. We liepen beiden over van de stress, konden niet meer van elkaar
genieten, wisten geen blijf meer met elkaar. Maar toch was ik ervan overtuigd
dat we het wel konden rechttrekken. Misschien in een nieuwe omgeving of als er
enkele externe stressfactoren wegvielen. Hij heeft helaas niet gewacht tot het
zover was.
We zijn nu een kleine week verder. Ik heb eigenlijk
bijzonder weinig gehuild. Ik ben een denker, geen huiler. Ik heb hem verweten,
ik heb gesmeekt, geargumenteerd, ben kwaad geworden en wanhopig. Kortom, alles
wat een mens doet in zon situatie. En toen ben ik gaan nadenken.
Wat er allemaal extern is misgelopen is mij duidelijk. Daar
hoeft niemand een tekening bij te maken. Wat mij meer zorgen baart, is waarom
die externe factoren zoveel impact hebben gehad. Ja, ik heb een kind dat
aanwezig is. Ja, ik heb een moeilijke ex. Ja, hij heeft veel stress op zijn
werk. Ja, hij is weinig thuis en ik vond dat niet altijd even leuk. Maar dan
nog hadden we daar voorbij moeten gaan. En dat zijn de antwoorden die ik zoek.
Want ik ben ervan overtuigd dat wij bij elkaar passen. Dat
wij elkaar gelukkig kunnen maken. Ik weet dat ik niets aan die overtuiging heb
als hij ze niet volgt; maar op dit ogenblik kan ik die gedachte niet loslaten. Voor
mij is dat een feit.
Het zwaarste is hem niet te bellen of te mailen. Ik wil hem
horen, zien, weten dat hij nog iets voor mij voelt en mij mist. Maar hij heeft
tijd en ruimte nodig om zichzelf terug te vinden en daar kan hij mij niet bij
gebruiken. Hij wil rust vinden in zichzelf en stalken gaat daar geen goed aan
doen. Ik weet niet of hij zijn hart nog zal openstellen voor mij als ik die
tijd en ruimte geef. Maar ik weet wel met zekerheid dat ik hem definitief kwijt
ben als ik het niet doe.
Ik heb in mijn agenda een datum geprikt, een maand van nu. Tot
dan zoek ik geen contact. Als hij belt, zal ik natuurlijk wel reageren. Niet
eenvoudig hoor. Ik heb schrik dat hij sneller verder zal kunnen gaan als hij
mij niet ziet of hoort. Dat hij iemand anders leert kennen of tot de conclusie
komt dat het toch eenvoudiger is zo. Ik hoop dat hij mij zal missen. Ik wil
elke dag opnieuw mijn afspraak met mezelf verbreken, maar ik hou vol J
|
