Het moeilijkste in een relatie is met elkaar praten. Wanneer je iemand leert kennen praat je over alles. Met je beste vrienden praat je over alles. Met je vriend of vriendin doe je dat na een tijdje niet meer. De reden hiervoor is dat je iemand niet wil kwetsen, schrik hebt dat de ander je minder leuk gaat vinden of dat je de sfeer gaat verpesten of dat je gekwetst gaat worden.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Ook wij spraken in het begin over alles. Zorgen, angsten, problemen, dingen die stoorden. We deden dat op een rustige manier, zonder ruzie of verwijten. Zoals vrienden dat bij elkaar doen. En als de ander een reactie gaf die we niet fijn vonden, zeiden we dat gewoon. We werden er niet kwaad om. En dat gaf ons rust bij elkaar. Een soort thuiskomen, weten dat het ergens goed was. We konden hele discussies hebben terwijl we in elkaars armen lagen en dat ging allemaal vanzelf.

Na een tijdje zijn we daarmee gestopt. Hoe, wat en waarom is niet helemaal duidelijk. Misschien omdat we dachten dat we anders ruzie zouden maken, elkaar stress bezorgen. Het feit is dat we juist door niet meer te praten in een fase van stress terechtkwamen. Uiteindelijk geraakten we er niet meer uit.

Er waren teveel zaken die bleven sluimeren, die onderhuids broeiden en niet uitgesproken werden. En als ze op tafel werden gegooid, beloofden we dat alles zou veranderen, maar dat gebeurde niet meer. Je kan iemand zeggen dat je niet meer kwaad zal reageren op bepaalde zaken, maar als die je die frustratie maandenlang hebt opgebouwd, lukt dat niet. Je zegt niets meer om je aan je afspraak te houden, maar je reageert wel vanuit een boosheid die diep in je zit.

De schok van iemand te verliezen, geeft je de plots de kracht om dingen te evalueren. Om ook je eigen fouten te zien en hoe je zaken had moeten aanpakken. En het is nooit te laat om de zaken op dat moment nog aan te pakken, maar je krijgt er iemand niet mee terug. Er zijn teveel beloftes verbroken en ook al doe je deze keer echt wat je zegt, de ander kan dat niet meer geloven of zien.

Heel soms is het voldoende om er tijd over te laten gaan. Om je zaken aan te pakken zoals je had moeten doen en om elkaar dan opnieuw te vinden. Maar meestal is tegen dan alles verwerkt en ben je in de overtuiging dat het beter is zoals het is. Of heb je zoveel schrik dat het weer goed zal gaan in het begin om later hetzelfde te eindigen, dat je het geen kans meer kan of wil geven.

Het doet pijn om iemand kwijt te raken. Fysiek en mentaal. Gemis uit zich in alle vormen en maten en graag zien kan fantastisch zijn, maar ook een echte hel. Als je daar door geraakt, durf je misschien gewoon niet meer het risico lopen om dat nog eens te moeten meemaken.

Het heeft geen zin jezelf te verwijten dat je foute keuzes hebt gemaakt. Het heeft geen zin om dat aan een ander te verwijten. Gedane zaken nemen geen keer. En hoeveel je dat ook inziet, je kan een ander niet overtuigen je graag te zien. Dat is een feit, maar af en toe is het zo snel vergeten omdat het hart nog altijd sterker is dan het verstand.

Als jij een relatie hebt zoals ik had, met iemand die je doodgraag ziet, maar waar er tal van verwijten tussen jullie instaan, kan ik maar één raad geven. Probeer los te laten, je verwijten echt van je af te schudden. Want zolang je ze onderhuids met je meesleept, is er niets dat je relatie nog kan herstellen.

En als je acties belooft, onderneem die dan ook, zonder schrik voor de gevolgen. Alle acties die ik heb genomen, heb ik gedaan om goed te doen voor hem en het zijn juist al die acties die hem hebben weggejaagd. Ik had moeten doen wat juist was en dan had hij mij wellicht gesteund, maar ik had zo’n schrik hem te verliezen dat ik hem weggejaagd heb. Geen gevoel zo sterk als verlatingsangst en geen angst zo zelfvervullend.