Natuurlijk ga je zo positief mogelijk om met een breuk, althans, dat doe ik toch. Je probeert de voordelen te zien zoals de tijd die je krijgt om jezelf terug te vinden, de mogelijkheid om te leren jezelf gelukkig te maken en te ontplooien en je hebt nog bergen hoop. Dat laatste is zowel een zegen als een hel. Enerzijds helpt het je om jezelf niet te laten gaan, want zielige mensen trekken niet aan. Anderzijds zorgt het ervoor dat je niet volledig loslaat. Maar dat is in de eerste fase ook niet nodig.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Helaas is het niet altijd even eenvoudig om dat positieve vast te houden. Kleine dingen kunnen je hele humeur doen omslaan. Iets wat je samen gekocht hebt, een oude foto, een t-shirt die nog bij jou ligt, maar ook een plots en overweldigend gevoel van gemis. Omdat je iets wil delen en vertellen, zoals je dat altijd hebt gedaan. En dat gaat nu niet. Want wie begint met bellen en smssen laat geen ruimte en vervalt al snel in ergeren en irriteren. En dat zijn momenten waarop je maag samentrekt, je huid begint te gloeien en alles er plots heel erg somber gaat uitzien.

Ik heb nog geen manier gevonden om deze momenten te vermijden, ook niet om ze te minderen of er makkelijker mee om te gaan. Ik aanvaard ze als deel van het proces waar ik door moet. Ik tracht niet wanhopig van er niet aan te denken, maar ik focus ook niet. Ik zoek dingen die mij mogelijk kunnen afleiden. En ik zie een beetje af, begrijp niet dat hij niet belt, mij blijkbaar niet mist, van de ene op de andere dag zonder mij kan…

Ik weet dat het gemis ook zal minderen en ooit misschien verdwijnen, maar dat hoeft nu nog niet. Ik wil ook kunnen missen op dit moment. Ik heb ook het recht om er even door te zitten. Net zoals ik ook mag hopen, dromen en af en toe heel kwaad zijn.