Gelukkig zijn is het meest eenvoudige en het meest complexe dat er bestaat. Het heeft te maken met je leven in eigen handen nemen, vasthouden aan jezelf en aanvaarden. Eenvoudig toch? En tegelijkertijd zo ontzettend moeilijk!

Voor mij zijn de zaken die ik moet aanvaarden de volgende:

-       Ik hou van iemand die geen ruimte heeft om van mij te houden op dit ogenblik

-       Ik weet niet of die ruimte er ooit terug zal zijn

-       Ik ben een single mom

-       Ik neig ernaar mezelf weg te cijferen binnen een relatie

En dat is ok! Want ik besef het en ik kan het niet enkel aanvaarden, ik kan eraan werken.

Als je die lijst bekijkt, valt het al bij al nog mee en dat geldt voor de meeste mensen. Alleen zijn we allemaal geneigd om de zaken die we moeten aanvaarden uit te vergroten. Eraan vast te houden, op het wanhopige na. Ze te zien als de basis van ons leven en alle gevolgen ervan als feiten te gaan beschouwen. De positieve elementen uit ons leven vergeten we of laten we varen omdat we ze als ondergeschikt zien.

Om een voorbeeld te geven: toen ik gelukkig was en in vrede met mezelf straalde ik. Ik zag er niet anders uit, was niet slanker, knapper, of wat dan ook. Maar ik kreeg een hele dag complimenten, zowel van bekenden als vreemden. Mijn aantrekking lag ik mijn geluk. Als je gelukkig bent, zien mensen dat en willen ze daar deel van uitmaken. Maar in plaats daaraan vast te houden, ben ik gaan focussen op de dingen die ik niet goed vond. Daardoor was ik niet gelukkig, straalde niet meer en kreeg ik die complimenten ook niet meer. Dat bevestigde mijn idee dat de negatieve zaken zwaarder doorwogen dan de positieve en zo kom je in een vicieuze cirkel terecht. Het enige dat ik had moeten doen, was vasthouden aan mijn geluk.

Makkelijker gezegd dan gedaan, want ik heb me er ook niet aan gehouden. Maar nu weet ik dat en kan ik het een volgende keer vermijden.

Ik ben niet naïef, ik weet dat er dipjes komen en slechte dagen en momenten waarop alles slecht is en niets goed. Maar als ik me daar bewust van ben, kan ik het een halt toeroepen, mezelf herpakken en gelukkig zijn.

De zaken die ik mee heb, zijn de volgende:

-       Ik ben slank (niet dadelijk het meest essentiële in het leven, maar ik ben er toch blij om)

-       Ik heb een fantastisch kind

-       Ik heb een dak boven mijn hoofd

-       Ik heb een goede job die ik graag doe

-       Ik heb de meest fantastische vrienden

-       Ik heb voldoende vrije tijd om op stap te gaan en leuke dingen te doen

-       Ik heb voldoende hobby’s om mij bezig te houden wanneer ik thuis ben

-       Ik kan genieten van een avondje in de zetel zitten met een dekentje en wezenloos naar de televisie staren

-       Ik kan genieten van een goede babbel

-       Ik heb altijd wel een vriend die mij wil opvangen wanneer ik daar nood aan heb

-       Ik heb nog een leven om te vullen met fantastische ervaringen

-       …

En dat is niet ok, het is geweldig!

Ik heb zoveel meer potentieel en mogelijkheden dan dat ik problemen, zorgen of nadelen heb. Er is dus geen enkele reden waarom ik niet gelukkig zou kunnen zijn.

Ja, ik ben mijn vriend kwijt. Ja, ik mis hem. Ja, ik heb rotdagen. Maar als ik mij focus op de goede dingen uit mijn leven en gelukkig ben, dan zijn die dingen best wel draagbaar. En misschien hoeven ze dan niet te bestaan.

Net zoals de meeste andere mensen, probeer ik te analyseren waar het mis gelopen is in mijn relatie. Hij is weggegaan nadat voor hem de laatste druppel de spreekwoordelijke emmer heeft doen overlopen. Ik ben verdwaasd achtergebleven.

Laten we eerlijk zijn, het ging al even niet zo geweldig meer. We liepen beiden over van de stress, konden niet meer van elkaar genieten, wisten geen blijf meer met elkaar. Maar toch was ik ervan overtuigd dat we het wel konden rechttrekken. Misschien in een nieuwe omgeving of als er enkele externe stressfactoren wegvielen. Hij heeft helaas niet gewacht tot het zover was.

We zijn nu een kleine week verder. Ik heb eigenlijk bijzonder weinig gehuild. Ik ben een denker, geen huiler. Ik heb hem verweten, ik heb gesmeekt, geargumenteerd, ben kwaad geworden en wanhopig. Kortom, alles wat een mens doet in zo’n situatie. En toen ben ik gaan nadenken.

Wat er allemaal extern is misgelopen is mij duidelijk. Daar hoeft niemand een tekening bij te maken. Wat mij meer zorgen baart, is waarom die externe factoren zoveel impact hebben gehad. Ja, ik heb een kind dat aanwezig is. Ja, ik heb een moeilijke ex. Ja, hij heeft veel stress op zijn werk. Ja, hij is weinig thuis en ik vond dat niet altijd even leuk. Maar dan nog hadden we daar voorbij moeten gaan. En dat zijn de antwoorden die ik zoek.

Want ik ben ervan overtuigd dat wij bij elkaar passen. Dat wij elkaar gelukkig kunnen maken. Ik weet dat ik niets aan die overtuiging heb als hij ze niet volgt; maar op dit ogenblik kan ik die gedachte niet loslaten. Voor mij is dat een feit.

Het zwaarste is hem niet te bellen of te mailen. Ik wil hem horen, zien, weten dat hij nog iets voor mij voelt en mij mist. Maar hij heeft tijd en ruimte nodig om zichzelf terug te vinden en daar kan hij mij niet bij gebruiken. Hij wil rust vinden in zichzelf en stalken gaat daar geen goed aan doen. Ik weet niet of hij zijn hart nog zal openstellen voor mij als ik die tijd en ruimte geef. Maar ik weet wel met zekerheid dat ik hem definitief kwijt ben als ik het niet doe.

Ik heb in mijn agenda een datum geprikt, een maand van nu. Tot dan zoek ik geen contact. Als hij belt, zal ik natuurlijk wel reageren. Niet eenvoudig hoor. Ik heb schrik dat hij sneller verder zal kunnen gaan als hij mij niet ziet of hoort. Dat hij iemand anders leert kennen of tot de conclusie komt dat het toch eenvoudiger is zo. Ik hoop dat hij mij zal missen. Ik wil elke dag opnieuw mijn afspraak met mezelf verbreken, maar ik hou vol J

Loslaten is het moeilijkste wat een mens kan doen. Dat komt omdat we het concept vaak niet goed begrijpen. Wanneer mensen zeggen dat we moeten loslaten gaan we ervan uit dat we geen contact meer mogen hebben met iemand. Hem of haar moeten vergeten en verder gaan. Niets is minder waar. De ander wordt een roze olifant* en loslaten is geen optie meer.

*roze olifant: wanneer je ergens niet aan mag denken, ga je dat juist heel hardnekkig doen. Probeer nu maar eens om niet aan een roze olifant te denken ;-)

Loslaten wil zeggen dat je iemand vrij laat. In mijn geval wil loslaten zeggen dat ik hem ruimte geef. Dat ik hem niet tracht te overtuigen van mijn visie en dat ik erop vertrouw dat tijd geven de juiste keuze. Dat wil niet zeggen dat ik niet hoop dat hij zal terugkomen of mij zal missen. Ik laat mijn liefde voor hem niet los. Ik laat het krampachtige vasthouden los.

Had ik dat gekund voor hij weg was, dan was mijn relatie wellicht heel anders gelopen. Maar spijt komt altijd te laat natuurlijk. Door niet te kunnen loslaten, werd ik nijdig als hij bij vrienden langsging. Want voor mij wilde dat zeggen dat hij liever bij een ander zat dan bij mij. Wat eigenlijk geen probleem is, want hij kwam altijd naar huis.

Door niet te kunnen loslaten, zat ik altijd op hem te wachten in plaats van zelf iets te doen. Ik ging geheel in functie van hem leven. Lijkt heel toegewijd en nobel van mij, maar het is eigenlijk heel verstikkend, ook voor jezelf.

Door hem niet te kunnen loslaten, ben ik mezelf kwijt geraakt. Ik ben gestopt met van mezelf te houden en hij is mij gevolgd. Je moet ook een idioot zijn om zo’n slecht voorbeeld te geven natuurlijk.

Als ik in de spiegel kijk, zie ik een schim van wie ik was. En dat is niet enkel omdat hij mij verlaten heeft en ik nu intens verdrietig ben, want ik was al een schim voor hij weg was. Hoe kan ik verwachten dat hij terug op mij valt als de persoon waarvoor hij gevallen is niet meer bestaat.

Ik moet mezelf terugvinden. Niet het meisje dat altijd binnen zit te wachten, maar het meisje met plannen en dromen en bezigheden en vrienden. Maar wat meer is, ik moet terug verliefd worden op mezelf, van mezelf gaan houden. Niet zozeer omdat er dan een sprankje hoop bestaat dat hij dat ook gaat doen, maar voor mezelf.

Als ik mezelf kan vinden, kan ik gelukkig zijn. Als ik hem dan zie en hij heeft niet meer de openheid om mij toe te laten, dan is dat rottig, maar dan ga ik daarmee om kunnen. Uiteindelijk zal ik een gelukkige, zelfzekere en enthousiaste vrouw zijn en dat is toch geweldig.

Ik ben het type dat zich blind in een relatie stort. Niet dat ik er grote ervaring mee heb, maar de relaties die ik heb gehad bewijzen mijn punt wel.

Concreet wil dat zeggen dat ik niet snel verliefd word, maar als het zo is, is het overweldigend en allesomvattend. Dan leef ik in functie van mijn vriend en wil zo veel mogelijk bij hem zijn. Op zich nog niets mis mee, maar ik verlies mezelf volledig.

Toen hij mij leerde kennen, was ik zelfstandig, stond zeker in mijn schoenen, had ambitie, passie voor mijn job, hobby’s en vrienden. Ik at misschien niet conventioneel, maar wel gezond en volgens mijn eigen lichaam en ritme. Ik ging niet elke avond stappen, ten slotte heb ik een kind, maar wel geregeld. Kortom, ik was een jonge, aantrekkelijke en levenslustige vrouw.

En ik weet niet hoe ik het zover heb kunnen laten komen of waarom, maar de laatste twee maanden ben ik iemand geweest die niet meer buitenkwam, behalve als hij dat voorstelde, ik sprak niet meer af met vrienden, vond geen passie meer in mijn job, zat thuis te wachten en niets te doen, was onzeker geworden, paste mij gedurig aan. Kortom, er blijft niets meer over van wie ik ben.

Het fijne is wel dat ik dat nu kan zien en beseffen. En dat maakt dat ik het kan vermijden in de toekomst. Ik zeg niet dat ik mezelf al volledig heb teruggevonden. Een groot deel van mijn tijd bestaat nog steeds uit hopen en wachten op een teken van zijn kant, maar ik ben ondertussen wel bezig. Ik spreek af met vrienden, ga op stap, heb terug hobby’s opgenomen, doe activiteiten met mijn kind, ga wandelen… En soms laat ik mezelf toe om alleen te zijn en te treuren, om mij eens lekker te laten gaan, want dat moet ook kunnen.

Ik wil mezelf in de eerste plaats terugvinden omdat ik enkel dan gelukkig kan zijn. Ik straalde toen ik hem leerde kennen. Nu ben ik nog een dof omhulsel van wie ik kan zijn. Maar ik hoop natuurlijk ook dat als ik mezelf vind, hij zijn liefde voor mij kan terug vinden. En ook dat is ok! Er is niets mis met hopen, zolang het geen obsessie wordt en alles enkel nog daarom gaat draaien.

Vandaag voel ik me ok. Zie ik kleine stukjes van mezelf aan de oppervlakte komen en denk ik “hé, daar ben je dus gebleven”. Morgen kan het anders zijn. Ik zit tenslotte aan het begin van de verwerking van mijn relatiebreuk. Alle inzichten van de wereld zullen niet kunnen vermijden dat het nog veel tijd zal nemen om verder te gaan en nog veel pijn, verdriet en momenten van wanhoop met zich zal meebrengen.

Ik ben een single mom en dat is ok!

Ik schrijf dat nu alsof het niets is, maar niets is minder waar. De bedoeling van mijn blog is niet om mijn hele leven uit de doeken te doen. Kort samengevat ben ik een single mom die na een relatie van vijftien jaar een tweede relatie is begonnen. Die relatie loopt nu na een jaar op de klippen. Niet mijn keuze, maar zo gaat dat in het leven.

In mijn blog wil ik de inzichten meegeven die ik hierdoor gekregen heb. Het kan dat ze met de dag wijzigen, want net zoals het leven zijn ook mijn gedachten veranderlijk. Ik heb mijn slechte en betere dagen. Ik heb momenten van wanhoop, paniek en een gemis dat fysiek pijn doet, maar ik heb ook momenten van rust, inzicht en begrip.

Misschien dat mijn blog andere kan helpen om hun relatie op een betere manier aan te pakken dan ik heb gedaan. Misschien dat ik er zelf inzicht door krijg en mijn verwerkingsproces kan versnellen.

Op dit ogenblik wil ik maar één ding en dat is mijn relatie terug goed krijgen. Ik zie hem graag! En zolang dat een feit blijft, maakt het niet uit wat anderen denken of vinden.

Ik hoop dat je veel plezier hebt bij het lezen van mijn blog en dat je er dingen kunt uithalen die je verder kunnen helpen.

Dikke kus

Katje