Van Roth, via Nice, Klagenfurt en Lanzarote terug naar Roth
Zot zijn doet soms toch zeer
20-07-2012
This is the End
This is the End van The Doors klonk ergens in mijn achterhoofd toen ik vorige zondag de sponsors zag verschijnen na de laatste aflevering van Code Roth. Een schitterende aflevering al zal ik die wel met heel andere ogen bekeken hebben dan de meeste kijkers
Jeroen heeft de hele sfeer van de aanloop naar , en dan van de wedstrijd zelf, schitterend in beeld gebracht. Een rustige, kalme opbouw tijdens de dagen ervoor maar waar hier en daar de zenuwen toch de kop opstaken. Dan de relatief rustige start, onder een zee van toeschouwers. Dat ik voor de start volop aan het geeuwen was, hebben velen blijkbaar gezien. Om op te bouwen naar een fantastische finale !
Het nummer Tagen wie Diese had niet beter gekozen kunnen worden om de finale van een unieke belevenis in beeld te brengen ! Kippevel !!! Komisch ook want is een van mijn favoriete nummers en dat terwijl Chantal me duidelijk gemaakt heeft dat er aan mijn smaak voor muziek absoluut gewerkt moest worden .
De aflevering zelf hebben we allemaal samen bekeken in Gistel na een rondje fietsen ter gelegenheid van de Ergo Classic. Danielle ontbrak jammer genoeg want die was na Roth met de familie vetrokken richting Slovenië en Oostenrijk. Peter Callant was naar de Tour de France vertrokken. Geert en Jocelyne waren wel van de partij. Tijdens de barbecue werd al eens overlegd wie welke plannen had voor dit najaar en eventueel voor volgend jaar en in hoeverre we die op elkaar konden afstemmen. Het mag duidelijk zijn, ieder van ons zal zeker blijven sporten en onze paden zullen zich in de toekomst nog vaak kruisen.
Dat was ook al 2 dagen voordien gebeurd, toen ik voor het eerst na Roth weer wat beweging kreeg. Na 4 dagen zonder sporten, ons opgelegd door onze coach, ben ik samen met Geert en Wim gaan zwemmen in de Damse Vaart. 4 dagen zonder sporten, dat moest meer dan een jaar geleden zijn ! En de eerste meters van dat zwemmen waren niet echt uitnodigend. Het koude water van de Damse Vaart kon het aangename water van de Rothsee niet echt doen vergeten. En de 3 geplande kilometers zijn er dan ook maar 2 geworden.
Hoe groot mijn honger om weer te sporten ook is, het Belgische zomerweer is een enorme domper op mijn enthousiasme. Vreemd, want voor Roth konden weer noch wind me blijkbaar tegenhouden. Misschien moet ik me maar vlug weer een doel uitzoeken om mijn motivatie weer op te krikken. Niet dat ik geen sportieve doelen meer heb voor deze zomer en dit najaar. Morgen start ik immers in de Zwemloop in Sluis, maandag is er zeezwemmen in Heist, volgens weekend rijdt ik in St Anton de Arlberg Giro, in augustus ga ik ook nog 5 dagen in de bergen fietsen, en in september is er uiteraard ook de Zwintriathlon. Maar daarvoor hoefde ik in het verleden ook niet zo hard te trainen , dus
Daarom heb ik al 1 belangrijke beslissing genomen. Ik ga verder trainen met Luc als coach. De conditie die ik nu heb opgebouwd, wil ik niet kwijt. En het is makkelijker om een opgelegd schema te volgen, dan s morgens uit het raam te kijken met de vraag : wat ga ik vandaag doen ? Om dan, bij het zien van donkere wolken, te beslissen dat zien we morgen dan wel weer. De 2 keer dat ik tot nu toe ben gaan fietsen, heb ik 2 keer in de stromende regen mogen rijden. Pfff Er zijn leukere dingen.
Maar de vraag of ik volgend jaar nog een volledige triathlon doe, daar kan ik nu nog geen antwoord op geven. Ik heb de vraag nu al tientallen keren gekregen. Code Roth was een unieke belevenis, en dat door vele factoren. Eerst en vooral door mijn teamgenoten. Hoewel we allemaal heel verschillend zijn was de sfeer altijd uitstekend. Ik heb vaak gezegd dat gezegd dat triathlon voor mij een echte teamsport geworden was en dat gevoel zal ik heel zeker missen. Maar daarnaast was de omkadering en begeleiding ook heel uniek. Die unieke begeleiding heeft er ook voor gezorgd dat we allemaal een fantastische tijd hebben neergezet, en ik betwijfel of die ooit voor verbetering vatbaar zou zijn door mezelf. Dat alles maakt dat een nieuwe triathlon misschien dan wel op een teleurstelling zou uitlopen.
1 geluk heb ik wel. Deze week opende Roth de inschrijvingen voor volgend jaar en even heb ik geaarzeld : zou ik toch maar na 50 minuten was alles al volzet : 3000 startplaatsen. Ongelooflijk hé. Maar die verleiding is in ieder geval al weg.
Anderzijds, ik heb mijn oog wel al eens over de triathlon kalender van volgend jaar laten gaan. Ik zou dan liefst een wedstrijd doen die absoluut niet met Roth vergeleken kan worden, bijvoorbeeld met een echt klimparcours in het fietsen zodat je tijden onmogelijk kan vergelijken. Ook Luc denkt dat dat een goed idee zou zijn. Ééntje is me daarbij echt in het oog gesprongen : Nice. Oops ben nu toch al aan het dagdromen.
Nu ja, dromen kan geen kwaad. En voorlopig is er niets beslist. Zal ik ook niet doen voor september. Dan zien we wel, en hopelijk hebben een paar van mijn teamgenoten tegen dan ook de smaak te pakken en kunnen we samen weer op pad
Ik zal jullie in ieder geval op de hoogte houden. Een wekelijkse blog zal er nu wel niet meer inzitten tenzij ik me toch weer zou wagen aan een nieuwe uitdaging. Ik heb een paar weken geleden al een bedankingswoordje geschreven en ga hier nu niet herbeginnen. En toch ga ik eindigen met een bedanking. Maar niet van mij. Ik kreeg deze week een email van Annelies met een bedanking die ze naar iedereen heeft gestuurd. Aangezien ik het niet beter kan uitdrukken, leen ik even haar woorden (met haar toestemming) :
Vanmorgen, 08.00u en terug aan t werk..back to life, back to reality... maarwel metgrote glimlach, want een prachtige ervaring rijker en nog een stroompje euforie in de aderen... tijd voor een woordje van dank dus:
aan alle supporters van één dag, een week of de volle 9 maanden voor het vertrouwen, de interesse en de onvoorwaardelijke steun maar evengoed... voor het niet (al te luid) uitspreken van jullie twijfel of bezorgdheid, als ik er weer eens moe bij liep,iets magerder werd en de wallen niet te verbergen waren... Bedankt
aan alle vrienden die ik gemaakt heb maar vooral aan diegene die ik verwaarloosd heb... Bedankt...
aan alle Code Roth'ers voor de lusjes en het tjolen,de mulletjes en al...het samen beleven... Bedankt...
aan de filmploeg, die niet hoefde...maar een meer dan prachtige herinnering schiep... Bedankt...
aan Pascale, voor de foto's, meer dan zomaar beelden... Bedankt
aan Peter, de organisatie en de sponsors al had ik weleens mijn bedenkingen... nooit over dekracht van het project de unieke kans die jullie me gaven om een droom te leven... Bedankt...
aan zij die me hielpen met fiets, vervoer, was, uurwerk,... de lijst is te lang; zowel van gedane zaken als van mensen... Bedankt...
aan alle trainers, begeleiders voor de tips, de trics, het geduld en de support... Bedankt
maarniet in het minst...voor Luc, niet voor de schema's want al heb ik op t einde weleens wenkbrauwen gefronst... ze waren ze super niet omdat ik aangekomen ben ...nietwas nooit een optie niet voor de behaalde tijd al kan ik die nog niet geloven niet omdat het eigenlijk vooral genieten was en ik voorbereid was op zwaar afzien niet... of toch... maar ook... voor de oprechte interesse, degeleden stressenhet zorgen voor..."that small girl"... Bedankt
Annelies
Ik begon met This is the End maar misschien dus ook niet
6.30u op 8 juli 2012. Met een kanonschot wordt de triathlon van Roth op gang geschoten onder een mooie opkomende zon. Echt duizenden supporters staan op dit vroege uur al langs de kant, op de brug en langs de andere oever van het kanaal. Daarbij ook nog opzwepende muziek een eerste kippevelmoment.
Voor de rest was ik eigenlijk redelijk rustig, minder nerveus dan de dag voordien. Maar het toonbeeld van kalmte moet toch wel Annelies geweest zijn. Nadat wij, de mannen Danielle en Chantal veel succes hadden gewenst, zochten we onze klimster maar vonden haar niet direct. Ze stond, 7 minuten voor ze moest starten, nog rustig bij Luc te babbelen die haar toch ook wat aanspoorde om naar de start te gaan.
Even later waren de dames gestart voor hun avontuur en wij moesten nog 40 minuten wachten voor het aan ons was. We zijn nog even in de zon gaan zitten dan was het tijd om de pakken aan te doen, elkaar succes te wensen en ons naar de start te begeven. Voor ik het wist lag ik in het water, zwaaide ik nog even naar Pascale, onze fotografe, en klonk het startschot eindelijk !!!!!
En meteen zat ik in het goede ritme, meteen had ik plaats om te zwemmen, meteen voelde het heel goed en makkelijk aan. Ik was onderweg voor hopelijk 1.10u zwemmen. Daarmee zou ik heel tevreden zijn. Wijzelf hadden gele badmutsen op maar tot mijn verbazing stak ik al heel gauw blauwe badmutsen voorbij.Die waren 5 minuten voor ons gestart. Nog voor de brug had ik de eerste zwarte badmutsen te pakken. En niet 1tje maar verschillende. Ik was dus goed bezig !
Op de terugweg, zo halfweg zag ik plots een gele badmuts met een oranje randje eronder naast me : Jan ! Jan was zowel in Leuven als in Brugge een minuut voor me uit het water gekomen !Ik was dus goed aan het zwemmen en het koste me bijzonder weinig moeite ! En daar waar in de Damse Vaart aan 4 kilometer geen einde lijkt te komen was ik heel snel aan het 2de keerpunt voor de laatste honderd meter naar de wissel.
Eens uit het water keek ik snel op mijn GPS en hoopte een mooie tijd te zien. De 1.03u die daar stond had ik nooit verwacht !!! Voor mij een supertijd ! Een eerste verrassing van de dag. Wow
Ik weet dat Luc vorig jaar aan zijn atleten gezegd heeft dat ze hun tijd moesten nemen in de wisselzone maar daarover had hij tegen ons niets gezegd. En mede door de prachtorganisatie, waarbij iedereen een privé assistente kreeg voor je materiaal, was ik heel snel de tent uit op weg naar de fiets. Daar stond Jeroen te filmen. Ik had al vlug in de mot dat de enige fiets die al weg was die van Nico was en Jeroen vertelde mij dat hij nauwelijks 15 seconden weg was.
Ik dus op weg met de fiets voor 180 lange kilometers. Na nauwelijks anderhalve kilometer kwam ik de eerste keer langs mijn trouwste fans : Cathy, mama, papa en mijn tante.
En toen werd ik voor een dilemma geplaatst. Luc had me gezegd dat ik met een gemiddelde hartslag moest fietsen rond de 135 met een maximum van 149. Maar terwijl ik relatief rustig fietste ging die hartslag het eerste half uur niet onder de 150. Kwam dat door het zwemmen, was er iets mis , moest ik vertragen , van alles spookte door mijn hoofd. Ondertussen was ik wel al Nico voorbijgefietst. Voor de rest van de fietstocht zou ik niemand zien. Dat verwachte ik want de dames waren 40 minuten voor ons gestart, een onoverbrugbare kloof.
Na 17 kilometer begon het lange stuk van een kleine 20 kilometer, licht bergaf waar we zouden kunnen vlammen. Zouden kunnen , want in werkelijkheid viel dat dus zwaar tegen door de felle tegenwind. Het goede nieuws was dat mijn hartslag nu langzamerhand wel gedaald was naar een aanvaardbaar niveau.
Voor een wedstrijd als Roth mag je dus niet stayeren, maar door de meer dan 3000 deelnemers op het parcours valt dat bijna niet te controleren. Sommigen reden echt in groepjes maar daarvan heb ik me altijd afzijdig proberen te houden. En tijdstraf was me dat zeker niet waard.
Na 36 km de Calvarieberg. Op het eerste steile stuk stonden heel veel supporters en werd er heel toffe muziek gespeelt : Brenna tuats guat van Hubert von Goisern. Een nummer dat vermoedelijk geen enkele Belg kent, tenzij hij in Oostenrijk was deze winter want daar is dat een megahit. Het verbaasde me eigenlijk dat ik op het lastigste stuk van de ronde met zon dingen bezig was. Dat bevestigde me dat ik , net als in het zwemmen, heel ontspannen bezig was. En hier, op de lange klim, kon ik me zelf relatief makkelijk aan de opgelegde hartslagen houden.
Bijna boven had Luc plaatsgevat met in zijn zog een heel leger Code Roth fans. En het leuke daaraan was dat ze zich in groepjes een beetje verspreid hadden zodat we heel lang aangemoedigd werden.Luc zelf hield het bij zijn gebruikelijke aanmoedigingen : niet vergeten te eten en te drinken !!!.
En boven aan de klim was er nog een aangename verrassing : de felle wind stond daar vol in de rug. Eindelijk konden we doorvlammen !!! En snel ging het, zeker op de eerste steil afdaling. Hoe snel ? Geen idee want ik concentreerde me vol op de weg, waar af en toe een scherpe haarspeldbocht in zat. Maar ik vermoed dat ik een stuk boven de 60 reed op sommige momenten.
Daarna ging het op en af maar door de wind in de rug bleef het heel snel gaan. En ik genoot ! Zeker bij de passages door een van de ontelbare dorpjes waar de bewoners ons steeds luidruchtig aanmoedigden en het voor hen echt een feest was. Prachtig om mee te maken. Het summum kwam er na 68 kilometer : de Solarberg. Ik had de fotos gezien met de talrijk toeschouwers maar niets kan je hier op voorbereiden. Duizenden en duizenden enthousiaste mensen vormen een erehaag gedurende de hele beklimming. Muziek, applaus, ratels, gefluit, geroep, en 1 smal lint waar we1 voor 1 naar boven konden rijden. Al die fans waren wel super gedisciplineerd want ondanks dat het zo smal was en er zoveel mensen samengepakt stonden, ben ik zonder problemen naar boven gereden. Doordat je niemand kon voorbijsteken had het wel als voordeel dat je jezelf niet opblaast in die klim want met zoveel fans is het heel verleidelijk om een tandje bij te steken. En eens boven ging het weer bijzonder snel. En heel vreemd, naarmate de kilometers vorderden, ging het steeds beter, zowel naar hartslag toe als naar de benen toe.
Aan kilometer 80 stond Luc daar weer met de Code Roth Fanclub.Hoe waren die hier zo snel geraakt ? Zeker als je weet dat de meeste wegen afgesloten waren is dat een mysterie. Maar het bleef tof om door bekende gezichten aangemoedigd te worden. En gelukkig stonden ze daar want na de wedstrijd kreeg ik te horen dat Nico een paar honderd meter verder was lek gereden en hij met behulp van onze fanclub, na een stop van 22 minuten, verder op pad kon.
Na mijn eerste ronde, aan de Rothsee, werd ik begroet door 4 op een rij. 4 Knalrode truien met ons Code Roth logo op. Inderdaad, mijn ouders weer met Cathy en Lena. Patrick, Danielles man heeft die sweaters vorige week nog snel laten maken voor we naar hier kwamen. En nu maakten ze het makkelijk voor mij om mijn trouwe aanhangers eruit te pikken. Ik schoot bijna in de lach toen ik ze zo zag staan.
Na die eerste ronde heb ik ook voor het eerst eens op mijn snelheidsmeter gekeken. Zoals beloofd aan Luc stonden op mijn scherm alleen mijn hartslag, mijn gemiddelde hartslag en de afgelegde afstand. Maar na die eerste ronde kon ik het niet laten toch even te spieken. Oops,33 km/uur. Net zoals na het zwemmen een heel aangename verrassing. Als dat maar goed zou blijven gaan was ik te snel bezig, klopte mijn gps misschien niet, maar ik voelde me nog heel fris, veel vragen dus. Gewoon verder doen !!! Niet omkijken, trappen ! Mijn fans aan de Rothsee hadden trouwens geluk dat Alain, mijn schoonbroer, de wedstrijd op internet volgde en hen verwittigd had dat ik wat vroeger op komst was. Anders hadden ze mij gemist.
En op die 2de ronde kwam er nog een verrassing van formaat. Op het dalende stuk van 20 kilometer was de wind volledig gedraaid. Vol in de rug nu ! Joepie !!! Vaak flirtend met de 40 km/u en soms nog iets sneller ging het naar de Calvarieberg. Zo langzamerhand vroeg ik me af of ik één van onze dames misschien toch nog te zien zou krijgen voor de finish. Annelies mikte immers op een tijd van 7 uur op de fiets en ik zou een stuk onder de 6 uur zitten. Nu ja, ik was er van overtuigd dat ze zichzelf onderschat had met die 7 uur. Chantal en Danielle, de betere fietsers bij de dames, die waren zeker buiten mijn bereik. Ik zou wel zien.
Op de Calvarieberg hadden ze deze keer muziek met een goede beat opstaan. En perfect ritme om en danceuse naar boven te rijden, met 1 oog op mijn hartslagmeter. En ja, the Roth Gang was er weer in geslaagd om netjes op tijd weer op post te zijn om mij aan te moedigen ! Ja ja, ik weet het, niet vergeten te eten en te drinken !!! Het beste bewijs was dat ik 5 km voor de Calvarieberg even een plaspauze heb moeten inlassen door het vele drinken. Vanaf de start van het zwemmen had ik ondertussen ook al7 gels binnen.
En boven, tja, daar was de wind nu uiteraard ook gedraaid. Eerst de korte, snelle afdaling en dan het gevecht tegen de wind op een geaccidenteerde strook die nu eens licht dalend, dan weer bergop ging. Wel met steeds 1 oog op de hartslagmeter. En zo naar de Solarberg. En daar stonden nog steeds duizenden mensen, iets minder dan de eerste ronde maar het was nog steeds indrukwekkend. Het lukte me zelf om daar iemand, die erg traag naar boven ging, in te halen.
En bovengekomen, kijk, daar reed Annelies ! Heel even hebben we een praatje gemaakt. (Dat zal wel niemand verbazen ) Ik kwam onder andere te weten dat ze door het vele drinken ook al een stop had moeten maken en dat dat met dat pak niet echt makkelijk was. Ze maakte op mij een heel frisse indruk ! En ikke weer verder en kijk, wie we daar hebben : Chantal. Onze babbel was een stuk korter. Ik liet haar gewoon weten dat Annelies heel dichtbij was.
Ik was Chantal nauwelijks voorbij of ik was alweer aangekomen op het 2de punt waar de Bende van Luc weer had postgevat. Opmerkelijk hoe zij steeds weer op tijd ter plaatse waren.En vanaf dit punt in gestrekte draf, met wind in de rug naar de finish ! De finish van het fietsen wel te verstaan. Aan de Rothsee schreeuwde ik mij fanclub toe dat ze hun fietsen mochten nemen om naar het loopparcours te rijden maar dat hadden ze blijkbaar niet verstaan.
Heel bewust heb ik in die laatste 10 kilometers iets teruggeschakeld, iets rustiger gereden. Heel groot was dan ook mijn verwondering toen ik gisteren alle tussentijden zag, ik over de laatste 27 km een gemiddelde had van meer dan 40 km/uur. Gewoon gek !!!
Na 5u 23 minuten ben ik het fietspark binnengereden ! 5 u 23 !!!!!! Nooit had ik geloofd om zo iets te kunnen realiseren, laat staan dat ik dat hier deed in een volledige triathlon. En ik voelde geen spoor van vermoeidheid in de benen. En ik heb echt genoten van dit tochtje op de fiets. Vele van onze supporters zeiden dat ze verwonderd waren dat ik steeds met een grote glimlach leek rond te rijden. Wat wil je, in zo een sfeer echt ongelooflijk, super.
Ik heb relatief vlug gewisseld. Compressiekousen aan, muziek op mijn oren, pet op mijn hoofd, riem met startnummer en 10 gels om, loopschoenen aan, gel(10de al) binnengespeeld en doorgespoeld met water en recht naar de toiletten. Toen ik het hokje verliet stootte ik op een verbaasde Jeroen die me enkel nog Van woa komme gie ? kon naroepen. Ik was in een goede 3 minuten buiten. Sneller dan ik vorig jaar in Knokke op de kwart gewisseld heb geloof ik.
En die eerste meters gingen veel, veel te snel ! Ondanks dat het na een paar honderd meter licht bergop begon te gaan moest ik me echt inhouden en constant op mijn GPS kijken om mezelf in te tomen. In die eerste kilometer liep ik ook Sabine voorbij, die net een flesje met gels had laten vallen. Ikzelf had ook al gesukkeld met mijn riem. Met al die gels was die redelijk zwaar en bleef niet goed zitten.
En ik vond geen goed tempo, de ene halve kilometer ging snel, de volgende weer veel trager, dan weer sneller. Pas na een 4-tal kilometer liep ik een constant tempo. Was wel iets sneller dan ik in gedachte had maar ik was al lang blij dat er regelmaat in zat. In tegenstelling tot het fietsen heb je tijdens het lopen veel te veel tijd om te denken. Na mijn goede fietstijd en zwemtijd besefte ik dat ik mijn droomtijd van 12 uur normaal makkelijk zou moeten halen. Het zou al helemaal fout moeten gaan wilde dat nu niet meer lukken, maar ja 42 km, best ver als je dat nog nooit gedaan hebt.Mijn 2de doel kwam zo langzaam in zicht. Luc had immers laten verstaan dat de tijd van Sabine, de snelste Code Rother van vorig jaar, een heel harde noot zou zijn om te kraken. Toen hij dat zo aan tafel liet vallen, voelde ik dat toch als een uitdaging. Een uitdaging die nu plots weer door mijn hoofd spookte. Dat moest haalbaar zijn
Ondertussen liep het heel lekker, een mooi tempo, een heel constante hartslag, enkel goed nieuws dus. Zoals afgesproken stopte ik elke 4 kilometer voor een gel en om te drinken. Daartussen goot ik veel water over me heen want de zon was erdoor gekomen en het werd redelijk warm.
Na 11 kilometer kwamen we in een dorpje waar ook het eerste keerpunt van het loopparcours lag. In een bocht merkte ik een glimp op van Danielle, die er ook nog heel vlot en fris uitzag. Iets verder stonden Luc, Patrick, Eva, Cindy en alle anderen weer. Ik denk dat zij allemaal een veel stressvollere dag dan wij gehad hebben om steeds weer op tijd op alle punten te zijn om ons aan te moedigen. Eens hen voorbij gelopen heb ik me discreet afgezonderd voor een korte plaspauze. Ik had zeker niet te weinig gedronken hoor !
Een halve kilometer verder stond Peter Croes ook hard te supporteren, net waar ik in tegenovergestelde richting Chantal ook even zag lopen. In de volgende kilometers zou ik ook Wim, Nico, Peter en Geert kruisen. Vooral Nico verbaasde me. Tijdens alle vorige wedstrijden zat hij me steeds dicht op de hielen na het fietsen en nu leek het gat heel groot. Ik wist toen natuurlijk niet dat hij een lekke band had gehad.
Aan kilometer 21 voelde ik me nog heel goed. Ondanks de 5 pitstops voor water en gel die ik gemaakt had, was ik nog geen 2 uur onderweg. Van hier was het niet ver meer naar de brug waar onder andere mijn ouders postgevat hadden maar in dat stukje merkte ik dat langzamerhand, seconde per seconde, mijn tijden per kilometer een beetje opliepen. Niets om me zorgen over te maken !
Een paar kilometer verder weer fans ! Ik merkte voor het eerst dat ik daarop niet meer zo enthousiast reageerde. Het begon nu toch lastig te worden en ik wist dat het in de volgende kilometers een stuk omhoog liep. Dit stuk hadden we immers een paar dagen voordien verkend.
Bij de volgende verzorgingspost was het niet alleen tijd voor eten (nu ja, als je die gels eten kan noemen), drinken en ook een nieuwe plaspauze. In het stuk dat kwam, was ik blij dat ik muziek mee had. En ik schoot spontaan in de lach toen ik in mijn koptelefoon Brenna tuats guat hoorde en me herinnerde hoe enthousiast ik daarbij de Calvarieberg opgereden was. Daar, in een stukje bos, ben ik ook Danielle weer tegengekomen. Ze was blijkbaar super gefocust want ze zag mij niet en toen ik op het laatst moment haar naam riep, was het alsof ze schrok
Aan kilometer 28,5, boven op de brug waar het laatste keerpunt van het lopen lag, begonnen mijn bovenbenen verschrikkelijk pijn te doen en leek het of mijn batterijen leeg aan het lopen waren. Voor, aan en na het keerpunt stonden weer een heel leger trouwe Code Roth fans. En ook Leendert die een stukje met de camera meegelopen is. Ik zei hem dat ik het lastig had en hij probeerde me aan te moedigen door te zeggen dat hij nog geen 200 m kon lopen. Vreemd voor een sportjournalist die na meer dan 200m meegelopen te hebben met een camera dan wegsprintte naar de auto. Zo leek het me althans.
Mijn kilometertijden gingen voor het eerst boven de 6 minuten per kilometer en ik voelde me leeg. Het goede nieuws : het was maar een kleine 15 kilometer meer naar de finish. Inderdaad, maar 15 kilometer meer. Hoe dikwijls was ik immers tijdens mijn middagspauze niet vlug 16 km of meer gaan lopen als training. Dat ik nog minstens anderhalf uur voor de boeg had realiseerde ik me eigenlijk niet op dat moment. Blijven lopen spookte ook door mijn hoofd. Luc had immers genoeg benadrukt dat je in het fietsen dan wel minuten kon winnen maar dat je in het lopen makkelijk tientallen minuten of zelf een uur kon verliezen als je moest beginnen wandelen. Blijven lopen dus, want Ivan De Bruyn, die op datzelfde moment bezig was met de triathlon van Frankfurt, had me ook verteld dat er voor iedereen een moment komt waarop je niet meer kan lopen. Dat zou mij niet overkomen, daar was ik zeker van. Alleen leken mijn benen zich daar niet helemaal meer van bewust te zijn op dat moment. En er waren de ontelbare verhalen over de man met de hamer in de laatste 10 kilometers van een marathon. Blijven lopen !!!
Iets verder kreeg ik gelukkig een extra motivatie. Op iets meer dan anderhalve kilometer voorbij het keerpunt, kruiste ik Jan, onze marathon man ! No way dat ik op deze laatste kilometers nog de kaas van mijn brood laten eten ! Ik zou als eerste Code Rother aankomen. Ik had een voorsprong van iets meer dan 3 kilometer, dat zou moeten volstaan ! Tot op dat moment was dat nooit een doel geweest maar nu gebruikte ik het om mezelf te motiveren.
Onder de brug, op minder dan 10 kilometer van de finish, kruiste ik mijn familie voor een laatste keer. Ik denk dat er toen op mijn gezicht geen glimlach meer te zien was maar was leuk te zien hoe zij, na bijna 10 uur nog even fanatiek aan het supporteren waren.
Toen ik van het kanaal wegdraaide en de het laatste stuk weg naar Roth insloeg, werd ik voorbijgelopen door Thierry Begeyn, organisator van de triathlon in Brugge. Hij was bezig aan zijn 13de volledige triathlon en liep alsof hij net aan de marathon was begonnen. Op die laatste 7 kilometer zou hij maar eventjes 10 minuten sneller lopen als ik.
Op een goede 4 kilometer van de finish, was het weer tijd om te tanken. En zij die vertelden dat hoe dichter de finish, hoe langer je tijd nam om te eten en drinken, zij hebben gelijk. Ik dronk ondertussen naast water ook een beker cola en nam de laatste van de 20 gels die ik gedurende de hele wedstrijd had binnengespeeld. Op 1 stukje banaan was dat het enige wat ik gegeten heb.En toen ik weer begon te lopen, kreeg ik een stekende pijn in mijn tenen. Tenen die ik al een kleine 30 kilometer lang negeerde. Ik was me inderdaad al vanaf kilometer 10 bewust dat ik blaren aan het krijgen was. Dat mijn schoenen, door het water dat ik over me kapte, kletsnat geworden waren, hielp daar vermoedelijk niet aan. Maar nu schoot er een stekende pijn door mijn dikke rechterteen. Blijven lopen !!! Blijven lopen !!! Vermoedelijk was een blaar opengesprongen, maar dat waren zorgen voor later. Blijven lopen !!! En nu niet meer stoppen ! Voor niets of niemand, tot aan de finish !
Bij het binnenlopen van Roth, op een lichte bergop, waar ik meer strompelde dan liep, stond Cindy helemaal in haar eentje om me aan te moedigen. Wim zou dan ook wel niet meer ver achter zijn.
Roth is een leuk Duits stadje en heeft een leuke, in kasseien aangelegde sfeervolle markt. Maar om ons nog eens een lusje door dat centrum te laten maken terwijl je aan kilometer 39 de finish kan zien, dat is echt de mensen pesten !!Het pad op de kasseien tussen de tafels feestende, juichende mensen kon ik maar matig waarderen. En dat terwijl ik diezelfde taferelen tijdens het fietsen absoluut de max vond. Hoe in een paar uur tijd een beeld helemaal kan veranderen. Blijven lopen !!!
Het bord met kilometer 41 was een bevrijding ! Opeens deed niets meer pijn ! heel vreemd hoe 2 cijfertjes blijkbaar pijnstillend kunnen werken. En zeker toen ik ook het finishpark zag liggen ! De laatste paar honderd meter, tussen al die enthousiaste supporters, kon ik weer genieten zoals ik van het grootste deel van de dag genoten had ! En daar lag de finish niet alleen de finish van vandaag, de finish van 9 maanden trainen met een fantastische groep, de finish van een grandiose uitdaging, de finish van de triathlon van Roth. Wat een gevoel van voldoening !!!
De eersten die me aan de finish begroeten, waren de cameras van Jeroen en Pascale ! Ik was in een soort roes, pijnlijke benen maar verder voelde ik me helemaal niet moe. Een heel kort interview later waren daar ook mijn ouder om me te feliciteren. Ook een emotioneel moment. Pas daarna ben ik me gaan realiseren dat ik een tijd had onder de 11 uur. Hoeveel juist, dat wist ik niet. Onder de 11 uur ! Nooit had ik daarvan durven dromen. Jeroen zei me dat Danielle, die ook al aangekomen was in de atletentent te vinden was waar ze vermoedelijk een massage kreeg. Dorst had ik, en ja een massage leek me ook een goed idee. Ik liet me min of meer meevoeren in die richting. Het leek wel ik of teveel gedronken had. Heel vreemd. Een cola, een spuitwater en een korte massage later ben ik mijn diploma gaan afhalen : 10 uur 39 minuten 32 seconden !!!!Ja, ja, daar stond wel degelijk mijn naam op !!!
De eerste die ik in de tent tegen het lijf liep, was Jan, die van een Erdinger Alcoholfrei zat te genieten. Daarna kwamen één voor één alle anderen binnen. En één voor én waren we allemaal heel tevreden en verbaasd over onze eigen prestaties. Het meest emotioneel was Chantal. Begrijpelijk, zij heeft immers nauwelijks een maand kunnen trainen voor het lopen door al haar kwetsuren. Voor haar moet die marathon een ongelooflijke beproeving geweest zijn ! Fantastisch hoe ook zij desondanks ruim onder de 12 uur is gebleven ! Een echte Iron Lady ! Een titel die we nu allemaal verdiend hebben.
Hier hoorde ik ook voor het eerst over Nico zijn lekke band. Andere sterke verhalen waren er eigenlijk niet. Het sterkste verhaal was eigenlijk hoe we allemaal de finish gehaald hadden, en niet alleen dat, we hadden het ook allemaal een stuk sneller gedaan dan Luc had voorspeld ! Vreemd eigenlijk want als we hier allemaal deze supertijden neerzetten, dan was dat toch vooral en hoofdzakelijk aan hem te danken, aan al de tijd die hij 9 maanden lang in ons gestoken heeft.
Ik vermoed dat deze unieke ervaring zowel wat sfeer, wat tijd, wat omkadering betreft nooit meer kan geëvenaard worden voor mij. Voorlopig ben ik nog volop aan het nagenieten, leef nog op een wolk en ondanks het sportverbod van 4 dagen kriebelt het alweer om op die fiets te kruipen. Doe ik ooit nog een volledige triathlon ? Geen idee ! Eerst zondag de Ergo Classic rijden in Torhout waar nadien de laatste aflevering van Code Roth zal getoond worden op een groot scherm. Iedereen is daar trouwens welkom.
Wat ik wel weet is, dat dit niet mijn laatste blog is. Ook over de naweeën van Code Roth zal ik verslag uitbrengen. Iets minder uitgebreid dan dit verslag van dewedstrijd, maar dat was voor mij zo een unieke belevenis dat ik echt alles wou noteren , voor als ik alles zelf nog eens herlees wat wel vaak zal gebeuren.
O ja, die Bacardi Cola (s) s avonds in het hotel heeft gesmaakt !!! Annelies 11:33:07 Chantal 11:53:18 Danielle 10:50:04 3de dame in haar leeftijdscategorie en dus op het podium ! Jan 10:50:27 Nico 11:21:46 Peter C 12:05:04 Peter VDK 10:39:32 Wim 11:15:53
Zoveel te vertellen over de afgelopen week ! Waar begin ik ?
De wedstrijd zelf, de week die eraan voorafging, de afloop ? Nu ja, aangezien
de meesten van jullie ondertussen wel weten hoe de triathlon voor mij afgelopen
is, zal ik maar alles mooi chronologisch proberen te vertellen.
7 dagen voor de wedstrijd, op maandag, moesten de Code Roth
troepen zich melden in het Ramada Park hotel in Nürnberg, op een 25-tal
kilometers van Roth. Dat waren dus wij 7, Luc, Peter Croes, die door Luc
opgetrommeld was als assistent-coach, Sabine, Geert en Jocelyn.Van dag tot dag groeide de Code Roth armada wel
en ik geloof dat we tijdens het weekend zelf met meer dan 30 waren.
Voor maandag, in de late namiddag, stond enkel een korte
loop van 10 km op het programma, in het grote park achter het hotel. Doordat ik
redelijk vroeg was, had ik zo nog de kans om mijn ouders te gaan bezoeken. Die
hadden zich met hun motorhome al tijdens het weekend aan de Rothsee
geïnstalleerd, vlak bij de start. Zo waren ze zeker van hun plaats en zouden ze
niets moeten missen. Fantastisch om zon toegewijde fans te hebben.Ook dat is iets waar ik me in de loop van de
week en zeker in het weekend over zou verbazen, over onze supporters. En dat
enkel in positieve zin hoor ! Grandioos hoeveel mensen, ook uit totaal
onverwachte hoek, met ons meegeleefd hebben en velen vaak nerveuzer waren dan
wijzelf. Echt hartverwarmend en een grandioze steun !
Dinsdag zijn we het fietsparcours gaan verkennen. 1 rondje
op het gemak van 80 km. Daarvoor zijn we vertrokken van de parking waar ook
mijn ouders kampeerden. In de volgende dagenzou dat onze vaste uitvalsbasis
worden.
Die verkenningstocht was heel erg leerrijk voor mij. Voor
een snel parcours, zoals Roth meestal omschreven wordt, zaten er toch wel
heel wat klimmetjes in en ook 2 zwaardere. Eerst de Calvarieberg, die heel
steil begint en die oneindig lang blijft doorlopen en dan de beruchte
Solarberg, waar zich met 10.000 supporters echt Tour de France taferelen
voordoen. Er zaten ook een paar toffe lange stukken in, lichtjes bergaf waar we
zouden kunnen vlammen. Ik denk dat Luc me minstens 10 keer benadrukt heeft dat
ik me op de klimmetjes zondag moest sparen. Waarom hij dat enkel tegen mij zei,
is me tot op de dag van vandaag een raadsel
Op woensdag zijn we naar de Rothsee teruggekeerd. Deze keer
voor een rustige zwemtraining omdat in het kanaal, waar de wedstrijd doorgaat,
het verboden is te zwemmen door de scheepsvaart. En dat zwemmen voelde voor het eerst heel goed
aan. De laatste trainingen in de Damse Vaart waren me telkens een beetje
tegengevallen, maar hier liep het zwemmen lekker. Griet, onze zwemcoach, haar
trainingen loonden dus de moeite ! Daarna zijn we een stukje van 11 kilometer
van het loopparcours gaan verkennen. Een stuk boven en onder het Main-Donau
kanaal, dat later bij het lopen voor mij een cruciale rol zou spelen. Ondanks
de hitte liep het lopen ook hier goed en rustig op het gemak.
Vanaf donderdag, 4 dagen voor de wedstrijd, bestond ons
programma vooral uit rusten en een beetje sporten. Een beetje wilde hier
zeggen ongeveer 40 kilometer fietsen op het parcours. Van aan de Rothsee, zijn we eerst de laatste 10 kilometer van het
fietsparcours gaan verkennen, met onder andere de afslag naar de finish van het
fietsen. Heel belangrijk vond Luc want 1 van zijn atleten was daar vorig jaar
een ronde te vroeg richting finish gereden zodat die een extra lusje had
moeten maken van ongeveer 10 km.
Op de terugweg naar de splitsing kwamen de eerste druppels
maar aangezien het nog best warm was, stoorden we ons daar niet aan. Steeds
feller ging het echter regenen tot we op een zeker moment echt niet meer verder
konden en voet aan de grond moesten zetten. Zo hard was het gaan regenen.
Bakken water kregen we over ons. En pas toen stelden we vast dat we maar met 6
meer waren. In die regen hadden we inderdaad niet meer achter ons gekeken en
vermoedelijk waren alle anderen bij de eerste druppels teruggereden naar de
auto. Alleen Chantal , Luc, Peter Croes, Wim en Geert waren met mij zover
geraakt. Luc was ervan overtuigd dat dat niet langer dan een paar minuten kon
blijven duren maar na een 5-tal minuten zijn we toch gaan schuilen. Op zon
momenten ben je blij dat ze in Duitsland ook in het kleinste dorpje openbaar
vervoer hebben ! Het bushokje was de perfecte schuilplaats voor het onweer.
Omdat het maar bleef gieten, en ook de wegen ondertussen
meer op kolkende riviertjes leken dan op een berijdbare straat, hebben we ons
dan maar laten afhalen door onze trouwe hulptroepen. En inderdaad, Nico en co,
waren bij de eerste druppels terug naar de autos gereden en netjes droog gebleven.
Alleen Jan en Annelies waren blijkbaar vermist. Later vertelden ze ons dat ze
ons blijven volgen waren maar op een zeker moment toch waren gaan schuilen
onder de bomen in een bos. En dat in volle onweer
Van aan de Rothsee zijn we dan naar Roth gereden om ons te
gaan aanmelden en ons wedstrijdmateriaal af te halen. Ik heb me echt de ogen
uitgekeken. Daar waar ik zowel in Knokke als in Brugge steeds onder de indruk
was van wat ze daar opgebouwd hebben als finishzone, wel dat is klein bier
vergeleken met de finish van Roth. Daar is een echt dorp opgebouwd, met
ontelbare shops met materiaal, uiteraard diverse biertenten, een prachtige
finishzone, tribunes echt alles erop en eraan. Prachtige fietsen, bloedmooie
velgen, flashy loopschoenen, allerhande pakjes, swimsuits, andere materiaal. Je
kon het zo gek niet bedenken of ze hadden het. Zelf een standje met juwelen met
triathlon logos op. Iets waar sommigen van onze dames niet konden aan
weerstaan. Ikzelf heb aan het meeste van al die spullen kunnen weerstaan op een
paar binnenbanden, een petje, luchtbommetjes om banden op te blazen en een
zwembrilletje. 2 keer niets dus !
Vrijdag was een dag voor vroege vogels. Het kanaal, waar
gezwommen zou worden op zondag, was voor trainingen afgesloten van 6u30 tot 9u.
s Morgens wel te verstaan.Om daar om
7.30u te zijn moesten we dus al om 6u uit de veren. Maar 1 keer in het water
was ik wel blij dat ik niet in mijn nest was blijven liggen. Dat goede gevoel van
het zwemmen van woensdag, was weer helemaal terug. En hoewel Luc gezegd had dat
we maar een goed half uurtje moesten zwemmen, heb ik een stuk langer gezwommen.
Volgens mijn GPS 3 kilometer om precies te zijn maar ik vermoed dat die soms
een beetje zeurt en het noorden af en toe kwijt is want anders had ik wel
supersnel gezwommen.
De dag stond ook in het teken van het opladen van onze
energievoorraden. 4 drinkbussen van 750 cl, 3 liter in totaal dus met Etixx
Carbo ! En hoewel het niet slecht van smaak is, is 3 liter van dat spul toch
veel ! Zeker als je verder nog gewoon eet en drinkt.
s Middags stond rusten op het programma en voor hen die me
een beetje kennen, die weten dat ik daar geen bezwaar tegen heb als ik
tegelijkertijd ook naar de Tour de France kan kijken. Cathy en mijn tante,
Lena, waren ondertussen ook in het hotel aangekomen om me in mijn exploten te
komen ondersteunen.
s Avonds stond er nog een lichte looptraining op het
programma in het park. Een goede 5 km met halfweg een beetje stretching.
Letterlijk en figuurlijk dus a walk in the park.Danielle had wel even een moeilijk momentje.
Vermoedelijk door het zwemmen, had ze het begin van een oorontsteking en viel
het lopen haar verschrikkelijk lastig. Ze zag haar wedstrijd al in het water vallen.
Om eerlijk te zijn, was mij zo iets overkomen, na al die maanden hard labeur,
om dan een paar uur voor de start ergens te voelen dat ik niet zou kunnen
meedoen aan de wedstrijd, dan had ik meer dan een dipje gehad !!! Luc legde ons
allemaal gelukkig uit dat het niet meer dan normaal was dat ons lichaam na deze
relatief rustige week, inderdaad moest aanvoelen alsof er weinig beweging in
zat. Hoe meer we ons loom en moe voelden, hoe beter we zondag zouden presteren
! Van ieder ander zou ik dit nooit geloofd hebben maar niet van onze coach !
Zijn triathlonkennis had hij in die 9 maanden telkens weer bewezen dus dit zou
ook wel weer kloppen.
O ja, ondertussen was ook het Focus-team gearriveerd en na
het lopen was ik aan de beurt voor een laatste pre-race intervi
Ook ik heb even stress gehad vrijdag. Cathy had voor mij 2
wielen mee voor mijn fiets die Vincent had omgebouwd om op mijn tijdrit fiets
te kunnen gebruiken. Op die velgen liggen banden met binnenbandjes die veel
makkelijker te vervangen zijn dan de tubes op mijn originele velgen. En je weet
maar nooit dat je lek rijdt Alleen, op mijn fiets liggen 9 versnellingen en
op de nieuwe velgen dus 10 en dat past niet. Net voor sluitingstijd ben ik
nog bij een fietswinkel binnengestormd en die man beloofde me dat ik de
volgende dag tegen 11 uur om mijn wielen zou mogen komen waarvan ze dan gewoon
de versnellingcassettes zouden omwisselen.
Zaterdag was eigenlijk de dag van de zenuwen. Eerst en vooral de vraag of ik mijn wielen wel
op tijd terug zou hebben. Dat was gelukkig geen probleem. Maar eens aangekomen
bleken in mijn voorwiel wel nog een paar gaatjes te zitten. Vlug zowel buiten
als binnenband gewisseld dus, je weet immers nooit. Daarna mijn loopzak
klaargemaakt want die moest samen met de fiets, al op zaterdag in het
zwem/fietspark afgegeven worden. Wat neem je mee, wat niet. En met hoe meer
mensen je spreekt, hoe voller die zak raakt want je moet op alles voorbereid
zijn. Op aanraden van Annelies nam ik zelf een reserve triathlonpak mee. Je kan
immer vallen, of ergen blijven aanhaken en je pak scheuren. (Later zou blijken
dat ze het zelf wel vergeten was om mee te nemen, maar ergens verbaasde me dat
niet ) Gelukkig heb ik het niet nodig gehad ! 4 keer heb ik mijn loopzak gecontroleerd om te zien of ik alles mee had. Zo onzeker zijn is normaal niets voor mij maar blijkbaar had ook ik last van een beetje zenuwen.
Alhoewel we pas rond 16 uur zouden gaan inchecken , heb ik
rond de middag mijn fiets in de auto ingeladen en ben in mijn eentje naar de
Rothsee gereden. Daar ben ik eerst op mijn gemak, helemaal in mijn eentje een
spaghetti gaan eten.Superrustig was het
daar, aan het meer, midden in de natuur, lichtjes aan het motregenen. Heerlijk
weg van de stress van het hotel. Daarna ben ik een tochtje op de fiets gaan
doen om eens te checken of alles goed werkte : banden , versnellingen, etc.
Ongewoon rustig (voor mijn doen dan) ben ik een lusje gaan rijden dat me via de
Solarberg terug naar Hilpoldstein bracht en zo terug naar de Rothsee. Onderweg
ben ik nog even moeten stoppen voor een telefoontje van Herman, mijn collega
uit Oudenaarde. Super enthousiast wist die me te vertellen dat hij me, tot zijn
grote verbazing, op dat moment op de Oost-Vlaamse regionale televisie aan het
werk zag. Om eerlijk te zijn wist ik dat ook niet maar ik ben ondertussen ook
te weten gekomen dat ze onze Code Roth zelf in de Kempen uitzenden. Code Roth
gaat dus over de grenzen !!! De grenzen van onze provincie wel te verstaan !
Op het einde van mijn fietstochtje ben ik Luc en Peter Croes
(Ja, als ik Peter C typ is nog niet duidelijk om wie het gaat) gekruist. Die
waren het nerveuze gedoe in het hotel ook blijkbaar ontvlucht. Nog even Tour
gekeken in de motorhome bij mijn ouders en dan mijn fiets en loopgerief gaan
inchecken.
Daar waren ondertussen ook mijn teamgenoten aangekomen met
in hun zog Jeroen, Bart en Leendert met hun cameras. En toen ik mijn fiets aan
het klaarzetten kwam het besef pas echt wat me de volgende te wachten stond, en
ik kon nauwelijks wachten om er aan te beginnen. Nog even de loopzak voor de
vermoedelijk 9de keer controleren voor ik hem afgeef en de dag zat
er min of meer op. De pasta party die Peter Croes in het hotel georganiseerd
had, was wel heel gezellig met de talrijke supporters die ondertussen gearriveerd
waren maar ergens zaten mijn gedachten al in het kanaal En voor hen die
denken dat wij, de deelnemers het meest zenuwen hadden, mis poes ! Annelies
bevoorbeeld, Nicos vrouw, was echt bloednerveus, niet te doen !
Aangezien we de volgende dag er om 4 uur uit moesten ben ik
redelijk vroeg naar de kamer gegaan. Daar moest ik ook nog mijn spullen voor de
volgende dag klaarzetten, checken en nog eens checken. Of ik veel zou kunnen
slapen betwijfelde ik.
Uiteindelijk viel dat nog wel mee. 4 en een half uur heb ik
kunnen slapen. De grote dag was aangebroken
Nog 10 dagen en een week geleden stond ik na het schrijven van mijn blog klaar om 32 km te gaan lopen. 32 km pfff tot voor kort leek dat oneindig ver maar om de een of andere reden keek ik er vol vertrouwen naar uit, ook al had ik s morgens al 60 km op de fiets gereden.
Iedereen was op het appel, behalve Wim die ziek moest afzeggen en Peter C die in de Spaanse zon aan het trainen was. 8 rondjes van exact 4 km lagen voor ons met heel specifieke instructies. We vertrokken van bij Luc thuis en de bevoorrading was in zijn tuin. In de tuin moesten we wandelen, en dat om ons aan te leren de nodige tijd te nemen hiervoor. Immers, in Roth zal naarmate de uren en de kilometers voorbijglijden, de bevoorrading belangrijker en belangrijker worden om ervoor te zorgen dat onze motoren niet zonder brandstof zouden vallen want dan loopt het mis.
Onze behulpzame coach is de eerste ronde meegegaan om ons de weg te tonen op de fiets. Hij moest immers op tijd terug zijn om al onze hartslagen elke ronde te noteren. Ikzelf had van Luc een redelijke hoge gemiddelde en maximum hartslag maar ben rustig vertrokken, allez, relatief gezien. Ik had me voorgenomen om eens te lopen met enkel oog voor mijn hartslag, iets wat ik in Roth ook van plan ben te doen. En dat ging redelijk snel, nauwelijks trager dan 12 km/uur als dat maar goed zou gaan en ik dat 32 km zou volhouden.
En dat ging goed, mijn hartslag bleef redelijk stabiel. Ook toen we een echt onweer op ons dak kregen, veranderde er weinig aan mijn hartslag. Omdat ik er toch niet helemaal gerust in was telde ik af en toe de seconden tussen de bliksem en de donder maar minder dan 6 à 7 seconden zijn het nooit geworden, hoe luid het soms ook knalde. Dat ik niet overdrijf zullen jullie volgende zondag op Focus kunnen bewonderen in de 5de aflevering want Jeroen was met een cameraman op post om ons te zien afzien. Hij heeft trouwens zelf een rondje gelopen. Eens het onweer gedaan is het nog even blijven regenen wat ik wel aangenaam lopen vond maar blijkbaar waren mijn collegas over die regen niet zo enthousiast.
Met mijn benen ging het niet echt goed. Een dag na de triathlon in Brugge had ik stijve spieren gekregen en tegen donderdag hadden ze eigenlijk geen rust gekregen. Maar zoals Johan Cruyf dat mooi uitdrukt elke nadeel heb ze voordeel. Ik weet nu ook dat ik gerust 20 km kan blijven lopen met pijnlijke pootjes. Of om het anders te zeggen pain doesnt hurt.
De 32 km zijn dus min of meer heel vlot verlopen. Mijn hartslag is nooit erg hoog opgelopen en ik heb elke ronde ongeveer even snel gelopen. Test geslaagd ! 10 km meer had ik eventueel wel nog zien zitten.
Verder stonden de gebruikelijke loop, zwem en fietstrainingen op het programma, alleen in ietwat hogere dosissen dan normaal. De fietstraining van zaterdag, 180 km, heb ik met Luc en Geert Vermeire afgelegd. Geert heeft vorig jaar in Code Roth meegedaan en heeft zich s anderendaags opnieuw ingeschreven om dit jaar aan de wedstrijd mee te doen. Omdat Luc in de namiddag training moest geven is hij enkel de eerste 80 km meegereden. Makkelijk voor ons want op de lange stukken tegen wind, deed hij al het kopwerk. En dat hij nog altijd een buitengewoon atleet is bleek nadien. Waar ik netjes uit de wind, zonder inspanningen te moeten doen, een gemiddelde hartslag had van 118 slagen, had hij, en het waaide echt heel hard, een gemiddelde van 107 !!!
Gisteren woensdag stond dan een koppeltraining op het programma : 180 km fietsen en 4 km lopen. En dat voor de verandering eens in mijn eentje. Ik had vluchtig op de kaart eens gekeken en aangezien het in Roth ook niet vlak is besloot ik in de Vlaamse Ardennen ook een paar lange hellingen op te zoeken.Vanuit Brugge langs de vaart naar Gent, vandaar langs de Schelde naar Oudenaarde. Heel mooi om te fietsen en bijna verkeersvrij. Vandaar dan naar Brakel, over onder andere de Edelaere. Mooie klimmetjes die niet te steil zijn. Van Brakel dan via Parikeberg naar Geraardsbergen om van daar naar Aalst te rijden langs de Dender. Ene prachtig fietspad overigens. Na bij mijn collega Isabelle aan herbevoorrading te hebben gedaan, terug naar huis via Gent terug naar Brugge. Die laatste 75 km wel recht tegen de wind in.
En wat zei de teller toen ik terug was ? 210 km !!! Ooops kleine misrekening. Ik had wel mooi mijn hartslag in het oog gehouden maar de beentjes, nu ja, fris waren ze zeker niet meer. En toch, voor de 3de keer in korte tijd stelde ik vast dat ik geen last had van de overgang van fietsen naar lopen.Beter nog, na een kilometer moest ik mezelf intomen omdat het te snel ging. En de 4 kilometer zijn er uiteindelijk 5 geworden maar ik voelde me echt heel goed. Hopelijk kan ik dat volgende week ook zeggen.
Vanaf nu is het wat afbouwen. Dit weekend staat nog wel een pak fietskilometers op het programma en ook nog wat lopen maar daarna is het vooral rusten in aanloop voor de hoogtepunt van het jaar ! Een jaar zijn we nu wel nog niet aan het trainen, maar wel een 9-tal maanden. Daarin heb ik ongeveer een 200 km gezwommen, 1329 km gelopen en 7205 km gefietst. Gek, zot, maar om het met een cliché te zeggen : ze zijn voorbij gevlogen.
Door de drukte heb ik ook nog geen tijd gehad om nerveus te worden. Dat zal vermoedelijk wel beginnen eens ik maandag in de auto zit op weg naar Roth.
Of ik het nu haal of niet, ik zou nu toch al iedereen willen bedanken die me in de afgelopen maanden op een of andere manier een hart onder de riem heeft gestoken. In de eerste plaats mijn teamgenoten. Ik heb het al een paar keer gezegd, dankzij hen is triathlon alles behalve een individuele sport geworden voor mij. Uiteraard ook Luc, zonder wie ik nooit zover had gestaan. Daarbij wil ik ook zijn hulpcoaches niet vergeten hoor : Griet en Gino. Daarnaast al mijn personeel, zonder wie ik nooit zoveel had kunnen trainen. Mijn vrienden, die hun bewondering voor mijn prestaties nooit onder stoelen of banken gestoken hebben en die me toch deden beseffen dat ik aan iets uitzonderlijks bezig was wanneer het voor mij al iets normaal geworden was. Speciaal ook Cathy, die me die 9 maanden niet alleen motiveerde maar die ook speciaal naar Roth komt om me aan te moedigen, samen met mijn tante. Ook mijn ouders wil ik nu al bedanken voor de plaatselijke steun die ze komen bieden ginds. Verder wil ik uiteraard ook de lezer van mijn blog bedanken. Jullie aanmoedigingen, leuke commentaren hebben ervoor gezorgd dat dit geen sleur geworden is en ik het zo lang volgehouden heb, tegen de voorspellingen in die zeiden dat ik dat maar een paar weken zou volhouden. Eva, Jocelyn en Cindy wil ik ook even apart vermelden voor de steun die ze ons tijdens wedstrijden, trainingen of stages gaven. Een speciale dank ook aan Sabine, Geert en Tom, onze voorgangers in Code Roth. Sabine en Geert deelden heel wat hun ervaringen met ons tijdens gezamelijke trainingen en stages en Tom verwende ons af en toe culinair. En tenslotte bedankt Jeroen, en je hele team voor de prachtige beelden die we al te zien kregen en nog zullen te zien krijgen ! Ik ben vermoedelijk een paar mensen vergeten, mijn excuses maar jullie zijn uiteraard ook van harte bedankt.
Een paar opmerkingen. Ik begon de vorige alinea met of ik het nu haal of niet. Nee, ik twijfel er niet aan dat ik het kan halen. Ben er in de laatste 2 weken relatief zeker van geworden dat ik het kan halen. Maar je weet nooit natuurlijk aan zelfvertrouwen heb ik zeker geen gebrek. En waarom ik nu al al die mensen bedank ? Ik heb geen idee of ik volgende week nog tijd zal hebben om voor de wedstrijd nog een blogje te schrijven, vandaar. Ik vermoed ook dat mijn wedstrijdverslag nogal uitgebreid zal zijn, en ik wil die bedankingen ook niet als een voetnoot ergens tussen foefelen.
Nog 18 dagen en ik ben nu pas tot de vaststelling gekomen dat ik al die tijd een dag te weinig heb aangegeven hier. Ik heb altijd de website van Roth als referentie genomen. Maar die telt af naar de start s morgens vroeg en geeft naast de dagen ook nog eens uren en zo weer kortom, ik was mis.
Maar 3 weken voor de start van Roth stond dus afgelopen zaterdag de kwart triathlon van Brugge op ons programma.En het is een heel gezellige dag geworden ! Zowel voordien, tijdens, als na de wedstrijd. Tijdens de wedstrijd gezellig hoor ik jullie vragen ? Hoe gaat dat ? Leg ik jullie zometeen uit. Laat ik maar beginnen bij het begin.
Rond de middag was het in Relais Ravenstein verzamelen geblazen. En dat op uitnodiging van Focus-WTV samen met sponsors en ook het team van Sophies Talent, een damesteam dat onder leiding van Sophie De Groote de eerste stappen zet in triathlon en in september aan de Zwintriathlon zal deelnemen. Focus zal dat in het najaar uitzenden.
Dus ook heel ons team was present voor eerst en vooral de verplichte pastamaaltijd. Peter Callant was er ook maar kon aan de wedstrijd niet meedoen door nekproblemen. Ik bedacht me dat de sfeer in onze groep echt wel heel goed is. Ik moest daar plots aan denken omdat ik van een paar mensen die onze avonturen op TV gevolgd hadden, me die opmerking al hadden gemaakt. Blijkbaar is dat ook iets wat op het scherm tot uiting komt !
Halfweg de middag zijn we dan richting markt gewandeld om ons gerief op te halen. Opvallend ontspannen trouwens en ik bemerkte ook bij de anderen weinig zenuwen. Ach ja, tenslotte was dit ook maar een trainingswedstrijdje. Luc had ons aan tafel beklemtoond dat we vooral voorzichtig moesten zijn. Op een paar weken van ons ultieme doel zou het jammer zijn dat we door een valpartij gekwetst zouden raken. Daarnaast zei hij ons dat hij vooral heel nieuwsgierig was naar onze loopprestaties. Daarin mochten we echt voluit gaan, en misschien konden we ons tijdens het fietsen een beetje sparen om echt een knalprestatie tijdens het lopen neer te zetten.
Op de Markt viel me op dat het dorp elk jaar groter en groter lijkt te worden. De triathlon van Brugge is inderdaad een mega-event geworden in een kleine 10 jaar tijd.
Code Roth atleet zijn, heeft veel voordelen en eentje ervan is dat we allemaal in de eerste wave mochten starten, de wave van de Pros ! En om 17.20 lag ik dan ook in het water te wachten op het startschot tussen atleten als Peter Croes, Bart Aernoudts en Bart Colpaert, professionele triathleten. En dan de start
Bij de pros wordt tijdens die eerste meters van het zwemmen nog harder voor plaats gevochten als bij een normale start maar na goed honderd meter had ik plaats om te zwemmen en kon ik mijn eigen tempo zwemmen, weliswaar helemaal rechts aan de buitenkant en niet echt de kortste weg. Maar het zwemmen ging vlot.
Na 16 minuten en een paar luttele seconden kwam ik uit het water. Zo snel was ik hier in Brugge nog nooit ! Nico en Jan vertrokken net toen ik bij mijn fiets kwam en korte tijd na mij kwam ook Wim bij zijn fiets aan. Het wisselen ging voor mijn doen redelijk vlot en dus was ik snel op weg naar Plassendale. Daar ligt namelijk, na een kleine 20 kilometer, het keerpunt van het fietsen. En tot daar zou het vechten worden tegen de wind.
Van een beetje sparen tijdens het fietsen was met die tegenwind geen sprake. 1 voor 1 haalde ik mijn teamgenotenin : Eerst Annelies, daarna Jan, Nico, die vlak voor Jan reed en tot mijn grote verbazing heel rustig aan het rijden was, Chantal en tenslotte, vlak voor Plassendale Danielle, die natuurlijk als eerste uit het water gekomen was. Nico vertelde trouwens achteraf dat hij zich netjes aan de hartslag hield die Luc opgegeven had maar dat, nadat we hem allemaal hadden ingehaald, hij iets had van foert, als zij allemaal dan ik ook !.
Eens op de terugweg, hadden we de wind vol in de rug en ging het zelden of nooit trager dan 40km/u. Na een paar kilometer werd ik plots ingehaald door een teamgenoot, Wim.Blijkbaar zat hij me al sinds Brugge kort op de hielen. Omdat ik toch heel voorzichtig wilde zijn en niet tegen een gele of een rode kaart wou aankijken voor stayeren, bleef ik hem dan op een 10-tal meter volgen. Met teamgenoten zouden scheidsrechters wel eens nog strenger kunnen zijn, dacht ik. Na verloop van tijd, op nog een lastig stukje tegen wind, heb ik hem dan weer ingehaald om dan in de slotkilometer van het fietsen, op de kasseien weer ingehaald te worden. Bijna gelijktijdig zijn we de wisselzone ingereden.
Ik heb net iets sneller gewisseld en toen ik vertrok voor mijn 10 km lopen zag ik dat ook Jan en Nico ondertussen aan het wisselen waren. Aangezien beiden veel beter lopers zijn dan ik ben, zouden die me wel vlug ingehaald hebben.
Maar dat lopen ging heel erg goed ! Ik had mijn GPS ingesteld op 47 minuten voor 10 km lopen maar algauw zag ik dat het sneller ging en ik het zelf makkelijk kon volhouden. Maar bij de eerste doortocht op de markt besefte ik dat ik niet de enige was die heel goed bezig was. Nico zag ik niet dus dat kon niet anders betekenen dan dat hij me vlak op de hielen zat, daarna volgden Jan, Wim en niet veel verder ook Danielle. Allemaal op heel korte afstand van elkaar. Dat bedoelde ik dus eerder met een gezellige wedstrijd, altijd was wel een teamgenoot in de buurt.
Een goede kilometer verder ging Nico me voorbij. Ik liep al sneller dan ik ooit een 10 km gelopen had en durfde gewoon niet aanklampen omdat ik bang was dat de man met de hamer me iets verder op het parcours stond op te wachten. Het was tenslotte nog 5 kilometer. Op de Coupure, op 3 km van de finish kon ik zien dat Nico voor mij buiten schot was, Jan me heel dicht op de hielen zat en ik ten opzichte van Wim vermoedelijk wel veilig zat.
En op iets meer dan een kilometer van de eindstreep was Jan daar. En meteen had hij een gaatje geslagen.Ik vond het nog te ver om nu al met een eindspurt te beginnen. Op 500 m ben ik er dan toch maar aan begonnen in de hoop de 50 m op Jan nog te kunnen goedmaken. Op de Oude Burg was het nog 30 m, onder de Halletoren 20 m en op de markt , op 150 m van de finish nog 10 Ik ben gestrand op 2 m van Jan, op 1 seconde. Maar desondanks heel heelheel tevreden over mijn wedstrijd !!! 2.21.56 u !!!!! En dat terwijl ik vorig jaar 2u 40 nodig had. Ik had over iets meer dan 10 km maar 45 minuten gelopen, een absoluut persoonlijk record. Trainen helpt blijkbaar. Bedankt Luc !
Maar wat me vooral opviel was dat we met 5, Nico, Jan, ik, Danielle en Wim binnen een goede 2 minuten van elkaar waren gefinisht. Ook op Chantal en Annelies was het ook niet lang wachten want nauwelijks 10 minuten later waren ook zij binnen. Een hele sterke prestatie van Team Code Roth zou ik zeggen. Zeker ook van Chantal die pas onlangs weer mocht beginnen lopen.
Voor Danielle kreeg haar triathlon nog een staartje. Als 5de dame in het algemeen klassement, was zij uitgeloot om naar de dopingcontrole te gaan. Een langdurige en niet echt positieve ervaring.
Terug in Relais Ravenstein zijn we allemaal nog redelijk lang blijven nakaarten over onze prestaties en over wat nog komen moet : het grote onbekende avontuur. Want vandaag hadden we bewezen dat bij iedereen de conditie wel goed zit maar dat zegt natuurlijk nog niets over Roth.
Ondertussen zijn we aan onze laatste weken met zware trainingen begonnen. Vooral morgen wordt een leerrijke dag. Dan staan er , na de 80 km fietsen van vandaag, 60 km fietsen en vooral 32 km lopen op het programma. Als ik die test goed doorsta zal ik toch weer iets geruster naar Roth vertrekken.
Hieronder vinden jullie nog een paar foto's van de triathlon in Brugge. Met dank daarvoor aan Pacale Vandewalle en Filip Demyttenaere.
Graag laat jullie een paar mooie foto's zien die Pascale Vandewalle genomen heeft tijdens onze stage in de Ardeche. Ze geven een klein ideetje hoe tof het ginds trainen was !
Voor hen die een van de uitzendingen van Code Roth heeft gemist even de links waar je de gemiste afleveringen kan terugvinden :
Nog 22 dagen en waar zal ik beginnen. Misschien bij het ritje van 180 km dat we moesten rijden de dag na mijn laatste blog.3 rondjes van 60 km over een hellend parcours hadden we uitgekozen zodat we na iedere ronde onszelf konden bevoorraden met de nodige isotone drankjes en gels. Bovendien hadden mijn teamgenoten me de avond voordien er nog eens nadrukkelijk op gewezen dat we rustig zouden rijden.
En wij dus op weg, en ik moet bekennen dat ik precies toch wel zware benen had die eerste kilometers. Maar van rustig rijden is nooit geen sprake geweest dus ! Nico had zich onmiddellijk op kop gezet en ondanks de sterke tegenwind deed hij dat 30 kilometer lang aan een heel hoog tempo (misschien leest Luc de volgende paragrafen beter niet mee). Ik ben heel even naast hem gaan fietsen om hem te vragen of hij van plan was om slechts 1 rondje te fietsen of toch de 3 ronden zoals gepland.
Na 30 km kregen we de wind in de rug maar ging het gestaag bergop. Meer mijn terrein en ondertussen waren blijkbaar mijn benen ook wakker geworden.Dus bepaalde ik op dat deel min of meer het tempo. De eerste ronde zat er dus heel snel op en we hadden een gemiddelde gehaald van 30 km/u. Dat tot onze verbazing want we waren er min of meer van uitgegaan dat we een gemiddelde van 25 zouden halen. Dat gemiddelde zou wel heel snel zakken, daarvan waren we overtuigd.
Over de 2de ronde valt niet zoveel te zeggen. Ieder van ons nam een deel kopwerk voor zijn rekening en na 120 km was het gemiddelde opgelopen tot 30,5 km/u. Ja ja, rustig rijden noemen ze dat. Ik had het op voorhand moeten weten als je met 4 haantjes op de fiets stapt !
Voor het begin van de 3de ronde had ik me op kop gezet maar na een goede 20 kilometer vond Peter Callant dat het blijkbaar nog niet snel genoeg ging en verhoogde het tempo nog eens en dat terwijl we al 140 km in de benen hadden. Maar het kon nog beter. Op 25 kilometer van het einde vond Wim dat het tijd was om zijn duivels te ontbinden. Op een licht hellend stuk demarreerde hij plots met Nico mooi in zijn wiel. Omdat ik wist dat er nog steilere stukken aankwamen dacht ik dat hij die demarrage niet echt meende maar niets bleek minder waar ! Kilometers lang bleef hij dat hoge tempo aanhouden en was ik gedoemd tot achtervolgen. Met veel moeite ben ik weer in hun wiel geraakt. Toen het ook iets meer bergop ging, kon ik weer zelf het tempo bepalen, iets wat mij beter ligt.
Het resultaat van dat alles : 184 km met een gemiddelde van 31 km/u terwijl we toch 1400 hoogtemeter geklommen hadden. Had ik eigenlijk nooit voor mogelijk gehouden ! Als mijn benen de volgende dagen maar niet zouden protesteren tegen al die spielereien.
En de volgende test kwam er s anderendaags al aan : 24 km lopen. Ondertussen waren we al wel van de Vacancesoleil camping verhuisd naar een prachtige chambres dhôtes in de buurt van Allan : www.moulinmariman.fr . Een prachtige locatie ! Vandaaruit zouden we, op uitnodiging van Callant Verzekering, de Mont Ventoux aanvallen.
Maar eerst dus die 24 km lopen na die zware 180 km op de fiets. Wim had daarvoor een parcours van 6 km uitgestippeld dat we 4 keer zouden lopen. En dat ging tot mijn grote verbazing redelijk vlot. Na een eerste heel rustige ronde die Nico, Wim en ik samen liepen, liet ik hen gaan om mijn eigen tempo te lopen (en een korte sanitaire stop). Ronde 2 en 3 gingen iets sneller dan de eerste maar wel allebei even snel. Ronde 4 ging dan nog een stuk sneller maar Wim en Nico heb ik nooit meer gezien. Die hadden nog een heel stuk sneller gelopen. Vooral Nico moet een zeer goede laatste ronde gelopen hebben waar hij , ondanks dat sommige stukken licht bergop gingen, stukken sneller liep dan 14km/uur. Hij start altijd heel rustig en traag maar eens op gang is er geen stoppen meer aan !
De rest van de middag hebben we wat gerelaxt en kennis gemaakt met de andere genodigden die mee de Ventoux zouden beklimmen. Daar waren trouwens ook 2 dames bij. Verder waren ook vader en zoon Illegems van de partij. Etienne, de vader, is verzorger bij Topsport Vlaanderen en heeft er al een lange carriere in het wielrennen opzitten.Hij is ook een waterval van boeiende verhalen. Ken, de zoon, is mecanicien bij de Belgische Wielerbond, en eliterenner zonder contract. Hij heeft trouwens stuk voor stuk al onze fietsen nagezien, op punt gesteld en gewassen. Aan de fiets zou het dus niet liggen.
Aan tafel werden algauw inschattingen gemaakt over wie morgen op de Ventoux wat zou gaan doen. En hoe meer de rosé vloeide, hoe stouter de voorspellingen. Voor mij gelukkig enkel spuitwater !
Met 6 zijn we de volgende morgen, onder leiding van Wim, vanuit Allan vertrokken, op 70 km van Bedoin. Uiteraard was Nico daar ook bij zodat Code Roth heel goed vertegenwoordigd was bij de vroege vogels. De rest zou vertrekken vanuit Tulette, op 35 km van de voet van de kale berg. In geen tijd waren wij in Tulette want er stond een heel strakke wind in de rug en één klein klimmetje kon ons nauwelijks vertragen. Dat was eerder een leuke opwarming. Met de ganse groep reden we dan naar Malaucène. Vandaaruit zouden Peter Callant en Christine de Ventoux oprijden en ons boven op de top terugvinden. Wij reden verder naar Bedoin over de Col de la Madeleine. Niet de beroemde alpencol maar een klein heuveltje waar je de benen al eens kan opwarmen en testen. En bij mij ging dat heel vlot.
In Bedoin werd nog eens gestopt om alle tanks weer bij te vullen. En dan op naar de top en ik wist niet wat me overkwam. Wim ging er als een speer vandoor, Ken vloog me voorbij met een drietal anderen in zijn wiel. Ken, als eliterenner, ging voor een heel scherpe tijd, dus hem volgen zou gekkenwerk zijn maar op de relatief vlakke aanloop even mijn wagonnetje aanpikken, leek me een goed idee. Wim hadden we al snel ingehaald maar na een 2-tal kilometer heb ik Ken, en nog 1 onbekende fietser laten gaan omdat ik me anders zou opblazen. De volgende kilometers waren nog niet echt steil en ik fietste gewoon mijn eigen tempo. Toen ik omkeek zag ik tot mijn verbazing maar 1 iemand in mijn wiel zitten, Wim 2, een professor in sportmarketing. Wim 1, zat op een paar honderd meter met nog iemand bij zich.
Voor mij begint de klim naar de Ventoux pas echt in St Estefe waar je een scherpe bocht maakt om in het bos uit te komen. Daar wordt het steil en stopt het niet meer tot aan Chalet Renard met steil zijn. En daar reed ik dan, op kop (als we even Ken vergeten want die is buiten categorie) met de Prof in mijn wiel. En normaal stoort me dat niet maar telkens weer kwam hij heel ostentatief even naast me rijden om te tonen kijk, ik ben er nog alsof hij me wou uitdagen Dus nam ik de handschoen op en een paar kilometer lang versnelde ik telkens weer, gaf alles wat ik had. En uiteindelijk, op een heel steil stuk, was ik alleen.Al gauw had ik een gat van een paar honderd meter maar vanaf dat moment kon ik een goed gelijkmatig tempo rijden. Het werd, nu ik alleen was, enkel maar makkelijker ondanks dat het steil bleef. Dat Cindy en Eva ook hier op de flanken van de Ventoux ons langs de kant van de weg aanmoedigden en van drank voorzagen, maakte de calvarietocht iets dragelijker.
Ook de onbekende renner, die met Ken meegegaan was toen ik loste, ook een belg trouwens, reed ik voor Chalet Renard voorbij. In tegenstelling tot andere keren dat ik de Ventoux beklom en mijn kilometertellertje vaak 5km/u of 6 km/u vertoonde, ging hij nu zelden of nooit onder de 10. Trainen helpt blijkbaar !
Aan Chalet Renard nam ik even de tijd voor een gel en kreeg ik van Etienne in het voorbijrijden nog een drinkbus en ging ik op weg voor wat normaal de lastigste kilometers van de klim zijn.Maar vandaag dus niet. Maar ik had ook het gevoel dat ik tijdens die laatste steile kilometers precies een stuk gerecupereerd was. Een heel vreemde gewaarwording. Ook omdat er geen wind was zoals normaal gingen die laatste kilometers tussen de stenen heel makkelijk. Ik had ook gezien dat ik een redelijk grote voorsprong had op mijn eerste achtervolgers dus daar moest ik me ook niet teveel zorgen over maken. Nadien bleek dat ze me blijkbaar dichter op de hielen zaten dan ik dacht. Achteraf heb ik ook vastgesteld dat ik die laatste kilometers met een relatief lage hartslag gereden heb, een stuk lager dan in het bos in ieder geval, en dat terwijl ik hier nooit meer trager dan 12 km/u gereden heb, op de laatste steile kilometer na.
1.41.00 was het verdikt !!! (Ter informatie : Ken was in 1u21 min bovengekomen. Een klasse apart dus) En dat terwijl ik nog nooit onder de 2 uur de Ventoux ben opgereden ! Ikke heel blij dus ! Nauwelijks een minuut later waren ook Wim 1 en Wim 2 boven. Waarna de rest één voor één binnendruppelden. Hoe diep iemand kan gaan bleek toen één van ons helemaal in krampen bovenkwam . Meer dan 45 minuten is hij helemaal verkrampt en met veel pijn op de grond blijven liggen, ondanks de goede zorgen van Etienne.
Maar mijn meeste bewondering gaat toch uit naar Christine. Die is via Malaucène naar boven gereden, zeker zo steil als via Bedoin, nauwelijks 3 maanden na een heupoperatie ! Chapeau !!!Voor het meest hilarische moment zorgde Marc, haar man. Toen we boven waren wou hij haar als een echte gentleman tegemoet rijden dus reed hij naar beneden via de verkeerde kant !
Na de afdaling naar Malaucène en 120 km in totaal gereden te hebben, zat voor mij mijn stage er op. Een paar zijn nog met de fiets helemaal naar Allan teruggekeerd maar veel plezier hebben ze daar niet aan beleefd. Eerst en vooral zijn ze nog een stuk verkeerd gereden en bovendien mocht iemand 2 van hen met de auto gaan ophalen omdat iemand krampen had. Voor mij was het goed geweest !
Ik ben nog dezelfde avond na een heerlijk diner naar huis gereden. In de Moulin Mariman was die avond een modedefilé met 300 gasten en het beloofde zeer laat te worden en aangezien ik na 10 dagen vroeg thuis wou zijn op zondag leek me dat de beste oplossing. Wel heb ik blijkbaar een leuk feestje gemist met Miss France 2010. Iemand is naar het schijnt zelf nog in het zwembad beland of was dat een vroege zwemtraining Wim ???
Van mijn sportloze zondag heb ik echt geprofiteerd ! Een dagje echt lui zijn deed ook wel eens deugd na 10 dagen met 15 km zwemmen, 80 km lopen en 727 km fietsen met 10.000 hoogtemeters klimmen.
En deze week is een rustige aanloopweek naar de triathlon van Brugge op zaterdagavond. 1 keer fietsen, 2 keer een kort stukje lopen en 2 keer gaan zwemmen. Meer niet. Dat laat ook nog eens tijd om een beetje te werken. Wel stond nog een fietstest op het programma gisteren. Luc leek wel tevreden met de test. Maar hij vertelde me nog maar eens dat hij wel bezorgd is dat ik tijdens het fietsen in Roth te fel van start zou gaan ! Vermoedelijk niet helemaal onterecht, zeker als je het relaas hierboven leest maar in mijn ogen kan je dat ook niet vergelijken. Ik ga vermoedelijk in Roth ook niet op mijn snelheidsmeter kijken maar eerder op mijn hartslagmeter kijken tijdens het rijden.
Maar morgen nu eerst de triathlon hier in Brugge. Wat ik me van de uitzendingen van Code Roth van vorig jaar herinner is dat de meesten met hun tijd ietwat , of zelf zwaar teleurgesteld waren en dat Luc daarop toen zei dat dat normaal was doordat ze trainden op uithouding , niet om een korte krachtsinspanning te leveren.Ik ben dus eens benieuwd naar wat mijn korte inspanning zal opleveren. Tenzij het regent, want dan ga ik het heel rustig aanpakken. Het is immers niet meer het moment om nu door een valpartij alles letterlijk en figuurlijk in het water te zien vallen.
Vandaag vroeg mijn zus me trouwens nog of ik het nog niet beu was al dat sporten. Is ze nu helemaal gek geworden ??? Tuurlijk niet ! Nu Roth zo dichtbij komt, wordt de honger alleen maar groter en ik kijk onder andere ook uit naar onze looptraining van meer dan 30 km volgende week donderdag. Ik ben benieuwd hoe ik dat ga verteren.
O ja, voor hen die ons in Brugge komen aanmoedigen : we starten in de eerste waves , bij de pros !!!
Nog steeds 31 dagen en het is nu 22.30u. Na het zwemmen
van deze avond in de Ardeche en de lekkere spaghetti die Cindy en Eva voor ons,
de overblijvers, gemaakt hebben, toch weer even tijd gevonden om mijn voorlopig
verslag af te maken.
Ja, de overblijvers, want deze morgen zijn Pascale, Luc en
Jeroen, en ook Jan, Sabine, Chantal, Danielle en Annelies vertrokken.
Theoretisch zit onze stage er op maar omdat ik zaterdag, op uitnodiging van
Callant Verzekeringen, nog even snel de Mont Ventoux ga beklimmen, ben ik
hier in de Ardeche achtergebleven en dat met Nico, Wim en uiteraard Peter
Callant zelf. Sinds maandag kunnen Wim en Peter trouwens rekenen op de steun
van hun dames, Cindy en Eva, die de rest van de week blijven.
Maar ik had deze middag mijn verslag dus moeten staken op
maandagavond, na het lekkere etentje in Balazuc. Gisteren dinsdag had Luc een
ietwat speciale proef voor ons in petto : een koppeltraining. Fietsen en lopen.
En dat niet zomaar lukraak. Eerst maakten we een heel rustige aanloop van 60
kilometer. Dan werd gepauzeerd om één per één te starten voor 20 kilometer
individueel aan een strak tempo tegen de vetdrempel. In mensentaal : met
dezelfde intensiteit, gevoel en hartslag als tijdens het fietsen op de halve
triathlon in Leuven. Daar had ik een hartslag bij het fietsen van 142.
De dames mochten eerst vertrekken, telkens met ongeveer 2
minuten tussen, met op kop een herstelde Annelies. Daarna de mannen en ik mocht
als voorlaatste starten omdat Nico op eigen verzoek graag helemaal achteraan
wou starten. Luc benadrukte nog eens dat het geen wedstrijd was en we aan
dezelfde intensiteit moesten rijden als 2 weken geleden. En dan was het mijn
beurt
Eindelijk vielen die eerste kilometers best tegen om op gang
te raken. Eerst en vooral wisten mijn benen me te melden dat ze na de
trainingen en de kilometers van de afgelopen week eigenlijk niet echt van plan
waren om me het leven makkelijk te maken gedurende de volgende 20 kilometer.
Daarnaast zaten er in het eerste stuk ook een paar nijdige stukken bergop, en
tenslotte was er op de volle lengte van het parcours een strakke wind tegen.
Toch kwam ik langzaam op dreef waarbij ik steeds een blik op de hartslagmeter
had om me netjes aan de voorschriften te houden. Bergop ging ik telkens iets
dieper terwijl ik op de vlakke stukken en de paar korte stukjes bergaf wat
recupereerde. Achteraf wist Luc me te vertellen dat dat eigenlijk niet de
juiste tactiek was.
Na nauwelijks 7 kilometer had ik degene die voor me gestart
was al in de verte in het snuitje gekregen maar het zou nog 8 kilometer duren
voor ik hem te pakken had. De verleiding om het gat snel toe te rijden was
groot maar voor één keer was mijn hartslagmeter de baas en volgde ik netjes de
opgelegde instructies. Luc was me uiteraard na een 10tal kilometer wel al
voorbijgereden en zou ook iedereen die voor me gestart was inhalen op Annelies
na. Ikzelf heb in totaal 4 teamgenoten ingehaald. Daarbij was ook Danielle die
door een kettingprobleem wel een pitstop had moeten maken.
Op de parking waar een auto stond met al onze loopschoenen
in, onze wisselzone, bleek dat ik me bijna perfect aan de richtlijnen had
gehouden. Een gemiddelde hartslag van 142 in Leuven en nu 143.
Schoenen wisselen, petje op tegen de zon, muziek in de oren,
isotone dorstlesser drinken en dan vlug op pad voor 8 kilometer op Jans
loopparcours. Groot was mijn verbazing dat dat heel goed ging, zelf na die 80
kilometer fietsen met die lastige 20 slotkilometers. Ik heb niet meer op mijn
hartslagmeter gekeken maar gewoon op gevoel gelopen en dezelfde tactiek
toegepast als tijdens het fietsen : bergop iets intensiever, recupereren op de
lange rechte stukken bergaf. Ik had er echt plezier in en ben zelf de lange
slotklim goed doorgekomen. Een toffe en weer leerrijke training. Lang geleden
dat ik van het lopen echt genoten had.
Een uurtje later, na de lunch, sloeg dan wel plots de
vermoeidheid toe. En voor het eerst deze week zag ik op tegen een extra
zwemtraining die Luc had ingelast omdat we daarvoor toch tijd genoeg hadden.
Niets aan te doen ! Nog een uur later lag ik alweer in de Ardeche en eindelijk
deed dat frisse water me wel deugd alhoewel ik me door de vermoeidheid niet
echt als een vis in het water voelde.
Na het zwemmen volgde het verplichte terrasje en daar heb
ik mezelf beloond met een Ricard. Ik kan nu natuurlijk wel beweren dat het was
omdat het goedkoopste was dat op de kaart stond, maar eerlijk is eerlijk : ik
had er gewoon zin in, al sinds de vorige zwemtraining, toen een paar van mijn
teamgenoten een pastis hadden besteld en de geur alleen me bijna had doen
watertanden. Zonde nummer 4 in bijna 3 maanden, dat valt dus nog mee !
Die vermoeidheid is trouwens niet meer dan normaal. Onze
coach benadrukte deze week nog eens dat het de bedoeling is dat we zondag, na 2
weken intensief en veel trainen, we ons allemaal echt vermoeid moeten voelen.
Pas dan zijn de dubbele blokweken geslaagd. Ik ben goed op weg dus !
Om de laatste avond een beetje te vieren zijn we dan
gisterenavond uit gaan eten. Een mooi kader, heel lekker eten maar de ster van
de avond was toch Nico. Die heeft ons een groot deel van de avond allemaal doen
gieren van het lachen. Hij had trouwens gelijk toen hij tegen Luc de opmerking
maakte dat zo een avond lachen een betere training voor de buikspieren is dan
de vormspanningsoefeningen van Gino. Mijn buik deed echt pijn van het lachen.
Nico is een echte entertainer !
Deze morgen hebben we dus jammer genoeg afscheid moeten
nemen van een deel van ons team. En dat viel ook samen met een relatief rustig
dagje. Op de agenda stonden immers maar 10 kilometer lopen en 4 km zwemmen.
Over het lopen valt niet echt veel te vertellen behalve dat Wim, Nico en ik die
samen gelopen hebben en af en toe zelf tijd (en adem) hadden voor een babbel.
Nadien was er dan even tijd voor ontspanning. Tijd die ik genomen heb om het
eerste deel van mijn verslag neer te tikken. Tijd die we tot nu toe heel weinig
gehad hebben in vergelijking met de andere stages. Deels doordat de afstanden
op alle vlakken groter geworden zijn en dus meer tijd vergen, deels ook omdat
we voor het zwemmen telkens een half uurtje moeten rijden naar Ruoms om ons
daar in de Ardeche te storten.
Morgen belooft ook zo een drukke dag te worden want dan
staat een rit van 180 km op het programma. Aangezien we maar met 4 zijn, het
hier allesbehalve vlak is en we het rustig aan moeten doen zullen we
vermoedelijk toch minstens een uur of 7 in het zadel moeten zitten. Met dan op
vrijdag 24 km lopen en zaterdag de Mont Ventoux op het programma, is de kans
inderdaad heeeeel groot dat in zondag met vermoeide benen naar België
terugkeer.
Trouwens, naast die vermoeide benen, beginnen ook een heel
klein beetje de zenuwen te komen. Op een kleine maand van de start zal dat wel
normaal zijn vermoed ik. Voor het zwemmen en fietsen, ook al is dat 180 km, heb
ik al lang geen schrik meer maar voor die marathon nadien blijf ik een
ongelooflijk respect en ook wel vrees hebben. Daarom liep ik deze week de 3
volle ronden, de 27 km en kijk ik ook uit naar de trainingsloop van 32 km die
we op 21 juni moeten afleggen bij Luc thuis. Daarbij zal vooral de nadruk
liggen op het eten en drinken onderweg. Heel belangrijk maar ik merk nu toch al
dat onze coach er in geslaagd is, door ons er vaak op te wijzen, om ons op de
fiets en tijdens het lopen vaker te laten eten en drinken. Iets waar ik vroeger
trouwens zelden of nooit aandacht aan schonk. Ik heb vaak 20 kilometer gelopen
zonder eten of drinken en vaak 100 km of meer gefietst zonder iets meer dan
water en een stuk chocolade. En net die eetgewoontes moeten er voor zorgen dat
we tijdens de marathon in Roth niet zonder brandstof vallen. Desondanks blijven
er nog veel vraagtekens open maar ik, en al mijn teamgenoten, we gaan er
voor. Ik heb al gemerkt dat het woord opgeven bij geen van hen in hun
woordenboek staat !!!
Oops, nog iets belangrijks vergeten. Zondag was er dus de
eerste uitzending van Code Roth op Focus en ondertussen staat de eerste
uitzending ook op het internet. Wij hebben hier samen gekeken op Jeroens laptop
en wij waren in ieder geval heel enthousiast. Wij zijn vermoedelijk ook een
klein beetje bevooroordeeld vermoed ik. Maar als ik dan kijk naar de vele
positieve smsjes die we allemaal kregen en ook de berichten die via
bijvoorbeeld facebook binnenstroomden, moeten toch nogal wat mensen gekeken
hebben en het ook leuk gevonden hebben. Volgende zondag dus het vervolg ! Voor
hen die het gemist hebben of die nog eens willen kijken : http://www.focus-wtv.tv/code-roth
En nu is het middernacht, bedtijd ! Aangezien we hier in de
caravan geen wifi hebben, zal ik deze blog morgenochtend tijdens het ontbijt in
het restaurant doorsturen. De teller zal dan dus op 30 dagen staan, een heel
eind van de meer dan 200 waarmee ik deze blog begon. Maar ondertussen heel
dicht bij de droom die ik als kleine jongen had en in mijn eerste blog
beschreef
Nog 31 dagen en na een week stage in de Ardeche begin ik zo
langzamerhand de vermoeidheid te voelen ! En er volgen nog 3 intensieve dagen
voor we zondag naar huis gaan.
Vorige week donderdag, zijn we dus hier in Camping Le
Pommier, in de Ardeche aangekomen en dat op uitnodiging van Vacancesoleil. Ik
was, na een tocht van een 950 km, hier als eerste aangekomen en had me al snel
geïnstalleerd in de ruime stacaravan die we elk ter beschikking gekregen
hebben.
Korte tijd later kwamen ook Sabine en Jan aan, die Danielle
, Annelies en Chantal hadden meegenomen. Tijdens een korte bespreking besloten
we dat de dames gingen shoppen en dat Jan en ik op zoek zouden gaan naar
zwemwater, naar een leuk restaurant voor later in de week en ook het
loopparcours zouden verkennen en het met pijlen zouden markeren.
Zwemwater vinden bleek niet zo makkelijk te zijn. We hadden
natuurlijk een 25m zwembad hier op het domein maar ieder van ons vindt het
leuker om in open water te gaan zwemmen. Na een lange zoektocht hebben we dan
eindelijk, in het dorpje Ruons, een stuk van een kleine 2 kilometer gevonden,
waar de Ardeche breed en rustig is. We konden er ook relatief makkelijk bij het
water ondanks dat de rivier daar in een diepe kloof ligt. Echt idyllisch om te
zwemmen !
In het pittoreske Balazuc hadden we al snel een tof
restaurantje gevonden en daarna gingen we het loopparcours verkennen. Jan had,
doordat Luc pas een dagen later kon komen, fietsroutes en een loopparcours voor
ons uitgezocht en uitgestippeld. Hij had er erg veel werk aan besteed en alles
mooi uitgeprint op een kaart en in Google Earth. Maar op een Google Eart foto
zie je natuurlijk niet hoevel het bergop en bergaf gaat en dat bleek behoorlijk
veel te zijn. Nu ja, het alternatief was rondjes van een 600 m op de camping
lopen waar het een beetje vlak is. Daar had niemand zin in.
Daarna zijn we nog snel even een beklimming gaan verkennen
voor de fietstocht omdat die op de kaart als onverharde weg werd aangegeven
maar vooral de afdaling erna was te gevaarlijk om die met de fiets te nemen.
Afgekeurd dus.
Toen we terug bij onze caravans aankwamen, waren Nico, Wim
en Peter ook aangekomen. En de aperitief stond ook al klaar ! Voor het avondeten, de voor sporters verplichte
spaghetti, had Patrick, de man van Danielle, heerlijke saus klaargemaakt en die
meegegeven ! Was echt heel lekker ! Bedankt Patrick !
De volgende morgen stond onze eerste fietsrit van 80 km op
het programma. De eerst kilometers liepen langs de drukke nationale maar daarna
doken we al snel de velden in waar een heerlijk glooiend parcours op ons lag te
wachten. Met af en toe een kort en pittig klimmetje in ! Zalig fietsen ! En ook
af en toe een korte pauze om onze drankbussen weer te vullen want de zon zorgde
ervoor dat we een stuk dorstiger waren dan als we in België met de fiets op pad
gaan.
Jammer genoeg hadden we ook de eerste panne. Peter
Callants derailleur was in zijn wiel vastgelopen zodat die op 20 km van het
einde de volgwagen moest opzoeken.
Na een korte lunch zijn we dan de Ardeche gaan opzoeken voor
onze eerste zwemkilometers. Voor mij zijn er dat uiteindelijk meer dan 5,5
geworden. Immers, na de eerste 4 kilometer, wilden de meeste mannen de wal
terug opzoeken terwijl de dames nog een lusje meer wilden zwemmen. Omdat toch
iemand de eer van de mannen moest hooghouden, ben ik dan maar gevolgd. Ik had
beter moeten weten. Onze dames zijn stuk voor stuk heel goede zwemmers en ik
heb het echt lastig gehad om ze min of meer bij te houden.
Gelukkig volgde daarna een leuke apero in een cafeetje daar
vlakbij. Ik had er een Perrier besteld en bleek daarmee een van de duurste
vogels te zijn. Een glas wijn of een Ricard waren immers niet eens de helft van
de prijs van een Perrier. Vreemd land, Frankrijk
Zaterdagmorgen stond eerst een nuchtere ochtendloop van 8
km op onze agenda, daarna een fietstochtje van 120 km. Dat loopparcours, dat we
2 dagen voordien, met de auto hadden verkend, viel toch redelijk zwaar uit en
ik vreesde voor s anderendaags want dan moesten we 24 km lopen. Bovendien was
de ronde geen 8 maar 9 kilometer en lag het laagste punt op 300 m terwijl het
hoogste punt op 400 m lag. Zware kost dus. Maar die morgen ging dat gelukkig
nog redelijk vlot.
De fietstocht van 120 km, die Jan had uitgekozen, voor de
namiddag, was een heuse bergrit met daarin onder andere een beklimming van 25
kilometer. Helemaal mijn ding dus ! Ik heb echt van de beklimmingen genoten,
van de prachtige uitzichten, van de snelle afdalingen. En hoewel ik bergop goed
vooruit kom, ben ik in die afdalingen bij de traagsten van de groep. De dagen
dat ik zonder vrees aan 75 km/uur van de Mont Ventoux naar beneden vloog zijn
al een tijdje achter de rug. Op de 2de beklimming van de dag had ik
ook even een dipje. Alhoewel het niet echt stijl was, was er wel een heel
strakke wind en moest ik op 3 km van de top Wim laten gaan. Na sommige bochten stond
ik van de wind gewoon bijna stil. De 2 kleine beklimmingen die verder nog
volgenden, muggenbeten volgens Jan, gingen dan wel weer goed ondanks dat die
langer uitvielen dan Jan voordien ingeschat had. Al met al een geslaagde
trainingstocht.
Ondanks dat we pas heel laat in de Camping arriveerden, zijn
onze dames onmiddellijk de keuken ingedoken om voor ons een heerlijke pasta met
spinazie en zalm klaar te maken ! Superlekker en na 3 volle borden was ik meer
dan voldaan. De ijscrème die daarna volgde was ideaal voor de vertering.
Zondag dus de gevreesde 24 km. Het was ook de eerste keer
dat ik meer dan 21 km moest lopen en dat dan onmiddellijk op deze zware rondes.
Gelukkig waren de Franse weergoden ons ook gunstig gezind. De zon en de warmte hadden
plaats gemaakt voor een lichte regen en frisse temperaturen, dat wil zeggen een
20° ongeveer. Omdat de ronde 9 km was en we maar 24 km moesten lopen, konden
we ofwel na 3 km op de laatste ronde rechtsomkeer maken, ofwel de rest
uitwandelen, ofwel ik zou wel zien wat het ging worden.
Ik ben heel rustig beginnen lopen, deze keer niet geprobeerd
om iemand te volgen, gewoon op mijn gemak om te vermijden dat ik de man met de
hamer zou tegenkomen. Wim en Sabine, die net voor me vertrokken waren heb ik
gewoon laten lopen, en toen Jan en Danielle me voorbij vlamden, ben ik ook
gewoon mijn eigen tempo blijven lopen. En die eerste ronde verliep heel goed.
De laatste anderhalve kilometer die redelijk bergop liep, ging verassend
makkelijk zelf. Mijn 2de ronde ben ik iets sneller beginnen lopen en
ook dat ging vlot. 1 minuut sneller zelf dan de vorige ronde. Bij het ingaan
van de laatste ronde ging Nico me voorbij. Even gingen mijn gedachten terug
naar de laatste ronde in Leuven waar Nico in die laatste ronde steeds sneller
en sneller ging lopen. En ja , ook nu liep hij soepel van me weg. Na een paar
kilometer was hij zelf helemaal uit mijn zicht verdwenen.
Ik had me eigenlijk al vanaf het begin voorgenomen om de 3
rondjes uit te lopen, in plaats van te stoppen na 24 km, als ik me goed voelde
natuurlijk. Daarom was ik ook heel rustig vertrokken. En zie, toen ik voor de derde
keer de laatste slotbeklimming begon, zag ik een paar honderd meter voor me
Nico terug. Ik ben dus de laatste helling echt naar boven gespurt (nu ja,
spurten kon je dat eigenlijk niet nemen maar het voelde zo aan) om Nico nog te
pakken te krijgen. En het is me ook bijna gelukt. Eerlijkheidshalve moet ik
eraan toevoegen dat hij eigenlijk gestopt was met lopen na 24 km en de rest wou
uitwandelen maar dat hij het, door de regen, koud kreeg en terug was beginnen
lopen. Anders had ik hem hoogstwaarschijnlijk nooit meer teruggezien. Ik was
trouwens niet de enige die de 27 km gelopen had. Ook Danielle en Jan hadden de
3 volle rondes afgelegd.
Na nog een bezoekje aan de Ardeche voor de nodig
zwemkilometers, stond er die avond heerlijk kip met currie en rijst op het
menu, à la facon de Danielle ! Heerlijk ! Zelf nu ik weet dat er appel en banaan in de
saus zat Die avond zijn ook Luc en Jeroen gearriveerd. Voortaan moesten we
dus opletten met wat we zeiden of deden want misschien was Jeroen aan het
filmen of keek de coach toe ja, ik overdrijf nu hoor. Ik denk niet dat het er
met hen minder spontaan aan toe ging !
Maandag 80 kilometer op de fiets langs de mooiste plekje van
de Ardeche. Jammer genoeg zonder Annelies die ziek in haar caravan achterbleef.
Eerst ging het via Balazuc naar de Gorges d Ardeche. Ier en daar werd halt
gehouden zodat Pascale, de fotografe en Jeroen mooie beelden konden maken. Dat
pauzeren was trouwens niet helemaal naar wens van onze coach. Die zag ons
liever meer op de fiets en minder langs de kant van de weg. Ook in het parcours
een paar pittige beklimmingen. Leuk en soms frustrerend. Leuk omdat ik, op 1
steile beklimming na, met mijn tijdritfiets toch erg makkelijk naar bovenging. Frustrerend om te zien soms hoe Luc soms
dubbel zo snel naar boven danste. En dan hadden we het beste nog niet gezien.
Na de laatste helling van de dag waarschuwde Luc ons voor de zeer slechte staat
van de weg van de afdaling en wees ons er op vooral heel voorzicht af te dalen
want het zou zonde zijn mocht nu iets misgaan Nu ja, aangezien ik toch geen
held in afdalen ben, kon hij daar bij mij op rekenen. Ook bij de anderen. En
dan komt mij in volle afdaling plots een auto voorbijgevlogen met op 2 meter
daarachter Luc ! En dat ondanks kiezelstenen, putten, gras en nog andere dingen
die niet op een weg thuishoren op ons pad. Echt fantastisch om hem op een fiets
te bewonderen !
Het fietstochtje viel dus zwaarder uit dan gepland en van
zwemmen is nadien niet veel meer in huis gekomen. We hebben allemaal wel een
paar baantjes gezwommen hier in het zwembad zodat Pascale fotos kon nemen maar
meer niet.
s Avonds zijn we dan voor het eerst uit gaan eten, in een
leuke restaurantje in Balazuc. We hebben die avond wel geleerd dat Nico niet op
zijn vingers kan fluiten terwijl sommige dames dat wel kunnen en dat je een Franse
serveuse best niet roept door op je vingers te fluiten.
Mijn volgende training wacht alweer op me : 4 kilometer
zwemmen in de Ardeche waardoor ik mijn verslag nu niet verder kan afmaken, maar
wees gerust. Vandaag of vrijdag vind ik misschien nog wel een gaatje om verder
te vertellen. Morgen niet want dan staan er 180 km op de fiets op het
programma. Tot gauw
Nog 39 dagen ... en na een paar dagen relatieve rust, zijn we weer gaan trainen , maar in een iets hogere versnelling. Roth nadert immers met rasse schreden.
Die paar dagen relatieve rust heb ik in ieder geval goed kunnen gebruiken na Leuven. Ik heb echt 4 dagen lang spierpijn gehad in mijn bovenbenen. Erg vreemd om na al het trainen in de afgelopen maanden voor het eerst weer 'zeer' te hebben. En blijkbaar was ik niet de enige. Ook Nico en Wim hadden ervan ! Blijkbaar vraagt zo een 'trainingswedstrijd' meer van het lichaam dan je zou denken.
Maar ik heb ook weer bijgeleerd. Het enige wat hielp tegen de spierpijn was ... sporten. Meerbepaald fietsen. Na een tochtje van 40 km, en deze keer wel degelijk heel rustig en op het gemak, had ik minder last dan voor ik op de fiets stapte. Een vreemde gewaarwording maar zeker iets om te onthouden.
Vanaf donderdag zijn dan de 'echte' trainingen weer begonnen. 's Middags eerst een rondje Brugge lopen van 12 kilometer en 's avonds hadden Wim, Jan en ik dan afgesproken om in Oostkerke in de Damse Vaart te gaan zwemmen. Hopelijk zou het een stuk warmer zijn dan een week voordien. En ja, de zon had haar werk goed gedaan. Het was heel aangenaam zwemmen waardoor ik nadien gelukkig niet meer heb staan beven van de kou zoals een week voordien. Een paar dagen zon maakt een hemelsbreed verschil. Het was trouwens superdruk lang het kanaal want velen, die dit weekend in Oostkerke aan de kwarttriathlon meededen, wilden ook al eens aan het water wennen. Het was er denk ik drukker dan aan sommige zwembaden.
Op vrijdag stond er dan helemaal iets anders op het programma : een bezoek aan de studio's van Focus-WTV in Roeselare. Peter Callant en ik waren uitgenodigd voor een babbel in het programma 'Alles Goed' dat elke werkdag om 13u, 15u en om 17.30u wordt uitgezonden. Omdat we toch even moesten wacht, had Jeroen Sap een première voor ons : de eerste aflevering van Code Roth. Toffe tv, die eigenlijk heel goed de sfeer weergeeft van hoe serieus we enerzijds wel waren. Maar ook hoe onwetend over wat ons allemaal te wachten stond en staat. Kijken dus ! 1 opmerking van Jeroen over die aflevering is me bijgebleven : Het valt mij op hoeveel er in Code Roth geaperitiefd wordt. Valt dat dan echt op ?
Het blijft trouwens een vreemde en gekke gewaarwording om jezelf op TV te zien en vooral te horen. Niet echt ideaal zo vlak voor je dan, netjes geschminkt, een studio moet binnenstappen voor een interview.
Maar Lorenzo, de presentator, stelde me, door zijn spontane stijl, al gauw op mijn gemak. Ik heb geen idee hoelang het interview juist duurde maar het leek zo over te zijn. We hadden natuurlijk nog uren over onze passie voor Roth kunnen vertellen maar er moet nog iets overblijven voor de echte Code Roth reportages hé. Ik wil me trouwens hier ook excuseren bij de mensen die (misschien terecht) vinden dat ik de laatste maanden over weinig anders meer spreek dan over trainen, triathlon, Code Roth ... Jullie hebben (vermoedelijk) gelijk, maar zoals 1 van mijn Code Roth voorgangers me ooit zei : in de laatste maanden voor Roth gaat het je leven echt overheersen, bestaat je leven nog maar uit 2 dingen. Werken en trainen. En ja. Ze heeft gelijk ! Maar ik geniet er ook echt van. Hopelijk kan ik mijn enthousiasme ook een beetje op anderen overbrengen.
Het lange weekend was best intensief. Ik heb in totaal 315 km gefietst en 17,5 km gelopen. Het fietsen liep echt makkelijk maar na het lopen ben ik toch even geschrokken. Ik had me zondagmorgen voor het fietsen gewogen : 77,5 kg. (Inderdaad, ben nog steeds maar 4,5 kg kwijt sinds september). Daarna ben ik in groep dus 75 km gaan fietsen, dan thuis vlug van pakje gewisseld en mijn loopschoenen aangetrokken. Muziek op mijn oren gezet, pet op en een drinkbus met water meegenomen. Zo ben ik op pad gegaan rond 11.30u voor 16 km lopen in een mooi zonnetje. Het zijn er uiteindelijk 17,5 geworden maar het liep redelijk vlot. Door af en toe wat water in mijn gezicht te spuiten en ook te drinken, had ik het nooit erg warm. Thuisgekomen ging ik gewoon, ter controle, even op de weegschaal staan. 74,5 kg !!! 3 KG was ik kwijt !!! Dat in 4 uur tijd en terwijl ik ondertussen zeker meer dan anderhalve liter water en isotone dorstlesser had gedronken. Oppassen geblazen dus ! Nu begrijp ik ook waarom Luc ons in Leuven tijdens het aanmoedigen ook telkens toeriep dat we niet mochten vergeten van te drinken. Ik heb de rest van de dag dan ook veel gedronken en maandagmorgen stonden de vertrouwde 77,5 kg daar terug.
Begrijp me niet verkeerd ! De weergoden mogen absoluut dit mooie weer van mij aanhouden hoor. Zalig om te fietsen en ook om te lopen als je de warmte een beetje kan ontlopen. Deze morgen was ik bijvoorbeeld al om 6u op pad om 20 km te gaan lopen. En ik was zeker niet de enige vroege vogel. In het Zwin ben ik nog lopers en fietsers gekruist.
Donderdag vertrekken we voor een goede week op stage naar de Ardèche. Dat belooft heel intensief te worden. Er staat onder andere 2 keer een 24 km loop op het programma, en ook eens 180 km fietsen, naast veel kortere trainingen ook. We sluiten de stage af boven op de Mont Ventoux ! Ik zal dus inspiratie genoeg hebben voor mijn volgende blog.
Maar niet vergeten : Deze week overdag op Focus om 13u, 15u en 17.30u 'Alles Goed' en vanaf zondag 3 juni 7 weken lang 'Code Roth'. Ik ben eens benieuwd naar jullie reacties.
Gisteren stond dus de ½ triathlon in Leuven op ons programma. Om praktische redenen waren de meesten van ons al op zaterdag naar de studentenstad afgezakt. s Avonds hadden we dan ook allemaal samen afgesproken om iets te gaan eten. Pasta uiteraard ! Jan had daarvoor een tof Italiaans restaurant uitgekozen. Luc had ons op donderdag nog gewaarschuwd dat we ons niet aan onze voorgangers mochten spiegelen want die zaten om 23 u nog steeds in het restaurant te feesten. Natuurlijk doen wij zo iets niet !!! Allez, toch niet uit vrije wil want doordat het zo druk was en tegen dat iedereen ook de kans gehad had om ook een dessert (Ja, die Sabayon Special heeft heerlijk gesmaakt) uit te kiezen was het toch bijna 23.30u voor we terug in het hotel waren.
We hadden om 7 uur afgesproken om te ontbijten. Daarvoor had ik al min of meer alles klaar gezet : het materiaal voor de loopwissel, het materiaal voor de zwem en fietswissel, drinkbussen klaargemaakt. En alles checken en dubbel checken. Had ik thuis bij het inpakken ook al gedaan maar ik was er toch nog in geslaagd om mijn GPS/hartslagmeter thuis te vergeten alhoewel die klaar lag. Gelukkig hebben ze in Leuven een AS Adventure winkel want boys without toys, dat gaat niet hé.
Het ontbijt was eigenlijk een spijtige zaak. Daar stond een mooi ontbijtbuffet met min of meer alles op en aan en wat mochten wij eten : toast met confituur, zoveel mogelijk. Meer niet. Luc had ons immers een mail met voedingsadvies gestuurd met wat we als ontbijt het beste zouden nemen maar ook tips voor de rest van de dag, zowel voor koud als warm weer. Na het ontbijt is het bijvoorbeeld aangeraden om al een drinkbus met isotone dorstlesser te drinken. Heerlijk, na al die toast met confituur niet dus !
Daarna zijn we onze startnummers gaan afhalen en onze loopschoenen in de wisselzone gaan droppen. En daar waren de eerste druppels van de aangekondigde regen al ! Gelukkig waren het ook de laatste want we hebben echt perfect sportweer gehad : nauwelijks wind, een flauw zonnetje, lichte bewolking af en toe ! Gelukkig niets van die zware onweders die ze niet zo ver van Leuven wel lelijk hebben huisgehouden.
We zijn dan met de fietsen de bus opgestapt naar Rotselaar. Daar ging het zwemmen door. Vreemd genoeg kwam de vijver me daar niet onbekend voor. Ja, hier had ik al eens gezwommen, voor de triathlon in Aarschot, bijna 10 jaar geleden !
Ook hier in de wisselzone moesten we weer netjes alles klaarzetten om dan langzamer hand toch een beetje nerveus te worden voor de start. Bij sommigen van mijn teamgenoten ging het iets nerveuzer dan bij anderen want eentje was zijn nummer in de auto vergeten, een andere zijn badmuts, zwembril en hartslagmeter in het hotel. Gelukkig had Jan 2 zwembrillen en badmutsen bij en leende Geert Vermeire ook zijn hartslagmeter met plezier uit.
En dan de start van het zwemmen. Met ongeveer 400 gelijk het koude water in ! Verschrikkelijk. De beelden van mijn allereerste triathlon kwamen weer even voorbij. Toen wou ik na 100 m al bijna opgeven. Ook nu was het één duwen en trekken om een beetje zwemwater te vinden, had ik problemen met mijn ademhaling pfff als het er zo 2,5 km zou aan toegaan dan zou dit een lange lijdensweg worden. Maar gelukkig, eens de eerste boei gerond, was er meer plaats en was het lekker zwemmen. Lekker, want de temperatuur van het water was best aangenaam eigenlijk, absoluut niet zo koud als een paar dagen voordien in de Damse vaart. Ik heb wel telkens rond elke boei een extra lusje gezwommen om niet weer als een makreel in een school vissen te moeten vechten voor een beetje plaats. Ik moet me hierbij ook nog even excuseren bij Annelies want ik denk dat ik haar tijdens mijn eerste ronde ook even gehinderd heb. Althans, ik denk dat zij het was want aan meer dan de kleur van de badmuts kan je niemand herkennen.
Toen ik uit het water kwam, was de eerste die ik zag onze coach. Die moedigde me aan en schreeuwde dat ik maar een minuutje achterlag op Nico en Chantal. Wisselen is niet mijn sterkste kant. Vaak ben ik bij de traagste wisseltijden en dit keer zal het niet veel beter geweest zijn. Mijn pak wilde absoluut niet meewerken maar nadien heb ik gehoord dat ook Danielle staan vloeken heeft en dat onze fanclub haar zelf heeft moeten kalmeren .
Bij het uitlopen van de wisselzone zag ik dat Annelies ook al bijna op haar fiets zat. En dan dus op weg voor 83 kilometers. En dat met specifieke orders ! Aan de hand van de kwarttriathlon en onze lactaattesten op de fiets had Luc me aangeraden om aan 31,3 km per uur te fietsen, om zo niet te vermoeid aan het lopen te beginnen. Ik had mijn Garmin daar dan ook op ingesteld, vastbesloten mij min of meer daar aan te houden. Maar het liep echt heel goed en makkelijk. Zonder echt te forceren lag ik al snel een stuk voor op mijn schema. Ik heb dan ook vlug overgeschakeld op mijn hartslagmeter om die in het oog te houden want ik wou me zeker niet opblazen tijdens het fietsen.
Al heel gauw, na nauwelijks 5 km, had ik Nico ingehaald. Net zoals in Lanzarote. In de eerst plaatselijke ronde had Ik Chantal en Jan te pakken en Danielle pas na meer dan 30 kilometers. Het was trouwens leuk fietsen vond ik. Sommigen van mijn teamgenoten hadden het parcours op zaterdag gaan verkennen en waren niet enthousiast. Ik vond het wel afwisselend met 2 nijdige hellingen, een paar mooie echt lange stukken waar je snelheid kon maken, een brede en veilige bevoorradingszone, beetje draaien en keren in de stad zelf. Kortom een beetje vanalles.
Zo een wedstrijd is ook nuttig om dingen uit te testen voor Roth. Ik had aan de achterkant van mijn zadel iets laten monteren om 2 drinkbussen en noodmateriaal in te steken. In de 2de bocht was ik al 1 drinkbus kwijt. En het spreekt voor zicht dat ik niet gestopt ben om die terug op te pikken. In totaal ben ik dus mijn 2 eigen drinkbussen kwijtgespeeld en ook nog eens 2 drinkbussen die ik bij de bevoorrading aangenomen heb. Ook mijn materiaal voor een lekke band was ik kwijt Typisch Peter ! Tegen Roth zal ik daarvoor toch een beter oplossing moeten hebben !
Met een gemiddelde snelheid van 34,3 ben ik de wisselzone binnengereden, net iets meer dan wat Luc had voorgeschreven dus. Maar ik voelde me redelijk fris en zag het lopen helemaal zitten. En wat hoor ik op het moment dat ik aan mijn loopschoenen kom. Onze supporters, die net nog Peter Peter aan het schreeuwen waren, riepen nu Nico Nico. Ik had hem 75 km geleden ingehaald maar hij zat gewoon nog steeds vlak achter me. Nog vlug een gelleke, beetje drinken, pet op mijn hoofd tegen de zon en dan op pad. Eigenlijk moest ik nog heel dringend een sanitaire pitstop maken maar toen ik langs de 2 toiletten liep in de wisselzone, doken vlak voor mij 2 andere atleten de hokjes in. Dan maar zo op pad. Luc schreeuwde me nog toe dat ik vooral niet mocht vergeten te drinken !
Mijn Garmin stond voor het lopen ingesteld op 456 per kilometer, net iets meer dan 12 km per uur. (Ja Martin, weer cijfers maar triathlon is dan ook een sport waar cijfers belangrijk zijn). Ikzelf had vooraf wel twijfels of ik dat zou kunnen volhouden. We zien wel Na nauwelijks een paar honderd meter doken we een park in met bomen en struiken ! Eindelijk een beetje privacy voor mijn pitstop ! En het was hoog tijd ! Al het water dat ik tijdens het zwemmen had binnengekregen (heel veel in de eerste meters) en wat ik gedronken had op de fiets, moest er uit. En toen ik me omdraaide om weer verder te lopen de camera van Focus recht op me gericht. Ooops dat zullen mooie beelden zijn.
En toen heb ik vermoedelijk een fout gemaakt. Die pitstop had me een 30tal seconden gekost en ik heb ze zo snel mogelijk weer willen inhalen om op schema te zitten. Daarbij heb ik ook Nico, die me tijdens mijn stop was voorbijgelopen, ingehaald. Een andere factor die ik onderschat heb was het loopparcours zelf. Daarin zat niet enkel een steile klim van een 30m hoogteverschil maar ook vele stukken vals plat en een trappenpassage die ook krachten kosten. Na mijn eerste ronde zat ik perfect op schema ondanks dat ik ondertussen nog meer tijd had verloren met een schoen die opengegaan was. (Waar heb ik dat nog gehoord, in Lanzarotte geloof ik).
Mijn 2de ronde voelde al een stuk zwaarder aan, en weer moest ik stoppen voor die ene schoen. Halfweg werd ik voorbijgelopen door Jan, onze marathonman. Die was echt niet bij te houden en maakte op mij de indruk dat hij op zijn gemakje aan het lopen was terwijl ik zo langzaam toch wel begon af te zien. De trappen die we 2 keer per ronde onder de ring moesten afdalen en ook weer beklimmen liepen al wat moeilijker, en de steile helling zeker. Bij de keerpunt voor de 3de en laatste ronde zag ik ook dat Nico niet meer veraf was.
Nog voor de helft van de laatste ronde is Nico me voorbijgelopen. En nee, ik ben zelf niet even in zijn spoor blijven volgen wat dan zou ik vermoedelijk de laatste helling niet meer opgeraakt zijn. Achteraf blijkt dat een goede beslissing geweest te zijn want op die halve ronde heeft Nico bijna 2 minuten sneller gelopen als ik ! Bijna had hij Jan nog te pakken !
Meer op wilskracht dan op iets anders heb ik dan de finish bereikt ! Na 4u5238. Ik wist dat ik een goede wedstrijd achter de rug had maar toen Nico me kort na de finish zei dat ik onder de 5 uur gebleven was, was ik echt verbaasd. In Antwerpen, op een veel makkelijker parcours had ik vorig jaar immers 5u30 nodig gehad. Hoe goed de tijd echt was heb ik trouwens pas deze morgen op de website ontdekt en ben nog steeds verbaasd ! Ook mijn lopen was zo slecht niet. Ondanks de sanitaire stop en 3 keer (!) mijn schoen weer vastbinden had ik toch een gemiddelde van 503 minuten per kilometer dus nauwelijks trager dan wat was opgelegd.
Ik weet nu trouwens ook hoe uitgeputte renners zich na een wielerwedstrijd voelen als ze een micro onder de neus geduwd krijgen. Ik was denk ik nog geen 2 minuten binnen, of de mensen van Focus stonden er al om en interview af te nemen.
Niet veel na mij kwam ook Danielle over de finish, als 7de dame. Ook echt super ! Ook zij bleef nog onder de 5 uur. Daarna kwamen Wim , Annelies en Peter Callant over de finish. Chantal was na het fietsen gestopt omdat zij door haar (ondertussen genezen) kwetsuur, nog beter geen halve marathon liep. Onze coach was heel tevreden met de goede resultaten die we als team geboekt hadden. Ook hij straalde !
Ik zou ook graag onze Code Roth fanclub bedanken ! Zowel tijdens het zwemmen, tijdens elke ronde bij het fietsen, als langs het loopparcours hebben ze ons vol enthousiasme aangemoedigd en telkens een glimlach op mijn lippen getoverd. Bedankt Cindy, Eva, Patrick, Jocelyne, Geert, Sabine, Morgane, Katrien en degenen die ik vergeten ben !!! En bedankt uiteraard ook Luc voor de goede coaching en tips.
En wat hebben we geleerd gisteren ? Ten eerste om een soort geschreven checklist te hebben van alles wat we waarvoor nodig hebben. Ten tweede om te zorgen dat ik mijn drinkbussen niet meer verlies. En ten derde om verloren tijd niet zo snel mogelijk weer te proberen in te halen tijdens het lopen. Tenslotte ook om zo verder te trainen want ik denk dat we goed bezig zijn. We zijn al gewaarschuwd dat na deze herstelweek de afstanden enkel groter zullen worden maar aan rustigere tempos. Dat beloofd ! Zoals altijd kijk ik er nu al naar uit !!!
Nog 50 dagen en het begint heel
erg te kriebelen. Nu ja, misschien is dat omdat zondag de halve triathlon van
Leuven op het programma staat. Een heel goede test om te zien hoe ver we al
staan.
En voor deze test hebben we gisteren
eerst een andere test moeten ondergaan. Omdat de weergoden ons Belgenland niet
echt verwend hebben met hoge temperaturen is het water in Leuven 14°. Niet echt
warm dus. Daarom vond Luc het verstandig om ons al eens vertrouwd te maken met
dat koude water. We verzamelden dus om 17u in Oostkerke aan de Damse Vaart. De
eerste die me opviel toen ik aankwam was Nico. Die stond nog volledig gekleed
aan de rand van het water met een een blik van zo zot ben ik echt niet dat ik
daar in ga op zijn gezicht. Ik moet toegeven dat ik nauwelijks enthousiaster
was.
Gelukkig konden we elkaar wat
motiveren en al gauw stonden we allemaal klaar in onze pakken voor onze
zwemtraining. Ook Luc was ondertussen aangekomen en die had een opwarmertje bij
: appeljenever. Gek dat ik al bijna 2 maand geen alcohol meer drink en
uitgerekend onze coach mij dan op het slechte pad wil brengen. Ik heb dus zijn
versterkertje afgeslagen.
Tijd om in het water te gaan. En
uiteindelijk viel dat mee ! Natuurlijk helpt dat pak heel erg en was het koud
maar het was zeker doenbaar. De eerste honderd meter had ik het vooral koud aan
mijn gezicht en had ik een beetje problemen met ademen maar verder verliep het
vlotter dan verwacht. Ik had me wel half beschermd door 2 badmutsen op te
zetten omdat ik in koud water al eens hoofdpijn had gekregen. Dat bleek dus een
goed idee te zijn want daar had ik gisteren geen last van.
Uiteindelijk hebben we 1 kilometer
gezwommen, behalve Wim en Jan, die er blijkbaar niet genoeg van kregen, en er 2
gezwommen hebben. Maar het ergste moest eigenlijk nog komen. Ik heb, nadat we
het water uit waren zeker nog een kwartuur staan klappertanden en beven terwijl
ik het eigenlijk niet koud had. Vreemd ! Ik heb dan ook Luc zijn aanbod deze
keer niet afgeslagen en de appeljenever met veel smaak achterover gekapt. Ook
Danielle was ik dankbaar. Die had waarlijk voor iedereen warme chocolademelk
mee. Dat was letterlijk hartverwarmend !!
En we waren blijkbaar de enige
koudwaterratten niet meer ondertussen. Blijkbaar hadden ze van de Damse
triathlonclub ook verzamelen geblazen in Oostkerke voor een zwemtraining. En zo
kwam het dat wij konden poseren voor de camera van Christel Bedert, die haar
man Daniel kwam aanmoedigen, voor een foto voor de Tamtam.
Na het ijsberen zijn we dan met
de hele groep, op Luc na, iets gaan eten in de Smisse in Damme. Een goed
initiatief van Jan want het is een heel gezellige avond geworden. Telkens weer
valt het me op dat we echt wel een hechte en leuke groep vormen, al zeg ik het
zelf. De tafels rond ons keken, wel vreemd op, dat we allemaal af en toe met
een triathlonpak in de richting van de toiletten verdwenen want we moesten nog
een beetje passen om een goed pak voor Roth te vinden.
Eerder deze week stonden er ook fietstesten
op de agenda. Na een rustige opwarming moesten we 3 keer een lusje van 6
kilometer rijden, telkens in een sneller tempo, zonder echt voluit te gaan. Vervolgens
zijn we nog een beetje gaan bijtrainen om aan de ons opgelegde kilometers te
komen om dan uiteindelijk in mijn eentje nog 10 kilometer te gaan lopen.
De uitslagen van die testen waren
ietwat voorspelbaar. Annelies rijdt eigenlijk te braaf en mag en kan gerust
iets sneller rijden. Wim en ik daarentegen, moeten ons een beetje intomen en
rustiger rijden. Waarom had ik dat voor de testen al kunnen voorspellen ?
s anderdaags heeft trouwens
Danielle me verbaasd. Zij, Wim en ik hadden op zondag immers afgesproken om
onze 120 km samen te gaan fietsen. We besloten om mee te rijden met Gino en de
Brugsche triathlonclub. Die zijn toch meestal met een stuk of 20 à 30 en dan
konden we ons mooi wegstoppen in de groep. Dat was een kleine misrekening want
uiteindelijk bleken ze met 7 te zijn maar het werd toch een leuke tocht. In
ideale omstandigheden, mooi zonnetje en geen wind, zijn we met een gemiddelde
van 33km/u na 117 km terug in Brugge geland. En Danielle, als enige vrouw,
heeft goed haar mannetje gestaan. Op 1 moeilijk momentje na, kon ze zeer vlot
volgen ! Sterke dames hebben we in ons Code Roth Team !
Straks heb ik nog
mediaverplichtingen. Vandaag wordt de openingstrailer voor het programma
opgenomen. Ben eens benieuwd wat dat gaat worden. Het is in ieder geval een
leuke ontspanning in de opbouw naar Leuven toe. De tempos die ik voor het
fietsen en vooral voor het lopen van Luc heb doorgekregen, lijken me zeer
ambitieus. Hopelijk kan ik mezelf nog eens verbazen door ze waar te maken.
Zondagavond weet ik meer
Nog 58 dagen, minder dan 2 maanden dus en dan nemen we deel aan het Europees Kampioenschap Triathlon in Roth.
Het was deze week een week van ups en downs. Eerst en vooral moet ik jullie het heengaan melden van mijn trouwe Bianchi (mijn fiets dus om alle misverstanden te voorkomen ). Omdat ik tijdens de laatste rit in Lanzarote bergaf nogal wat problemen had tijdens het remmen in de afdalingen, had ik mijn fiets dus binnengebracht voor een groot onderhoud en nazicht. Jammer genoeg is in de kop van de kader iets afgebroken dat niet kan hersteld worden. Ik heb heel veel geluk gehad dat er in de afdalingen aan meer dan 60 km/uur niets gebeurd is ! Mijn beschermengel heeft voor 1 keer zijn werk heel goed gedaan.
Ik moet dus in de komende weken op zoek naar een nieuwe fiets. Echt haast is daar niet bij want het is toch beter om nu te trainen op een tijdritfiets. Maar binnen een maand ga ik de Mont Ventoux beklimmen, na onze stage in de Ardeche, en dan is een gewone fiets toch beter op zijn plaats dan een tijdritfiets.
Na het slechte nieuws, kwam dan weer iets leuks. Jeroen van Focus is vrijdag hier in de garage mijn looptraining komen filmen. Eerst heeft hij een heus interview afgenomen hier in mijn bureau. Achteraf heb ik me de bedenking gemaakt dat ik soms in herhaling val en dat ik vaak hetzelfde antwoord geef op zijn vragen. Benieuwd hoe ze dat zullen monteren en hoe dat op televisie zal overkomen.
Eerst dus het interview en dan kwam het sportieve gedeelte : 16 km lopen hier langs het kanaal. Jeroen heeft me met fiets en camera de hele afstand gevolgd. Ik heb hem erop gewezen dat na het zwemmen en lopen in Lanzarote, en nu het fietsen hier met mij, hij ook bijna klaar was om zijn eerste triathlon af te leggen. Om de een of andere reden zag hij dat niet helemaal zitten.
Ik ben nieuwsgierig naar de beelden. Net als tijdens onze stage is er bijna evenveel gefilmd met een kleine (Gopro) camera die je op het stuur van je fiets kan vastzetten of op je helm dragen. En dat terwijl er ook telkens een grote echte camera aanwezig was. Na het lopen heeft hij nog een paar sfeerbeelden in de garage genomen en toen zaten mijn mediaverplichtingen er voor deze week op.
Tijdens het weekend stonden de gebruikelijke trainingen op het programma. 60 km fietsen op zaterdag, gevolgd door een groepstraining in het zwembad. Normaal gezien zijn daar toch zeker een 20 tal sporters, die door Luc getraind worden, aanwezig maar deze keer waren we nauwelijks met 8 waaronder slecht 2 Code Roth deelnemers : Chantal en ik. Blijkbaar had iedereen na de stage andere plannen gemaakt.
Na de Volcano wedstrijd een week voordien was ik heel tevreden over mijn zwemmen en dacht ik dat het echt wel goed ging. Zaterdag, in het Olympiabad, was de andere helft van het zwembad voorbehouden voor jongeren van een zwemclub uit Eindhoven. Ze waren een weekje komen trainen hier in België en dat was hun afsluitingstraining. En zwemmen kunnen ze ! Terwijl ik in crawl zwom, vlogen ze mij voorbij in schoolslag , die ze zwommen als opwarming !
Op zondag moest ik 120 km rijden. Ik heb er geen probleem mee die in mijn eentje te rijden maar het is toch altijd leuker in groep. Omdat de Snooker, de fietsclub waar ik lid ben, slechts 75 km rijdt op zondagmorgen was ik dus al om 7.15u op pad. Zo kon ik tegen 9 uur de resterende 45 km op mijn gemak afleggen. Ik zag er wel een beetje tegenop om mee te rijden want ik wist niet hoe goed ik me in de groep zou meekunnen met die tijdritfiets. Dat bleek reuze mee te vallen, ook al omdat ik veel vooraan gereden heb. Dat leverde me wel wat bewonderende blikken op maar eigenlijk is dat niet eerlijk. Met zo een fiets, zeker als je in je beugels op het stuur kan liggen, gaat het echt een heel stuk sneller zonder dat je daar een extra inspanning voor moet doen.
Tegen 11.30u had ik dus mijn 120 km er op zitten en de rest van de zondag heb ik genoten van het niets doen. Dat was al heel lang geleden.
Maandag dan kreeg ik bezoek van een gast die absoluut niet welkom is : keelpijn. Misschien nog een cadeautje van Nico, mijn kamergenoot in Lanzarote, die daar tijdens de triathlon ook last van had. Omdat binnen een kleine 2 weken er een wedstrijdje in Leuven op de kalender staat ben ik dan ook snel naar de huisarts gegaan. Keelpijn is bij mij immers vaak een voorloper van een zware verkoudheid. Vroeger zou ik daarvoor nooit naar de dokter lopen, maar nu lijkt het me toch het verstandigste. Die stelde me trouwens gauw gerust dat het niet zo erg leek en schreef me het een en ander voor. Een mooie aanvulling op de 11 pillen met vitamines, visolie, magnesium en zo verder die ik al elke dag neem. Dat kan er ook makkelijk bij.
Verder trainen kan geen kwaad zolang het rustig is. Nu, dat komt goed uit, is immers ook zo dat we van Luc moeten trainen. En vreemd genoeg heb ik tijdens het lopen en het fietsen absoluut geen last van een lopende neus of keelpijn. Enkel als ik achter mijn bureau zit of thuis in mijn zetel lig. De buitenlucht is blijkbaar het beste geneesmiddel.
Gisterenavond heb ik weer een dubbele fietstraining gedaan. 35 km in mijn eentje, 45 met de snooker om zo aan mijn 80 km te komen. En die laatste 45 waren best pittig. Op woensdag wordt er stevig doorgereden en delen we ons meestal op in 2 groepen. Ik zat in de eerste groep, die ook stelselmatig werd uitgedund. Uiteindelijk zijn we met 4 aangekomen met een gemiddelde van 35,9 km/ uur. Een leuke snelheidstraining !
Hopelijk voel ik dat straks niet in mijn benen want vandaag staan er 21 km lopen op het programma. Verder moeten we zaterdag fietstesten afleggen. Ik ben eens benieuwd hoe die gaan verlopen.Ik ben ook nieuwsgierig naar de 10 km lopen die ik na die fietsproef moet doen, zeker als die test zo zwaar is als de lactaattesten die we voor het lopen al 2 keer gedaan hebben. Maar na het weekend krijgen we een weekje van relatieve rust als voorbereiding op Leuven. Benieuwd of dat nog zal lukken, zo weinig sporten
Eerst en vooral wil ik mijn mensen uit de garage een pluim geven. Terwijl ik weg was hebben ze ervoor gezorgd dat alles, zoals steeds, hier vlot verlopen is. Ook zij maken op hun manier deel uit van het hele team dat achter mij en mijn Code Roth collegas staat om dit allemaal mogelijk te maken. Zonder hun kan ik immers niet met een gerust hart op stage vertrekken, kan ik s middags hier niet iets langer wegblijven als ik ga lopen of fietsen. Ik zie hen af en toe wel eens naar me kijken met een blik van gaat die gek nu al weer lopen/fietsen, en dat in zon weer maar ook dat motiveert me telkens weer een beetje.
De stage is dus achter de rug. Een week sporten, trainen en ontspannen waar ik echt van genoten heb. En waar ik, denk ik, ook beter van geworden ben. Zowel fysiek, als in het koppeke.
Een week, die de dag na de wedstrijd, al meteen verder met een vetloop om 8 uur s morgens. Een vetloop is een rustig stuk lopen voor het ontbijt, op een nuchtere maag. Zo een loop is goed voor de vetverbranding. Ik zag er eigenlijk wel tegenop omdat ik vreesde dat mijn benen, na de wedstrijd van de dag ervoor zouden tegenspartelen. De eerste 2 kilometer leek mijn vrees wel waarheid te worden maar daarna liep het een stuk vlotter. En dat laatste mag je dus letterlijk nemen.
Na een stevig ontbijt, volgde een fietstocht van 116 km, onder leiding van Gino. Het werd een mooie fietstocht met mooie beklimmingen, prachtige vulkaanlandschappen, natuurlijk ook weer een stevige wind en ook wat regen maar die trok snel voorbij. Al met al een leuke dag om de beentjes weer soepel te krijgen. Het officiële gedeelte heb ik dan afgesloten met mijn eerste echte interview voor de televisie. Tot nu toe bleven onze interviews beperkt tot een paar vragen terwijl we ofwel net begonnen, of net gedaan hadden met sporten. En meestal stonden we dan ook met een paar samen om te antwoorden. Nu moesten we echter één voor één opdraven, en plaatsnemen om Jeroen zijn vragen te beantwoorden.
Het begin voelde aan als een mondeling examen maar het ervaren Focusduo stelde mij al vlug min of meer op mijn gemak. Ik ben wel eens benieuwd naar het resultaat van het interview. En ook naar dat van Annelies en Chantal want die hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt voor een wereldwijde oproep, in West Vlaanderen. Een oproep waarvoor ? Dat kan ik jammer genoeg hier niet verraden. Daarvoor zal je op Focus of youtube moeten kijken in juni.
Op maandag stonden dan 3 trainingen op het programma : lopen , fietsen en zwemmen. We zijn begonnen met 16 km lopen waarvan de eerst 6 km mooi bergop. Een mooie afwisseling met de vlakke rondjes die ik hier rond Brugge en langs het kanaal Brugge-Oostende loop. Daarna zijn we 50 kilometer gaan fietsen. En er stond nog meer wind dan de vorige dagen. Bergaf ging het nu voor bijna geen meter vooruit. Daartegenover staat wel dat we bergop allemaal echte Lucien Van Impes leken.
Om de dag af te sluiten stond er zwemmen op onze agenda. Enkelen van ons kozen om rustig een paar rondjes in de laguna te gaan zwemmen maar ik koos voor de training in het zwembad onder leiding van Jo en Gino. Ik wou vooral mijn benen een beetje sparen met het oog op de 120 km bergrit die voor onze laatste dag geprogrammeerd stond. Dat was dus net het omgekeerde wat onze 2 coaches in gedachte hadden blijkbaar. Na onder andere wat popov-oefeningen waren mijn benen helemaal leeg. Veelbelovend voor de laatste dag dus.
Gelukkig begon die laatste dag erg rustig. Tijdens de eerste 20 kilometer volgden we het triathlon parcours enkel met de 8 mensen van Code Roth, in volle uitrusting. Dat om nog een paar mooie beelden te maken. Nadien splitsten we ons op , samen met Luc zijn andere atleten. Nico, Peter Callant, Chantal en Jan gingen met Jo zijn groep mee. Danielle, Annelies, Wim en ik met Ginos groep. En het was een prachtige rit, met meer dan 2000 hoogtemeter. De bergtrui heb ik jammer genoeg aan Wim moeten laten. Op de Mirador ben ik wel voor hem aangekomen maar op de andere hellingen heb ik hem moeten laten voorgaan. En dat klimmen ging nochtans elke dag beter.
Op de top van die Mirador hebben we ook kunnen genieten van het prachtigste uitzicht van heel de week. Het is een 10 km lange, prachtige klim, met in de laatste honderden meters een echt adembenemend uitzicht ! Een echte postkaart.
Met een goed gevoel ben ik naar La Santa teruggefietst, voelde ook nauwelijks vermoeidheid in de benen. Raar maar waar ! Daar aangekomen hadden we een uurtje om present te melden voor de allerlaatste training : zwemmen. Annelies en ik waren eigenlijk de enigen van de ganse groep die daar stipt op tijd waren en ook de hele training hebben afgewerkt. Druppelsgewijs kwamen de anderen bij het zwembad aan en de meesten gaven er ook snel weer de brui aan. Ik wou gewoon van de laatste kans gebruik maken om in een mooi 50m zwembad, onder een mooi zonnetje, baantjes te zwemmen. Wat een verschil straks met een overvol en overdekt 25 m bad. En de kans dat het in de Damse Vaart binnenkort aangenaam zwemmen is, is wel heel erg klein vermoed ik.
Gisteren was het sprookje dus gedaan. Na een lange reis die ons via Fuerteventura naar Brussel bracht, voelden we ons onmiddellijk thuis : regen wind, 10° en daarbovenop een geblokkeerde Brusselse ring en file op de E40 voor de werken in Erpe Mere. Gelukkig was er op de autosnelweg naar Antwerpen vlot verkeer zodat ik mooi op tijd in Brugge was om met vrienden naar Burg9 te gaan eten. Ook een echte aanrader, en een mooie afsluiter voor een leuke en toffe week.
Voor de komende week staat niets speciaals op mijn programma maar binnen minder dan 3 weken is er al wel de ½ triathlon van Leuven. Dat zal al een betere test worden dan de kwart van Lanzarote. Gewoon rustig verder trainen is dus de boodschap. Met morgen al 16 km lopen. En als alles goed gaat komt Focus daar morgen in de garage ook beelden van opnemen. Dat zal wat worden zeker
PS : nog even iets eerlijk bekennen : op onze laatste avond, dinsdag dus, heb ik voor een 2de keer tegen mijn dieet gezondigd !
Een verslag van de Volcano 1/4 triathlon hier op Lanzarote
Nog 70 dagen en ik ben heel trots op mijn prestatie vandaag ! En ik vermoed dat ook mijn andere teamgenoten heel tevreden zijn met hun tijden.
Nochtans had Jo, een van coaches die Luc bijstaan, gisteren gezegd dat ik al al mijn pijlen verschoten had en ik mij dat vandaag zou beklagen. Na de zwemtraining gisterenmorgen waren we in de namiddag op pad gegaan voor 45 km losrijden op de fiets. Met 5 van de 8 Code Roths, en nog enkele anderen, waren we in Jos spoor vertrokken. Peter Callant en Jan waren eerder op de dag al gaan fietsen en Nico was met een heel pijnlijke keel naar een dokter op zoek gegaan.
De eerste 20 kilometer waren tegen wind en allemaal in stijgende lijn. Wim en ik hadden ons op kop gezet en peddelden rustig naar boven. Heel af en toe kregen we te horen dat het net iets te snel ging, behalve van Annelies, de berggeit in onze groep. Voor haar mocht het bergop nog een stukje sneller gaan aan haar speelse pedaaltred te zien. Omdat Focus ook deze trainingstrip vastlegde hebben we af en toe ook anderen op kop laten fietsen als we in het zicht van de camera kwamen.
Na die 20 kilometer volgde een stuk boven op een plateau waar we vol de wind in de rug kregen. En net daar op dat stuk werden we ingehaald en voorbijgestoken door een andere groep die door Luc wordt getraind. Zij stonden onder leiding van Gino, een gewezen coach van het Belgisch leger die Luc al jaar en dag bij staat. Natuurlijk zat ik in de kortste keren in hun zog maar omdat ik blijkbaar de enige was die de sprong gemaakt had, liet ik me toch maar netjes weer afzakken tot in onze groep. Toen we aan de lange afdaling begonnen zat er een gat tussen beide teams van een paar honderd meter.
De afdaling ging snel, heel snel, heel af en toe aan meer dan 70 km per uur. En weer reed ik het gat dicht, ditmaal met, dacht ik, de ganse groep in mijn spoor. Groot was mijn verbazing toen ik aan een rond punt merkte dat we maar met 3 de aansluiting gemaakt hadden. Weer even wachten dus.
Op dat moment kwamen we op de laatste 20 kilometer van het parcours dat ons ook vandaag te wachten stond : een afdaling van een kleine 10 kilometer tot in een dorpje, daarna een klim van 6 kilometer om dan 4 kilometer af te dalen tot La Santa. De klim van 6 kilometer is niet steil maar vol tegen de wind. Een goede training voor vandaag dus.
Tegen dat we in het dorpje waren hadden we Ginos groep bijna weer beet. In een waaier zijn Wim, Chantal, Annelies en ik dan naar de groep toegereden. Maar ook daaruit was al iemand weggesprongen. Losrijden had ondertussen een heel andere definitie gekregen. Ook Jo en de rest van de groep waren komen aansluiten en niet veel later deed hij een schijndemarrage om naar de ontsnapte eenling op zoek te gaan. Ik sprong onmiddellijk mee en toen hij al heel snel de benen stilhield had ik iets van foert, daar gaan we dan en beukte mezelf tegen de wind in tot in het wiel van de koploper. Even spookte het door mijn hoofd dat dat misschien met het oog op vandaag niet verstandig was maar om het met Wims woorden te zeggen : We zijn hier enkel om te trainen voor Roth.
Wim kwam trouwens net voor de top met een paar anderen ook aansluiten en vanaf daar ging het dan gewoon bergaf tot in La Santa. Leuke rit ! Ik heb me echt geamuseerd. s Avonds zei Jo dus wel dat het dom geweest was om zo te rijden maar ja Uiteindelijk is ook de kwarttriathlon van vandaag slechts een stap op weg naar Roth, een training dus
Die training begon deze morgen om 7.30u al aan het ontbijt. Op advies van Luc was het ontbijt enkel beperkt tot toast met confituur. Een hoop toast, dat wel. Daarna gingen we onze fietsen en loopschoenen in de wisselzone installeren om dan tegen 9.45 in onze wetsuit aan de start te verzamelen. En dat alles onder een stralende zon en een voor Lanzarote gematigde wind. Vreemd genoeg was ik niet zenuwachtig, iets wat ik bijvoorbeeld wel altijd ben aan de start van de Zwintriathlon. Geen idee hoe dat kwam. Misschien wel net doordat ik de laatste dagen erg goed gezwommen , gelopen en gefietst had en niet echt rustig zoals voorgeschreven. Nog even een gelleke doorspoelen met een slok water en daar klonk het startschot al. De heren startten met 275 tegelijk. Dat was dus een groot kluwen tijdens die eerste meters maar, net zoals op andere triathlons koos ik voor de buitenkant en kon al rustig mijn slag vinden. De keerpunten waren wel hectisch maar verder ging het heel vlot.
Plannen kan je zoiets nooit maar Nico, Jan en ik kwamen bijna tot op de seconde gelijktijdig uit het water, en dat na anderhalve kilometer zwemmen. Op weg naar de wisselzone heb ik Nico nog kunnen helpen om zijn wetsuit open te krijgen want dat lukte hem niet. In de wisselzone doe ik het altijd wat rustiger aan en ik was van ons 3 als laatste weg.
Jan had ik op de fiets al na anderhalve kilometer te pakken, Nico pas op de top van de eerste helling van de dag na 4 kilometer. Het fietsen ging eigenlijk heel erg goed en snel, ergens verbaasde ik mezelf toch wel. Ik haalde renners in, en werd ook af en toe voorbij gefietst. Tot mijn verbazing was Wim nooit bij degenen die me inhaalden want met een zieke Nico, is Wim wel de beste fietser van de groep.
Op een gegeven moment werd ik ingehaald door een fietser die dan inhield waardoor ik min om meer in zijn wiel bleef, weliswaar op een meter of 2. Net op dat moment hoorde ik achter mij een motor rijden. Ik vloekte inwendig omdat ik dacht dat het een official was en aangezien stayeren verboden is hopelijk hadden ze gezien dat ik niet echt de bedoeling had te stayeren ! Na een korte tijd kwamen ze naast me rijden en toen zag ik dat het Jeroen van Focus was met achteraan zijn cameraman. We hebben toen een kort praatje gemaakt en aangezien het nog redelijk bergop ging putte ik er moed uit dat ik blijkbaar nog genoeg over had om te praten.Ze vertelden me onder andere dat Nico maar 100 m achter me lag. Ik was in meer dan 10 kilometer op hem dus nauwelijks uitgelopen.
Aan het keerpunt op het hoogste punt, kruiste ik ook al heel snel Wim. Hij was dus op komst ! Ook Chantal maakte een goede indruk op me toen ik haar kruiste. In de 10 kilometer lange afdaling heb ik me een beetje gespaard om de 6 kilometer lange klim tegen de wind in goed te kunnen overleven en dat bleek een heel goede tactiek. Met een gemiddelde snelheid van 32.2 km/uur bereikte ik het fietspark ! Voor mij echt super als je bedenkt dat er bijna 450 m hoogteverschil overwonnen moest worden.
Nog een gelleke en de loopschoenen vlug vastknopen en dan op weg voor 10 kilometers in de blakende zon. Net toen ik vertrok kwam Wim de wisselzone binnen. Die zat dus niet ver achter. Vreemd genoeg had ik van de overgang van het fietsen naar het lopen geen last. Misschien lag dat aan het feit dat de eerste meters op een atletiekpiste werden gelopen.
Nog voor het keerpunt van de eerste van 3 ronden moest ik een hoogdringende sanitaire stop maken. Is me eigenlijk tijdens een kwarttriathlon nog nooit overkomen maar misschien kwam het ook wel omdat ik op Lucs advies de hele ochtend en wedstrijd veel gedronken heb. Bij het keerpunt leek Wim vervaarlijk dicht genaderd en niet veel verder zag ik Nico ook al lopen. Maar ik voelde me nog goed en mijn Garmin trainingsmaatje vertelde me dat ik heel goed bezig was.
Op de piste, na de eerste ronde, zag ik inderdaad dat het gaatje met Wim ook alweer iets groter geworden was. Ik kruiste er ook Annelies, die net aan haar eerste ronde begon. De dames waren immers pas na de heren mogen starten.
Ook op mijn 2de ronde moest ik een onverwachte stop inlassen. Deze keer voor een schoen die niet meer dichtgeknoopt was. Dat euvel was gelukkig sneller verholpen dan mijn pitstop tijdens de eerste ronde. Wel verbaasde ik mezelf tijdens die 2de ronde dat ik het hoge tempo van de eerste ronde (makkelijk zou hier misplaatst zijn) redelijk goed kon volhouden.
Aan het begin van ronde 3 zag ik dan ook dat de afstand met Wim een stuk groter was en Nico volgde daar al in Wims spoor. Plots kruiste ik echter Jan die me groette en die blijkbaar ook niet zo ver meer achterlag. Ik had Jan al niet meer gezien sinds het begin van het fietsen. Hij is echter een zeer goede marathonloper dus ik voelde de bui al hangen. Ja, dit was een trainingswedstrijd, ja, theoretisch was er onderling geen competitie, maar toch
Blijkbaar was het wel een goede motivatie want mijn 3de ronde was ook de snelste van mijn 10 kilometer. Onderweg haalde ik ook nog Annelies in, maar voor meer dan een paar woorden aanmoediging had ik geen zuurstof meer. Op de piste aangekomen kruiste ik Danielle voor een 2de keer.
Ik heb genoten van de laatste rechte lijn waar niet enkel een medaille maar ook de camera van Focus op me wachtte. 2.33.57 !!! En dat op een zwaar parcours ! Supercontent !!! Ik heb ook nog nooit een 10 kilometer zo snel gelopen ! Een beter motivatie om verder te trainen kan ik me nauwelijks inbeelden.
Ook al mijn teamgenoten zijn heel tevreden met hun tijden. Immers, heel snel na mij bereikten ook zij de finish. Voor velen ook een persoonlijke beste tijd op deze afstand.
Hierbij wil ik natuurlijk ook iedereen bedanken die ons hier langs het parcours staan aanmoedigen : Luc, Gino en Jo maar ook de meegereisde supporters en de mensen die hier ook met Luc trainen maar niet aan de wedstrijd meededen. Was echt een grote steun in de rug. Gino had me bijvoorbeeld toegeroepen dat ik een beker water over mijn hoofd moest kappen bij de bevoorrading. Zo gezegd, zo gedaan. Peter pakt een beker aan en kapt die over zijn hoofd om dan vast te stellen dat het een beker cola was. Ironischer kan bijna niet.
Deze middag hebben de meesten van ons gerelaxt aan het zwembad en zo meteen staat een aperitief op het programma. Mijn Bacardi Cola heb ik dubbel en dwars verdiend, al zeg ik het zelf !!!
Vanaf morgen staan dan nog 3 dagen trainen op het programma. Ben wel eens benieuwd hoe de benen morgen zullen aanvoelen. Dat is dan weer een goed begin voor mijn volgende blog.
Nog 72 dagen en een live verslag vanuit Lanzarote.
We zijn momenteel op stage met het ganse Code Roth team in
Club La Santa, samen met nog een hele hoop andere atleten en sporters die door
Luc getraind worden. Een toffe bende ! Ook Focus TV is mee om onze belevenissen
vast te leggen.
De trainingen hier, en vooral het weer, vormen een aangename
afwisseling op het weer in België. Vorige donderdag bijvoorbeeld was ik na een
fietstocht van 60 km met veel wind, regen en hagel als een verzopen konijn teruggekomen
en werd door Tom spontaan begroet met zie hem daar, en zelf nu nog is hij aan
het lachen. Het woord zot heeft hij niet uitgesproken maar stond duidelijk
tussen de regels te lezen. Nu ja, misschien had hij wel gelijk, ik had me wel
geamuseerd maar gek is het in ieder geval een beetje. En aangezien er voor
zondag, in hetzelfde weer, 120 km fietsen in groep in de streek van Veurne op
de kalender stond, stuurde ik Luc een mail. Of we zondag niet beter de 10 Miles
in Antwerpen konden lopen als training ? Anderhalf uur in de regen lopen leek
me leuker dan 5 uur in de regen fietsen.
Zo een mail stuur ik dus niet meer ! Heel snel had ik
antwoord dat we wel trainen voor een Ironman en we ons dus niet laten
afschrikken door een beetje regen en wind ! Trouwens, voegde hij eraan toe, wie
zin had, kon, na de 120 km, met hem nog naar Brugge terug meefietsen ! Iets om
over na te denken dus
Voor het echter zondag was, had Team Code Roth 2 op
vrijdagavond nog een afspraak voor een uurtje spinning in de Paramount in
Brugge. Dat diende vooral om onze officiële kledij en de fietsen eindelijk voor
te stellen. En de kledij was er inderdaad, de fietsen jammer genoeg nog niet !
De outfits zien er wel heel leuk uit. Na deze week hier in Lanzarote moet ik
wel 1 deftige foto ervan hebben die ik hier dan aan jullie kan/durf tonen.
De volgende dag zat ik al om 6.30u op de fiets om 80
kilometer af te leggen. Later ging niet want bij ons stonden open deurdagen op
het programma en s avonds de Blue & White party in Knokke. De 80 km zijn
er uiteindelijk 90 geworden. Je zou toch verwachten dat ik ondertussen mijn weg
op de fiets al een beetje ken, maar dat blijkt dus niet waar te zijn.
Na een korte nacht, verzamelden we dan om 8.15u in Veurne
voor een tocht door de Moeren van 120 km. Wim was mij in Brugge komen ophalen
want de uitdaging die Luc in zijn mail gezet had, speelde uiteraard nog door
mijn hoofd. Met 8 zijn we op pad gegaan. De harde wind was er zoals voorspeld
maar verder viel het weer goed mee. 1 echte bui hebben we over ons gekregen
maar verder bleef het als bij wonder droog. Op de stukken recht tegen wind
zette Luc zich steeds op kop en konden we in zijn wiel, allemaal mooi op 1 rij,
onze kilometers afmalen. En dat tegen 26 à 27 km per uur. Met de wind mee ging
het dan nooit onder de 30 en vaak een heel stuk erboven.
Toen ik hem nadien vroeg of hij nu aan zijn normale
trainingstempo gereden had, bevestigde hij dat. Zeker tegen wind, mooi aan een
hartslag die onder de 110 blijft Toe in dat hoorde, viel ik bijna van mijn
fiets. Om hem in zijn wiel te kunnen volgen, netjes uit de wind, lag mijn
hartslag al een pak hoger. Had ik zelf dat tempo, met mijn neus in de wind,
moeten rijden, dan had ik zeker een hartslag van rond de 160 gehad, vermoed ik.
Na de 120 km ben ik dus meegereden met Luc naar Brugge, als
enige vrijwilliger. We hadden nu wel het geluk dat we de wind vol in de rug
hadden of rechts achter. Behalve in de laatste kilometers ging het steeds
tussen de 35 en 40 km/uur. Een hoger gemiddelde haalde ik nooit over zo een
afstand ! Ik moet toegeven, ik ben wel niet uit zijn wiel geweest ! Normaal
gezien zou ik niet fier zijn om dat te vertellen maar nu ben ik eerder trots
dat ik kon volgen.
Na afscheid genomen te hebben van Luc in Brugge, na 175 km,
zette ik koers naar de garage waar mijn auto stond. Ik had echter een dilemma. Ik
moest s anderendaags met de trein naar Brussel om met een auto terug te komen.
Om geen 2 autos in Knokke te hebben, ben ik dan maar met de fiets, en nog
steeds wind in de rug, naar Knokkeverder gereden. 196 km in totaal met een gemiddelde van 31km/uur !
Nooooooit gedacht dat ik dat ooit zou kunnen en ik voelde me echt wel goed toen
ik thuiskwam.
Ondertussen zijn we een halve week verder en zit ik hier in
Lanzarote. Gisteren zijn we aangekomen en stonden er al onmiddellijk 2
trainingen op het programma : 40 km fietsen en 6 km lopen. Beiden om het
parcours van de kwarttriathlon van zaterdag te verkennen. Dat fietsen zal een
zware dobber worden. Niet zozeer door de 250 m hoogteverschil die we moeten
overbruggen maar wel door de wind. Na het keerpunt halverwege gaat het dus
gedurende 7 km bergaf maar recht tegen de wind in waardoor je echt bijna
nauwelijks vooruit komt. Natuurlijk hebben Wim en ik on laten verleiden om eens
echt te testen en goed door te rijden. Dat was een goede les voor zaterdag. Zo
hebben we geleerd dat we ons in de eerste helft, die nochtans vooral bergop loopt,
beter een beetje sparen.
Tja, de triathlon op zaterdag is natuurlijk enkel een training
maar ik geloof niet iemand van ons zich echt zal sparen. Ik zeker niet, dat wil
ik nu al toegeven, ik ken mezelf. Het valt me in groep ook steeds moeilijk om
bijvoorbeeld rustig te lopen , iets waar ik dan als ik alleen loop geen
probleem mee heb. Vreemd hé. Tijdens de looptraining deze morgen viel dat nog
mee. Samen met Danielle en Wim ging het redelijk rustig, maar gisterenavond was
het maar 6 km lopen en kon ik het niet laten de veel snellere lopers toch te
volgen. Dat ging nog redelijk vlot, tot Luc ons na 5 kilometer inhaalde en de
hele groep achter hem aanging. Daar heb ik wijselijk besloten om in mijn eigen
tempo verder te lopen want daar was de kans groot dat ik me om te kunnen volgen
, echt kapot zou gelopen hebben.
La Santa is voor sporters trouwens een echt paradijs ! Eerst
en vooral door het warme weer, maar verder ook door de infrastructuur en door
het feit dat iedereen hier komt om te sporten. Je kan niet om je heen kijken
zonder mensen te zien die aan het lopen, fietsen, zwemmen zijn. Ook een paar
professionele sporters blijkbaar.
Het is dan ook vreemd dat ik net op zo een plaats het meest
last heb van mijn dieet. Gisterenavond, voor het avondeten zijn we met een
hele groep gaan aperitieven. Toen er echter 2 mensen aan onze tafel een Bacadri
cola bestelden en ik hun met ijsgevulde glazen zag staan, was de verleiding
heel erg groot om er zelf ook een te bestellen. Maar heb ik niet gedaan. Ik heb
mezelf wel beloofd , dat als ik een goede prestatie neerzet zaterdag, ik mezelf
op 1 Baco tracteer. Meer niet !
Nu ga ik eerst iets eten want straks staan er anderhalve
kilometer zwemmen in de laguna ophet
programma, na de ochtendloop van 8 km en een pittige zwemtraining over de
middag. Als het lukt schrijf ik mijn volgende blog nog hier, na de wedstrijd.
Tot dan, en ik wens iedereen een tof verlengd weekend.
Nog 80 dagen ... en weer is een week voorbij. Misschien is het beter te zeggen dat deze week echt voorbij gewaaid is want de voorbije week stond echt in het teken van de wind.
Eerst en vooral hadden Wim en ik vorige week woensdag afgesproken om onze fietstraining samen te doen. We zijn dus vanuit de garage vertrokken langs het kanaal Brugge-Oostende en vanuit Plassendale dan verder richting Nieuwpoort. Tegen de (stevige) wind in vertrokken natuurlijk. Stevig doorgefietst tot in Slijpe, wat net 30 km is. Het viel ons overigens op dat we meestal gedoemd zijn alleen te fietsen, en dat ondanks al die fietsers en groepen die we onderweg kruisen of zien fietsen. Zelden of nooit kunnen we eens aansluiten bij een groep of als dat eens lukt blijkt die fietser of groep aan het volgende kruispunt meestal een andere richting uit te gaan. De Wet van Murphy toegepast op de eenzame fietser
Een goed voorbeeld was ons keerpunt in Slijpe. We werden er ingehaald door een groep van een man of 15. Perfect om je mooi achter te verschuilen maar net daar moesten wij rechtsomkeer maken. Nu ja, klagen moesten we niet doen. Vanaf daar werden me mooi naar huis geblazen. Zonder echt inspanningen te moeten doen ging onze snelheidsmeter niet meer onder de 30km/u.
Nadat we eerst al Sabine (Jans echtgenote en Code Roth 1 deelneemster) tegen het lijf gefietst waren, hebben we op de terugweg naar Brugge ook Annelies ingehaald. Net als voor Wim stonden er voor haar ook 80 km op het programma. Met ons drieën zijn we dan rustig verder gefietst tot in aan het Waggelwater waar ik afscheid genomen heb van mijn teamgenoten die nog 20 km meer moesten doen dan ik.
Ik heb er geen probleem mee om alleen te gaan lopen of fietsen, ook niet als het om langere afstanden gaat maar zo een training in gezelschap vliegt toch nog iets sneller voorbij. Misschien ook omdat je elkaar stimuleert en er toch ook net iets sneller gereden wordt dan als je alleen op pad bent.
Vrijdag stond er dan voor het eerst sinds een paar weken dan een rustdag op mijn programma. Geen sport dus ! Ideaal om mijn petekindje, Louis, eens mee naar Plopsaland te nemen, samen met zijn kleinere broer Jules en Cathy, Jules meter. Tot mijn grote verbazing gingen ook hun grotere zus en broer, Charlotte en Arthur graag mee. En mijn zus was precies ook blij dat zij en Alain eens een rustige dag zouden hebben. Kort samengevat hebben we een erg toffe en leuke dag gehad met ons zessen. Relatief mooi weer, weinig volk, en superenthousiaste neefjes en nichtje ! Meer moest dat niet zijn. Maar s avonds was ik echt moe. Een echte rustdag was het precies niet geweest. Door zo een pretpark slenteren is precies even vermoeiend als een goede looptraining, althans zo voelden mijn benen dat aan.
En tijdens het weekend hebben ze niet echt tijd gehad om te recuperen. Naast wat fietsen (beetje meer dan op mijn programma stond maar wilde profiteren van het droge weer) stond ook de 3de iduathlon in Duinbergen op het programma. Op zich stelde de afstand niet veel voor : 5 km lopen, 22 km op de mountainbike en dan nog 2,5 km lopen. Daar draai ik mijn hand niet meer voor om. Of toch
Een erg strakke wind die recht uit zee kwam, zorgde ervoor dat het fietsen op het strandecht wel zwaar was. Enkel tijdens de eerste ronde heb ik op het strand het geluk gehad om een stuk in Jean Boudins wiel te kunnen zitten.Bedankt daarvoor Jean ! Maar de 3 volgende ronden heb ik het gevecht tegen de wind in mijn eentje mogen voeren. Mijn conditie is wel goed, maar de kracht die je hiervoor nodig hebt, heb ik blijkbaar niet. Daar train ik dan ook niet echt op.
En op de hellingen van Duinbergen was ik geen held in het afdalen. De schrik om te vallen en een tijdje buiten strijd te zijn, zat er goed in. Bijna was het zover. In het opdraaien naar de dijk kon ik net een paar waterbakken ontwijken die het parcours afbakenden . De sterke wind blies ze plots een stuk op het parcours net toen ik mijn bocht nam. Gelukkig niets gebeurd maar nadien ging het nog iets voorzichtiger.
Het lopen ging erg goed, ook tegenwind. Vorig jaar werd ik, in mijn laatste ronde na het fietsen, door ja en alleman voorbijgelopen omdat ik echt leeg was. Nu heb ik zelf een paar mensen kunnen inhalen en mocht het lopen best nog een rondje langer geduurd hebben. Al met al was ik toch heel tevreden : 10 minuten sneller dan vorig jaar (had wel de indruk dat het loopparcours iets korter was) en een hartslag die gemiddeld ook 10 slagen lager lag dan vorig jaar. En dat na in de voormiddag toch al 75 km met de Snooker meegereden te hebben op mijn gemakske. Dat laatste was niet op mijn programma voorzien maar zou zonde geweest zijn het zonnetje te negeren en in mijn bed te blijven liggen.
Voor de rest is het een beetje slalommen tussen de weergoden door deze week. Maandagavond heb ik nog van een beetje goed weer kunnen genieten en viel de wind mee voor mijn fietstraining. Gisteren was het dan weer heel erg koud, met veel wind en regen toen ik moest lopen. Voor vandaag hebben ze hagel en onweer voorspeld. Ik zal wel zien wat het straks wordt.
Ik kijk ook al uit naar dit weekend en volgende week. Vrijdagavond gaan we allen samen spinnen in de Paramount hier in Brugge. We zullen er ook voor het eerst onze sportkledij te zien krijgen. En ook onze fietsen, die we van Ridley mogen gebruiken, zullen we daar overhandigd krijgen. Uiteraard netjes vastgelegd door Focus.
Zaterdag dan vroeg gaan fietsen want we hebben open deurdagen voor de voorstelling van de nieuwe C4 Aircross. Dat zal s middags wel op de tanden bijten zijn. Immers, van 14 tot 18 uur hebben we voor alle bezoekers een pannenkoekenbuffet voorzien. Al die lekkernijen links laten liggen zal niet zo evident zijn. Iedereen is trouwens van harte welkom !
Zondagmorgen hebben we dan met het Code Roth Team allemaal om 8.15u in Veurne afgesproken om 120 km te gaan fietsen. Dat zal minder vlot gaan vrees ik aangezien ik de avond voordien een feestje heb in Knokke : The Blue & White party. En 3 dagen later zijn we weg naar Lanzarote op stage dus de kans is groot dat ik mijn volgende blog van ginds uit schrijf ! Althans, als ik tussen het drukke programma door tijd vind daarvoor want het trainingsschema ziet er erg pittig uit. Op zaterdag, 28 april staat, midden in de stage, een ¼ triathlon op ons programma : de Volcano. Een zwaar beestje naar het schijnt met leuke hellingen en altijd veel wind. Maar die wind, daar zijn we ondertussen al op getraind. Veel om naar uit te kijken
PS : Het is dus lopen geworden deze middag. Veel wind maar de hagel is gelukkig weggebleven. Leve de buienradar !
Nog 87 dagen en eind deze week doe ik weer eens mee aan een wedstrijd : de iduathlon in Duinbergen. Het is een kleine maar leuke wedstrijd waar veel mensen uit Knokke zelf aan deelnemen. Zoals ik vorige week al vertelde, bestaat de wedstrijd uit lopen, mountainbiken en dan nog eens lopen. Al met al een korte wedstrijd, zeker met wat ik in de voorbije weken allemaal al gedaan heb.
Om mijn 2de volumeweek af te werken, heb ik tijdens het paasweekend een bezoekje gebracht aan het Groothertogdom Luxemburg. Ik had het immers even gehad met de strakke wind en de vlakke ritten hier bij ons. En omdat ik eigenlijk nog nooit in het Groothertogdom was, tenzij om er zo snel mogelijk door te rijden op weg naar Frankrijk of Oostenrijk, leek me dat eens een mooi alternatief.
En ik moet zeggen dat ik niet teleurgesteld was ! Ik had een betaalbaar hotelletje gevonden in een pittoresk dorpje, Esch sur Sure. Esch is een klein middeleeuws gehucht. Je wandelt er in 15 minuten omheen. Het hotel bleek dan ook nog eens uitgebaar door Nederlanders. Alles dus om je onmiddellijk thuis te voelen.
En ook het fietsen op zaterdag was super. 120 kilometer stond op mijn trainingsschema en die heb ik ondanks de grijze hemel en de occasionele druppels, met plezier afgelegd. Eerst en vooral zijn alle wegen, ook de kleinste zijwegen, in heel goede staat. Heel anders dan hier bij ons in België. Het lijkt wel of ze heel het land net opnieuw geasfalteerd hebben. Bovendien hebben ze ook een heel netwerk van min of meer autovrije fietswegen, dat ze nog steeds aan het uitbreiden zijn. De bewegwijzering van die fietswegen is wel nog voor verbetering vatbaar want het heeft 40 km geduurd voor ik eindelijk mijn eerst pijl naar een van die meer dan 20 fietsroutes gevonden had. 40 km wil wel zeggen dat ik al bijna de helft van het land doorkruist had !
Maar eens op de fietsroute kan je bijna niet meer missen. Prachtige landschappen wisselden zich af met een leuk pad door de bossen. En uitdagende beklimmingen, maar nooit echt stijl, wisselden af met licht glooiende afdalingen en passages door kleine dorpjes. Super om te fietsen. Veel terrasjes voor een stop heb ik niet gevonden maar daar was het ook geen ideaal weer voor. Na 120 km had ik een 1500m hoogteverschil overwonnen wat toch overeenkomt met een kleine bergrit in de Alpen bijvoorbeeld. Toen ik nadien de folder over de fietsroutes nog eens doornam bleek ook dat ik een groot stuk van het trainingsparcours van Frank en Andy Schleck gereden had.
Op zondagmorgen, zat ik dan ook heel vroeg aan het ontbijt want ik kon nauwelijks wachten om voor nog 60 km op pad te gaan. Ondanks de 4 graden zat ik om 9 uur al op de fiets maar Murphy was samen met mij op de fiets gesprongen blijkbaar. Mijn versnellingsapparaat was achteraan geblokkeerd op mijn kleinste (dus zwaarste) tandwiel. Niet ideaal om beklimmingen te doen en op Pasen een fietswinkel te vinden in een dorpje dat nauwelijks een winkel heeft, is onbegonnen werk. Desondanks ben ik toch op pad gegaan maar na 15 km heb ik ontgoocheld de strijd gestaakt. Maar aan alles is een positieve kant. Doordat ik dus veel vroeger dan verwacht mijn terugweg naar Knokke moest aanvangen, was ik nog meer dan op tijd om van Tom Boonens triomftocht tussen Parijs en Roubaix te genieten. Hoed af ! Ikzelf heb een hekel aan het rijden over kasseien dus mijn respect voor zijn prestatie is des te groter !
IK had me in de auto ook voorgenomen om maandagmorgen vroeg mijn fiets weg te brengen zodat ik dan misschien nog om 9.30u kon meerijden met mijn fietsclub om de verloren kilometers toch nog goed te maken. Toen ik maandagmorgen opstond en de regen, wind en zware wolken zag, was mijn enthousiasme al een stuk minder. Maar plichtsgetrouw bracht ik om 9 uur toch mijn fiets weg. Jammer genoeg begonnen ze op paasmaandag pas om 10 uur te werken maar kon ik mijn fiets er wel achter laten. Het perfecte excuus om niet te moeten meerijden !!! En dus ging ik met een halve glimlach, zonder fiets naar huis. Ik was nog niet helemaal thuis of Vincent , een teamgenoot van mijn fietsclub die ook in de fietswinkel werkt, belde me op dat mijn fiets al hersteld was en dat hij mijn fiets zo meteen wel zou meebrengen. Weg excuus en dus kon ik niet anders dan toch starten.
Mijn enthousiasme zakte nog wat toen ik merkte dat we nauwelijks met 7 waren om te fietsen. Anders zijn we met minstens een 20tig tal. Je wegstoppen in de groep is dan een stuk makkelijker. Maar zoals gezegd, er was geen ontkomen aan en ik moet toegeven dat ik me goed geamuseerd heb ! Veel wind, dat wel, maar nauwelijks een paar druppels verder. En in een kleine groep is het makkelijker rijden dan in een grote bende en gaat het er veel regelmatiger aan toe. Het kopwerk was zwaar maar ik merkte ook dat ik telkens heel snel recupereerde van een inspanning. Achteraf was ik heel blij dat ik toch gaan fietsen ben.
Deze week heb ik dus een rust week. Nauwelijks 120 km fietsen en 30 km lopen, na in de vorige 2 weken samen bijvoorbeeld meer dan 700 km gefietst te hebben. Ik ga me vermoedelijk vervelen !
Integendeel ! Vrijdag bijvoorbeeld heb ik voor het eerst sinds een paar weken nog eens een dag waarop ik niet mag/moet/wil sporten en dan staat een bezoek aan Plopsaland, met mijn petekindje Louis en zijn broers en zus, gepland. En de avond voordien geef ik met Cathy een quiz in de Cubano in Knokke. Iedereen mag meedoen. We beginnen er aan om 22 uur
Drukke tijden dus. Ik moet nu trouwens afsluiten want zo meteen komt Wim, mijn Code Roth teamgenoot, me ophalen om 60 km te fietsen (hij moet er 80 doen). Hopelijk blijft de hagel die we hier zonet hadden achterwege !
Nog 96 dagen ... en nog een volumeweek op het programma.
Nochtans kreeg ik zondag een mail van Luc met een programma dat er eerder als een rust week uit zag : 10 km zwemmen, 30 km lopen en 220 km fietsen. Nooit gedacht trouwens dat ik dat ooit een rust week zou noemen. Omdat ik er pas 1 volumeweek opzitten had en die meestal per 2 of soms per 3 komen, stuurde ik een bericht terug naar onze coach om te vragen of dat klopte. Nog geen half uur later kreeg ik een 'aangepaste' versie terug met als resultaat : 10 km zwemmen, 46 km lopen en 320 km fietsen. Gedaan dus met 'rusten'. Soms zou ik dus inderdaad beter zwijgen en geen vragen stellen
Vorige week stonden er dus ook al 320 km op de fiets op mijn kalender en ik had gedacht dat dat echt moeilijk zou gaan om die allemaal afgewerkt te krijgen. Dankzij het droge weer is me dat wonderwel gelukt met als hoogtepunt een ronde rond het Veerse Meer in Zeeland afgelopen zaterdag. Zo helemaal zonder slag of stoot is dat niet gegaan. Na in Breskens de overzet genomen te hebben, net buiten Vlissingen, ben ik lek gereden. Geen probleem, deze jongen is goed uitgerust. En deze keer was het niet ijzig koud zoals die keer in Torhout. Dus mijn achterste binnenband was heel vlug vervangen. Daarmee was het probleem echter niet opgelost want ook mijn buitenband was helemaal uitgerafeld. Zo verder rijden zou zeker verkeerd aflopen. Een koppel vriendelijke wandelaars die toevallig langskwamen, vertelden me dat ik in 'Souburg' (waar ligt dat in hemelsnaam) zeker 2 fietswinkels zou vinden. Meer dan 2 km was het niet volgens hen.
Als op eieren ben ik die 2 kilometer dan maar terug gefietst en ik had al vlug een fietswinkel gevonden. Supervriendelijk waren ze daar ! Ze lieten hun werk onmiddellijk vallen om mijn stalen ros te voorzien van een nieuwe band, en met nog een extra binnenband op zak, was ik snel weer op weg richting Goes.
In bijna geen tijd en zonder echt veel inspanningen te doen, was ik in Goes. Verrassend snel eigenlijk want ik dacht dat ik min of meer toch een beetje tegen de wind in aan het fietsen was. Wat kan een mens zich daarin vergissen ! In Goes moest ik afslaan richting Zierikzee en pas toen was het echt tegen wind ! Veel sneller als 22 à 24 km/uur ging niet meer en het was zelfs echt vechten om die snelheid aan te houden. En dat 10 km lang. En dan de Zeelandbrug op waar de wind vol van links op me inbeukte.
Na ongeveer een kilometer op de brug heb ik rechtsomkeer gemaakt. Enerzijds had ik telkens de indruk dat de windtubulenties me tegen de betonwand gingen werpen, en anderzijds hielp mijn hoogtevrees me ook niet als je daar op je fiets zo heen en weer zwalpt. Zo de 5 km lange brug overfietsen leek me gekkenwerk.
Dan maar gewoon rond het Veerse Meer, zonder over de afsluitdijk terug te komen. En het is heerlijk fietsen in Nederland. Mooie brede fietspaden, overal speciale richtingsaanwijzers voor de verschillende steden en dorpen, verlaten landwegen ... ook al heb ik nog tegen de wind moeten vechten tot ik de kust bereikte. Maar vanaf dat punt ging het dan in gestrekte draf langs bosrijke fietspaden of door de duinen langs leuke plaatsen als Domburg en Westkapelle. Nee, niet het Westkapelle in Knokke-Heist maar het plaatsje in Zeeland dat je 's nachts vanop het strand van Knokke kan zien liggen door de grote vuurtoren die er staat. Vandaar ging het dan verder naar Vlissingen om terug de 'pont' naar Breskens te nemen. 25 km verder was ik terug thuis. Al met al een rondje van 154 km, ietsje meer dan voorzien.
Gisteren heb ik dan voor mezelf een rustdag ingelast. 's Morgens ben ik met mijn fietsclub netjes 60 km gaan fietsen, gewoon meegereden, op het gemak. En 's middags heb ik dan, net als bijna iedere Vlaming die niet moest werken, in mijn luie zetel naar de Ronde gekeken en voor Tom Boonen gesupporterd.
Toen ik deze morgen mijn schema met afgewerkte trainingen invulde, stelde ik vast dat ik vorige week 350 km op de fiets gezeten had. Ik denk niet dat ik ooit in een week tijd 350 km gefietst heb tenzij tijdens de Rennradwochen in St Anton waar ik elke zomer met veel plezier meerijd. Maar dan doe ik ook niets anders dan fietsen ! Nu komt er ook nog lopen, zwemmen ... en werken bij.
Binnen 2 weken komt daar nog wat afwisseling bij. Op 15 april sta ik voor de 3de keer aan de start van de iduathlon op het strand van Duinbergen. Voor hen die willen : er zijn nog een paar startplaatsen vrij ! Lopen op het strand, dan met de mountainbike fietsen op het strand en in de 'heuvels' van Duinbergen, om dan nog een ronde op het strand te lopen. Heel tof en ik kijk er wel naar uit of ik ten opzichte van de vorige jaren toch een stap vooruit zal kunnen doen. Uiteraard komt hier dan een verslag van !
Verder niets te melden behalve dat iedereen op 21 april hier in de garage is uitgenodigd voor de voorstelling van de nieuwe C4 Aircross. En tussen 14 en 18 uur zijn er pannenkoeken à volonté (ja, een beetje sluikreclame mag want de Garage Vanderkeilen is ook sponsor van Code Roth ).
Nog exact 100dagen !!! Tijd dus om even stil te staan en een korte blog neer te tikken. Want niet alleen de dagen, weken en maanden schieten voorbij, ook mijn blogs hier. Het is al 130 dagen geleden dat ik mijn eerste stappen in de blogwereld zette en aarzelend 'Als kleine jongen droomde ik ervan...' schreef. Mijn pagina hebben jullie meer dan 1300 keer aangeklikt. (Momenteel 1318 maar op het moment dat je dit leest zal er dus al minstens1tje bijgekomen zijn hé). Volgens de statistieken die ik hier kan inkijken, heb ik niet enkel in België lezers maar ook in Nederland, Groot-Brittannië, Frankrijk, Duitsland , Oostenrijk (Danke Sandra) en in Spanje (Maar daar zitten mijn ouders voor een groot deel voor iets tussen). Inderdaad, Big Brother is watching you. Weinig blijft voor de heren en dames van 'bloggen.be' verborgen.
Dit is ook al mijn 22ste bijdrage ondertussen en ook dit doe ik nog steeds graag. Naast de steeds langer wordende trainingen is dit deel gaan uitmaken van mijn Code Roth avontuur. En waar ik in het begin vooral voor vreesde, namelijk het niet volhouden van deze blog door gebrek aan inspiratie, is tot nu toe gelukkig ongegrond gebleken.
Een andere reden waarom ik ondertussen ook graag schrijf, zijn de vele positieve reacties die ik van jullie krijg. Het is altijd prettig als iemand me een compliment geeft over mijn blog, of me een toffe mail schrijft met een reactie op mijn avonturen. In de mate van het mogelijke, probeer ik ook rekening te houden met de dingen die jullie me over mijn blog vertellen, nietwaar Danielle . Ik heb ook bijgeleerd. Door die uitgebreide statistieken ben ik ook te weten gekomen dat een opvallende titel voor mijn blog meer lezers aantrekt. Had ik eigenlijk wel moeten weten.
Maar nu heb ik jullie en ook mezelf genoeg bewierookt. Back to business. Deze week zitten 4 van mijn 7 Code Roth collega's in Lanzarote om er onder leiding van Luc te trainen. Ik kon er jammer genoeg niet bijzijn. Af en toe moet er een beetje gewerkt worden en gisteren moest ik bijvoorbeeld in Brussel zijn voor de voorstelling van een nieuw model, de C4 Aircross, die Citroëneind april lanceert. Mijn 8 km lopen heb ik dus gisteren in alle vroegte gedaan en mooi de zon zien opkomen terwijl ik op de dijk liep. Prachtig !
Maar wat ik deze week moet doen, is blijkbaar klein bier met wat mijn collega's op stage te verwerken krijgen. Wim stuurt me af en toe een mail met hoe hard Luc hen afbeult. Ik ga als ze terug zijn wel een serieuze trainingsachterstand met hen hebben, vermoed ik zo. Gelukkig is het weer hier ook schitterend zodat ik straks om 17 uur nog kan beginnen aan mijn 80 km fietsen. Zaterdag moet ik trouwens 120 km fietsen en ik ga vermoedelijk eens de overzet in Breskens nemen en een rondje rond het Veerse Meer, de Zeelandbrug en de afsluitdijk maken. Mocht iemand zin hebben om mee te rijden, altijd welkom ! Normaal rij ik altijd 140 kilometer op het parcours van de Ronde op de zaterdag voor de grote dag, maar het lijkt me veiliger om me nu niet tussen meer dan 10.000 fietsers te gaan tussenwringen. Volgend jaar ben ik er wel weer bij !
Nog een kleine anekdote uit het bestaan van een Code Roth atleet : 2 weken geleden was Tom Testeron aan het trainen om bodybuilder te worden. De scene die blijkbaar het meest bijgebleven is, is die waarop hij voedingsproducten en supplementen ging inkopen voor een gigantisch bedrag en hoe hij achteraf al die 'pillen' moest innemen. Een heel bekend en vertrouwd beeld ! Naast isotone dorstlesser, sportrepen en gels voor tijdens het sporten, recovery shake voor na het sporten moet/kan/mag ik nog een hele serie voedingssupplementen en vitaminen nemen, al dan niet op doktersvoorschrift : Vitamine D, mariadistel (voor een beter werkende lever), visolie (met vitamine E, voor soepele gewrichten en een betere cholesterolspiegel), Multimax sportvitaminen en mineralen, HMB100 (spierversterker), magnesium (tegen de krampen) en tenslotte Bififlor (voor de darmen). Alles samen 10 pillen !!! Gelukkig kost mij dat geen 5.000 zoals Tom op televisie maar krijgen wij al onze produkten van Etixx, onze sponsor.
Een positief gevolg van dit alles is ook dat ik tot nu toe zelden of nooit (eerder nooit) sojaprodukten at of dronk. En nu drink ik een paar liter vanille soja per week in mijn recovery shake. Heel lekker ! Mijn schoonbroer Alain, die bij Alpro werkt, zal tevreden zijn !
Voor een blogje tussendoor, om van die 100 dagen die me resten te vieren, is het toch nog behoorlijk lang geworden. Bedankt allemaal in ieder geval voor de steun, op alle mogelijke manieren ! De volgende 100 dagen worden heel spannend !!!
.
