Van Roth, via Nice, Klagenfurt en Lanzarote terug naar Roth
Zot zijn doet soms toch zeer
26-03-2012
Niets speciaals te melden
Nog 103 dagen ... dus nog een goede 3 maanden te gaan en het is al zover.
Ik zie mezelf nog staan aan de start van de Zwintriathlon, een kleine 7 maanden geleden. Ik had daags voordien een telefoontje gehad van Peter Callant met de vraag of ik eventueel geïnteresseerd was om deel te nemen aan een 2de jaargang van Code Roth. Vol twijfels maar ook vol goesting. Wat volgde, weten jullie ondertussen al wel. Al die maanden zijn voorbijgevlogen en ondertussen heb ik al 155 km gezwommen, 800 km gelopen en 2900 km gefietst. En dat tijdens wintermaanden waarin ik normaal weinig of niets doe.
En ik geniet er nog elke dag van, hoe hectisch het soms ook is. Zaterdag bijvoorbeeld ben ik eerst gaan werken, daarna 100 km gaan fietsen om me dan snel piekfijn uit te dossen voor het galabal van de Lions in Blankenberge. Een beetje stress om overal netjes op tijd te zijn was er wel. Maar zondag dan had ik min of meer een rustdag met enkel 16 km lopen op het programma. Ik heb zelf eens kunnen uitslapen, dat was ook al een eeuwigheid geleden.
Verder valt er niets speciaals te melden. Alles gaat gewoon zijn gangetje met werken en trainen, een quizavond in de Cubano op donderdagavond, veel water en vruchtensappen in plaats van cola en verder nog steeds geen alcohol en chocolade. En dat alles gaat makkelijker dan ik dacht. Dat 3 maanden volhouden lijkt me al een stuk makkelijker dan een week geleden. Nu ja, uitdagingen zullen er nog genoeg komen in de volgende maanden.
Een kleine hint daarvoor kreeg ik zaterdag al van Luc. Hij stuurde me een mail met mijn programma voor deze week. Daar staat een stuk meer fietsen op dan in de laatste weken (320 km wat ongeveer het dubbel is van vorige week) maar ongeveer hetzelfde aantal kilometers lopen. Op mijn vraag of dat normaal was, antwoordde hij me dat dit alles nog maar een voorbereiding is op de Ironman training die in mei begint ... slik ... 'nog maar een voorbereiding'.
Nu ja, de volgende maanden, hoe zwaar ook, zullen dus voorbij vliegen met eind april een week stage in Lanzarotte met daarin een kwart triathlon als training. In mei is er de halve triathlon van Leuven en daarna de stage in de Ardeche bij Vacancesoleil. Vanuit de Ardeche gaat het dan naar de Mont Ventoux waar ik door Callant verzekeringen uitgenodigd ben om deze legende te gaan beklimmen. Ben eens benieuwd of dat beter zal gaan dan bij vroegere beklimmingen. En een week later is het dan de kwarttriathlon van Brugge. Daarna blijven er nog 3 weken tot aan de start in Roth.
Veel werk dus nog voor de boeg ! Maar ik blijf ernaar uitkijken en van genieten en probeer me aan de regels te houden. Dat dat niet altijd makkelijk is heb ik zaterdag ondervonden. Ik was rustig mijn 100 km op de fiets aan het afmalen toen ik op een stuk tegenwind voorbijgevlogen werd door iemand op een tijdritfiets. Ja natuurlijk ! Volgen maar ! Ik heb me gedurende 15 km in zijn wiel genesteld en aan snelheden tussen de 36 en 42 km/uur heb ik hem kunnen volgen langs het Schipdonkkanaal. Naar mijn 2 protesterende pootjes heb ik niet echt geluisterd maar na 15 km dwongen ze me min of meer toch om te gehoorzamen. Tijdens de 30 km die nog overbleven is het tussen hen en mij niet echt meer goed gekomen. Misschien moet ik volgende keer toch proberen gewoon rustig mijn eigen tempo te rijden maar sommige goede voornemens zijn makkelijker te volgen dan anderen.
Tot volgende week ! Hoe mijn blog dan zal beginnen laat zich al raden. Dan zal immers die 1 verdwenen zijn van het aantal dagen ...
Ooit moest het er eens van komen. Ik heb niet de meest gezonde eetgewoontes en dat is dan nog heel zacht uitgedrukt. Enerzijds eet ik als ik tijd heb en soms wil dat zeggen dat ik pas s avonds voor de eerste keer een echte maaltijd binnenkrijg. Ook vaak als ik s middags dan al gesport heb. Echt honger heb ik eigenlijk zelden of nooit. Tussendoor heb ik dan wel al wat gesnoept en chocolade staat daarbij hoog op mijn favorietenlijst !
Anderzijds is wat ik eet en drink nu ook niet meteen wat iedereen onder gezonde voeding verstaat. Een paar liter cola per dag is/was voor mij niet abnormaal, veel fruit en groeten verschijnen er niet op mijn bord, en de enige manier waarop ik melk binnenkrijg is via een milkshake of iets dergelijk. O ja, of via melkchocolade. Een mooi stukje rood vlees daarentegen is bij mij niet veilig, net als pasta, frietjes, een lekkere pizza, Met bier kan je mij dan weer geen plezier doen, maar iedereen die me een beetje kent weet dat ik tegen een Bacardi-cola nooit geen nee zal zeggen.
Toen ik voor Code Roth toezegde, wist ik al dat ik hiermee ergens onderweg geconfronteerd zou worden. En dat is deze week gebeurd !
We hebben allemaal een HIP-bloedonderzoek laten doen bij Dokter Françoise Wellekens, zelf een heel verdienstelijk triathlete. En zij had zowel goed als minder goed nieuws voor mij. Enerzijds was bijvoorbeeld mijn hematocriet, mijn goede cholesterol en ijzer heel goed. Anderzijds niet geheel onverwacht was mijn slechte cholesterol en mijn suikers te hoog en mijn fosfaten te laag. Ook mijn lever heeft het hard te verduren volgens de bloedtesten. Ook heb ik een gebrek aan vitamine D : zon !
De voorgestelde oplossing : geen cola en frisdrank meer, geen chocolade en geen alcohol meer ! Cola bijvoorbeeld zorgt er immers voor dat je botten brozer worden en je een groter risico op stressfracturen hebt. En dat is inderdaad iets wat me in het verleden al overkomen is. Ik heb ooit een stressfractuur in mijn scheenbeen gehad terwijl ik trainde voor een marathon. Ook in mijn voet heb ik ooit een stressfractuur gehad. Je lever anderzijds zorgt voor meer vermoeidheid en slechtere recuperatie als die niet in orde is. En het chocolade- en alcoholverbod helpt daar dan weer bij.
Nu ja, wat de dokter voorstelde leek me nogal radicaal en overdreven tot ze er 1 zinnetje bijvoegde : Het is een beetje spijtig om hard te trainen en af te zien om dan die training te laten verloren gaan door dit alles. En gelijk heeft ze ! Het zou niet alleen spijtig zijn, maar ook heel dom van mezelf ! Dan kan ik er maar beter helemaal voor gaan.
Verder kreeg ik nog te horen dat, op basis van deze testen, ik redelijk stressbestendig zou moeten zijn en ik normaal gezien, mist goede training, medisch gezien de finish in Roth makkelijk zou moeten halen. Dat kunnen ze dus blijkbaar allemaal in je bloed zien. Maar dus ook goed nieuws.
In de auto op weg naar huis had ik toch even een dip. Zou ik dat allemaal volhouden ? Hoe ging ik dat in hemelsnaam aanpakken ? pfff . Maar toen in na de rit in de garage aankwam ben ik recht naar mijn frigo gegaan en heb er alle cola uit verwijderd : de korte pijn ! Ja, ik zou me aan de richtlijnen houden : geen cola, frisdrank (met suikers), geen alcohol en geen chocolade. Om het mezelf verder nog makkelijker te maken heb ik het ook overal rondverteld en ook op mijn facebook gezet. Op die manier moet ik wel volhouden als ik op dit vlak niet wil afgaan. Een ander voordeel is dat de plagerijen van sommigen me extra motiveren om niet op te geven. (Ollie, je moet je nu niet persoonlijk aangesproken voelen of gemotiveerd om nog meer )
We zijn nu 5 dagen verder en ik hou het nog steeds vol ! Ik heb al een paar alternatieven voor de cola gevonden want ik krijg nooit zoveel liter water per dag binnen. Tonissteiner orange bijvoorbeeld of ook appelsap aangelengd met water. Het wortelsap en ook het rode bietensap, dat de dokter voorstelde, zie ik echt niet zitten. Met het chocolade- en alcoholverbod heb ik het veel makkelijker.
Trouwens ik heb zo ook het gevoel dat ik nu beter tussen iedereen rond me inpas. Ongelooflijk hoeveel mensen momenteel aan het diëten zijn. Mijn bewondering voor hen is er in de laatste week enkel groter op geworden. Maar voor alle duidelijkheid : ik ben niet op dieet hé !!!
Verder had ik deze week nog een volume week op het programma staan. Vooral dit weekend was het lastig om de 21 km lopen, 3 uur groepstraining in het Olympiabad en de 60 km fietsen in te plannen tussen het werken, etentje met vrienden, een retro fuif (die ook echt zo aanvoelde) en Cercle-Club. Vooral het lopen ging erg goed en weer stond ik versteld van de relatief lage hartslag die ik tijdens het lopen had. Het fietsen was iets lastiger omdat ik het blijkbaar niet meer gewoon was zo snel te rijden in groep. De laatste weken heb ik immers vooral in mijn eentje op mijn gemakske gefietst. Maar net die afwisseling was weer eens leuk. Gisterenavond, na een leuk maar uiteindelijk teleurstellend voetbalspektakel, was ik echt moe !
Maar een goed nachtje slapen, heeft me weer vol energie aan de start van een nieuwe week gebracht. Vanaf vandaag staat een rustweek op mijn programma : 12 km zwemmen, 160 km fietsen en 38 lopen. Dat valt dus nog mee, alhoewel het misschien jammer is dat ik net nu zo weinig moet doen net nu het mooi trainingsweer zal zijn.
Nog 116 dagen ... en ik heb een veelbewogen week achter de rug met pech onderweg, een doktersbezoek, veel kilometers op het programma en nog steeds een grote honger naar meer !
Maar laat ik maar beginnen bij het begin. Vorige maandag , toen ik mijn vorige blog aan het typen was, was het een echt hondenweer. Als alternatief voor mijn 40 km fietsen van die dag ben ik een uurtje gaan spinnen. Dat was eens iets anders maar niet echt mijn ding. Ik heb de hele tijd meer naar het uurwerk zitten kijken dan naar iets anders, terwijl ik dat buiten op de fiets zelden doen. Daar vliegt de tijd voorbij. Vandaar ook dat ik vastbesloten was mijn resterende kilometers op de fiets dan ook daadwerkelijk buiten te doen, weer of geen weer ...
Dinsdag stonden er 16 km lopen op het programma, en dat 2 dagen na de 10 Miles. Wat zou dat worden ? Wel, het ging beter dan gedacht ! En ook verder dan gedacht. Omdat ik eens iets anders wou lopen, ben ik vertrokken in de richting van de fiets- en voetgangersbrug over de Expressweg die naar Zuienkerke loopt. Leuke polderwegen allemaal, geen mens te zien (kat kan ik niet zeggen want die heb ik wel gezien), geen auto's. Kortom, perfect om te lopen. En dan zo via Meetkerke terug, met als resultaat dat er plots 18 kilometers op mijn teller stonden. 2 teveel dus.
Ik was niet de enige die me die dag misrekend had. Nico moest fietsen op dinsdag en is in Knokke lek gereden. 11 Euro voor een andere band die hij dan meer dan een uur later mocht gaan ophalen. Een beetje problematisch als je maar 10 bij je hebt, die je dan nog wou aan drank spenderen. Om alle misverstanden te voorkomen : water hé !!! Gelukkig heeft de hersteller hem die ene Euro kwijtgescholden zodat hij niet in Knokke gestrand is.
Eindelijk moest Nico niet op dinsdag maar ook op woensdag fietsen , net als ik. Hij had echter aan het begin van de week de weersvoorspellingen eens bekeken en had zijn planning een beetje omgegooid. Slim gezien eindelijk, zou ik misschien ook beter doen in de toekomst. Want ... op woensdag stond voor mij ook 80 km fietsen op het programma. Mijn ervaring met de spinning indachtig, was ik vastbesloten om weer en wind te trotseren. Niets zou mij tegenhouden. Dus ook de regen, de 5°, en de stevige wind niet !
Gekleed met 4 lagen, handschoenen, muts, halsdoek, regenjas, schoenovertrekken, winterbroek ... ik dus op weg. Netjes met de wind op kop ging het richting Torhout en eindelijk viel het wel mee. Koud had ik niet echt zolang ik tegen de elementen aan het vechten was. Snel ging wel niet. Ik durf het bijna niet te bekennen maar ik had een gemiddelde van nog geen 24 km/uur. Maar dat zou ik goedmaken op de terugweg waar ik naar huis geblazen zou worden aan 35 km/uur ... althans dat hoopte ik.
En dan sloeg Murphy toe. Lek op de ring rond Torhout na 35 km. Op zich geen probleem, ik ben immer goed uitgerust met een reserveband, luchtpatronen en een magische spuitbus die het wisselen van een band overbodig maakt. Over dat ding had ik al wonderverhalen gehoord zoals Peter Callant die de hele afstand in Roth gereden had dankzij dat product. Niet twijfelen dus, inspuiten, wiel beetje laten draaien en dan terug op weg. T is te zeggen voor 2 kilometer toch, verder ben ik niet meer geraakt. Met goede moed wilde ik mijn band dus wisselen maar binnen de kortste tijd waren mijn handen, was mijn hele lichaam eigenlijk een ijsklomp. Het lukte me niet om zo mijn band te vervangen en na lang twijfelen heb ik dan toch voor de meest schamele oplossing gekozen : opbellen om me te komen halen.
Nu was dat nog niet helemaal het einde van mijn lijdensweg. Van de garage naar Torhout is het zelf met de auto een eind dus moest ik even geduld hebben. En je raad het nooit : geen café, tearoom of restaurant in de buurt. Je kan in Vlaanderen geen 100 m rijden bij wijze van spreken zonder op elke hoek van de straat een café te vinden maar ik val lek waar er in de verste verte geen plaats om te schuilen te bespeuren valt. Een klein half uurtje heb ok nog helemaal doorweekt staan bibberen. Nico is inderdaad een heel stuk slimmer dan mij !!! Die gaat fietsen bij mooi weer. Achteraf gezien ben ik wel blij dat ik niet ziek geworden ben.
Voor de rest van de week vielen mijn trainingen dan weer mee. Donderdag moest ik 'nuchter' 10 km gaan lopen. Was voor één leuk om 's morgens om 6.30uur te zien hoe het langzaam klaar wordt en de straten langzaam drukker worden. Gelukkig staat dat nuchter lopen niet te vaak op mijn programma
Met de 40 km op vrijdag en de 100 km fietsen op zaterdag ben ik toch nog aan 220 km gekomen in plaats van de geplande 260 km.
Een veel gestelde vraag is of ik niet te veel vraag van mijn lichaam, en vorige week is mijn lichaam voor het eerst een beetje beginnen protesteren. Pijn aan mijn scheenbeen, tijdens het autorijden, en pijn aan mijn linker hiel, telkens na het lopen. Op Lucs advies ben ik bij de dokter langs geweest en die heeft mij toch gerustgesteld. Het is niet zo abnormaal met al de inspanningen die we doen en met een ontstekingsremmer zou het vlug weer in orde moeten komen. En hij lijkt gelijk te hebben. Ik heb deze middag 16 km gelopen en heb tot nu toe niets gevoeld. Ik zal maar veel hout vasthouden dat het zo blijft ...
Voor volgende zondag staat er een halve marathon op ons programma, de Zwinstedenloop in Sluis. Nu zit ik wel met een dilemma daarvoor. Die start immers om 13.00 u en dan raak ik nooit meer op tijd in Brugge voor Cercle-Club dat om 14.30u begint. Misschien is het toch wel beter dat ik die 21 km alleen ga lopen in de voormiddag. Dan haal ik de match en zal ik me ook aan het tempo houden dat Luc opgegeven heeft. Als je me loslaat in een wedstrijd, en mijn haas Danielle loopt weer in de buurt, dan vrees ik het ergste voor mijn schema. Nu ja, ik heb nog even tijd om erover na te denken.
Nog 124 dagen ... en ik ben op de goede weg. Daar ben ik gisteren achter gekomen door een beetje (ok, veel) ongehoorzaam te zijn.
De 10 Miles Oostende- Brugge stonden op ons programma. Enkel Peter , Nico en Chantal konden niet meelopen. Allemaal hadden we een schema gekregen waar we ons netjes moesten aan houden : Eerst 3 km opwarmen, dan 10 km doorlopen en tenslotte 3 km rustig aan. Voor mij zou dat ongeveer op 1u 25 minuten 30 komen, min of meer mijn tijd van vorig jaar.
Bij de start was wel duidelijk dat iedereen vol goede voornemens was. Allemaal zouden we ons min of meer aan het schema houden. Ik ook, eerlijk waar ! Alleen die laatste 3 kilometer zo traag lopen, daar zag ik wel wat tegenop en twijfelde ik aan. O ja, voor ik het vergeet, aan de start ben ik ook Carine, met wie ik samen bij de Snooker fiets, tegen het lijf gelopen. Zij was zomaar eventjes al van Brugge naar Oostende gelopen als voorbereiding op een marathon die ze in april loopt ! Respect !!!
En dan de start ... waarbij je natuurlijk wel een beetje meegezogen wordt door de groep. Na 1 kilometer liep ik dus al 30 seconden te snel zonder dat ik iets van moeite moest doen. En kijk, rond mij nog heel wat teamgenoten Na 1 kilometer al vertragen, dat is dus echt moeilijk hé, zeker als het zo makkelijk gaat. En dus ben ik maar doorgelopen, samen met Danielle, die voor mij het perfecte tempo liep, de perfecte haas was. En nee, het is zeker niet haar schuld dat ik me niet aan mijn schema gehouden heb ! Dat heb ik enkel aan mezelf te danken, het competitieve beestje stak weer eens de kop op, competitief naar mezelf toe in dit geval. Ik moest dit even vermelden.
Ik heb mezelf eigenlijk de hele weg verbaasd. Aan de start had ik twijfels of ik de opgelegde 4'55'' per kilometer 10 km zou kunnen aanhouden omdat ik tijdens de training enkel echt korte stukjes zo snel had mogen lopen. En zie, al vanaf kilometer 3 liepen mijn haas en ik daar een stukje onder. En in de volgende kilometers ging het zelf telkens een fractie sneller. Nooit ben ik echt in de problemen gekomen. Wat een verschil met vorig jaar. In die laatste kilometers hebben we ons wel afgevraagd of ... maar nee ... doorlopen.
In die laatste kilometers heeft Danielle wel even op me moeten wachten. We waren in een groepje terechtgekomen dat met de meet in zicht nog eens duidelijk ging versnellen en dat was er voor mij wel te veel aan , wilde ik heelhuids aankomen. Ik zei nog tegen Danielle dat ze niet op me hoefde te wachten maar die antwoordde : samen uit, samen thuis ... waarvoor ik haar dankbaar ben !
En het resultaat van dit alles : 1'16'40'' !!! Bijna 9 minuten sneller dan vorig jaar ! En dat was niet het enige verschil. Waar ik vorig jaar echt kapot zat voor de rest van de dag en nauwelijks nog naar mijn auto kon waggelen, daar voelde ik me nu na 10 minuten alweer fris. Iets wat ik ook bij de meeste van mijn teamgenoten vastgesteld heb.
Ja, ik heb me (uitzonderlijk) niet aan mijn schema gehouden, maar net daardoor heb ik vastgesteld hoeveel beter ik in vorm ben in vergelijking met vorig jaar. Tot nu toe had ik daar echt geen idee van. Echt een wereld van verschil. En door dit goede resultaat besef ik nog veel meer hoe belangrijk het is om me (min of meer ) strikt aan Luc zijn programma's te houden want zij hebben ervoor gezorgd dat ik dit gisteren kon ! Anderzijds besef ik ook wel dat een 16 km loop geen marathon , laat staan een volledige triathlon is. Daar zal ik me deze fratsen niet kunnen permitteren !
Ik wil toch ook even mijn bewondering uitdrukken voor mijn teamgenoten die zich wel rigoureus aan hun schema hebben gehouden, in het bijzonder Annelies die in haar laatste kilometers gelukkig de verveling kon verdrijven door een babbeltje te doen met een begeleider op de motor. Die man zal zich ook wel vragen gesteld hebben, vermoed ik.
Ik ga me hier in de toekomst wel onthouden van commentaar op de weergoden. Waar ik hen in mijn blog vorige week nog bedankte voor het perfecte trainingsweer, hebben ze nu blijkbaar wraak gezworen door smeltende sneeuw, rukwinden, regen en zo op ons af te sturen. En dat net in een week waar ik 260 km zou moeten fietsen. Als ik die allemaal op de rollen doe, dan stuurt mijn onderbuur zeker de politie op me af ! Ik vind er wel iets op !
Nog 129 dagen ... en deze week stonden er lactaattesten op het programma. Dat houdt in : rustig opwarmen, bloed prikken, 2 km lopen, bloed prikken, 2 km sneller lopen, nieuwe prik, dan nog 2 km echt snel lopen, nog eens wat bloed afstaan, 10 minuten rustig uitlopen, 600 m alles uit de kast halen, nog 2 keer een druppel bloed laten testen en dan nog 10 minuten rustig aan ... Die 'bloedafname' is telkens maar een prik in de vingertop dus dat valt op zich wel mee.
En wat voor de rest eenvoudig lijkt was dat voor mij duidelijk niet. Voordien hadden we de tijden voor de 3 keer 2 km doorgekregen. Ik zou vooral de laatste 2 km sneller moeten lopen dan ik ooit over die afstand gelopen had. En dan moest ik nadien nog eens 600 m sneller proberen te lopen. Ongerust was ik dus wel op voorhand ... vandaar misschien dat ik te enthousiast mijn opwarming gedaan heb. Ik had immers een paar keer versneld om te zien of ik de tempo's aankon die Luc opgegeven had. Ik ging na de opwarming ietwat gerustgesteld naar binnen voor mijn eerste prik. Het verdict : opnieuw 10 minuten opwarmen omdat ik me teveel had ingespannen. Rustig opwarmen is dus ook echt rustig opwarmen.
De rondjes zelf gingen eindelijk best goed. Ook de gevreesde laatste 2 kilometer die ik onder de 9 minuten moest lopen. Ik kon Garmin, mijn virtuele trainingspartner, vlot volgen en zo een heel gelijkmatig tempo lopen met als resultaat mijn snelste 2 km ooit ! Gaf toch wel een goed gevoel !
Als ik na de testen zelf al beetje zweefde, hebben de resultaten van de bloedtests mij terug met mijn voeten op de aarde teruggebracht. Op de mail met de resultaten had Luc immers genoteerd : Hier de uitslag van je test. Zo te zien een verbetering maar niet zoveel als de anderen. Natuurlijk had jij reeds een conditie wat de andere atleten niet hadden.
Even sloeg toch de twijfel toe ! Ik heb tot nu toe mijn schema's steeds nauwgezet gevolgd (nu ja, ik heb soms iets sneller gelopen dan ik mocht, maar zeker niet veel). Ben ik dan niet goed bezig ? Waarom heb ik slechts een kleine vordering gemaakt ? Moet het anders ? Na 24 uur piekeren heb ik dan ook maar een mail naar Luc gestuurd om te vragen of ik me zorgen moet maken. Nog geen 10 minuten later kreeg ik als antwoord dat ik niet moest piekeren. Toch een hele geruststelling !! Blijkbaar was mijn conditie in september, ondanks dat ik altijd verkeerd heb getraind toch zo slecht niet.
En ja, bijna alles wat ik doe staat nu in het teken van de sport. Zelf een tandarts bezoek, hoe gek dat ook mag klinken. Ik moest daar gisteren zijn voor een paar afgebroken vullingen, waaronder ook een wijsheidstand. Mijn tandartse is toevallig ook mijn nicht en is op de hoogte is van dit avontuur. Met die ruine van een wijsheidstand valt niets meer te doen en die zou er dus uitmoeten. Op zich geen probleem, ware het niet dat ik enerzijds een paar dagen niet zou mogen trainen. Anderzijds is bij iemand anders uit de familie recent een wijsheidstand getrokken (maar niet door Lutje, mijn tandarts hoor !) en dat is op intensieve zorgen in het AZ hier in Brugge geëindigd. Daarom hebben we samen besloten om dat uit te stellen tot na 8 juli ! Alles voor Roth !
Voor de rest had ik een redelijk normaal programma af te werken. En ik moet zeggen, ook de weergoden staan voorlopig aan de kant van Code Roth. Het fietsen en lopen was aangenaam deze week en vandaag , tijdens mijn 50 km fietstochtje, was er zelf nauwelijks wind. Zo is het leuk trainen ! Naar het einde van de week zou het gaan regenen maar zondag staat er toch lopen op het programma : 10 Miles Oostende - Brugge met een paar van mijn Code Roth collega's ! Ik kijk er al naar uit !! Hoe het verloopt , lees je hier dan wel volgende week.
Nog 137 dagen ... en al een 5tal dagen terug in België. En dat na een stage die echt voorbij gevlogen is. 2 à 3 keer sporten op een dag lijkt niet veel om een hele dag te vullen maar de dagen waren zo voorbij. Soms was het zelf hectisch zoals op maandag toen we eerst moesten gaan lopen, dan snel onbijten, klaarmaken om te gaan zwemmen, na 4 km zwemmen vlug lunchen en dan voor 50 km de fiets op. Klinkt inderdaad zwaar maar voelde me nadien helemaal niet moe of uitgeput.
He beste bewijs daarvan ? Op de laatste dag van onze stage, woensdag, stond er bij niemand iets op het programma. Toch zijn de meesten van ons nog gaan lopen, zwemmen of fietsen. Jan en Sabine zijn zelf gaan lopen EN fietsen. Zo ambitieus was ik niet maar voor een mooie fietstocht van 50 km was toch nog wel te vinden.
En de dag voordien had ik nog bijna 70 km in het wiel van Wim zitten sterven ! Omdat er een paar regendruppels vielen, twijfelden sommigen om ja dan nee te gaan fietsen. Wim, noch ik, zagen het zitten om even te wachten want we vermoedden dat van uitstel eerder afstel zou komen, dus wij 2 alleen weg. Ik heb ook mijn deel van het kopwerk gedaan. Bergaf heb ik overal op kop gereden ! Maar verder heb ik echt zitten afzien in zijn wiel, zeker bergop. De 2de helling heb ik even moeten lossen maar op de anderen ben ik blijven volgen, ook al heb ik tientallen keren gedacht : foert, nu laat ik hem rijden ... maar evenveel keer heb ik niet toegegeven. Wim zal het in Roth op het fietsparcours zeker heel goed doen !
Voor de fietsers onder jullie : in een weekje tijd hebben we toch 5.000 m geklommen (en ook gedaald). Niet mis hé.
En dan terug in België. Hoe zou ik de stage verteren ? Zou het nog zo koud zijn als toen we vertrokken ? Zouden een paar daagjes rust geen goed doen ? Dat laatste heel zeker maar dat was buiten Luc gerekend. Die had ons op het hart gedrukt dat we zeker ons programma moesten afwerken eens we thuiskwamen en daar stonden geen rustdagen op. Vooral de 60 km fietsen zondag vielen me lastig, mijn benen voelden heel zwaar aan. Nadien voelde ik me ook echt wel leeg ...
En wat lees ik in mijn mails als ik thuis kwam na het fietsen ? Dit : Dag Peter, hier de planning voor volgende week. Nog een extra weekje volume voor jou! Heb het gevoel dat je dat nog zal kunne afwerken. Als je vragen hebt laat het me weten. grt Luc ... pffffff en dat terwijl ik echt uitgeteld in mijn zetel lag.
Maar blijkbaar had hij wel gelijk. Gisteren netjes de 40 km van mijn planning in een heerlijk zonnetje gefietst. Geen zware benen meer ! En deze middag, vlug (allez zo vlug als ik van Luc mag) 16 km gaan lopen en ook dat ging verbazend goed met wel een heel lage en regelmatige hartslag. Morgen zal vermoedelijk iets anders worden : 80 km fietsen. Op zich niets speciaals maar of de combinatie met een nachtje carnavallen vanavond ideaal is ?
Maar dat, beste bloglezertjes ... oops, ga me nu ook al als Meneer de Uil gedragen, ... Tot volgende week met de carnaval-fietstocht belevenissen !
Nog 146 dagen en hier volgt een live verslag van onze stage in Calpe.
Afgelopen woensdag vertrokken we dus met de hele Code Roth groep naar het zonnige en warme (?) Calpe en lieten we het ondergesneeuwde België achter ons. En we zijn hier (figuurlijk dan) met ons gat in de boter gevallen
Eerst en vooral zitten we in een leuk hotel. Dat is minder vanzelfsprekend dan het lijkt want begin vorige week moest het hotel waar we normaal zouden logeren de deuren sluiten omdat er 3 bezoekers overleden waren door een legionella besmetting. Maar het alternatief, Hotel Villa Marisol, lijkt mij zelf beter want we zijn hier met open armen ontvangen en de service is grandioos. Uiteraard is Luc, onze trainer, hier ook om ons met raad bij te staan. In zijn gezelschap Peter Croes, een professioneel triathleet die zich voorbereid om zich voor de olympische spelen in London te kwalificeren. Ook onze Peter, Frederik Vanlierde is ondertussen hier in Calpe aangekomen om te trainen.
Maar we zijn natuurlijk naar hier gekomen om hard te werken ! En donderdag zijn we meteen van start gegaan met 12 km lopen en 60 km fietsen. Het is wel eens leuk om niet in je eentje te gaan lopen en dus liep ik met 2 dames mee die een vergelijkbaar tempo moeten lopen. Ligt het aan de vakantiestemming, ligt het aan de competitiviteit, lag het aan het frisse weer, geen idee maar na 12 kilometer stelden we vast dat we net iets (veel) te snel gelopen hadden. Hoe zo iets kan gebeuren als je alle 3 een garmin aan hebt die alles tot op de seconde en meter precies weergeeft is me een absoluut raadsel
In de namiddag stond er een rondje van 60 km op de fiets om los te rijden hier in de heuvels en bergen rond Calpe. Heerlijk om weer eens een beetje bergop te kunnen rijden na al die vlakke tochtjes bij ons. Het was al vanaf begin december in de Ardennen geleden dat ik nog een stukje omhoog gefietst ben. Een klein probleempje echt rustig braaf bergop rijden is zo niet echt mijn ding en toen ik even uit de groep weggereden was, kreeg ik plots toch het gezelschap van een fietser naast me : Luc (slik), met de vraag En hoe hoog is je hartslag momenteel, we zijn aan het losrijden hé !!.
We zijn nu al een paar dagen verder, en ik heb ondervonden dat de meesten van ons de smaak voor het bergop rijden ook te pakken hebben, in de mate dat ik moet erkennen dat Wim wel de titel van bergkoning zal naar huis gaan.
Calpe is wel een vreemde omgeving om naar toe te komen. Ik weet niet echt wat ik er moet van denken. Om te fietsen is het een paradijs. Overal zie je groepjes fietsers, waaronder ook wel wat professionele renners. Op veel borden langs de weg staan Nederlandse opschriften, en overal waar je gaat hoor je Westvlaams, Antwaarps, beetje Nederlands o ja en ook wat Spaans. Ik heb helemaal het gevoel niet in Spanje te zijn, iets wat dan wel terugkomt als je uit Calpe wegrijdt en in de stadjes en dorpjes rondom Calpe komt. Dat ik op de kamer naar Hitradio ö3 luister (inderdaad, een Oostenrijkse zender) helpt natuurlijk ook niet.
Gisteren hadden we een voordracht van een voedingsspecialiste. Heel confronterend maar ook een klein beetje een geruststelling. De beste raad die ze wou geven was om niet al je gewoontes op zijn kop te stellen want dat blijft toch niet duren. Gewoon een paar kleine zaken proberen te veranderen levert veel meer op. Oef Ga er toch een beetje werk van proberen te maken ! Eerlijk waar !!!
Vandaag ook de eerste valpartij in ons kleine peloton gehad en natuurlijk lag ik erbij. Oorspronkelijk had ik enkel een paar schaafwonden aan mijn knie en viel de schade dus wel mee (Ook Nico kwam er met schaafwonden vanaf). Maar toen ik in de douche stapte om mijn knie schoon te spoelen, ben ik met mijn hoofd tegen een openstaand venster gebotst, dus is er een nog een mooie snijwonde boven mijn wenkbrauw bijgekomen. Ziet er wel stoer uit !
Vanavond ga ik nog op bezoek bij 2 van mijn trouwste bloglezers : mijn ouders. Zij hebben voor de winter hun tenten opgeslagen (motorhome opslaan klinkt niet echt correct denk ik) in het nabijgelegen Benidorm en aangezien ze pas in mei terug in België zijn maak ik van de gelegenheid gebruik om nog eens langs te gaan. Niet te lang want morgen staan 3 (!) trainingen op het programma, te beginnen met een nuchtere loop van 8 km morgenvroeg.
Over de kleine triathlon die we morgen gaan doen meer in mijn volgende blog, die dan vermoedelijk zal komen uit het ontdooiende België !
Nog 152 ... en ja, ik ben verslaafd aan witte poeder.
Misschien moet ik dat even verduidelijken voor jullie slechte gedachten krijgen : Ik ben verslaafd aan de witte poeder die uit de hemel valt, sneeuw dus. Niets zaliger bijvoorbeeld dan in diepsneeuw die tot de knieën reikt, van een steile helling naar beneden te skiën ! Ik folter mezelf ook door een paar keer per week op de website van St Anton te kijken naar de sneeuwcondities ginds. Zonder Code Roth was ik zeker nog eens van de uitzonderlijke sneeuw die ze dit jaar hebben, gaan proeven. Maar België bood dit weekend dus een leuk alternatief.
Zaterdag stond er 12 km lopen op mijn programma, en ondanks een heel erg korte nacht, heb ik er echt van genoten ! Het was zalig om in een lekker zonnetje, stevig ingepakt, mijn kilometers af te haspelen in een met sneeuw bedekt Knokke. Ook op het strand, dat ik meestal links (of rechts) laat liggen, was het makkelijk lopen. Makkelijker dan op de dijk, waar de plat getrappelde sneeuw redelijk glad was. Maar vooral van het witte landschap heb ik weten te waarderen ! De 12 kilometer waren zo voorbij !
Ik wil van de gelegenheid ook even gebruik maken om alle mensen te bedanken die heel netjes hun stoep hebben schoongeveegd en dat waren er verbazend veel moet ik zeggen. Het voelt toch wel veiliger aan om op propere steentjes te lopen alhoewel lopen in de verse sneeuw verrassend goed en stabiel gaat. Jammer genoeg moet ik zeggen dat zij die de moeite doen om zout te strooien, er aan zijn voor die moeite. De sneeuw smelt netjes weg maar door de koude temperaturen wordt dat smeltwater heel snel blank ijs. Die paar keer dat ik uitgegleden ben en bijna gevallen, waren op plaatsen waar er netjes gestrooid was. Aan fietsen heb ik me in die omstandigheden niet gewaagd. Zondag heb ik netjes voor de TV op rollen mijn kilometers gedraaid. Dat leek me veiliger.
O ja, voor de erg nieuwsgierigen onder jullie, die korte nacht was te wijten aan een laat kerstgeschenk. Ik had van Cathy tickets gekregen voor een concert van Les Enfoirés (www.enfoires.com) ... in Lyon. Jean Jacques Goldman, Patrick Bruel, Helene Segara, Zaz, Patrick Fiori, Chimene Badie, .... waren maar een paar namen die te zien en vooral te horen waren, en dit alles ten voordele van Les Resto du Coeur. Echt een aanrader voor wie van Franse popmuziek houdt ! Na het concert, dat ruim 4 uur duurde, zijn we nog naar huis gereden waardoor ik pas om 7 uur 's morgens in mijn bed zat. Tot mijn verbazing ging het lopen na een paar uurtjes slapen dus erg vlot maar de zwemtraining 's avonds was een ander paar mouwen. Daar heb ik het echt lastig gehad. De 4 km zwemmen bestond immers uit pittige oefeningen.
Benieuwd wat het gaat worden vanaf woensdag. Dan vertrekken we immers voor onze eerste stage naar Calpe. Meestal is het daar rond de 20°. Perfect weer om te trainen dus maar ook ginder heeft de winter toegeslagen en is het naar het schijnt nog een graad of 6. Nog altijd 10° warmer dan hier maar toch ... warm inpakken zal ook daar de boodschap zijn. Ik kijk er wel naar uit en zal ginds ook de tijd nemen om minstens 1 verslag hier te schrijven.
Tot volgende week dus vanuit het iets warmere Calpe.
Nog 158 dagen ... en gisteren werden we officieel aan de pers voorgesteld. In Relais Ravenstein in Brugge stond een persconferentie op ons programma. Daar werd Code Roth II heel vakkundig voorgesteld door Bart Coopman, presentator bij Focus en hoofdredacteur van WTV. We kregen ook een paar beelden uit een reportage van vorig jaar te zien. Beelden van de voorbereidingen voor de start. Beelden die mij kippenvel bezorgden : ik wil daar binnen een paar maanden ook staan !!!
Het zware werk (lees : de interviews) was voorbehouden voor Frederik Van Lierde, als peter van Code Roth II, voor Peter Callant, als initiatiefnemer, en voor Luc Van Lierde, onze coach. Bart vroeg aan Luc om een paar van ons kort voor te stellen en het was leuk om vast te stellen dat hij duidelijk in ieder van ons geloofde ! Maar ook dat hij ondertussen al een heel duidelijk beeld heeft van ieder van ons en weet waar onze sterke punten en onze zwaktes liggen en zullen liggen.
En wij ? Wij mochten onder andere poseren. En nee, dat is niet mijn favoriete bezigheid. Ik heb daar eigenlijk een hekel aan maar als ik dan de foto's nadien zie, zijn het wel mooie herinneringen.
Gisteren had ik ook weer dat vreemde gevoel dat triathlon een teamsport is, ondanks dat er vermoedelijk geen individuelere sport is dan 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en dan nog een marathon lopen. Misschien lag het gewoon aan het feit dat we alle 8 netjes in ons team hemd opvielen ten opzichte van de andere genodigden, of dat we allemaal enthousiast al met onze gedachten bij onze stage in Calpe van volgende week zaten, of dat een gemeenschappelijk doel echt een band schept ...
1 ding heb ik van Barts presentatie wel onthouden. Dat het woord 'amateur' misplaatst was voor wat wij deden. Als je bijna elke dag traint kan je dat moeilijk nog als 'amateur' zie, zei hij. Ik voelde me heel trots toen hij dat zei. Heel even dan toch , want even later zei Luc in het interview dat het allemaal nog veel meer zou worden en we nog een lange weg te gaan hadden. Als ik al even aan het zweven was, stond ik heel snel weer stevig met beide voeten op de grond !
Nog 166 dagen ... en ja, deze blog heeft wat vertraging. Mea culpa !
Januari is dan ook een heel drukke maand : Autosalon, paar Nieuwjaarsrecepties, beetje trainen, ... Eindelijk het perfecte excuus om al eens een training over te slaan Maar dat is gelukkig niet gebeurd. Ik heb van Luc zelf onder mijn voeten gekregen (al is dat misschien iets te overdreven uitgedrukt) omdat ik een fietstraining, die ik door de drukte niet kon doen, 's anderendaags gedaan heb tussen 2 andere trainingen die ook op mijn programma stonden. Nu kan dat nog niet veel geen kwaad maar als er later langere en meer trainingen (slik) op het programma staan, is het gevaarlijk voor overbelasting om er nog vlug iets tussenin te schuiven.
Zaterdag heb ik een minitriathlon gedaan. De dag begonnen met zwemmen, dan over de middag 10 kilometer gaan lopen. Was heel leuk want moest telkens weer 200 m spurtjes doen waarin ik alles mocht geven. 's Avonds stond het laatste deel van mijn triathlon op het programma : fietsen op rollen voor een goed doel. Danielle had haar Code Roth teamgenoten opgetrommeld voor deze avond ten voordele van het Kinderkankerfonds. Wim, Chantal en Nico konden er jammer genoeg niet bij zijn maar met Jan en Danielle en mezelf gekoppeld aan Annelies stonden er dus 2 ijzersterke duo's aan de start ... dat dachten wij althans.
Blijkbaar zijn wij toch niet zo goed getraind in korte spurtjes. Het ging telkens om inspanningen die nooit veel langer dan een halve minuut duurden. Niet echt ons ding, als je traint om urenlang te kunnen sporten ... Maar het was al met al een heel toffe avond, daar was zelf Focus TV getuige van. Met dat interviewen zijn we geen van de 4 al heel erg goed vertrouwd maar dat zal nog wel komen. Allez, dat heb ik horen vertellen door onze voorgangers ... maar sta me toe daar ietwat aan te twijfelen.
Voor ik het vergeet, ondanks de ietwat mindere ploegprestaties (beide teams waren inderdaad in de onderste regionen van de rankschikking te vinden) is Danielle toch met de prijs voor 'snelste vrouw' naar huis gegaan ! Ze had daarvoor Annelies met slechts een paar honderdsten geklopt. Alle andere dames (2) lagen op grote achterstand.
Ik heb deze week ook gemerkt hoe triathlon in alles wat ik doe, zijn invloed begint te hebben. Voor volgende donderdag moest ik een kwis opstellen en de verleiding was heel groot om daar veel vragen over triathlon in te stoppen. Of me dat gelukt is ? Het antwoord daarop krijgen jullie te horen op donderdag , 22 uur in de Cubano in Knokke.
En nu op naar een 'herstelweek' zoals Luc dat zo mooi noemt : 9 km zwemmen, 34 km lopen en 100 km fietsen ... nooit gedacht dat ik dat ooit zou zien als een week met 'weinig' sporten ;-) . Nu ja, zo heb ik tijd om even bij de kapper langs te gaan, want volgende week maandag staat eindelijk onze persconferentie op het programma. Weer een nieuwe ervaring waar ik razend benieuwd naar ben !
Ik ben net terug van een rondje rond Brugge : 12 km. Ik loop altijd met muziek om de verveling tijdens het lopen wat tegen te gaan. En het goede nieuws is dat we in Roth, tijdens de marathon, ook met muziek mogen lopen. Tijdens het fietsen niet, maar daar heb ik ook niet echt een behoefte aan. Beetje te gevaarlijk ook.
Aan die muziek zelf heb ik nooit speciale aandacht besteed. Op mijn ishuffle staat vanalles gaande van carnavalmuziek, over apres ski schlagers, via franse, duitse en nederlandstalige muziek, langs klassieke popmuziek tot Nessum Dorma van Pavarrotti. Een zootje dus maar ik heb gewoon een heel brede muzikale smaak. En vandaag klonk plots Affirmation van Savage Garden door mijn koptelefoon. Onmiddellijk paste ik mijn tempo aan het nummer aan. Een heel vlot en gemakkelijk tempo ! En plots spookte de vraag door mijn hoofd of ik niet beter een lijstje zou aanleggen met 'snelle' nummers om tijdens de marathon in Roth te gebruiken. Mijn 2de nummer heb ik ook al : I will Follow van U2. Ook een heerlijk nummer om te lopen. Maar misschien is het geen goed idee omdat ik dan misschien onbewust te snel ga lopen. Ik zal best eens onze trainer om advies vragen.
Gisterenavond hadden we een voorstelling van zwempakken en fietsschoenen voor alle teamleden (die konden komen of het niet vergeten waren). Wat me vooral opviel was dat enerzijds de dames gewoon voor het praktische gaan en wij, mannen ... tja, de uitdrukking 'boys with toys' liet niet lang op zich wachten. De schoenen moesten natuurlijk goed zitten, maar ook het soort sluitingen, de kleur en zo zijn voor ons toch ook belangrijke criteria blijkbaar. En bij de zwempakken net hetzelfde. Waar de laatste nieuwigheden de dames maar matig konden bekoren waren wij, als kleine jongetjes, er onmiddellijk weg van. Aan onze uitrusting zal het op 8 juli zeker niet liggen !
Langzamerhand worden ook, bijna onzichtbaar, onze trainingen opgeschroefd, Voor de nieuwsgierigen onder jullie : In totaal 34 km lopen, 140 km op de fiets en 9 km zwemmen deze week. En waar ik deze week maximum 14 km in een keer 'mocht' lopen, staat er voor volgende week 1 keer 16 km op mijn programma. Nu ja, dat is nog allemaal maar een begin, dat besef ik heel goed, maar ik denk wel dat ik klaar ben voor meer. Mijn enthousiasme is er zeker niet minder op geworden , integendeel ... !!!!
Nog 184 dagen ... en langzaam aan geraak ik terug in mijn gewone ritme van voor de vakantie. Ik moet wel toegeven dat ik dinsdag aan mijn eerste training met lange tanden begonnen ben. Op zich viel het mee natuurlijk : 8 km lopen aan een heel traag tempo. De ideale start ! Niet dus ... niet als er net een storm voorbijraast, het regent en koud is ! En wat is dan het eerste nummer dat door mijn koptelefoon klinkt : Summer Sun van Texas. Het was alsof alles en iedereen zei : zie hem daar lopen, de onnozelaar.
Maar gaande weg kreeg ik de smaak weer te pakken en toen tijdens de laatste paar honderd meters ik nog een echte wolkbreuk over me heen kreeg, stoorde me dat nog nauwelijks.
's Avonds stond er wat leuk PR werk voor Code Roth op het programma. Het ganse Code Roth team was uitgenodigd op de ploegvoorstelling van de Lotto Bellisol wielerploeg bij Deleye hier in Brugge. We kregen ook voor het eerst 'team'hemden die voor ons snel nog even ter plaatse gestreken werden. Ik ben een leek als het op strijken aankomt (wat vermoedelijk niemand die me een beetje kent zal verbazen). Maar blijkbaar is het belangrijk op voorhand uit te maken hoe je je hemd zal dragen, iets waar sommigen van mijn teamleden toch eerst eens serieus moesten over nadenken. Verder hebben we een toffe, leuke en lekkere avond gehad. Ik heb van Danielle trouwens bijgeleerd hoe ik Luc zijn orders moet interpreteren als ik vind dat ik te traag moet lopen. Bedankt voor de tip !
Gisterenavond stond er dan 40 km op de fiets op mijn programma. Bij dit weer staat dat gelijk aan 'op de rollen' fietsen. Ik weet niet of het aan de week 'hoogtestage' lag, of aan het feit dat ik geïnspireerd was door de biathlonwedstrijd op de televisie, maar ik leek te vliegen zonder dat mijn hartslag de hoogte inging. Zo een biathlonwedstrijd is overigens ideaal om af te wisselen tijdens het fietsen. Als zij bergop gingen, schakelde ik zwaarder en bij bergaf schakelde ik heel klein zodat ik ook de indruk had bergaf te rijden. Het schieten heb ik uiteraard niet meegedaan !
Straks ga ik nog even Andrea trotseren ! Zij en ik zullen een uur lang met elkaar in de klinch gaan vermoed ik. En nee, Andrea is geen vriendin van me, het is de naam van de storm die momenteel boven ons land raast. En aangezien er 10 km lopen op mijn programma staat ... maar op de wallen van Brugge zal ik hier en daar wel wat beschut zijn voor deze furie. Als ik trouwens ons team bekijk begrijp ik waarom ze aan stormen meisjesnamen geven. Mijn mannelijke collega's maken meestal een rustige indruk op mij terwijl de dames veel feller uit de hoek komen. Benieuwd welke aanpak in Roth de beste zal zijn !
Nog 191 dagen ... en even een weekje ontspannen hier in St Anton, Oostenrijk.
Ik ben deze week met mijn gat in de boter gevallen. Vorige week heeft het hier volop gesneeuwd en deze week heb ik tot nu toe alles gekregen wat bij een week skiën hoort voor mij : zon, diepsneeuw, een toffe skiklas met vele bekenden die ik hier ieder jaar weer tegen het lijf loop, vandaag ook nog eens verse sneeuw ... Uiteraard ook al een paar keer een 'nabespreking' gehad, bij de meesten bekend onder de naam 'apres-skien', waar ik de occasionele 'Flying Hirsch' ontmoet heb.
Omdat ik dus tijdens mijn normale trainingsweken ook verschillende sporten moet trainen, heb ik ook deze week er nog een andere discipline bijgenomen buiten het skiën : Rodelen. Ons rodelparcours was opgebouwd uit 2 delen met daarin een kaasfondue-stop tussendoor. Een rustig, gezellig avondje dus, lekker relaxen, heerlijk eten, schnapske erbij, geen wedstrijdje dus. In ons gezelschap bevond zich een Brit die voor het eerst (?) onderweg was met een rodel. op de eerste stukken kwam hij nauwelijks vooruit zodat Cathy hem aanbood om hem met raad en daad bij te staan. Na het eten, voor het 2de stuk, wilde hij het zelf , helemaal alleen proberen. Ik heb me in de laatste bocht toch wel door die beginneling in de luren laten leggen ... weg eerste plaats ... maar misschien ben ik gewoon toch een beetje te competitief ;-)
Alles perfect ... lijkt het toch in ieder geval. Want na 11 weken trainen, nauwgezet Lucs schema's naleven, had ik wel verwacht dat het skiën me makkelijker zou afgaan. Nu kost het off piste en diepsneeuwskiën wel veel kracht, maar was me dat toch even een tegenvaller. 3 dagen lang heb ik met stijve pootjes rondgelopen en geskied. Sinds gisteren is die stijfheid gelukkig verdwenen, maar toch. Gebruik je om de skiën dan echt andere spieren dan tijdens het lopen en het fietsen, of gebruik je ze gewoon anders ? Nu ja, kwaad zullen de inspanningen op grote hoogte wel niet kunnen. Er zal wel iets positiefs blijven van hangen want uiteindelijk heb ik deze week meer sport gedaan dan tijdens elk van mijn vorige weken.
Vanaf maandag ben ik terug in Belgenland en het belooft druk te worden. Naast werken, staat er nogal wat op de kalender. Zo zijn we met de Code Roth Groep uitgenodigd op de voorstelling van de Lotto-Belisol wielerploeg aanstaande dinsdag. Leuk om onze 'ploeg' nog eens samen te hebben en te weten hoe mijn teamgenoten hun feestdagen hebben doorgebracht.
Ik wens in ieder geval iedereen hier vanuit mijn 2de thuis een goed einde van het jaar en een goede start van 2011. Of om in de plaatselijke terminologie uit te drukken : Ich wunsche euch ein guten rutsch ins neue jahr !
Vannacht om 23.40u heb ik nog een mail gekregen van Peter Callant, de organisator van Code Roth : Het CR-team zal in Roth rijden op Ridley Dean tijdritfietsen, op maat gemaakt en in de team kleuren ! Super nieuws ! En aan de reactie van mijn teamgenoten te zien ben ik niet de enige die dat heel tof nieuws vond. Ik ben nu ook te weten gekomen dat ik niet de enige ben die niet vroeg gaat slapen want zelf na middernacht kwam er nog een reactie per mail binnen op het goede nieuws. De Ridley Dean heeft trouwens de bijnaam 'Fastest Bike in the World' dus 'materiaalkeuze' kunnen we nu ook schrappen op de lijst met excuses mocht het ooit minder gaan.
Voor de rest is het in mijn laatste trainingsweek van het jaar heel rustig, een recuperatieweek zoals Luc dat noemt, na 2 'volume' weken. Vandaag heb ik wel voor het eerst sinds een 2-tal maanden een training overgeslagen. Met verhuizen had ik gisteren mijn rug bezeerd. Gelukkig mocht ik gisteren om 20.15u nog bij de ostheopaath langs. Die heeft me uitstekend geholpen maar had me wel aangeraden om niet te gaan zwemmen als ik nog last had. Toen mijn wekker om 6.20u afging deze morgen voelde ik inderdaad nog 'wat' dus had ik een perfect excuus om me vlug nog even om te draaien ... Voor mijn 10 kilometerloop van deze avond heb en zoek ik ook geen excuus. Het zal lekker zijn om nog even te gaan uitwaaien op de dijk. Is wel genieten, met muziek in de oren en 1 oog ook altijd op mijn garmin om te zien of ik toch niet te snel bezig ben. Discipline moet er zijn !!!
Een paar onder jullie zullen misschien verbaasd zijn als ze 'laatste trainingsweek van het jaar zien staan. 2011 is immer nog niet voorbij. Ik ga echter kerst en nieuwjaar vieren in Oostenrijk, mijn 2de thuis. En ik heb Luc zover gekregen om me voor die week 'van dienst vrij te stellen'. Dat is naar het schijnt heel uitzonderlijk want van een deelnemer van Code Roth I heb ik gehoord dat bij haar ook op 25 december en 1 januari trainingen op haar programma ingevuld stonden ! Als je het anders bekijkt, zal ik natuurlijk wel profiteren van de 'hoogtestage' die ik ginder ga doen, en stilzitten doe ik ginds zeker niet. Elke dag gaan skien is ook een goede training. Daarbij zal wel af en toe een goede nabespreking (ginds noemen ze dat apres-ski) gehouden worden.
Rest mij enkel om mijn (al dan niet trouwe) lezers een prettige kerst toe te wensen. Voor nieuwsjaarswensen is het nog iets te vroeg want als ik tussen de drukke 'nabesprekingen' even tijd vind, tik ik nog een laatste blog van 2011 vanuit St Anton an Arlberg, waar het momenteel heerlijk hard aan het sneeuwen is !!!!
Nog 205 dagen. Het gaat snel ! Lijkt alsof ik slechts een paar dagen geleden op mijn facebook pagina 'nog 250 dagen' tikte.
Ondertussen zit ik al in de 11de trainingsweek, een zware week volgens Luc. Er staan inderdaad wel veel loopkilometers op mijn programma maar zo voelt het tot nu toe niet echt aan. Het 'langzaam' lopen begin ik min of meer onder de knie te krijgen en na het lopen voel ik weinig vermoeidheid. Vlug onder de douche en dan terug aan het werk. Wat een verschil met voor ik aan deze trainingen begon. Toen ging ik ook vaak een uurtje lopen maar liep heel wat sneller en kwam meestal uitgeput terug. Vaak gebeurde het dat ik, zelf na een douche genomen te hebben, een half uur later nog zat te zweten wat af en toe tot vreemde blikken leidde van de mensen die in mijn kantoor kwamen.
Vorige zaterdag hebben we weer eens een groepstraining gehad. We beginnen dan meestal met 'stabiliteitsoefeningen'. Dat klinkt heel onschuldig maar 24 uur later had ik volop spierpijn op plaatsen waarvan ik niet eens wist dat er spieren zaten. Ik denk trouwens dat we best allemaal eens samenleggen voor een kerstcadeau voor Luc : een nieuwe chronometer. Zijn 10 of 20 seconden, waarin we een bepaalde positie moeten aanhouden, lijken altijd veel langer te duren dan op mijn interne klok. Daarna volgden 2 uur technische oefeningen in het zwembad. Heel leuk en de de tijd vloog voorbij maar nadien kon ik nog nauwelijks op mijn benen staan.
Na zo een training moet je weer op krachten komen en met een bijna voltallige groep zijn we bij Iron Tom iets gaan eten. Heel lekker en gezellig ! Leerrijk ook want zo zijn we bevoorbeeld te weten gekomen dat Nico de perfecte 'nieuwe man' is, of toch bijna ... Ook hebben we afgesproken om samen voor een goed doel op rollen te gaan rijden. Dat gaat door in januari, en wij zullen er met 3 teams aan de start komen.
Vandaag gaat het wel iets minder met me. Naar jaarlijks terugkerende gewoonte aan het begin van de winter, is het er immers dan toch van gekomen : een zware verkoudheid. De raad van onze coach indachtig ben ik deze keer wel onmiddellijk naar de dokter gegaan en vandaag gaat het ook al iets beter dan gisteren. Ik mocht van de dokter ook gewoon verder blijven trainen. Een hele gerusstelling ! Vreemd genoeg was het uurtje lopen gisterenmorgen, ook het beste uur van de dag. Buiten in de frisse (nu ja, eerder koude) lucht, voelde ik me opperbest ondanks de regen en felle wind. Maar daartegen was ik goed gewapend met verschillende truien boven elkaar. De rest van de dag, en dan vooral 's middag tijdens een saaie opleiding, voelde ik me veel slechter, zo opgesloten in een lokaal zonder frisse lucht.
Vanavond staat Cercle Brugge-AA Gent op het programma. Samen met 2 van mijn ploeggenotes en Luc, een echte Cercle fan, gaan we 'de ploeg van 't stad' aanmoedigen ! Een leuk begin van het weekend maar ook het besef dat de voorbije week weer voorbijgevlogen is.
Velen vragen mij 'heb je naast dat sporten (en ook een beetje werken ) nog tijd voor andere leuke dingen'. Wel, na vorig weekend moet ik daar volmondig JA op antwoorden.
Een aantal maanden geleden hadden we met een aantal vrienden een weekend in de Ardennen geboekt, nog voor ik aan het Code Roth avontuur begon. En vorige week vrijdag was het dus zover. Op naar Wibrin , in de buurt van Achouffe. De 3 kilometer zwemmen die voor vrijdag op mijn programma stonden , had ik donderdagmorgen al achter de rug. Een hele dag 'vrij' dus en dat betekende een leuke wandeling, lekkere pannekoeken, beetje ontspannen, een heerlijke kaasschotel met een goed glas rode wijn, leuke babbels...en op tijd in bed want iedereen was blijkbaar vroeg moe.
Om mijn vrienden hun programma niet te veel in de war te sturen, zat ik zaterdagmorgen al vroeg op de fiets. Bij het eerste daglicht, 3° celcius en motregen ging ik op weg voor een rondje Achouffe - Houfalize - La Roche. Gek genoeg heb ik er echt van genoten en dat ondanks de stevige wind en steeds hardere regen. Op de lange hellingen moest ik plots terugdenken aan een stukje uitzending van Code Roth waar Hans, althans ik denk dat hij het was, vertelde hoe hij ervan hield om alleen te trainen omdat hij vermoedde dat hij in Roth vele uren alleen zou moeten lopen en fietsen. Ik kan me echter niet inbeelden dat ik me ginds in Roth alleen zal voelen met zoveel mensen en sfeer langs het parcours. Daar in de Ardennen was dat duideijk anders. Ik heb op de 60 km en 3 uur die ik onderweg was geen enkelen andere fietser gezien. Hoe zou dat komen ??? Maar zoals gezegd, ik heb ervan genoten, zeker ook van de 7 km lange beklimming van La Roche richting Baraque Friture.
En ik was op tijd terug. De anderen hadden net gedaan met het ontbijt en na een snelle warme douche zijn we een toffe avontuurlijke boswandeling gaan maken. Een tip voor de dames : schoenen met gladde zolen of hakken doen het niet zo goed tijdens steile afdalingen of beklimmingen in de regen. Daarna volgden nog een rondje pannekoeken met pavlova (zonder looksaus deze keer) en chocolademousse, een spelletje risk zonder al te veel ruzie maken, en een lekkere cote à l'os. Als ik eens geen inspiratie heb, zal ik wel eens bloggen hoe we de avond beëindigd hebben met sigarettenblaadjes, kennismaking met Flying Hirsch en de mannelijke kant van Wendy Van Wanten. Het was is in ieder geval super plezant.
Ondanks het nachtelijke uur waarop ik in mijn bed zat, stond ik om om 7.45u al op straat. Weer warm ingeduffeld maar deze keer met loopschoenen aan. Ik verheugde me op de 12 km want ik mocht een stuk sneller lopen dan eerder in de week. Dat was dus zonder rekening te houden met het 'geaccidenteerde' parcours, zoals ze dat soms zo mooi noemen. Dat ik bergop, en soms ging het echt steil bergop, niet zo snel zou vooruitkomen, is de logica zelve. Maar dat ik bergaf niet zoveel sneller kon lopen, verbaasde me wel. Maar het was eens iets anders dan de biljartvlakke toertjes die ik hier in Brugge of Knokke loop. Het was een aangename verrassing dat mijn hartslag relatief laag gebleven was ondanks het zware parcours. Blijkbaar lonen de trainingen toch al, dat geeft moed !!!
Ik was net op tijd voor een heel uitgebreid ontbijt, waarna het alweer tijd was om in te pakken. Ook om het veel te veel aan eten en vreemd genoeg ook het teveel aan drank, dat we meegesleurd hadden, te verdelen onder ons 10. Daarna volgden nog een bezoek aan Houfalize, waar de tijd echt heeft stilgestaan, en La Roche waarna het weekend er op zat.
Trainen en een andere leuke dingen doen gaan dus perfect samen ! Dat heb ik dit weekend wel ondervonden. Ik wil wel mijn vrienden bedanken om rekening te houden met mijn trainingsrondjes en te wachten op mij om er op uit te trekken. Tof dat ze mij op deze ook steunen al zijn de woorden 'gek' en 'zot' wel een paar keer gevallen.
Ik kijk in ieder geval al uit naar volgende zaterdag, als onze volgende 'groepstraining' op het programma staat. Daarover misschien meer in mijn volgende blog ...
Nog 220 dagen ! Nee, ik ben (nog) niet zo geobsedeerd van de triathlon in Roth dat ik op een kalender ben beginnen uitrekenen hoeveel dagen nog. Op de website van Roth staat een aftelklok die dat mooi bijhoudt. Heel makkelijk dus.
Op de site staat ook te lezen dat 'Challange-Roth', zo heet de triathlon officieel, verkozen is tot de mooiste race van het jaar, nog voor de Ironman in Hawai. Het was trouwens één van mijn bloglezeressen die me dit liet weten, waarvoor dank. Dat was trouwens niet de enige reactie die ik op deze blog gekregen heb. Velen, soms ook uit heel onverwachte hoek, hebben me een mail of bericht gestuurd om me te feliciteren of aan te moedigen. Een extra motivatie om zeker niet op te geven, niet met de triathlon maar ook niet met mijn berichten hier.
Deze week staat er een rustige 'herstelweek' op het programma : 6 km zwemmen, 20 km lopen en 80 km fietsen. Vooral het lopen is heel lastig ! Ik mocht/moest immers dinsdag 8 km lopen aan 6'46'' per km wat redelijk traag is en een heel nieuwe ervaring. Het was eigenlijk meer een discipline training dan een looptraining want ontelbare keren heb ik op mijn Garmin moeten kijken en mezelf moeten voorhouden 'trager Peter'. Maar op 2 seconden na had ik de afstand dan ook exact overbrugd in de vooropgestelde tijd. En waar ik vroeger na een uur lopen, heel vermoeid achter mijn bureau terugkroop, was ik nu, na een douchke, zo fris als een hoentje.
Ook het fietsen liep gisteren niet van een leien dakje. Om in de winter in het donker niet de deur uit te moeten, heb ik rollen gekocht. Die heb ik, 2 weken geleden voor het eerst uitgetest. Netjes voor de televisie geïnstalleerd, maalde ik mijn kilometers af tot plots de bel ging. Het was mijn onderbuur met de vraag of ik ook dat gezoem hoorde dat hij in zijn hele appartement plots leek te horen maar nu plots gestopt was ... Ooops ... Ik dus naar de Hubo, waar ik 2 dikke rubberen matten kocht, speciaal gemaakt om de trillingen van een droogkast op te vangen. Helemaal gerustgesteld begon ik gisteren dus aan mijn 40 km terwijl ik naar de eerste biathlonwedstrijd van het seizoen (ja, mijn winter is gisteren begonnen) op TV keek. Na een half uur... de deurbel : mijn onderbuur met de vraag of ik niets gevonden had om onder mijn fiets te leggen. Hij kon me zelf zeggen dat ik om 7 uur precies was beginnen fietsen. Gelukkig maakte hij er geen bezwaar tegen dat ik nog een goed half uur verder fietste maar ik moet dus wel op zoek naar een betere oplossing. Als iemand tips heeft, zijn die altijd welkom.
Ik heb net mijn schema ingevuld met afgelegde trainingen en ben tot de vaststelling gekomen dat in iets meer dan 8 weken tijd ik al 50 km gezwommen heb, bijna 240 km gelopen heb en 830 km gefietst heb. Geen enkele van die kilometers was tot nu toe een sleur, maar ergens ben ik wel bang voor volgende week. In de mail met mijn programma voor deze week stond letterlijk 'een herstelweek voor we beginnen met het harde werk'. Ik ben benieuwd !
Ik ga dit weekend met een groepje vrienden naar de Ardennen, uiteraard met loopschoenen en fiets mee ! Die behoren voor de volgende 8 maanden immers tot mijn vaste reisbagage.
Om af te sluiten wil ik Jan, mijn Code Roth collega, nog even feliciteren met de schitterende marathon die hij zondag in Valencia gelopen heeft. Hij bereikte de finish na 3u 14'03''.
Woensdag, 23 november 2011 : De Zesdaagse van Gent
Ik betrap er mezelf nu al op dat ik hier in deze blog, waaraan ik nog geen week bezig ben, heel vaak in herhaling zal vallen. De woorden 'unieke ervaring', 'tof', 'groepsgevoel', 'lastig' en 'uitdaging' heb ik al een paar keer vernoemd en het zal een hele opgave worden om er voldoende alternatieven voor te vinden in de loop van het volgende jaar. Ik zou immers niet van plagiaat van mezelf willen beschuldigd worden als ik weer maar eens vol enthousiasme een verslag hier neertik van mijn Code Roth belevenissen.
En gisteren was inderdaad weer een 'once in a lifetime' ervaring. We waren door Callant verzekeringen in het Kuipke uitgenodigd voor een tweedelige afspraak. Eerst kregen we allemaal de kans om zelf op de piste te rijden, en daarna konden we als VIP-genodigden, het spektakel zelf gaan belijken.
Zelf op de piste rijden ... Het klinkt makkelijker dan het is. In de bochten, die op een piste van 166 m elkaar heel snel opvolgen, is de hellingsgraad 55%. Heel steil dus ! Maar ik moet toegeven, met een woordje uitleg van Ferdi Van Den Haute, een voormalig belgisch kampioen, en in het spoor van zijn assistent, lukte het na een paar rondjes al wonderwel. Door mijn hoogtevrees enerzijds, en doordat ik iemand van de Knokse Jumpers een schuiver had zien maken net voor wij eraan begonnen, was dat zeker niet vanzelfsprekend. Maar zie, na een kwartiertje reed ik gezwind mee in een vlotte groep , ook soms bovenaan op de piste. Het was wel even wennen aan een fiets zonder remmen, zeker toen ik iets te snel af kwam op 2 voorliggers maar net op tijd kon ik mijn fiets de hoogte insturen.
Zonder uitzondering, op Jan na die jammer genoeg moest werken, hebben al mijn teamgenoten deze test heel goed doorstaan.Een heel intensieve test ook want het is best wel lastig fietsen 'tegen wind' daar binnen ... hoe raar dat ook mag klinken. Alweer een ervaring rijker, eentje die wel voor herhaling vatbaar is.
Na even energie getankt te hebben in de vorm van een lasagne, kwam dus het tweede deel van de avond : De zesdaagse van Gent. Ik heb echt genoten van de stuurmanskunst van de renners. Het is fenomenaal te zien hoe op zo n kleine piste 26 renner elkaar blindelings weten te vinden, ontwijken, aflossen, ... Een echt spektakel, waar je op televisie echt geen goed beeld van krijgt. En natuurlijk, als je even voordien op diezelfde piste zelf hard gezwoegd hebt, is de appreciatie des te groter.
Oh ja, dit mag ik zeker niet vergeten te vermelden. Luc, onze coach, was er ook en ik heb weer iets bijgeleerd van hem. Hij vertelde ons dat Cola beter is dan Cola Light !!!! Mensen die me een heel klein beetje kennen, weten dat dit als muziek in mijn oren klonk !!!
Al me al weer een heel leerijke, inspannende en ontspannende dag ! Op naar onze volgende afpraak : een heuse persconferentie op 1 december ! Ik ben benieuwd !
Iemand wees me er op dat ik letterlijk met de deur in huis gevallen ben op deze blog. Wie of wat is Code Roth en wat heeft dat nu met Luc Van Lierde, fietsen in Oostenrijk te maken, en waarom ga je nu in groep lactaattesten gaan afleggen ? Akkoord, ik loop al eens een 10 km mee, of doe elk jaar aan de Zwintriathlon mee, maar is dat daarvoor allemaal nodig ? Op het podium in Knokke zal ik wel nooit komen... ;-)
Begin september, een paar dagen voor de Zwintriathlon in Knokke, kreeg ik van Peter Callant een telefoontje met de vraag of de naam Code Roth me iets zei en of, mocht er een 2de jaargang komen, ik eventueel geïnteresseerd was om daaraan deel te nemen. Uiteraard kende ik Code Roth. Ik had immers de meeste van de reportages op Focus gezien. Daarin toonde men hoe een groep sportievelingen een jaar lang zich voorbereidden met als doel een allereerste volledige triathlon uit te lopen in Roth. Roth werd daarbij niet toevallig gekozen want het was de plaats waar Luc Van Lierde, de snelste triathlon ooit aflegde (dit record zou pas na 15 jaar in 2011 gebroken worden) en de deelnemers zouden door deze tweevoudig Sportman van het Jaar gecoachd, getraind en begeleid worden.
Met veel plezier heb ik gekeken hoe mijn voorgangers trainden, op stage gingen, en uiteindelijk allemaal (!) de finish haalden. En nu werd mij gevraagd of ik aan zo iets zelf wou deelnemen ? 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen, en dan een marathon lopen ...
Heb ik getwijfeld ? Eerlijk ? Nee, natuurlijk niet. Ja, ik heb hier en daar wel eens mijn licht op gestoken bij een paar mensen die ooit al een volledige triathlon afwerkten (en die zeiden me dat ik zo een unieke kans niet mocht laten liggen), maar ja, vanaf die eerste telefoon wist ik eigenlijk al wat mijn antwoord zou zijn : Roth, here I come ! Ben ik zo zelfzeker dat ik dat zal halen ? Bijlange niet ! Maar als het met deze begeleiding (en we worden door onze sponsors ook telkens meer en meer in de watten gelegd), het feit dat je voor heel West Vlaanderen toch niet kan opgeven, niet lukt, dan zal het nooit lukken en heb ik mezelf niets te verwijten.
We zijn ondertussen een 2-tal maanden ver en ik begin aan mijn achtste week trainen volgens Lucs schema. Ben ik het nog niet beu om nu al bijna dagelijks te sporten , wetende dat er nog zo een 7 maanden wachten en het steeds meer zal worden ? Belange niet ! Mijn honger naar Roth lijkt elke week weer groter te worden. Natuurlijk zal het niet altijd even makkelijk gaan of zal ik niet altijd even gemotiveerd blijven, zal ik wel eens een dipje kennen, maar daar zullen mijn teamgenoten en de coach mij wel doorheen sleuren ! Daar ben ik zeker van ! En als dat gebeurd ... dan zal ik ook dat hier eerlijk vertellen.
Donderdag, 17 novemer 2011 : Etentje in Clo du Midi bij Iron Tom
Vanavond had ik echt het gevoel dat Code Roth II echt van start gegaan is.
Peter Callant, organisator en bezieler van Code Roth, had alle deelnemers in Clo du Midi, bij elkaar geroepen voor tal van praktische zaken. Ook de sponsors waren daar aanwezig zodat iedereen met iedereen kennis kon maken. Het is een indrukwekkende grote groep die achter ons staat voor ons avontuur. Eerst en vooral is er Peter en Callant Verzekeringen die instaan voor de organisatie. Onzichtbaar maar heel veel werk ! Verder is er Focus/WTV die ons interessant genoeg vinden om een paar uur televisie aan te besteden. Persoonlijk heb ik erg genoten van de eerste reeks van Code Roth en keek ik met veel afgunst naar de avonturen van onze voorgangers.
Verder was ook de verantwoordelijke van Ettix, onze leverancier van sportvoeding, er. Hij zal ook voor onze kledij zorgen en we hebben allemaal een mini modeshow mogen opvoeren om de juiste 'maten' te vinden. Tenslotte was er ook iemand van Vacancesoleil. Zij zullen ons begin juni in de Ardeche verwelkomen voor een weekje stage. Degenen die me kennen, zullen wel weten dat het prachtige zwembad met de vele glijbanen, de kleine jongen in mij wakker gemaakt hebben. Ik ga me op die stage zeker niet vervelen !
Uiteraard was onze coach, trainer en inspiratie, Mister Ironman Luc Van Lierde er ook !
Wat me vooral opgevallen is deze avond is dat wij, de deelnemers, elkaar onmiddelijk opzochten en al snel samen aan aan tafel samenhokten. Ondanks dat we elkaar slechts een paar keer hebben ontmoet, vormen we toch al een echte groep had ik de indruk. Een ding hebben we gemeenschappelijk in ieder geval : we beseffen allemaal dat het zwaar zal zijn, maar iedere van ons is 100% gemotiveerd om op 8 juli aan de finish te geraken.
Conclusie van de avond : als het nog mogelijk zou zijn, ben ik nog gemotiveerder dan voordien om op 8 juli de finish te halen. Aan de omkadering zal het zeker niet liggen maar het blijft een onmenselijke uitdaging !
) 
) strikt aan Luc zijn programma's te houden want zij hebben ervoor gezorgd dat ik dit gisteren kon ! Anderzijds besef ik ook wel dat een 16 km loop geen marathon , laat staan een volledige triathlon is. Daar zal ik me deze fratsen niet kunnen permitteren ! 
