Van Roth, via Nice, Klagenfurt en Lanzarote terug naar Roth
Zot zijn doet soms toch zeer
20-07-2012
This is the End
This is the End van The Doors klonk ergens in mijn achterhoofd toen ik vorige zondag de sponsors zag verschijnen na de laatste aflevering van Code Roth. Een schitterende aflevering al zal ik die wel met heel andere ogen bekeken hebben dan de meeste kijkers
Jeroen heeft de hele sfeer van de aanloop naar , en dan van de wedstrijd zelf, schitterend in beeld gebracht. Een rustige, kalme opbouw tijdens de dagen ervoor maar waar hier en daar de zenuwen toch de kop opstaken. Dan de relatief rustige start, onder een zee van toeschouwers. Dat ik voor de start volop aan het geeuwen was, hebben velen blijkbaar gezien. Om op te bouwen naar een fantastische finale !
Het nummer Tagen wie Diese had niet beter gekozen kunnen worden om de finale van een unieke belevenis in beeld te brengen ! Kippevel !!! Komisch ook want is een van mijn favoriete nummers en dat terwijl Chantal me duidelijk gemaakt heeft dat er aan mijn smaak voor muziek absoluut gewerkt moest worden .
De aflevering zelf hebben we allemaal samen bekeken in Gistel na een rondje fietsen ter gelegenheid van de Ergo Classic. Danielle ontbrak jammer genoeg want die was na Roth met de familie vetrokken richting Slovenië en Oostenrijk. Peter Callant was naar de Tour de France vertrokken. Geert en Jocelyne waren wel van de partij. Tijdens de barbecue werd al eens overlegd wie welke plannen had voor dit najaar en eventueel voor volgend jaar en in hoeverre we die op elkaar konden afstemmen. Het mag duidelijk zijn, ieder van ons zal zeker blijven sporten en onze paden zullen zich in de toekomst nog vaak kruisen.
Dat was ook al 2 dagen voordien gebeurd, toen ik voor het eerst na Roth weer wat beweging kreeg. Na 4 dagen zonder sporten, ons opgelegd door onze coach, ben ik samen met Geert en Wim gaan zwemmen in de Damse Vaart. 4 dagen zonder sporten, dat moest meer dan een jaar geleden zijn ! En de eerste meters van dat zwemmen waren niet echt uitnodigend. Het koude water van de Damse Vaart kon het aangename water van de Rothsee niet echt doen vergeten. En de 3 geplande kilometers zijn er dan ook maar 2 geworden.
Hoe groot mijn honger om weer te sporten ook is, het Belgische zomerweer is een enorme domper op mijn enthousiasme. Vreemd, want voor Roth konden weer noch wind me blijkbaar tegenhouden. Misschien moet ik me maar vlug weer een doel uitzoeken om mijn motivatie weer op te krikken. Niet dat ik geen sportieve doelen meer heb voor deze zomer en dit najaar. Morgen start ik immers in de Zwemloop in Sluis, maandag is er zeezwemmen in Heist, volgens weekend rijdt ik in St Anton de Arlberg Giro, in augustus ga ik ook nog 5 dagen in de bergen fietsen, en in september is er uiteraard ook de Zwintriathlon. Maar daarvoor hoefde ik in het verleden ook niet zo hard te trainen , dus
Daarom heb ik al 1 belangrijke beslissing genomen. Ik ga verder trainen met Luc als coach. De conditie die ik nu heb opgebouwd, wil ik niet kwijt. En het is makkelijker om een opgelegd schema te volgen, dan s morgens uit het raam te kijken met de vraag : wat ga ik vandaag doen ? Om dan, bij het zien van donkere wolken, te beslissen dat zien we morgen dan wel weer. De 2 keer dat ik tot nu toe ben gaan fietsen, heb ik 2 keer in de stromende regen mogen rijden. Pfff Er zijn leukere dingen.
Maar de vraag of ik volgend jaar nog een volledige triathlon doe, daar kan ik nu nog geen antwoord op geven. Ik heb de vraag nu al tientallen keren gekregen. Code Roth was een unieke belevenis, en dat door vele factoren. Eerst en vooral door mijn teamgenoten. Hoewel we allemaal heel verschillend zijn was de sfeer altijd uitstekend. Ik heb vaak gezegd dat gezegd dat triathlon voor mij een echte teamsport geworden was en dat gevoel zal ik heel zeker missen. Maar daarnaast was de omkadering en begeleiding ook heel uniek. Die unieke begeleiding heeft er ook voor gezorgd dat we allemaal een fantastische tijd hebben neergezet, en ik betwijfel of die ooit voor verbetering vatbaar zou zijn door mezelf. Dat alles maakt dat een nieuwe triathlon misschien dan wel op een teleurstelling zou uitlopen.
1 geluk heb ik wel. Deze week opende Roth de inschrijvingen voor volgend jaar en even heb ik geaarzeld : zou ik toch maar na 50 minuten was alles al volzet : 3000 startplaatsen. Ongelooflijk hé. Maar die verleiding is in ieder geval al weg.
Anderzijds, ik heb mijn oog wel al eens over de triathlon kalender van volgend jaar laten gaan. Ik zou dan liefst een wedstrijd doen die absoluut niet met Roth vergeleken kan worden, bijvoorbeeld met een echt klimparcours in het fietsen zodat je tijden onmogelijk kan vergelijken. Ook Luc denkt dat dat een goed idee zou zijn. Ééntje is me daarbij echt in het oog gesprongen : Nice. Oops ben nu toch al aan het dagdromen.
Nu ja, dromen kan geen kwaad. En voorlopig is er niets beslist. Zal ik ook niet doen voor september. Dan zien we wel, en hopelijk hebben een paar van mijn teamgenoten tegen dan ook de smaak te pakken en kunnen we samen weer op pad
Ik zal jullie in ieder geval op de hoogte houden. Een wekelijkse blog zal er nu wel niet meer inzitten tenzij ik me toch weer zou wagen aan een nieuwe uitdaging. Ik heb een paar weken geleden al een bedankingswoordje geschreven en ga hier nu niet herbeginnen. En toch ga ik eindigen met een bedanking. Maar niet van mij. Ik kreeg deze week een email van Annelies met een bedanking die ze naar iedereen heeft gestuurd. Aangezien ik het niet beter kan uitdrukken, leen ik even haar woorden (met haar toestemming) :
Vanmorgen, 08.00u en terug aan t werk..back to life, back to reality... maarwel metgrote glimlach, want een prachtige ervaring rijker en nog een stroompje euforie in de aderen... tijd voor een woordje van dank dus:
aan alle supporters van één dag, een week of de volle 9 maanden voor het vertrouwen, de interesse en de onvoorwaardelijke steun maar evengoed... voor het niet (al te luid) uitspreken van jullie twijfel of bezorgdheid, als ik er weer eens moe bij liep,iets magerder werd en de wallen niet te verbergen waren... Bedankt
aan alle vrienden die ik gemaakt heb maar vooral aan diegene die ik verwaarloosd heb... Bedankt...
aan alle Code Roth'ers voor de lusjes en het tjolen,de mulletjes en al...het samen beleven... Bedankt...
aan de filmploeg, die niet hoefde...maar een meer dan prachtige herinnering schiep... Bedankt...
aan Pascale, voor de foto's, meer dan zomaar beelden... Bedankt
aan Peter, de organisatie en de sponsors al had ik weleens mijn bedenkingen... nooit over dekracht van het project de unieke kans die jullie me gaven om een droom te leven... Bedankt...
aan zij die me hielpen met fiets, vervoer, was, uurwerk,... de lijst is te lang; zowel van gedane zaken als van mensen... Bedankt...
aan alle trainers, begeleiders voor de tips, de trics, het geduld en de support... Bedankt
maarniet in het minst...voor Luc, niet voor de schema's want al heb ik op t einde weleens wenkbrauwen gefronst... ze waren ze super niet omdat ik aangekomen ben ...nietwas nooit een optie niet voor de behaalde tijd al kan ik die nog niet geloven niet omdat het eigenlijk vooral genieten was en ik voorbereid was op zwaar afzien niet... of toch... maar ook... voor de oprechte interesse, degeleden stressenhet zorgen voor..."that small girl"... Bedankt
Annelies
Ik begon met This is the End maar misschien dus ook niet
.
