Nog steeds 31 dagen … en het is nu 22.30u. Na het zwemmen van deze avond in de Ardeche en de lekkere spaghetti die Cindy en Eva voor ons, de overblijvers, gemaakt hebben, toch weer even tijd gevonden om mijn voorlopig verslag af te maken.

Ja, de overblijvers, want deze morgen zijn Pascale, Luc en Jeroen, en ook Jan, Sabine, Chantal, Danielle en Annelies vertrokken. Theoretisch zit onze stage er op maar omdat ik zaterdag, op uitnodiging van Callant Verzekeringen, nog even ‘snel’ de Mont Ventoux ga beklimmen, ben ik hier in de Ardeche achtergebleven en dat met Nico, Wim en uiteraard Peter Callant zelf. Sinds maandag kunnen Wim en Peter trouwens rekenen op de steun van hun dames, Cindy en Eva, die de rest van de week blijven.

Maar ik had deze middag mijn verslag dus moeten staken op maandagavond, na het lekkere etentje in Balazuc. Gisteren dinsdag had Luc een ietwat speciale proef voor ons in petto : een koppeltraining. Fietsen en lopen. En dat niet zomaar lukraak. Eerst maakten we een heel rustige aanloop van 60 kilometer. Dan werd gepauzeerd om één per één te starten voor 20 kilometer ‘individueel’ aan een strak tempo tegen de ‘vetdrempel’. In mensentaal : met dezelfde intensiteit, gevoel en hartslag als tijdens het fietsen op de halve triathlon in Leuven. Daar had ik een hartslag bij het fietsen van 142.

De dames mochten eerst vertrekken, telkens met ongeveer 2 minuten tussen, met op kop een herstelde Annelies. Daarna de mannen en ik mocht als voorlaatste starten omdat Nico op eigen verzoek graag helemaal achteraan wou starten. Luc benadrukte nog eens dat het geen wedstrijd was en we aan dezelfde intensiteit moesten rijden als 2 weken geleden. En dan was het mijn beurt …

Eindelijk vielen die eerste kilometers best tegen om op gang te raken. Eerst en vooral wisten mijn benen me te melden dat ze na de trainingen en de kilometers van de afgelopen week eigenlijk niet echt van plan waren om me het leven makkelijk te maken gedurende de volgende 20 kilometer. Daarnaast zaten er in het eerste stuk ook een paar nijdige stukken bergop, en tenslotte was er op de volle lengte van het parcours een strakke wind tegen. Toch kwam ik langzaam op dreef waarbij ik steeds een blik op de hartslagmeter had om me netjes aan de voorschriften te houden. Bergop ging ik telkens iets dieper terwijl ik op de vlakke stukken en de paar korte stukjes bergaf wat recupereerde. Achteraf wist Luc me te vertellen dat dat eigenlijk niet de juiste tactiek was.

Na nauwelijks 7 kilometer had ik degene die voor me gestart was al in de verte in het snuitje gekregen maar het zou nog 8 kilometer duren voor ik hem te pakken had. De verleiding om het gat snel toe te rijden was groot maar voor één keer was mijn hartslagmeter de baas en volgde ik netjes de opgelegde instructies. Luc was me uiteraard na een 10tal kilometer wel al voorbijgereden en zou ook iedereen die voor me gestart was inhalen op Annelies na. Ikzelf heb in totaal 4 teamgenoten ingehaald. Daarbij was ook Danielle die door een kettingprobleem wel een pitstop had moeten maken.

Op de parking waar een auto stond met al onze loopschoenen in, onze ‘wisselzone’, bleek dat ik me bijna perfect aan de richtlijnen had gehouden. Een gemiddelde hartslag van 142 in Leuven en nu 143.

Schoenen wisselen, petje op tegen de zon, muziek in de oren, isotone dorstlesser drinken en dan vlug op pad voor 8 kilometer op Jans loopparcours. Groot was mijn verbazing dat dat heel goed ging, zelf na die 80 kilometer fietsen met die lastige 20 slotkilometers. Ik heb niet meer op mijn hartslagmeter gekeken maar gewoon op gevoel gelopen en dezelfde tactiek toegepast als tijdens het fietsen : bergop iets intensiever, recupereren op de lange rechte stukken bergaf. Ik had er echt plezier in en ben zelf de lange slotklim goed doorgekomen. Een toffe en weer leerrijke training. Lang geleden dat ik van het lopen echt genoten had.

Een uurtje later, na de lunch, sloeg dan wel plots de vermoeidheid toe. En voor het eerst deze week zag ik op tegen een extra zwemtraining die Luc had ingelast omdat we daarvoor toch tijd genoeg hadden. Niets aan te doen ! Nog een uur later lag ik alweer in de Ardeche en eindelijk deed dat frisse water me wel deugd alhoewel ik me door de vermoeidheid niet echt als een vis in het water voelde.

Na het zwemmen volgde het ‘verplichte’ terrasje en daar heb ik mezelf beloond met een Ricard. Ik kan nu natuurlijk wel beweren dat het was omdat het goedkoopste was dat op de kaart stond, maar eerlijk is eerlijk : ik had er gewoon zin in, al sinds de vorige zwemtraining, toen een paar van mijn teamgenoten een pastis hadden besteld en de geur alleen me bijna had doen watertanden. Zonde nummer 4 in bijna 3 maanden, dat valt dus nog mee !

Die vermoeidheid is trouwens niet meer dan normaal. Onze coach benadrukte deze week nog eens dat het de bedoeling is dat we zondag, na 2 weken intensief en veel trainen, we ons allemaal echt vermoeid moeten voelen. Pas dan zijn de dubbele ‘blokweken’ geslaagd. Ik ben goed op weg dus !

Om de laatste avond een beetje ‘te vieren’ zijn we dan gisterenavond uit gaan eten. Een mooi kader, heel lekker eten maar de ster van de avond was toch Nico. Die heeft ons een groot deel van de avond allemaal doen gieren van het lachen. Hij had trouwens gelijk toen hij tegen Luc de opmerking maakte dat zo een avond lachen een betere training voor de buikspieren is dan de vormspanningsoefeningen van Gino. Mijn buik deed echt pijn van het lachen. Nico is een echte entertainer !

Deze morgen hebben we dus jammer genoeg afscheid moeten nemen van een deel van ons team. En dat viel ook samen met een relatief rustig dagje. Op de agenda stonden immers ‘maar’ 10 kilometer lopen en 4 km zwemmen. Over het lopen valt niet echt veel te vertellen behalve dat Wim, Nico en ik die samen gelopen hebben en af en toe zelf tijd (en adem) hadden voor een babbel. Nadien was er dan even tijd voor ontspanning. Tijd die ik genomen heb om het eerste deel van mijn verslag neer te tikken. Tijd die we tot nu toe heel weinig gehad hebben in vergelijking met de andere stages. Deels doordat de afstanden op alle vlakken groter geworden zijn en dus meer tijd vergen, deels ook omdat we voor het zwemmen telkens een half uurtje moeten rijden naar Ruoms om ons daar in de Ardeche te storten.

Morgen belooft ook zo een drukke dag te worden want dan staat een rit van 180 km op het programma. Aangezien we maar met 4 zijn, het hier allesbehalve vlak is en we het rustig aan moeten doen zullen we vermoedelijk toch minstens een uur of 7 in het zadel moeten zitten. Met dan op vrijdag 24 km lopen en zaterdag de Mont Ventoux op het programma, is de kans inderdaad heeeeel groot dat in zondag met vermoeide benen naar België terugkeer.

Trouwens, naast die vermoeide benen, beginnen ook een heel klein beetje de zenuwen te komen. Op een kleine maand van de start zal dat wel normaal zijn vermoed ik. Voor het zwemmen en fietsen, ook al is dat 180 km, heb ik al lang geen schrik meer maar voor die marathon nadien blijf ik een ongelooflijk respect en ook wel vrees hebben. Daarom liep ik deze week de 3 volle ronden, de 27 km en kijk ik ook uit naar de trainingsloop van 32 km die we op 21 juni moeten afleggen bij Luc thuis. Daarbij zal vooral de nadruk liggen op het eten en drinken onderweg. Heel belangrijk maar ik merk nu toch al dat onze coach er in geslaagd is, door ons er vaak op te wijzen, om ons op de fiets en tijdens het lopen vaker te laten eten en drinken. Iets waar ik vroeger trouwens zelden of nooit aandacht aan schonk. Ik heb vaak 20 kilometer gelopen zonder eten of drinken en vaak 100 km of meer gefietst zonder iets meer dan water en een stuk chocolade. En net die eetgewoontes moeten er voor zorgen dat we tijdens de marathon in Roth niet zonder brandstof vallen. Desondanks blijven er nog veel vraagtekens open … maar ik, en al mijn teamgenoten, we gaan er voor. Ik heb al gemerkt dat het woord opgeven bij geen van hen in hun woordenboek staat !!!

Oops, nog iets belangrijks vergeten. Zondag was er dus de eerste uitzending van Code Roth op Focus en ondertussen staat de eerste uitzending ook op het internet. Wij hebben hier samen gekeken op Jeroens laptop en wij waren in ieder geval heel enthousiast. Wij zijn vermoedelijk ook een klein beetje bevooroordeeld vermoed ik. Maar als ik dan kijk naar de vele positieve smsjes die we allemaal kregen en ook de berichten die via bijvoorbeeld facebook binnenstroomden, moeten toch nogal wat mensen gekeken hebben en het ook leuk gevonden hebben. Volgende zondag dus het vervolg ! Voor hen die het gemist hebben of die nog eens willen kijken : http://www.focus-wtv.tv/code-roth

En nu is het middernacht, bedtijd ! Aangezien we hier in de caravan geen wifi hebben, zal ik deze blog morgenochtend tijdens het ontbijt in het restaurant doorsturen. De teller zal dan dus op 30 dagen staan, een heel eind van de meer dan 200 waarmee ik deze blog begon. Maar ondertussen heel dicht bij de droom die ik als kleine jongen had en in mijn eerste blog beschreef …

07-06-2012 om 08:31 geschreven door Peter Code Roth II  

Nog 31 dagen … en na een week stage in de Ardeche begin ik zo langzamerhand de vermoeidheid te voelen ! En er volgen nog 3 intensieve dagen voor we zondag naar huis gaan.

Vorige week donderdag, zijn we dus hier in Camping Le Pommier, in de Ardeche aangekomen en dat op uitnodiging van Vacancesoleil. Ik was, na een tocht van een 950 km, hier als eerste aangekomen en had me al snel geïnstalleerd in de ruime stacaravan die we elk ter beschikking gekregen hebben.

Korte tijd later kwamen ook Sabine en Jan aan, die Danielle , Annelies en Chantal hadden meegenomen. Tijdens een korte bespreking besloten we dat de dames gingen shoppen en dat Jan en ik op zoek zouden gaan naar zwemwater, naar een leuk restaurant voor later in de week en ook het loopparcours zouden verkennen en het met pijlen zouden markeren.

Zwemwater vinden bleek niet zo makkelijk te zijn. We hadden natuurlijk een 25m zwembad hier op het domein maar ieder van ons vindt het leuker om in open water te gaan zwemmen. Na een lange zoektocht hebben we dan eindelijk, in het dorpje Ruons, een stuk van een kleine 2 kilometer gevonden, waar de Ardeche breed en rustig is. We konden er ook relatief makkelijk bij het water ondanks dat de rivier daar in een diepe kloof ligt. Echt idyllisch om te zwemmen !

In het pittoreske Balazuc hadden we al snel een tof restaurantje gevonden en daarna gingen we het loopparcours verkennen. Jan had, doordat Luc pas een dagen later kon komen, fietsroutes en een loopparcours voor ons uitgezocht en uitgestippeld. Hij had er erg veel werk aan besteed en alles mooi uitgeprint op een kaart en in Google Earth. Maar op een Google Eart foto zie je natuurlijk niet hoevel het bergop en bergaf gaat en dat bleek behoorlijk veel te zijn. Nu ja, het alternatief was rondjes van een 600 m op de camping lopen waar het een beetje vlak is. Daar had niemand zin in.

Daarna zijn we nog snel even een beklimming gaan verkennen voor de fietstocht omdat die op de kaart als ‘onverharde’ weg werd aangegeven maar vooral de afdaling erna was te gevaarlijk om die met de fiets te nemen. Afgekeurd dus.

Toen we terug bij onze caravans aankwamen, waren Nico, Wim en Peter ook aangekomen. En de aperitief stond ook al klaar !  Voor het avondeten, de voor sporters ‘verplichte’ spaghetti, had Patrick, de man van Danielle, heerlijke saus klaargemaakt en die meegegeven ! Was echt heel lekker ! Bedankt Patrick !

De volgende morgen stond onze eerste fietsrit van 80 km op het programma. De eerst kilometers liepen langs de drukke nationale maar daarna doken we al snel de velden in waar een heerlijk glooiend parcours op ons lag te wachten. Met af en toe een kort en pittig klimmetje in ! Zalig fietsen ! En ook af en toe een korte pauze om onze drankbussen weer te vullen want de zon zorgde ervoor dat we een stuk dorstiger waren dan als we in België met de fiets op pad gaan.

Jammer genoeg hadden we ook de eerste ‘panne’. Peter Callants ‘derailleur’ was in zijn wiel vastgelopen zodat die op 20 km van het einde de volgwagen moest opzoeken.

Na een korte lunch zijn we dan de Ardeche gaan opzoeken voor onze eerste zwemkilometers. Voor mij zijn er dat uiteindelijk meer dan 5,5 geworden. Immers, na de eerste 4 kilometer, wilden de meeste mannen de wal terug opzoeken terwijl de dames nog een ‘lusje’ meer wilden zwemmen. Omdat toch iemand de eer van de mannen moest hooghouden, ben ik dan maar gevolgd. Ik had beter moeten weten. Onze dames zijn stuk voor stuk heel goede zwemmers en ik heb het echt lastig gehad om ze min of meer bij te houden.

Gelukkig volgde daarna een leuke apero in een cafeetje daar vlakbij. Ik had er een Perrier besteld en bleek daarmee een van de duurste vogels te zijn. Een glas wijn of een Ricard waren immers niet eens de helft van de prijs van een Perrier. Vreemd land, Frankrijk …

Zaterdagmorgen stond eerst een ‘nuchtere’ ochtendloop van 8 km op onze agenda, daarna een fietstochtje van 120 km. Dat loopparcours, dat we 2 dagen voordien, met de auto hadden verkend, viel toch redelijk zwaar uit en ik vreesde voor ’s anderendaags want dan moesten we 24 km lopen. Bovendien was de ronde geen 8 maar 9 kilometer en lag het laagste punt op 300 m terwijl het hoogste punt op 400 m lag. Zware kost dus. Maar die morgen ging dat gelukkig nog redelijk vlot.

De fietstocht van 120 km, die Jan had uitgekozen, voor de namiddag, was een heuse bergrit met daarin onder andere een beklimming van 25 kilometer. Helemaal mijn ding dus ! Ik heb echt van de beklimmingen genoten, van de prachtige uitzichten, van de snelle afdalingen. En hoewel ik bergop goed vooruit kom, ben ik in die afdalingen bij de traagsten van de groep. De dagen dat ik zonder vrees aan 75 km/uur van de Mont Ventoux naar beneden ‘vloog’ zijn al een tijdje achter de rug. Op de 2^de beklimming van de dag had ik ook even een dipje. Alhoewel het niet echt stijl was, was er wel een heel strakke wind en moest ik op 3 km van de top Wim laten gaan. Na sommige bochten stond ik van de wind gewoon bijna stil. De 2 kleine beklimmingen die verder nog volgenden, ‘muggenbeten’ volgens Jan, gingen dan wel weer goed ondanks dat die langer uitvielen dan Jan voordien ingeschat had. Al met al een geslaagde trainingstocht.

Ondanks dat we pas heel laat in de Camping arriveerden, zijn onze dames onmiddellijk de keuken ingedoken om voor ons een heerlijke pasta met spinazie en zalm klaar te maken ! Superlekker en na 3 volle borden was ik meer dan voldaan. De ijscrème die daarna volgde was ideaal voor de ‘vertering’.

Zondag dus de gevreesde 24 km. Het was ook de eerste keer dat ik meer dan 21 km moest lopen en dat dan onmiddellijk op deze zware rondes. Gelukkig waren de Franse weergoden ons ook gunstig gezind. De zon en de warmte hadden plaats gemaakt voor een lichte regen en frisse temperaturen, dat wil zeggen een 20° ongeveer. Omdat de ronde 9 km was en we ‘maar’ 24 km moesten lopen, konden we ofwel na 3 km op de laatste ronde rechtsomkeer maken, ofwel de rest uitwandelen, ofwel … ik zou wel zien wat het ging worden.

Ik ben heel rustig beginnen lopen, deze keer niet geprobeerd om iemand te volgen, gewoon op mijn gemak om te vermijden dat ik de man met de hamer zou tegenkomen. Wim en Sabine, die net voor me vertrokken waren heb ik gewoon laten lopen, en toen Jan en Danielle me voorbij vlamden, ben ik ook gewoon mijn eigen tempo blijven lopen. En die eerste ronde verliep heel goed. De laatste anderhalve kilometer die redelijk bergop liep, ging verassend makkelijk zelf. Mijn 2^de ronde ben ik iets sneller beginnen lopen en ook dat ging vlot. 1 minuut sneller zelf dan de vorige ronde. Bij het ingaan van de laatste ronde ging Nico me voorbij. Even gingen mijn gedachten terug naar de laatste ronde in Leuven waar Nico in die laatste ronde steeds sneller en sneller ging lopen. En ja , ook nu liep hij soepel van me weg. Na een paar kilometer was hij zelf helemaal uit mijn zicht verdwenen.

Ik had me eigenlijk al vanaf het begin voorgenomen om de 3 rondjes uit te lopen, in plaats van te stoppen na 24 km, als ik me goed voelde natuurlijk. Daarom was ik ook heel rustig vertrokken. En zie, toen ik voor de derde keer de laatste slotbeklimming begon, zag ik een paar honderd meter voor me Nico terug. Ik ben dus de laatste helling echt naar boven gespurt (nu ja, spurten kon je dat eigenlijk niet nemen maar het voelde zo aan) om Nico nog te pakken te krijgen. En het is me ook bijna gelukt. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat hij eigenlijk gestopt was met lopen na 24 km en de rest wou uitwandelen maar dat hij het, door de regen, koud kreeg en terug was beginnen lopen. Anders had ik hem hoogstwaarschijnlijk nooit meer teruggezien. Ik was trouwens niet de enige die de 27 km gelopen had. Ook Danielle en Jan hadden de 3 volle rondes afgelegd.

Na nog een bezoekje aan de Ardeche voor de nodig zwemkilometers, stond er die avond heerlijk kip met currie en rijst op het menu, à la facon de Danielle ! Heerlijk !  Zelf nu ik weet dat er appel en banaan in de saus zat … Die avond zijn ook Luc en Jeroen gearriveerd. Voortaan moesten we dus opletten met wat we zeiden of deden want misschien was Jeroen aan het filmen of keek de coach toe … ja, ik overdrijf nu hoor. Ik denk niet dat het er met hen minder spontaan aan toe ging !

Maandag 80 kilometer op de fiets langs de mooiste plekje van de Ardeche. Jammer genoeg zonder Annelies die ziek in haar caravan achterbleef. Eerst ging het via Balazuc naar de Gorges d’ Ardeche. Ier en daar werd halt gehouden zodat Pascale, de fotografe en Jeroen mooie beelden konden maken. Dat pauzeren was trouwens niet helemaal naar wens van onze coach. Die zag ons liever meer op de fiets en minder langs de kant van de weg. Ook in het parcours een paar pittige beklimmingen. Leuk en soms frustrerend. Leuk omdat ik, op 1 steile beklimming na, met mijn tijdritfiets toch erg makkelijk naar boven  ging. Frustrerend om te zien soms hoe Luc soms dubbel zo snel naar boven ‘danste’. En dan hadden we het beste nog niet gezien. Na de laatste helling van de dag waarschuwde Luc ons voor de zeer slechte staat van de weg van de afdaling en wees ons er op vooral heel voorzicht af te dalen want het zou zonde zijn mocht nu iets misgaan … Nu ja, aangezien ik toch geen held in afdalen ben, kon hij daar bij mij op rekenen. Ook bij de anderen. En dan komt mij in volle afdaling plots een auto voorbijgevlogen … met op 2 meter daarachter Luc ! En dat ondanks kiezelstenen, putten, gras en nog andere dingen die niet op een weg thuishoren op ons pad. Echt fantastisch om hem op een fiets te bewonderen !

Het fietstochtje viel dus zwaarder uit dan gepland en van zwemmen is nadien niet veel meer in huis gekomen. We hebben allemaal wel een paar baantjes gezwommen hier in het zwembad zodat Pascale foto’s kon nemen maar meer niet.

’s Avonds zijn we dan voor het eerst uit gaan eten, in een leuke restaurantje in Balazuc. We hebben die avond wel geleerd dat Nico niet op zijn vingers kan fluiten terwijl sommige dames dat wel kunnen en dat je een Franse serveuse best niet roept door op je vingers te fluiten.

Mijn volgende training wacht alweer op me : 4 kilometer zwemmen in de Ardeche waardoor ik mijn verslag nu niet verder kan afmaken, maar wees gerust. Vandaag of vrijdag vind ik misschien nog wel een gaatje om verder te vertellen. Morgen niet want dan staan er 180 km op de fiets op het programma. Tot gauw …

06-06-2012 om 16:52 geschreven door Peter Code Roth II