Nog 31 dagen … en na een week stage in de Ardeche begin ik zo langzamerhand de vermoeidheid te voelen ! En er volgen nog 3 intensieve dagen voor we zondag naar huis gaan.

Vorige week donderdag, zijn we dus hier in Camping Le Pommier, in de Ardeche aangekomen en dat op uitnodiging van Vacancesoleil. Ik was, na een tocht van een 950 km, hier als eerste aangekomen en had me al snel geïnstalleerd in de ruime stacaravan die we elk ter beschikking gekregen hebben.

Korte tijd later kwamen ook Sabine en Jan aan, die Danielle , Annelies en Chantal hadden meegenomen. Tijdens een korte bespreking besloten we dat de dames gingen shoppen en dat Jan en ik op zoek zouden gaan naar zwemwater, naar een leuk restaurant voor later in de week en ook het loopparcours zouden verkennen en het met pijlen zouden markeren.

Zwemwater vinden bleek niet zo makkelijk te zijn. We hadden natuurlijk een 25m zwembad hier op het domein maar ieder van ons vindt het leuker om in open water te gaan zwemmen. Na een lange zoektocht hebben we dan eindelijk, in het dorpje Ruons, een stuk van een kleine 2 kilometer gevonden, waar de Ardeche breed en rustig is. We konden er ook relatief makkelijk bij het water ondanks dat de rivier daar in een diepe kloof ligt. Echt idyllisch om te zwemmen !

In het pittoreske Balazuc hadden we al snel een tof restaurantje gevonden en daarna gingen we het loopparcours verkennen. Jan had, doordat Luc pas een dagen later kon komen, fietsroutes en een loopparcours voor ons uitgezocht en uitgestippeld. Hij had er erg veel werk aan besteed en alles mooi uitgeprint op een kaart en in Google Earth. Maar op een Google Eart foto zie je natuurlijk niet hoevel het bergop en bergaf gaat en dat bleek behoorlijk veel te zijn. Nu ja, het alternatief was rondjes van een 600 m op de camping lopen waar het een beetje vlak is. Daar had niemand zin in.

Daarna zijn we nog snel even een beklimming gaan verkennen voor de fietstocht omdat die op de kaart als ‘onverharde’ weg werd aangegeven maar vooral de afdaling erna was te gevaarlijk om die met de fiets te nemen. Afgekeurd dus.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Toen we terug bij onze caravans aankwamen, waren Nico, Wim en Peter ook aangekomen. En de aperitief stond ook al klaar !  Voor het avondeten, de voor sporters ‘verplichte’ spaghetti, had Patrick, de man van Danielle, heerlijke saus klaargemaakt en die meegegeven ! Was echt heel lekker ! Bedankt Patrick !

De volgende morgen stond onze eerste fietsrit van 80 km op het programma. De eerst kilometers liepen langs de drukke nationale maar daarna doken we al snel de velden in waar een heerlijk glooiend parcours op ons lag te wachten. Met af en toe een kort en pittig klimmetje in ! Zalig fietsen ! En ook af en toe een korte pauze om onze drankbussen weer te vullen want de zon zorgde ervoor dat we een stuk dorstiger waren dan als we in België met de fiets op pad gaan.

Jammer genoeg hadden we ook de eerste ‘panne’. Peter Callants ‘derailleur’ was in zijn wiel vastgelopen zodat die op 20 km van het einde de volgwagen moest opzoeken.

Na een korte lunch zijn we dan de Ardeche gaan opzoeken voor onze eerste zwemkilometers. Voor mij zijn er dat uiteindelijk meer dan 5,5 geworden. Immers, na de eerste 4 kilometer, wilden de meeste mannen de wal terug opzoeken terwijl de dames nog een ‘lusje’ meer wilden zwemmen. Omdat toch iemand de eer van de mannen moest hooghouden, ben ik dan maar gevolgd. Ik had beter moeten weten. Onze dames zijn stuk voor stuk heel goede zwemmers en ik heb het echt lastig gehad om ze min of meer bij te houden.

Gelukkig volgde daarna een leuke apero in een cafeetje daar vlakbij. Ik had er een Perrier besteld en bleek daarmee een van de duurste vogels te zijn. Een glas wijn of een Ricard waren immers niet eens de helft van de prijs van een Perrier. Vreemd land, Frankrijk …

Zaterdagmorgen stond eerst een ‘nuchtere’ ochtendloop van 8 km op onze agenda, daarna een fietstochtje van 120 km. Dat loopparcours, dat we 2 dagen voordien, met de auto hadden verkend, viel toch redelijk zwaar uit en ik vreesde voor ’s anderendaags want dan moesten we 24 km lopen. Bovendien was de ronde geen 8 maar 9 kilometer en lag het laagste punt op 300 m terwijl het hoogste punt op 400 m lag. Zware kost dus. Maar die morgen ging dat gelukkig nog redelijk vlot.

De fietstocht van 120 km, die Jan had uitgekozen, voor de namiddag, was een heuse bergrit met daarin onder andere een beklimming van 25 kilometer. Helemaal mijn ding dus ! Ik heb echt van de beklimmingen genoten, van de prachtige uitzichten, van de snelle afdalingen. En hoewel ik bergop goed vooruit kom, ben ik in die afdalingen bij de traagsten van de groep. De dagen dat ik zonder vrees aan 75 km/uur van de Mont Ventoux naar beneden ‘vloog’ zijn al een tijdje achter de rug. Op de 2^de beklimming van de dag had ik ook even een dipje. Alhoewel het niet echt stijl was, was er wel een heel strakke wind en moest ik op 3 km van de top Wim laten gaan. Na sommige bochten stond ik van de wind gewoon bijna stil. De 2 kleine beklimmingen die verder nog volgenden, ‘muggenbeten’ volgens Jan, gingen dan wel weer goed ondanks dat die langer uitvielen dan Jan voordien ingeschat had. Al met al een geslaagde trainingstocht.

Ondanks dat we pas heel laat in de Camping arriveerden, zijn onze dames onmiddellijk de keuken ingedoken om voor ons een heerlijke pasta met spinazie en zalm klaar te maken ! Superlekker en na 3 volle borden was ik meer dan voldaan. De ijscrème die daarna volgde was ideaal voor de ‘vertering’.

Zondag dus de gevreesde 24 km. Het was ook de eerste keer dat ik meer dan 21 km moest lopen en dat dan onmiddellijk op deze zware rondes. Gelukkig waren de Franse weergoden ons ook gunstig gezind. De zon en de warmte hadden plaats gemaakt voor een lichte regen en frisse temperaturen, dat wil zeggen een 20° ongeveer. Omdat de ronde 9 km was en we ‘maar’ 24 km moesten lopen, konden we ofwel na 3 km op de laatste ronde rechtsomkeer maken, ofwel de rest uitwandelen, ofwel … ik zou wel zien wat het ging worden.

Ik ben heel rustig beginnen lopen, deze keer niet geprobeerd om iemand te volgen, gewoon op mijn gemak om te vermijden dat ik de man met de hamer zou tegenkomen. Wim en Sabine, die net voor me vertrokken waren heb ik gewoon laten lopen, en toen Jan en Danielle me voorbij vlamden, ben ik ook gewoon mijn eigen tempo blijven lopen. En die eerste ronde verliep heel goed. De laatste anderhalve kilometer die redelijk bergop liep, ging verassend makkelijk zelf. Mijn 2^de ronde ben ik iets sneller beginnen lopen en ook dat ging vlot. 1 minuut sneller zelf dan de vorige ronde. Bij het ingaan van de laatste ronde ging Nico me voorbij. Even gingen mijn gedachten terug naar de laatste ronde in Leuven waar Nico in die laatste ronde steeds sneller en sneller ging lopen. En ja , ook nu liep hij soepel van me weg. Na een paar kilometer was hij zelf helemaal uit mijn zicht verdwenen.

Ik had me eigenlijk al vanaf het begin voorgenomen om de 3 rondjes uit te lopen, in plaats van te stoppen na 24 km, als ik me goed voelde natuurlijk. Daarom was ik ook heel rustig vertrokken. En zie, toen ik voor de derde keer de laatste slotbeklimming begon, zag ik een paar honderd meter voor me Nico terug. Ik ben dus de laatste helling echt naar boven gespurt (nu ja, spurten kon je dat eigenlijk niet nemen maar het voelde zo aan) om Nico nog te pakken te krijgen. En het is me ook bijna gelukt. Eerlijkheidshalve moet ik eraan toevoegen dat hij eigenlijk gestopt was met lopen na 24 km en de rest wou uitwandelen maar dat hij het, door de regen, koud kreeg en terug was beginnen lopen. Anders had ik hem hoogstwaarschijnlijk nooit meer teruggezien. Ik was trouwens niet de enige die de 27 km gelopen had. Ook Danielle en Jan hadden de 3 volle rondes afgelegd.

Na nog een bezoekje aan de Ardeche voor de nodig zwemkilometers, stond er die avond heerlijk kip met currie en rijst op het menu, à la facon de Danielle ! Heerlijk !  Zelf nu ik weet dat er appel en banaan in de saus zat … Die avond zijn ook Luc en Jeroen gearriveerd. Voortaan moesten we dus opletten met wat we zeiden of deden want misschien was Jeroen aan het filmen of keek de coach toe … ja, ik overdrijf nu hoor. Ik denk niet dat het er met hen minder spontaan aan toe ging ! :wink:

Maandag 80 kilometer op de fiets langs de mooiste plekje van de Ardeche. Jammer genoeg zonder Annelies die ziek in haar caravan achterbleef. Eerst ging het via Balazuc naar de Gorges d’ Ardeche. Ier en daar werd halt gehouden zodat Pascale, de fotografe en Jeroen mooie beelden konden maken. Dat pauzeren was trouwens niet helemaal naar wens van onze coach. Die zag ons liever meer op de fiets en minder langs de kant van de weg. Ook in het parcours een paar pittige beklimmingen. Leuk en soms frustrerend. Leuk omdat ik, op 1 steile beklimming na, met mijn tijdritfiets toch erg makkelijk naar boven  ging. Frustrerend om te zien soms hoe Luc soms dubbel zo snel naar boven ‘danste’. En dan hadden we het beste nog niet gezien. Na de laatste helling van de dag waarschuwde Luc ons voor de zeer slechte staat van de weg van de afdaling en wees ons er op vooral heel voorzicht af te dalen want het zou zonde zijn mocht nu iets misgaan … Nu ja, aangezien ik toch geen held in afdalen ben, kon hij daar bij mij op rekenen. Ook bij de anderen. En dan komt mij in volle afdaling plots een auto voorbijgevlogen … met op 2 meter daarachter Luc ! En dat ondanks kiezelstenen, putten, gras en nog andere dingen die niet op een weg thuishoren op ons pad. Echt fantastisch om hem op een fiets te bewonderen !

Het fietstochtje viel dus zwaarder uit dan gepland en van zwemmen is nadien niet veel meer in huis gekomen. We hebben allemaal wel een paar baantjes gezwommen hier in het zwembad zodat Pascale foto’s kon nemen maar meer niet.

’s Avonds zijn we dan voor het eerst uit gaan eten, in een leuke restaurantje in Balazuc. We hebben die avond wel geleerd dat Nico niet op zijn vingers kan fluiten terwijl sommige dames dat wel kunnen en dat je een Franse serveuse best niet roept door op je vingers te fluiten.

Mijn volgende training wacht alweer op me : 4 kilometer zwemmen in de Ardeche waardoor ik mijn verslag nu niet verder kan afmaken, maar wees gerust. Vandaag of vrijdag vind ik misschien nog wel een gaatje om verder te vertellen. Morgen niet want dan staan er 180 km op de fiets op het programma. Tot gauw …