Nog 22 dagen … en waar zal ik beginnen. Misschien bij het ‘ritje’ van 180 km dat we moesten rijden de dag na mijn laatste blog.  3 rondjes van 60 km over een hellend parcours hadden we uitgekozen zodat we na iedere ronde onszelf konden bevoorraden met de nodige isotone drankjes en gels. Bovendien hadden mijn teamgenoten me de avond voordien er nog eens nadrukkelijk op gewezen dat we ‘rustig’ zouden rijden. xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

En wij dus op weg, en ik moet bekennen dat ik precies toch wel zware benen had die eerste kilometers. Maar van ‘rustig’ rijden is nooit geen sprake geweest dus ! Nico had zich onmiddellijk op kop gezet en ondanks de sterke tegenwind deed hij dat 30 kilometer lang aan een heel hoog tempo (misschien leest Luc de volgende paragrafen beter niet mee). Ik ben heel even naast hem gaan fietsen om hem te vragen of hij van plan was om slechts 1 rondje te fietsen of toch de 3 ronden zoals gepland.

Na 30 km kregen we de wind in de rug maar ging het gestaag bergop. Meer mijn terrein en ondertussen waren blijkbaar mijn benen ook wakker geworden.  Dus bepaalde ik op dat deel min of meer het tempo. De eerste ronde zat er dus heel snel op en we hadden een gemiddelde gehaald van 30 km/u. Dat tot onze verbazing want we waren er min of meer van uitgegaan dat we een gemiddelde van 25 zouden halen. Dat gemiddelde zou wel heel snel zakken, daarvan waren we overtuigd.

Over de 2^de ronde valt niet zoveel te zeggen. Ieder van ons nam een deel kopwerk voor zijn rekening en na 120 km was het gemiddelde opgelopen tot 30,5 km/u. Ja ja, ‘rustig’ rijden noemen ze dat. Ik had het op voorhand moeten weten als je met 4 ‘haantjes’ op de fiets stapt !

Voor het begin van de 3^de ronde had ik me op kop gezet maar na een goede 20 kilometer vond Peter Callant dat het blijkbaar nog niet snel genoeg ging en verhoogde het tempo nog eens en dat terwijl we al 140 km in de benen hadden. Maar het kon nog ‘beter’. Op 25 kilometer van het einde vond Wim dat het tijd was om zijn duivels te ontbinden. Op een licht hellend stuk demarreerde hij plots  met Nico mooi in zijn wiel. Omdat ik wist dat er nog steilere stukken aankwamen dacht ik dat hij die demarrage niet echt meende maar niets bleek minder waar ! Kilometers lang bleef hij dat hoge tempo aanhouden en was ik gedoemd tot achtervolgen. Met veel moeite ben ik weer in hun wiel geraakt. Toen het ook iets meer bergop ging, kon ik weer zelf het tempo bepalen, iets wat mij beter ligt.

Het resultaat van dat alles : 184 km met een gemiddelde van 31 km/u terwijl we toch 1400 hoogtemeter geklommen hadden. Had ik eigenlijk nooit voor mogelijk gehouden !  Als mijn benen de volgende dagen maar niet zouden protesteren tegen al die ‘spielereien’.

En de volgende test kwam er ’s anderendaags al aan :  24 km lopen. Ondertussen waren we al wel van de Vacancesoleil camping verhuisd naar een prachtige chambres d’hôtes in de buurt van Allan :  www.moulinmariman.fr . Een prachtige locatie ! Vandaaruit zouden we, op uitnodiging van Callant Verzekering, de Mont Ventoux aanvallen.

Maar eerst dus die 24 km lopen na die zware 180 km op de fiets. Wim had daarvoor een parcours van 6 km uitgestippeld dat we 4 keer zouden lopen. En dat ging tot mijn grote verbazing redelijk vlot. Na een eerste heel rustige ronde die Nico, Wim en ik samen liepen, liet ik hen gaan om mijn eigen tempo te lopen (en een korte sanitaire stop). Ronde 2 en 3 gingen iets sneller dan de eerste maar wel allebei even snel. Ronde 4 ging dan nog een stuk sneller maar Wim en Nico heb ik nooit meer gezien. Die hadden nog een heel stuk sneller gelopen. Vooral Nico moet een zeer goede laatste ronde gelopen hebben waar hij , ondanks dat sommige stukken licht bergop gingen, stukken sneller liep dan 14km/uur. Hij start altijd heel rustig en traag maar eens op gang is er geen stoppen meer aan !

De rest van de middag hebben we wat gerelaxt en kennis gemaakt met de andere genodigden die mee de Ventoux zouden beklimmen. Daar waren trouwens ook 2 dames bij. Verder waren ook vader en zoon Illegems van de partij. Etienne, de vader, is verzorger bij Topsport Vlaanderen en heeft er al een lange carriere in het wielrennen opzitten.  Hij is ook een waterval van boeiende verhalen. Ken, de zoon, is mecanicien bij de Belgische Wielerbond, en eliterenner zonder contract. Hij heeft trouwens stuk voor stuk al onze fietsen nagezien, op punt gesteld en gewassen. Aan de fiets zou het dus niet liggen.

Aan tafel werden algauw inschattingen gemaakt over wie morgen op de Ventoux wat zou gaan doen. En hoe meer de rosé vloeide, hoe stouter de voorspellingen. Voor mij gelukkig enkel spuitwater !

Met 6 zijn we de volgende morgen, onder leiding van Wim, vanuit Allan vertrokken, op 70 km van Bedoin. Uiteraard was Nico daar ook bij zodat Code Roth heel goed vertegenwoordigd was bij de vroege vogels. De rest zou vertrekken vanuit Tulette, op 35 km van de voet van de kale berg. In geen tijd waren wij in Tulette want er stond een heel strakke wind in de rug en één klein klimmetje kon ons nauwelijks vertragen. Dat was eerder een leuke opwarming. Met de ganse groep reden we dan naar Malaucène. Vandaaruit zouden Peter Callant en Christine de Ventoux oprijden en ons boven op de top terugvinden. Wij reden verder naar Bedoin over de Col de la Madeleine. Niet de beroemde alpencol maar een klein heuveltje waar je de benen al eens kan opwarmen en testen. En bij mij ging dat heel vlot.

In Bedoin werd nog eens gestopt om alle tanks weer bij te vullen. En dan op naar de top … en ik wist niet wat me overkwam. Wim ging er als een speer vandoor, Ken vloog me voorbij met een drietal anderen in zijn wiel. Ken, als eliterenner, ging voor een heel scherpe tijd, dus hem volgen zou gekkenwerk zijn maar op de relatief vlakke aanloop even mijn wagonnetje aanpikken, leek me een goed idee. Wim hadden we al snel ingehaald maar na een 2-tal kilometer heb ik Ken, en nog 1 onbekende fietser laten gaan omdat ik me anders zou opblazen. De volgende kilometers waren nog niet echt steil en ik fietste gewoon mijn eigen tempo. Toen ik omkeek zag ik tot mijn verbazing maar 1 iemand in mijn wiel zitten, Wim 2, een professor in sportmarketing. Wim 1, zat op een paar honderd meter met nog iemand bij zich.

Voor mij begint de klim naar de Ventoux pas echt in St Estefe waar je een scherpe bocht maakt om in het bos uit te komen. Daar wordt het steil en stopt het niet meer tot aan Chalet Renard met steil zijn. En daar reed ik dan, op kop (als we even Ken vergeten want die is buiten categorie) met de Prof in mijn wiel. En normaal stoort me dat niet maar telkens weer kwam hij heel ostentatief even naast me rijden om te tonen ‘kijk, ik ben er nog’ alsof hij me wou uitdagen … Dus nam ik de handschoen op en een paar kilometer lang versnelde ik telkens weer, gaf alles wat ik had. En uiteindelijk, op een heel steil stuk, was ik alleen.  Al gauw had ik een gat van een paar honderd meter maar vanaf dat moment kon ik een goed gelijkmatig tempo rijden. Het werd, nu ik alleen was, enkel maar makkelijker ondanks dat het steil bleef. Dat Cindy en Eva ook hier op de flanken van de Ventoux ons langs de kant van de weg aanmoedigden en van drank voorzagen, maakte de calvarietocht iets dragelijker.

Ook de onbekende renner, die met Ken meegegaan was toen ik loste, ook een belg trouwens, reed ik voor Chalet Renard voorbij. In tegenstelling tot andere keren dat ik de Ventoux beklom en mijn kilometertellertje vaak 5km/u of 6 km/u vertoonde, ging hij nu zelden of nooit onder de 10. Trainen helpt blijkbaar !

Aan Chalet Renard nam ik even de tijd voor een gel en kreeg ik van Etienne in het voorbijrijden nog een drinkbus en ging ik op weg voor wat normaal de lastigste kilometers van de klim zijn.  Maar vandaag dus niet. Maar ik had ook het gevoel dat ik tijdens die laatste steile kilometers precies een stuk gerecupereerd was. Een heel vreemde gewaarwording. Ook omdat er geen wind was zoals normaal gingen die laatste kilometers tussen de stenen heel makkelijk. Ik had ook gezien dat ik een redelijk grote voorsprong had op mijn eerste achtervolgers dus daar moest ik me ook niet teveel zorgen over maken. Nadien bleek dat ze me blijkbaar dichter op de hielen zaten dan ik dacht. Achteraf heb ik ook vastgesteld dat ik die laatste kilometers met een relatief lage hartslag gereden heb, een stuk lager dan in het bos in ieder geval, en dat terwijl ik hier nooit meer trager dan 12 km/u gereden heb, op de laatste steile kilometer na.

1.41.00 was het verdikt !!! (Ter informatie : Ken was in 1u21 min bovengekomen. Een klasse apart dus) En dat terwijl ik nog nooit onder de 2 uur de Ventoux ben opgereden ! Ikke heel blij dus ! Nauwelijks een minuut later waren ook Wim 1 en Wim 2 boven. Waarna de rest één voor één binnendruppelden. Hoe diep iemand kan gaan bleek toen één van ons helemaal in krampen bovenkwam . Meer dan 45 minuten is hij helemaal verkrampt en met veel pijn op de grond blijven liggen, ondanks de goede zorgen van Etienne.

Maar mijn meeste bewondering gaat toch uit naar Christine. Die is via Malaucène naar boven gereden, zeker zo steil als via Bedoin, nauwelijks 3 maanden na een heupoperatie ! Chapeau !!!  Voor het meest hilarische moment zorgde Marc, haar man. Toen we boven waren wou hij haar als een echte gentleman tegemoet rijden dus reed hij naar beneden … via de verkeerde kant !

Na de afdaling naar Malaucène en 120 km in totaal gereden te hebben, zat voor mij mijn stage er op. Een paar zijn nog met de fiets helemaal naar Allan teruggekeerd maar veel plezier hebben ze daar niet aan beleefd. Eerst en vooral zijn ze nog een stuk verkeerd gereden en bovendien mocht iemand 2 van hen met de auto gaan ophalen omdat iemand krampen had. Voor mij was het goed geweest !

Ik ben nog dezelfde avond na een heerlijk diner naar huis gereden. In de Moulin Mariman was die avond een modedefilé met 300 gasten en het beloofde zeer laat te worden en aangezien ik na 10 dagen vroeg thuis wou zijn op zondag leek me dat de beste oplossing. Wel heb ik blijkbaar een leuk feestje gemist met Miss France 2010. Iemand is naar het schijnt zelf nog in het zwembad beland of was dat een vroege zwemtraining Wim  ???

Van mijn sportloze zondag heb ik echt geprofiteerd ! Een dagje echt lui zijn deed ook wel eens deugd na 10 dagen met 15 km zwemmen, 80 km lopen en 727 km fietsen met 10.000 hoogtemeters klimmen.

En deze week is een rustige aanloopweek naar de triathlon van Brugge op zaterdagavond. 1 keer fietsen, 2 keer een kort stukje lopen en 2 keer gaan zwemmen. Meer niet. Dat laat ook nog eens tijd om een beetje te werken. Wel stond nog een fietstest op het programma gisteren. Luc leek wel tevreden met de test. Maar hij vertelde me nog maar eens dat hij wel bezorgd is dat ik tijdens het fietsen in Roth te fel van start zou gaan ! Vermoedelijk niet helemaal onterecht, zeker als je het relaas hierboven leest maar in mijn ogen kan je dat ook niet vergelijken. Ik ga vermoedelijk in Roth ook niet op mijn snelheidsmeter kijken maar eerder op mijn hartslagmeter kijken tijdens het rijden.

Maar morgen nu eerst de triathlon hier in Brugge. Wat ik me van de uitzendingen van Code Roth van vorig jaar herinner is dat de meesten met hun tijd ietwat , of zelf zwaar teleurgesteld waren en dat Luc daarop toen zei dat dat normaal was doordat ze trainden op uithouding , niet om een ‘korte’ krachtsinspanning te leveren.  Ik ben dus eens benieuwd naar wat mijn ‘korte’ inspanning zal opleveren. Tenzij het regent, want dan ga ik het heel rustig aanpakken. Het is immers niet meer het moment om nu door een valpartij alles letterlijk en figuurlijk in het water te zien vallen.

Vandaag vroeg mijn zus me trouwens nog of ik het nog niet beu was al dat sporten. Is ze nu helemaal gek geworden ??? Tuurlijk niet ! Nu Roth zo dichtbij komt, wordt de honger alleen maar groter en ik kijk onder andere ook uit naar onze looptraining van meer dan 30 km volgende week donderdag. Ik ben benieuwd hoe ik dat ga verteren.  

O ja, voor hen die ons in Brugge komen aanmoedigen : we starten in de eerste waves , bij de pro’s !!!