Nog 72 dagen … en een live verslag vanuit Lanzarote.

We zijn momenteel op stage met het ganse Code Roth team in Club La Santa, samen met nog een hele hoop andere atleten en sporters die door Luc getraind worden. Een toffe bende ! Ook Focus TV is mee om onze belevenissen vast te leggen.

De trainingen hier, en vooral het weer, vormen een aangename afwisseling op het weer in België. Vorige donderdag bijvoorbeeld was ik na een fietstocht van 60 km met veel wind, regen en hagel als een verzopen konijn teruggekomen en werd door Tom spontaan begroet met ‘zie hem daar, en zelf nu nog is hij aan het lachen’. Het woord ‘zot’ heeft hij niet uitgesproken maar stond duidelijk tussen de regels te lezen. Nu ja, misschien had hij wel gelijk, ik had me wel geamuseerd maar gek is het in ieder geval een beetje. En aangezien er voor zondag, in hetzelfde weer, 120 km fietsen in groep in de streek van Veurne op de kalender stond, stuurde ik Luc een mail. Of we zondag niet beter de 10 Miles in Antwerpen konden lopen als training ? Anderhalf uur in de regen lopen leek me leuker dan 5 uur in de regen fietsen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Zo een mail stuur ik dus niet meer ! Heel snel had ik antwoord dat we wel trainen voor een Ironman en we ons dus niet laten afschrikken door een beetje regen en wind ! Trouwens, voegde hij eraan toe, wie zin had, kon, na de 120 km, met hem nog naar Brugge terug meefietsen ! Iets om over na te denken dus …

Voor het echter zondag was, had Team Code Roth 2 op vrijdagavond nog een afspraak voor een uurtje spinning in de Paramount in Brugge. Dat diende vooral om onze officiële kledij en de fietsen eindelijk voor te stellen. En de kledij was er inderdaad, de fietsen jammer genoeg nog niet ! De outfits zien er wel heel leuk uit. Na deze week hier in Lanzarote moet ik wel 1 deftige foto ervan hebben die ik hier dan aan jullie kan/durf tonen.

De volgende dag zat ik al om 6.30u op de fiets om 80 kilometer af te leggen. Later ging niet want bij ons stonden open deurdagen op het programma en ’s avonds de Blue & White party in Knokke. De 80 km zijn er uiteindelijk 90 geworden. Je zou toch verwachten dat ik ondertussen mijn weg op de fiets al een beetje ken, maar dat blijkt dus niet waar te zijn.

Na een korte nacht, verzamelden we dan om 8.15u in Veurne voor een tocht door de Moeren van 120 km. Wim was mij in Brugge komen ophalen want de uitdaging die Luc in zijn mail gezet had, speelde uiteraard nog door mijn hoofd. Met 8 zijn we op pad gegaan. De harde wind was er zoals voorspeld maar verder viel het weer goed mee. 1 echte bui hebben we over ons gekregen maar verder bleef het als bij wonder droog. Op de stukken recht tegen wind zette Luc zich steeds op kop en konden we in zijn wiel, allemaal mooi op 1 rij, onze kilometers afmalen. En dat tegen 26 à 27 km per uur. Met de wind mee ging het dan nooit onder de 30 en vaak een heel stuk erboven.

Toen ik hem nadien vroeg of hij nu aan zijn normale trainingstempo gereden had, bevestigde hij dat. ‘Zeker tegen wind, mooi aan een hartslag die onder de 110 blijft’ Toe in dat hoorde, viel ik bijna van mijn fiets. Om hem in zijn wiel te kunnen volgen, netjes uit de wind, lag mijn hartslag al een pak hoger. Had ik zelf dat tempo, met mijn neus in de wind, moeten rijden, dan had ik zeker een hartslag van rond de 160 gehad, vermoed ik.

Na de 120 km ben ik dus meegereden met Luc naar Brugge, als enige ‘vrijwilliger’. We hadden nu wel het geluk dat we de wind vol in de rug hadden of rechts achter. Behalve in de laatste kilometers ging het steeds tussen de 35 en 40 km/uur. Een hoger gemiddelde haalde ik nooit over zo een afstand ! Ik moet toegeven, ik ben wel niet uit zijn wiel geweest ! Normaal gezien zou ik niet fier zijn om dat te vertellen maar nu ben ik eerder trots dat ik kon volgen.

Na afscheid genomen te hebben van Luc in Brugge, na 175 km, zette ik koers naar de garage waar mijn auto stond. Ik had echter een dilemma. Ik moest ’s anderendaags met de trein naar Brussel om met een auto terug te komen. Om geen 2 auto’s in Knokke te hebben, ben ik dan maar met de fiets, en nog steeds wind in de rug, naar Knokke  verder gereden. 196 km in totaal met een gemiddelde van 31km/uur ! Nooooooit gedacht dat ik dat ooit zou kunnen en ik voelde me echt wel goed toen ik thuiskwam.

Ondertussen zijn we een halve week verder en zit ik hier in Lanzarote. Gisteren zijn we aangekomen en stonden er al onmiddellijk 2 trainingen op het programma : 40 km fietsen en 6 km lopen. Beiden om het parcours van de kwarttriathlon van zaterdag te verkennen. Dat fietsen zal een zware dobber worden. Niet zozeer door de 250 m hoogteverschil die we moeten overbruggen maar wel door de wind. Na het keerpunt halverwege gaat het dus gedurende 7 km bergaf maar recht tegen de wind in waardoor je echt bijna nauwelijks vooruit komt. Natuurlijk hebben Wim en ik on laten verleiden om eens echt te testen en goed door te rijden. Dat was een goede les voor zaterdag. Zo hebben we geleerd dat we ons in de eerste helft, die nochtans vooral bergop loopt, beter een beetje sparen.

Tja, de triathlon op zaterdag is natuurlijk enkel een ‘training’ maar ik geloof niet iemand van ons zich echt zal sparen. Ik zeker niet, dat wil ik nu al toegeven, ik ken mezelf. Het valt me in groep ook steeds moeilijk om bijvoorbeeld rustig te lopen , iets waar ik dan als ik alleen loop geen probleem mee heb. Vreemd hé. Tijdens de looptraining deze morgen viel dat nog mee. Samen met Danielle en Wim ging het redelijk rustig, maar gisterenavond was het ‘maar’ 6 km lopen en kon ik het niet laten de veel snellere lopers toch te volgen. Dat ging nog redelijk vlot, tot Luc ons na 5 kilometer inhaalde en de hele groep achter hem aanging. Daar heb ik wijselijk besloten om in mijn eigen tempo verder te lopen want daar was de kans groot dat ik me om te kunnen volgen , echt kapot zou gelopen hebben.

La Santa is voor sporters trouwens een echt paradijs ! Eerst en vooral door het warme weer, maar verder ook door de infrastructuur en door het feit dat iedereen hier komt om te sporten. Je kan niet om je heen kijken zonder mensen te zien die aan het lopen, fietsen, zwemmen zijn. Ook een paar professionele sporters blijkbaar.

Het is dan ook vreemd dat ik net op zo een plaats het meest last heb van mijn ‘dieet’. Gisterenavond, voor het avondeten zijn we met een hele groep gaan aperitieven. Toen er echter 2 mensen aan onze tafel een Bacadri cola bestelden en ik hun met ijsgevulde glazen zag staan, was de verleiding heel erg groot om er zelf ook een te bestellen. Maar heb ik niet gedaan. Ik heb mezelf wel beloofd , dat als ik een goede prestatie neerzet zaterdag, ik mezelf op 1 Baco tracteer. Meer niet !

Nu ga ik eerst iets eten want straks staan er anderhalve kilometer zwemmen in de laguna op  het programma, na de ochtendloop van 8 km en een pittige zwemtraining over de middag. Als het lukt schrijf ik mijn volgende blog nog hier, na de wedstrijd. Tot dan, en ik wens iedereen een tof verlengd weekend.