Nog 47 dagen … en ben moe maar voldaan ! xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Gisteren stond dus de ½ triathlon in Leuven op ons programma. Om praktische redenen waren de meesten van ons al op zaterdag naar de studentenstad afgezakt. ’s Avonds hadden we dan ook allemaal samen afgesproken om iets te gaan eten. Pasta uiteraard ! Jan had daarvoor een tof Italiaans restaurant uitgekozen. Luc had ons op donderdag nog gewaarschuwd dat we ons niet aan onze voorgangers mochten spiegelen want die zaten om 23 u nog steeds in het restaurant te ‘feesten’. Natuurlijk doen wij zo iets niet !!! Allez, toch niet uit vrije wil … want doordat het zo druk was en tegen dat iedereen ook de kans gehad had om ook  een dessert (Ja, die Sabayon Special heeft heerlijk gesmaakt) uit te kiezen was het toch bijna 23.30u voor we terug in het hotel waren.

We hadden om 7 uur afgesproken om te ontbijten. Daarvoor had ik al min of meer alles klaar gezet : het materiaal voor de loopwissel, het materiaal voor de zwem en fietswissel, drinkbussen klaargemaakt. En alles checken en dubbel checken. Had ik thuis bij het inpakken ook al gedaan maar ik was er toch nog in geslaagd om mijn GPS/hartslagmeter thuis te vergeten alhoewel die klaar lag. Gelukkig hebben ze in Leuven een AS Adventure winkel want ‘boys without toys’, dat gaat niet hé. :wink:

Het ontbijt was eigenlijk een spijtige zaak. Daar stond een mooi ontbijtbuffet met min of meer alles op en aan en wat mochten wij eten : toast met confituur, zoveel mogelijk. Meer niet. Luc had ons immers een mail met voedingsadvies gestuurd met wat we als ontbijt het beste zouden nemen maar ook tips voor de rest van de dag, zowel voor koud als warm weer. Na het ontbijt is het bijvoorbeeld aangeraden om al een drinkbus met isotone dorstlesser te drinken. Heerlijk, na al die toast met confituur … niet dus !

Daarna zijn we onze startnummers gaan afhalen en onze loopschoenen in de wisselzone gaan droppen. En daar waren de eerste druppels van de aangekondigde regen al ! Gelukkig waren het ook de laatste want we hebben echt perfect sportweer gehad : nauwelijks wind, een flauw zonnetje, lichte bewolking af en toe ! Gelukkig niets van die zware onweders die ze niet zo ver van Leuven wel lelijk hebben huisgehouden.

We zijn dan met de fietsen de bus opgestapt naar Rotselaar. Daar ging het zwemmen door. Vreemd genoeg kwam de vijver me daar niet onbekend voor. Ja, hier had ik al eens gezwommen, voor de triathlon in Aarschot, bijna 10 jaar geleden !

Ook hier in de wisselzone moesten we weer netjes alles klaarzetten om dan langzamer hand toch een beetje nerveus te worden voor de start. Bij sommigen van mijn teamgenoten ging het iets nerveuzer dan bij anderen want eentje was zijn nummer in de auto vergeten, een andere zijn badmuts, zwembril en hartslagmeter in het hotel. Gelukkig had Jan 2 zwembrillen en badmutsen bij en leende Geert Vermeire ook zijn hartslagmeter met plezier uit.

En dan de start van het zwemmen. Met ongeveer 400 gelijk het koude water in ! Verschrikkelijk. De beelden van mijn allereerste triathlon kwamen weer even voorbij. Toen wou ik na 100 m al bijna opgeven. Ook nu was het één duwen en trekken om een beetje zwemwater te vinden, had ik problemen met mijn ademhaling … pfff … als het er zo 2,5 km zou aan toegaan dan zou dit een lange lijdensweg worden. Maar gelukkig, eens de eerste boei gerond, was er meer plaats en was het lekker zwemmen. Lekker, want de temperatuur van het water was best aangenaam eigenlijk, absoluut niet zo koud als een paar dagen voordien in de Damse vaart. Ik heb wel telkens rond elke boei een extra ‘lusje’ gezwommen om niet weer als een makreel in een school vissen te moeten vechten voor een beetje plaats. Ik moet me hierbij ook nog even excuseren bij Annelies want ik denk dat ik haar tijdens mijn eerste ronde ook even ‘gehinderd’ heb. Althans, ik denk dat zij het was want aan meer dan de kleur van de badmuts kan je niemand herkennen.

Toen ik uit het water kwam, was de eerste die ik zag onze coach. Die moedigde me aan en schreeuwde dat ik maar een minuutje achterlag op Nico en Chantal. Wisselen is niet mijn sterkste kant. Vaak ben ik bij de traagste wisseltijden en dit keer zal het niet veel beter geweest zijn. Mijn pak wilde absoluut niet meewerken maar nadien heb ik gehoord dat ook Danielle staan vloeken heeft en dat onze fanclub haar zelf heeft moeten kalmeren .

Bij het uitlopen van de wisselzone zag ik dat Annelies ook al bijna op haar fiets zat. En dan dus op weg voor 83 kilometers. En dat met specifieke orders ! Aan de hand van de kwarttriathlon en onze lactaattesten op de fiets had Luc me aangeraden om aan 31,3 km per uur te fietsen, om zo niet te vermoeid aan het lopen te beginnen. Ik had mijn Garmin daar dan ook op ingesteld, vastbesloten mij min of meer daar aan te houden. Maar het liep echt heel goed en makkelijk. Zonder echt te forceren lag ik al snel een stuk voor op mijn schema. Ik heb dan ook vlug overgeschakeld op mijn hartslagmeter om die in het oog te houden want ik wou me zeker niet opblazen tijdens het fietsen.

Al heel gauw, na nauwelijks 5 km, had ik Nico ingehaald. Net zoals in Lanzarote. In de eerst plaatselijke ronde had Ik Chantal en Jan te pakken en Danielle pas na meer dan 30 kilometers. Het was trouwens leuk fietsen vond ik. Sommigen van mijn teamgenoten hadden het parcours op zaterdag gaan verkennen en waren niet enthousiast. Ik vond het wel afwisselend met 2 nijdige hellingen, een paar mooie echt lange stukken waar je snelheid kon maken, een brede en veilige bevoorradingszone, beetje draaien en keren in de stad zelf. Kortom een beetje vanalles.

Zo een wedstrijd is ook nuttig om dingen uit te testen voor Roth. Ik had aan de achterkant van mijn zadel iets laten monteren om 2 drinkbussen en noodmateriaal in te steken. In de 2^de bocht was ik al 1 drinkbus kwijt. En het spreekt voor zicht dat ik niet gestopt ben om die terug op te pikken. In totaal ben ik dus mijn 2 eigen drinkbussen kwijtgespeeld en ook nog eens 2 drinkbussen die ik bij de bevoorrading aangenomen heb. Ook mijn materiaal voor een lekke band was ik kwijt … Typisch Peter ! Tegen Roth zal ik daarvoor toch een beter oplossing moeten hebben !

 Met een gemiddelde snelheid van 34,3 ben ik de wisselzone binnengereden, net iets meer dan wat Luc had voorgeschreven dus. Maar ik voelde me redelijk fris en zag het lopen helemaal zitten. En wat hoor ik op het moment dat ik aan mijn loopschoenen kom. Onze supporters, die net nog ‘Peter Peter’ aan het schreeuwen waren, riepen nu ‘Nico Nico’. Ik had hem 75 km geleden ingehaald maar hij zat gewoon nog steeds vlak achter me. Nog vlug een gelleke, beetje drinken, pet op mijn hoofd tegen de zon en dan op pad. Eigenlijk moest ik nog heel dringend een sanitaire pitstop maken maar toen ik langs de 2 toiletten liep in de wisselzone, doken vlak voor mij 2 andere atleten de hokjes in. Dan maar zo op pad. Luc schreeuwde me nog toe dat ik vooral niet mocht vergeten te drinken !

Mijn Garmin stond voor het lopen ingesteld op 4’56’’ per kilometer, net iets meer dan 12 km per uur. (Ja Martin, weer cijfers maar triathlon is dan ook een sport waar cijfers belangrijk zijn). Ikzelf had vooraf wel twijfels of ik dat zou kunnen volhouden. We zien wel … Na nauwelijks een paar honderd meter doken we een park in…met bomen en struiken ! Eindelijk een beetje privacy voor mijn pitstop ! En het was hoog tijd ! Al het water dat ik tijdens het zwemmen had binnengekregen (heel veel in de eerste meters) en wat ik gedronken had op de fiets, moest er uit. En toen ik me omdraaide om weer verder te lopen … de camera van Focus recht op me gericht. Ooops … dat zullen mooie beelden zijn.

En toen heb ik vermoedelijk een fout gemaakt. Die pitstop had me een 30tal seconden gekost en ik heb ze zo snel mogelijk weer willen inhalen om op schema te zitten. Daarbij heb ik ook Nico, die me tijdens mijn stop was voorbijgelopen, ingehaald.  Een andere factor die ik onderschat heb was het loopparcours zelf. Daarin zat niet enkel een steile klim van een 30m hoogteverschil maar ook vele stukken vals plat en een trappenpassage die ook krachten kosten. Na mijn eerste ronde zat ik perfect op schema ondanks dat ik ondertussen nog meer tijd had verloren met een schoen die opengegaan was. (Waar heb ik dat nog gehoord, in Lanzarotte geloof ik).

Mijn 2^de ronde voelde al een stuk zwaarder aan, en weer moest ik stoppen voor die ene schoen. Halfweg werd ik voorbijgelopen door Jan, onze marathonman. Die was echt niet bij te houden en maakte op mij de indruk dat hij op zijn gemakje aan het lopen was terwijl ik zo langzaam toch wel begon af te zien. De trappen die we 2 keer per ronde onder de ring moesten afdalen en ook weer beklimmen liepen al wat moeilijker, en de steile helling zeker. Bij de keerpunt voor de 3^de en laatste ronde zag ik ook dat Nico niet meer veraf was.

Nog voor de helft van de laatste ronde is Nico me voorbijgelopen. En nee, ik ben zelf niet even in zijn spoor blijven volgen wat dan zou ik vermoedelijk de laatste helling niet meer opgeraakt zijn. Achteraf blijkt dat een goede beslissing geweest te zijn want op die halve ronde heeft Nico bijna 2 minuten sneller gelopen als ik ! Bijna had hij Jan nog te pakken !

Meer op wilskracht dan op iets anders heb ik dan de finish bereikt ! Na 4u52’38’’. Ik wist dat ik een goede wedstrijd achter de rug had maar toen Nico me kort na de finish zei dat ik onder de 5 uur gebleven was, was ik echt verbaasd. In Antwerpen, op een veel makkelijker parcours had ik vorig jaar immers 5u30’ nodig gehad. Hoe goed de tijd echt was heb ik trouwens pas deze morgen op de website ontdekt en ben nog steeds verbaasd ! Ook mijn lopen was zo slecht niet. Ondanks de sanitaire stop en 3 keer (!) mijn schoen weer vastbinden had ik toch een gemiddelde van 5’03’’ minuten per kilometer dus nauwelijks trager dan wat was opgelegd.

Ik weet nu trouwens ook hoe uitgeputte renners zich na een wielerwedstrijd voelen als ze een micro onder de neus geduwd krijgen. Ik was denk ik nog geen 2 minuten binnen, of de mensen van Focus stonden er al om en interview af te nemen.

Niet veel na mij kwam ook Danielle over de finish, als 7^de dame. Ook echt super ! Ook zij bleef nog onder de 5 uur. Daarna kwamen Wim , Annelies en Peter Callant over de finish. Chantal was na het fietsen gestopt omdat zij door haar (ondertussen genezen) kwetsuur, nog beter geen halve marathon liep. Onze coach was heel tevreden met de goede resultaten die we als team geboekt hadden. Ook hij straalde !

Ik zou ook graag onze Code Roth fanclub bedanken ! Zowel tijdens het zwemmen, tijdens elke ronde bij het fietsen, als langs het loopparcours hebben ze ons vol enthousiasme aangemoedigd en telkens een glimlach op mijn lippen getoverd. Bedankt Cindy, Eva, Patrick, Jocelyne, Geert, Sabine, Morgane, Katrien en degenen die ik vergeten ben !!! En bedankt uiteraard ook Luc voor de goede coaching en tips.

En wat hebben we geleerd gisteren ? Ten eerste om een soort geschreven checklist te hebben van alles wat we waarvoor nodig hebben. Ten tweede om te zorgen dat ik mijn drinkbussen niet meer verlies. En ten derde om verloren tijd niet zo snel mogelijk weer te proberen in te halen tijdens het lopen. Tenslotte ook om zo verder te trainen want ik denk dat we goed bezig zijn. We zijn al gewaarschuwd dat na deze herstelweek de afstanden enkel groter zullen worden maar aan rustigere tempo’s. Dat beloofd ! Zoals altijd kijk ik er nu al naar uit !!!

21-05-2012 om 21:56 geschreven door mieke