2 dagen na Roth … en ik voel me super.

Zoveel te vertellen over de afgelopen week ! Waar begin ik ? De wedstrijd zelf, de week die eraan voorafging, de afloop … ? Nu ja, aangezien de meesten van jullie ondertussen wel weten hoe de triathlon voor mij afgelopen is, zal ik maar alles mooi chronologisch proberen te vertellen.  xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

7 dagen voor de wedstrijd, op maandag, moesten de Code Roth troepen zich melden in het Ramada Park hotel in Nürnberg, op een 25-tal kilometers van Roth. Dat waren dus wij 7, Luc, Peter Croes, die door Luc opgetrommeld was als assistent-coach, Sabine, Geert en Jocelyn.  Van dag tot dag groeide de Code Roth armada wel en ik geloof dat we tijdens het weekend zelf met meer dan 30 waren.

Voor maandag, in de late namiddag, stond enkel een korte loop van 10 km op het programma, in het grote park achter het hotel. Doordat ik redelijk vroeg was, had ik zo nog de kans om mijn ouders te gaan bezoeken. Die hadden zich met hun motorhome al tijdens het weekend aan de Rothsee geïnstalleerd, vlak bij de start. Zo waren ze zeker van hun plaats en zouden ze niets moeten missen. Fantastisch om zo’n toegewijde fans te hebben.  Ook dat is iets waar ik me in de loop van de week en zeker in het weekend over zou verbazen, over onze supporters. En dat enkel in positieve zin hoor ! Grandioos hoeveel mensen, ook uit totaal onverwachte hoek, met ons meegeleefd hebben en velen vaak nerveuzer waren dan wijzelf. Echt hartverwarmend en een grandioze steun !

Dinsdag zijn we het fietsparcours gaan verkennen. 1 rondje ‘op het gemak’ van 80 km. Daarvoor zijn we vertrokken van de parking waar ook mijn ouders kampeerden. In de volgende dagenzou dat onze vaste uitvalsbasis worden.

Die verkenningstocht was heel erg leerrijk voor mij. Voor een ‘snel’ parcours, zoals Roth meestal omschreven wordt, zaten er toch wel heel wat klimmetjes in en ook 2 zwaardere. Eerst de Calvarieberg, die heel steil begint en die oneindig lang blijft doorlopen en dan de beruchte ‘Solarberg’, waar zich met 10.000 supporters echt Tour de France taferelen voordoen. Er zaten ook een paar toffe lange stukken in, lichtjes bergaf waar we zouden kunnen vlammen. Ik denk dat Luc me minstens 10 keer benadrukt heeft dat ik me op de klimmetjes zondag moest sparen. Waarom hij dat enkel tegen mij zei, is me tot op de dag van vandaag een raadsel …

Op woensdag zijn we naar de Rothsee teruggekeerd. Deze keer voor een rustige zwemtraining omdat in het kanaal, waar de wedstrijd doorgaat, het verboden is te zwemmen door de scheepsvaart.  En dat zwemmen voelde voor het eerst heel goed aan. De laatste trainingen in de Damse Vaart waren me telkens een beetje tegengevallen, maar hier ‘liep’ het zwemmen lekker. Griet, onze zwemcoach, haar trainingen loonden dus de moeite ! Daarna zijn we een stukje van 11 kilometer van het loopparcours gaan verkennen. Een stuk boven en onder het Main-Donau kanaal, dat later bij het lopen voor mij een cruciale rol zou spelen. Ondanks de hitte ‘liep’ het lopen ook hier goed en rustig op het gemak.

Vanaf donderdag, 4 dagen voor de wedstrijd, bestond ons programma vooral uit rusten en een beetje sporten. Een ‘beetje’ wilde hier zeggen ongeveer 40 kilometer fietsen op het parcours.  Van aan de Rothsee, zijn  we eerst de laatste 10 kilometer van het fietsparcours gaan verkennen, met onder andere de afslag naar de finish van het fietsen. Heel belangrijk vond Luc want 1 van zijn atleten was daar vorig jaar een ronde te vroeg richting finish gereden zodat die een extra ‘lusje’ had moeten maken van ongeveer 10 km.

Op de terugweg naar de splitsing kwamen de eerste druppels … maar aangezien het nog best warm was, stoorden we ons daar niet aan. Steeds feller ging het echter regenen tot we op een zeker moment echt niet meer verder konden en voet aan de grond moesten zetten. Zo hard was het gaan regenen. Bakken water kregen we over ons. En pas toen stelden we vast dat we maar met 6 meer waren. In die regen hadden we inderdaad niet meer achter ons gekeken en vermoedelijk waren alle anderen bij de eerste druppels teruggereden naar de auto. Alleen Chantal , Luc, Peter Croes, Wim en Geert waren met mij zover geraakt. Luc was ervan overtuigd dat dat niet langer dan een paar minuten kon blijven duren maar na een 5-tal minuten zijn we toch gaan schuilen. Op zo’n momenten ben je blij dat ze in Duitsland ook in het kleinste dorpje openbaar vervoer hebben ! Het bushokje was de perfecte schuilplaats voor het onweer.

Omdat het maar bleef gieten, en ook de wegen ondertussen meer op kolkende riviertjes leken dan op een berijdbare straat, hebben we ons dan maar laten afhalen door onze trouwe hulptroepen. En inderdaad, Nico en co, waren bij de eerste druppels terug naar de auto’s gereden en netjes droog gebleven. Alleen Jan en Annelies waren blijkbaar vermist. Later vertelden ze ons dat ze ons blijven volgen waren maar op een zeker moment toch waren gaan schuilen … onder de bomen in een bos. En dat in volle onweer …

Van aan de Rothsee zijn we dan naar Roth gereden om ons te gaan aanmelden en ons wedstrijdmateriaal af te halen. Ik heb me echt de ogen uitgekeken. Daar waar ik zowel in Knokke als in Brugge steeds onder de indruk was van wat ze daar opgebouwd hebben als finishzone, wel dat is klein bier vergeleken met de finish van Roth. Daar is een echt dorp opgebouwd, met ontelbare shops met materiaal, uiteraard diverse ‘bier’tenten, een prachtige finishzone, tribunes … echt alles erop en eraan. Prachtige fietsen, bloedmooie velgen, flashy loopschoenen, allerhande pakjes, swimsuits, andere materiaal. Je kon het zo gek niet bedenken of ze hadden het. Zelf een standje met juwelen met triathlon logo’s op. Iets waar sommigen van onze dames niet konden aan weerstaan. Ikzelf heb aan het meeste van al die spullen kunnen weerstaan op een paar binnenbanden, een petje, luchtbommetjes om banden op te blazen en een zwembrilletje. 2 keer niets dus !

Vrijdag was een dag voor vroege vogels. Het kanaal, waar gezwommen zou worden op zondag, was voor trainingen afgesloten van 6u30 tot 9u. ’s Morgens wel te verstaan.  Om daar om 7.30u te zijn moesten we dus al om 6u uit de veren. Maar 1 keer in het water was ik wel blij dat ik niet in mijn nest was blijven liggen. Dat goede gevoel van het zwemmen van woensdag, was weer helemaal terug. En hoewel Luc gezegd had dat we maar een goed half uurtje moesten zwemmen, heb ik een stuk langer gezwommen. Volgens mijn GPS 3 kilometer om precies te zijn maar ik vermoed dat die soms een beetje zeurt en het noorden af en toe kwijt is want anders had ik wel supersnel gezwommen.

De dag stond ook in het teken van het opladen van onze energievoorraden. 4 drinkbussen van 750 cl, 3 liter in totaal dus met Etixx Carbo ! En hoewel het niet slecht van smaak is, is 3 liter van dat spul toch veel ! Zeker als je verder nog gewoon eet en drinkt.

’s Middags stond rusten op het programma en voor hen die me een beetje kennen, die weten dat ik daar geen bezwaar tegen heb als ik tegelijkertijd ook naar de Tour de France kan kijken. Cathy en mijn tante, Lena, waren ondertussen ook in het hotel aangekomen om me in mijn exploten te komen ondersteunen.

’s Avonds stond er nog een lichte looptraining op het programma in het park. Een goede 5 km met halfweg een beetje stretching. Letterlijk en figuurlijk dus ‘a walk in the park’.  Danielle had wel even een moeilijk momentje. Vermoedelijk door het zwemmen, had ze het begin van een oorontsteking en viel het lopen haar verschrikkelijk lastig. Ze zag haar wedstrijd al in het water vallen. Om eerlijk te zijn, was mij zo iets overkomen, na al die maanden hard labeur, om dan een paar uur voor de start ergens te voelen dat ik niet zou kunnen meedoen aan de wedstrijd, dan had ik meer dan een dipje gehad !!! Luc legde ons allemaal gelukkig uit dat het niet meer dan normaal was dat ons lichaam na deze relatief rustige week, inderdaad moest aanvoelen alsof er weinig beweging in zat. Hoe meer we ons loom en moe voelden, hoe beter we zondag zouden presteren ! Van ieder ander zou ik dit nooit geloofd hebben maar niet van onze coach ! Zijn triathlonkennis had hij in die 9 maanden telkens weer bewezen dus dit zou ook wel weer kloppen.

O ja, ondertussen was ook het Focus-team gearriveerd en na het lopen was ik aan de beurt voor een laatste pre-race intervi

Ook ik heb even stress gehad vrijdag. Cathy had voor mij 2 wielen mee voor mijn fiets die Vincent had omgebouwd om op mijn tijdrit fiets te kunnen gebruiken. Op die velgen liggen banden met binnenbandjes die veel makkelijker te vervangen zijn dan de tubes op mijn originele velgen. En je weet maar nooit dat je lek rijdt … Alleen, op mijn fiets liggen 9 versnellingen en op de nieuwe velgen dus 10 … en dat past niet. Net voor sluitingstijd ben ik nog bij een fietswinkel binnengestormd en die man beloofde me dat ik de volgende dag tegen 11 uur om mijn wielen zou mogen komen waarvan ze dan gewoon de versnellingcassettes zouden omwisselen.

Zaterdag was eigenlijk de dag van de zenuwen.  Eerst en vooral de vraag of ik mijn wielen wel op tijd terug zou hebben. Dat was gelukkig geen probleem. Maar eens aangekomen bleken in mijn voorwiel wel nog een paar gaatjes te zitten. Vlug zowel buiten als binnenband gewisseld dus, je weet immers nooit. Daarna mijn loopzak klaargemaakt want die moest samen met de fiets, al op zaterdag in het zwem/fietspark afgegeven worden. Wat neem je mee, wat niet. En met hoe meer mensen je spreekt, hoe voller die zak raakt want ‘je moet op alles voorbereid zijn’. Op aanraden van Annelies nam ik zelf een reserve triathlonpak mee. Je kan immer vallen, of ergen blijven aanhaken en je pak scheuren. (Later zou blijken dat ze het zelf wel vergeten was om mee te nemen, maar ergens verbaasde me dat niet :wink:) Gelukkig heb ik het niet nodig gehad ! 4 keer heb ik mijn loopzak
gecontroleerd om te zien of ik alles mee had. Zo onzeker zijn is normaal niets
voor mij maar blijkbaar had ook ik last van een beetje zenuwen.

Alhoewel we pas rond 16 uur zouden gaan inchecken , heb ik rond de middag mijn fiets in de auto ingeladen en ben in mijn eentje naar de Rothsee gereden. Daar ben ik eerst op mijn gemak, helemaal in mijn eentje een spaghetti gaan eten.  Superrustig was het daar, aan het meer, midden in de natuur, lichtjes aan het motregenen. Heerlijk weg van de stress van het hotel. Daarna ben ik een tochtje op de fiets gaan doen om eens te checken of alles goed werkte : banden , versnellingen, etc. Ongewoon rustig (voor mijn doen dan) ben ik een lusje gaan rijden dat me via de Solarberg terug naar Hilpoldstein bracht en zo terug naar de Rothsee. Onderweg ben ik nog even moeten stoppen voor een telefoontje van Herman, mijn collega uit Oudenaarde. Super enthousiast wist die me te vertellen dat hij me, tot zijn grote verbazing, op dat moment op de Oost-Vlaamse regionale televisie aan het werk zag. Om eerlijk te zijn wist ik dat ook niet maar ik ben ondertussen ook te weten gekomen dat ze onze Code Roth zelf in de Kempen uitzenden. Code Roth gaat dus over de grenzen !!! De grenzen van onze provincie wel te verstaan !

Op het einde van mijn fietstochtje ben ik Luc en Peter Croes (Ja, als ik Peter C typ is nog niet duidelijk om wie het gaat) gekruist. Die waren het nerveuze gedoe in het hotel ook blijkbaar ontvlucht. Nog even Tour gekeken in de motorhome bij mijn ouders en dan mijn fiets en loopgerief gaan inchecken.

Daar waren ondertussen ook mijn teamgenoten aangekomen met in hun zog Jeroen, Bart en Leendert met hun camera’s. En toen ik mijn fiets aan het klaarzetten kwam het besef pas echt wat me de volgende te wachten stond, en ik kon nauwelijks wachten om er aan te beginnen. Nog even de loopzak voor de vermoedelijk 9^de keer controleren voor ik hem afgeef en de dag zat er min of meer op. De pasta ‘party’ die Peter Croes in het hotel georganiseerd had, was wel heel gezellig met de talrijke supporters die ondertussen gearriveerd waren maar ergens zaten mijn gedachten al in het kanaal … En voor hen die denken dat wij, de deelnemers het meest zenuwen hadden, mis poes ! Annelies bevoorbeeld, Nico’s vrouw, was echt bloednerveus, niet te doen !

Aangezien we de volgende dag er om 4 uur uit moesten ben ik redelijk vroeg naar de kamer gegaan. Daar moest ik ook nog mijn spullen voor de volgende dag klaarzetten, checken en nog eens checken. Of ik veel zou kunnen slapen betwijfelde ik.

Uiteindelijk viel dat nog wel mee. 4 en een half uur heb ik kunnen slapen. De grote dag was aangebroken …