Nog steeds 31 dagen … en het is nu 22.30u. Na het zwemmen van deze avond in de Ardeche en de lekkere spaghetti die Cindy en Eva voor ons, de overblijvers, gemaakt hebben, toch weer even tijd gevonden om mijn voorlopig verslag af te maken.

Ja, de overblijvers, want deze morgen zijn Pascale, Luc en Jeroen, en ook Jan, Sabine, Chantal, Danielle en Annelies vertrokken. Theoretisch zit onze stage er op maar omdat ik zaterdag, op uitnodiging van Callant Verzekeringen, nog even ‘snel’ de Mont Ventoux ga beklimmen, ben ik hier in de Ardeche achtergebleven en dat met Nico, Wim en uiteraard Peter Callant zelf. Sinds maandag kunnen Wim en Peter trouwens rekenen op de steun van hun dames, Cindy en Eva, die de rest van de week blijven.

Maar ik had deze middag mijn verslag dus moeten staken op maandagavond, na het lekkere etentje in Balazuc. Gisteren dinsdag had Luc een ietwat speciale proef voor ons in petto : een koppeltraining. Fietsen en lopen. En dat niet zomaar lukraak. Eerst maakten we een heel rustige aanloop van 60 kilometer. Dan werd gepauzeerd om één per één te starten voor 20 kilometer ‘individueel’ aan een strak tempo tegen de ‘vetdrempel’. In mensentaal : met dezelfde intensiteit, gevoel en hartslag als tijdens het fietsen op de halve triathlon in Leuven. Daar had ik een hartslag bij het fietsen van 142.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De dames mochten eerst vertrekken, telkens met ongeveer 2 minuten tussen, met op kop een herstelde Annelies. Daarna de mannen en ik mocht als voorlaatste starten omdat Nico op eigen verzoek graag helemaal achteraan wou starten. Luc benadrukte nog eens dat het geen wedstrijd was en we aan dezelfde intensiteit moesten rijden als 2 weken geleden. En dan was het mijn beurt …

Eindelijk vielen die eerste kilometers best tegen om op gang te raken. Eerst en vooral wisten mijn benen me te melden dat ze na de trainingen en de kilometers van de afgelopen week eigenlijk niet echt van plan waren om me het leven makkelijk te maken gedurende de volgende 20 kilometer. Daarnaast zaten er in het eerste stuk ook een paar nijdige stukken bergop, en tenslotte was er op de volle lengte van het parcours een strakke wind tegen. Toch kwam ik langzaam op dreef waarbij ik steeds een blik op de hartslagmeter had om me netjes aan de voorschriften te houden. Bergop ging ik telkens iets dieper terwijl ik op de vlakke stukken en de paar korte stukjes bergaf wat recupereerde. Achteraf wist Luc me te vertellen dat dat eigenlijk niet de juiste tactiek was.

Na nauwelijks 7 kilometer had ik degene die voor me gestart was al in de verte in het snuitje gekregen maar het zou nog 8 kilometer duren voor ik hem te pakken had. De verleiding om het gat snel toe te rijden was groot maar voor één keer was mijn hartslagmeter de baas en volgde ik netjes de opgelegde instructies. Luc was me uiteraard na een 10tal kilometer wel al voorbijgereden en zou ook iedereen die voor me gestart was inhalen op Annelies na. Ikzelf heb in totaal 4 teamgenoten ingehaald. Daarbij was ook Danielle die door een kettingprobleem wel een pitstop had moeten maken.

Op de parking waar een auto stond met al onze loopschoenen in, onze ‘wisselzone’, bleek dat ik me bijna perfect aan de richtlijnen had gehouden. Een gemiddelde hartslag van 142 in Leuven en nu 143.

Schoenen wisselen, petje op tegen de zon, muziek in de oren, isotone dorstlesser drinken en dan vlug op pad voor 8 kilometer op Jans loopparcours. Groot was mijn verbazing dat dat heel goed ging, zelf na die 80 kilometer fietsen met die lastige 20 slotkilometers. Ik heb niet meer op mijn hartslagmeter gekeken maar gewoon op gevoel gelopen en dezelfde tactiek toegepast als tijdens het fietsen : bergop iets intensiever, recupereren op de lange rechte stukken bergaf. Ik had er echt plezier in en ben zelf de lange slotklim goed doorgekomen. Een toffe en weer leerrijke training. Lang geleden dat ik van het lopen echt genoten had.

Een uurtje later, na de lunch, sloeg dan wel plots de vermoeidheid toe. En voor het eerst deze week zag ik op tegen een extra zwemtraining die Luc had ingelast omdat we daarvoor toch tijd genoeg hadden. Niets aan te doen ! Nog een uur later lag ik alweer in de Ardeche en eindelijk deed dat frisse water me wel deugd alhoewel ik me door de vermoeidheid niet echt als een vis in het water voelde.

Na het zwemmen volgde het ‘verplichte’ terrasje en daar heb ik mezelf beloond met een Ricard. Ik kan nu natuurlijk wel beweren dat het was omdat het goedkoopste was dat op de kaart stond, maar eerlijk is eerlijk : ik had er gewoon zin in, al sinds de vorige zwemtraining, toen een paar van mijn teamgenoten een pastis hadden besteld en de geur alleen me bijna had doen watertanden. Zonde nummer 4 in bijna 3 maanden, dat valt dus nog mee !

Die vermoeidheid is trouwens niet meer dan normaal. Onze coach benadrukte deze week nog eens dat het de bedoeling is dat we zondag, na 2 weken intensief en veel trainen, we ons allemaal echt vermoeid moeten voelen. Pas dan zijn de dubbele ‘blokweken’ geslaagd. Ik ben goed op weg dus !

Om de laatste avond een beetje ‘te vieren’ zijn we dan gisterenavond uit gaan eten. Een mooi kader, heel lekker eten maar de ster van de avond was toch Nico. Die heeft ons een groot deel van de avond allemaal doen gieren van het lachen. Hij had trouwens gelijk toen hij tegen Luc de opmerking maakte dat zo een avond lachen een betere training voor de buikspieren is dan de vormspanningsoefeningen van Gino. Mijn buik deed echt pijn van het lachen. Nico is een echte entertainer !

Deze morgen hebben we dus jammer genoeg afscheid moeten nemen van een deel van ons team. En dat viel ook samen met een relatief rustig dagje. Op de agenda stonden immers ‘maar’ 10 kilometer lopen en 4 km zwemmen. Over het lopen valt niet echt veel te vertellen behalve dat Wim, Nico en ik die samen gelopen hebben en af en toe zelf tijd (en adem) hadden voor een babbel. Nadien was er dan even tijd voor ontspanning. Tijd die ik genomen heb om het eerste deel van mijn verslag neer te tikken. Tijd die we tot nu toe heel weinig gehad hebben in vergelijking met de andere stages. Deels doordat de afstanden op alle vlakken groter geworden zijn en dus meer tijd vergen, deels ook omdat we voor het zwemmen telkens een half uurtje moeten rijden naar Ruoms om ons daar in de Ardeche te storten.

Morgen belooft ook zo een drukke dag te worden want dan staat een rit van 180 km op het programma. Aangezien we maar met 4 zijn, het hier allesbehalve vlak is en we het rustig aan moeten doen zullen we vermoedelijk toch minstens een uur of 7 in het zadel moeten zitten. Met dan op vrijdag 24 km lopen en zaterdag de Mont Ventoux op het programma, is de kans inderdaad heeeeel groot dat in zondag met vermoeide benen naar België terugkeer.

Trouwens, naast die vermoeide benen, beginnen ook een heel klein beetje de zenuwen te komen. Op een kleine maand van de start zal dat wel normaal zijn vermoed ik. Voor het zwemmen en fietsen, ook al is dat 180 km, heb ik al lang geen schrik meer maar voor die marathon nadien blijf ik een ongelooflijk respect en ook wel vrees hebben. Daarom liep ik deze week de 3 volle ronden, de 27 km en kijk ik ook uit naar de trainingsloop van 32 km die we op 21 juni moeten afleggen bij Luc thuis. Daarbij zal vooral de nadruk liggen op het eten en drinken onderweg. Heel belangrijk maar ik merk nu toch al dat onze coach er in geslaagd is, door ons er vaak op te wijzen, om ons op de fiets en tijdens het lopen vaker te laten eten en drinken. Iets waar ik vroeger trouwens zelden of nooit aandacht aan schonk. Ik heb vaak 20 kilometer gelopen zonder eten of drinken en vaak 100 km of meer gefietst zonder iets meer dan water en een stuk chocolade. En net die eetgewoontes moeten er voor zorgen dat we tijdens de marathon in Roth niet zonder brandstof vallen. Desondanks blijven er nog veel vraagtekens open … maar ik, en al mijn teamgenoten, we gaan er voor. Ik heb al gemerkt dat het woord opgeven bij geen van hen in hun woordenboek staat !!!

Oops, nog iets belangrijks vergeten. Zondag was er dus de eerste uitzending van Code Roth op Focus en ondertussen staat de eerste uitzending ook op het internet. Wij hebben hier samen gekeken op Jeroens laptop en wij waren in ieder geval heel enthousiast. Wij zijn vermoedelijk ook een klein beetje bevooroordeeld vermoed ik. Maar als ik dan kijk naar de vele positieve smsjes die we allemaal kregen en ook de berichten die via bijvoorbeeld facebook binnenstroomden, moeten toch nogal wat mensen gekeken hebben en het ook leuk gevonden hebben. Volgende zondag dus het vervolg ! Voor hen die het gemist hebben of die nog eens willen kijken : http://www.focus-wtv.tv/code-roth

En nu is het middernacht, bedtijd ! Aangezien we hier in de caravan geen wifi hebben, zal ik deze blog morgenochtend tijdens het ontbijt in het restaurant doorsturen. De teller zal dan dus op 30 dagen staan, een heel eind van de meer dan 200 waarmee ik deze blog begon. Maar ondertussen heel dicht bij de droom die ik als kleine jongen had en in mijn eerste blog beschreef …