Van Roth, via Nice, Klagenfurt en Lanzarote terug naar Roth
Zot zijn doet soms toch zeer
28-06-2012
Ik heb me deze week misrekend
Nog 10 dagen en een week geleden stond ik na het schrijven van mijn blog klaar om 32 km te gaan lopen. 32 km pfff tot voor kort leek dat oneindig ver maar om de een of andere reden keek ik er vol vertrouwen naar uit, ook al had ik s morgens al 60 km op de fiets gereden.
Iedereen was op het appel, behalve Wim die ziek moest afzeggen en Peter C die in de Spaanse zon aan het trainen was. 8 rondjes van exact 4 km lagen voor ons met heel specifieke instructies. We vertrokken van bij Luc thuis en de bevoorrading was in zijn tuin. In de tuin moesten we wandelen, en dat om ons aan te leren de nodige tijd te nemen hiervoor. Immers, in Roth zal naarmate de uren en de kilometers voorbijglijden, de bevoorrading belangrijker en belangrijker worden om ervoor te zorgen dat onze motoren niet zonder brandstof zouden vallen want dan loopt het mis.
Onze behulpzame coach is de eerste ronde meegegaan om ons de weg te tonen op de fiets. Hij moest immers op tijd terug zijn om al onze hartslagen elke ronde te noteren. Ikzelf had van Luc een redelijke hoge gemiddelde en maximum hartslag maar ben rustig vertrokken, allez, relatief gezien. Ik had me voorgenomen om eens te lopen met enkel oog voor mijn hartslag, iets wat ik in Roth ook van plan ben te doen. En dat ging redelijk snel, nauwelijks trager dan 12 km/uur als dat maar goed zou gaan en ik dat 32 km zou volhouden.
En dat ging goed, mijn hartslag bleef redelijk stabiel. Ook toen we een echt onweer op ons dak kregen, veranderde er weinig aan mijn hartslag. Omdat ik er toch niet helemaal gerust in was telde ik af en toe de seconden tussen de bliksem en de donder maar minder dan 6 à 7 seconden zijn het nooit geworden, hoe luid het soms ook knalde. Dat ik niet overdrijf zullen jullie volgende zondag op Focus kunnen bewonderen in de 5de aflevering want Jeroen was met een cameraman op post om ons te zien afzien. Hij heeft trouwens zelf een rondje gelopen. Eens het onweer gedaan is het nog even blijven regenen wat ik wel aangenaam lopen vond maar blijkbaar waren mijn collegas over die regen niet zo enthousiast.
Met mijn benen ging het niet echt goed. Een dag na de triathlon in Brugge had ik stijve spieren gekregen en tegen donderdag hadden ze eigenlijk geen rust gekregen. Maar zoals Johan Cruyf dat mooi uitdrukt elke nadeel heb ze voordeel. Ik weet nu ook dat ik gerust 20 km kan blijven lopen met pijnlijke pootjes. Of om het anders te zeggen pain doesnt hurt.
De 32 km zijn dus min of meer heel vlot verlopen. Mijn hartslag is nooit erg hoog opgelopen en ik heb elke ronde ongeveer even snel gelopen. Test geslaagd ! 10 km meer had ik eventueel wel nog zien zitten.
Verder stonden de gebruikelijke loop, zwem en fietstrainingen op het programma, alleen in ietwat hogere dosissen dan normaal. De fietstraining van zaterdag, 180 km, heb ik met Luc en Geert Vermeire afgelegd. Geert heeft vorig jaar in Code Roth meegedaan en heeft zich s anderendaags opnieuw ingeschreven om dit jaar aan de wedstrijd mee te doen. Omdat Luc in de namiddag training moest geven is hij enkel de eerste 80 km meegereden. Makkelijk voor ons want op de lange stukken tegen wind, deed hij al het kopwerk. En dat hij nog altijd een buitengewoon atleet is bleek nadien. Waar ik netjes uit de wind, zonder inspanningen te moeten doen, een gemiddelde hartslag had van 118 slagen, had hij, en het waaide echt heel hard, een gemiddelde van 107 !!!
Gisteren woensdag stond dan een koppeltraining op het programma : 180 km fietsen en 4 km lopen. En dat voor de verandering eens in mijn eentje. Ik had vluchtig op de kaart eens gekeken en aangezien het in Roth ook niet vlak is besloot ik in de Vlaamse Ardennen ook een paar lange hellingen op te zoeken.Vanuit Brugge langs de vaart naar Gent, vandaar langs de Schelde naar Oudenaarde. Heel mooi om te fietsen en bijna verkeersvrij. Vandaar dan naar Brakel, over onder andere de Edelaere. Mooie klimmetjes die niet te steil zijn. Van Brakel dan via Parikeberg naar Geraardsbergen om van daar naar Aalst te rijden langs de Dender. Ene prachtig fietspad overigens. Na bij mijn collega Isabelle aan herbevoorrading te hebben gedaan, terug naar huis via Gent terug naar Brugge. Die laatste 75 km wel recht tegen de wind in.
En wat zei de teller toen ik terug was ? 210 km !!! Ooops kleine misrekening. Ik had wel mooi mijn hartslag in het oog gehouden maar de beentjes, nu ja, fris waren ze zeker niet meer. En toch, voor de 3de keer in korte tijd stelde ik vast dat ik geen last had van de overgang van fietsen naar lopen.Beter nog, na een kilometer moest ik mezelf intomen omdat het te snel ging. En de 4 kilometer zijn er uiteindelijk 5 geworden maar ik voelde me echt heel goed. Hopelijk kan ik dat volgende week ook zeggen.
Vanaf nu is het wat afbouwen. Dit weekend staat nog wel een pak fietskilometers op het programma en ook nog wat lopen maar daarna is het vooral rusten in aanloop voor de hoogtepunt van het jaar ! Een jaar zijn we nu wel nog niet aan het trainen, maar wel een 9-tal maanden. Daarin heb ik ongeveer een 200 km gezwommen, 1329 km gelopen en 7205 km gefietst. Gek, zot, maar om het met een cliché te zeggen : ze zijn voorbij gevlogen.
Door de drukte heb ik ook nog geen tijd gehad om nerveus te worden. Dat zal vermoedelijk wel beginnen eens ik maandag in de auto zit op weg naar Roth.
Of ik het nu haal of niet, ik zou nu toch al iedereen willen bedanken die me in de afgelopen maanden op een of andere manier een hart onder de riem heeft gestoken. In de eerste plaats mijn teamgenoten. Ik heb het al een paar keer gezegd, dankzij hen is triathlon alles behalve een individuele sport geworden voor mij. Uiteraard ook Luc, zonder wie ik nooit zover had gestaan. Daarbij wil ik ook zijn hulpcoaches niet vergeten hoor : Griet en Gino. Daarnaast al mijn personeel, zonder wie ik nooit zoveel had kunnen trainen. Mijn vrienden, die hun bewondering voor mijn prestaties nooit onder stoelen of banken gestoken hebben en die me toch deden beseffen dat ik aan iets uitzonderlijks bezig was wanneer het voor mij al iets normaal geworden was. Speciaal ook Cathy, die me die 9 maanden niet alleen motiveerde maar die ook speciaal naar Roth komt om me aan te moedigen, samen met mijn tante. Ook mijn ouders wil ik nu al bedanken voor de plaatselijke steun die ze komen bieden ginds. Verder wil ik uiteraard ook de lezer van mijn blog bedanken. Jullie aanmoedigingen, leuke commentaren hebben ervoor gezorgd dat dit geen sleur geworden is en ik het zo lang volgehouden heb, tegen de voorspellingen in die zeiden dat ik dat maar een paar weken zou volhouden. Eva, Jocelyn en Cindy wil ik ook even apart vermelden voor de steun die ze ons tijdens wedstrijden, trainingen of stages gaven. Een speciale dank ook aan Sabine, Geert en Tom, onze voorgangers in Code Roth. Sabine en Geert deelden heel wat hun ervaringen met ons tijdens gezamelijke trainingen en stages en Tom verwende ons af en toe culinair. En tenslotte bedankt Jeroen, en je hele team voor de prachtige beelden die we al te zien kregen en nog zullen te zien krijgen ! Ik ben vermoedelijk een paar mensen vergeten, mijn excuses maar jullie zijn uiteraard ook van harte bedankt.
Een paar opmerkingen. Ik begon de vorige alinea met of ik het nu haal of niet. Nee, ik twijfel er niet aan dat ik het kan halen. Ben er in de laatste 2 weken relatief zeker van geworden dat ik het kan halen. Maar je weet nooit natuurlijk aan zelfvertrouwen heb ik zeker geen gebrek. En waarom ik nu al al die mensen bedank ? Ik heb geen idee of ik volgende week nog tijd zal hebben om voor de wedstrijd nog een blogje te schrijven, vandaar. Ik vermoed ook dat mijn wedstrijdverslag nogal uitgebreid zal zijn, en ik wil die bedankingen ook niet als een voetnoot ergens tussen foefelen.
