Nog 70 dagen … en ik ben heel trots op mijn prestatie vandaag ! En ik vermoed dat ook mijn andere teamgenoten heel tevreden zijn met hun tijden.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Nochtans had Jo, een van coaches die Luc bijstaan, gisteren gezegd dat ik al al mijn pijlen verschoten had en ik mij dat vandaag zou beklagen. Na de zwemtraining gisterenmorgen waren we in de namiddag op pad gegaan voor 45 km ‘losrijden’ op de fiets. Met 5 van de 8 Code Roths, en nog enkele anderen, waren we in Jo’s spoor vertrokken. Peter Callant en Jan waren eerder op de dag al gaan fietsen en Nico was met een heel pijnlijke keel naar een dokter op zoek gegaan.

De eerste 20 kilometer waren tegen wind en allemaal in stijgende lijn. Wim en ik hadden ons op kop gezet en peddelden rustig naar boven. Heel af en toe kregen we te horen dat het net iets te snel ging, behalve van Annelies, de berggeit in onze groep. Voor haar mocht het bergop nog een stukje sneller gaan aan haar speelse pedaaltred te zien. Omdat Focus ook deze trainingstrip vastlegde hebben we af en toe ook anderen op kop laten fietsen als we in het zicht van de camera kwamen.

Na die 20 kilometer volgde een stuk boven op een plateau waar we vol de wind in de rug kregen. En net daar op dat stuk werden we ingehaald en voorbijgestoken door een andere groep die door Luc wordt getraind. Zij stonden onder leiding van Gino, een gewezen coach van het Belgisch leger die Luc al jaar en dag bij staat. Natuurlijk zat ik in de kortste keren in hun zog maar omdat ik blijkbaar de enige was die de sprong gemaakt had, liet ik me toch maar netjes weer afzakken tot in onze groep. Toen we aan de lange afdaling begonnen zat er een gat tussen beide teams van een paar honderd meter.

De afdaling ging snel, heel snel, heel af en toe aan meer dan 70 km per uur. En weer reed ik het gat dicht, ditmaal met, dacht ik, de ganse groep in mijn spoor. Groot was mijn verbazing toen ik aan een rond punt merkte dat we maar met 3 de aansluiting gemaakt hadden. Weer even wachten dus.

Op dat moment kwamen we op de laatste 20 kilometer van het parcours dat ons ook vandaag te wachten stond : een afdaling van een kleine 10 kilometer tot in een dorpje, daarna een klim van 6 kilometer om dan 4 kilometer af te dalen tot La Santa. De klim van 6 kilometer is niet steil maar vol tegen de wind. Een goede training voor vandaag dus.

Tegen dat we in het dorpje waren hadden we Gino’s groep bijna weer beet. In een waaier zijn Wim, Chantal, Annelies en ik dan naar de groep toegereden. Maar ook daaruit was al iemand weggesprongen. ‘Losrijden’ had ondertussen een heel andere definitie gekregen. Ook Jo en de rest van de groep waren komen aansluiten en niet veel later deed hij een schijndemarrage om naar de ontsnapte eenling op zoek te gaan. Ik sprong onmiddellijk mee en toen hij al heel snel de benen stilhield had ik iets van ‘foert, daar gaan we dan’ en beukte mezelf tegen de wind in tot in het wiel van de koploper. Even spookte het door mijn hoofd dat dat misschien met het oog op vandaag niet verstandig was maar om het met Wim’s woorden te zeggen : We zijn hier enkel om te trainen voor Roth.:wink:

Wim kwam trouwens net voor de top met een paar anderen ook aansluiten en vanaf daar ging het dan gewoon bergaf tot in La Santa. Leuke rit ! Ik heb me echt geamuseerd. ’s Avonds zei Jo dus wel dat het dom geweest was om zo te rijden maar ja … Uiteindelijk is ook de kwarttriathlon van vandaag slechts een stap op weg naar Roth, een training dus …

Die training begon deze morgen om 7.30u al aan het ontbijt. Op advies van Luc was het ontbijt enkel beperkt tot toast met confituur. Een hoop toast, dat wel. Daarna gingen we onze fietsen en loopschoenen in de wisselzone installeren om dan tegen 9.45 in onze wetsuit aan de start te verzamelen. En dat alles onder een stralende zon en een voor Lanzarote ‘gematigde’ wind. Vreemd genoeg was ik niet zenuwachtig, iets wat ik bijvoorbeeld wel altijd ben aan de start van de Zwintriathlon. Geen idee hoe dat kwam. Misschien wel net doordat ik de laatste dagen erg goed gezwommen , gelopen en gefietst had en niet echt rustig zoals voorgeschreven. Nog even een ‘gelleke’ doorspoelen met een slok water en daar klonk het startschot al. De heren startten met 275 tegelijk. Dat was dus een groot kluwen tijdens die eerste meters maar, net zoals op andere triathlons koos ik voor de buitenkant en kon al rustig mijn slag vinden. De keerpunten waren wel hectisch maar verder ging het heel vlot.

Plannen kan je zoiets nooit maar Nico, Jan en ik kwamen bijna tot op de seconde gelijktijdig uit het water, en dat na anderhalve kilometer zwemmen. Op weg naar de wisselzone heb ik Nico nog kunnen helpen om zijn wetsuit open te krijgen want dat lukte hem niet. In de wisselzone doe ik het altijd wat rustiger aan en ik was van ons 3 als laatste weg.

Jan had ik op de fiets al na anderhalve kilometer te pakken, Nico pas op de top van de eerste helling van de dag na 4 kilometer. Het fietsen ging eigenlijk heel erg goed en snel, ergens verbaasde ik mezelf toch wel. Ik haalde renners in, en werd ook af en toe voorbij gefietst. Tot mijn verbazing was Wim nooit bij degenen die me inhaalden want met een ‘zieke’ Nico, is Wim wel de beste fietser van de groep.

Op een gegeven moment werd ik ingehaald door een fietser die dan inhield waardoor ik min om meer in zijn wiel bleef, weliswaar op een meter of 2. Net op dat moment hoorde ik achter mij een motor rijden. Ik vloekte inwendig omdat ik dacht dat het een official was en aangezien stayeren verboden is … hopelijk hadden ze gezien dat ik niet echt de bedoeling had te stayeren ! Na een korte tijd kwamen ze naast me rijden en toen zag ik dat het Jeroen van Focus was met achteraan zijn cameraman. We hebben toen een kort praatje gemaakt en aangezien het nog redelijk bergop ging putte ik er moed uit dat ik blijkbaar nog genoeg over had om te praten.  Ze vertelden me onder andere dat Nico maar 100 m achter me lag. Ik was in meer dan 10 kilometer op hem dus nauwelijks uitgelopen.

Aan het keerpunt op het hoogste punt, kruiste ik ook al heel snel Wim. Hij was dus op komst ! Ook Chantal maakte een goede indruk op me toen ik haar kruiste. In de 10 kilometer lange afdaling heb ik me een beetje gespaard om de 6 kilometer lange klim tegen de wind in goed te kunnen overleven en dat bleek een heel goede tactiek. Met een gemiddelde snelheid van 32.2 km/uur bereikte ik het fietspark ! Voor mij echt super als je bedenkt dat er bijna 450 m hoogteverschil overwonnen moest worden.

Nog een ‘gelleke’ en de loopschoenen vlug vastknopen en dan op weg voor 10 kilometers in de blakende zon. Net toen ik vertrok kwam Wim de wisselzone binnen. Die zat dus niet ver achter. Vreemd genoeg had ik van de overgang van het fietsen naar het lopen geen last. Misschien lag dat aan het feit dat de eerste meters op een atletiekpiste werden gelopen.

Nog voor het keerpunt van de eerste van 3 ronden moest ik een hoogdringende sanitaire stop maken. Is me eigenlijk tijdens een kwarttriathlon nog nooit overkomen maar misschien kwam het ook wel omdat ik op Luc’s advies de hele ochtend en wedstrijd veel gedronken heb. Bij het keerpunt leek Wim vervaarlijk dicht genaderd en niet veel verder zag ik Nico ook al lopen. Maar ik voelde me nog goed en mijn Garmin trainingsmaatje vertelde me dat ik heel goed bezig was.

Op de piste, na de eerste ronde, zag ik inderdaad dat het gaatje met Wim ook alweer iets groter geworden was. Ik kruiste er ook Annelies, die net aan haar eerste ronde begon. De dames waren immers pas na de heren mogen starten.

Ook op mijn 2^de ronde moest ik een onverwachte stop inlassen. Deze keer voor een schoen die niet meer dichtgeknoopt was. Dat euvel was gelukkig sneller verholpen dan mijn pitstop tijdens de eerste ronde. Wel verbaasde ik mezelf tijdens die 2^de ronde dat ik het hoge tempo van de eerste ronde (‘makkelijk’ zou hier misplaatst zijn) redelijk goed kon volhouden.

Aan het begin van ronde 3 zag ik dan ook dat de afstand met Wim een stuk groter was en Nico volgde daar al in Wim’s spoor. Plots kruiste ik echter Jan die me groette en die blijkbaar ook niet zo ver meer achterlag. Ik had Jan al niet meer gezien sinds het begin van het fietsen. Hij is echter een zeer goede marathonloper dus ik voelde de bui al hangen. Ja, dit was een trainingswedstrijd, ja, theoretisch was er onderling geen competitie, maar toch … :-D

Blijkbaar was het wel een goede motivatie want mijn 3^de ronde was ook de snelste van mijn 10 kilometer. Onderweg haalde ik ook nog Annelies in, maar voor meer dan een paar woorden aanmoediging had ik geen zuurstof meer. Op de piste aangekomen kruiste ik Danielle voor een 2^de keer.

Ik heb genoten van de laatste rechte lijn waar niet enkel een medaille maar ook de camera van Focus op me wachtte. 2.33.57 !!! En dat op een zwaar parcours ! Supercontent !!! Ik heb ook nog nooit een 10 kilometer zo snel gelopen ! Een beter motivatie om verder te trainen kan ik me nauwelijks inbeelden.

Ook al mijn teamgenoten zijn heel tevreden met hun tijden. Immers, heel snel na mij bereikten ook zij de finish. Voor velen ook een persoonlijke beste tijd op deze afstand.

Hierbij wil ik natuurlijk ook iedereen bedanken die ons hier langs het parcours staan aanmoedigen : Luc, Gino en Jo maar ook de meegereisde supporters en de mensen die hier ook met Luc trainen maar niet aan de wedstrijd meededen. Was echt een grote steun in de rug. Gino had me bijvoorbeeld toegeroepen dat ik een beker water over mijn hoofd moest kappen bij de bevoorrading. Zo gezegd, zo gedaan. Peter pakt een beker aan en kapt die over zijn hoofd om dan vast te stellen dat het een beker cola was. Ironischer kan bijna niet.

Deze middag hebben de meesten van ons gerelaxt aan het zwembad en zo meteen staat een aperitief op het programma. Mijn Bacardi Cola heb ik dubbel en dwars verdiend, al zeg ik het zelf !!!

Vanaf morgen staan dan nog 3 dagen trainen op het programma. Ben wel eens benieuwd hoe de benen morgen zullen aanvoelen. Dat is dan weer een goed begin voor mijn volgende blog.