Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
08-04-2013
de laatste rechte lijn?
Vandaag was weer een dag als alle andere van de laatste maanden, met andere woorden vol onaangename verrassingen. Het begon al vroeg deze morgen. Nog bij het opkomen van de zon had Carine alweer gal overgegeven, het was dus duidelijk dat de situatie er niet op verbeterde.
Ik wachtte tot negen uur vooraleer - zoals de thuisverpleegkundige gevraagd had - de huisarts te contacteren. De man heeft spreekuur van 8.30 u. tot minstens 10.00 u. maar ik wilde hem ook niet van de eerste minuut lastigvallen. En wat dacht je? "De dokter kan uw oproep op het ogenblik niet beantwoorden". Mja, van een dokter die een palliatieve patiënt in thuisverzorging opvolgt, verwacht je toch minstens dat hij tijdens de week én bovendien tijdens zijn spreekuur bereikbaar is. Of ben ik nu te veeleisend? Nu goed, hij zou toch maar weinig meer kunnen doen dan ons naar het ziekenhuis verwijzen. Dan maar onmiddellijk contact nemen met de oncoloog want het was overduidelijk dat we vandaag langs het ziekenhuis zouden passeren. En inderdaad, ook deze dokter had het reuzedruk, het secretariaat noteerde de klachten en zou me zo snel mogelijk terugbellen.
Nog geen tien minuten later (dat is service!) een telefoontje terug. De dokter vroeg om met Carine binnen te komen via de spoed. Dan konden ze daar sneller de onderzoeken laten plaats vinden en zou er dus al een en ander gedaan zijn tegen dat de dokter vrij was. Zo gezegd, zo gedaan. Ook op de spoed was het vrij druk maar we raakten snel bediend. De spoedarts zag dat Carine er zorgwekkend aan toe was, zelfs voor een leek viel het op dat mijn schat volledig aan het uitdrogen was. Dus werd meteen een baxter aangelegd. Er werd ook een echografie van het been en een foto van de buikholte aangevraagd. Ook de bloedonderzoeken werden onmiddellijk uitgevoerd. Omdat het uitgesproken druk was op de radiografie, duurde het toch wel anderhalf uur vooraleer mijn meisje aan de beurt was.
Toen we daarna terug op spoed kwamen, hoorden we dat de oncoloog reeds langs gekomen was en er een kamer aangevraagd maar nog niet bevestigd was. We schrokken er niet van dat er een opname voorzien werd. Ik had Carine thuis al verwittigd dat de dokter haar zou willen opvolgen in verband met de trombose en dat er ook zou moeten geprobeerd worden om de maag weer op gang te krijgen. Dus was het nu wachten op de resultaten en op de kamer. Kort na de middag kwam de oncoloog langs. Hij had reeds resultaten binnengekregen en vond dat er nu wel een "exessieve expansie" van het ziekteverloop te zien was en dat er inderdaad nog een bloedklonter in het been aanwezig was, iets wat dus bijkomend moest opgevolgd worden maar in de lijn van de evolutie van de ziekte lag. Carine had het niet zo door maar in mensentaal heet het dat het nu plots heel snel gaat dus. Het verwonderde mij wel een beetje dat hij in de loop van het gesprek zei dat hij mijn schat niet meer in het ziekenhuis verwacht had. Nochtans had hij een afspraak vastgelegd voor volgende week maandag... Vreemd... Uit de onderzoeken van deze morgen bleek dat de tumor zich nu wel erg snel verspreidt en ook het abces is groter geworden en duidelijk voelbaar ter hoogte van de navel, de plaats waar het abces naar boven drukt. Hij zei - wat hij reeds vroeger gezegd had - dat hij alles zou doen om het Carine zo comfortabel mogelijk te maken en wat ze nu in het ziekenhuis zouden doen even goed thuis zou kunnen gedaan worden. Maar eerst wilde hij verder evalueren en dus was een opname van enkele dagen wel nodig. Hij ging er wel van uit dat Carine nog terug naar huis zou gaan. Waar ik dan zelf bij dacht: met opvolging van de huisverpleegkundigen en tot Carine's lichaam het uiteindelijk op geeft. Volgens mij zitten we in de laatste rechte lijn naar het einde en is het wel de bedoeling dat mijn meisje thuis sterft.
Tegen half vier had Carine dan uiteindelijk haar kamer. Ondertussen was er ook al een tweede baxter met voeding aangelegd en was ook intraveneus gezorgd voor antibiotica en een vervanging van Clexane ingespoten. Carine kon eindelijk wat rusten, iets waar ze heel erg aan toe was. De oncologisch verpleegkundige Ann kwam langs voor een gesprekje en maakte voldoende tijd om heel wat gevoelsmatig te bespreken. Deze dame is echt wel "the right woman on the right place". Tegen een uur of vijf kwam dan het meest vervelende - maar reeds over de middag aangekondigde - gedeelte van de dag... een maagsonde inbrengen. De dokter vond het beter dat de gal op dergelijke manier uit de maag verwijderd werd dan dat Carine telkens opnieuw gal zou moeten overgeven. Het heeft wat voeten in de aarde gehad... maar nu ligt mijn meisje daar dus met dat buisje in haar neus en is er ondertussen toch al heel wat gal uit de maag getrokken en ook afgevloeid. Het verontrust me wel wat dat er nogal wat bloedsliertjes met de gal vermengd zijn, rood vers en zwart oud bloed. Heeft ze een maagbloeding gehad waar wij geen weet van hadden of is de tumor toch al tot in de maag binnen gedrongen? Misschien hoor ik daar morgen wat meer over, maar ach, wat zou het nog, volgens mij gaan we immers de laatste dagen in en kan in - tegenstrijdig met mijn gevoelens - alleen maar hopen dat het snel gaat. En als het even kan ook nog voor mijn meisje pijnloos, maar misschien is dat dan weer teveel gevraagd. Ik was samen met Ann uit de kamer gegaan toen de maagsonde geplaatst werd en in de gang hebben we nog kort verder gepraat, waarbij duidelijk werd dat ook zij er geen tijd meer wou op kleven en dat ze ook niet zo zeker was dat Carine eind van de week haalt...
Ik weet dat je dit niet leest, maar ik hou van je, schat. Ik zal aan je zijde zijn zolang je er bent en je me nodig hebt. En als je moet gaan, hoop ik dat ik bij je ben en dat je vrede genomen hebt met je lot en dat je mij hierover duidelijk een seintje geeft. Vergeet niet dat je ogen tegen mij niet kunnen liegen, dus zeg niet dat het oké is als je het anders aanvoelt, want ik zal het in je ogen lezen en zal het voor de rest van mijn leven als een mislukking aanzien dat ik je geen rust heb kunnen geven.
Men zegt altijd: "zeg nooit nooit", maar ik ben het zeker, nooit zal ik nog zo intens van een vrouw kunnen houden zoals ik van de moeder van mijn kinderen hou. Nooit...
