Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
12-04-2013
Gisteren in het ziekenhuis niks nieuws onder de zon. Mijn meisje ziet er ietsje frisser uit als ik aankom, en ze praat ook wat vlotter. Haar ogen staan ook weer wat frisser en het doet me goed haar zo te zien.
's Morgens om half elf hebben ze bij haar terug een centrale catheder geplaatst, iets wat niet zonder problemen is gegaan (tja, zo'n zaken zijn we ondertussen gewoon). Gisteren was het te druk op de spoedafdeling, waar dergelijke ingrepen gebeuren, en dus is het er niet van gekomen, ook al had men om half zeven nog bevestigd dat de spoedarts het zou doen van zodra ze terug uit pauze kwam. Niemand had het nodig gevonden om nog een seintje te geven en dus heeft mijn schat er een nerveuze avond en ochtend op zitten. Het lijkt wel of de catheder niet helemaal correct is geplaatst, want het indruppelen van voeding, pijnstiller, antibiotica, vocht... gaat niet vlotjes. We kregen vandaag ook de eerste verpleegster te zien die haar werk vandaag duidelijk niet graag deed en dan heb ik zoiets van: "mevrouw, als je voor de zorgsector kiest, doe dat dan met overtuiging of blijf thuis. De patiënten hebben er ook niet voor gekozen om hier te zijn". Toen ik haar met het doorvloei-probleem (of hoe noem je dat?) confronteerde was haar eerste reactie een poging om toch wat meer doorstroming te krijgen via het open en dicht draaien van de kraantjes van de aanvoer (nu snapt de lezer helemaal niet meer waar ik het over heb) maar toen dat niet echt succesvol was en ook haar collega het al opgegeven had, was haar reactie: "misschien blijf je best met je hoofd gedraaid naar één kant liggen en hou het in het oog als het doordruppelen doorgaat. Niet wachten om te bellen als het niet doordruppelt, want bloed stolt nu eenmaal. Toen ik er haar op wees dat je moeilijk kan verwachten dat de patiënt dag en nacht dat spul in het oog hield, droop ze gewoon af zonder commentaar. Wat later heeft ze dan toch weer een poging ondernomen en toen ging het ietsje beter als ze niet alle kraantjes tegelijk open zette.
De maagsonde kan niet verwijderd worden omdat er echt wel niks meer door de maag passeert, tot ergernis van mijn liefste. Niettegenstaande de maagsonde, moest Carine plots weer gal overgeven, wat mij niet zo normaal leek. Maar goed, ze had het al eens eerder gehad en de dokter had haar deze morgen gezegd dat dat toch wel nog eens kon gebeuren. Toen er een tweede gulp kwam na nog geen half uurtje, bekeek ik het eens van dichter en zag dat er een slijmerige sliert in het overgegeven vocht aanwezig was. Het was me ook al opgevallen dat er nog weinig beweging was in het buisje dat de afvoer moest regelen. Toen nog een kwartier later de derde gulp er aankwam, maar dit zich vrijwel uitsluitend beperkte tot slijm ging er bij mij een lichtje branden. Ik had er al op gelet dat Carine blijkbaar een hoofdverkoudheid heeft opgelopen en ermee verveeld zat dat ze haar neus niet kon snuiten door de aanwezigheid van de maagsonde. Ik lette er nu ook op dat er in het laatste half uur geen beweging meer was geweest in die sonde, dus vermoedde ik dat dat spul verstopt zat en de gal dus weer op een andere manier de weg naar buiten zocht. Ondertussen was Fanny met enkele collega's de kamer binnen gekomen en Fanny had plaats genomen op het "vrije" tweede bed in de kamer. Ze merkte op dat ik misschien toch maar eens mijn bevindingen aan de verpleging moest zeggen en vragen dat ze het even kwamen nakijken. Ik heb dus op de bel gedrukt... en dat heb ik geweten!
De dienstdoende verpleegster waaide de kamer binnen als een donderwolk, ging rond het bed, deed het alarmlichtje uit, nam het braakbakje over en ging dat ledigen... allemaal zonder een woord te zeggen. Toen ze terug kwam met een spuit om de sonde vrij te maken (en de maag wat te verlichten) kwam ze tussen de bedden instaan en vroeg kort en op onbeleefde toon aan Carine: "mevrouw, hebt u een éénpersoonskamer aangevraagd?". Het antwoord hierop was negatief. Dan draaide ze zich om en op bevelende toon naar Fanny: "mevrouw, dit is geen éénpersoonskamer, gaat u van het bed af dan?". We stonden allemaal sprakeloos aan de grond genageld, zo'n onbeschofte manier om "haar zaak" duidelijk te maken. Ze had ook op een beleefde manier kunnen vragen "mevrouw, zou u willen van het bed afgaan zodat het steeds klaar is als er een nieuwe patiënt zou moeten opgenomen worden?". Diplomatie was duidelijk niet haar beste kant. Het is ook de eerste keer dat wij in de ondertussen meer dan twee maanden ziekenhuis op een dergelijke manier aangepakt worden. Oké, misschien heeft ze gelijk, maar het gaat hier om de familie van een palliatieve patiënt die echt nog weinig tijd rest en die in de laatste maanden al heel wat heeft moeten incasseren. Een beetje menselijkheid ware hier op zijn plaats. Deze dame hoort niet echt thuis op deze afdeling.
Terwijl ze de voorbereiding voor het reinigen deed in een klein keukentje naast de inkomdeur van de kamer, kon ik het dan ook niet laten om mijn mening over haar brutale aanpak te uiten. Dat heeft ze vermoedelijk duidelijk gehoord. Eerst is ze effectief de verstopping van het buisje komen aanpakken, want het was wel degelijk verstopt. Op mijn aangeven heeft ze dan ook het opvangzakje en de buis die daaraan hing ook vernieuwd, en plots liep alles veel beter en voelde Carine zich duidelijk opgelucht en de druk op haar maag was verdwenen. Nee, hier schiet de verpleging echt te kort. Er waren duidelijke aanwijzingen en die hadden ze ook moeten zien als bleek dat mijn meisje nog overgaf ondanks de maagsonde. Toen ik vroeg om Carine een vers schortje aan te trekken omdat ze het hare ondergekotst had, vroeg de verpleegster aan de andere aanwezigen om de kamer te verlaten en toen ik met haar alleen was en een handje hielp vanwege alle buisjes, was ze plotseling weer de vriendelijkheid zelve. Misschien was het oplossen van problemen met de kervelsoepachtige gal niet echt haar ding, wat haar wat nukkig maakte. Maar dan had ze er beter aan gedaan om haar collega te vragen dit klusje voor haar te klaren. Is het nu toeval dat de jonge verpleegsters zoveel vriendelijker zijn dan deze naar schatting veertiger ?
Maar goed, dat zijn even iets mindere momentopnames. Wat me vooral getroffen heeft is dat Carine tijdens de gesprekken die we voerden, onderling en met de collega's, er blijkbaar nog steeds van uitgaat dat ze nog maanden, zelfs eventueel nog jaren te gaan heeft. Dat doet pijn. Enkele weken terug en ook zaterdag nog - na haar trombose - hadden Carine en ik het er nog over dat we echt van dag tot dag moeten gaan leven en dat ze het nù moet laten weten als ze nog bepaalde dingen gewenst had. Toen was ze het er volmondig met me over eens. Nu lijkt dat alweer niet doorgedrongen, mijn hart krimpt met de gedachte en ik heb al de moeite van de wereld om het te verbergen. De dokters hebben me ondertussen op het hart gedrukt dat sommige mensen het gewoon niet willen weten of weigeren het aan te nemen en dat ik er dan ook goed aan doe om het haar niet meer te zeggen of insinueren dat haar dagen geteld zijn.
Tegen de avond, vlak voor ik me klaar maakte om te vertrekken, zag ik dat Carine gewoon voor zich uit lag te staren, geen woord, geen gebaar, haar ogen knipperden niet, ze staarde in het ijle... Ik vroeg haar of het goed ging en kreeg een "ja hoor" als antwoord. Dan vroeg ik waar ze aan dacht en ze zei: "ik vraag me af wat me nog allemaal te wachten staat en waar ik het aan verdiend heb". Ik vond het niet zinnig om daar nog iets op te antwoorden, bij gebrek aan antwoord, heb haar een nachtzoen gegeven en afgesproken om vandaag weer op post te zijn van het begin van het bezoekuur.
Als het al niet eerder zo was, heb ik steeds meer het gevoel dat we met z'n twee dood gaan. Er blijft nog slechts een schijn over van mijn lieve, fijne, zorgzame meisje. Het wordt steeds moeilijker om nog tot haar door te dringen. Ze sluit zich van me af, misschien wel met de bedoeling om het uiteindelijke afscheid gemakkelijker te maken, maar het wordt hierdoor net moeilijker. Een maand terug nam ze nog mijn hand, kwam er sporadisch nog een knuffel... Maar nu zijn er nog enkel angstige doffe ogen. Wat zou ik graag horen dat ze rust vindt en zegt: "het komt wel goed,schat, maak je maar geen zorgen". Maar dat is teveel gevraagd en is egoïstisch. Zij heeft geen toekomst meer, alles is haar afgenomen. Ze had zo graag Yannis zien opgroeien en kunnen steunen als een zorgzame grootmoeder maar zelfs dàt wordt haar niet meer gegund. Er blijft alleen nog angst over voor wat komen moet. Moet ik dan klagen? Dacht het niet.
