Weer een dagje voorbij. Carine lag vreedzaam te slapen toen ik vanmiddag de kamer binnen kwam. Ze wist dat ik er aan kwam, ik had getelefoneerd toen ik van thuis vertrok. Ze had weinig geslapen vannacht en zocht gauw nog wat rust vooraleer de kinderen er aan kwamen om toch wat speciaals te doen voor Yannis' verjaardag. 

Na enige tijd stond ze op van haar bed en ging door het raam turen. Ze genoot blijkbaar van het zicht op de torens van Brugge en het zicht op de tuin. Alles ging heel gemoedelijk en het leek me dat ze op het ogenblik min of meer vrede had met de situatie. En dat bleek even later ook toen ze er zelf plots over begon dat haar leven ten einde was en dat ik nog een heel leven te gaan had. Dat ze niet verwachtte dat ik alleen zou blijven, het ook niet wou, ik ben immers niet iemand om alleen te zijn. Ik heb haar wel duidelijk gemaakt dat dit niet zomaar vanzelfsprekend is, maar dat ik eerder zou uitzien naar een gezelschapsdame dan naar een nieuwe levenspartner. Haar antwoord hierop verraste me eigenlijk een beetje. Dat zijn dingen die je moet afwachten, die moeten groeien, je weet dat nooit van voordien. Maar je moet me beloven dat je deur altijd voor de kinderen en kleinkinderen zal open staan, laat diegene die me vervangt de kinderen nooit het gevoel geven dat ze in een vreemd huis komen! Ik heb haar gezegd dat niemand haar ooit zou kunnen vervangen, dat je een leven samen van langer dan 35 jaar niet zomaar even uit kunt vegen, dat ze steeds de moeder van haar kinderen blijft en dat diegene die eventueel met mij verder wil, zal moeten kunnen aannemen dat ze pas de derde plaats inneemt, na Carine en de kinderen. En dat ik nooit zou toestaan dat mijn nieuwe partner mijn kinderen buiten kijkt. Het staat bij deze hier genoteerd en ik blijf erbij. We hebben samen een gezin opgebouwd en als het van mij afhangt komt geen mens daar tussen. Ze besefte ook dat ik het niet makkelijk zou hebben, dat ik iemand zou moeten vinden die ook door de kinderen aanvaard wordt. En dat laatste zou wel eens kunnen tegen zitten. Als ik al een nieuwe partner vind, zal het niet zo evident zijn, vrees ik. Dit gesprek deed me goed, het geeft aan dat mijn meisje eindelijk begint in te zien waar ze voor staat en dat het allemaal niet meer zo ver af is. Het gaf me een zeker behaaglijk gevoel, het leek me of ze me de toestemming gaf om niet alleen te blijven. Met een kwinkslag gaf ik nog mee dat ze het mij wel zou laten voelen als ze ergens niet mee akkoord ging en dat ik ervan overtuigd was dat ze me op tijd een draai rond mijn oren zou komen geven... wat glimlachend bevestigd werd.

Tegen de avond kwam dan het ganse gezin er bij. Eerst Fanny met Mouloud en Yannis, taart en kinderchampagne inbegrepen. Yannis was erg opgezet met zijn geschenkje dat hij van moeke kreeg en zelfs met zijn simpel kaartje was hij opgezet. En het was geschreven door moeke! Carine voelde zich goed genoeg om even mee te gaan naar de cafetaria op de eerste verdieping, dus werd er een rolstoel bijgehaald en gingen we ons in het cafetaria installeren. Het was wel nog even opletten met alle buisjes en zo, maar het lukte aardig. Nog even later kwam dan ook Kevin en zijn vriendin erbij, waarmee ons gezinnetje compleet was, tot genoegen van Carine. Er werden nog enkele foto's gemaakt, maar mijn schat had liever niet dat ze er op voor kwam, waarvan akte, wat niet wil zeggen dat er per ongeluk toch wel een fotootje met haar erop gemaakt werd. De rest van de dag ging op een aangename manier voorbij en tegen acht uur werd vermoeid maar tevreden weer afscheid genomen van de kinderen. 

Carine lag alweer met haar ogen dicht eenmaal de kinderen de deur uit waren. Als het even meezit nog twee nachtjes slapen en dan kan ze zich weer neervleien in haar eigen zachte en veilige bed. Welterusten schat, ik zie je graag. Tot morgen!