Druk op onderstaande knop om te reageren in mijn forum
kanker... betekent dit dat alles ophoudt? In dit geval... ja dus.
strijd tegen een genadeloze moordenaar
09-04-2013
Deze namiddag gesprekje gehad met de psychologe. Die was ondertussen langs geweest bij Carine en had een zinvol gesprekje gehad. Op één of andere manier heeft zij van mijn meisje kunnen horen wat voor haar belangrijk was ten aanzien van de kinderen en vooral van Yannis. Behoefte om iets op papier te schrijven voor later is er niet. Ze wil liever iets minder tastbaar voor hem achterlaten dat zinvol is voor hem. Ze heeft haar hobbykamer in de laatste zes maanden (ik wist al lang dat ze nooit geen hobby meer zou uitoefenen in de kamer) zo ingericht dat het tegelijk een studie -en slaapkamer kon zijn voor Yannis, voor als hij zin had om hier te komen logeren, in rust wilde studeren,... dergelijke dingen. Heel wat van zijn spel- en hobbyspulletjes bevinden zich nu al in deze kamer. Ook de kast waarin ze haar "reistrofeeën" bewaart wil ze graag bij wijze van spreken aan Yannis toevertrouwen. In deze kast staan herinneringen aan de mooiste momenten van haar leven, de reizen die we samen hebben gedaan, de "quality-time" die we samen genoten. Dàt wil ze aan Yannis overbrengen. Dat moeke toch ook gelukkige tijden heeft gekend. De psychologe denkt dat ze op ons rekent om de verhalen die bij die reisherinneringen horen aan Yannis te vertellen. Zo moet het Yannis later lukken om een goed beeld te krijgen van wie zijn moeke werkelijk was. Want geef toe, op je zes jaar kun je al veel herinneren over iemand, maar veel vervaagt toch. En dan zijn verhalen over zijn moeke belangrijker dan een briefje waar ze misschien wel tegen haar zin en niet recht uit haar hart iets op gekrabbeld heeft omdat ik erop aandrong. Die kamer zal Yannis later misschien nog moeten delen met een neefje of nichtje, wie weet, maar het is en blijft dus ZIJN kamer, wie ook later de familie mag vervoegen, dit blijft zijn domein.
Met dank aan psychologe Ann voor deze zeer belangrijke informatie.
Met mijn schat gaat het verder niet echt beter. Ze kreeg vandaag wel een kort bezoekje van twee collega's en ondanks het feit dat ze eigenlijk vooral wil rusten, heeft het haar plezier gedaan. Dit zijn nu de dingen die ze nog fijn vindt ondanks al het negatieve dat nu gebeurt en de vermoeidheid die onverbiddelijk en zeer snel toe slaat. Ze heeft nog steeds de maagsonde waar ze zo graag vanaf wil, maar de dokter heeft gezegd dat deze nog minstens tot morgen moet blijven zitten. Morgen krijgt ze weer een centraal infuus langs hetwelk de voeding en medicatie kan gebeuren. En dit kan dan thuis onder begeleiding van de thuisverpleging. In de latere namiddag kreeg ze weer twee zakjes bloed want haar bloeddruk stond weer zeer laag. Benieuwd waar die twee zakjes van vorige week dinsdag gebleven zijn... Ik heb haar niet onnodig extra vermoeid en mijn bezoek heeft zich vooral beperkt tot "aanwezig zijn" tot het bezoekuur afgelopen was. Tot onze verrassing heeft Fanny het toch gedaan gekregen dat Yannis meegekomen is naar het ziekenhuis. Eigenlijk was het de bedoeling dat hij bij een kinderpsychologe zou terecht komen, maar omdat volgens de kinderpsychologe de reacties van Yannis normaal zijn voor een kind op die leeftijd, had zij gevraagd aan Ann om deze boodschap over te brengen en hem vooral niet te dwingen om een knuffel of zoen aan moeke te geven als hij dat niet zelf wou. Het bezoek aan moeke is meegevallen. Yannis wist al van Fanny dat moeke met een buisje in haar neus zat en er weer nog wat andere buisjes ook waren. Yannis heeft zich geïnstalleerd aan de tafel in de kamer, op een veilige afstand van moeke, en heeft dan heel spontaan een mooie tekening voor moeke gemaakt. Het was grappig om te zien hoe hij de tekening aan zijn moeke gaf, arm zover mogelijk gestrekt om toch maar een veilige afstand tussen hem en moeke te bewaren. Niettegenstaande hij na een tijdje weer nogal actief werd, zijn probleempje, heeft moeke van het bezoek van Yannis genoten. Ze zei het niet, maar je leest dat allemaal in haar ogen. Die stonden weer ietsje klaarder dan de laatste dagen het geval was. Je kon het zo zien dat het haar deugd deed.
Toen ik vanavond vertrok vond Carine het niet nodig het licht in de kamer aan te steken of de tv te laten opstaan. Ze zou toch proberen wat te slapen, wat moeilijk gaat met die storende maagsonde. Op mijn vraag of het wel ging antwoordde ze dat ze zich liever beter zou voelen maar dat het er niet in zat, dus wat baat het. Zou ze dan toch beseffen dat het einde in zicht is? Ze hoopt wel nog thuis te zijn voor de verjaardag van Yannis, zondag is er dan taart bij ons thuis. Ook al zal ze geen taart kunnen eten en vermoedelijk zelfs niet uit haar zetel kunnen, ze wil er graag bij zijn. Volhouden schat !
En ik? Ik zit in mijn zetel en voel me schuldig dat ik hier bij wijze van spreken relax tv kijk terwijl mijn liefste ginds in het ziekenhuis in een uitzichtloze situatie ligt te vechten voor haar leven. Het doet me pijn, het is gewoon niet eerlijk... Alsnog, slaapwel lieve schat.
