Steeds wanneer ik op een willekeurig moment er even bij stilsta hoeveel mij geschonken is, veranderen veel van zelfsprekendheden in een bron van geluk.
Ik wou dat ik een roos was. Kristallen dauwdruppeltjes op mijn gezicht. Opvallen tussen het struikgewas. Een rode gloed in het ochtendlicht. Doornen scherp als naalden. Mijn hoofd bestaat uit 20 stukken. Een geur die altijd al om me heen dwaalde. Zodat jij me uiteindelijk kunt plukken.
Als men in het licht wil staan moet men eerst door het donker gaan. Door het donker moet men leren hoe men het licht dan kan waarderen In mijn hart is een luik dat altijd open staat waar je dus in en uit gaat. Ben ik verdrietig, dan ben ik binnen hoor ik iemand heel zachtjes zingen. Ben ik blij, dan ben ik buiten en hoor ik de vogels fluiten. Er is ook een deur, die gaat open en dicht. Als je in mijn hart zit, is mijn deurtje dicht. Als ik buiten ben, is het deurtje open zodat jij altijd voor steun en liefde in en uit mijn hart kunt lopen
Pure liefde meer dan chocolade alleen wanneer je het voelt, merk je het meteen Onafhankelijk, ongedwongen en met mededogen doordrongen Geven zonder nemen, deze liefde is puur echte liefde, een eeuwig brandend vuur
Ergens heel diep opgeborgen Zit er vast die kracht in mij Steeds op zoek, misschien wel morgen Komt die kracht dan helemaal vrij Dan zal ik leven vol van kracht Met al zijn mogelijkheden De zoektocht gaat nog even door Nog vol onzekerheden Maar bloei ik open op een dag Kan ik weer op gaan bouwen Wetend dat ik er wezen mag Weer vol van zelfvertrouwen
Schoonheid is niet het beeld dat je zou willen zien noch het lied dat je zou willen horen maar veeleer een beeld dat je al ziet al sluit je je ogen en een lied dat je al hoort ook al sluit je je oren
Wij zijn niet meer verantwoordelijk voor de kwade gedachten die ons door de geest gaan, dan een vogelverschrikker voor de vogels die over het zaaibed vliegen dat hij bewaken moet; de enige verantwoordelijkheid in beide gevallen is, te beletten dat ze neer-strijken.
In het kabbelend water ontwaar ik een visioen. Het visioen van mijn verleden afgetekend tegen het heden. Als een antwoord op de vragen wie en hoe ik werkelijk ben. Hierdoor begint het licht te dagen, waardoor ik mezelf beter ken. In de terugblik dat het visioen mij gunt kan ik duidelijk ontwaren, dat een en ander beter had gekund. Hetgeen mijn twijfels doet verklaren. Zodat ik nu zeker weet hoe een handgebaar en medeleven gemakkelijk in liefde is te geven; terwijl men juist die kleine dingen licht vergeet.
Liefde is als een bloem die bloeit in de zon Ze zouden elkaar een kus geven als het kon Als de zee en het strand De sterren en de maan Die zullen nooit zonder elkaar gaan Liefde is iets dat je moet overkomen Anders kun je er alleen van dromen Liefde zit in veel kleine dingen En je kunt er een liedje over zingen
Ongemerkt geleidelijk met zekerheid van tijdelijk de stappen
die ik zet van mijn geboorte tot het bed waarin ik toch
uiteindelijk mijn laatste afdruk zet
daartussen wandel ik maar wat zonder te lang stil te staan bij
het zeker weten dat de strakke rechte vlakke weg t
eenvoudigst is als levensbaan
maar door het kronkelpad te gaan ontwaar ik wonderschone
bloemen die met hun geuren mijn bestaan fleuren tot een
lentefeest
en zit mijn tijd er eenmaal op dan weet mijn laatste
hartenklop: de wandeling is mooi geweest
Met tere vleugels als schitterende juwelen zwevend in mijn tuin Als boodschappers uit een andere wereld Liefdevol neerstrijkend op mijn hand vluchtig als een ademtocht warm als een kus een prachtig geschenk Warme liefde vult mijn hart
Men vergemakkelijkt ieders leven door ook een beetje aandacht aan anderen te geven. Want ook al lijkt dat voor sommigen overbodig; Liefde en aandacht heeft iedereen nodig!
Liefde zo kostbaar en zo teder Zo sierlijk en zo elegant Bewandelt zij haar wegen Want zij beseft terdege Dat ware liefde in eenvoud als schoonheid is gelegen
Dichten is je hart verwoorden Als je gevoel moet omschrijven Dan doe ik het maar Op mijn eigen manier En een vriendelijk gebaar Ik schrijf van me af Wat ik niet kan bepraten Lippen zwijgen als het graf Wat schrijven niet kan laten
Zwijgen kan kostbaar zijn Als dat beter voor de mens is Schrijven is fijn Omdat je weet dat je wat mist Als je niet kan praten zet je het op papier Alles doet je dan plezier
Het verwondert mij dat ondanks dat ze vleugels hebben en naar overal ter wereld kunnen vliegen ze toch op dezelfde plaats blijven waarom stel ik mezelf dan de vraag
Op de fotos zie ik je weer tussen al de veldbloemen sta je mooi te wezen In je rode overdaad en in alle stilte ons genieten laat Op ritme van de wind sta je heen en weer te wiegen zalig in je gewaad zo rood Mooie klaproos.
Ze hadden alleen wat ruimte nodig En hebben er heel lang naar gezocht Een plekje om zich terug te trekken Zagen iets leuks en raakten verknocht Wanneer de plannen werkelijkheid worden Leggen ze later hun boot langs de kant Veel comfort hebben ze er niet nodig Midden in de plassen op hun eiland Waar klein geluk zo groots kan zijn Gewoon weg van de dagelijkse zorgen Maken ze hun eigen zonneschijn.
Kijk niet uit het raam Opzoek naar een wensster Maar kijk diep in je hart Hij is heus niet zo ver Het geluk is vaak dichter Dan je zelf vermoedt Maar open je hart Dan komt alles wel goed Open dan je raam Stuur op dan je wens Die gaat in gedachten Dan naar ieder mens Ga je dan slapen Sluit dan weer het raam Zodat het warme gevoel Er niet vandoor kan gaan
We leven in een huisje, een huisje in de boom, dat deuren heeft noch ramen, het is als een droom. We zien de blauwe lucht niet, maar voelen wel de zon; we waren klein en witjes, toen het leven hier begon. Nu groeien we en kleuren, ons huisje groeit ook heel hard; en als het huisje groot is, dan zien we bijna zwart. Ons huisje wordt meestal opgegeten, maar wij worden door de mens vergeten; en vallen we op de aarde neer, dan verbreken we onze boeien, om verder in de grond te groeien en komen dan als bomen weer. Ik ben het leven van de appel of de peer.
De strofes in een mensenleven lijken uniek je kijkt om je heen ziet weinig medeleven ieder zijn waarheid elk zijn parcours soms een ontmoeting een botsing een vernedering het refrein is voor ieder eender verslaving ontnuchtering en pijn
Je weet maar nooit wat kan gebeuren je weet maar nooit hoe het verder zal de wegen van het leven gaan soms om het even soms hemelhoog juichend soms diep door het dal.
Golvende zee op jouw ritme dans ik met je mee blote voeten in eb en vloed Ik laat het zoute water tot aan mijn enkels reiken niemand kan me hier in deze oase van rust bereiken
De zee, wonder der natuur blauw ruisend, zo puur de zee en haar eindeloze horizon ik wou dat ik er soms in verdwijnen kon
Hoe hoger je stijgt, hoe dieper je valt Hoe meer je valt, hoe meer je leert Hoe meer je leert, hoe meer je weet Hoe meer je weet, hoe meer je begrijpt dat je na een val hoger kunt stijgen
De wereld wordt zo kusrmatig om ons heen Mooi om naar te kijken is het wel Geef mij maar gewoon een tuiltje bloemen Zomaar puur natuur het hoeft niet veel voor te stellen Viooltjes die bloeien tegen een muur Kunnen mij al heel wat vertellen
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
