Een blaadje dat dwarrelde Verwilderd in
het rond. Omhoog, omlaag, Van links naar rechts Op zoek
naar vaste grond. Zo dwarrelde het jaren Het zocht een eigen
plek. En uiteindelijk overwon het En vond het toch zijn eigen
stek. Want het was gestopt met zoeken Draaide
niet meer in het rond.
En zo vond het eindelijk rust Een eigen
plekje, vaste grond.
De lucht is grijs en
grauw De hemel huilt dikke tranen Ik herinner me de lucht zo
blauw En de zon in gouden banen Zon en vakantie zijn voorbij De
dagelijkse sleur begint weer Maar in gedachten is alles nog bij
mij En ik denk stiekem al aan de volgende keer.
Ga de wegen waar je
voeten stappen op ontdekkingstocht zoek de plekjes waar je
ogen kijken naar hetgeen je zocht vind de plaatsen waar de
vragen smelten bij de eerste gloed leef het leven alle
dagen eindig in veel overvloed.
Geen paniek, er is nog
niks verloren de nacht brengt raad en morgen zijn ze uitgewist,
de kronkelsporen van kort verdriet en zielenpijn je ziet het
dan weer duidelijk zitten gedaan venijn, gedaan chagrijn het
einde van wat zinloos vitten maakt plaats voor volle zonneschijn.
Slapende bladeren, maken de grond zo kleurrijk en zacht Een
windvlaag neemt ze mee, op een niet gekozen richting Het palet
van de grond, zo veranderlijk, soms wonderschoon, soms
vloekende kleuren Bladeren zijn net mensen, mensen die het
leven nemen zoals het komt ...
Het is niet aan de mens om te oordelen of zijn medemens z'n vriendschap waard
is want liefde en vriendschap bepalen zelf waar en wanneer en tussen wie ze zullen bloeien
Altijd denken, weinig schenken. Steeds geloven en beloven. Heel veel vragen, zorgen dragen. Vaak bezinnen, opnieuw beginnen. Weinig rust, van kwaad bewust. Het goede willen, maar jaren verspillen Dan wordt het leven door leven verdreven.
Herfst boeiend
met je frisse geuren suizende wind,
unieke kleuren bladeren vallen
op straat takken die je
achterlaat een afscheid van
iets wat weer is geweest en het ontroert
mij nog het meest dat je bonte
kleurenpracht het gevoel van
afscheid zo verzacht
Soms
worden kleine golfjes golven, soms
vallen grote golven langzaam weer stil. De
puinhoop die het spoor van vernieling heeft achtergelaten is
in een oogwenk weer verdwenen.
Alles
is stil. Het
is weer voorbij. Graag
nu geen volgende keer. Want
genoeg is genoeg.
Probeer een
zeker perspectief te bewaren bij alles wat u doet.... Laat
de hindernissen en tegenslagen het licht van de rede niet in
de weg staan. De menselijke geest is een soort
vergrootglas, hij overdrijft altijd. Een simpele
vuistregel, wat u ziet is nooit zo groot als u denkt dat het
is.