In de nadrukkelijkheid van de opgaande zon een morgen in de herfst hangen grijze nevelslierten tussen de takken van de bomen en aan de wasdraden
ze zijn nu weerloos in het licht van hun verdoken plaats en schoonheid en zullen wellicht dra vergaan maar ook eeuwig blijven in de ziel van verwondering
Als het kaarsvet langs de kaars gaat druipen en schaduwen over de muren kruipen de maan haar witte stralen schenkt het warme bed zo lieflijk wenkt terwijl druppels tegen het venster tikken ga je je langzaam in je dromen schikken de realiteit daar buiten weten je aards bestaan de nacht vergeten
Als een vlinder niet meer durft te vliegen Bang is voor mensen en het liegen Maar naar de zon en liefde verlangt Even bij iemand veilig te zijn in de hand En hulp bij het vliegen nodig heeft Maar er niemand is die de vlinder dit geeft Blijft het met alle kleuren en pracht Alleen zo angstig voor dag en nacht.
Een bedankje kan iemands dag maken met oprechtheid binnenin geraken. Het schouderklopje en de knuffel bindt vol emotie laten zien wat je echt vindt.
Om echt te leven in het moment zorg dat het hart onze schatten kent. Vandaag weer een prachtige gelegenheid de dag te vullen met je eigen dankbaarheid.
Ik hoor de wind in de nacht Omringt door het duister Ik vraag me af wat er nog wacht Ik hou de adem in en luister De wind die speelt zijn melodie Van zacht naar een extase Alsof het me zeggen wil Het leven gaat in face Want ook de zwaarste storm Komt ook een keer tot rust Dus weer maar niet meer angstig Leg je maar neer en rust In de armen van de sterren Die fonkelen in de nacht Kom ik weer tot mezelf Met op mijn gezicht een lach Want ik voel en weet Dat zij die om me geven Mij in dit aardse bestaan Zin aan mijn leven zullen geven
Je zoekt de sleutel op het slot , die is gebroken , hij is kapot .
de scherven zijn onvindbaar in de gangen van mijn ziel waar het vertrouwen in de mens aan duizend stukjes viel . ik ben een keer te veel bedrogen , een keer te veel gekwetst, daarom heb ik een deur met het sterkste slot erop geschetst.
lijm de sleutel met veel liefde , en laat hem drogen met geduld dan open ik een deur die ik voor alle mensen heb verhuld.
In je hart bevinden zich talloze vruchtbare zaden, die wachten om te ontkiemen zoals een lotusbloemn zich uit het slijk ontvouwt tot een prachtige bloei, zo kan door toedoen van de kosmische adem de bloem van onze geest bloeien en vruchten dragen in deze wereld
Heb al redelijk veel meegemaakt genoeg voors en vooral tegen het leven is niet volmaakt soms schijnt de zon en soms weer regen
toch blijf ik een optimist en met humor kom je heel erg ver een lach is onbetwist net zo mooi als een fonkelende ster
zonder de humor zou ik wegkwijnen verschompelen als een dorre tak er zijn al genoeg zuurpruimen en chagrijnen die door het leven gaan als een doedelzak
lachen is mijn therapie om door donkere periodes heen te slaan voor mij de beste remedie om weer volop in het leven te staan
Tranen zijn als een waterval, ze beroeren je tot in je diepste dal. Tranen kabbelen over je wangen, ze wijzen je op een intens verlangen. Tranen moeten vrij kunnen stromen, ze mogen uit je ogen komen.
Iets of iemand heeft mijn geest verprutst als kind was ik zo speels altijd goedjemutst nu loop ik op de toppen van mijn tenen neen, ik dans geen ballet ik voel mij een tamme marionet
Kun jij een glimlach toveren om die ons dan te geven een glimlach op je gezicht om gelukkig mee te leven een glimlach kost niets het is een stuk van je hart je moet het durven tonen die glimlach geheel apart twee spieren voor een glimlach veel meer voor een lang gezicht spaar dus heel veel energie en glimlach met dit ene gedicht
Ik loop door het bos en kijk in het rond, hier en daar schieten paddenstoelen uit de grond. Genietend van de vele prachtige kleuren, en de reuk van hoe alleen een bos kan geuren. Het licht dat valt door de stralen van de zon, weerkaatst door de bomen, waar een vogel op rusten kon. Om me heen een late vlinder fladderend in de lucht, de bomen laten hun blaadjes vallen en ik, ik zucht. Eikels, kastanjes en mos oh zo groen, de dieren die langzaamaan hun winterjasje aandoen. De wind die me uitdaagt en duwt in de rug, en ik ren vooruit en dan weer terug... Lopend door het bos kijk ik in het rond, schoppend tegen de vele herfstbladeren op de grond. Ik dans en reik mijn armen naar de lucht omhoog, met als eind tafereel een prachtige regenboog.
De aandacht naar binnen in stilte naar de stem van mijn gevoel onschatbaar wijs niet uit te leggen goede raad als ik het kan horen berusting als ik luister
Voordat jij een oordeel over mij en mijn leven velt; Trek mijn schoenen aan en loop mijn weg Loop door de straten, over de bergen en door de dalen Voel het verdriet, beleef de diepste pijn en voel de vreugde Doorloop de jaren die ik ging struikel over elke steen waarover ik gestruikeld ben maar sta altijd weer op en ga precies op dezelfde weg verder precies zoals ik het gedaan heb en eerst dan kun jij over mij OORDELEN
Ik ruik en snuif de zoute zeelucht in mij op Het is net of je me omsluiten wil in je kracht Golven gaan tekeer de wind speelt door mijn haren in mijn gedachten dijn ik mee op de maat van de golven en de wind Ik drijf mee op het geluk van samenspel
Over vriendschap is menig woord geschreven voor de een maakt het zijn leven Voor de andere verkrampt het zijn leven Verloren vriendschap zonder woorden van spijt Laten je dan achter in de heimwee van verleden tijd.