Ongemerkt geleidelijk
met zekerheid van tijdelijk
de stappen die ik zet
van mijn geboorte tot het bed
waarin ik toch uiteindelijk
mijn laatste afdruk zet

daartussen wandel ik maar wat
zonder te lang stil te staan
bij het zeker weten dat
de strakke rechte vlakke weg
’t eenvoudigst is als levensbaan

maar door het kronkelpad te gaan
ontwaar ik wonderschone bloemen
die met hun geuren mijn bestaan
fleuren tot een lentefeest

en zit mijn tijd er eenmaal op
dan weet mijn laatste hartenklop:
“de wandeling is mooi geweest”