geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
02-12-2009
slimmeriken
Het vorige bericht op m'n blog is nog niet koud, of de coach zendt zijn orders al uit. Zondag had ik nog een goede looptraining gedaan: 19km van Beveren naar Bornem, constant tegen de wind in, maar toch op het gemak, volledig extensief, aan 4:50 per km gelopen. Het was wel de vierde, achtereenvolgende week met 40-45 loopkilometers. November leverde dan ook bijna 200 km op, wat heel wat meer is dan in alle andere maanden van dit jaar. Maandag voelde ik dan toch, meer dan anders, dat m'n (kuit)spieren niet meer zo soepel aanvoelden. Tijdens m'n ochtendzwemtraining gisteren, kreeg ik na 2 km kramp. Eerst in de linkerkuit, 100 meter later in de rechterkuit. Het was niet toevallig tijdens het zwemmen met vliezen. Door kramp te krijgen besefte ik pas goed dat met vliezen zwemmen wel sneller gaat, maar ook heel wat meer vergt van m'n benen. Het was trouwens de eerste keer dat ik tijdens een zwemtraining krampen gekregen heb. In de loop- en fietstraining nadien had ik er gelukkig geen enkele last meer van. Maar toen ik Rudi liet weten dat ik krampen had gehad, kreeg ik meteen te horen wat me te doen stond: rusten. Niet meer dan 30 km verwachtte ik. Maar dat was iets te optimistisch gerekend. Opnieuw lopen is pas voor het weekend. Of waar een coach allemaal goed voor is ... Ik moest gisteren nog maar mailen naar Niko dat verstandig trainen niet altijd even gemakkelijk is. Dat geldt dus ook voor slimmeriken.
Met de winter in aantocht wordt het moelijker en moeilijker om het aantal fietskilometers op een deftig niveau te houden. De spinningfiets binnen biedt een alternatief, maar eigenlijk maar een half alternatief. Het kan aan mij liggen, maar meer dan één uurtje op de spinningfiets lijkt te dikwijls een eeuwigheid in vergelijking met een paar uur buiten fietsen. Gelukkig heb ik dat probleem niet bij het zwemmen en het lopen. Als het wat meezit, lukt het elke maand opnieuw om een totaal van 20 zwemkilometers te halen. Een serieus verschil met vorig jaar, toen ik nog niet in de buurt kwam van zo'n totaal. Als ik het zou vergelijken met andere triatleten, zal waarschijnlijk daarin nog het grootste verschil zitten. Misschien in het aantal fietskilometers ook, maar vooral toch in mijn zwemtrainingen die in aantal, en vooral in duurtijd veel korter zullen zijn dan bij de gemiddelde triatleet. Niets aan te doen. Het was een beperking die ik mezelf opgelegd heb van bij het begin. En zolang er werk en gezin bestaat, zal dat zo blijven. Gewoon dus iets om te blijven onthouden tot ik met pensioen ga ;-) Wat het lopen betreft, denk ik dat ik qua trainingsvolume nog het hoogst zit. Mijn weken tellen zo'n 30 tot 40 km wat zorgt voor maandtotalen net onder de 150 km. En Rudi liet me onlangs weten dat het de bedoeling is dat volume, met het oog op de marathon van volgend jaar, langzaam maar zeker omhoog te krijgen. Dat zal deze maand in elk geval al lukken want ik schat op bijna 190 km uit te komen. Om eerlijk te zijn, zit dat soms wel wat in m'n hoofd. Omdat ik weet van de voorbije jaren dat het opvoeren van looptrainingen bij mij nooit zonder risico's is. Het grote verschil is nu wel dat nagenoeg al m'n looptrainingen extensief verlopen. En dan hoop ik maar dat het vooral die frequente, intensieve trainingen en wedstrijden waren die me de das omdeden, eerder dan het volume zelf. Daar hoop ik niet alleen op. Ik heb er echt wel vertrouwen in dat de coach weet wat hij doet met m'n carrosserie.
Waar houdt een triatleet zich zo al mee bezig acht maanden voor D-day? Heel eenvoudig eigenlijk. Trainen, plannen, trainen, herplannen, trainen, nog eens plannen, trainen, ... Maar vooral genieten van al die trainingen. In welke omstandigheden dan ook. Of het weer die verdomde zwemtraining 's morgens veel te vroeg is. Of het die looptraining in het donker is na een veel te zware werkdag. Dat maakt niet uit. Rond deze tijd van het jaar zijn het eigenlijk vooral de lange fietstrainingen waarvan ik erg geniet. Gewoon omdat ik weet dat het weer het, week na week, moeilijker maakt om zo'n trainingen nog te doen. Het alternatief is wel simpel, maar nog niet half zo aangenaam: binnen op de spinningfiets. Ook al zijn de weersomstandigheden de laatste tijd niet echt ok. Elke kans die ik zie om buiten te kunnen rijden, probeer ik gewoon met beide handen te nemen. En wat is daarvoor beter dan een feestdag (11 november) en een uitstap naar zee. Om tijdig in Nieuwpoort te arriveren, was ik verplicht om te vertrekken vooraleer het licht geworden was. Omdat het weerbericht niet veel goeds voorspelde, besloot ik - voor de eerste keer dit najaar trouwens - de mountainbike te nemen. Omdat het in dergelijke omstandigheden veiliger is, maar ook om de kans op lekrijden te verkleinen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in de (meer dan) 130 km tegenwind m'n tijdritstuur heel dikwijls gemist heb. Toch verbazend hoe erg ik er al op gesteld ben, nadat ik er amper een half jaar geleden mee ben beginnen rijden. Er was nog iets anders wat ik gemist heb. En dat lag wel volledig aan mezelf. Denken dat ik er met twee bananen en wat sportdrank wel gemakkelijk zou geraken, was iets te optimistisch gerekend. Dommerik. Langs de andere kant misschien weer eens goed dat ik er nog eens aan herinnerd wordt dat als het lang duurt het zonder eten (en drinken) niet gaat. Als ik dat nog één of twee keer mag tegenkomen op training volgend jaar, wordt dat alvast een beginnersfout die ik op 25 juli niet zal maken.
Zo, m'n wedstrijdplanning voor volgend jaar is klaar. Ze lijkt een beetje op de planning van dit jaar. Opnieuw (maar) vier wedstrijden. En de eerste twee wedstrijden zijn dezelfde: Oostende en Geel. Ik had wel liever twee andere wedstrijden gedaan. Maar zo vroeg in het seizoen is de keuze bijzonder klein. Een voordeel is dan weer wel dat ik m'n uitslag zal kunnen vergelijken met de uitslag van dit jaar. Of wordt dat een nadeel? Dit jaar stond alles in het teken van de halve afstand (in Antwerpen). Volgend jaar zal die halve afstand (in Leuven) niet meer dan een voorbereidingswedstrijd worden voor het serieuze werk in Zürich. Die uitspraak ga ik me nog beklagen in Leuven volgend jaar, zeker weten ;-)
Alsof het nog niet genoeg was dat ik van sommigen al eens een opmerking kreeg over m'n fiets "die toch niet meer zo paste bij m'n triathlonprestaties". En wees gerust dat zegt weinig over m'n sportieve prestaties, maar des te meer over de fiets. De laatste maanden begon het bij mezelf meer en meer door te dringen dat hij z'n beste tijd ondertussen wel heeft gehad. En dit weekend kreeg ik zowaar van m'n vehicel zelf het signaal dat het nu maar eens gedaan moest zijn. Ik kan er gelukkig mee lachen, omdat het goed is afgelopen. Maar het had anders kunnen zijn. Een strook van amper 200 meter kasseien, op het einde van een drie uur durende fietstraining, was er teveel aan. In het begin wist ik niet goed wat er gebeurd was. Ik voelde opeens dat ik niet meer goed kon sturen. Zo door elkaar geschud door de kasseien? Niets meer gewoon? Niet echt. Ik merkte al gauw dat m'n stuur niet meer goed vast stond. Toen ik maandag bij de fietsenmaker langs ging, wist hij meteen wat er aan de hand was: de voorvork (binnenin) gebroken. Toen ik vanavond m'n herstelde fiets ging halen, toonde hij me trots m'n oude voorvork ... om aan te tonen dat z'n diagnose juist was, denk ik. Met m'n nieuwe voorvork ziet m'n "nieuwe" fiets er niet echt beter uit. Maar dat is nu dan maar even niet belangrijk. Wel dat het bij dit accidentje is gebleven.
De 2010 modellen van Canyon zijn sinds deze week te koop. Ze hebben alvast één bestelling binnen, ook al zal de levering maar voor ergens in januari zijn. Alvast een fotootje voor de archieven. (Voor de internet-leken: één keer klikken op de foto en dan nog eens om te vergroten.) Dat is hem. This is it ;-)
Bijna 2.900 atleten, die denken volgend jaar op 25 juli de wereld te gaan verzetten. Negen maanden voor D-day heeft de organisatie de inschrijvingen gesloten. Finito. Sold out. Eindelijk. Dat werd tijd. En het geeft een extra tof gevoel om erbij te zijn.
Ja, het was even schrikken tijdens de techniektraining zaterdagmiddag in het Sinbad. Maar dan wel schrikken zoals is het graag heb. 50 meter in 49 seconden, dan in 45 seconden en tenslotte in 36 seconden. Wetende dat ik vorig jaar deze tijd nauwelijks onder de minuut geraakte voor dezelfde afstand. Niet dat ik er door begin te dromen om ooit een goeie zwemmer te worden. De weg is immers nog eindeloos lang. Maar het doet me wel dromen om een betere zwemmer te worden dan dat ik nu ben. Stap voor stap. Langzaam, maar zeker. Maar vooral wetende dat zoiets, samen met een paar complimenten van Rudi tijdens en na de training, me een morele opkikker gaven. Een opkikker die me extra motiveert om er een heel goeie winter van te maken. Een winter die een goeie basis zal leggen voor een knallend seizoen volgend jaar, met een apotheose op 25 juli.
Het is weinigen gegeven tijdens hun sportcarrière al een legende te zijn. Ook al was zijn carrière veel te kort. Ook al heeft hij veel te weinig gewonnen. De manier waarop maakte veel goed, maakte heel veel goed ... maakte alles goed. We waren hem in feite al heel wat jaren kwijt. Maar nu zijn we hem voorgoed kwijt. Hopelijk zal hij nog dikwijls de inspiratie vormen voor heel wat toekomstig wielertalent. May he RIP ...
Tot twee uur 's nachts heb ik me zaterdagnacht kunnen wakker houden. Maar toen ging het licht uit. Spijtig, want dan begint het natuurlijk net interessant te worden. Als ze één voor één beginnen kraken tijdens de afsluitende marathon. Sport in z'n puurste vorm. Fantastisch. En of het bijltjesdag was gisteren in Kona. Amai. Dat het bij de meeste van"onze jongens" niet al te beste verliep, heeft er waarschijnlijk ook wel mee te maken waarom ik me niet langer wakker kon houden. Het begon nachtans veelbelovend. Luc Van Lierde als tiende uit het water. En ook Marino Vanhoenacker, Bert Jammaer en Frederik Van Lierde konden aan het fietsen beginnen zonder al te veel achterstand. En zeker toen op een bepaald moment Marino Vanhoenacker de leiding nam in het fietsen. Maar halverwege ging het langzaam maar zeker bergaf. Spijtig genoeg voor hem figuurlijk. En dat hij uiteindelijk zelfs heeft moeten opgeven is zowat het ergste wat je als atleet in een wedstrijd kan meemaken. Gelukkig zorgde Bruno Clerbout - en niet te vergeten Tine Deckers - voor de grootste lichtpunten tussen al die miserie. Bruno Clerbout: nog maar één jaar prof en op zo'n manier debuteren is echt wel klasse. Voor heel wat anderen miserie troef. De commentaar in de interviews kon tellen: krampen, diarree, ... noem maar op. Dat zelfs profatleten tijdens hun marathon stukken moeten stappen omdat het gewoon niet meer gaat, zegt genoeg. En dat desondanks dat Bert Jammaer toch nog beslag kon leggen op een 16de plaats. De presentatoren ter plaatse tijdens de wedstrijd hebben het dan ook maar een keer of honderd herhaald: een triathlon op de volledige afstand is simpelweg onvoorspelbaar. En als dat voor de groten telt, dan zeker voor de kleine garnalen. Misschien maar goed dat Zürich nog meer dan negen maanden van nu verwijderd is. Daartegen ben ik die onvoorspelbaarheid vergeten en lijk het terug alsof alles vanzelf gaat ... eheum ;-) Over voorspellen gesproken. Loopwedstrijden zitten gelukkig anders in elkaar. Voor groot en klein. Na 3 kwam 2. Dus kon het niet anders dan dat na 2 .... jawel 1 kwam. Weliswaar een weekje vroeger dan gedacht. Dikke proficiat Wim. Ja, je moet er eerst wat voor presteren om in hetzelfde verslag vermeld te worden met al die toppers hierboven ;-)
Naïef als ik ben, zoek ik - elk jaar opnieuw in het begin van de maand oktober - of het Ford Ironman World Championship in Hawaii op één of andere zender wordt uitgezonden. Maar ook dit jaar is het noppes. De sportzenders hebben dit jaar natuurlijk wel een heel goed excuus. Want zaterdag staat er een veel belangrijker evenement op stapel ... ergens in Brussel tegen onze Turkse vrienden. Ik zal dus opnieuw m'n toevlucht moeten zoeken tot de livestream uitzending op http://ironman.com/. Maar het supporteren voor Luc Van Lierde & co zal er niet minder om zijn. Afspraak 19u00 onze tijd. Ik houd het spijtig genoeg nooit tot het einde vol en val elk jaar opnieuw in slaap terwijl ze aan de andere kant van de wereldbol het beste van zichzelf aan het geven zijn. En dat laatste zal deze keer voor Luc Van Lierde zeker het geval zijn, want het wordt zaterdag z'n allerlaatste. Hopelijk bezorgt hij zichzelf een mooi afscheid.
Grandioos ... ;-) <<Het was de 64ste keer dat er in Petegem een koers werd georganiseerd, maar de editie van dit jaar gaat zeker de geschiedenisboeken in. Niet alleen dankzij de winnaar, Iljo Keisse, maar vooral: er was geen eindmeet. 'Door de regen was de meet, die getrokken was met krijt, op enkele ronde van het einde weggespoeld', vertelt speaker John De Vlieger. 'We beslisten om dan maar de gebruikelijke tape te kleven, maar de eerste auto die over de finish reed, nam het lint mee. In overleg met de mensen van de BWB werd beslist om het dan maar zo te laten. De renners hadden al 18 van de 20 ronden afgelegd, ze wisten ondertussen wel waar de finishlijn lag.' Twee renners spurtten om de zege: Iljo Keisse en Kim Borry. 'Ik riep hen toe: ik ben de meet, zodat ze goed wisten waar de (virtuele, red.) finishlijn lag', aldus De Vlieger. 'Maar er was geen discussie mogelijk: Keisse was de beste.' Daarna spurtte een peloton van twintig renners voor de derde plaats. 'Ik geef toe, daar waren we niet gerust op', zegt de speaker. 'Ik heb nogmaals geroepen: ik ben de meet om de renners te waarschuwen. Ook in het Frans, want er reed een renner uit Namen mee. Gelukkig was het een langgerekte sprint en kwamen ze een voor een binnen. Er was geen voer tot discussie. De toeschouwers hebben wel staan lachen, maar van de renners kregen we na de wedstrijd veel felicitaties. Ze waren erg te spreken over onze prijzenpot. De koers in Petegem is gekend voor zijn mooie prijzen.' En vanaf nu dus ook voor zijn levende finishlijn.>>
Als triatleet ben je verplicht om ver vooruit te plannen. De (volledige) Ironman wedstrijden zijn op een paar dagen - soms zelf op enkele uren - uitverkocht. Je hebt bovendien al niet bijzonder veel keuze als je niet de plas over wilt. Volgend jaar wordt het voor mij Zürich. En als ik het jaar nadien opnieuw een Ironman wil doen, zal ik me waarschijnlijk al moeten inschrijven vóór dat ik weet hoe ik het er in Zürich vanaf gebracht heb. Niet echt ideaal, maar het is wat het is. Rekening houdend met zowel de locatie als het nodige budget om er te geraken en te verblijven, staan er naast Zürich nog een aantal op m'n verlanglijstje. Frankfurt was voor volgend jaar eigenlijk m'n eerst keuze. Puur om budgettaire en praktische redenen. Maar hij was nagenoeg direct uitverkocht. Nice heb ik ook een tijdje overwogen. Maar gezien de lastigheid, heb ik wijselijk beslist om die niet als eerste volledige Ironman wedstrijd te doen. Lanzarote is dan weer voor elke triatleet een droom. Na volgend jaar wordt the sky the limit, dus who knows ... Nu wil het toeval dat ik dit weekend in de krant een klein interessant artikeltje tegenkwam. Het artikeltje ging niet alleen over de Ironman, maar vooral over Armstrong. Dat hij zich na zijn tweede wielercarrière wilt wagen aan een volledige Ironman. Dat is natuurlijk geen groot nieuws meer, want dat heeft hij begin dit jaar zelf al eens bevestigd, toen iemand hem via Twitter die vraag stelde. Maar nu zou - naar het schijnt - de kans groot zijn dat hij kiest voor Nice als zijn eerste Ironman ... in 2011. Tja, wat doet een mens daarmee? Samen aan de start? Gedubbeld worden in het fietsen? Graag. Gedubbeld worden in het lopen? Graag. Maar dat zal nooit lukken. Daartegen zit hij al lang op een terrasje met een hapje en een drankje te genieten van zijn zoveelste buitenaardse prestatie.
Mijn testrit vorige week in Heerlen was niet zozeer bedoeld om te testen of de fiets die ik wil kopen wel goed genoeg is. Op het internet kun je immers de volledig gedetailleerde specificaties zien. Zowel Roeland en Frankie hadden me al laten weten dat het allemaal meer dan degelijk materiaal is. Dat die testrit heel goed aanvoelde, was dan ook niet verwonderlijk. De test was vooral bedoeld om ter plaatste nog wat extra advies in te winnen en vooral ook om een antwoord te vinden op een aantal vragen. Eén van die vragen was met welke kanwielen ik vooraan en achteraan moet rijden. De testfiets was uitgerust met een compact en dat was ideaal om aan den lijve te ondervinden of zo'n compact voldoet op lastige, steile hellingen. Dat was althans wat ik dacht te moeten testen. Tijdens de rit bleek echter dat niet zozeer het voldoende klein kunnen schakelen het probleem was, maar wel het voldoende groot kunnen schakelen. Ik weet van mezelf dat ik een 52/14 nodig heb om op een comfortabale manier vooraan in de 40 km/h te kunnen rijden. Met een compact, die me vooraan maar een 50 biedt, kwam ik al snel in de problemen van zodra het echt snel begon te gaan. Om een totaal andere reden dan ik had verwacht, blijkt een compact dus niets voor mij. Daardoor schiet er - een beetje tegen mijn zin - maar één optie over: de tripple. Geen gewone 39/25 of 39/27. Die bieden me immers niet voldoende om echte steile hellingen op een voor mij voldoende soepele manier op te rijden. De kanwielen-kwestie was daarmee meteen van de baan. Ook de vraag welke framemaat het meest geschikt is voor mij, bleek door de testrit snel beantwoord. De testrit had een kleinere kader dan diegene waarmee ik nu rijd en gaf me een beter gevoel. In vergelijking met m'n eigen fiets, voelde de tesrit na een half uurtje al wendbaarder aan. Dat zegt genoeg. Maar het strafste van alles, bleek de afstelling van mijn zadel.hoogte. Uit de meting van m'n binnenbeenlengte bleek dat de afstand tussen m'n zadel en het middelste van het cranckstel 71,8 cm moet zijn. Ik viel bijna achterover nadat ik thuis hetzelfde had nagemeten op m'n eigen fiets. Dat bleek immers maar liefst drie cm meer te zijn. Ik ga me nog wel wat verder informeren wat de juiste zadelhoogte is, afhankelijk van de gemeten binnenbeenlengte.Want er bestaan blijkbaar verschillende formules. Maar dat ik al negen jaar en ettelijke tienduizenden kilometers fiets met een serieus fout ingestelde zadelhoogte, is wel nu duidelijk. Wat het juiste verband is met m'n rugperikelen van de laatste weken, zal ik waarschijnlijk nooit echt weten. Maar ik weet wel wat me te doen staat de volgende maanden: langzaam maar zeker de juiste positie vinden die zowel in efficiëntie als qua comfort het beste uit m'n benen kan toveren.
Over losers gesproken ... read this: "The Ford Ironman World Championship selects 200 athletes each year to participate through a lottery system. One hundred and fifty of the athletes will be selected from the United States applicants and fifty athletes will be selected from other countries. The Ford Ironman World Championship is one of the most in demand athletic events in the world. Qualifying gets more difficult each year, so the lottery is another option to enter the race. Athletes who are selected through the Ironman Lottery must have completed an event that is 70.3 (1.2 Mile, 56 Mile + 13.1 Mile) distance or greater within one year of the Ford Ironman World Championship to validate her/his lottery slot. Lottery Application $40.00 USD. Passport $50.00 USD-Additional Membership. Refunds will not be permitted." Ik kan me levendig voorstellen dat sommigen dit zielig vinden. En dat is het misschien ook. En toch. Who knows, als het me ooit teveel wordt, beproef ik m'n geluk wel eens op deze manier. Opportunity only knocks once.
Ik ben nog maar net bekomen van de aankondiging vorig week van de comeback van Hénin. Ik was vorig jaar nog zo gelukkig (voor haar) toen ze haar afscheid aankondigde. En vanmiddag was het opnieuw tijd voor onthutsend nieuws in sportland. Een loser die een winner wordt. Het kan dan toch. Daarom alleen al moet je respect hebben voor hem. En dat heb ik eigenlijk ook. Maar hij blijft de lelijkste coureur - op Mancebo na - in het profpeloton. Hij ziet er niet uit. Niet met fiets. Ook niet zonder fiets. Geen uitstraling, geen stijl, geen zinnig woord als hij geïnterviewd wordt. Maar dat laatste hebben er wel meer natuurlijk. Maar wel een doorzetter, dat wel. Een bijter. Dus is het hem gegund ... of eigenlijk toch niet ;-) En ook niet te vergeten, dat hij niet op z'n eentje gewonnen heeft. Neen, niet door z'n ploegmaats. En ook niet door Mark Coucke. Maar door en vooral op z'n Canyon. Dat nu net hij me geruststelt dat ik op punt sta een goeie aankoop te doen ;-) Life is full of surprises.
Bijna tien jaar geleden reed ik m'n eerste fietskilometers op een derdehands koersfiets. Een jaartje later ruilde ik die in voor een goede, degelijke tweedehands koersfiets. M'n allereerste kilometers daarmee deed ik in de Ronde van Vlaanderen voor wielertoeristen in 2001. De jaren nadien volgden nog ettelijke tienduizenden kilometers en tal van pittige ritten. De allermooiste was ongetwijfeld de drievoudige beklimming van de Mont Ventoux in 2005. Maar ook andere ritten zoals de Sean Kelly Classic of Tilff-Bastogne-Tilff waren stuk voor stuk pareltjes. M'n metgezel in goede en kwade tijden. Eigenlijk alleen in goede tijden ;-). Maar het is genoeg geweest. Ik ga hem bedanken voor bewezen diensten. Het is tijd voor een "echte" koersfiets. Een tweetal jaar geleden heb ik al op het punt gestaan een nieuwe koersfiets te kopen. Maar omdat ik toen net het fietsen langzaam aan begon af te bouwen, ten voordele van het lopen, heb ik dat niet gedaan. Nu dus wel. Een "echte" koersfiets. Weliswaar eentje die past binnen een normaal, bescheiden budget. Een budget zoals het hoort in deze tijden van economische crisis ;-) En dat dat lukt is volledig te danken aan een tip van Roeland: een Canyon koersfiets. Nog eens bedankt Roeland, maar je gaat het je wel nog beklagen volgend jaar op de flanken van de Mont Ventoux ;-) Vandaag had ik een dagje verlof genomen om in Heerlen een testrit te kunnen maken. Ik had pas twee dagen geleden gereserveerd omdat ik zeker wou zijn dat ik die testrit in deftige, droge omstandigheden zou kunnen doen. Maar het was me (weeral eens) niet gegund. In heel België is het vandaag blijkbaar droog gebleven. Maar niet in Nederlands Limburg. Van begin tot einde: regen, regen en nog eens regen. Geen seconde zonder. Verzopen, dat wel. Maar dat kon de pret niet drukken. En bovenal: die testrit heeft me m'n mening echt wel doen herzien. Al jaren lang dacht en zei ik dat het er allemaal niet zo erg toe doet met wat voor fiets je rijdt. Het zijn de benen die het hem doen, niet? Mmm, toch niet helemaal, zo bleek vandaag. Op het vlakke, maar vooral als het bergop ging, was het gevoel volledig verschillend met wat ik gewoon ben. Totaal niet te vergelijken. Het laatste beetje twijfel was dan ook snel verdwenen. Volgend jaar zal ik met m'n Canyon, zoals het hoort, in alle discretie m'n triathlonwedstrijden kunnen afwerken ;-) Het zal nog wel eventjes duren eer ik van m'n nieuwe speelgoed ga kunnen genieten. De modellen van 2009 zijn immers allemaal uitverkocht en de nieuwe 2010 modelllen worden maar vanaf januari volgend jaar geleverd. Dus nog drie maanden braaf zijn en dan heb ik m'n late Sinterklaasgeschenk wel verdiend.
M'n laatste wedstrijd in Antwerpen ligt al een tijdje achter de rug. We zijn nu bijna twee maanden later. En vooral .... ook drie kilo's later. Niets nieuws onder de zon dat m'n gevecht tegen de kilo's een eeuwig durend gevecht zal blijven ;-( Ik had me voorgenomen om me na Antwerpen eens goed te laten gaan. Maar daar is dus niets van in huis gekomen. Dat komt er van als je teveel vooruit denkt. Alles wat er bij komt, moet er later toch terug af, denk ik dan. M'n lijstje met gastronomische uitspattingen sinds 2 augustus isdan ook niet echt indrukwekkend. Als je het al uitspattingen kunt noemen. Twee keer crème glace, één keer amper een paar frieten, twee bokes met choco, een chocomousse en een rijsttaartje. En niet te vergeten: al eens een glaasje cava (zo heet dat tegenwoordig ;-) en een glaasje wijn. Het aantal uren sport is nochtans op een deftig niveau gebleven. Alleen wat minder intensief dan in volle seizoen. En toch heb ik er drie kilo's cadeau voor gekregen. Het zij zo. Het enige wat ik er aan kan doen en aan gedaan heb - in vergelijking met pakweg twee jaar geleden - is dat ik m'n weegschaal nog zelden zie. Toen was dat een dagelijks ritueel. Nu was het het bijna twee maanden geleden. En dat is maar goed ook. Dat is dan maar één keer om de twee maanden dat m'n humeur even bergaf gaat. Gelukkig heel even maar, om dan terug m'n schema's van Rudi en Mieke erbij te nemen en elke week opnieuw te zien wat ik allemaal mag doen. Of moet doen om die kl*tekilo's eraf te krijgen.
Je ziet maar al te veel dat ouders hun kinderen dingen laten doen die ze zelf graag doen of hadden gedaan. In het beste geval vindt zoonlief of dochterlief het ook nog leuk. Het gaat te dikwijls over datgene wat je als ouder in je jeugd gemist hebt en waarvan je denkt dat je het dan, kost wat kost, aan je eigen vlees en bloed moet doorgeven. London is aan z'n tweede jaar turnen bezig. Nu ja, wat heet turnen voor een vier of vijfjarige? Maar hij amuseert zich kostelijk, elk weekend opnieuw. Het belangrijkste is dat je kind voldoende beweging heeft. Welke sport voor die beweging zorgt, doet er niet toe. Zolang het maar geen voetb... wordt ;-) Maar hem niet laten doen wat ik zelf graag doe of deed, werd de laatste maanden, en vooral de laatste weken, bijzonder moeilijk. Al die atleten tijdens de Ironman in Antwerpen zien, was er blijkbaar teveel aan. Bij het thuis komen de dag zelf, had hij er nog begrip voor dat papa geen fut meer had om met hem eens een toertje te gaan lopen. Maar na een nachtje slapen, werkte dat argument niet meer. En het aftellen naar zijn eerste loopwedstrijd was begonnen. Vanmiddag in Boom was het zover. Ietsje sneller dan zijn papa, die er meer dan 30 jaar over gedaan heeft om aan de start van zijn eerste loopwedstrijd te staan. Om kwart na twee stond nummertje 57 klaar om 1 km te lopen. Dat sport emotie is, bleek onmiddellijk na de start. Spijtig genoeg met een kleine anti climax. Want het enige wat hij had onthouden van de goede raad van papa, daar bleek hij absoluut niets mee te zijn. "Niet te snel starten, want het duurt wel eventjes om een kilometer te lopen." Niet dus. Als je een bende kinderen loslaat voor een loopwedstrijd, lijkt het alsof ze maar 100 meter moeten lopen. De longen uit hun kleine lijf spurten. Niet normaal. Wetende dat hij de allerkleinste aan de start was, zag hij alle anderen op een paar seconden tijd van zich weglopen. Voor de start maakte hij me nog duidelijk dat ik niet mocht meelopen. Nu bleek papa een welgekomen bondgenoot ;-) Na een minuutje waren de grootste emoties gelukkig achter de rug en kon hij beginnen genieten van de aanmoedigen van zijn talrijk opgekomen supporters. En als hij even later nog een paar "groteren" kon inhalen, kon het feest beginnen. En wees gerust. Hoe trots hij ook was, toen hij over de finish kwam. Dat was nog niet half zo trots dan mama en papa.
Ik ben geen fan van het vrouwentennis. Ik kan wel genieten van te kijken naar toptennis. Maar, op enkele uitzonderingen na, dus niet van vrouwentennis. Maar daarom ben ik onze Vlaamse meisjes niet minder dankbaar dat ze door hun succes op de US Open het gezever, dat de laatste twee weken mijn autoradio teisterde, hopelijk definitief, naar de achtergrond verwezen hebben. Wat was me dat? Ik heb mij lang kunnen inhouden, maar het moet me toch even van het hart. Waar een blog al niet goed voor is. Iedereen heeft wel een lijstje van ergernissen. Misschien is dat van mij wat langer dan dat van de gemiddelde mens. En vast en zeker staan er bij mij bovenaan dingen, die je niet bij de meeste anderen terug vindt. De voorbije twee weken was het meer dan bingo. Ik kon de radio niet opzetten of het ging erover. Vooral net na de aanslag, het accident - of hoe heet zoiets? - was het echt niet te harden. De halve wereld, ook al hadden ze niets met voetbal te maken, voelde zich plots geroepen om super diepgaande psychologische analyses maken over wat er fout was gegaan. Wie er schuld aan had. Wie er vooral geen schuld aan had. Wat de beste straffen of remedies tegen zoiets waren. En natuurlijk ook hoe het zo ver kan komen. Was voetbal dan plots geen feest meer en plots ontaard in een agressieve sport? Plots? Yeah right. Weet je, ze mogen hun fantastische analyses allemaal voor zichzelf houden. Omdat tijdens het lopen het grootste deel van m'n trainingsparcours zich afspeelt rond de trainingsvelden van SK Beveren, behoor ik, spijtig genoeg, tot diegenen die af en toe te horen krijgt wat ouders en de kleine wannabees zelf allemaal uit hun nek kletsen, roepen, schreeuwen. Je houdt het niet voor mogelijk. En daarom heb je, volgens mij, die super diepgaande psychologische analyses helemaal niet nodig om te weten waarom er van die dingen gebeuren - en nog zullen gebeuren - in voetballand. Ze doen maar ...
