geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
02-12-2009
slimmeriken
Het vorige bericht op m'n blog is nog niet koud, of de coach zendt zijn orders al uit. Zondag had ik nog een goede looptraining gedaan: 19km van Beveren naar Bornem, constant tegen de wind in, maar toch op het gemak, volledig extensief, aan 4:50 per km gelopen. Het was wel de vierde, achtereenvolgende week met 40-45 loopkilometers. November leverde dan ook bijna 200 km op, wat heel wat meer is dan in alle andere maanden van dit jaar. Maandag voelde ik dan toch, meer dan anders, dat m'n (kuit)spieren niet meer zo soepel aanvoelden. Tijdens m'n ochtendzwemtraining gisteren, kreeg ik na 2 km kramp. Eerst in de linkerkuit, 100 meter later in de rechterkuit. Het was niet toevallig tijdens het zwemmen met vliezen. Door kramp te krijgen besefte ik pas goed dat met vliezen zwemmen wel sneller gaat, maar ook heel wat meer vergt van m'n benen. Het was trouwens de eerste keer dat ik tijdens een zwemtraining krampen gekregen heb. In de loop- en fietstraining nadien had ik er gelukkig geen enkele last meer van. Maar toen ik Rudi liet weten dat ik krampen had gehad, kreeg ik meteen te horen wat me te doen stond: rusten. Niet meer dan 30 km verwachtte ik. Maar dat was iets te optimistisch gerekend. Opnieuw lopen is pas voor het weekend. Of waar een coach allemaal goed voor is ... Ik moest gisteren nog maar mailen naar Niko dat verstandig trainen niet altijd even gemakkelijk is. Dat geldt dus ook voor slimmeriken.
