geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
28-02-2010
test
Ik paste zonet m'n kilometertellers op m'n blog aan. En daardoor stelde ik vast dat ik in de voorbije twee maanden van dit jaar al meer gespind heb dan in gans 2009 of 2008. Dat zegt genoeg. Gisteren was het weer van dat. Normaal gezien had ikzaterdagmiddag - zowat de enige droge moment dit weekend - willen buiten rijden. Maar andere leuke plannen staken daar een stokje voor. Het was zaterdagmorgen of niets. En toen ik moest vertrekken was het aan het regenen en amper 5°. De keuze was dan ook rap gemaakt. Ik heb dan nog maar eens al m'n motivatie bijeen gezocht - gelukkig is dat nog steeds heel wat ;-) - en er een drieëneenhalf uur durende spinningtraining van gemaakt. Zowat de enige "serieuse" training in de voorbije rustweek. Alhoewel m'n zwemtraining van donderdag ook wel best ok was. Niet zozeer de training zelf want daar was niets bijzonder aan. Maar Rudi en Mieke hadden er wel een stuk van 400m in gestoken dat ik aan 1500m tempo moest zwemmen. Ik beschouwde het voor mezelf als een klein testje om te zien waar ik ondertussen ergens sta op zwemgebied. En het resultaat was dik in orde. Ik ging vlot onder de acht minuten of zwom dus iets onder de 2:00 per 100m. Een tempo dat ik een half jaar geleden amper in een 100 m reeks haalde. En ook de coach was content. Geslaagd met onderscheiding, denk ik. Het was maar een klein testje. Er was iemand die dit weekend een grotere test deed in het zwembad. En in die grote test met nog veel meer overtuiging slaagde. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren dat ik met London in het zwembad of de zee speelde. Spelen betekende dan zoveel als de voeten natmaken of net er boven, want wat hij hij toch schrik van al dat water. Langzaam maar zeker kwam daar verbetering in nadat hij een paar lessen watergewenning had gevolgd. De verrassing was dan ook groot toen hij eind vorig, na een reeks zwemlessen, toch wel redelijk onverwacht z'n 25 meter diploma haalde. En gisteren was het opnieuw diplomazwemmen. De vorige keer hielden we we dat bewust een beetje geheim om op geen enkele manier druk op z'n kleine schouders te leggen. Maar gisteren was er geen houden aan. Een ganse week was hij er al over bezig. En toen hij vrijdagmorgen onverwacht ziek werd, was het zijn eerste bezorgdheid of hij zaterdag wel klaar zou geraken voor het diplomazwemmen. Voor zijn volgende diploma van 50 meter. En ja hoor. Hij heeft zich eens kunnen uitleven. En plots leek 50 meter niet meer voldoende. We waren dan ook verbaasd toen hij na twee lengtes zwemmen de kant aantikte en terugkeerde voor nog twee lengtes extra om pas na 100 meter apetrots uit het water te komen. Geslaagd met grote onderscheid. Momenten om te koesteren. Van zoiets geniet ik dan veel meer van dan van m'n eigen prestaties. Het is ook vooral nu dat ik van zo'n dingen moet genieten, vrees ik. Want als hij binnen enkele jaren papa voorbij zwemt, zal het iets minder genieten worden.
Wat komt er na twee intensieve trainingsweken? Juist, een rustweek. Waarom heb ik het daar altijd toch zo verdomd moeilijk mee? Tijdens de intensieve weken kijk ik nochtans altijd wel een beetje uit naar die rustweek. Maar blijkbaar alleen maar omdat ik dan ook wat extra rust hoop te vinden omdat de trainingen iets gemakkelijker in te plannen zouden zijn. Flauwe zever natuurlijk. Want er zijn natuurlijk altijd genoeg andere dingen waardoor één of twee trainingen minder niet veel verschil uitmaken. Het gaat bovendien ook niet altijd over minder trainen, maar ook vooral over rustiger trainen. Het komt er uiteindelijk op neer dat ik me in een rustweek veel te dikwijls de vraag stel of ik dan toch maar geen extra trainingetje zou doen. Hoe noemen ze zoiets? Triatlonitis zeker? Pfff. Ik heb er gisteren met Rudi nog een goed gesprek over gehad. Ik maakte me zorgen en dan is een goede coach één en al luisterend oor. Ik maak me geen zorgen over m'n motor. In alle bescheidenheid heb ik het gevoel dat die groot genoeg is om het vele trainingswerk af te kunnen. En mocht er meer tijd zijn, zou die motor nog meer en nog zwaardere trainingen af kunnen, denk ik. Maar het gaat natuurlijk niet alleen over de motor. Geen motor zonder carrosserie. En net daar maak ik me wel zorgen over. Niet door de zwemtrainingen of door de fietstrainingen. Maar als ik even terug kijk op de looptrainingen van de voorbije twee weken, dan stel ik toch opnieuwe vast dat het één en het ander kraakt van zodra er wat snelheid aan te pas komt. Combineer dat dan nog wat met extra volume en dan is het niet verwonderlijk dat ik het gevoel krijg dat ik op de grens van wat m'n lichaam verdraagt aan het trainen ben. Goed om weten, dat wel. En dat moet ik dus eigenlijk tevreden zijn met een schema deze week met maar twee looptrainingen. Waarom vraag ik dan aan Rudi of het kwaad kan dat ik nog een korte derde looptraining doe deze week? Na ons gesprek van gisterenavond, had ik - vooral aan mezelf - beloofd dat dan toch maar niet te doen en alles eens goed te laten rusten. Je wilt niet weten hoeveel keer ik ondertussen mezelf hier al aan heb moeten herinneren. Belofte maakt schuld. Gelukkig is dat een spreekwoord waar ik me altijd aan houd. Dus ook voor mezelf zeker?
Twee zware trainingsweken heb ik achter de rug. Omdat niet alleen de trainingen zelf, maar, op zijn minst alles er rond, enorm hectisch waren, is de voldoening achteraf eens zo groot. En ik was nog zo content van mezelf. Dat moet af en toe eens kunnen. Af en toe, niet te veel, want dan wordt het gevaarlijk ;-) En dan las ik over Dan Martin zijn avontuur. Waar blijven sommige mensen het toch halen? Op 8 mei begint hij eraan. Geen kwarttriathlon. Geen halve, geen volledige, maar "The global triathlon". Van de Amerikaanse oostkust naar Frankrijk zwemmen, via Europa en Rusland naar Alaska fietsen en via Canada naar New York lopen. De wereld rond ...voor een goed doel. Hij denkt drie tot vijf maanden nodig te hebben om de Atlantische Oceaan over te zwemmen, vier tot zes maanden om naar Alaska te fietsen en negen maanden om naar New York te lopen. Op zijn website opent hij met de gevleugelde woorden "Hello I'm Dan Martin. I'm an Extreme Athlete". Extreem? Hoe bedoel je? ;-) Zijn trainingschema's, die zou ik wel eens willen zien. Veel kilometers, mag ik veronderstellen. Maar het wisselen, daar zal hij dan waarschijnlijk iets minder op trainen ;-)
Het ziet er nu toch stilaan naar uit dat we de grootste sneeuwellende hebben gehad. In het begin dacht ik dat alleen m'n fietstrainingen er door in het gedrang kwamen. Maar dat bleken toch niet de enige trainingen te zijn. En dan bedoel ik niet de ochtendlijke zwemtrainingen die af en toe moeilijker werden omdat ik extra vroeg moest vertrekken om met de auto op een veilige manier tijdig in het Sinbad of het Wezenberg zwembad te geraken. Het voordeel daarbij was dan weer wel dat blijkbaar niet iedereen die moeite deed en dat ik dat wel duidelijk merkte aan de drukte in het zwembad. Een beetje onverwacht heb ik ook m'n looptrainingen moeten aanpassen. Vorige week - nota bene net nadat ik op m'n blog iets had geschreven over kwaaltjes en kwetsuren bij andere triatleten - vreesde ik ook eventjes dat ik prijs had. Ik voelde een licht irriterend gevoel aan de buitenkant van m'n linkeronderbeen. Rudi zijn diagnose dat het hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt werd door m'n vele looptrainingen in (diepe) sneeuw, bleek enkele dagen later gelukkig de juiste te zijn. Tijdens die trainingen zelf voelde ik natuurlijk wel al dat het in de sneeuw zwaarder lopen was dan normaal. Maar het was ook wel een bewuste keuze om op de Finse piste en op de besneeuwde, onbespeelde voetbalterreinen te gaan lopen. Liever een zware, veilige training dan constant risico's nemen op de voet- en fietspaden die er al te dikwijls verraderlijk bij lagen. Maar zonder risico bleken die sneeuwtrainingen dan uiteindelijk ook niet te zijn. Gelukkig bleef het vervelende gevoel maar enkele dagen. M'n laatste looptrainingen heb ik nu allemaal volledig op de baan gedaan zonder enige last. Spijtig genoeg, krijg ik m'n trainingen deze week absoluut niet gepland zoals ik het zou willen. Dat maakt dat ik - een beetje tegen m'n principes en gezond verstand in - drie looptrainingen achter elkaar gedaan heb. De middenste training was bovendien een koppeltraining van 2 uur spinnen, gevolgd door een intervaltraining van 10km. Als ik me goed herinner was dat trouwens de eerste keer dat ik zo'n intervaltraining heb gedaan in een koppeltraining. Ik wist niet goed wat ik er van moest verwachten, maar het is me ongeloofelijk goed bevallen. De snelle stukken gingen zonder veel moeite net iets sneller dan 15km/h en de losse stukken bleven vanzelf boven 12km/h. Hoe langer het duurde, hoe beter het ging. Een super gevoel zoals ik het tijdens trainingen nog niet veel gehad heb en dat bovendien in m'n tweede intensieve trainingsweek. Alsof ik op wolkjes liep. Ik ben al met minder tevreden geweest ...
Een blog werkt soms therapeutisch. Iets of iemand waar je bewondering voor hebt de hemel in prijzen. Meermaals een frustratie of een slecht gevoel van je afschrijven. Of bewust iets neerschrijven zodat je achteraf niet anders kunt dan het niet of wel doen, omdat je het geschreven hebt en het aan iedereen hebt laten weten. Maar soms werkt het blijkbaar toch niet zo. Ik had immers net geschreven dat ik dit weekend maar voor 95% zou gaan. Omdat ik het echt niet zag zitten om me drie uur in één stuk op de spinningfiets uit te sloven. En toch ... na drie en een half uur stapte ik vanmorgen van m'n spinning fiets. Zo zelfvoldaan dat het eigenlijk genant werd. Waarom doet een mens nu toch zoiets? Ik kan het niet verklaren. Gewoon het gevoel dat ik het moest doen. Of anders gezegd: een slecht gevoel mocht ik het niet gedaan hebben. Een onweerstaanbare drang heet zoiets, denk ik. Tja, dat klinkt eigenlijk toch niet zo ok. En dat vraagt misschien toch meer om therapie dan dat ik oorspronkelijk dacht ...
Als ik de blogs van collega-triatleten er op na lees de laatste weken, zijn allerlei kwaaltjes en kwetsuren schering en inslag. Gelukkig kan ik daar op dit moment niet zo goed over meepraten. Het is ooit anders geweest. Ligt het aan het koude winterweer? De koude die, de toch al zwaar belaste, spieren nog eens extra doen afzien. Dat zal er zeker wel voor iets tussen zitten. Maar natuurlijk de trainingen zelf. Niet alleen de intensiteit van sommigen hun (loop)trainingen. Als ik de volumes van sommigen bekijk, dan is het toch effe slikken. Ik vraag me dan trouwens soms af of ze ook een gezin hebben. Of ze ook nog andere hobbies hebben. Of ze soms ook eens moeten gaan werken ;-) It's a way of life ... Dat is heel juist, maar er zijn wel grenzen, vind ik. Tijd kunnen vrijmaken is één. Maar ook nog andere dingen willen doen en vooral beseffen dat al die andere dingen ook heel wat energie vreten is nog iets anders. Als je niet bezeten bent van je sport, kun je het vergeten. Dat compenseert al heel wat. Dat samen met veel creativiteit om alle geplande trainingen te kunnen afwerken. Als perfectionist, is het een doel op zich voor mij om zo weinig mogelijk van m'n trainingschema's af te wijken. 99% is niet goed genoeg. Het moet 100% zijn. En als er dan toch eens afgeweken wordt, liefst een beetje meer. Ik denk dat Rudi en Mieke hier misschien zelfs rekening mee houden, als ze m'n schema's opstellen ;-). Het voorgeschreven schema volgen gaat de ene keer al wat beter dan de andere. De voorbije dagen waren de traingen net iets anders dan dat ik gewoon ben. Ik ben niet voor niets deze week zwetend als een rund van de spinningfiets gestapt en heb m'n koppeltraining verder afgewerkt in de vrieskou. Een koppeltraining is mijn favoriete training, dat wel. Maar vooral dan in de zomer. Achteraf bekeken, had het wel als voordeel dat ik pas afgekoeld geraakte tegen dat ik terug thuis was. Tijdens de looptraining van vanavond was dat iets minder het geval. Niet dat ik echt kou heb geleden - nooit eigenlijk tijdens een looptraining - maar door de sneeuw werden m'n voeten natter en natter, kouder en kouder en waren ze blij dat het na 15 km gedaan was. Althans voor vandaag ... Tussen de trainingen voor de rest van de week, staat er nog een mooie 100 km fietstraining. Maar ik vrees dat ze op het schema zal blijven staan. Want meer dan 3 uur ononderbroken spinnen? Mmm ...er zijn wel grenzen ;-) Dan toch maar even geen perfectionist. Heel even maar. 99% en daarna terug 100%.
Is het oud worden? Ik weet het niet. Maar ik heb het gevoel dat ik vroeger beter tegen de koude kon. Spijtig genoeg, tot mijn grote frustratie en ondanks onophoudelijke inspanning kan het er niet aan liggen dat ik nu al te scherp zou staan. Maar het is een feit dat de kou me zaterdag weer eens ferm liggen heeft gehad. Eindelijk nog eens mogen buiten fietsen was natuurlijk meer dan welkom. En als het over kou gaat, gaat het bij mij altijd over hetzelfde ... de handen, de vingers. Op zich was het zaterdag niet zó koud. Maar het gebrek aan ook maar één minuutje zon en dat in combinatie met de nevel, deden het gevoel in m'n vingers na een uur of twee langzaam maar zeker verdwijnen. Nog een uurtje verder fietsen laat het resultaat al raden. De pijn van de koude zelf verbijten, heb ik ondertussen wel al geleerd. Maar na een tijdje volstaat dat niet meer en resulteert dat op één of andere manier in een erbarmelijk gevoel over m'n ganse lichaam. Vooral bij het ontdooien achteraf. Over de training zelf kan ik gelukkig heel wat tevredener zijn. De conditie, nog zo vroeg in het seizoen, lijkt me dik in orde. Het enige wat nu vooral mankeert is het "naturelle" gevoel op de fiets. Bochten nemen, het rijden op automatische piloot, zoals ik dat in volle seizoen gewoon ben. Dat zal pas terug komen na een aantal trainingen op de weg. Waarschijnlijk nadat mijnheer winter het voor dit jaar voor bekeken houdt. Op momenten zoals deze prijs ik me gelukkig dat ik triatleet ben en me wel nog kan opwarmen aan m'n zwem- en en vooral aan m'n looptrainingen.
Het WK veldrijden vorige zondag. Was het uiteindelijke koersverloop voorspelbaar? Ik denk het niet. Achteraf praten is altijd gemakkelijk. Ik vond het wel een mooi WK met toch wel een aantal bevestigingen van wat we reeds wisten. 1. Stybar: veruit de sterkste en ook de sympathiekste. Was er iemand die hem die regenboogtrui niet gunde? 2. Vantornout: de Cadel Evans van het veldrijden. 3. Nys: spijtig dat "maar" één wereldtitel voor altijd een smet op zijn indrukwekkend palmares zal blijven. Tedju toch. Wedden dat Sankt-Wendel 2011, Koksijde 2012 en Louisville 2013 nu al door zijn hoofd spoken? 4. Bina: het tegenovergestelde van Nys, een gans jaar geen platte prijs rijden en het scheelde niet veel of hij - en niet Nys - stond mee op het podium. 5. Mourey: van het zelfde laken een broek, het ganse jaar alleen maar vallen en opstaan, maar wel top 5 op het WK. 10. Wellens: na zoveel miserie dit seizoen, toch maar mooi derde Belg. Hopelijk doet hij volgend jaar terug mee met de besten. 16. Vervecken: niet mijn favoriet, maar je moet het toch maar doen om, op één keer na, elk WK opnieuw geselecteerd te worden. 25. Pauwels: als je maar één superdag op een jaar hebt, moet het al lukken dat die net op de dag van een kampioenschap valt. 00. Albert: ging die niet alles winnen dit seizoen? Wereldbeker, BK, WK, ... Voor zover dat nog mogelijk was, is hij nog verder in mijn achting gedaald. Hoe kun je nu als topsporter in godsnaam opgeven in een WK "omdat het jouw parcours niet is"? Triestig. Heel triestig. Blijf dan thuis en gun anderen een deelname aan het WK. Nog twee belangrijke klassementen in het veldrijden te gaan en dan zitten we, voor we het goed en wel weten, terug volop in het nieuwe wegseizoen. Ook af en toe voor de televisie, maar vast en zeker veel meer zelf onderweg en in elk geval niet meer zo veel op die g*dverd*mde spinning fiets. -
Time flies when you're having fun. Het moet zo zijn, want de eerste maand van het jaar zit er weeral op. Het aantal kilometers dat ik heb kunnen buiten fietsen, laat weinig aan de verbeelding over. Pfff, wat wil je met zo'n winterweer? Ik hoor net op de radio dat we de koudste januarimaand van de eeuw achter de rug hebben. Global warming, was het niet? Hopelijk voelen we daar de komende zomer wat meer van. Voor de rest mag ik echter meer dan tevreden zijn en heb ik in januari mooie volumes kunnen trainen. Bijna 30 zwemkilometers, meer dan 200 loopkilometers en heel veel - of was dat te veel? - uren op spinningfiets. Het zijn natuurlijk niet alleen de kilometers die tellen, maar ook de trainingen zelf en vooral het gevoel tijdens en na de training. En net dat was vooral de voorbije week dik in orde. Een zwemtraining van 4 km. Heavy, maar goed verteerd. Twee 20ers gelopen met een gevoel dat het op het einde nog even goed ging. En m'n Garmin toonde aan dat het niet alleen het gevoel was, maar dat de laatste kilometers zelfs vlotter gingen dan de eerste. Nu nog de volgende 20km trainen en de buit is binnen ;-) En vooral m'n spinningtraining 's avonds tijdens de week kon tellen. Een 'ontplof-training' noemde Rudi het. En dat was exact hoe 'n kuiten aanvoelden bij de laatste reeks spurtjes. Net geen krampen, kan blijkbaar soms toch zalig aanvoelen. Veel woorden om te zeggen dat het jaar goed begonnen, dat ik goed gelanceerd ben en het er nu op aan komt op het zelfde elan verder te doen.
Pas dit weekend heb ik voor het eerst dit jaar een volwaardige fietstraining buiten kunnen doen: een kleine 90 km met de MTB. het weekend daarvoor verging het me slechter. Twee maal plat gereden met de MTB maakte dat ik amper 30 km op de teller had staan en dat ik de rest van de training noodgedwongen binnen op de spinningfiets moest afwerken. Weeral op de spinningfiets. Het begint met momenten toch een beetje tegen te steken. Ik zit deze maand nu al aan 10 uur spinning. Een maandtotaal dat ik al in geen jaren meer gehaald heb. Enkel in de voorbereiding van m'n Kasterlee periode vier jaar geleden. Maar er zit niets anders op. En het is nog even doorbijten. Het is vooral in het begin dat het even moeilijker gaat. Maar eens de eerste zweetdruppels verschijnen en vooral als het een gevarieerde training is, vergeet ik toch redelijk snel dat ik ter plaatse aan het trappen ben in een koude, kille en saaie garage. En gelukkig zijn er natuurlijk nog de zwem- en looptrainingen. De voorbije weken is het me gelukt om bij allebei het volume mooi op te drijven. Een zwemtraining van 3,5 km vorige week ging behoorlijk goed. En deze week staan er twee 20km looptrainingen op het programma. Ik begin zowaar het gevoel te krijgen dat ik voor een marathon aan het trainen ben ;-) En dat betekent ook meteen dat ik m'n verstand er moet bijhouden om geen zotte dingen te beginnen doen, zoals dat vroeger wel al eens het geval was. Het moet zijn dat Rudi me ondertussen goed begint te kennen. Dat van die optionele trainingen vond ik wel wat raar. Wat doe je daar nu mee met een optionele training? Hetzelfde als met een 'verplichte' training, denk ik dan maar ;-). Maar de waarschuwing om goed naar m'n lichaam te luisteren als ik zwaardere, intensieve trainingen na mekaar plan, die is zeker niet in dovemansoren gevallen. Die zware combinaties zitten er deze week vast en zeker in. En als het lichaam niet 100% mee wilt, zal het een keertje een rustigere training worden of zal er, in het slechtste geval, een training sneuvelen. Mentaal en qua motivatie ben ik dan wel - 'nog steeds niet' of is het 'voorlopig althans' ;-) - niet kapot te krijgen. Maar fysiek lijkt het me beter om bescheiden te zijn en te blijven.
Bij elke zwemtraining zitten ze in m'n hoofd. En vooral als ik net een techniektraining van Rudi en Mieke achter de rug heb. Al die goeie tips, die ik alleen maar in de praktijk moet omzetten en liefst allemaal tegelijkertijd. Hoge elleboog boven water, hoge elleboog onder water, actiever insteken, en ga zo maar door. Voor getalenteerde en getrainde zwemmers een fluitje van een cent. Beetje bij beetje maken die techniektrainingen me toch wel (een beetje) een betere zwemmer, hoop ik dan maar. Tot ik dit filmpje op YouTube tegen kwam en ik plots begon te twijfelen of ik echt wel goed bezig ben. Watch and be surprised. En alsof het nog niet straf genoeg is, doet hij het zonder badmuts, terwijl je toch zou denken dat hij wel een stootkussen zou kunnen gebruiken bij het keren ;-)
Ze zijn er mee aan het spelen. Vorig jaar hebben ze mij al een tijdje bezig gehouden door de Ironman in Zürich plots een week te vervroegen, nadat ik alles ter plaatse al geregeld had. Als je maar vier wedstrijden plant in een seizoen, denk je wel dat je het dan gehad hebt. Niet dus. Vandaag ontving ik een e-mail dat m'n eerste wedstrijd van dit jaar, waarvoor ik al was ingeschreven, niet doorgaat. Wegens organisatorische problemen: een nieuw politiereglement, wat dat ook moge betekenen. Vier min één is nog altijd drie. Dus zal ik maar drie wedstrijden doen en dus maar twee voorbereidingswedstrijden hebben op Zürich. Oostende is immers de enige traithlon, zo vroeg in het seizoen, waarin de drie proeven onmiddellijk achter elkaar moeten worden afgewerkt. Bij alle andere traithlons zo vroeg in het seizoen wordt de uitslag van de zwemproef gebruikt om de startvolgorde in het fietsen te bepalen. Dat is een formule die me totaal niet aanspreekt. Verdorie toch. Ik was er echt wel op gebrand om in Oostende te zien hoe het, na een jaar trainen, met m'n zwemprestaties gesteld zou zijn. Ik had immers perfect kunnen vergelijken met vorig jaar. Iets wat je in een wedstrijd in open water nooit echt kunt. Je weet immers niet of de afstand correct is en de (weers)omstandigheden kunnen ook serieus verschillen. De mentale boost die ik - drie maanden vóór D-day - in Oostende hoopte te krijgen door van m'n zwemtijd van vorig jaar een heel stuk af te doen, zal ik elders moeten gaan zoeken.
Door het winterweer en omdat ik ook wel wat loopkilometers op besneeuwde ondergrond afwerk, zijn de looptrainingen de laatste weken wat zwaarder dan normaal. Het blijven extensieve trainingen. Maar in de sneeuw lopen - zááálig - of op half besneeuwde fietspaden en voetpaden - iest minder zááálig - gaat nu eenmaal niet zo vlot. En toch dacht ik dat de gemiddelde snelheid van m'n laatste trainingen niet veel verschilden van het tempo dat ik normaal loop. Dat dacht ik, maar het klopt niet volledig. Toen ik de tempo's van m'n looptrainingen van de laatste maanden nog eens bekeek, bleek dat m'n tempo nu wel een beetje trager is dan wat ik de laatste maanden gewoon ben om te lopen. Maar er was nog iets anders dat niet klopte. In m'n gedachten zat ik nog altijd met m'n gemiddelde snelheid die uit de lactaattesten van twee en drie jaar geleden kwam. De snelheid waarmee ik m'n extensieve trainingen voor m'n twee marathons heb afgelegd: 5:20 per km. Zonder het goed te beseffen, betekent rustig en extensief lopen de laatste maanden niet meer 5:20 per km maar 5:00 per km. En dat niettegenstaande ik sinds augustus 2009 het aantal snelheidstrainingen op m'n één hand kan tellen. Strange. Zou m'n basissnelheid dan toch verbeterd zijn? Het zou een mooie opsteker zijn, ook al heb ik er geen enkele zinnige verklaring voor. De coach waarschijnlijk wel ...
Vorig weekend had ik de mogelijkheid om samen met een groepje triatleten een fietstraining te doen. De bedoeling was om samen rustig een uurtje of drie met de mountainbike op de baan te rijden. Het weer heeft er anders over beslist. Toen ik zondagochtend wakker werd, zag ik dat alles ondergesneeuwd lag. Deze keer was het weerbericht wel eens juist. En daarom had ik zaterdag al twee uurtjes op de spinning fiets getraind. Zondag kon ik dan een zware, maar heel plezante, looptraining in de sneeuw doen. Absoluut niet te warm aangekleed, maar toch zorgde zowel het zonnetje als een keer of twintig snel bergop voor heel wat zweet, terwijl het kwik de ganse tijd onder nul bleef. Met dit winterweer zijn het enkel de looptrainingen 's avonds in het donker die soms wat moeizamer verlopen. Afgezien van het feit dat ik nu niet kan buiten fietsen en als alternatief enkele uurtjes in de garage op m'n spinning fiets vertoef, verandert m'n wekelijks trainingsvolume er niet echt door. Het water in het zwembad voelt zelfs warmer aan dan anders. Dus het is niet al kommer en kwel. Toen ik dinsdagochtend in het Sinbad aan het zwemmen was, vroeg ik al lachend aan Tom of hij zich zondag geamuseerd had tijdens z'n fietstraining buiten. Toen antwoordde hij doodleuk dat ze met z'n vieren inderdaad drie uur hadden buitengereden .... met de mountainbike op de baan in de sneeuw. Gewoon de banden goed plat gezet en heel rustig en voorzichtig gereden. Best te doen, want als je valt, val je toch zacht in de sneeuw. Ja man. Leuk om te horen dat er blijkbaar nog triatleten zijn die nog gekker zijn dan mij in hun wekelijkse streven om voldoende kilometers te trainen. Meer heeft een mens soms niet nodig op zich heel normaal te voelen ...
Tegen het einde van het jaar maakt elke sporter - groot of klein - meestal de balans op van het voorbije jaar en kijkt hij of zij vooruit naar wat het nieuwe jaar op sportief gebied allemaal zou moeten brengen. 2009 was voor mezelf op sportief gebied een goed jaar. Of ik tevreden ben van een jaar op sportief gebied hangt natuurlijk af van de resultaten die ik heb kunnen neerzetten. Maar eigenlijk zijn er heel wat meer dingen die daarin een belangrijke rol spelen. En net die dingen zaten het voorbije jaar meer dan snor. Goede resultaten of niet. Blessurevrij kunnen sporten is en blijft het belangrijkste van allemaal. Mijn beslissing anderhalf jaar gelden om terug met triathlon te beginnen draaide in hoofdzaak daarom en bleek dus een hele goede beslissing. Als cijfer- en schemafreak kijk ik ook graag naar m'n getrainde kilometers. In het zwemmen kan ik nog niet vergelijken met voorgaande jaren. Voor de gemiddelde triatleet zal 260 km zwemmen op één jaar niet veel voorstellen. Maar toch ben ik er tevreden mee. Eind vorig jaar betekende 1,5 km zwemmen al een lange training. Nu is die afstand het minimum geworden voor een zwemtraining en probeer ik, wanneer het kan in één training 2 tot 3 km te doen. Wat het fietsen betreft, zal ik nooit meer op het niveau van 2005 en 2006 uitkomen. Maar toch kom ik dit jaar met 7.500 km ruim boven m'n totaal van de voorbije twee jaren. Dat kan niet anders dan een goeie basis geven voor volgend jaar. Ook in het lopen moet ik niet meer vergelijken met de 2.500 km in 2007. Het is ook gebleken dat dat net iets teveel was voor mijn carrosserie. Alhoewel het de eerste maanden van dit jaar - met de naweeën van de stressfactuur van het jaar ervoor - nog redelijk met de rem op trainen was, heb ik toch een gans jaar door blessurevrij kunnen trainen en kom ik daardoor dit jaar toch uit op ruim 1.700 km. Als ik al dit goeds volgend jaar kan herhalen, kan het niet anders dan dat ik in Zürich m'n mooiste sportprestatie ooit ga neerzetten. Meer heb ik mezelf op sportief gebied voor 2010 dan ook niet te wensen. Mijn sportende medemens wens ik in het nieuwe jaar ook heel veel plezier, tijd en motivatie toe om er een mooi sportief 2010 van te maken. En mijn niet-sportieve medemens wens ik de moed toe om de stap naar een sportief leven te zetten. Je weet immers niet wat je mist.
Het is altijd dezelfde nagel. Maar ik zal er op blijven kloppen. Deze keer gaat het over het Sportgala 2009 vanavond op één waarin de sportman en de sportvrouw van het jaar gekozen zal worden. De drie kandidaten bij de vrouwen: Eline Berings, Kim Clijsters en Yanina Wickmayer. Pardon? Wat heeft Yanina Wickmayer dit jaar gedaan? Behalve het nieuws een paar weken geteistert omdat ze haar whereabouts niet correct had ingevuld? En Kim Clijsters? Een comeback en de US Open gewonnen, dat wel ja. Dat is in elk geval al beter dan Wickmayer. Maar voor de rest nul komma nul. Eline Berings? Het EK Indoor 60m horden. En een handvol Belgische titels. Man, Man, man. Ooit al eens van Sofie Goos gehoord? Waarschijnlijk niet. Ze heeft in 2009 dan ook alleen maar twee halve triathlons, een halve Ironman en als sluitstuk de Florida Ironman op haar naam geschreven. In één en hetzelfde seizoen, jawel. Ook al is ze één van m'n sportidolen en word je daardoor natuurlijk subjectief. Het gaan niet alleen om Sofie Goos. Er zijn tal van anderen die keer op keer vergeten worden als kandidaat sportman of sportvrouw van het jaar. Het is al erg genoeg dat ze nooit of nauwelijks met hun prestaties op televisie komen. Stop dan gewoon met zo'n verkiezingen of geef ze een andere naam als maar een paar sporten mogen meedoen.
Time flies when you're having fun. Dat bleek nog maar eens na drie dagjes London, die weeral voorbij zijn gevlogen. Het was niet echt een verrassing dat het weer fantastisch was. Te veel om op te noemen. Als je in één enkele dag kan genieten van een ochtenlijke 10 mijl looptraining rond Regents Park, van ongeloofelijk lekker eten in een - weliswaar yuppie, maar dat namen we er graag bij - Italiaans restaurant van de befaamde Jamie Oliver, van een uitmuntend Depeche Mode concert in een indrukwekkende venue zoals The O2 en van nog veel meer. Tja, dan was, eerlijk gezegd, het uurtje spinnen en de zwemtraining in het Sinbad daarnet niet elk moment even boeiend ;-)
Hallelujah! Meer dan vier maanden was het al geleden dat ik nog eens een intensieve - en geen extensieve - looptraining gedaan heb. Great. Een mens heeft soms echt niet veel nodig om tevreden te zijn. Toen ik vorig weekend m'n schema van Rudi en Mieke ontving, had ik het natuurlijk al gezien en was ik aangenaam verrast. Het heeft natuurlijk wel z'n redenen waarom ik al een hele tijd enkel rustige looptrainingen doe. Vooruit kijkend naar het doel volgend jaar, zal het - zo denk ik toch - ook de bedoeling van Rudi en Mieke niet zijn om de komende maanden nog heel intensieve looptraining in te plannen. Lange duurlopen waren en zijn altijd één van m'n favoriete trainingen geweest, dus dat zat en zit wel goed. Maar ik houd ook wel van het snellere werk. Ook al is de snelheid wel niet meer dezelfde dan pakweg twee jaar geleden. Geen kwestie van niet kunnen, maar van niet mogen of niet willen. Ik heb daarnet m'n versnellingen volledig op het gevoel gelopen en m'n snelheid op m'n Garmin pas achteraf gecheckt. Het waren in totaal 20 versnellingen en ze gingen allemaal rond de 4:00 per km. En dat lijkt me best ok om m'n lichaam toch niet onnodig veel te belasten. Meer dan vroeger houd ik er rekening mee dat er naast het lopen nog heel wat andere factoren zijn die dag in dag uit heel wat van m'n lijf en leden vragen. Natuurlijk ook zwemmen en fietsen. Maar tel daarbij nog werk en gezin en ik heb het er niet moelijk mee om te begrijpen dat vermoeidheid en stress soms net iets te veel achter de hoek komen kijken dan me lief is. Maar zolang de spirit én het verstand de bovenhand halen, gaan we door.
Ze mogen al die regen stilaan wel gaan bijhouden of ergens anders gaan uitkappen. Pfff. Gelukkig heb ik nog m'n zwemtrainingen die niet door het kl*teweer van de laatste weken geplaagd worden. Eigenlijk zalig als je erover nadenkt. De koude rillingen bij het in het water springen niet meegerekend, krijg je altijd dezelfde tropische temperaturen voorgeschoteld. Wat wil een mens nog meer? Maar voor het fietsen zijn de gevolgen wel drastisch. Het moet echt al lukken dat ik, op de weinige momenten dat het droog blijft, tijd heb om buiten te gaan fietsen. Niet dus en daardoor geen fietskilometers. In de plaats daarvan doe ik trainingen van één of twee uur op de spinningfiets. Eén uur duurt lang. Twee uren duren een eeuwigheid. Voor het lopen heeft het weer uiteindelijk wel geen effect op het effectief aantal gelopen kilometers. En ook m'n goesting om te gaan lopen, lijdt er eigenlijk niet onder. Maar ik moet eerlijk toegeven, dat ik ondertussen toch wel snak naar een paar droge looptrainingen. De temperatuur doet er dan niet toe. Maar de weergoden zijn me de de laatse weken echt niet gunstig gezind. Het is nooit een beetje regen dat ik op m'n kop krijg. Maar elke training opnieuw zijn het bakken regen. Na een half uur volledig verzopen en dan zijn temperaturen onder de 10 graden voor mij toch iets te weinig om m'n lichaamstemperatuur op peil te kunnen houden. Vanmiddag was het weer van hetzelfde. Maar gelukkig werd het toch een heel aangename training ook als liep het water al na een kwartier uit m'n schoenen. Net toen ik de piste op draaide werd ik ingehaald door een ex-klasgenoot, en nu dorpsgenoot, van meer dan 20 jaar geleden. We hebben mekaar de laatste jaren nog wel af en toe gezien. Hij vond het blijkbaar wel ok om aan mijn tempo van ongeveer 5:00 per km mee te lopen en we hadden heel wat te bespreken, zo bleek. Want toen hij na een kilometer of acht een andere weg insloeg, waren we nog lang niet uitgepraat. Het is sowieso wel eens tof om een looptraining samen met iemand anders te doen. Maar het was voor mij ook een kleine eer om eens samen met hem een extensieve looptraining te doen. Voor hem zal het wel heel extensief geweest zijn. Want hij is andere tempo's gewoon. Zelfs al is hij nu een beetje op zijn return. Want door zijn familiale omstandigheden traint hij niet meer even intensief dan pakweg 10 jaar geleden. Net als ik, wordt het er ook niet jonger op. En toch gaan hij volgend jaar voor een verbetering van zijn PR op de marathon in Berlijn. In zijn vorige deelname was hij gestart aan - houd je vast - 3:40 per km (voor loopleken: dat betekent sneller dan 16 km/h). Maar hij heeft het niet de ganse 42 km kunnen volhouden en strandde op een eindtijd van 2u37. Ja, 3:40 per km, dat loop ik zelfs nog niet op een 10 km. Met zo iemand eens samen lopen en de hele training over vanalles en nog wat - maar steeds over lopen, fietsen of zwemmen natuurlijk ;-) - praten, doet je alles vergeten en zou je uren doen lopen. Weer of geen weer. Of toch wel? De herfst heeft lang genoeg geduurd. Sinterklaas gaat morgen naar huis. Dus laat het nu maar gewoon winter worden. Droog en dik onder nul. Laat maar komen.
