geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
13-01-2010
basissnelheid
Door het winterweer en omdat ik ook wel wat loopkilometers op besneeuwde ondergrond afwerk, zijn de looptrainingen de laatste weken wat zwaarder dan normaal. Het blijven extensieve trainingen. Maar in de sneeuw lopen - zááálig - of op half besneeuwde fietspaden en voetpaden - iest minder zááálig - gaat nu eenmaal niet zo vlot. En toch dacht ik dat de gemiddelde snelheid van m'n laatste trainingen niet veel verschilden van het tempo dat ik normaal loop. Dat dacht ik, maar het klopt niet volledig. Toen ik de tempo's van m'n looptrainingen van de laatste maanden nog eens bekeek, bleek dat m'n tempo nu wel een beetje trager is dan wat ik de laatste maanden gewoon ben om te lopen. Maar er was nog iets anders dat niet klopte. In m'n gedachten zat ik nog altijd met m'n gemiddelde snelheid die uit de lactaattesten van twee en drie jaar geleden kwam. De snelheid waarmee ik m'n extensieve trainingen voor m'n twee marathons heb afgelegd: 5:20 per km. Zonder het goed te beseffen, betekent rustig en extensief lopen de laatste maanden niet meer 5:20 per km maar 5:00 per km. En dat niettegenstaande ik sinds augustus 2009 het aantal snelheidstrainingen op m'n één hand kan tellen. Strange. Zou m'n basissnelheid dan toch verbeterd zijn? Het zou een mooie opsteker zijn, ook al heb ik er geen enkele zinnige verklaring voor. De coach waarschijnlijk wel ...
Vorig weekend had ik de mogelijkheid om samen met een groepje triatleten een fietstraining te doen. De bedoeling was om samen rustig een uurtje of drie met de mountainbike op de baan te rijden. Het weer heeft er anders over beslist. Toen ik zondagochtend wakker werd, zag ik dat alles ondergesneeuwd lag. Deze keer was het weerbericht wel eens juist. En daarom had ik zaterdag al twee uurtjes op de spinning fiets getraind. Zondag kon ik dan een zware, maar heel plezante, looptraining in de sneeuw doen. Absoluut niet te warm aangekleed, maar toch zorgde zowel het zonnetje als een keer of twintig snel bergop voor heel wat zweet, terwijl het kwik de ganse tijd onder nul bleef. Met dit winterweer zijn het enkel de looptrainingen 's avonds in het donker die soms wat moeizamer verlopen. Afgezien van het feit dat ik nu niet kan buiten fietsen en als alternatief enkele uurtjes in de garage op m'n spinning fiets vertoef, verandert m'n wekelijks trainingsvolume er niet echt door. Het water in het zwembad voelt zelfs warmer aan dan anders. Dus het is niet al kommer en kwel. Toen ik dinsdagochtend in het Sinbad aan het zwemmen was, vroeg ik al lachend aan Tom of hij zich zondag geamuseerd had tijdens z'n fietstraining buiten. Toen antwoordde hij doodleuk dat ze met z'n vieren inderdaad drie uur hadden buitengereden .... met de mountainbike op de baan in de sneeuw. Gewoon de banden goed plat gezet en heel rustig en voorzichtig gereden. Best te doen, want als je valt, val je toch zacht in de sneeuw. Ja man. Leuk om te horen dat er blijkbaar nog triatleten zijn die nog gekker zijn dan mij in hun wekelijkse streven om voldoende kilometers te trainen. Meer heeft een mens soms niet nodig op zich heel normaal te voelen ...
Tegen het einde van het jaar maakt elke sporter - groot of klein - meestal de balans op van het voorbije jaar en kijkt hij of zij vooruit naar wat het nieuwe jaar op sportief gebied allemaal zou moeten brengen. 2009 was voor mezelf op sportief gebied een goed jaar. Of ik tevreden ben van een jaar op sportief gebied hangt natuurlijk af van de resultaten die ik heb kunnen neerzetten. Maar eigenlijk zijn er heel wat meer dingen die daarin een belangrijke rol spelen. En net die dingen zaten het voorbije jaar meer dan snor. Goede resultaten of niet. Blessurevrij kunnen sporten is en blijft het belangrijkste van allemaal. Mijn beslissing anderhalf jaar gelden om terug met triathlon te beginnen draaide in hoofdzaak daarom en bleek dus een hele goede beslissing. Als cijfer- en schemafreak kijk ik ook graag naar m'n getrainde kilometers. In het zwemmen kan ik nog niet vergelijken met voorgaande jaren. Voor de gemiddelde triatleet zal 260 km zwemmen op één jaar niet veel voorstellen. Maar toch ben ik er tevreden mee. Eind vorig jaar betekende 1,5 km zwemmen al een lange training. Nu is die afstand het minimum geworden voor een zwemtraining en probeer ik, wanneer het kan in één training 2 tot 3 km te doen. Wat het fietsen betreft, zal ik nooit meer op het niveau van 2005 en 2006 uitkomen. Maar toch kom ik dit jaar met 7.500 km ruim boven m'n totaal van de voorbije twee jaren. Dat kan niet anders dan een goeie basis geven voor volgend jaar. Ook in het lopen moet ik niet meer vergelijken met de 2.500 km in 2007. Het is ook gebleken dat dat net iets teveel was voor mijn carrosserie. Alhoewel het de eerste maanden van dit jaar - met de naweeën van de stressfactuur van het jaar ervoor - nog redelijk met de rem op trainen was, heb ik toch een gans jaar door blessurevrij kunnen trainen en kom ik daardoor dit jaar toch uit op ruim 1.700 km. Als ik al dit goeds volgend jaar kan herhalen, kan het niet anders dan dat ik in Zürich m'n mooiste sportprestatie ooit ga neerzetten. Meer heb ik mezelf op sportief gebied voor 2010 dan ook niet te wensen. Mijn sportende medemens wens ik in het nieuwe jaar ook heel veel plezier, tijd en motivatie toe om er een mooi sportief 2010 van te maken. En mijn niet-sportieve medemens wens ik de moed toe om de stap naar een sportief leven te zetten. Je weet immers niet wat je mist.
Het is altijd dezelfde nagel. Maar ik zal er op blijven kloppen. Deze keer gaat het over het Sportgala 2009 vanavond op één waarin de sportman en de sportvrouw van het jaar gekozen zal worden. De drie kandidaten bij de vrouwen: Eline Berings, Kim Clijsters en Yanina Wickmayer. Pardon? Wat heeft Yanina Wickmayer dit jaar gedaan? Behalve het nieuws een paar weken geteistert omdat ze haar whereabouts niet correct had ingevuld? En Kim Clijsters? Een comeback en de US Open gewonnen, dat wel ja. Dat is in elk geval al beter dan Wickmayer. Maar voor de rest nul komma nul. Eline Berings? Het EK Indoor 60m horden. En een handvol Belgische titels. Man, Man, man. Ooit al eens van Sofie Goos gehoord? Waarschijnlijk niet. Ze heeft in 2009 dan ook alleen maar twee halve triathlons, een halve Ironman en als sluitstuk de Florida Ironman op haar naam geschreven. In één en hetzelfde seizoen, jawel. Ook al is ze één van m'n sportidolen en word je daardoor natuurlijk subjectief. Het gaan niet alleen om Sofie Goos. Er zijn tal van anderen die keer op keer vergeten worden als kandidaat sportman of sportvrouw van het jaar. Het is al erg genoeg dat ze nooit of nauwelijks met hun prestaties op televisie komen. Stop dan gewoon met zo'n verkiezingen of geef ze een andere naam als maar een paar sporten mogen meedoen.
Time flies when you're having fun. Dat bleek nog maar eens na drie dagjes London, die weeral voorbij zijn gevlogen. Het was niet echt een verrassing dat het weer fantastisch was. Te veel om op te noemen. Als je in één enkele dag kan genieten van een ochtenlijke 10 mijl looptraining rond Regents Park, van ongeloofelijk lekker eten in een - weliswaar yuppie, maar dat namen we er graag bij - Italiaans restaurant van de befaamde Jamie Oliver, van een uitmuntend Depeche Mode concert in een indrukwekkende venue zoals The O2 en van nog veel meer. Tja, dan was, eerlijk gezegd, het uurtje spinnen en de zwemtraining in het Sinbad daarnet niet elk moment even boeiend ;-)
Hallelujah! Meer dan vier maanden was het al geleden dat ik nog eens een intensieve - en geen extensieve - looptraining gedaan heb. Great. Een mens heeft soms echt niet veel nodig om tevreden te zijn. Toen ik vorig weekend m'n schema van Rudi en Mieke ontving, had ik het natuurlijk al gezien en was ik aangenaam verrast. Het heeft natuurlijk wel z'n redenen waarom ik al een hele tijd enkel rustige looptrainingen doe. Vooruit kijkend naar het doel volgend jaar, zal het - zo denk ik toch - ook de bedoeling van Rudi en Mieke niet zijn om de komende maanden nog heel intensieve looptraining in te plannen. Lange duurlopen waren en zijn altijd één van m'n favoriete trainingen geweest, dus dat zat en zit wel goed. Maar ik houd ook wel van het snellere werk. Ook al is de snelheid wel niet meer dezelfde dan pakweg twee jaar geleden. Geen kwestie van niet kunnen, maar van niet mogen of niet willen. Ik heb daarnet m'n versnellingen volledig op het gevoel gelopen en m'n snelheid op m'n Garmin pas achteraf gecheckt. Het waren in totaal 20 versnellingen en ze gingen allemaal rond de 4:00 per km. En dat lijkt me best ok om m'n lichaam toch niet onnodig veel te belasten. Meer dan vroeger houd ik er rekening mee dat er naast het lopen nog heel wat andere factoren zijn die dag in dag uit heel wat van m'n lijf en leden vragen. Natuurlijk ook zwemmen en fietsen. Maar tel daarbij nog werk en gezin en ik heb het er niet moelijk mee om te begrijpen dat vermoeidheid en stress soms net iets te veel achter de hoek komen kijken dan me lief is. Maar zolang de spirit én het verstand de bovenhand halen, gaan we door.
Ze mogen al die regen stilaan wel gaan bijhouden of ergens anders gaan uitkappen. Pfff. Gelukkig heb ik nog m'n zwemtrainingen die niet door het kl*teweer van de laatste weken geplaagd worden. Eigenlijk zalig als je erover nadenkt. De koude rillingen bij het in het water springen niet meegerekend, krijg je altijd dezelfde tropische temperaturen voorgeschoteld. Wat wil een mens nog meer? Maar voor het fietsen zijn de gevolgen wel drastisch. Het moet echt al lukken dat ik, op de weinige momenten dat het droog blijft, tijd heb om buiten te gaan fietsen. Niet dus en daardoor geen fietskilometers. In de plaats daarvan doe ik trainingen van één of twee uur op de spinningfiets. Eén uur duurt lang. Twee uren duren een eeuwigheid. Voor het lopen heeft het weer uiteindelijk wel geen effect op het effectief aantal gelopen kilometers. En ook m'n goesting om te gaan lopen, lijdt er eigenlijk niet onder. Maar ik moet eerlijk toegeven, dat ik ondertussen toch wel snak naar een paar droge looptrainingen. De temperatuur doet er dan niet toe. Maar de weergoden zijn me de de laatse weken echt niet gunstig gezind. Het is nooit een beetje regen dat ik op m'n kop krijg. Maar elke training opnieuw zijn het bakken regen. Na een half uur volledig verzopen en dan zijn temperaturen onder de 10 graden voor mij toch iets te weinig om m'n lichaamstemperatuur op peil te kunnen houden. Vanmiddag was het weer van hetzelfde. Maar gelukkig werd het toch een heel aangename training ook als liep het water al na een kwartier uit m'n schoenen. Net toen ik de piste op draaide werd ik ingehaald door een ex-klasgenoot, en nu dorpsgenoot, van meer dan 20 jaar geleden. We hebben mekaar de laatste jaren nog wel af en toe gezien. Hij vond het blijkbaar wel ok om aan mijn tempo van ongeveer 5:00 per km mee te lopen en we hadden heel wat te bespreken, zo bleek. Want toen hij na een kilometer of acht een andere weg insloeg, waren we nog lang niet uitgepraat. Het is sowieso wel eens tof om een looptraining samen met iemand anders te doen. Maar het was voor mij ook een kleine eer om eens samen met hem een extensieve looptraining te doen. Voor hem zal het wel heel extensief geweest zijn. Want hij is andere tempo's gewoon. Zelfs al is hij nu een beetje op zijn return. Want door zijn familiale omstandigheden traint hij niet meer even intensief dan pakweg 10 jaar geleden. Net als ik, wordt het er ook niet jonger op. En toch gaan hij volgend jaar voor een verbetering van zijn PR op de marathon in Berlijn. In zijn vorige deelname was hij gestart aan - houd je vast - 3:40 per km (voor loopleken: dat betekent sneller dan 16 km/h). Maar hij heeft het niet de ganse 42 km kunnen volhouden en strandde op een eindtijd van 2u37. Ja, 3:40 per km, dat loop ik zelfs nog niet op een 10 km. Met zo iemand eens samen lopen en de hele training over vanalles en nog wat - maar steeds over lopen, fietsen of zwemmen natuurlijk ;-) - praten, doet je alles vergeten en zou je uren doen lopen. Weer of geen weer. Of toch wel? De herfst heeft lang genoeg geduurd. Sinterklaas gaat morgen naar huis. Dus laat het nu maar gewoon winter worden. Droog en dik onder nul. Laat maar komen.
Het vorige bericht op m'n blog is nog niet koud, of de coach zendt zijn orders al uit. Zondag had ik nog een goede looptraining gedaan: 19km van Beveren naar Bornem, constant tegen de wind in, maar toch op het gemak, volledig extensief, aan 4:50 per km gelopen. Het was wel de vierde, achtereenvolgende week met 40-45 loopkilometers. November leverde dan ook bijna 200 km op, wat heel wat meer is dan in alle andere maanden van dit jaar. Maandag voelde ik dan toch, meer dan anders, dat m'n (kuit)spieren niet meer zo soepel aanvoelden. Tijdens m'n ochtendzwemtraining gisteren, kreeg ik na 2 km kramp. Eerst in de linkerkuit, 100 meter later in de rechterkuit. Het was niet toevallig tijdens het zwemmen met vliezen. Door kramp te krijgen besefte ik pas goed dat met vliezen zwemmen wel sneller gaat, maar ook heel wat meer vergt van m'n benen. Het was trouwens de eerste keer dat ik tijdens een zwemtraining krampen gekregen heb. In de loop- en fietstraining nadien had ik er gelukkig geen enkele last meer van. Maar toen ik Rudi liet weten dat ik krampen had gehad, kreeg ik meteen te horen wat me te doen stond: rusten. Niet meer dan 30 km verwachtte ik. Maar dat was iets te optimistisch gerekend. Opnieuw lopen is pas voor het weekend. Of waar een coach allemaal goed voor is ... Ik moest gisteren nog maar mailen naar Niko dat verstandig trainen niet altijd even gemakkelijk is. Dat geldt dus ook voor slimmeriken.
Met de winter in aantocht wordt het moelijker en moeilijker om het aantal fietskilometers op een deftig niveau te houden. De spinningfiets binnen biedt een alternatief, maar eigenlijk maar een half alternatief. Het kan aan mij liggen, maar meer dan één uurtje op de spinningfiets lijkt te dikwijls een eeuwigheid in vergelijking met een paar uur buiten fietsen. Gelukkig heb ik dat probleem niet bij het zwemmen en het lopen. Als het wat meezit, lukt het elke maand opnieuw om een totaal van 20 zwemkilometers te halen. Een serieus verschil met vorig jaar, toen ik nog niet in de buurt kwam van zo'n totaal. Als ik het zou vergelijken met andere triatleten, zal waarschijnlijk daarin nog het grootste verschil zitten. Misschien in het aantal fietskilometers ook, maar vooral toch in mijn zwemtrainingen die in aantal, en vooral in duurtijd veel korter zullen zijn dan bij de gemiddelde triatleet. Niets aan te doen. Het was een beperking die ik mezelf opgelegd heb van bij het begin. En zolang er werk en gezin bestaat, zal dat zo blijven. Gewoon dus iets om te blijven onthouden tot ik met pensioen ga ;-) Wat het lopen betreft, denk ik dat ik qua trainingsvolume nog het hoogst zit. Mijn weken tellen zo'n 30 tot 40 km wat zorgt voor maandtotalen net onder de 150 km. En Rudi liet me onlangs weten dat het de bedoeling is dat volume, met het oog op de marathon van volgend jaar, langzaam maar zeker omhoog te krijgen. Dat zal deze maand in elk geval al lukken want ik schat op bijna 190 km uit te komen. Om eerlijk te zijn, zit dat soms wel wat in m'n hoofd. Omdat ik weet van de voorbije jaren dat het opvoeren van looptrainingen bij mij nooit zonder risico's is. Het grote verschil is nu wel dat nagenoeg al m'n looptrainingen extensief verlopen. En dan hoop ik maar dat het vooral die frequente, intensieve trainingen en wedstrijden waren die me de das omdeden, eerder dan het volume zelf. Daar hoop ik niet alleen op. Ik heb er echt wel vertrouwen in dat de coach weet wat hij doet met m'n carrosserie.
Waar houdt een triatleet zich zo al mee bezig acht maanden voor D-day? Heel eenvoudig eigenlijk. Trainen, plannen, trainen, herplannen, trainen, nog eens plannen, trainen, ... Maar vooral genieten van al die trainingen. In welke omstandigheden dan ook. Of het weer die verdomde zwemtraining 's morgens veel te vroeg is. Of het die looptraining in het donker is na een veel te zware werkdag. Dat maakt niet uit. Rond deze tijd van het jaar zijn het eigenlijk vooral de lange fietstrainingen waarvan ik erg geniet. Gewoon omdat ik weet dat het weer het, week na week, moeilijker maakt om zo'n trainingen nog te doen. Het alternatief is wel simpel, maar nog niet half zo aangenaam: binnen op de spinningfiets. Ook al zijn de weersomstandigheden de laatste tijd niet echt ok. Elke kans die ik zie om buiten te kunnen rijden, probeer ik gewoon met beide handen te nemen. En wat is daarvoor beter dan een feestdag (11 november) en een uitstap naar zee. Om tijdig in Nieuwpoort te arriveren, was ik verplicht om te vertrekken vooraleer het licht geworden was. Omdat het weerbericht niet veel goeds voorspelde, besloot ik - voor de eerste keer dit najaar trouwens - de mountainbike te nemen. Omdat het in dergelijke omstandigheden veiliger is, maar ook om de kans op lekrijden te verkleinen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik in de (meer dan) 130 km tegenwind m'n tijdritstuur heel dikwijls gemist heb. Toch verbazend hoe erg ik er al op gesteld ben, nadat ik er amper een half jaar geleden mee ben beginnen rijden. Er was nog iets anders wat ik gemist heb. En dat lag wel volledig aan mezelf. Denken dat ik er met twee bananen en wat sportdrank wel gemakkelijk zou geraken, was iets te optimistisch gerekend. Dommerik. Langs de andere kant misschien weer eens goed dat ik er nog eens aan herinnerd wordt dat als het lang duurt het zonder eten (en drinken) niet gaat. Als ik dat nog één of twee keer mag tegenkomen op training volgend jaar, wordt dat alvast een beginnersfout die ik op 25 juli niet zal maken.
Zo, m'n wedstrijdplanning voor volgend jaar is klaar. Ze lijkt een beetje op de planning van dit jaar. Opnieuw (maar) vier wedstrijden. En de eerste twee wedstrijden zijn dezelfde: Oostende en Geel. Ik had wel liever twee andere wedstrijden gedaan. Maar zo vroeg in het seizoen is de keuze bijzonder klein. Een voordeel is dan weer wel dat ik m'n uitslag zal kunnen vergelijken met de uitslag van dit jaar. Of wordt dat een nadeel? Dit jaar stond alles in het teken van de halve afstand (in Antwerpen). Volgend jaar zal die halve afstand (in Leuven) niet meer dan een voorbereidingswedstrijd worden voor het serieuze werk in Zürich. Die uitspraak ga ik me nog beklagen in Leuven volgend jaar, zeker weten ;-)
Alsof het nog niet genoeg was dat ik van sommigen al eens een opmerking kreeg over m'n fiets "die toch niet meer zo paste bij m'n triathlonprestaties". En wees gerust dat zegt weinig over m'n sportieve prestaties, maar des te meer over de fiets. De laatste maanden begon het bij mezelf meer en meer door te dringen dat hij z'n beste tijd ondertussen wel heeft gehad. En dit weekend kreeg ik zowaar van m'n vehicel zelf het signaal dat het nu maar eens gedaan moest zijn. Ik kan er gelukkig mee lachen, omdat het goed is afgelopen. Maar het had anders kunnen zijn. Een strook van amper 200 meter kasseien, op het einde van een drie uur durende fietstraining, was er teveel aan. In het begin wist ik niet goed wat er gebeurd was. Ik voelde opeens dat ik niet meer goed kon sturen. Zo door elkaar geschud door de kasseien? Niets meer gewoon? Niet echt. Ik merkte al gauw dat m'n stuur niet meer goed vast stond. Toen ik maandag bij de fietsenmaker langs ging, wist hij meteen wat er aan de hand was: de voorvork (binnenin) gebroken. Toen ik vanavond m'n herstelde fiets ging halen, toonde hij me trots m'n oude voorvork ... om aan te tonen dat z'n diagnose juist was, denk ik. Met m'n nieuwe voorvork ziet m'n "nieuwe" fiets er niet echt beter uit. Maar dat is nu dan maar even niet belangrijk. Wel dat het bij dit accidentje is gebleven.
De 2010 modellen van Canyon zijn sinds deze week te koop. Ze hebben alvast één bestelling binnen, ook al zal de levering maar voor ergens in januari zijn. Alvast een fotootje voor de archieven. (Voor de internet-leken: één keer klikken op de foto en dan nog eens om te vergroten.) Dat is hem. This is it ;-)
Bijna 2.900 atleten, die denken volgend jaar op 25 juli de wereld te gaan verzetten. Negen maanden voor D-day heeft de organisatie de inschrijvingen gesloten. Finito. Sold out. Eindelijk. Dat werd tijd. En het geeft een extra tof gevoel om erbij te zijn.
Ja, het was even schrikken tijdens de techniektraining zaterdagmiddag in het Sinbad. Maar dan wel schrikken zoals is het graag heb. 50 meter in 49 seconden, dan in 45 seconden en tenslotte in 36 seconden. Wetende dat ik vorig jaar deze tijd nauwelijks onder de minuut geraakte voor dezelfde afstand. Niet dat ik er door begin te dromen om ooit een goeie zwemmer te worden. De weg is immers nog eindeloos lang. Maar het doet me wel dromen om een betere zwemmer te worden dan dat ik nu ben. Stap voor stap. Langzaam, maar zeker. Maar vooral wetende dat zoiets, samen met een paar complimenten van Rudi tijdens en na de training, me een morele opkikker gaven. Een opkikker die me extra motiveert om er een heel goeie winter van te maken. Een winter die een goeie basis zal leggen voor een knallend seizoen volgend jaar, met een apotheose op 25 juli.
Het is weinigen gegeven tijdens hun sportcarrière al een legende te zijn. Ook al was zijn carrière veel te kort. Ook al heeft hij veel te weinig gewonnen. De manier waarop maakte veel goed, maakte heel veel goed ... maakte alles goed. We waren hem in feite al heel wat jaren kwijt. Maar nu zijn we hem voorgoed kwijt. Hopelijk zal hij nog dikwijls de inspiratie vormen voor heel wat toekomstig wielertalent. May he RIP ...
Tot twee uur 's nachts heb ik me zaterdagnacht kunnen wakker houden. Maar toen ging het licht uit. Spijtig, want dan begint het natuurlijk net interessant te worden. Als ze één voor één beginnen kraken tijdens de afsluitende marathon. Sport in z'n puurste vorm. Fantastisch. En of het bijltjesdag was gisteren in Kona. Amai. Dat het bij de meeste van"onze jongens" niet al te beste verliep, heeft er waarschijnlijk ook wel mee te maken waarom ik me niet langer wakker kon houden. Het begon nachtans veelbelovend. Luc Van Lierde als tiende uit het water. En ook Marino Vanhoenacker, Bert Jammaer en Frederik Van Lierde konden aan het fietsen beginnen zonder al te veel achterstand. En zeker toen op een bepaald moment Marino Vanhoenacker de leiding nam in het fietsen. Maar halverwege ging het langzaam maar zeker bergaf. Spijtig genoeg voor hem figuurlijk. En dat hij uiteindelijk zelfs heeft moeten opgeven is zowat het ergste wat je als atleet in een wedstrijd kan meemaken. Gelukkig zorgde Bruno Clerbout - en niet te vergeten Tine Deckers - voor de grootste lichtpunten tussen al die miserie. Bruno Clerbout: nog maar één jaar prof en op zo'n manier debuteren is echt wel klasse. Voor heel wat anderen miserie troef. De commentaar in de interviews kon tellen: krampen, diarree, ... noem maar op. Dat zelfs profatleten tijdens hun marathon stukken moeten stappen omdat het gewoon niet meer gaat, zegt genoeg. En dat desondanks dat Bert Jammaer toch nog beslag kon leggen op een 16de plaats. De presentatoren ter plaatse tijdens de wedstrijd hebben het dan ook maar een keer of honderd herhaald: een triathlon op de volledige afstand is simpelweg onvoorspelbaar. En als dat voor de groten telt, dan zeker voor de kleine garnalen. Misschien maar goed dat Zürich nog meer dan negen maanden van nu verwijderd is. Daartegen ben ik die onvoorspelbaarheid vergeten en lijk het terug alsof alles vanzelf gaat ... eheum ;-) Over voorspellen gesproken. Loopwedstrijden zitten gelukkig anders in elkaar. Voor groot en klein. Na 3 kwam 2. Dus kon het niet anders dan dat na 2 .... jawel 1 kwam. Weliswaar een weekje vroeger dan gedacht. Dikke proficiat Wim. Ja, je moet er eerst wat voor presteren om in hetzelfde verslag vermeld te worden met al die toppers hierboven ;-)
Naïef als ik ben, zoek ik - elk jaar opnieuw in het begin van de maand oktober - of het Ford Ironman World Championship in Hawaii op één of andere zender wordt uitgezonden. Maar ook dit jaar is het noppes. De sportzenders hebben dit jaar natuurlijk wel een heel goed excuus. Want zaterdag staat er een veel belangrijker evenement op stapel ... ergens in Brussel tegen onze Turkse vrienden. Ik zal dus opnieuw m'n toevlucht moeten zoeken tot de livestream uitzending op http://ironman.com/. Maar het supporteren voor Luc Van Lierde & co zal er niet minder om zijn. Afspraak 19u00 onze tijd. Ik houd het spijtig genoeg nooit tot het einde vol en val elk jaar opnieuw in slaap terwijl ze aan de andere kant van de wereldbol het beste van zichzelf aan het geven zijn. En dat laatste zal deze keer voor Luc Van Lierde zeker het geval zijn, want het wordt zaterdag z'n allerlaatste. Hopelijk bezorgt hij zichzelf een mooi afscheid.
Grandioos ... ;-) <<Het was de 64ste keer dat er in Petegem een koers werd georganiseerd, maar de editie van dit jaar gaat zeker de geschiedenisboeken in. Niet alleen dankzij de winnaar, Iljo Keisse, maar vooral: er was geen eindmeet. 'Door de regen was de meet, die getrokken was met krijt, op enkele ronde van het einde weggespoeld', vertelt speaker John De Vlieger. 'We beslisten om dan maar de gebruikelijke tape te kleven, maar de eerste auto die over de finish reed, nam het lint mee. In overleg met de mensen van de BWB werd beslist om het dan maar zo te laten. De renners hadden al 18 van de 20 ronden afgelegd, ze wisten ondertussen wel waar de finishlijn lag.' Twee renners spurtten om de zege: Iljo Keisse en Kim Borry. 'Ik riep hen toe: ik ben de meet, zodat ze goed wisten waar de (virtuele, red.) finishlijn lag', aldus De Vlieger. 'Maar er was geen discussie mogelijk: Keisse was de beste.' Daarna spurtte een peloton van twintig renners voor de derde plaats. 'Ik geef toe, daar waren we niet gerust op', zegt de speaker. 'Ik heb nogmaals geroepen: ik ben de meet om de renners te waarschuwen. Ook in het Frans, want er reed een renner uit Namen mee. Gelukkig was het een langgerekte sprint en kwamen ze een voor een binnen. Er was geen voer tot discussie. De toeschouwers hebben wel staan lachen, maar van de renners kregen we na de wedstrijd veel felicitaties. Ze waren erg te spreken over onze prijzenpot. De koers in Petegem is gekend voor zijn mooie prijzen.' En vanaf nu dus ook voor zijn levende finishlijn.>>
