geen goud, geen zilver, geen brons, maar gewoon ijzer de belevenissen van een Waaslandse triatleet, op weg naar z'n volgende Ironman
29-06-2011
Nice Ironman
Zondag 26 juni 2011. Elf maanden na m'n eerste Ironman ervaring in Zürich was het tijd voor een nieuwe sportieve uitdaging. Nice moest zwaarder en uitdagender worden en dat is het op vele vlakken ook geworden. Gelukkig maar ;-) Dat m'n voorbereiding niet volledig feilloos verlopen is, was ik, eerlijk gezegd, al helemaal vergeten. En dat hoort ook zo. Zou alles ander gelopen zijn, mocht ik er niet een paar weken van tussenuit zijn geweest door die longonsteking? I don't know. I don't wanna know. Spijtig genoeg was er dan nog wel het vervelende akkefietje met de auto donderdag tijdens de verkenning van het fietsparcours. Dat deed gelukkig puur conditioneel dan wel niets meer terzake. En ook dat viel gelukkig vrijdagmiddag wonderwel volledig in de plooi.
Ik was de week vóór de wedstrijd bewust iets minder extreem geweest in het uithongeren en het koolhydraatarm eten dan de voorbije jaren voor een zware wedstrijd. Ook het koolhydraten stapelen vrijdag en zaterdag had ik iets rustiger aan gedaan. En dat bleek achteraf een verstandige keuze te zijn. M'n maag voelde de laatste dagen en bij het opstaan zondagmorgen redelijk goed. Wat spijtig genoeg niet betekende dat het ontbijten s nachts om 4u vlotjes ging. Dat zal altijd wel een probleem blijven.
Om 5u vertrek ik samen met Christel, London, Vegas, Marcella en Frank richting start. Eigenlijk is het dan nog een beetje nacht, maar toch is het weer al schitterend. Alhoewel dat op dat moment het vroege opstaan voor hen niet zal hebben kunnen compenseren, vrees ik. Niettegenstaande de zon nog niet is opgekomen, is het al aangenaam warm. Ik wist trouwens al enkel dagen eerder dat ik het weer, waarvoor ik naar Nice gekomen was, ook zou krijgen. Jawel hoogzomer, dankuwel. Misschien heeft dat er wel mee voor gezorgd dat ik relatief ontspannen naar de wedstrijd heb kunnen toeleven en dat ik redelijk relax aan de start sta. Na afscheid te nemen van de familie, vind ik zelfs nog eventjes de tijd om een beetje in te zwemmen. Iets wat ik bij nog geen enkele wedstrijd eerder heb gedaan. Het bevalt me in elk geval goed en is dus voor herhaling vatbaar. Ik moet nu kiezen in welk startvak ik ga staan, op basis van m'n geschatte eindtijd voor het zwemmen. Ik besluit om in het vak "min1u18" te gaan staan. Een beetje zelfvertrouwen kan geen kwaad. De omroeper doet alle moeite van de wereld om de sfeer erin te krijgen bij de talrijk opgekomen supporters en dat lukt ook wel vrij aardig. Gelukkig moeten we niet meer zo lang te wachten en wordt het startschot een tiental minuutjes later gegeven.
M'n eerste betrachting is vooral om zonder haperen de eerste honderden meters in de zwemstart door te komen. Geen herhaling van mijn abominabele zwemstart in Zürich vorig jaar. Geen sinecure omdat ik me nu minder achteraan in de massa heb gepositioneerd. Hopelijk komt dat m'n zwemtijd ten goede. Maar qua zwemmen zelf en het incasseren van stampen en slagen, blijkt het in ieder geval minder interessant. Ook bij het bereiken van de eerste boei en alle volgende boeien is het met momenten heel lastig. Pompen of verzuipen. Ik hoop, maar weet totaal niet of ik op schema lig, als ik na de eerste zwemlus even aan land moet komen. Van zodra ik de wedstrijdklok al ruim boven de 50 minuten zie staan, krijg ik een mentale tik. Verdomme toch, ik had er toch op gerekend om na 2,4 km iets sneller door te komen. Niets aan te doen. Ik maak van de korte passage op het strand gebruik om m'n zwembrilletje terug goed te zetten. Ik heb twee keer een serieuze stamp gekregen waardoor m'n brilletje wat scheef was komen te zitten en er zelf een beetje water in gekomen was. Wat die tussentijd betreft, die is niet ok, maar ik houd me dan maar vast aan de gedachte dat ik de grootste, lastigste lus al gedaan heb en ik nu enkel nog de kleine lus van 1,4 km moet doen. Toen ik een tijdje later na 3,8 km uit het water strompel, ben ik echt wel benieuwd naar m'n totale zwemtijd. Tijdens de tussentijdse passage op het strand had ik niemand van m'n supporters gespot, maar nu herken ik Marcella in de enorme massa supporters. Dat doet deugd. Je familie en/of supporters passeren zorgt immers altijd voor dat beetje extra adrenaline dat je nodig hebt. Bij het passeren van de mat voor de tijdsregistratie is het trouwens al tijd voor m'n tweede adrenalineboost. Ik zie m'n zwemtijd en die is, voor mijn kunnen en een beetje tot mijn verbazing, toch best wel ok: maar ietsje meer dan 1u en 17 minuten. Veel beter dan wat die eerste 50 minuten hadden doen vermoeden. Yes!
Al lopend de wisselzone op zoek naar mn transition bag. Guess what? Ik vind hem niet en moet een tijdje zoeken eer ik hem terug vind en kan me dan pas beginnen klaar maken voor het fietsen. Gelukkig krijg ik hulp van een ongelooflijk vriendelijke vrouw die ook mn nek en mn schouders met sunblock inwrijft. Dat zal nodig zijn. Het is nog geen 8u s morgens maar de zon doet al volop zn werk. Ondertussen ook snel wat eten en drinken en ready to go. Het is te zeggen: niet voordat ik de ellenlange wisselzone uit ben. Het is een smalle, maar hele lange wisselzone (voor 2.800 atleten). Dat maakt dat ik een (veel te) lang eind met mn fiets nog moet lopen eer ik buiten ben en mag beginnen fietsen. Bij het vertrek op de fiets krijg ik nog wat aanmoedigen mee van mn supporters. Ik hoop ze binnen minder dan twee uurtjes terug te zien op één van de vele hotspots langsheen het fietsparcours: aan het begin van de Col de lEcre.
De eerste kilometers zijn zo goed als vlak en ik geraak snel in mn ritme. Drinken, drinken, drinken. Ik ben nog maar een paar kilometer weg ik zit zelfs nog op de Promenade des Anglais en heb al een halve drinkbus op. Amai dat smaakt ;-) Ik vind het fietsparcours niet zo vlot lopen dan in Zürich. Minder rechte stukken en al vrij snel wat vals plat er tussen. Na 20 km komt er een eerste hellingetje. Maar 500m lang, maar wel 10%. Doseren is de boodschap. Vanaf dan is het heel veel schakelen, heel veel drinken, zorgen dat ik op de juiste momenten mn PowerBar bars naar binnen werk. Het is wel vervelend dat ik bij elke bevoorrading heel erg moet vertragen om zowel water als sportdrank aan te nemen. Maar er zit niets anders op. Gelukkig gaat het allemaal redelijk vanzelf. Enkel voor het eten moet ik af en toe wel moeite doen. Maar het drinken gaat heel goed, zonder nadenken. Tijdens het fietsen in totaal alleen al speel ik wel zeven liter naar binnen, denk ik. Achteraf bekeken misschien te veel, want ik moet maar liefst drie keer in de kant om te gaan plassen. Tijdverlies is het enige wat dan elke keer door mn hoofd gaat. Een teken dat het mentaal nog goed zit, denk ik dan maar.
Bij het fietsen zelf heb ik constant een dubbel gevoel. Ik wil de 180 km graag binnen de zes uur afwerken. En niettegenstaande ik een vrij goed gevoel heb tijdens het klimmen, lijkt het er lange tijd naar uit te zien dat dat niet gaat lukken. Het eerste uur gaat het gemiddeld vlot boven de 30 km/h, maar vanaf dan is het zo dikwijls bergop dat mn gemiddelde alsmaar zakt. Aangekomen aan de Col de lEcre wordt het alleen maar erger: 21 km bergop is niet echt bevorderlijk voor de gemiddelde snelheid. Na meer dan vier uur fietsen zit ik nog steeds ruim onder de 30 km/h gemiddeld. De marathon in gedachten, kies ik er bewust voor om niet te diep te gaan in het fietsen en dat is dan natuurlijk het logische gevolg. Wat me meer verbaast, is dat ik op mn Garmin na 180 km maar liefst 2.100 hoogtemeters zie staan, terwijl er officieel maar sprake is van 1.800 hoogtemeters. In de laatste twee uur fietsen gaat het gelukkig heel veel bergaf. Alhoewel dan niet mijn sterkste kant is. Op het vlakke en vooral bergop rijd ik de ene na de andere atleet voorbij. Bergaf krijg ik soms de indruk dat ze me allemaal terug voorbij zoeven. Maar toch volstaan de vlakke kilometers en de lange stukken bergaf om uiteindelijk op minder dan zes uur de 180 km te volbrengen.
Dat alles maakte dat ik na minder dan 7,5u wedstrijd toch redelijk tevreden de wisselzone binnenkom en vol goeie moed aan de marathon wil beginnen. Maar niet voor ik eerst nog eens langs het toilet moet passeren. Waste of time. Damned. Achteraf blijkt deze wissel wel iets vlotter te zijn gegaan dan de eerste wissel. Ook logisch, maar toch duurt ook de tweede wissel veel te lang.
Het koninginnestuk van de wedstrijd kan beginnen: de marathon. Ik neem me voor om deze keer puur op het gevoel te starten: een mooi tempo proberen te lopen en mn snelheid maar te checken na de automatische lap op mn Garmin van 2km. De eerste 2km gaan aan 4:47/km. Woow. Dat is te snel, maar ik zal wel zien wat het geeft. Om dat te weten moet ik spijtig genoeg niet lang wachten. Enkele kilometers later daalt mn snelheid. Het gaat nu boven de 5:00/km. Maar het lukt me dan wel weer om pas na ongeveer 15km boven de 5:10/km te lopen. Geen super groot verval dus. Verder in de wedstrijd zakt mn snelheid wel verder weg, maar mn traagste kilometer blijft toch nog beneden 5:40/km. Het klinkt misschien raar. Maar ik heb de indruk dat de hitte tijdens de marathon me mentaal meer helpt dan dat het me fysiek aan snelheid doet inboeten. Bij de meeste andere atleten blijkt dat niet het geval te zijn. Ik zie enkele keren de hulpdiensten uitrukken en een atleet op een draagberrie afvoeren. Het aantal triatleten dat wandelt en niet meer loopt, is niet meer te tellen. Achteraf in de uitslag, schrik ik ook wel van het aantal atleten dat heeft opgegeven. In de roes van de wedstrijd geven al die dingen me een kick. Sorry voor hen. Ook het feit dat ik zo erg moet bezig blijven met tijdig eten, maar vooral drinken, verzet mn zinnen en maakt de pijn op bepaalde momenten precies gemakkelijker om dragen. Tegen het begin van de laatste 10 km heb ik min of meer uitgerekend of het nog zou lukken binnen de 11u te finishen. Maar ik stel vast dat dat moeilijk wordt, heel moeilijk. Dan moet ik terug 10 km aan minstens 5:00/km lopen. Ik besluit het toch te proberen. Het is echter een maat voor niets. Ik kan wel denken en het gevoel hebben dat ik serieus versnel, maar telkens ik mn snelheid check, blijkt dat ik maar een beetje sneller loop, maar allesbehalve snel genoeg. Niets aan te doen. Nog een paar kilometers doorbijten en dan komt mijn moment. Iedereen uit de weg ;-) Ik ben het ondertussen al heel goed gewoon om in elke bevoorrading en onder de douches tal van triatleten, die in mn weg staan of lopen, opzij te duwen. In de laatste rechte lijn, haal ik nog twee atleten in. Ik zie London en Vegasklaar staan om met mij mee over de finish te lopen. Ik weet dat het lawaai en de sfeer, die de supporters op dat moment maken, enorm is, maar ik herinner me er weer bijzonder weinig van. Zürich all over again. Verdomme toch. Ik neem Vegas op, hoop dat daardoor niets in mn rug schiet ;-) en ik loop met haar op mn arm en tesamen met London de finish over. Yes sir! Nummer twee is binnen. Het was dan toch geen toeval dat het vorig jaar zo goed gelukt was in Zürich ;-)
Het weekje Nice was een ongelooflijk schot in de roos. De wedstrijd zelf was de apotheose, maar alles er rond was ook super. Het verblijf, het weer, alle aanmoedigingen vanuit het thuisfront, die smsjes, dat getwitter. Ik verschoot eerlijk gezegd soms wel van de belangstelling. Er zijn er natuurlijk altijd die eruit springen. De begeleiding door Mieke en Rudi werpt het tweede jaar op rij zn vruchten af. Thanks a lot. Sommige thuissupporters zijn heel fanatiek. Ze belllen net op het moment dat ik bergop mn supporters passeer en ze daardoor bijna mis ;-) Thanks Ilse. Er zijn er die blijven supporteren tot je thuis bent ;-) Thanks Niko. Het allermooiste is natuurlijk het gezelschap van de trouwe supporters ter plaatse. Aan Christel, London, Vegas, Marcella en Frank een hele grote dankuwel om erbij te zijn geweest. Zonder jullie was het ook deze tweede keer nooit allemaal zo goed afgelopen. En de aller-aller-allergrootse merci, die hoeft niet veel meer uitleg denk ik. Mijn steun en toeverlaat het hele jaar door en mn hele leven lang ;-) ... thank you soo much Christel. You are so unbelievable. I couldnt have done this without you. Zeker weten. xxx
Met gemengde gevoelens kijk ik terug op de Van Moer kwarttriathlon van zaterdag 25 september. Zonder specifieke voorbereiding. Zonder veel ambitie. Wetende dat de korte afstand sowieso m'n ding niet is. Daarom verwachtte ik er eigenlijk niet veel van. Alleen zou ik nog eens graag een goede (lees: gewone) zwemstart willen. En tijdens het fietsen wou ik ook graag een deftig gemiddelde halen. De rest zou ik wel zien. En laat het nu net de rest zijn waar niet veel aan te zien was ;-) 15 km met de fiets onder politiebegeleiding naar de zwemstart. Spijtig genoeg is het niet alleen de politie die ons begeleidt, maar ook de (tegen)wind, de regen en - als klap op de vuurpijl - hagelbuien. Klappertandend aan de start. De Antwerp Ironman 70.3 van vorig jaar all over again, maar dan nog wat erger. De strijd lijkt me nu al gestreden. Net voor de start - als ik een beetje het gevoel begin te krijgen dat ik in m'n wetsuit toch nog een beetje kan opwarmen - krijgen we nog een extra hagelbui te verwerken. Dankuwel sch**tweer. Ik ben nog nooit zo blij geweest dat ik in het water mag. En toch, wonder boven wonder, verloopt de zwemstart vlekkeloos. Het lijkt wel of ik eerst bijna onderkoeld moet geraken om een goede zwemstart te kunnen maken. Ik zit onmiddellijk in m'n ritme en dat blijft zo de ganse tijd. Als ik uit het water kom, roept Christel m'n tijd toe: 18 minuten en ... Dat is voor mij best ok. Ik wou dat ik hetzelfde van m'n wissel kon zeggen. Zeker vijf minuten verspelen is toch iets te veel van het goeie. Ik zal het nooit leren. Als ik net uit het water kom, functioneer ik gewoon niet meer zoals het moet. As simple as that. Het fietsen dan. Gelukkig is het droog als ik vertrek. Maar de weg ligt er natuurlijk kletsnat bij. Dat wordt opletten in de bochten en vooral bij alle treinsporen, die ik zal moeten dwarsen. Ik probeer dan toch op de gemakkelijke stukken er serieus de pees op te leggen. Dat lukt met momenten heel goed. Maar de wind speelt toch, iets teveel naar m'n zin, in het nadeel. Het had sneller gekund, mochten we het parcours in de omgekeerde richting mogen rijden. So be it. Op bepaalde stukken geraak ik nauwelijks aan 30 km/h. Dan moet het op andere stukken soms tegen 50 km/h als ik nog een mooi gemiddelde wil halen. Net als ik volledig opgedroogd ben, begint het in de laatste 10 km terug te regenen ... en te hagelen. Een glad wegdek, een slechter zicht, nog een bochtig stuk kasseien, ... En alsof dat nog niet genoeg is, gaf daarnet een seingever aan dat ik moest omrijden omdat de sluisdeur, waar ik de eerste keer over ben gereden, nu open stond. Ik kan niet anders dan de snelheid wat laten zakken. En toch, tot m'n grote tevredenheid , merk ik - voor ik de wisselzone binnenrijd - dat ik 37,5 km/h gemiddeld heb gereden. Iets minder tevreden ben ik als ik ook merk dat het geen 45 km, maar ruim 48 km was. Het zou sowieso al moelijk geweest zijn door die slechte wissel van daarnet. Maar een goeie eindtijd kan ik dus nu wel zeker vergeten. Damned. In tegenstelling tot de eerste wissel na het zwemmen, verloopt de tweede wissel na het fietsen normaal wel goed. Maar deze keer niet. Als ik me buk om m'n compressietubes aan te doen, schiet er een kramp in links onderaan m'n buikstreek. Om dood te gaan. Ik probeer nog eens opnieuw zonder succes. Het is minuten sukkelen om toch een positie te vinden waarin ik m'n compressietubes aangetrokken krijg. Bij het buitenlopen van de wisselzone breekt de veer. Twee slechte wissels en teveel kilometers moeten fietsen. Niettegenstaande ik twee vooropgestelde doelen heb gehaald, kan ik een goeie eindtijd toch vergeten. Dat is balen. Ik kan me niet meer opladen om me nog eens opnieuw af te beulen om 10 km aan een deftig tempo te lopen. En, eerlijk gezegd, de kou, de regen en de hagel hebben natuurlijk ook meer dan hun tol geëisd. Niet zozeer m'n benen voelen slecht, maar over m'n ganse lijf voel ik me gekraakt. En dat na nog geen twee uur wedstrijd. Tja. Net op dat moment komt ook nog een gedachte de kop op steken. Een gedachte die ik op dat moment absoluut niet nodig heb. Ik zit even met m'n hoofd negen maanden verder in Nice. Zalig, maar daar ga je natuurlijk niet sneller van lopen op een 10 km ;-) Maar dat kan me nu even niet schelen. Iets meer dan 10 km loop ik uiteindelijk in een beschamende 45 minuten. Het is wat het is. Think positive. Mijn twee vooropgestelde doelen heb ik gehaald. De rest trok op niets. Het was een goede training. En ik hoop dat er nog veel goede trainingen zullen volgen. Trainingen voor 26 juni 2011. M'n enige doel. The rest are details.
Zondag 25 juli 2010. Om exact vier uur 's morgens word ik gewekt door de tonen van "Home" van Depeche Mode. Een zaliger begin van de dag kan ik me niet indenken. Alleen het vroege uur stoort me. Zoals verwacht was de voorbije nachtrust alles behalve. Maar dat was dan ook het enige wat niet verlopen is zoals het moest in mijn twee jaar durende voorbereiding op deze dag. Voor het overige was het één langgerekte droom, die nog steeds niet ten einde is. De apotheose moet immers nog komen, hopelijk ergens rond zes uur vanavond, na net geen elf uur wedstrijd.
Uit ervaring weet ik dat een ganse dag koolhydratenstapeling de dag voordien niet bevorderlijk is voor m'n eetlust s morgens. Dat blijkt ook nu niet anders te zijn. Het is immers niet door het vroege uur of door de stress dat ik slechts twee kommen cornflakes en een beetje brood met konfituur naar binnen krijg gespeeld. Het zij zo. No worries, die komen straks vanzelf wel. De dag begint trouwens niet alleen vroeg voor mij. Samen met Christel en de kinderen sta ik om vijf uur reeds vertrekkensklaar. En 15 km verderop in Zürich begint ook op dit ontiegelijk vroege uur een hele lange dag voor Ilse, Ingrid, Sara en Sofie. Maar liefst zeven supporters zullen me vandaag tot aan de finish schreeuwen. Die langgerekte droom is inderdaad nog verre van afgelopen.
Volledig volgens planning arriveren we op de Landiwiese aan de Zürichsee, het zenuwcentrum voor de wedstrijd van vandaag. Over zenuwen gesproken, ik voel me eigenlijk nog niet te zenuwachtig. Wel nog een paar dingen een paar keer teveel controleren in de wisselzone. Maar dat is niets ongewoons. Zo gaat dat nu éénmaal bij mij net voor het begin van een wedstrijd. Heel toevallig loop ik een kwartiertje voor de start Stefaan tegen het lijf. Een andere triatleet, die ik ken van tijdens mn zwemtechniektrainingen in het Sinbad met Rudi en Mieke. Hij spreekt me wat moed in en geeft me de goede raad om me niet te veel achteraan te leggen bij de zwemstart en om vooral relaxt te blijven. Yeah right. For what its worth dan maar. Zijn doel in z'n derde Ironman is iets ambitieuzer dan dat van mij. Hij wil na minder dan 10 uur finishen. Achteraf zal blijken dat hij daar met verve in zal slagen. Dikke proficiat Stefaan.
Voor ik het goed en wel besef wordt het startschot gegeven. M'n zwemstart verloopt (weeral) niet zoals het hoort. "Self fulfilling prophecy" heet zoiets. Ik geraak niet in m'n ritme en slaag er niet in om op een defitge manier crawl te zwemmen. M'n ademhaling wil niet mee. Er zit dan ook maar één ding op: rustig blijven en afwachten tot het betert. Wat dan wel weer meevalt, is het aantal stampen en slagen dat ik moet incasseren. Dat had ik erger verwacht. Ondertussen tikt de tijd wel verder en begin ik al snel te beseffen dat ik in de eerste minuten van de wedstrijd mn droom, om binnen elf uur te finishen, stilaan mag beginnen opbergen. Uiteindelijk begint het dan toch te beteren, geraak ik in mn ritme en merk ik dat ik meer en meer zwemmers begin in te halen. Ik ben wel verbaasd als ik, naar m'n gevoel, veel te laat aan de eerste boei kom. Gelukkig blijkt een beetje later dat ik de eerste boei, zonder het te beseffen, gepasseerd ben en de tweede boei op die manier ineens de derde boei wordt. Dat is trouwens ook het punt waar we een keer uit het water moeten komen en een vijftigtal meter over een eilandje moeten lopen tussen een massa van schreeuwende supporters. Dan terug het water in en beginnen aan de tweede helft van het zwemmen. Hoe ze het klaar speelt, ik weet het niet. Maar tussen meer dan 2.000 atleten, allemaal in wetsuit, met dezelfde gele badmuts en met een zwembrilletje op, herkent Ilse me in het voorbijlopen. Ze roept m'n naam en op die manier zie ik m'n supporters onverwacht een eerste keer. Ook als ik een tijdje later opnieuw, maar dan definitief, uit het water kom, staat iedereen op post en krijg ik opnieuw welgekomen aanmoedigingen. Aangekomen in de wisselzone, kan de wedstrijd voor mij nu echt beginnen.
Tijdens het wisselen kijk ik snel op m'n Garmin en zie ik dat het nog maar 8u24 is. Dat betekent dat, ondanks de slechte zwemstart, ik toch niet zo heel veel tijd verloren ben. Finishen binnen elf uur moet dan toch nog mogelijk zijn. Bij het verlaten van de wisselzone zie ik m'n supporters nog een keer. De volgende keer zal pas rond elf uur zijn op de beklimming van Heartbreak Hill. Ik voel me volledig klaar voor 180 km fietsplezier. De eerste 30 km van het fietsparcours zijn redelijk vlak. Als ik een deftig gemiddelde wil halen, zal ik op dit stuk moeten doen. Meestal gaat het rond de 38 km/h, soms 40 km/h of er net boven. Ik volg de raad van Rudi heel goed op om voldoende te doseren en om steeds het gevoel te houden dat ik nog sneller kan. En dat geldt vooral voor na de 30 vlakke kilometers, wanneer de eerste klim begint. Ik trap één of twee tandjes kleiner dan wat ik normaal zou trappen om op voldoende souplesse naar boven te kunnen rijden. Het gaat constant op en af en na ongeveer 50 km kom ik aan "The Beast": een langere helling, die begint aan 5%, maar op de steilste stukken piekt tot 10%. Ik weet dat er even later nog een lastige, lange helling op me ligt te wachten. Het gevoel is goed, maar het gaat natuurlijk niet bijzonder snel. Als ik correct reken, zit ik toch een beetje voor op schema. Als ik het klein beetje achterstand van het zwemmen wil goedmaken en voldoende reserve wil houden voor de marathon is dat geen overbodige luxe. Er staan me natuurlijk nog heel wat klimkilometers te wachten en dat maakt het moeilijk om in te schatten welk gemiddelde ik uiteindelijk ga kunnen halen.
Na het meeste klimwerk in de eerste ronde, gaat het terug een stuk op het vlakke, richting start en rijd ik richting Heartbreak Hill. Dat was het enige stuk bergop dat ik donderdag niet met de fiets verkend had. In alle Ironman brochures maken ze de vergelijking met Alpe d'Huez. Ze bedoelen dan natuurlijk niet de moeilijkheidsgraad, want daarvoor is deze beklimming veel te kort. Maar wat het publiek betreft, tart dit inderdaad wel elke verbeelding. Bij het voorbij steken van een andere triatleet moet ik roepen en al m'n stuurmanskunsten bovenhalen om tussen het publiek verder naar boven te kunnen klimmen. Tussen dat uitzinnige publiek ... jawel, mijn supporters. Zoals afgesproken, getooid en heel herkenbaar met onze Vlaamse Leeuw vlag. Dit is één van de moeilijkste momenten om m'n adrenaline onder controle te houden en geen zotte dingen te beginnen doen. De wedstrijd is immers nog maar vier uur ver. Als ik even later passeer aan de start en aan de tweede ronde begin kan ik m'n gemiddelde snelheid controleren: net geen 34km/h. Sneller dan verwacht. Ik besluit dan ook om het een beetje rustiger aan te doen om straks zo fris mogelijk aan het lopen te kunnen beginnen. Het voordeel is nu wel dat ik het parcours al iets beter begin te kennen en ik af en toe bepaalde stukken bergop op m'n buitenblad omhoog rijd, telkens ik weet dat het niet te lang bergop gaat. De tweede ronde gaat uiteindelijk wel iets rustiger, maar toch nog aan bijna 33 km/h gemiddeld en nog snel genoeg om na minder dan zeven uur wedstrijd opnieuw in de wisselzone te arriveren.
Net uit de wisselzone gekomen, neem ik even de tijd om m'n tweede sanitaire stop van de wedstrijd te nemen. Later zal er nog een derde volgen. Waste of time, maar ik heb gewoon geen keuze. Ik put er wel moed uit omdat het toch een teken moet zijn dat ik tot nu toe (meer dan) voldoende gedronken heb. Niet onbelangrijk met het oog op de afsluitende marathon. Bij het buitenlopen van de wisselzone, schreeuwt Christel nog een goede raad van Rudi toe om de eerste ronde "met de handrem op" te lopen. Wel, dat was exact wat mn benen me nu zouden zeggen, mochten ze kunnen spreken. Ik wacht ook bewust enkele kilometers om m'n gemiddelde snelheid op m'n Garin te controleren. Het geeft een geruststellend gevoel, te zien dat het "te trage" tempo dat ik loop toch nog rond 5:05 per km gaat. Er rest me nog maar één ding te doen: zorgen dat het verval beperkt blijft. Ik weet dat ik mag zakken tot ongeveer 5:45 per km om mn marathon binnen de vier uur te lopen. Absoluut niet crashen is de gedachte die er voor zorgt dat ik de ganse tijd trager loop dan dat ik zou willen. Ook als ik merk dat in de tweede ronde m'n tempo langzaam maar zeker verder zakt. En in de derde ronde zelfs richting 5:30 per km gaat. Of dat gevoel dat het sneller zou kunnen wel klopt, daar heb ik serieus m'n twijfels over. Van in het begin van de marathon voelen m'n benen alles behalve tip top. De ene kilometer voelt het alsof er krampen op komst zijn, de volgende kilometer gaat het weet beter, dan doet het hier zeer, dan weer daar. Ongeveer halverwege begin ik bovendien meer en meer de voorkant/onderkant van m'n rechterbeen te voelen. Exact dezelfde beginnende kwetsuur, die in de laatste trainingsweken vóór de wedstrijd de kop kwam opsteken. Maar ik ben eigenlijk al blij dat ik dit pas na negen uur wedstrijd begin te voelen.
Gedurende de marathon denk ik dikwijls aan de uitspraak van Rudi dat een Ironman voor de helft een mentale wedstrijd is. Tedjuu toch, hij heeft weeral gelijk ;-) Die mentale strijd begint natuurlijk vooral bij het begin van de marathon en houdt dan niet meer op tot aan de finish. Het komt er gewoon op aan om aan dingen te denken en dingen rondom je te zien die het gemakkelijker maken om nog drie tot vier uur te kunnen lopen. Heel dikwijls onnozele dingen of gedachtenkronkels, dan kan ik je verzekeren. Ook constant bezig zijn met voldoende te eten en te drinken helpt enorm. Ook al voel ik wel af en toe last. Als ik bedenk wat voor een hoeveelheid rommel aan Powerbars, Powergels en Powerdrink ik al naar binnen gewerkt heb, mag ik absoluut niet klagen. Ik hoop dat mn maang en mn darmen het houden. Naarmate de tijd vordert, zie ik opvallend veel triatleten die stukken beginnen te wandelen. Ook dat geeft me net dat beetje extra om m'n eigen looptempo niet al te veel te laten zakken. Niets vergeleken met de boost die ik krijg als ik na elke ronde voorbij m'n trouwe supporters passeer. Vooral bij het ingaan van de laatste ronde. Want dan besef ik plots dat ik alles wat ik dan passeer niet meer opnieuw zal passeren. De finish kom langzaam maar zeker dichter bij. Ik ga het halen, zeker weten. Dit kan niet meer mis gaan. Ik ga het halen op minder dan elf uur, zeker weten. Het genieten tijdens de laatste kilometers kan ik niet beschrijven. In de laatste kilometer verander ik langzaam maar zeker in één grote brok emotie. Niets aan te doen. Een beetje spijtig, want van de laatste 100-200 meters herinnner ik me niet veel meer. Het wordt me allemaal even te veel en voor de eerste keer herken ik mn eigen supporters zelfs niet meer. Sorry guys. Ik hoor zelfs niet meer welke muziek door de de boxen aan het knallen is. Ik weet alleen dat ik tussen heel veel schreeuwende mensen richting finish loop. Waanzinnig. Ik zou heel hard willen roepen, maar dat lukt me om één of andere gekke reden niet meer. Ik haal de finish na 10 uur 38 minuten en 58 seconden wedstrijd. Dit was het. I f*cking did it. Man, man, man.
Wat een dag. Wat een voorbije twee jaar. Al die inspanningen, al die discipline, al die opofferingen, ... Dag in dag uit. Maar het is met heel veel plezier gedaan als ik zie tot welk resultaat het geleid heeft. Ik herinner me dat ik vijf jaar geleden met iemand aan het dagdromen was op hoeveel tijd we een volledige Ironman zouden kunnen doen. Als we al aan de finish geraakten, grapten we toen. Hoe we ook rekenden, we kwamen nooit onder de twaalf uur uit. Ik zal nog heel wat tijd nodig hebben om dit goed en wel te beseffen.
Een wedstrijdverslag is geen wedstrijdverslag zonder een dikke dankuwel aan al diegenen die, op welke manier dan ook, me heel veel of maar een beetje hebben geholpen om mijn grootste sportieve droom (tot nu toe ;-) waar te maken. Gewoon hun belangstelling getoond, me aangemoedigd, één of heel veel smsjes gestuurd, getwitterd, goede raad gegeven, ... noem maar op. Ik kan echt niet iedereen vernoemen, want dat zou me toch niet lukken zonder iemand te vergeten. Maar Rudi en Mieke wil ik toch effe afzonderlijk bedanken voor alle energie die ze in mijn begeleiding gestoken hebben. En natuurlijk de supporters ter plaatse, dat is natuurlijk nog van een ander kaliber. Christel, London, Vegas, Ilse, Ingrid, Sara en Sofie. Zonder jullie had ik dit nooit op dezelfde, fantastische manier voor mekaar gekregen. Aan alle zeven een hele dikke merci. En nog een net iets dikkere merci aan mij eigen iron lady ;-). Bedankt Christel. Zonder jouw steun, geduld, hulp, ... zou ik zelfs nog niet aan de start gestaan hebben. Dit was onze wedstrijd. Thank you so much.
Op 14 september 2010 organiseert Eurostar de Tri-City-Athlon. Een unieke triathlon waarbij er op één dag 1,5 km wordt gezwommen in Parijs, 40 km wordt gefietst in Brussel en 10 km wordt gelopen in London. Ik heb mezelf ook kandidaat gesteld. In een eerste ronde worden er 50 deelnemers geselecteerd op basis van het aantal stemmen. In een tweede ronde worden er uit die 50 deelnemers nog 20 deelnemers weerhouden. Via dit berichtje op m'n blog, vraag ik om op mij te stemmen via deze link. Om te stemmen dien je je wel te registreren. Heb je al een FaceBook account, dan kan je die gebruiken om in te loggen en je stem uit te brengen. Het zou leuk zijn als er door dit berichtje nog een aantal stemmen bijkomen. Uiteindelijk kan immers elke stem het verschil maken.
Vermits ik maar twee voorbereidingswedstrijden doe vóór m'n grote afspraak, zat er - na m'n slechte beurt in Geel,drie weken geleden - niet veel anders op dan in Leuven voor mezelf te bewijzen dat ik wel degelijk iets kan gaan doen in Zürich. Ik had mezelf voor de wedstrijd in Leuven dan ook drie doelen gesteld.
1) De 2,5km zwemmen in minder dan 50min 2) Een totale eindtijd van minder dan 5u 3) Een goed gevoel na de finish.
Enkel over het derde doel, valt nog te discussiëren. Ik bedoelde immers niet een goed gevoel "in 't koppeke", want dat komt natuurlijk automatisch met een goede eindtijd. Maar 24 uur later voel ik me nog altijd niet echt tip top. En morgen is het terug trainingsdag. Als dat maar goed komt ... Alhoewel ik wel het gevoel heb dat het gevoel nu eerder het gevolg is van het slechte weer tijdens de ganse wedstrijd, dan van de inspanning zelf.
In tegenstelling tot de Antwerp Ironman 70.3 vorig jaar, heb ik de laatste dagen rustig naar de wedstrijd in Leuven toegeleefd. Vorig jaar had dat ook voor een groot deel met het slechte weer te maken, waar ik me enorm ongerust over maakte. Dit jaar was het weer geen sikkepit beter, maar heb ik er gewoon in berust. En dat is natuurlijk het beste wat je kan doen. Het kl*teweer zal er ook wel voor iets hebben tussen gezeten dat het aantal niet-starters (56) en niet-finishers (31) in deze wedstrijd zo hoog was.
De resultaten van de wedstrijd zelf:
2,5km swim + T1 = 50'56" (waarvan T1 3 à 4') De zwemproef ... Vermits ik ruim op tijd in T1 arriveerde, heb ik rustig de tijd genomen om eerst nog een klein eindje te gaan joggen met de bedoeling om toch een beetje opgewarmd aan de start van het zwemmen te staan. Het heeft spijtig genoeg niet geholpen. Ik ben bewust helemaal achteraan gestart, maar zelfs dat heeft niet mogen baten. M'n start was abominabel slecht. Nog slechter en ik had dit niet meer kunnen navertellen. Dit moet ik echt nog eens met Rudi en Mieke bespreken, want dit wil ik in Zürich echt niet meemaken. Ik weet niet wat de oorzaak is, maar de eerste minuten slaagde ik er gewoon niet in om deftig te zwemmen. Een gebrek aan adem, deden me volledig blokkeren. Het enige positieve is dat ik dat vreselijke moment ben doorgeraakt en mezelf heb kunnen herpakken. Wetende dat dit me zeker een paar minuten gekost heeft, bleek achteraf dat ik me daadwerkelijk heb kunnen herpakken. Ik heb nog ongeveer 50 slechtere zwemmers kunnen inhalen. Christel heeft exact de tijd kunnen chronometreren dat ik uit het water ben gekomen: 47'36". En daar ben ik heel tevreden mee.
81km bike + T2 = 2u21'28" (waarvan T2 ca 1') Het fietsen. Door m'n gebrek aan zwemtalent, betekent dit voor mij klassiek een massale inhaalrace. En daarmee gepaard gaande een welgekomen boost voor m'n moraal. Het was vast en zeker een lastig parcours. Maar eerlijk gezegd niet zozeer door de hoogtemeters. Dat viel immers best mee, met eigenlijk maar één echte - maar zelfs korte - helling, die we drie keer over moesten. Ik had het op dat gebied lastiger verwacht. De lastigheid zat hem eerder in het vele draaien en keren in Leuven centrum, maar werd vooral veroorzaakt doordat de weg er de godganse wedstrijdnat bij lag en daarbovenop de wind ook z'n rol heeft gespeeld. Ik ben een paar keer zelfs, op mooie rechte stukken, uit m'n beugels moeten komen, omdat ik m'n fiets, door de rukwinden, niet meer voldoende onder controle had. Totaal niet te vergelijken met het fietsen vorig jaar in Antwerpen. Toen haalde ik bijna 36km/h gemiddeld. Nu haalde ik maar 34,5 km/h gemiddelde, maar dat vind ik zeker evenveel waard.
20km run = 1u33'10" De halve marathon - of net toch niet, want de organisatie heeft ons een volledige kilometer cadeau gegeven en hield het op 20km. Nog nooit meegemaakt. Origineel is het minste wat je kan zeggen. Maar ik moet eerlijk toegeven dat ik daar in de eerste van drie ronden totaal geen boodschap aan had. Een serieuze kasseistrook, die kletsnat lag en redelijk steil bergaf ging. Die zelfde strook bij het terugkeren naar het Ladeuzeplein nog eens bergop. Een voetgangerstunnel met trappen. Een slijkstrook met plassen in het park. Je kunt het zo gek niet bedenken. Ik dacht dat zoiets een trail run heette. Ook al was ik redelijk goed gestart aan 4:23/km, ik merkte al snel dat ik m'n beoogde tempo van 4:30/km niet kon aanhouden. Enkel de stukken waar geen of weinig "hindernissen" in zaten, gaven me een juist beeld van de snelheid die ik nog in staat was gedurende een halve marathon vol te houden. Meer dan m'n vorige wedstrijden, had ik deze keer heel veel moeite om de overgang van fietsen naar lopen te verteren. Het duurde de hele eerste ronde (6-7km) voor het gevoel in m'n benen een beetje draaglijk werd en ik eindelijk in m'n tempo geraakte. Naarmate de kilometers vorderden, ging m'n temp gestaag omhoog. Natuurlijk voelde ik me moe, maar de benen deden nog wel wat ze moesten doen. De eerste ronde had ik een gemiddelde van amper 4:45/km, de laatste ronde 4:30/km. Dat zegt genoeg, denk ik. In het totaal liep ik gemiddeld maar aan 4:39/km. Een serieus stuk trager dan wat ik wou lopen. Maar gezien het loodzware parcours, kan ik daar best mee leven.
Na 4u47'18" was het gedaan met de fun. Het was voldoende om me volledig klaar te voelen om binnen een kleine twee maanden een nieuwe sportieve droom waar te maken in Zürich.
Tot zo ver mijn leven als blogger. Of toch niet helemaal ... Ik laat m'n blog nog wel bestaan en zal er in de toekomst nog wel bepaalde dingen op bijhouden: m'n wedstrijdplanning, resultaten, kilometertellers, ... En m'n wedstrijdverslagen zal ik er vast en zeker op posten. Maar voor het overige, houd ik het voor bekeken. Ik doe nog wel graag m'n zeg op het internet, dat wel. Maar het bloggen vraagt net iets te veel tijd. Tijd die ik eigenlijk al lang niet meer heb. En vermits er een volwaardig alternatief bestaat voor het bloggen, heb ik daar voor gekozen. Yes, I'm on Twitter. In vergelijking met een blog, heeft Twitter z'n voor- en nadelen. Het belangrijkste voordeel voor mij is dat ik veel sneller iets kan posten. Dat ik dat altijd en overal kan twitteren, wanneer ik maar wil, zonder achter m'n PC te moeten zitten. Zelfs live verslaggeving tijdens een wedstrijd kan ;-) En ook dat ik heel gemakkelijk anderen - bekenden en minder bekenden - hun reilen en zeilen kan volgen wanneer ik maar wil. En dat ik kan reageren als ik daar zin in heb. Het nadeel is wel dat alleen andere Twitteraars kunnen reageren. Maar wie weet is dat op termijn ook geen probleem meer als de halve wereld twittert. In elk geval kan iedereen die daar zin in heeft af en toe een kijkje gaan nemen op http://twitter.com/hankmees.
Na enkele jaren van trouwe dienst, houdt hij het blijkbaar voor bekeken. 't is te zeggen niet volledig, maar ik kan niet meer op hem rekenen. Bij het minste is het hem te veel en "valt hij uit". Ik heb het over m'n Garmin Forerunner 305. Sinds oktober 2006, deed ik geen looptraining mee zonder hem. Andere bezitters van een GPS loophorloge kunnen zich waarschijnlijk ook niet meer voorstellen hoe ze ooit deftig hebben kunnen trainen zonder. Dikke zever natuurlijk. Want m'n eerste marathon was - als eerste marathon dan toch - één van m'n betere loopprestaties ooit. En toen had ik nog nooit met een GPS horloge gelopen, niet op training en niet tijdens een wedstrijd. Maar van zodra je er mee gelopen hebt, kun je gewoon niet meer zonder. Een jaar geleden begon hij al eens raar te doen. Maar dat is om één of andere onverklaarbare reden vanzelf overgegaan. Zoals dat bij mensen ook wel eens gebeurt ;-) Maar nu is het enkele weken dikke miserie. Vijf tot zes keren uitvallen op één training is niets bijzonder meer. Op den duur was ik meer bezig met m'n Garmin in 't oog te houden dan met m'n looptraining zelf. En daarom ben ik sinds deze week de trotse bezitter van zijn jongere broertje: de Forerunner 405. Op het eerste zicht heeft die toch een aantal voordelen t.o.v. zijn voorganger. Hij oogt veel mooier, maar dat is gewoon mooi meegenomen en in feite maar bijzaak. Belangrijker is dat ik de indruk heb dat hij merkelijk sneller zijn satelieten vindt. En ik heb ook net ontdekt dat de virtual partner functie gemakkelijker te gebruiken is. Misschien dat ik die daardoor dan toch frequenter ga gebruiken. Iets minder dan weer is het bedienen via de touch bezel: een ring rond de horloge die werkt zoals een touchscreen. Heel fancy, maar eigenlijk overbodig, wat mij betreft. Een ander nadeel is dat het me, tegen m'n zin, weer wat geld gekost heeft. Murphy heeft er dan bovendien weer voor gezorgd dat zo'n ongewilde en ongeplande kost samen valt met andere kosten. Ik wou me immers al lang een Garmin Edge 705 cadeau doen voor op m'n koersfiets. Ik probeer heel bewust de uitgaven voor al m'n sportieve uitspattingen beperkt te houden. Maar als triatleet is dat een serieuze opgave, kan ik je verzekeren. Ik mag dan even niet terugdenken aan wat ik heb moeten neertellen om één van de 2.200 gekken te mogen zijn die in juli in Zürich een kleine halve dag zichzelf gaat afbeulen. Als ik dan lees dat sommigen het inschrijvingsgeld voor een marathon te veel vinden. Try triathlon and you ain't see nothing yet ;-( Wat doe je daar dan aan? Het IM inschrijvingsgeld daar kun je niet aan voorbij natuurlijk. Aan al die andere IM geldklopperij gelukkig wel. Je houdt het niet voor mogelijk. De IM Lottery: een loterij om mee te mogen doen aan het IM Word Championship in Hawaï. Pardon me? De IM Trophy: een gepersonaliseerde trofee als IM finisher. Leuk idee, tot je de prijs ziet. IM bib number sale: je gepersonaliseerde startnummer aan de start van een IM. Nog leuker idee, mocht het niet opnieuw dienen om geld op te brengen. Ironman was het toch? Of was het Ironmaffia?
Ik las zonet op www.3athlon.be dat Rutger Beke op 30 mei zal meedoen in Leuven. Dat doet me altijd wel iets: weten dat ik in een wedstrijd met echte wereldtoppers aan de start mag staan. Dat ik tijdens fietsen door hen gedubbeld mag worden. Spijtig genoeg tijdens het lopen niet meer. Maar langs de andere kant .... weer een plaats naar achter in de eindstand ;-)
Ik paste zonet m'n kilometertellers op m'n blog aan. En daardoor stelde ik vast dat ik in de voorbije twee maanden van dit jaar al meer gespind heb dan in gans 2009 of 2008. Dat zegt genoeg. Gisteren was het weer van dat. Normaal gezien had ikzaterdagmiddag - zowat de enige droge moment dit weekend - willen buiten rijden. Maar andere leuke plannen staken daar een stokje voor. Het was zaterdagmorgen of niets. En toen ik moest vertrekken was het aan het regenen en amper 5°. De keuze was dan ook rap gemaakt. Ik heb dan nog maar eens al m'n motivatie bijeen gezocht - gelukkig is dat nog steeds heel wat ;-) - en er een drieëneenhalf uur durende spinningtraining van gemaakt. Zowat de enige "serieuse" training in de voorbije rustweek. Alhoewel m'n zwemtraining van donderdag ook wel best ok was. Niet zozeer de training zelf want daar was niets bijzonder aan. Maar Rudi en Mieke hadden er wel een stuk van 400m in gestoken dat ik aan 1500m tempo moest zwemmen. Ik beschouwde het voor mezelf als een klein testje om te zien waar ik ondertussen ergens sta op zwemgebied. En het resultaat was dik in orde. Ik ging vlot onder de acht minuten of zwom dus iets onder de 2:00 per 100m. Een tempo dat ik een half jaar geleden amper in een 100 m reeks haalde. En ook de coach was content. Geslaagd met onderscheiding, denk ik. Het was maar een klein testje. Er was iemand die dit weekend een grotere test deed in het zwembad. En in die grote test met nog veel meer overtuiging slaagde. Ik herinner het me nog als de dag van gisteren dat ik met London in het zwembad of de zee speelde. Spelen betekende dan zoveel als de voeten natmaken of net er boven, want wat hij hij toch schrik van al dat water. Langzaam maar zeker kwam daar verbetering in nadat hij een paar lessen watergewenning had gevolgd. De verrassing was dan ook groot toen hij eind vorig, na een reeks zwemlessen, toch wel redelijk onverwacht z'n 25 meter diploma haalde. En gisteren was het opnieuw diplomazwemmen. De vorige keer hielden we we dat bewust een beetje geheim om op geen enkele manier druk op z'n kleine schouders te leggen. Maar gisteren was er geen houden aan. Een ganse week was hij er al over bezig. En toen hij vrijdagmorgen onverwacht ziek werd, was het zijn eerste bezorgdheid of hij zaterdag wel klaar zou geraken voor het diplomazwemmen. Voor zijn volgende diploma van 50 meter. En ja hoor. Hij heeft zich eens kunnen uitleven. En plots leek 50 meter niet meer voldoende. We waren dan ook verbaasd toen hij na twee lengtes zwemmen de kant aantikte en terugkeerde voor nog twee lengtes extra om pas na 100 meter apetrots uit het water te komen. Geslaagd met grote onderscheid. Momenten om te koesteren. Van zoiets geniet ik dan veel meer van dan van m'n eigen prestaties. Het is ook vooral nu dat ik van zo'n dingen moet genieten, vrees ik. Want als hij binnen enkele jaren papa voorbij zwemt, zal het iets minder genieten worden.
Wat komt er na twee intensieve trainingsweken? Juist, een rustweek. Waarom heb ik het daar altijd toch zo verdomd moeilijk mee? Tijdens de intensieve weken kijk ik nochtans altijd wel een beetje uit naar die rustweek. Maar blijkbaar alleen maar omdat ik dan ook wat extra rust hoop te vinden omdat de trainingen iets gemakkelijker in te plannen zouden zijn. Flauwe zever natuurlijk. Want er zijn natuurlijk altijd genoeg andere dingen waardoor één of twee trainingen minder niet veel verschil uitmaken. Het gaat bovendien ook niet altijd over minder trainen, maar ook vooral over rustiger trainen. Het komt er uiteindelijk op neer dat ik me in een rustweek veel te dikwijls de vraag stel of ik dan toch maar geen extra trainingetje zou doen. Hoe noemen ze zoiets? Triatlonitis zeker? Pfff. Ik heb er gisteren met Rudi nog een goed gesprek over gehad. Ik maakte me zorgen en dan is een goede coach één en al luisterend oor. Ik maak me geen zorgen over m'n motor. In alle bescheidenheid heb ik het gevoel dat die groot genoeg is om het vele trainingswerk af te kunnen. En mocht er meer tijd zijn, zou die motor nog meer en nog zwaardere trainingen af kunnen, denk ik. Maar het gaat natuurlijk niet alleen over de motor. Geen motor zonder carrosserie. En net daar maak ik me wel zorgen over. Niet door de zwemtrainingen of door de fietstrainingen. Maar als ik even terug kijk op de looptrainingen van de voorbije twee weken, dan stel ik toch opnieuwe vast dat het één en het ander kraakt van zodra er wat snelheid aan te pas komt. Combineer dat dan nog wat met extra volume en dan is het niet verwonderlijk dat ik het gevoel krijg dat ik op de grens van wat m'n lichaam verdraagt aan het trainen ben. Goed om weten, dat wel. En dat moet ik dus eigenlijk tevreden zijn met een schema deze week met maar twee looptrainingen. Waarom vraag ik dan aan Rudi of het kwaad kan dat ik nog een korte derde looptraining doe deze week? Na ons gesprek van gisterenavond, had ik - vooral aan mezelf - beloofd dat dan toch maar niet te doen en alles eens goed te laten rusten. Je wilt niet weten hoeveel keer ik ondertussen mezelf hier al aan heb moeten herinneren. Belofte maakt schuld. Gelukkig is dat een spreekwoord waar ik me altijd aan houd. Dus ook voor mezelf zeker?
Twee zware trainingsweken heb ik achter de rug. Omdat niet alleen de trainingen zelf, maar, op zijn minst alles er rond, enorm hectisch waren, is de voldoening achteraf eens zo groot. En ik was nog zo content van mezelf. Dat moet af en toe eens kunnen. Af en toe, niet te veel, want dan wordt het gevaarlijk ;-) En dan las ik over Dan Martin zijn avontuur. Waar blijven sommige mensen het toch halen? Op 8 mei begint hij eraan. Geen kwarttriathlon. Geen halve, geen volledige, maar "The global triathlon". Van de Amerikaanse oostkust naar Frankrijk zwemmen, via Europa en Rusland naar Alaska fietsen en via Canada naar New York lopen. De wereld rond ...voor een goed doel. Hij denkt drie tot vijf maanden nodig te hebben om de Atlantische Oceaan over te zwemmen, vier tot zes maanden om naar Alaska te fietsen en negen maanden om naar New York te lopen. Op zijn website opent hij met de gevleugelde woorden "Hello I'm Dan Martin. I'm an Extreme Athlete". Extreem? Hoe bedoel je? ;-) Zijn trainingschema's, die zou ik wel eens willen zien. Veel kilometers, mag ik veronderstellen. Maar het wisselen, daar zal hij dan waarschijnlijk iets minder op trainen ;-)
Het ziet er nu toch stilaan naar uit dat we de grootste sneeuwellende hebben gehad. In het begin dacht ik dat alleen m'n fietstrainingen er door in het gedrang kwamen. Maar dat bleken toch niet de enige trainingen te zijn. En dan bedoel ik niet de ochtendlijke zwemtrainingen die af en toe moeilijker werden omdat ik extra vroeg moest vertrekken om met de auto op een veilige manier tijdig in het Sinbad of het Wezenberg zwembad te geraken. Het voordeel daarbij was dan weer wel dat blijkbaar niet iedereen die moeite deed en dat ik dat wel duidelijk merkte aan de drukte in het zwembad. Een beetje onverwacht heb ik ook m'n looptrainingen moeten aanpassen. Vorige week - nota bene net nadat ik op m'n blog iets had geschreven over kwaaltjes en kwetsuren bij andere triatleten - vreesde ik ook eventjes dat ik prijs had. Ik voelde een licht irriterend gevoel aan de buitenkant van m'n linkeronderbeen. Rudi zijn diagnose dat het hoogstwaarschijnlijk veroorzaakt werd door m'n vele looptrainingen in (diepe) sneeuw, bleek enkele dagen later gelukkig de juiste te zijn. Tijdens die trainingen zelf voelde ik natuurlijk wel al dat het in de sneeuw zwaarder lopen was dan normaal. Maar het was ook wel een bewuste keuze om op de Finse piste en op de besneeuwde, onbespeelde voetbalterreinen te gaan lopen. Liever een zware, veilige training dan constant risico's nemen op de voet- en fietspaden die er al te dikwijls verraderlijk bij lagen. Maar zonder risico bleken die sneeuwtrainingen dan uiteindelijk ook niet te zijn. Gelukkig bleef het vervelende gevoel maar enkele dagen. M'n laatste looptrainingen heb ik nu allemaal volledig op de baan gedaan zonder enige last. Spijtig genoeg, krijg ik m'n trainingen deze week absoluut niet gepland zoals ik het zou willen. Dat maakt dat ik - een beetje tegen m'n principes en gezond verstand in - drie looptrainingen achter elkaar gedaan heb. De middenste training was bovendien een koppeltraining van 2 uur spinnen, gevolgd door een intervaltraining van 10km. Als ik me goed herinner was dat trouwens de eerste keer dat ik zo'n intervaltraining heb gedaan in een koppeltraining. Ik wist niet goed wat ik er van moest verwachten, maar het is me ongeloofelijk goed bevallen. De snelle stukken gingen zonder veel moeite net iets sneller dan 15km/h en de losse stukken bleven vanzelf boven 12km/h. Hoe langer het duurde, hoe beter het ging. Een super gevoel zoals ik het tijdens trainingen nog niet veel gehad heb en dat bovendien in m'n tweede intensieve trainingsweek. Alsof ik op wolkjes liep. Ik ben al met minder tevreden geweest ...
Een blog werkt soms therapeutisch. Iets of iemand waar je bewondering voor hebt de hemel in prijzen. Meermaals een frustratie of een slecht gevoel van je afschrijven. Of bewust iets neerschrijven zodat je achteraf niet anders kunt dan het niet of wel doen, omdat je het geschreven hebt en het aan iedereen hebt laten weten. Maar soms werkt het blijkbaar toch niet zo. Ik had immers net geschreven dat ik dit weekend maar voor 95% zou gaan. Omdat ik het echt niet zag zitten om me drie uur in één stuk op de spinningfiets uit te sloven. En toch ... na drie en een half uur stapte ik vanmorgen van m'n spinning fiets. Zo zelfvoldaan dat het eigenlijk genant werd. Waarom doet een mens nu toch zoiets? Ik kan het niet verklaren. Gewoon het gevoel dat ik het moest doen. Of anders gezegd: een slecht gevoel mocht ik het niet gedaan hebben. Een onweerstaanbare drang heet zoiets, denk ik. Tja, dat klinkt eigenlijk toch niet zo ok. En dat vraagt misschien toch meer om therapie dan dat ik oorspronkelijk dacht ...
Als ik de blogs van collega-triatleten er op na lees de laatste weken, zijn allerlei kwaaltjes en kwetsuren schering en inslag. Gelukkig kan ik daar op dit moment niet zo goed over meepraten. Het is ooit anders geweest. Ligt het aan het koude winterweer? De koude die, de toch al zwaar belaste, spieren nog eens extra doen afzien. Dat zal er zeker wel voor iets tussen zitten. Maar natuurlijk de trainingen zelf. Niet alleen de intensiteit van sommigen hun (loop)trainingen. Als ik de volumes van sommigen bekijk, dan is het toch effe slikken. Ik vraag me dan trouwens soms af of ze ook een gezin hebben. Of ze ook nog andere hobbies hebben. Of ze soms ook eens moeten gaan werken ;-) It's a way of life ... Dat is heel juist, maar er zijn wel grenzen, vind ik. Tijd kunnen vrijmaken is één. Maar ook nog andere dingen willen doen en vooral beseffen dat al die andere dingen ook heel wat energie vreten is nog iets anders. Als je niet bezeten bent van je sport, kun je het vergeten. Dat compenseert al heel wat. Dat samen met veel creativiteit om alle geplande trainingen te kunnen afwerken. Als perfectionist, is het een doel op zich voor mij om zo weinig mogelijk van m'n trainingschema's af te wijken. 99% is niet goed genoeg. Het moet 100% zijn. En als er dan toch eens afgeweken wordt, liefst een beetje meer. Ik denk dat Rudi en Mieke hier misschien zelfs rekening mee houden, als ze m'n schema's opstellen ;-). Het voorgeschreven schema volgen gaat de ene keer al wat beter dan de andere. De voorbije dagen waren de traingen net iets anders dan dat ik gewoon ben. Ik ben niet voor niets deze week zwetend als een rund van de spinningfiets gestapt en heb m'n koppeltraining verder afgewerkt in de vrieskou. Een koppeltraining is mijn favoriete training, dat wel. Maar vooral dan in de zomer. Achteraf bekeken, had het wel als voordeel dat ik pas afgekoeld geraakte tegen dat ik terug thuis was. Tijdens de looptraining van vanavond was dat iets minder het geval. Niet dat ik echt kou heb geleden - nooit eigenlijk tijdens een looptraining - maar door de sneeuw werden m'n voeten natter en natter, kouder en kouder en waren ze blij dat het na 15 km gedaan was. Althans voor vandaag ... Tussen de trainingen voor de rest van de week, staat er nog een mooie 100 km fietstraining. Maar ik vrees dat ze op het schema zal blijven staan. Want meer dan 3 uur ononderbroken spinnen? Mmm ...er zijn wel grenzen ;-) Dan toch maar even geen perfectionist. Heel even maar. 99% en daarna terug 100%.
Is het oud worden? Ik weet het niet. Maar ik heb het gevoel dat ik vroeger beter tegen de koude kon. Spijtig genoeg, tot mijn grote frustratie en ondanks onophoudelijke inspanning kan het er niet aan liggen dat ik nu al te scherp zou staan. Maar het is een feit dat de kou me zaterdag weer eens ferm liggen heeft gehad. Eindelijk nog eens mogen buiten fietsen was natuurlijk meer dan welkom. En als het over kou gaat, gaat het bij mij altijd over hetzelfde ... de handen, de vingers. Op zich was het zaterdag niet zó koud. Maar het gebrek aan ook maar één minuutje zon en dat in combinatie met de nevel, deden het gevoel in m'n vingers na een uur of twee langzaam maar zeker verdwijnen. Nog een uurtje verder fietsen laat het resultaat al raden. De pijn van de koude zelf verbijten, heb ik ondertussen wel al geleerd. Maar na een tijdje volstaat dat niet meer en resulteert dat op één of andere manier in een erbarmelijk gevoel over m'n ganse lichaam. Vooral bij het ontdooien achteraf. Over de training zelf kan ik gelukkig heel wat tevredener zijn. De conditie, nog zo vroeg in het seizoen, lijkt me dik in orde. Het enige wat nu vooral mankeert is het "naturelle" gevoel op de fiets. Bochten nemen, het rijden op automatische piloot, zoals ik dat in volle seizoen gewoon ben. Dat zal pas terug komen na een aantal trainingen op de weg. Waarschijnlijk nadat mijnheer winter het voor dit jaar voor bekeken houdt. Op momenten zoals deze prijs ik me gelukkig dat ik triatleet ben en me wel nog kan opwarmen aan m'n zwem- en en vooral aan m'n looptrainingen.
Het WK veldrijden vorige zondag. Was het uiteindelijke koersverloop voorspelbaar? Ik denk het niet. Achteraf praten is altijd gemakkelijk. Ik vond het wel een mooi WK met toch wel een aantal bevestigingen van wat we reeds wisten. 1. Stybar: veruit de sterkste en ook de sympathiekste. Was er iemand die hem die regenboogtrui niet gunde? 2. Vantornout: de Cadel Evans van het veldrijden. 3. Nys: spijtig dat "maar" één wereldtitel voor altijd een smet op zijn indrukwekkend palmares zal blijven. Tedju toch. Wedden dat Sankt-Wendel 2011, Koksijde 2012 en Louisville 2013 nu al door zijn hoofd spoken? 4. Bina: het tegenovergestelde van Nys, een gans jaar geen platte prijs rijden en het scheelde niet veel of hij - en niet Nys - stond mee op het podium. 5. Mourey: van het zelfde laken een broek, het ganse jaar alleen maar vallen en opstaan, maar wel top 5 op het WK. 10. Wellens: na zoveel miserie dit seizoen, toch maar mooi derde Belg. Hopelijk doet hij volgend jaar terug mee met de besten. 16. Vervecken: niet mijn favoriet, maar je moet het toch maar doen om, op één keer na, elk WK opnieuw geselecteerd te worden. 25. Pauwels: als je maar één superdag op een jaar hebt, moet het al lukken dat die net op de dag van een kampioenschap valt. 00. Albert: ging die niet alles winnen dit seizoen? Wereldbeker, BK, WK, ... Voor zover dat nog mogelijk was, is hij nog verder in mijn achting gedaald. Hoe kun je nu als topsporter in godsnaam opgeven in een WK "omdat het jouw parcours niet is"? Triestig. Heel triestig. Blijf dan thuis en gun anderen een deelname aan het WK. Nog twee belangrijke klassementen in het veldrijden te gaan en dan zitten we, voor we het goed en wel weten, terug volop in het nieuwe wegseizoen. Ook af en toe voor de televisie, maar vast en zeker veel meer zelf onderweg en in elk geval niet meer zo veel op die g*dverd*mde spinning fiets. -
Time flies when you're having fun. Het moet zo zijn, want de eerste maand van het jaar zit er weeral op. Het aantal kilometers dat ik heb kunnen buiten fietsen, laat weinig aan de verbeelding over. Pfff, wat wil je met zo'n winterweer? Ik hoor net op de radio dat we de koudste januarimaand van de eeuw achter de rug hebben. Global warming, was het niet? Hopelijk voelen we daar de komende zomer wat meer van. Voor de rest mag ik echter meer dan tevreden zijn en heb ik in januari mooie volumes kunnen trainen. Bijna 30 zwemkilometers, meer dan 200 loopkilometers en heel veel - of was dat te veel? - uren op spinningfiets. Het zijn natuurlijk niet alleen de kilometers die tellen, maar ook de trainingen zelf en vooral het gevoel tijdens en na de training. En net dat was vooral de voorbije week dik in orde. Een zwemtraining van 4 km. Heavy, maar goed verteerd. Twee 20ers gelopen met een gevoel dat het op het einde nog even goed ging. En m'n Garmin toonde aan dat het niet alleen het gevoel was, maar dat de laatste kilometers zelfs vlotter gingen dan de eerste. Nu nog de volgende 20km trainen en de buit is binnen ;-) En vooral m'n spinningtraining 's avonds tijdens de week kon tellen. Een 'ontplof-training' noemde Rudi het. En dat was exact hoe 'n kuiten aanvoelden bij de laatste reeks spurtjes. Net geen krampen, kan blijkbaar soms toch zalig aanvoelen. Veel woorden om te zeggen dat het jaar goed begonnen, dat ik goed gelanceerd ben en het er nu op aan komt op het zelfde elan verder te doen.
Pas dit weekend heb ik voor het eerst dit jaar een volwaardige fietstraining buiten kunnen doen: een kleine 90 km met de MTB. het weekend daarvoor verging het me slechter. Twee maal plat gereden met de MTB maakte dat ik amper 30 km op de teller had staan en dat ik de rest van de training noodgedwongen binnen op de spinningfiets moest afwerken. Weeral op de spinningfiets. Het begint met momenten toch een beetje tegen te steken. Ik zit deze maand nu al aan 10 uur spinning. Een maandtotaal dat ik al in geen jaren meer gehaald heb. Enkel in de voorbereiding van m'n Kasterlee periode vier jaar geleden. Maar er zit niets anders op. En het is nog even doorbijten. Het is vooral in het begin dat het even moeilijker gaat. Maar eens de eerste zweetdruppels verschijnen en vooral als het een gevarieerde training is, vergeet ik toch redelijk snel dat ik ter plaatse aan het trappen ben in een koude, kille en saaie garage. En gelukkig zijn er natuurlijk nog de zwem- en looptrainingen. De voorbije weken is het me gelukt om bij allebei het volume mooi op te drijven. Een zwemtraining van 3,5 km vorige week ging behoorlijk goed. En deze week staan er twee 20km looptrainingen op het programma. Ik begin zowaar het gevoel te krijgen dat ik voor een marathon aan het trainen ben ;-) En dat betekent ook meteen dat ik m'n verstand er moet bijhouden om geen zotte dingen te beginnen doen, zoals dat vroeger wel al eens het geval was. Het moet zijn dat Rudi me ondertussen goed begint te kennen. Dat van die optionele trainingen vond ik wel wat raar. Wat doe je daar nu mee met een optionele training? Hetzelfde als met een 'verplichte' training, denk ik dan maar ;-). Maar de waarschuwing om goed naar m'n lichaam te luisteren als ik zwaardere, intensieve trainingen na mekaar plan, die is zeker niet in dovemansoren gevallen. Die zware combinaties zitten er deze week vast en zeker in. En als het lichaam niet 100% mee wilt, zal het een keertje een rustigere training worden of zal er, in het slechtste geval, een training sneuvelen. Mentaal en qua motivatie ben ik dan wel - 'nog steeds niet' of is het 'voorlopig althans' ;-) - niet kapot te krijgen. Maar fysiek lijkt het me beter om bescheiden te zijn en te blijven.
Bij elke zwemtraining zitten ze in m'n hoofd. En vooral als ik net een techniektraining van Rudi en Mieke achter de rug heb. Al die goeie tips, die ik alleen maar in de praktijk moet omzetten en liefst allemaal tegelijkertijd. Hoge elleboog boven water, hoge elleboog onder water, actiever insteken, en ga zo maar door. Voor getalenteerde en getrainde zwemmers een fluitje van een cent. Beetje bij beetje maken die techniektrainingen me toch wel (een beetje) een betere zwemmer, hoop ik dan maar. Tot ik dit filmpje op YouTube tegen kwam en ik plots begon te twijfelen of ik echt wel goed bezig ben. Watch and be surprised. En alsof het nog niet straf genoeg is, doet hij het zonder badmuts, terwijl je toch zou denken dat hij wel een stootkussen zou kunnen gebruiken bij het keren ;-)
