Zondag 26 juni 2011. Elf maanden na m'n eerste Ironman ervaring in Zürich was het tijd voor een nieuwe sportieve uitdaging. Nice moest zwaarder en uitdagender worden en dat is het op vele vlakken ook geworden. Gelukkig maar ;-) Dat m'n voorbereiding niet volledig feilloos verlopen is, was ik, eerlijk gezegd, al helemaal vergeten. En dat hoort ook zo. Zou alles ander gelopen zijn, mocht ik er niet een paar weken van tussenuit zijn geweest door die longonsteking? I don't know. I don't wanna know. Spijtig genoeg was er dan nog wel het vervelende akkefietje met de auto donderdag tijdens de verkenning van het fietsparcours. Dat deed gelukkig puur conditioneel dan wel niets meer terzake. En ook dat viel gelukkig vrijdagmiddag wonderwel volledig in de plooi.

Ik was de week vóór de wedstrijd bewust iets minder extreem geweest in het uithongeren en het koolhydraatarm eten dan de voorbije jaren voor een zware wedstrijd. Ook het koolhydraten stapelen vrijdag en zaterdag had ik iets rustiger aan gedaan. En dat bleek achteraf een verstandige keuze te zijn. M'n maag voelde de laatste dagen en bij het opstaan zondagmorgen redelijk goed. Wat spijtig genoeg niet betekende dat het ontbijten ‘s nachts om 4u vlotjes ging. Dat zal altijd wel een probleem blijven.

Om 5u vertrek ik samen met Christel, London, Vegas, Marcella en Frank richting start. Eigenlijk is het dan nog een beetje nacht, maar toch is het weer al schitterend. Alhoewel dat op dat moment het vroege opstaan voor hen niet zal hebben kunnen compenseren, vrees ik. Niettegenstaande de zon nog niet is opgekomen, is het al aangenaam warm. Ik wist trouwens al enkel dagen eerder dat ik het weer, waarvoor ik naar Nice gekomen was, ook zou krijgen. Jawel hoogzomer, dankuwel. Misschien heeft dat er wel mee voor gezorgd dat ik relatief ontspannen naar de wedstrijd heb kunnen toeleven en dat ik redelijk relax aan de start sta. Na afscheid te nemen van de familie, vind ik zelfs nog eventjes de tijd om een beetje in te zwemmen. Iets wat ik bij nog geen enkele wedstrijd eerder heb gedaan. Het bevalt me in elk geval goed en is dus voor herhaling vatbaar. Ik moet nu kiezen in welk startvak ik ga staan, op basis van m'n geschatte eindtijd voor het zwemmen. Ik besluit om in het vak "min1u18" te gaan staan. Een beetje zelfvertrouwen kan geen kwaad. De omroeper doet alle moeite van de wereld om de sfeer erin te krijgen bij de talrijk opgekomen supporters en dat lukt ook wel vrij aardig. Gelukkig moeten we niet meer zo lang te wachten en wordt het startschot een tiental minuutjes later gegeven.

M'n eerste betrachting is vooral om zonder haperen de eerste honderden meters in de zwemstart door te komen. Geen herhaling van mijn abominabele zwemstart in Zürich vorig jaar. Geen sinecure omdat ik me nu minder achteraan in de massa heb gepositioneerd. Hopelijk komt dat m'n zwemtijd ten goede. Maar qua zwemmen zelf en het incasseren van stampen en slagen, blijkt het in ieder geval minder interessant. Ook bij het bereiken van de eerste boei en alle volgende boeien is het met momenten heel lastig. Pompen of verzuipen. Ik hoop, maar weet totaal niet of ik op schema lig, als ik na de eerste zwemlus even aan land moet komen. Van zodra ik de wedstrijdklok al ruim boven de 50 minuten zie staan, krijg ik een mentale tik. Verdomme toch, ik had er toch op gerekend om na 2,4 km iets sneller door te komen. Niets aan te doen. Ik maak van de korte passage op het strand gebruik om m'n zwembrilletje terug goed te zetten. Ik heb twee keer een serieuze stamp gekregen waardoor m'n brilletje wat scheef was komen te zitten en er zelf een beetje water in gekomen was. Wat die tussentijd betreft, die is niet ok, maar ik houd me dan maar vast aan de gedachte dat ik de grootste, lastigste lus al gedaan heb en ik nu enkel nog de kleine lus van 1,4 km moet doen. Toen ik een tijdje later na 3,8 km uit het water strompel, ben ik echt wel benieuwd naar m'n totale zwemtijd. Tijdens de tussentijdse passage op het strand had ik niemand van m'n supporters gespot, maar nu herken ik Marcella in de enorme massa supporters. Dat doet deugd. Je familie en/of supporters passeren zorgt immers altijd voor dat beetje extra adrenaline dat je nodig hebt. Bij het passeren van de mat voor de tijdsregistratie is het trouwens al tijd voor m'n tweede adrenalineboost. Ik zie m'n zwemtijd en die is, voor mijn kunnen en een beetje tot mijn verbazing, toch best wel ok: maar ietsje meer dan 1u en 17 minuten. Veel beter dan wat die eerste 50 minuten hadden doen vermoeden. Yes!

Al lopend de wisselzone op zoek naar m’n transition bag. Guess what? Ik vind hem niet en moet een tijdje zoeken eer ik hem terug vind en kan me dan pas beginnen klaar maken voor het fietsen. Gelukkig krijg ik hulp van een ongelooflijk vriendelijke vrouw die ook m’n nek en m’n schouders met sunblock inwrijft. Dat zal nodig zijn. Het is nog geen 8u ’s morgens maar de zon doet al volop z’n werk. Ondertussen ook snel wat eten en drinken en ready to go. Het is te zeggen: niet voordat ik de ellenlange wisselzone uit ben. Het is een smalle, maar hele lange wisselzone (voor 2.800 atleten). Dat maakt dat ik een (veel te) lang eind met m’n fiets nog moet lopen eer ik buiten ben en mag beginnen fietsen. Bij het vertrek op de fiets krijg ik nog wat aanmoedigen mee van m’n supporters. Ik hoop ze binnen minder dan twee uurtjes terug te zien op één van de vele hotspots langsheen het fietsparcours: aan het begin van de Col de l’Ecre.

De eerste kilometers zijn zo goed als vlak en ik geraak snel in m’n ritme. Drinken, drinken, drinken. Ik ben nog maar een paar kilometer weg – ik zit zelfs nog op de Promenade des Anglais – en heb al een halve drinkbus op. Amai dat smaakt ;-) Ik vind het fietsparcours niet zo vlot lopen dan in Zürich. Minder rechte stukken en al vrij snel wat vals plat er tussen. Na 20 km komt er een eerste hellingetje. Maar 500m lang, maar wel 10%. Doseren is de boodschap. Vanaf dan is het heel veel schakelen, heel veel drinken, zorgen dat ik op de juiste momenten m’n PowerBar bars naar binnen werk. Het is wel vervelend dat ik bij elke bevoorrading heel erg moet vertragen om zowel water als sportdrank aan te nemen. Maar er zit niets anders op. Gelukkig gaat het allemaal redelijk vanzelf. Enkel voor het eten moet ik af en toe wel moeite doen. Maar het drinken gaat heel goed, zonder nadenken. Tijdens het fietsen in totaal alleen al speel ik wel zeven liter naar binnen, denk ik. Achteraf bekeken misschien te veel, want ik moet maar liefst drie keer in de kant om te gaan plassen. Tijdverlies is het enige wat dan elke keer door m’n hoofd gaat. Een teken dat het mentaal nog goed zit, denk ik dan maar.

Bij het fietsen zelf heb ik constant een dubbel gevoel. Ik wil de 180 km graag binnen de zes uur afwerken. En niettegenstaande ik een vrij goed gevoel heb tijdens het klimmen, lijkt het er lange tijd naar uit te zien dat dat niet gaat lukken. Het eerste uur gaat het gemiddeld vlot boven de 30 km/h, maar vanaf dan is het zo dikwijls bergop dat m’n gemiddelde alsmaar zakt. Aangekomen aan de Col de l’Ecre wordt het alleen maar erger: 21 km bergop is niet echt bevorderlijk voor de gemiddelde snelheid. Na meer dan vier uur fietsen zit ik nog steeds ruim onder de 30 km/h gemiddeld. De marathon in gedachten, kies ik er bewust voor om niet te diep te gaan in het fietsen en dat is dan natuurlijk het logische gevolg. Wat me meer verbaast, is dat ik op m’n Garmin na 180 km maar liefst 2.100 hoogtemeters zie staan, terwijl er officieel “maar” sprake is van 1.800 hoogtemeters. In de laatste twee uur fietsen gaat het gelukkig heel veel bergaf. Alhoewel dan niet mijn sterkste kant is. Op het vlakke en vooral bergop rijd ik de ene na de andere atleet voorbij. Bergaf krijg ik soms de indruk dat ze me allemaal terug voorbij zoeven. Maar toch volstaan de vlakke kilometers en de lange stukken bergaf om uiteindelijk op minder dan zes uur de 180 km te volbrengen.

Dat alles maakte dat ik na minder dan 7,5u wedstrijd toch redelijk tevreden de wisselzone binnenkom en vol goeie moed aan de marathon wil beginnen. Maar niet voor ik eerst nog eens langs het toilet moet passeren. Waste of time. Damned. Achteraf blijkt deze wissel wel iets vlotter te zijn gegaan dan de eerste wissel. Ook logisch, maar toch duurt ook de tweede wissel veel te lang.

Het koninginnestuk van de wedstrijd kan beginnen: de marathon. Ik neem me voor om deze keer puur op het gevoel te starten: een mooi tempo proberen te lopen en m’n snelheid maar te checken na de automatische lap op m’n Garmin van 2km. De eerste 2km gaan aan 4:47/km. Woow. Dat is te snel, maar ik zal wel zien wat het geeft. Om dat te weten moet ik spijtig genoeg niet lang wachten. Enkele kilometers later daalt m’n snelheid. Het gaat nu boven de 5:00/km. Maar het lukt me dan wel weer om pas na ongeveer 15km boven de 5:10/km te lopen. Geen super groot verval dus. Verder in de wedstrijd zakt m’n snelheid wel verder weg, maar m’n traagste kilometer blijft toch nog beneden 5:40/km. Het klinkt misschien raar. Maar ik heb de indruk dat de hitte tijdens de marathon me mentaal meer helpt dan dat het me fysiek aan snelheid doet inboeten. Bij de meeste andere atleten blijkt dat niet het geval te zijn. Ik zie enkele keren de hulpdiensten uitrukken en een atleet op een draagberrie afvoeren. Het aantal triatleten dat wandelt en niet meer loopt, is niet meer te tellen. Achteraf in de uitslag, schrik ik ook wel van het aantal atleten dat heeft opgegeven. In de roes van de wedstrijd geven al die dingen me een kick. Sorry voor hen. Ook het feit dat ik zo erg moet bezig blijven met tijdig eten, maar vooral drinken, verzet m’n zinnen en maakt de pijn op bepaalde momenten precies gemakkelijker om dragen. Tegen het begin van de laatste 10 km heb ik min of meer uitgerekend of het nog zou lukken binnen de 11u te finishen. Maar ik stel vast dat dat moeilijk wordt, heel moeilijk. Dan moet ik terug 10 km aan minstens 5:00/km lopen. Ik besluit het toch te proberen. Het is echter een maat voor niets. Ik kan wel denken en het gevoel hebben dat ik serieus versnel, maar telkens ik m’n snelheid check, blijkt dat ik maar een beetje sneller loop, maar allesbehalve snel genoeg. Niets aan te doen. Nog een paar kilometers doorbijten en dan komt mijn moment. Iedereen uit de weg ;-) Ik ben het ondertussen al heel goed gewoon om in elke bevoorrading en onder de douches tal van triatleten, die in m’n weg staan of lopen, opzij te duwen. In de laatste rechte lijn, haal ik nog twee atleten in. Ik zie London en Vegas  klaar staan om met mij mee over de finish te lopen. Ik weet dat het lawaai en de sfeer, die de supporters op dat moment maken, enorm is, maar ik herinner me er weer bijzonder weinig van. Zürich all over again. Verdomme toch. Ik neem Vegas op, hoop dat daardoor niets in m’n rug schiet ;-) en ik loop met haar op m’n arm en tesamen met London de finish over. Yes sir! Nummer twee is binnen. Het was dan toch geen toeval dat het vorig jaar zo goed gelukt was in Zürich ;-)

Het weekje Nice was een ongelooflijk schot in de roos. De wedstrijd zelf was de apotheose, maar alles er rond was ook super. Het verblijf, het weer, alle aanmoedigingen vanuit het thuisfront, die smsjes, dat getwitter. Ik verschoot eerlijk gezegd soms wel van de belangstelling. Er zijn er natuurlijk altijd die eruit springen. De begeleiding door Mieke en Rudi werpt het tweede jaar op rij z’n vruchten af. Thanks a lot. Sommige thuissupporters zijn heel fanatiek. Ze belllen net op het moment dat ik bergop m’n supporters passeer en ze daardoor bijna mis ;-) Thanks Ilse. Er zijn er die blijven supporteren tot je thuis bent ;-) Thanks Niko. Het allermooiste is natuurlijk het gezelschap van de trouwe supporters ter plaatse. Aan Christel, London, Vegas, Marcella en Frank een hele grote dankuwel om erbij te zijn geweest. Zonder jullie was het ook deze tweede keer nooit allemaal zo goed afgelopen. En de aller-aller-allergrootse merci, die hoeft niet veel meer uitleg denk ik. Mijn steun en toeverlaat het hele jaar door en m’n hele leven lang ;-) ... thank you soo much Christel. You are so unbelievable. I couldn’t have done this without you. Zeker weten. xxx

Je hebt zeker een overwinning die er mag zijn gepresteerd na je longproblemen zo kort voor de start. Het zag er even niet goed uit maar je hebt laten zien dat je wilskracht, je gebetenheid, je gedrevenheid extreem zijn. Van taakspanning gesproken.... 

Weinig trainingen heb je overgeslagen en dan was er een serieuze reden voor. Kortom, een atleet om u tegen te zeggen! 

Geniet van het moment, geniet van je gezin en hou ons op de hoogte van je volgende sportieve escapade. Mocht je terug van onze diensten gebruik willen maken, graag!!!

01-07-2011 om 08:52 geschreven door Rudi

01-07-2011 om 08:47 geschreven door Rudi

30-06-2011 om 20:11 geschreven door Christel

30-06-2011 om 11:57 geschreven door Nicky