Zondag 25 juli 2010. Om exact vier uur 's morgens word ik gewekt door de tonen van "Home" van Depeche Mode. Een zaliger begin van de dag kan ik me niet indenken. Alleen het vroege uur stoort me. Zoals verwacht was de voorbije nachtrust alles behalve. Maar dat was dan ook het enige wat niet verlopen is zoals het moest in mijn twee jaar durende voorbereiding op deze dag. Voor het overige was het één langgerekte droom, die nog steeds niet ten einde is. De apotheose moet immers nog komen, hopelijk ergens rond zes uur vanavond, na net geen elf uur wedstrijd.

Uit ervaring weet ik dat een ganse dag koolhydratenstapeling de dag voordien niet bevorderlijk is voor m'n eetlust ‘s morgens. Dat blijkt ook nu niet anders te zijn. Het is immers niet door het vroege uur of door de stress dat ik slechts twee kommen cornflakes en een beetje brood met konfituur naar binnen krijg gespeeld. Het zij zo. No worries, die komen straks vanzelf wel. De dag begint trouwens niet alleen vroeg voor mij. Samen met Christel en de kinderen sta ik om vijf uur reeds vertrekkensklaar. En 15 km verderop in Zürich begint ook op dit ontiegelijk vroege uur een hele lange dag voor Ilse, Ingrid, Sara en Sofie. Maar liefst zeven supporters zullen me vandaag tot aan de finish schreeuwen. Die langgerekte droom is inderdaad nog verre van afgelopen.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

Volledig volgens planning arriveren we op de Landiwiese aan de Zürichsee, het zenuwcentrum voor de wedstrijd van vandaag. Over zenuwen gesproken, ik voel me eigenlijk nog niet te zenuwachtig. Wel nog een paar dingen een paar keer teveel controleren in de wisselzone. Maar dat is niets ongewoons. Zo gaat dat nu éénmaal bij mij net voor het begin van een wedstrijd. Heel toevallig loop ik een kwartiertje voor de start Stefaan tegen het lijf. Een andere triatleet, die ik ken van tijdens m’n zwemtechniektrainingen in het Sinbad met Rudi en Mieke. Hij spreekt me wat moed in en geeft me de goede raad om me niet te veel achteraan te leggen bij de zwemstart en om vooral relaxt te blijven. Yeah right. For what it’s worth dan maar. Zijn doel in z'n derde Ironman is iets ambitieuzer dan dat van mij. Hij wil na minder dan 10 uur finishen. Achteraf zal blijken dat hij daar met verve in zal slagen. Dikke proficiat Stefaan.

Voor ik het goed en wel besef wordt het startschot gegeven. M'n zwemstart verloopt (weeral) niet zoals het hoort. "Self fulfilling prophecy" heet zoiets. Ik geraak niet in m'n ritme en slaag er niet in om op een defitge manier crawl te zwemmen. M'n ademhaling wil niet mee. Er zit dan ook maar één ding op: rustig blijven en afwachten tot het betert. Wat dan wel weer meevalt, is het aantal stampen en slagen dat ik moet incasseren. Dat had ik erger verwacht. Ondertussen tikt de tijd wel verder en begin ik al snel te beseffen dat ik in de eerste minuten van de wedstrijd m’n droom, om binnen elf uur te finishen, stilaan mag beginnen opbergen. Uiteindelijk begint het dan toch te beteren, geraak ik in m’n ritme en merk ik dat ik meer en meer zwemmers begin in te halen. Ik ben wel verbaasd als ik, naar m'n gevoel, veel te laat aan de eerste boei kom. Gelukkig blijkt een beetje later dat ik de eerste boei, zonder het te beseffen, gepasseerd ben en de tweede boei op die manier ineens de derde boei wordt. Dat is trouwens ook het punt waar we een keer uit het water moeten komen en een vijftigtal meter over een eilandje moeten lopen tussen een massa van schreeuwende supporters. Dan terug het water in en beginnen aan de tweede helft van het zwemmen. Hoe ze het klaar speelt, ik weet het niet. Maar tussen meer dan 2.000 atleten, allemaal in wetsuit, met dezelfde gele badmuts en met een zwembrilletje op, herkent Ilse me in het voorbijlopen. Ze roept m'n naam en op die manier zie ik m'n supporters onverwacht een eerste keer. Ook als ik een tijdje later opnieuw, maar dan definitief, uit het water kom, staat iedereen op post en krijg ik opnieuw welgekomen aanmoedigingen. Aangekomen in de wisselzone, kan de wedstrijd voor mij nu echt beginnen.

Tijdens het wisselen kijk ik snel op m'n Garmin en zie ik dat het nog maar 8u24 is. Dat betekent dat, ondanks de slechte zwemstart, ik toch niet zo heel veel tijd verloren ben. Finishen binnen elf uur moet dan toch nog mogelijk zijn. Bij het verlaten van de wisselzone zie ik m'n supporters nog een keer. De volgende keer zal pas rond elf uur zijn op de beklimming van Heartbreak Hill. Ik voel me volledig klaar voor 180 km fietsplezier. De eerste 30 km van het fietsparcours zijn redelijk vlak. Als ik een deftig gemiddelde wil halen, zal ik op dit stuk moeten doen. Meestal gaat het rond de 38 km/h, soms 40 km/h of er net boven. Ik volg de raad van Rudi heel goed op om voldoende te doseren en om steeds het gevoel te houden dat ik nog sneller kan. En dat geldt vooral voor na de 30 vlakke kilometers, wanneer de eerste klim begint. Ik trap één of twee tandjes kleiner dan wat ik normaal zou trappen om op voldoende souplesse naar boven te kunnen rijden. Het gaat constant op en af en na ongeveer 50 km kom ik aan "The Beast": een langere helling, die begint aan 5%, maar op de steilste stukken piekt tot 10%. Ik weet dat er even later nog een lastige, lange helling op me ligt te wachten. Het gevoel is goed, maar het gaat natuurlijk niet bijzonder snel. Als ik correct reken, zit ik toch een beetje voor op schema. Als ik het klein beetje achterstand van het zwemmen wil goedmaken en voldoende reserve wil houden voor de marathon is dat geen overbodige luxe. Er staan me natuurlijk nog heel wat klimkilometers te wachten en dat maakt het moeilijk om in te schatten welk gemiddelde ik uiteindelijk ga kunnen halen.

Na het meeste klimwerk in de eerste ronde, gaat het terug een stuk op het vlakke, richting start en rijd ik richting Heartbreak Hill. Dat was het enige stuk bergop dat ik donderdag niet met de fiets verkend had. In alle Ironman brochures maken ze de vergelijking met Alpe d'Huez. Ze bedoelen dan natuurlijk niet de moeilijkheidsgraad, want daarvoor is deze beklimming veel te kort. Maar wat het publiek betreft, tart dit inderdaad wel elke verbeelding. Bij het voorbij steken van een andere triatleet moet ik roepen en al m'n stuurmanskunsten bovenhalen om tussen het publiek verder naar boven te kunnen klimmen. Tussen dat uitzinnige publiek ... jawel, mijn supporters. Zoals afgesproken, getooid en heel herkenbaar met onze Vlaamse Leeuw vlag. Dit is één van de moeilijkste momenten om m'n adrenaline onder controle te houden en geen zotte dingen te beginnen doen. De wedstrijd is immers nog maar vier uur ver. Als ik even later passeer aan de start en aan de tweede ronde begin kan ik m'n gemiddelde snelheid controleren: net geen 34km/h. Sneller dan verwacht. Ik besluit dan ook om het een beetje rustiger aan te doen om straks zo fris mogelijk aan het lopen te kunnen beginnen. Het voordeel is nu wel dat ik het parcours al iets beter begin te kennen en ik af en toe bepaalde stukken bergop op m'n buitenblad omhoog rijd, telkens ik weet dat het niet te lang bergop gaat. De tweede ronde gaat uiteindelijk wel iets rustiger, maar toch nog aan bijna 33 km/h gemiddeld en nog snel genoeg om na minder dan zeven uur wedstrijd opnieuw in de wisselzone te arriveren.

Net uit de wisselzone gekomen, neem ik even de tijd om m'n tweede sanitaire stop van de wedstrijd te nemen. Later zal er nog een derde volgen. Waste of time, maar ik heb gewoon geen keuze. Ik put er wel moed uit omdat het toch een teken moet zijn dat ik tot nu toe (meer dan) voldoende gedronken heb. Niet onbelangrijk met het oog op de afsluitende marathon. Bij het buitenlopen van de wisselzone, schreeuwt Christel nog een goede raad van Rudi toe om de eerste ronde "met de handrem op" te lopen. Wel, dat was exact wat m’n benen me nu zouden zeggen, mochten ze kunnen spreken. Ik wacht ook bewust enkele kilometers om m'n gemiddelde snelheid op m'n Garin te controleren. Het geeft een geruststellend gevoel, te zien dat het "te trage" tempo dat ik loop toch nog rond 5:05 per km gaat. Er rest me nog maar één ding te doen: zorgen dat het verval beperkt blijft. Ik weet dat ik mag zakken tot ongeveer 5:45 per km om m’n marathon binnen de vier uur te lopen. Absoluut niet crashen is de gedachte die er voor zorgt dat ik de ganse tijd trager loop dan dat ik zou willen. Ook als ik merk dat in de tweede ronde m'n tempo langzaam maar zeker verder zakt. En in de derde ronde zelfs richting 5:30 per km gaat. Of dat gevoel dat het sneller zou kunnen wel klopt, daar heb ik serieus m'n twijfels over. Van in het begin van de marathon voelen m'n benen alles behalve tip top. De ene kilometer voelt het alsof er krampen op komst zijn, de volgende kilometer gaat het weet beter, dan doet het hier zeer, dan weer daar. Ongeveer halverwege begin ik bovendien meer en meer de voorkant/onderkant van m'n rechterbeen te voelen. Exact dezelfde beginnende kwetsuur, die in de laatste trainingsweken vóór de wedstrijd de kop kwam opsteken. Maar ik ben eigenlijk al blij dat ik dit pas na negen uur wedstrijd begin te voelen.

Gedurende de marathon denk ik dikwijls aan de uitspraak van Rudi dat een Ironman voor de helft een mentale wedstrijd is. Tedjuu toch, hij heeft weeral gelijk ;-) Die mentale strijd begint natuurlijk vooral bij het begin van de marathon en houdt dan niet meer op tot aan de finish. Het komt er gewoon op aan om aan dingen te denken en dingen rondom je te zien die het gemakkelijker maken om nog drie tot vier uur te kunnen lopen. Heel dikwijls onnozele dingen of gedachtenkronkels, dan kan ik je verzekeren. Ook constant bezig zijn met voldoende te eten en te drinken helpt enorm. Ook al voel ik wel af en toe last. Als ik bedenk wat voor een hoeveelheid rommel aan Powerbars, Powergels en Powerdrink ik al naar binnen gewerkt heb, mag ik absoluut niet klagen. Ik hoop dat m’n maang en m’n darmen het houden. Naarmate de tijd vordert, zie ik opvallend veel triatleten die stukken beginnen te wandelen. Ook dat geeft me net dat beetje extra om m'n eigen looptempo niet al te veel te laten zakken. Niets vergeleken met de boost die ik krijg als ik na elke ronde voorbij m'n trouwe supporters passeer. Vooral bij het ingaan van de laatste ronde. Want dan besef ik plots dat ik alles wat ik dan passeer niet meer opnieuw zal passeren. De finish kom langzaam maar zeker dichter bij. Ik ga het halen, zeker weten. Dit kan niet meer mis gaan. Ik ga het halen op minder dan elf uur, zeker weten. Het genieten tijdens de laatste kilometers kan ik niet beschrijven. In de laatste kilometer verander ik langzaam maar zeker in één grote brok emotie. Niets aan te doen. Een beetje spijtig, want van de laatste 100-200 meters herinnner ik me niet veel meer. Het wordt me allemaal even te veel en voor de eerste keer herken ik m’n eigen supporters zelfs niet meer. Sorry guys. Ik hoor zelfs niet meer welke muziek door de de boxen aan het knallen is. Ik weet alleen dat ik tussen heel veel schreeuwende mensen richting finish loop. Waanzinnig. Ik zou heel hard willen roepen, maar dat lukt me om één of andere gekke reden niet meer. Ik haal de finish na 10 uur 38 minuten en 58 seconden wedstrijd. Dit was het. I f*cking did it. Man, man, man.

Wat een dag. Wat een voorbije twee jaar. Al die inspanningen, al die discipline, al die opofferingen, ... Dag in dag uit. Maar het is met heel veel plezier gedaan als ik zie tot welk resultaat het geleid heeft. Ik herinner me dat ik vijf jaar geleden met iemand aan het dagdromen was op hoeveel tijd we een volledige Ironman zouden kunnen doen. Als we al aan de finish geraakten, grapten we toen. Hoe we ook rekenden, we kwamen nooit onder de twaalf uur uit. Ik zal nog heel wat tijd nodig hebben om dit goed en wel te beseffen.

Een wedstrijdverslag is geen wedstrijdverslag zonder een dikke dankuwel aan al diegenen die, op welke manier dan ook, me heel veel of maar een beetje hebben geholpen om mijn grootste sportieve droom (tot nu toe ;-) waar te maken. Gewoon hun belangstelling getoond, me aangemoedigd, één of heel veel smsjes gestuurd, getwitterd, goede raad gegeven, ... noem maar op. Ik kan echt niet iedereen vernoemen, want dat zou me toch niet lukken zonder iemand te vergeten. Maar Rudi en Mieke wil ik toch effe afzonderlijk bedanken voor alle energie die ze in mijn begeleiding gestoken hebben. En natuurlijk de supporters ter plaatse, dat is natuurlijk nog van een ander kaliber. Christel, London, Vegas, Ilse, Ingrid, Sara en Sofie. Zonder jullie had ik dit nooit op dezelfde, fantastische manier voor mekaar gekregen. Aan alle zeven een hele dikke merci. En nog een net iets dikkere merci aan mij eigen iron lady ;-). Bedankt Christel. Zonder jouw steun, geduld, hulp, ... zou ik zelfs nog niet aan de start gestaan hebben. Dit was onze wedstrijd. Thank you so much.

09-08-2010 om 07:39 geschreven door andy

01-08-2010 om 09:38 geschreven door Christel

31-07-2010 om 21:32 geschreven door Wim

31-07-2010 om 09:45 geschreven door Rudi en Mieke

30-07-2010 om 23:31 geschreven door engels marcella