MOBIELE HONDEN >>> HET VERVOLG

Ik eindig nog even met een verhaaltje over mijn vorige bezoek aan Granada in 2019. Ik nam toen de bus naar Cuentar om van daaruit door de bergen terug te wandelen naar mijn hotel met onderweg een heleboel caches om te zoeken. Toen ik uit de bus stapte kreeg ik al meteen het gezelschap van een hond. Verzorgd beest, type labrador mét vlooienband. Hij liep een eindje met me mee en ik dacht dat hij wel zou afhaken als we het dorp verlieten. Telkens ik zei dat hij daar moest blijven, keek hij me zielig aan en bleef in het midden van de niet drukke weg staan. Beetje gevaarlijk en dus riep ik dan maar telkens dat hij dan maar verder met mij moest meewandelen. Dat deed hij ook, ik genoot van zijn gezelschap en gaf hem de naam Cuento (sprookje). Slim was hij ook, al snel had hij door dat ik telkens mijn gps-toestel piepte, ik van de weg afweek om een cache te zoeken - echt fijn gezelschap ! Hij bleef mij de hele wandeling (zo'n 15 km) volgen maar toen ik Granada naderde werd dat wel een probleem, niet alleen door het drukkere verkeer maar ik had ook geen leiband. Bij de dienst toerisme waren ze niet echt vriendelijk, de guardia civil vond het zijn taak niet en uiteindelijk werd ik geholpen door de policia turistica. Die belden de dierenbescherming om de hond op te halen. Ter plaatse lazen ze zijn id-chip uit en garandeerden ze me dat hij terug bij zijn baasje zou gebracht worden. Ik denk nog vaak aan die hond terug maar meenemen was toen onmogelijk.

Nu nog verder met onze laatste dag. De reis naar de Costa Blanca verliep vlot, ook al werd er op de bus steeds meer gehoest - ook door mij ! Intussen kregen we allerhande rampberichten binnen op de telefoon, het was in de omgeving van Benidorm zeer hard aan het regenen en vele straten stonden blank. Door iets minder te stoppen onderweg waren we al rond 17u bij de eerste afstapplaats en wij waren een klein uurtje later aan de beurt. Ik verwittigde onze pa en hij stond ons al op te wachten toen we in Albir van de bus stapten. Ook een perfect uur om onmiddellijk iets te gaan eten. Fish and Chips bij Almafra, het is niet zomaar vrijdag ! En de regen ? Niks van gezien en bij ons "op den berg" geen enkel probleem.

Eerst wandelden we door de vrij compacte en zeer gezellige stad en daarna kregen we het moment suprême van de dag met de mezquita. Als je diep genoeg graaft vind je hier fundamenten van een Romeinse tempel, daar bovenop werd een Visigotische kerk gebouwd. In de 8e eeuw werd begonnen met op dezelfde plaats een moskee te bouwen. De benodigde zuilen werden gehaald in Romeinse villa's maar omdat die niet overal pasten moesten extra bogen gemaakt worden. Door het toenemend aantal moslims werd de moskee regelmatig uitgebreid tot hij zo'n 20000 gelovigen kon ontvangen, daarmee was hij toen de grootste in Europa. De totale grootte is ongeveer te vergelijken met drie voetbalvelden. Na de christelijke herovering van de stad in 1236 werd de moskee gebruikt als kathedraal. Ongeveer drie eeuwen later gaf Karel V de opdracht tot grote verbouwingen, honderden zuilen werden verwijderd en het gebouw kreeg zijn finale uitzicht. Dit bezoek mag je echt niet overslaan als je in de buurt bent.

Na enkele uren vrije tijd wandelden we over de - lelijk - gerestaureerde Romeinse brug naar de bus en reden we opnieuw naar ons hotel in Granada. Eten en stilaan de koffers inpakken was het enigste dat ons nog restte.

Foto's FB : https://www.facebook.com/media/set?set=a.3329877880634103&type=3

Ik blijf Granada een fantastische stad vinden en voel mij er telkens weer thuis als ik door de smalle straatjes van Albayzin wandel (afwijkende schrijfwijze is mogelijk maar niet te verwarren met Albarracin, het schitterende dorp bij Teruel). Toen we bij de mirador de San Nicolas waren kwam het "Granada gevoel" weer helemaal terug.

Na de wandeling kreeg iedereen de keuze : of met de bus naar het hotel waar dan diegenen met een ticket het Alhambra konden bezoeken óf blijven hangen in de stad en in de late namiddag door de bus opgehaald worden. Op eigen houtje naar het hotel mocht natuurlijk ook, te voet is het niet overdreven ver en taxi's zijn er in overvloed.

Wij gingen met de bus mee en gooiden wat overbodige ballast (lees : te warme jas) binnen in de hotelkamer en vertrokken naar het Alhambra. Met ons ticket hadden we om 15u30 toegang tot de "Palacios Nazaries", maar voor en na die tijd kan je overal rondlopen tot sluitingstijd. Een aantal van de gebouwen in dit gigantische complex (140000 m² !) is trouwens ook zonder inkomticket te bezichtigen, het paleis van Carlos V en het museum bijvoorbeeld.

We namen ruim de tijd om alle onderdelen te bekijken en genoten van de mooie tuinen en het Alcazaba (fort) maar het hoogtepunt blijven toch de "Palacios Nazaries", de befaamde paleizen van de moorse overheersers die in die tijd Spanje bestuurden. Met de bouw ervan werd begonnen in de 14e eeuw en dit blijft toch een hoogtepunt. Als je het niet met eigen ogen kan aanschouwen kan je je moeilijk voorstellen hoeveel details er schuilgaan in het pleisterwerk, plafonds, fonteinen enz. Werkelijk magnifiek !

's Avonds kregen we nog een extraatje want de gids had ervoor gezorgd dat we naar een flamenco show konden gaan zien in een van de grotten op de Sacromonte. Akkoord, ze beweren allemaal authentiek te zien terwijl ze tegelijkertijd alleen in leven blijven door de toeristen te plezieren maar ik hou er van. Meeklappen was tijdens de nummers uit den boze. Na een eerste waarschuwing werd je bij de tweede overtreding bijna dood gebliksemd door de oudste van de twee danseressen.

Na de mooie voorstelling werd het een beetje lachwekkend. Totaal onverwacht kregen we door de begeleider van het busje dat ons oppikte, qua uiterlijk een beetje een onderwereldfiguur, nog een avondrondleiding door de wijk. Zijn Engels was moeilijk te verstaan maar dat besefte hij waarschijnlijk zelf niet. Hij wist waarschijnlijk ook niet dat we ongeveer diezelfde wandeling dezelfde ochtend al gemaakt hadden. Een aantal dames was niet voorzien op zo'n extra tocht, op de kasseien is het niet altijd gemakkelijk stappen met hoge hieltjes. Toen ik mij even afzonderde van de groep om een foto te maken, riep hij me terug : "Milady, where are you going ?" En Carina maar lachen ...

Foto's op FB : https://www.facebook.com/media/set/?set=a.3329905710631320&type=3

Om 16u zaten we allemaal op de bus en reden we naar Granada waar we in het donker arriveerden. Hotel Axilares ligt vlak bij het Alhambra en we kregen een zeer mooie en grote kamer. Het hotel heeft vier sterren, één meer dan het vorige hotel maar aan het avondbuffet was dat niet te merken. Slecht was het absoluut niet maar van vier sterren niveau vonden wij het niet. Na het diner doken we in de bar voor een koffie + drankje en toen was het alweer tijd om in bed te duiken.

Deze ochtend konden we bijna uitslapen want onze wandeling door Sevilla startte pas om 10u30. Om helemaal fit te starten was er echt een zeer uitgebreid ontbijtbuffet. Alles wat je je kan inbeelden was aanwezig : croissants, spek, bonen in tomatensaus, kaas, alle soorten brood enz enz. Beter dan het buffet bij het avondeten, ook al valt daar niks negatief over te schrijven.

Eerst ga ik even - zoals gisteren beloofd - uitweiden over kaartjes, meer bepaald kaartjes om het Alhambra in Granada te bezoeken. Tot onze verrassing was er in het officiële programma geen bezoek aan dit bouwwerk voorzien. Voor mij onbegrijpelijk en even erg als een café zonder bier. Gelukkig was er hier en daar vrije tijd voorzien en kon dit opgelost worden. Dat wil echter niet zeggen dat je zomaar kan gaan wanneer je wil. De gids had ons gisteren al gewaarschuwd : voor sommige bezoekuren moet je weken op voorhand reserveren.

Nu weet ik uit eigen ervaring dat het meestal zo'n vaart niet loopt en dat er bijna altijd wel ergens iets te rapen valt. Toch was er gisteren enigszins een lichte paniek waar te nemen en ging de halve bus meteen online op zoek naar tickets. Je hebt dan de keuze uit verschillende en in prijs zeer uiteenlopende mogelijkheden : met een audiogids, met een echte fysieke gids, met of zonder de tuinen enz. Achterin de bus hoorden we gejuich want ze waren "binnen" geraakt. De prijzen die ik hoorde waren zwaar overdreven, ik was echt niet van plan om 50 euro inkomgeld te betalen - zelfs niet met de Spaanse koning als gids. Er zijn zoveel (privé) aanbieders van tickets en die willen allemaal een graantje meepikken.

Ik ging dan zelf op zoek naar een alternatief want Carina zou niet te genieten zijn als we het Alhambra niet zouden bezoeken. Lang duurde het niet om langs officiële weg tickets te vinden voor 14 euro per persoon. Zonder gids weliswaar, je krijgt dan geen uitleg maar je kan overal wel zo lang blijven hangen als je wil. Het boeken van de tickets mislukte een aantal keren maar uiteindelijk had ik toch ook prijs en we hadden enkele tientallen euros uitgespaard.

Nu eerst Sevilla ! Om 10u30 werden we in twee groepen verdeeld en kregen we "oortjes" om de uitleg van de Spaanse, maar zeer goed Nederlands pratende gidsen, te volgen. Eerst reden we met de bus naast het water naar de Plaza de España. Dit schitterende plein is een van de meest bezochte plaatsen van de stad. De hele omgeving is trouwens prachtig door het mooie Maria Luisa park. De buurt is gebouwd voor de Ibero-Amerikaanse tentoonstelling van 1929 en je ziet dan ook vele mooie paviljoenen uit oa Colombia, Argentina, Mexico, Guatemala enz. Temidden van al die mooie gebouwen kon Spanje als gastland zelf niet achterblijven en moest hun bijdrage groter zijn dan al de rest. Het resultaat mag er absoluut zijn. Het geheel bestaat uit een groot plein van wel 200 meter doorsnee met daarop een gebouw in de vorm van een halve cirkel. Op het gelijkvloers kreeg elke Spaanse provincie zijn eigen fresco met de typische Andalusische tegeltjes.

Allemaal zeer mooi maar ook heel druk en overal proberen zigeunervrouwen een takje rozemarijn in je handen te duwen om dan daarna - uiteraard tegen betaling - je toekomst te voorspellen. Wij lieten ons alleen verleiden door enkele abanicos te kopen, de typisch Spaanse waaiertjes, die daar aangeboden werden.

We reden opnieuw een stukje met de bus tot in het centrum en van daaruit ging het verder te voet door het oude centrum. Dit is mijn derde bezoek aan Sevilla en het is mooier dan ik mij herinnerde. Overal zie je prachtige gebouwen, elk huis heeft wel een geschiedenis te vertellen en overal zie je paardenkoetsen. De hoogtepunten zijn het koninklijk paleis, de kathedraal en de vrijstaande klokkentoren maar daarover dadelijk iets meer.

Na de gegidste rondleiding hadden we de hele namiddag vrij en we trokken opnieuw richting Plaza de España. Daar was het intussen een heel stuk rustiger geworden. We wandelden nog wat rond en zochten enkele geocaches. Aan het park stond een jongeman die flamenco outfits had uitgestald van het soort waar je kop dan kan doorsteken om foto's te nemen. Daar konden we niet aan weerstaan en het resultaat, al zeg ik het zelf, mag er zijn. Iets verder liepen we de oude tabaksfabriek van Sevilla binnen. Nu zijn de gebouwen ingepalmd door de universiteit maar grote stukken kan je vrij bezoeken. Aan de overkant zaten we nog maar net op een terrasje of een straatmuzikant-gitarist kwam rond met de hoed. Wij hadden hem echter niet horen spelen en dat zei ik hem ook. Geen probleem, dan zingt/speelt hij toch een extra nummertje. De vraag "Vanwaar kom je, wat is je naam ?" resulteerde in een privé serenade waar Eduardo, Amberes en Belgica veelvuldig in voorkwam.

In het oude centrum probeerden we nog aan inkomtickets voor de kathedraal te geraken maar hier vingen we bot. Deze kathedraal is de grootste gotische kathedraal ter wereld ! Bijgevolg werd ook de Giralda - de meer dan 100 meter hoge klokkentoren - niet beklommen. Spijtig want dit is toch een uniek gebouw. Je gaat immers niet naar boven via trappen maar via een helling - was lang geleden handiger voor de ezeltjes die materiaal naar boven moesten brengen. In mijn fantasie hoor ik de muezzin oproepen tot gebed, eeuwen geleden intussen. Het Real Alcàzar (koninklijk paleis) laten we bewust links liggen, morgen in Granada krijgen we immers nog meer van dat te zien.

Deze keer krijgen we voor de volle zes dagen gids Elly mee die zich in de bezochte steden laat bijstaan door plaatselijke gidsen. Nooit een foute keuze want die hebben meestal nóg meer te vertellen. Elly zelf is een kordate reisleider en dat was even wennen in vergelijking met de vorige exemplaren. Deze reis zou ons dus naar Sevilla, Córdoba en Granada brengen en vandaag ging het meteen naar Sevilla, een flink aantal kilometers dus en dan weet je op voorhand dat je vroeg uit bed moet.

Na een klein opstapprobleempje en daaruit voortvloeiende extra taxirit kwam alles in orde en was de groep volledig. Opvallend : bijna de helft van de buspassagiers heeft de Nederlandse nationaliteit. Blijkbaar zijn de reizen van onze vriendenkring goedkoper dan die van soortelijke Nederlandse clubs Razz

Onderweg tijdens één van de obligate pauzes was het wel lachen. Op de toog lagen naast de croissants ook napolitanas (chocoladebroodjes) en iemand dacht dat het worstenbroodjes waren. Die had ze toch graag warm uit de oven en ook al vond het personeel achter de bar dat een rare gewoonte, ze deden het toch maar. Ook toen de dame in kwestie er mosterd bij vroeg deden ze wat gevraagd werd, klant is koning niet waar ? Je kan je waarschijnlijk al voorstellen hoe dat gesmaakt heeft ! Carine koos een stukje tortilla, ook warm graag. Dat duurde wel een kwartier en toen was het bordje warm. Jaja, het bordje dus - de tortilla was binnenin nog bevroren. Gelukkig scheen de zon én stonden er buiten ezeltjes om te strelen.

Na de middagstop was het tijd voor enkele spelletjes bingo en door twee lijnen te scoren hadden we weer een voorraad snoep verdiend voor onderweg. Dank u VVB !

Onderweg passeerden we nog een aantal grotwoningen in de buurt van Guadix en zagen we vele hectares met zonnepanelen liggen. Naarmate je Sevilla nadert, besef je hoeveel alle toegangswegen naar de steden in Europa op elkaar lijken. De ene Boomsesteenweg na de andere ...

Na een rustige rit zonder gezeur over te warm, te koud, te luide of verkeerde muziek kwamen we ontspannen aan in Sevilla. De koffers werden uit de bus gehaald en dan is het altijd opletten. Sommigen slagen er in om met je zwarte bagage te vertrekken omdat die wel bijna lijkt op de witte van henzelf ...

Het inchecken ging snel bij hotel Don Paco en we kregen een mooie kamer. Boven op het dak is er een terras met zicht op de meeste verlichte gebouwen van de stad, mooi en prima geschikt om te aperitieven ! Deze avond werd de derby tussen Betis en FC Sevilla gespeeld. Als ik dat had geweten, had ik zeker geprobeerd om aan kaartjes te geraken. Over kaartjes morgen een extra verhaaltje.

Gisteren begon de dag al helemaal anders want de cache die we zaterdag niet vonden, moest en zou vandaag gelogd worden. Eerst een half uurtje met de fiets tot aan de voet van de Sierra Helada en dan te voet verder. We volgden eerst dezelfde route dan vorige keer maar (dank zij een aanwijzing van de legger) merkten na een eindje wandelen een stapeltje stenen waar we linksaf moesten. Van daaruit ging het bijna vanzelf op gelijke hoogte verder langs een mooi pad. Helaas, weer iets verder werd duidelijk dat we weer aan de verkeerde kant van de kloof uitkwamen. We waren weliswaar al dichter genaderd dan vorige keer maar niet dicht genoeg. Een heel stuk terug dan maar en uiteindelijk toch de goede route gevonden. Meteen steil omhoog maar als je zo dicht bij je doel bent, is er van opgeven geen sprake meer. Bovendien weet je dat een cache die vier sterren krijgt qua terreinmoeilijkheid, niet gewoon achter het tweede terrasstoeltje van links ligt. En daar stonden we dan : aan de ingang van een grot. Niet zo eentje met een oneindig aantal gangen om verloren te lopen, gewoon een spelonk waar mensen in vroegere tijden konden schuilen. Wel mooi, vooral het uitzicht. En ook al toont het op de foto's hoog in de bergen, hoger dan 200 meter moesten we hiervoor niet stijgen. Eventjes blijven zitten, de cache gelogd en dan opnieuw naar beneden. Knots, ik ging onderuit. Moest een keertje gebeuren, ik haat bergaf gaan met al die losliggende stenen.

Vandaag : beetje keelpijn, beetje hoofdpijn, verstopte neus ... Deze ochtend leek het wel mee te vallen en kort na de middag fietsten we naar Benidorm om nog een keer friet met stoofvlees te eten bij de Kleine Duivel. Iedereen moest op de terugweg nog langs de supermarkt of iemand bezoeken en dus fietste ik alleen terug naar boven. Daar waren ze net bezig met wat stilaan "the finishing touch" van de bbq kan genoemd worden. Alhoewel, ik weet bijna zeker dat ze de volgende twee maanden nog wel iets zullen verzinnen om te verbeteren of aan te passen. Toch respect : allemaal gemaakt van gevonden en gerecycleerd materiaal. Het dak komt bv van een ontmantelde koelkast ! Intussen is het 19u en heb ik 28 niesbuien per minuut, loopt het snot met liters uit mijn neus en ril ik van de kou bij een binnentemperatuur van 24 graden. Dat zullen veel kopjes thee worden de volgende dagen.

1. op de nieuwe blog krijg je méér verhaaltjes sneller te zien

2. alleen dáár staan er nog foto's

3. binnen enkele dagen verschijnt hier niets meer !

Gisterenavond nog maar eens naar café Pananché in Benidorm, voor de derde wedstrijd in een loodzware week voor RAFC. Alweer een gelijkspel én twee rode kaarten voor Antwerp. Eigenlijk hadden we aan deze week zes of zeven punten kunnen overhouden, het zijn er maar drie geworden. Een aantal van die punten zijn ons afgepakt door de scheidsrechter. Ja, dat zegt iedereen - ik hoor het jullie al denken. Het arbitrageniveau in België is bedroevend laag bij alle matchen maar het begint er stilaan toch op te lijken dat ze voor rood-wit extra moeite doen om nog slechter te fluiten ! Je zou kunnen vermoeden dat er een complot gesmeed wordt om Antwerp uit play-off 1 te houden ...

Gelukkig had ik na het gelijkspel een lift naar Alfaz want ik was nog maar net thuis en het begon te regenen. Daarna heeft het nog de hele nacht geregend en gegoten, de ene plensbui na de andere wolkbreuk, uren aan een stuk. Oorverdovend hard tokkelend op het dak van de caravan, onmogelijk om te slapen. Om het geheel compleet te maken, kregen we er ook nog stevige rukwinden bij geserveerd en alles werd afgekruid met een sporadische donderslag. Ik heb afgelopen nacht meer uren aan de laptop doorgebracht om films te bekijken (met hoofdtelefoon) dan ik geslapen heb.

Op het einde van de nacht ben ik toch terug in bed gekropen om twee uurtjes later gewekt te worden door de zon. Alles gecontroleerd en zowel caravan als voortent hebben het zonder problemen overleefd. Tegen de middag was de enige getuige van de barre nacht nog één plas en een klein laagje modder in de feesttent. Iedereen stond intussen al buiten te kletsen.

"Eddy, goesting om een pizza te gaan eten ?", vroeg F. mij deze middag. Genoeg redenen om hier niet op in te gaan : onze pa had net verse hutsepot + een bordje rijstpap gebracht en bovendien had ik eergisteren nog pizza gegeten. Ik kon ook enkele redenen bedenken om wel mee te gaan : de hutsepot was al diepgevroren en die rijstpap smaakt 's avonds bij een filmpje ook. En moest het echt pizza zijn ? Nee dus, en een uurtje later zaten we op de fiets richting Albir. Onderweg waren op de wegen nog duidelijk de gevolgen (modder en stenen) te zien van de hevige regenbuien deze nacht.

Restaurant Transilvania was onze eerste keuze maar geen plaats, dat was te verwachten op zondagmiddag. Dan nog een keer naar Gaia, het vegetarische restaurant ? We waren het snel eens en zagen onderweg dat er maar een klein aantal marktkramen was opgesteld in Albir. Bij Gaia kunnen ze ons al stilaan vaste klanten noemen en ook deze keer was het zeer lekker. Positief was ook dat bijna alle tafels bezet waren, zo moeten we geen schrik meer hebben dat ze door gebrek aan belangstelling hun deuren moeten sluiten.

The X-files, negen seizoenen lang was ik grote fan en ik miste geen enkele aflevering. Een perfect alternatief om de leegte te vullen die Twin Peaks had nagelaten. Na bijna 15 jaar afwezigheid kwamen ze begin 2016 met een tiende seizoen. Ik ben geen grote liefhebber van remakes en come backs maar ik ben er toch aan begonnen. Zes afleveringen slechts maar ze hadden seizoen 10 net zo goed kunnen beperken tot twee of drie afleveringen. Zat ik hier in de vorige eeuw elke week naar uit te kijken ? En ligt het aan mij ? Ben ik te nuchter geworden om in buitenaards leven te geloven of was dit gewoon van inferieure kwaliteit ? Volgens mij hebben ze de scenario's ergens gevonden in een tweedehandswinkel, daar terecht gekomen omdat niemand ze wilde gebruiken om de zoveelste horrorfilm van slechte kwaliteit te maken. Dit was gewoonweg slecht ! Ik kon ook moeilijk kijken naar hoofdrolspeelster Gillian Anderson. Ze mag in alle interviews blijven beweren dat alles puur natuur is maar volgens mij is haar gezichtsexpressie achtergebleven in dezelfde winkel waar ze de scenario's gevonden hebben. Daar, in de kast met de overschotjes botox. En toch, masochistisch als ik ben, begin ik binnenkort naar de elfde jaargang te kijken. Je weet maar nooit maybe the truth is really out there !

En toen was het tijd voor The shape of water. Toevallig hoorde ik op de radio dat deze film veel Oscarnominaties heeft binnen gesleept. Ik kan mij moeilijk voorstellen dat er een film bestaat die daar meer recht op heeft dan Three billboards outside Epping, Missouri die ik vorige week heb gezien, maar daarover kon ik pas oordelen na de beide films te zien. Three Billboards had mij vanaf de eerste minuten helemaal mee in het verhaal, bij The Shape of Water duurde het veel langer.

Naarmate de film vorderde, was ik toch verkocht. Dit is een film die je niet even kan samenvatten in enkele woorden maar toch een poging : een soort ouderwetse love story in een geheim complex tijdens de koude oorlog, met een een amfibie-achtig wezen, soms neigt het geheel naar een musical en enkele minuten later naar een sprookje. Je moet echt gaan kijken volgende week in de bioscoop !

Uiteindelijk verzinken al deze grote films in het niets, vergeleken met de suspense van Thui-uis waar iedereen zich afvraagt hoe het met Kaat zal aflopen

Via de online krant verneem je dan dat Ritchie De Laet opnieuw bij RAFC komt spelen, na een zwerftocht van tien jaar langs ongeveer alle Engelse ploegen die je kan verzinnen. Een versterking voor the Great Old ? We zullen zien, ik heb het zo niet voor spelers die elk seizoen van werkgever veranderen.

Nog voetbal ? Het wordt tijd dat ze Ricardo Sa Pinto (trainer van Standard) voor eeuwig en drie dagen naar het plaatselijke breiclubje verbannen. Wat een eikel is die man toch. Nooit speelt zijn ploeg slecht, altijd is de scheidsrechter verantwoordelijk voor de slechte resultaten van de mannen uit Luik. Antwerp is ook regelmatig het slachtoffer van scheidsrechterlijke dwalingen, iedere ploeg trouwens - behalve Club Brugge en Anderlecht maar dat is ook zeuren zeker ? Morgen moeten we de twee verloren maar wel verdiende punten tegen FCB compenseren met een ruime overwinning tegen AA Gent. Daarmee zouden we een zeer goede zaak doen in de rangschikking. Ik zit dus morgenavond weer in café Panaché !

Eind januari valt alles hier stil en zal je "verplicht" zijn om alles te volgen op www.hetvervolg.xyz

Ik blijf nog wat liggen en hoor dan de nieuwe van Frank Vander linden : "Ik dacht aan een vrouw". Wat een mooie plaat ! Snel uit bed en kijken of hij al op youtube te vinden is. Ja hoor, en alsof ze mij helemaal willen onderdompelen in een melancholische voormiddag plakken ze er zomaar Bart Peeter achter met "Tot je weer van me houdt".

Mijn namiddag begon op camping Benisol waar ik Guy (camperhuub) nog eens gaan opzoeken ben. En of je er nu blij mee bent of niet : hij is voorlopig nog altijd niet van plan om opnieuw te beginnen schrijven. Guy neemt zelden een blad voor de mond en dat werd niet altijd door iedereen geapprecieerd. Nu heeft hij met niemand nog ruzie en dat is veel beter voor de bloeddruk.

Volgende halte was uiteraard Café Panaché. Toen ik daar aankwam, zat het al flink vol, een wedstrijd op de Bosuil tegen Club Brugge is voor veel mensen toch nog altijd speciaal genoeg om nog eens buiten te komen. En wat een wedstrijd ! Ik geef toe : ik bekijk alles door een gekleurde (rood-witte) bril maar RAFC was absoluut niet de mindere van de blauw-zwarten. Ik vond Club helemaal niet voetballen als een toekomstig kampioen. Ze pakten meer gele kaarten, wisselden sneller spelers - gewoon omdat ze voelden dat Antwerp sterker was.

Bij de 1-0 was de euforie al groot en na het tweede doelpunt, werden de cafébezoekers uitzinnig. Bij elke goal van stamnummer 1 kreeg iedereen een jeneverke, dat helpt ook om de sfeer te bevorderen. In de tweede helft bleef RAFC alles onder controle houden maar de laatste minuten duurden te lang. De 2-2 moesten we vernemen via de smartphone want de live streaming was weggevallen. Inmiddels is het duidelijk geworden dat de gelijkmaker uit buitenspel is gescoord maar daar koop je achteraf niks mee. In ieder geval : als Club kampioen speelt (en dat zal wel) zie ik het weer somber in tijdens de Champions League. Maar heb ik mij geamuseerd ? Ja, absoluut - daar gaat het toch om !

Lidl gaat nu nog alleen eieren verkopen met

- code 1 : scharreleieren ("en suelo"), deze kippen komen ook nooit buiten !

- code 2 : eieren van kippen met vrije uitloop ("camperos"), deze kippen hebben het al een stuk beter maar hun snavel wordt wel (deels) verwijderd om het veren pikken tegen te gaan.

Lidl gaat dus geen biologische of EKO-eieren ("huevos ecológicos") met code 0 aanbieden. Hopelijk in de toekomst wel ?

De familie Jansen zelf is ook niet zo heel ecologisch verantwoord bezig geweest vandaag. Terwijl iedereen naar de markt was, heb ik de Terminuzzz (mijn bestelwagentje) na enkele maanden stilstand nog eens gestart, dat ging zonder problemen (want hij hangt regelmatig aan de lader - dank u Bernard) en daarna heb ik een stukje heen en weer gereden op het bovenliggend terrein.

Onze pa had platte band met zijn Fiat Punto en heeft dan maar ineens twee nieuwe voorbanden laten monteren. Voor 85 euro was hij gesteld. Monteren, balanceren, ventielen en recyclagepremie inbegrepen. Alles bij elkaar toch een raar gevoel, een vrijdag zonder terrasje bij Albeniz na de markt.

Stoppen met de blog, zou ik dat echt overwegen ? Ja, absoluut al is het maar omdat het aantal bezoekers de laatste jaren flink is verminderd. Bij het zien van het kleine aantal oh dat is spijtig-reacties, kreeg ik ook niet echt meer zin om vol te houden. Het is soms ook een hele opgave om telkens een nieuw verhaaltje te verzinnen terwijl ik eigenlijk niet zoveel avonturen beleef.

En toch is er een goede reden om toch een blog te blijven maken : op die manier kan ik controleren wat ik gisteren, vorige week of in augustus 2015 heb gedaan. Want eerlijk : met mijn geheugen alleen, red ik het niet meer.

De blog gaat dus verder maar wel onder een compleet nieuwe vorm én naam ! De nieuwe blog heeft technische beperkingen maar langs de andere kant moet ik mij niet door een honderden pagina's dikke cursus worstelen om alles onder knie te krijgen. Een groot voordeel van de nieuwe blog is dat hij veel vlotter leesbaar is op tablet en slimme telefoon. Het geheel oogt ook veel moderner. De kritiek van mensen die al een tijdje de proefversie hebben kunnen volgen, was overwegend positief.

En dan, tadaaaaa tromgeroffel het nieuwe adres : www.hetvervolg.xyz

Laat de kritiek en/of felicitaties maar komen ! De oude blog (deze dus) zal voorlopig ook nog aangevuld worden, maar wel met enige vertraging vergeleken met de nieuwe.

Als je zelf een blog of website hebt waarop je een link naar mij heb geplaatst, pas die dan aan aub.

Om 11u20 kwam de trein aangereden en vertrokken ze naar Alicante, om van daaruit naar Altet te gaan. Dat is dicht bij de luchthaven waar ze morgenvroeg het vliegtuig naar Antwerpen nemen. Hun bezoekjes zijn altijd kort maar doen me desondanks toch veel plezier. Ze hebben al halvelings beloofd om volgend jaar een paar dagen langer te blijven.

Vanmiddag heb ik onze pa en Angelina getrakteerd op een etentje bij Universal Lounge Bar : tomatensoep, kipfilet met pepersaus en frietjes en een crème brûlée. Met het Beershitkleurig sausje was ik niet helemaal akkoord blink.

Daarna gingen we eens kijken naar een Outlet Store waar ze koelkasten, wasmachines enz verkopen. En ja, het is eindelijk gelukt : onder mijn voortent staat nu een zwarte (!) koel/vriescombinatie van amper 85 cm hoog. Precies wat ik zocht en door enkele beschadigingen en hard onderhandelen aan een zeer schappelijk prijsje kunnen kopen. Het merk is Russell Hobbs, nog nooit van gehoord maar een beetje opzoeken leerde me dat ze vooral gespecialiseerd zijn in retro keukenspullen zoals broodroosters en waterkokers. Nu de nieuwe aankoop een nachtje laten rusten en morgen hopen dat alles naar behoren werkt.

Volgende halte was restaurant Gaia, dat had ik enkele dagen geleden al naar volle tevredenheid uitgeprobeerd en ook nu was iedereen in de wolken over de vegetarische gerechten.

Na de lunch hadden we nog twee uurtjes over om ons te gedragen als een doorsnee toerist en vermits Altea maar vijf minuutjes rijden is ... Ook al is het ons buurdorp, ik was er deze winter nog geen enkele keer geweest. Vandaag dus wel en dan maak je toch weer dezelfde foto's die je al twintig keer gemaakt hebt. We hadden vandaag wel een extra attractie want we werden getrakteerd op een heleboel gekleurde duiven.

Even opnieuw langs het hotel om gitaar en banjo op te halen en dan naar "la carpa", onze feesttent. Daar worden ze dan niet meer aangesproken als Ingrid en Oswald maar als "Feathers and More" en brengen een mix van Antwerpse volksliedjes, bluegrass, country, Americana, evergreens en alles wat daar in de buurt komt. Vorig jaar hebben ze dat ook gedaan en van mij mag het een traditie worden. Zonder enige bijbedoeling wil ik hier zeggen dat ik ze echt graag zie !

Rond 13u30 zaten we aan tafel bij het restaurant van camping Almafra voor de "Sunday roast lunch". Voor mij werd het weer een volledig vegetarisch alternatief, de rest ging voor vlees. Allemaal onze buik meer dan vol voor weinig geld !

In de namiddag moest er iets gegeten worden en samen met F en M trok ik naar Gaia. Een vegetarisch restaurant, je moet er in sommige streken met een vergrootglas naar zoeken. Ergens tijdens de zomer van 2017 opende Gaia in Albir zijn deuren en ik had me al onmiddellijk voorgenomen om daar zeker te gaan eten als ik terug in de buurt was. En dan, zoals het vaak gaat, verdwijnt dat voornemen naar de achtergrond. Het aanbod is hier ook zó groot !

Vandaag is het dan toch uiteindelijk gelukt en het is absoluut meegevallen. Het restaurant is heel mooi ingericht en de ontvangst en het personeel is heel vriendelijk. Bij het opnemen van de bestelling werd meteen gevraagd of we vegetariërs of veganisten zijn, ze weten dus waar ze mee bezig zijn. Vermits we ook vlees eten, maakt het ons niet uit en dat melden we dan ook. Alles was zeer lekker : van de gevulde avocado en de soep, over de bloemkool en de burger van rode bonen tot het chocolade dessert. Enig minpuntje : het was iets te koud in het restaurant. Terugkomen doen we zeker ! En ik weet dat het moeilijk is iemand te overtuigen die alleen maar lekker heeft gegeten als er ook een flink stuk vlees bij geserveerd wordt, en toch : probeer het eens.