Op camping Benisol in Benidorm wordt een "Rimpelrock" georganiseerd ten voordele van GAMcare - ondersteuning van kinderen, gehandicapten en sociaal zwakkeren (meer info HIER) maar daar heb ik geen programma of affiche van.

Ook de periode van de Fallas breekt aan !

Vandaag stond er een uitstap met de auto gepland, de bergen in.  We vertrokken over Polop en Tarbena, daar lieten we de Coll de Rates voor wat hij was en draaiden af naar Castell de Castells.  Tijd voor een koffie in een gezellig dorpscafé dat uitbundig gedecoreerd was.

Via bochtige wegen ging het verder over Famorca en Facheca naar Benimassot.  De auto werd geparkeerd en we gingen - tevergeefs - even op zoek naar een cache.  Dan het dorpje in, heel klein maar best mooi met een prachtig terras met zicht over de omgeving.  Na onze kleine verkenningstocht gingen we iets eten in Bar P3Q (genoemd naar de van oorsprong Roemeense eigenares Petrescu) en verrassing : ook al was het al meer dan twee jaar geleden - ik kwam binnen en ze herkende me onmiddellijk.  Méér : ze kende zelfs mijn naam nog - toch uitzonderlijk want ik kan moeilijk beweren dat ik er vaste klant ben.  De laatste keer mocht ze wel op mijn Harley zitten en dat zal ze niet vergeten zijn.  De lunch was heel gewoontjes, ik had meer verwacht maar het voorgerecht (slaatje) en de huisgemaakte chocoladetaart maakten veel goed.

Na het eten reden we terug naar Facheca om daar de CV-754 te nemen naar Quatretondeta en daarna langs een lokale weg verder naar Benasau.  Onderweg word je overweldigd door de prachtige natuur : schitterende rotsformaties, diepe kloven en - nog altijd - de amandelbomen die in bloei staan.  We hadden verwacht dat we daarvoor een beetje te laat zouden zijn maar hoog in de bergen was er nog meer dan genoeg bloesem te zien.  Welke berg we daarna zijn opgereden weet ik niet meer maar je kon het op zijn minst een avontuurlijk extraatje noemen.  De putten in de weg werden steeds dieper en met mijn eigen auto had ik het in ieder geval niet geriskeerd, maar het was wel de moeite ! 

Het laatste gedeelte van onze route moest normaal via Confrides en Benimantell verlopen maar wat ik vermoedde werd bevestigd : de CV-70 was in Benifato afgesloten en dus moesten we langs Beniardá naar Guadalest rijden.  Die weg loopt langs het stuwmeer en is soms zeer smal, bovendien zag je nog altijd overal de gevolgen van de zware storm in januari.  Overal zijn ze nog bezig om de wegen beter berijdbaar te maken.  Het beste moest nog komen : net vóór het dorp was de weg alweer afgesloten en moesten we een alternatieve omleiding volgen.  Een haakse bocht en een zeer steile helling zorgde voor problemen.  Het vergde heel wat stuurmanskunst en doorslippende voorwielen om boven te geraken.  Daarna ging alles vlotjes en rond 18u waren we terug bij de campers.  Echt een prachtige dag ! ! !

Voor het slapengaan nog een klein verhaaltje dat ik was vergeten.  Toen ik gisteren in Edinburgh op het vliegtuig stapte hoorde ik de piloot tegen de stewardessen zeggen dat het de eerste keer was dat hij op die stad vloog.  Ik kon het niet laten en vroeg hem : "En niet te lang moeten zoeken ?".  Vond ik zelf wel grappig ...

De hele voormiddag loop ik door de motregen winkel in - winkel uit.  Ik heb nog een aantal ponden te spenderen, in Spanje kan je daar niets mee aanvangen en voorlopig zijn er geen plannen om opnieuw richting Verenigd Koninkrijk te reizen.  Een halsband en riem of een jasje in Schotse ruit voor Macho ? Allemaal veel te groot voor onze te kleine poedel.  Toch maar een t-shirt ? Eentje voor 12 euro, 2 voor 20 euro.  En 3 voor 30 ? Neen, dat kan niet.  Een andere winkel in, niet helemaal wat ik zocht maar hier wel 2 t-shirts voor 10 euro - een koopje waaraan ik niet kan weerstaan.  Volgens één t-shirt ben ik nu "Official Nessie Hunter" terwijl ik niet eens in de buurt geweest ben van de beroemde en beruchte plas.  Opvallend : de kledingstukken zijn gemaakt in Honduras, mét de vermelding dat het allemaal op een menswaardige manier gebeurt.  Ik betaal liever een euro meer als daarmee mijn geweten gesust is.

Iets verder koop ik nog een iets duurder exemplaar maar dat stak al langer mijn ogen uit en in Glasgow ook al in een winkel van dezelfde keten (Newlook) zien hangen : the doodle man - beetje à la Keith Haring.

Na vlot uitchecken - en één balpen in mijn jaszak - stap ik naar de bus die me 30 minuten later afzet aan de luchthaven.  Schoenen en broeksriem uit, jas uit, kleingeld uit de zakken, laptop apart enz - ik háát dit soort zaken ! Ik koop iets om te eten en te drinken en mijn laatste kleingeld geef ik uit aan snoep voor onderweg.

Door de luidsprekers klinkt een "final call" voor passagiers van de vlucht naar Rome.  Twee Italiaans sprekende tuttebellen zitten te kwetteren en besteden geen aandacht aan de oproep.  Zou het voor hen zijn ? Iets verder zie ik dat er de rest van de dag geen vluchten richting Italië zijn ...

Mijn (overvolle) vliegtuig vertrekt stipt op tijd en tijdens de vlucht stijgt het aantal toiletbezoeken (soms is het aanschuiven) in evenredigheid met de blikjes bier die besteld worden.  Je kan nu al zien wie er morgenvroeg wakker wordt op één van de trottoirs van Benidorm.

Zonder ingecheckte bagage sta ik snel aan de bushalte en iets later brengt de Beniconnect bus mij naar Albir waar onze pa mij oppikt om naar huis te brengen.

Dit uitstapje was absoluut de moeite waard en ik ben toch wel op zijn minst een klein beetje verliefd geworden op Schotland.  Nu nog afscheuren van Engeland aub !

Nog even rondkijken, niks vergeten ? Neen, naar het busstation dan maar. Ik loop een stukje door de Buchanan Galleries, dat is warmer maar ook gevaarlijk want de inkomtrappen zijn glad - zelfs met het verse strooizout. De bus met perfecte wifi vertrekt weer mooi op tijd en onderweg hebben we weinig vertraging, ook al zijn er (broodnodige) wegenwerken op de M8. Zowel in Glasgow als Edinburgh zijn ze trouwens bezig met grote bouwprojecten en nieuwe asfaltlagen.  

Nog vóór 12u stap ik - opnieuw in Edinburgh - mijn laatste hotel van deze vakantie binnen : Hilton Grosvenor. Klinkt chique en dat is het ook een beetje maar Hilton Carlton aan North Bridge scoort nog hoger. Aan de overkant van de straat kan je ook kiezen voor het Ritz en achter de hoek kan je terecht in het Waldorf Astoria - niet echt een goedkope buurt dus. In de hall staat een man in kilt de toeristen op te wachten, aan de receptie spreken ze Oxford English, bar en restaurant zien er prima uit maar daar zal ik allemaal geen gebruik van maken. Ik heb mijn kamer bijna gratis gekregen toen ik enkele maanden geleden boekte maar voor die prijs kreeg ik dan ook enkel de kamer. Bijbetalen voor ontbijt of internet kan, maar dat kost dan samen meer dan de kamer. De kamer is niet groot maar mooi en met duidelijk duurder meubilair ingericht, het bed lijkt beter te liggen en de kussens zijn veerkrachtiger. Aan vele kleine dingen zie je dat je in een hogere klasse hotel bent : verwarmde handdoeken, veel pottekes en tubes voor onder de douche maar de vloer kraakt hier net zoals in de goedkopere hotels - al klinkt het kraken wel eleganter Mijn uitzicht gaat er dan weer niet op vooruit, ik zit in de kelderverdieping en mijn raam is onder de trap van een nooduitgang. En dan die Hilton balpennen, zou ik ze meepikken ? Ze verwittigden me aan de receptie wel dat ze voorlopig 20 pond extra van mijn kredietkaart afhouden voor eventuele "schade". Valt een vermiste balpen ook onder de noemer "schade" ?  

Na een kwartiertje rust gaan de wandelschoenen weer aan en trek ik de stad in. Ik zit nu echt helemaal aan de andere kant van de hoofdstad en je bekijkt bijgevolg ook alles van de andere kant. Zo ontdek ik toch weer nieuwe dingen, waaronder een gezellig openbaar toilet en een winkel met goedkope t-shirts (tot nu toe heb ik kunnen weerstaan). Elders in een etalage ligt een t-shirt van T2 - het vervolg op Trainspotting. Ik weet niet of de tekst werkelijk gebruik wordt in de film, maar hij is in ieder geval grappig. Binnenkort proberen te downloaden. OVer Trainspotting gesproken : die film is destijds in Edinburgh opgenomen en - toeval of niet - ik kwam vandaag nogal veel randgevallen tegen die zo hadden kunnen figureren. Tandenloos, diepliggende ogen, stinkend naar de drank - je kent ze wel (tenzij je in Genoelselderen woont). 

En toch zou ik 's nachts liever in Edinburgh rondzwerven dan in Glasgow. Tijdens mijn wandeling kwam ik als vanzelf toch weer in de bovenstad terecht, deze keer langs een wandelpad onderaan de rots. Onderweg schrok ik toen ze het dagelijkse kanon van zich liet horen. Ik wou graag iets eten maar bijna alles zat vol, of zag er ongezellig uit, serveerde niet wat ik wou of was te duur. Terug naar mijn oude buurt dan en weer binnen bij Martone, alweer een lekkere pizza en goed geproportioneerd ijsje ...   Dat ijsje was trouwens nodig om de effecten van de pikante pizza te milderen. Het was lang geleden dat de jalapeños zo heet waren. De vorige keer moet bij (de al lang niet meer bestaande) pizzeria Rodney's in Blankenberge geweest zijn. Als je dat verhaaltje nog nooit gehoord hebt mag je er naar vragen als je me tegenkomt. Terwijl ik zat te wachten kwam er een zwerversachtig type binnen die lasagne en een ijsje bestelde, ondertussen Tourette-gewijs vloekend in alle mogelijke dialecten. De dienster ging haar mannelijke collega erbij halen en die stelde voor dat hij eerst zijn eten zou betalen voor hij iets kreeg. Lijkt me fair maar ook een beetje denigrerend tegenover die man. Dat wou hij niet, want hij was hier nog al geweest toen de baas er was en toen was er geen probleem. Vijf minuutjes wachten, de baas kwam eraan en die herkende de man als probleemloze betaler. 

Rond 16u was ik terug in hotel en begon het twijfelen. Om 18u3O zou een "dark side" tour starten, een wandeling vol gruwelverhalen langs de donkerste plekjes van de stad. Maarrrrrr ... er was regen voorspeld. Ik ben er toch naartoe gewandeld en snel teruggekeerd. Drie redenen : het begon harder te regenen (een telefoonhokje kan dan handig zijn), de groep die ging wandelen was volgens mij veeeeeel te groot én het is vrijdag. In weekends vermijd ik zoiets liever, dan zijn er al genoeg griezels op stap. Dat avondwandelingetje zette toch weer zes kilometers extra op de teller.

Uiteraard ben ik binnen geweest in de Gallery. Een mooi gebouw maar de lopende tentoonstellingen waren niet echt boeiend. Van mij mag iedereen alles kunst noemen maar gewoon een aantal kledingstukken op een kapstok ordelijk schikken in een zaaltje is voor mij niet genoeg. Het centraal station straalt dan weer veel meer uit, prachtige overkapping in combinatie met de houten gebouwen (inclusief hotel) in de grote hal. Niet zo mooi dan het centraal station in Antwerpen natuurlijk Ook mooi : een splinternieuw briefje van vijf pond - met een doorkijkstukje - dat ik ergens in mijn handen geduwd kreeg. 

 Het allermooiste vandaag was de kathedraal en de achterliggende grafheuvel. In de kathedraal stond ik al met mijn mond open van verbazing, echt schitterend én bovendien helemaal gratis toegankelijk en fotografeerbaar. Er is zelfs een ondergrondse "lower church" aanwezig, voor de stoute gelovigen misschien ? 

Het hoogtepunt lag echter achter de kathedraal, de necropolis. Een grote grafheuvel met talrijke grafmonumenten en een prachtig uitzicht over de stad. Als buur hebben ze de Tennant Caledonian Breweries, ook niet slecht. In de late namiddag begon het lichtjes te regenen, mij hoor je niet klagen. Vier dagen zon in Schotland tijdens de winter, je kan het slechter treffen.

Ik wandel op een kwartiertje - langs Sherlock Holmes en achternagezeten door giraffen - naar het busstation (veel goedkoper dan de trein), koop een ticketje heen en terug en tien minuten later vertekt de bus naar Glesga (Glasgow). Op die bus heb je een perfecte wifi verbinding en dus verveel ik mij onderweg niet. Een kleine twee uren later zijn we in Buchanan Bus Station, aan het aantal bussen te merken rijden er van hieruit bussen naar de hele wereld. Al vanaf de eerste moment voel je dan je in een andere stad bent. Veel minder toeristen, veel meer bedelaars (veelal ingedut onder een dozijn slaapzakken), die hier ook opdringeriger zijn dan in Edinburg. Het hotel is best in orde maar aan de receptie zijn ze veel minder vriendelijk dan in het vorige. Het meisje geeft mij een sleutel en zegt dat mijn kamer op de first floor is. Tenminste, dat had ik toch begrepen. Later bedenk ik dat first en third toch nogal hetzelfde klinken. Nog later blijkt dat zelfs fifth hetzelfde klinkt in Glasgow. Om maar te zeggen dat dat typische Schotse accent hier veel meer aanwezig is én ik beter had moeten weten : kamer 505 ligt vrijwel altijd op de vijfde verdieping. De kamer is veel ruimer dan de vorige en ik heb een tweepersoons bed, vind ik toch prettiger. Het is wel vrij rumoerig maar dat was te verwachten in een stationsbuurt. Op het eerste zicht ziet alles er prima uit,, later blijkt dat het raam niet goed sluit en dat er onder de deur een spleet is waarlangs je Maggie De Block zonder problemen de kamer kan doen verlaten. Ik informeer even naar de oorsprong van het hotel en dan blijkt dat het gebouw 120 jaar oud is en vroeger eigendom was van de tabaksfirma's die hun goederen verscheepten via de vlakbij gelegen rivier Clyde. 

Ik heb de buurt dan maar een beetje verkend en het is hier werkelijk een winkelparadijs, maar daarvoor kom ik niet. Omdat ik morgen nog een hele dag heb om mooie plekjes te ontdekken, besluit ik om de Garmin een keertje boven te halen en enkele caches te zoeken. Enkele kan ik vinden maar op vele plekken is zo druk dat het onmogelijk is om te zoeken. En ook al is ze reeds lang niet meer mijn reisgezellin, ik hoor ze het zo zeggen : "naar welke achterbuurt heb je me nu weer meegesleurd ?" 

's Avonds zie je meer en meer Glasgow Rangers supporters op straat want die spelen vanavond thuis. De supporters zien eruit zoals overal : lelijk, marginaal en veel te dik. Ondanks het forse overgewicht zie je een aantal zonder scrupules de veelvuldig aanwezige fastfood zaken binnen stappen.

In het park zitten mensen te genieten van de zon en de bloemetjes zien het helemaal zitten. Ik zie kerken die geen kerk meer zijn maar een cultureel centrum of een marktje herbergen, de typische telefoonhokjes zijn hier en daar geldautomaten geworden en een uil zit op de schouder van een mooie vrouw. Allemaal echt waar en geen zattemanspraat ! Ik moet ook dringend nog iets gaan drinken in de Frankenstein pub. Had ik trouwens al verteld dat ze hier aan de verkeerde kant van de weg rijden en de mensen langs de verkeerde kant in de bus stappen ? En absoluut niet slecht bedacht : bushokjes staan met hun gesloten kant naar de weg gekeerd, dan sta je tenminste droog als er door plassen gereden wordt. 

Van plassen is er nochtans geen sprake. De ondergaande zon zorgt voor een mooie schouwspel én verblinde chauffeurs en ik stap de McDonalds binnen, aan één grote tafel zijn videospelletje opgesteld om de kinderen te amuseren. Een ballenbad is waarschijnlijk voor oude zakken. En zo is dag drie ook weeral voorbij. Voor mijn geplande concert van Apocalyptica moet ik in ieder geval niet meer wakker blijven ...

Aan de hand van je favoriete geur krijg je een whisky uitgeschonken. Je leert de whisky beoordelen op kleur en geur vooraleer je hem mag uitdrinken. De mijne kwam van Speyside, een regio bekend voor zijn zachte, eerder zoete smaak. 

Het bezoek wordt afgesloten met een bezoek aan de "vault", een kamer vol uitstalramen met daarachter meer dan 3000 (verschillende) flessen Schotse whisky. Voor de meesten zit de rondleiding er dan op, ik ben de enige van ons groepje die voor de gold tour gekozen heeft en ik krijg nog vier extra glaasjes whisky om te proeven. Dat smaakt wel, en ik bestel nog een plankje met vier proevertjes. Dan is het echt wel genoeg geweest en buiten geraken kan enkel als je de winkel passeert. Je begint een beetje rond te kijken en beseft al snel dat de whisky (ook mijn merk Cardhu) hier een stuk duurder is dan in Spanje. Mijn intussen wazige blik speurt nog wat verder, flessen van 500 pond, 1200 pond, oh 2500 pond en dan ... de duurste : 27000 pond ! Intussen weet ik wel waarom oudere whisky vanzelf duurder wordt. Terwijl hij rijpt in vaten ontsnapt er elk jaar een flink perentage door verdamping, "lost to the angels" noemen ze het. Na 25 jaar gaat er zo al 40 % verloren !  

Onderweg passeer ik Holyrood Palace, de officiële koninklijke residentie als de koningin op bezoek is in Schotland. Weer mijn portemonnee bovenhalen doe ik niet maar ik vraag me wel af wat dat mooie gebouw aan de overkant is. Het blijkt het Schots Parlement te zijn (ontworpen door een Spaans architect) en de vriendelijke agente zegt me dat ik gratis naar binnen kan. Dat is helemaal waar maar het lijkt wel alsof ik op de luchthaven ben : scanner, alles uit je zakken, broeksriem uit ... Eenmaal binnen laten ze je gewoon met rust, maar een foto maken van (de foto) van de koningin mag niet - was ik ook niet van plan. Een van de bewakers wil wel een foto nemen van mij in de grote zaal. Grappig : een dakloze uit België verovert Pàrlamaid na h-Alba (in het plaatselijke brabbeltaaltje).

 Ik wandel richting hotel en zie rare dingen : twee kermiswinkels die ook nu hun koopwaar aanbieden en geregeld zie je een doedelzakspeler staan. Die horen hier niet eens thuis, heb ik vanmiddag geleerd - oorspronkelijk vond je die enkel in de Highlands. Die pipers doen dat om (meer dan) een centje (bij) te verdienen, anderen staan dan weer de hele dag in weer en wind buiten om met een reclamebord klanten naar hun restaurant te lokken. Ik stap onderweg binnen bij Pizzeria Martone voor een lekkere Siciliana en daarna een overdreven groot dessert. Allemaal mogelijk met de gemaakte winst !

Als je het kasteel bovenop de heuvel bekijkt en hoort en ziet hoeveel omwallingen je moest overwinnen om binnen te geraken, om dan uiteindelijk kokende pek over je heen te krijgen zou je al snel denken dat dit een onineembare vesting was maar niets is minder waar. 

Een absoluut grappig verhaal is het allereerste luchtbombardement uit de moderne geschiedenis. De Duitsers dropten een bom vanuit een Zeppelin, helaas hadden ze niet de kennis om die bom ook te laten ontploffen op de grond. De Schotten wilden graag terugschieten maar hadden alleen de kanonnen op de muren maar die waren afkomstig van schepen en dus voorladers (kogel moet lang voor in de loop worden geladen) en dat ging niet met deze opstelling. Dan maar de "one o'clock gun" gebruiken ? Ja, maar daarvoor hadden ze alleen losse flodders. Moderne oorlogsvoering, het is soms lachen ...  

En dan ... hoe groot kan het toeval zijn, zie ik dat de gids een Apocalyptica t-shirt aanheeft. Gaat zij ook kijken morgenavond ? Ja, en de vraag volgt of ik een kaart heb. Ah, okee want het is al lang allemaal uitverkocht en een vriend van haar wou ook graag gaan kijken. Nu was het concert van Apocalyptica wel de aanzet om naar hier te komen maar zeker niet de allesoverheersende factor. Je hoort me al komen ... Zij denkt dat haar vriend wel een mooie prijs voor mijn kaartje wil betalen en ze belt hem op. Jazeker, zonder onderhandelen wil hij een heeeeel mooie prijs voor mijn kaartje geven en de deal is rond. Met een kaartje voor pakweg Neil Young of Patti Smith zou ik zoiets niet doen, alhoewel : ook ik ben te koop, als de prijs maar hoog genoeg is

Maggie Dickson had meer geluk, zij werd dood verklaard na een openbare ophanging maar iets later wou ze toch graag terug uit haar kist. Okee, opnieuw ophhangen dan maar ? Neen, dat kon niet want zij had haar straf gekregen én was dood verklaard. Zij kon verder leven als een vrije vrouw, meer nog : ze kreeg zelfs haar eigen pub ! 

Ook niet proper zijn de verhaaltjes over de afwezigheid van riolering. In de praktijk liep je overal enkelhoog door de stront en als je na het roepen van een waarschuwing niet snel genoeg reageerde kreeg je ook nog een emmer over je hoofd. Al die vetzakkerij zorgde wel voor mooie tuinen in het lager gelegen gedeelte van de stad, mest genoeg ! 

Achter het hoekje vind je het "Heart of Midlothian", stenen gelegd in de vorm van een hart. Vroeger was daar de ingang van de gevangenis en nu nog altijd spuwen mensen op het hart als ze het passeren. Als je mensen er achteloos ziet overheen stappen, weet je zeker dat het geen locals zijn ! 

The Mercat heeft zijn eigen verhaaltje, niet bloederig - gewoon grappig. Als er vroeger belangrijk nieuws uit Engeland moest komen, gebeurde dat per paard. Drie dagen en nachten rijden vóór de boodschap arriveerde in Edinburgh. Dan werd het nieuws wereldkundig gemaakt vanop het torentje op de markt. Dat gebeurt nu nog altijd, ook in deze tijden van televisie, internet enz. De laatste keer dat zoiets gebeurde, was toen Kate Middleton zwanger was. De hele wereld wist het al maar toch werd het pas drie dagen later officieel aangekondigd, zoals in de goede oude tijd  

Nog meer ? Het verhaal van William Brodie, een eervol zakenman die bij zowat iedereen sloten plaatste en ... een dubbeltje voor zichzelf bewaarde zodat hij en zijin bende later ongemerkt alles konden stelen. Hij werd zelfs aangesteld om deze mysterieuze zaak te onderzoeken. Hij werd uiteindelijk veroordeel en in 1788 opgehangen voor een menigte van 40000 toeschouwers, ambiance ! Uiteraard kreeg een pub en binnenplaats - als eerbetoon - zijn naam. Het verhaal van Jeckyll and Hyde (overdag eerlijk, 's avonds boef) zou op zijn leven gebaseerd zijn. We passeren ook het huis/café waar Rowling Harry Potter geschreven heeft : the Elephant House. Onderweg ook zeker niet vergeten over de dikke teen van filosoof David Hume te wrijven, het zou geluk brengen.

Na het uitgebreide ontbijt stap ik door de ochtendzon richting centrum. Hier en daar is het opletten voor gladde plekken want het heeft duidelijk gevroren vannacht. Iets voor 10u meld ik mij aan bij de Free Tour (organisatie Sandemans New Edinburgh). Free ? Ja, helemaal maar ... niet echt, en toch wel ! Ik hou wel van het concept : je doet een wandeltoer van ongeveer 2,5-3u inclusief (in mijn geval zeer goede) gids en achteraf bepaal je zelf hoeveel dat voor jou waard was. Of ze tevreden zouden zijn met wat kleingeld, valt te betwijfelen en iedereen is op het einde zeer gul. En ook hier, tegelijkertijd met "mijn" wandeling vertrekt ook een veel grotere groep Spaanstaligen. In onze groep wandelen Argentijnen, Brazilianen, Canadezen en Texanen mee. 

Gids Jen is echt een ongelofelijke verteller en hoe hard je ook probeert : het is onmogelijk om zelfs maar 10% te onthouden van wat ze allemaal vertelt. Ik ben normaal niet het volg-de-gids type maar hier heb ik absoluut geen spijt van. Tijdens de halte in een sociaal centrum proberen ze natuurlijk mensen warm te maken voor hun andere - betalende - tours maar absoluut niet opdringerig. 

De tour zelf dan : een overvloed aan informatie maar altijd met een kwinkslag en Jen laat het vooral niet na om te lachen met de vele Schotse tradities. Laat ons beginnen met de Royal Mile : geen 1,6 km zoals je zou verwachten. Blijkt dat ongeveer ieder dorpje vroeger zijn eigen mijl had en hoewel reeds in 1593 een poging werd ondernomen om een standaard mijl in te voeren heeft het toch nog geduurd tot 1959 (!) voor het werkelijk een feit werd.  

Bloederige verhalen kunnen ook niet ontbreken, in de middeleeuwen ging het er nu eenmaal niet altijd even proper aan toe. William Wallace werd als Schots patriot (die het verzet leidde tijdens de eerste onafhankelijkheidsoorlog tegen Engeland) in 1305 op een niet zo gezellige manier ter dood veroordeeld. Hij werd naar zijn plaats van terechtstelling in Smithfield gesleept terwijl burgers hem bespotten, bespuwden en bekogelden. Hij werd opgehangen en vlak voor het intreden van de dood omlaag gehaald. Daarna werd hij gecastreerd, opengesneden en ontdaan van zijn ingewanden, welke met zijn geslachtsorgaan voor zijn ogen verbrand werden. Daarna werd het hart uit het lichaam gehaald. Tot slot werd hij onthoofd en gevierendeeld. Zijn hoofd werd op de London Bridge tentoongesteld en zijn kwartieren te Newcastle upon Tyne, Berwick-upon-Tweed, Stirling en Perth. De juiste volgorde heb ik gezocht op Wikipedia

De wifi is wel raar : Skypen en video kijken gaat zonder problemen, een foto op Facebook zetten of de blog aanvullen wil niet lukken. Wat belangrijker was : het regende niet meer ! Hoog tijd dus om de omgeving een beetje te verkennen. Achter het hoekje ligt Calton Hill met onder meer het Nelson monument. Om daar te geraken moest ik wel een ontelbaar aantal "fucking stairs" opklimmen. Dat laatste mag je echt letterlijk nemen want te zien aan het aantal condooms worden de trappen ook voor andere zaken gebruikt. Meteen had ik een prachtig uitzicht over de stad, al kostte het wel enige moeite om overeind te blijven met de stevige stormwind.

 Na de heuvel besloot ik om toch ook maar eens een cache te zoeken. Die werd snel gevonden en bracht me via Jacob's Ladder langs mooie graffiti én een grappig aanbod : een lesbische ezel ! Wat ook meteen opviel : net zoals overal trekken de voetgangers zich hier ook niets aan van rode lichten, zelfs niet als er politie bij staat. Ik respecteer de verkeerslichten zelf ook alleen maar als er gevaar dreigt, niets idioter dan staan wachten voor een rood licht terwijl er kilometers in de omtrek geen verkeer is. 

 Om af te sluiten : tegen 20u was ik doodmoe en ben in mijn bed gekropen !

 Het boarden begon al fantastisch. Een catwalk model met iets te veel jaren op de teller respecteerde de instaprij niet en zoiets doe je niet bij Britten. Iemand stapte op haar af om een oplerking te maken en kreeg onmiddellijk een zeer giftig "fuck off" als antwoord. De commentaren die toen volgden waren soms hilarisch : top model of Primark, slet van Marks & Spencer, overaged queen of rags ... Ook opvallend was dat andere Schotten zich verontschuldigden voor haar gedrag want "normally we're not like that". Ik hoopte dat ze naast mij op het vliegtuig zou zitten maar helaas. Zou wel plezant zijn, samen de medepassagiers een beetje op stang jagen. Gewoon om de tijd te doden, niet omdat ik een slecht karakter heb - tenslotte is drie uur vliegen toch heel saai. Niet dus, ik heb wel stiekem een foto van haar genomen.  

De vlucht zelf : ik vond het een lawaaierig toestel (nochtans een doorsnee Boeing 737-800) en de piloot was absoluut een grapjas : de passagiers verwelkomen met een sit back and relax, je moet maar durven ! Dat bordje op de rugleuning van de stoel maakt het compleet : bij gevaar moet je met je hoofd tussen je armen voorovergebogen zitten. Wie dat kan op die minieme ruimte is ofwel een kabouter ofwel een slangenmens.

 Onderweg werd het wolkendek alsmaar dikker, het zag er dus naar uit dat de weersvoorspellingen bewaarheid zouden worden : regen, niet echt abnormaal in Schotland. Het landen ging gepaard met de nodige turbulentie, soms leek het alsof we over een Romeinse heerweg hobbelden. Enkele mensen begonnen zelfs te gillen, zo hevig ging het eraan toe. De landingsbaan kwam pas helemaal op het einde in zicht, alles moest dus op het gevoel gebeuren. Tegelijkertijd kletste ook de eerste Schotse regenbui tegen de raampjes.  

Dan in het luchthavengebouw : is dit een voorbode van de Brexit ? Schengen, nog nooit van gehoord ? Aanschuiven voor paspoortcontrole, intimiderende bordjes waarop celstraffen beloofd worden aan mensen die zich misdragen tijdens de procedure ...

Bij het begin van de dag zag ik er allemaal een beetje tegenop : ik was wakker geworden badend in het zweet, had barstende hoofdpijn en zelfs een beetje koorts.  En dan blijkt weer dat jezelf zielig voelen niet helpt, je kan je beter in het feestgewoel storten.  Er was zelfs een Mexicaanse band opgetrommeld om Zangeres Zonder Naam-gewijs Mexiiiiiiiiiiiiiiiiiiiicoooooooooooooooooooo te komen zingen.  Maf om te zien hoe iemand bijna onherkenbaar wordt door gewoon een snorretje onder zijn (of haar neus) te tekenen.

En omdat feesten hier bijna een fulltime bezigheid is duurde het feestje van 13u tot 20u.  Hoe later het werd, hoe harder er meegezongen werd - al werd het met de grootste hits van Katastroof een beetje moeilijk voor de Nederlanders. 

Morgenvroeg vertrek ik naar Schotland voor een weekje, ik veronderstel dat het geen probleem zal zijn om de blog bij te werken maar indien niet : maak je geen zorgen - het monster van Loch Ness krijgt mij niet te pakken !