Hier in de tuin bij Patrick en Vicky is het voorlopig nog erg rustig maar daarom niet minder gezellig.  Door het Franse echtpaar dat hier ook voor enkele dagen staat (Daniel en Martine denk ik) werden we al onmiddellijk verwend met aperitiefhapjes en - oh verrrassing - een glaasje Pastis !

Mijn wandeling ging eerst een heel stuk weg van de kust, door rustige woonwijken om een aantal caches te zoeken en daarna opnieuw richting kust om een beetje langs het water te flaneren.  Onderweg kwam ik nog Romeinse opgravingen tegen en een bordje dat moest bewijzen dat de baas de stiel heeft geleerd in het "Koninklijk Instituut Spermalie" in België.  Ergens halverwege stopte ik om iets te eten, een menuutje voor een redelijke prijs.  Het begon goed : stukje geroosterd brood met kaas, hesp en tomaat en een potje olijven.  Daarna kwam een mandje met brood op tafel, samen met een potje aioli en een tapenade.  Toen kwamen de "kroketten van het huis" ... ik zou in ieder geval niet durven zeggen dat ze uit mijn huis komen.  Pappige vulling en nergens een morzeltje kip of champignon of wat dan ook te bekennen.  Daarna de pollo a la plancha, heel dunne stukjes gegrilde kippenfilet vergezeld van een spiegelei en een grote portie frieten - allemaal heel zout maar met genoeg mayonaise lukte het wel.  De koffie was wel lekker, het terras met zicht op zee zonder voorbijrijdend verkeer en een paar aantrekkelijke lokale (of ingevoerde schoonheden) deed de kroketten en het zout snel vergeten.  Onderweg bij MacDonalds binnengesprongen voor een "iced frappé", een recente verslaving.

Oorspronkelijk wou ik ook blijven overnachten maar ze hadden hevig onweer voorpeld. Niet zo prettig in de bergen (boven de 1500 meter) en ook : wat moest ik hier dan nog een hele middag en avond doen ? Ik heb dan maar beslist om in één keer naar Spanje door te rijden. De weg over Puigcerda, La Seu d'Urgell en Tárrega is prima te doen. Nieuwe asfalt, breed genoeg en mooie uitzichten over riviertjes, (bijna leegstaande) stuwmeren en af en toe een lelijke fabriek. Je passeert duffe dorpjes waar de siësta nog heilig is en de winkels de hele middag gesloten blijven tot de ergste warmte voorbij is. 

Je blijft altijd de bordjes met C14 volgen en je komt vanzelf aan de Costa Dorada in de buurt van Cambrils en Salou. Je hebt dan onderweg ook meteen geen last van grote steden als Barcelona en Tarragona. Om 16u kon ik een plekje uitkiezen op camping Playa Cambrils, nooit echt simpel want veel overhangende bomen. Meteen na het aansluiten van de stroomkabel ben ik gaan wandelen en het is hier veel gezelliger dan ik mij herinnerde. Na een klein uurtje stappen was ik bij camping La Llosa, aan de andere kant van Cambrils. Eindelijk kon ik Ben en Ingrid nog eens een keertje zien, een Nederlands echtpaar dat we (toen nog met Nancy) een kleine tien jaren geleden hebben leren kennen in Spanje. De laatste week zijn we zo ongeveer elke keer met een dag verschil op dezelfde plaats geweest.

Het kasteel dus : een heleboel trappen om boven te geraken maar wat een uitzicht ! De Canigou (bergtop) en de Middellandse Zee kan je van hieruit zien, ook al is het een beetje wazig. Het kasteel van Peyrepertuse zie je ook liggen, dat stond oorspronkelijk ook nog op mijn lijstje maar is nu geschrapt - genoeg is genoeg. Op verschillende infoborden kom je meer te weten over dit bouwwerk. Wel straf : soms waren hier maar een twintigtal soldaten aanwezig om het geheel te verdedigen. Wat mij ook opvalt : bij al die overblijfselen staan altijd nog stukken muur overeind, maar van een dak is bijna nooit iets te bespeuren. Dakwerkers slechtere stielmannen dan metsers ? 

Na een uurtje had ik alle hoekjes van het kasteel gezien en kon de terugtocht beginnen : in tweede naar beneden, in eerste brulde de motor pijnlijk hard én je moest toch nog bijremmen. Daarna was het nog 30 km rijden tot Nefiach. Op camping La Garenne had ik enkele jaren geleden ook al eens gestaan en er was gratis wifi. Volgens de campinggidsen nu nog altijd, helaas is de werkelijkheid anders en duuuuuuuuuuuuuuuur : 8 euro voor een dag ! Dat is toch buiten elke verhouding : je betaalt hier 13 euro om te overnachten, stroom en sanitair inbegrepen en dan zo'n bedrag voor – ja voor wat – iets dat je niet eens ziet, draadloos internet …

Puilaurens is één van de vele overblijfselen van de Katharen hier in de buurt. De Katharen waren religieuzen in de 12e en 13e eeuw en hun interpretatie van de bijbel stemde niet echt overeen met die van de grote baas in Rome. Het doopsel, het vereren van heiligen en andere fantasietjes van het katholieke geloof waren zaken waar zij niet in geloofden. Bovendien zagen ze Satan als almachtig op aarde en dat kon enkel bestreden worden met hulp van de Heilige Geest, wie dat dan ook mag/mocht zijn. Door de Rooms-katholieke kerk werd dit aanzien als ketterij, het woord ketter is dan ook afgeleid van Kathaar. Trouwens, ik heb ooit wel eens een radioprogramma gehad dat etter/tetter/ketter heette. 

Kort samengevat : je kan al raden wat er met al die afvalligen moest gebeuren … Onder paus Gregorius IX mochten de bisschoppen politiemannetje spelen en Katharen arresteren. Ze waren echter niet streng genoeg en toen werd de inquisitie ingesteld. Folteringen en verbrandingen waren toen heel gewone straffen. Zelfs dode Katharen werden opgegraven om daarna te verbranden. 

 Na ongeveer 40 jaar vervolging en de val van de kastelen in Puilaurens en Quéribus in 1255 bleef er niet veel meer over van de “parfaits” en “croyants” zoals ze zichzelf noemden. Toch werden pas in 1329 de laatste Katharen verbrand in Carcassonne. Mensenliefde, vergeef uw vijand – zijn dat geen christelijke waarden ?

Nog vóór 10u stond ik op de parkeer/camperplaats van Rennes-le-Château. Overnachten mag er niet en dat zou ook niet kunnen, je staat zo schuin dat je uit bed zou rollen. De verhalen die over Rennes de ronde doen, en dan vooral over een pastoor, hebben genoeg stof geleverd om er talrijke boeken over te schrijven. Rennes was in de oudheid en de vroege Middeleeuwen bekend als Rhedae, genoemd naar de Redones, een Keltische stam. In de 5e eeuw werd het zelfs de hoofdstad van de Visigoten en telde op een bepaald moment 30000 inwoners, nu nog 82 ! 

Eeuwenlang was er over dit door iedereen vergeten dorp niets te vertellen, tot in 1985 ene Bérenger Saunière er benoemd werd tot priester. Onder zijn leiding werden grootste werken uitgevoerd aan de kerk en andere gebouwen, renovaties die veel meer geld kostten dan er officieel beschikbaar was. Heeft hij een schat van de Katharen, de Tempeliers of de Westgoten gevonden ? Allemaal mogelijk, maar bewijzen zijn nooit gevonden en na zijn dood is er niets teruggevonden van eventuele rijkdommen.  Een bord aan de ingang van het dorp verbiedt de bezoekers zelf op zoek te gaan naar de schat.

Na het bezoek weer langs dezelfde weg naar beneden, hopende op niet te veel tegenliggers want het is er maar smalletjes. Helaas, alle 82 inwoners hadden ergens beneden hun inkopen gaan doen en kwamen nu naar boven. Ook een schoolbus ontbrak er niet aan.

Niets kon mij vandaag tegenhouden en eindelijk is het gelukt. Ik was het al zo lang van plan en altijd wel was er een reden om het niet te doen : Carcassonne bezoeken. Om 13u30 reed ik de camperplaats op, naast de camping gelegen. Je hebt er dan wel geen stroom of sanitair maar je staat er wel aan halve prijs. Mooie camperplaats trouwens, met veel ruimte en beplanting. 

Onmiddellijk na aankomst richting “Le cité” gestapt, een gezellig wandelpad naast een watertje. Je ziet al onmiddellijk waar je moet zijn : bergop ! Dit is geen ruïne, geen kasteel, geen mooi gerenoveerde omwalling – dit is een complete stad. En maar foto's nemen … 

Met de drukte viel het wel mee, vooral na 16u leek het even alsof voor iedereen de busuitstap ten einde liep maar daarna werd er weer een nieuwe lading geleverd. De oude stad is een aaneenschakeling van restaurants en winkeltjes. Als je kinderen graag riddertje spelen, hier vind je alles om ze aan te kleden. Ik heb ook enkele mooie t-shirts gezien maar ik vond ze te duur. De glasramen in de basiliek zullen waarschijnlijk nog iets duurder zijn, zo mooi ! Tijdens mijn wandeling klonk opeens een heel herkenbaar en vertrouwd geluid : een draailierspeler ! Heel het zomer- en festivalgevoel kwam helemaal terug. Uiteraard ben ik een tijdje blijven zitten en luisteren. Zo lang dat er geen tijd meer was om de “nieuwe” stad te verkennen maar ik veronderstel dat ik daar niet veel gemist heb.

Na zo'n 45 minuten stappen (inclusief even schuilen voor de regen) stond ik bij “Les Antiques” waar je een triomfboog en een grafmonument kan bekijken, twee overblijfselen die je gratis kan bezoeken. Het hoofddoel lag echter aan de andere kant van de weg : Glanum ! De oorsprong van deze stad gaat terug tot in de tijd van de Gallische Kelten (zesde eeuw voor Christus). Daarna groeide de stad verder onder Griekse en Romeinse invloed. Na verwoesting door de Alemannen werd een paar kilometer noordelijker Saint Rémy de Provence gesticht. Een deel van de vervallen gebouwen van Glanum werd daarbij gebruikt als bouwmateriaal. 

Wat je nu kan bezoeken zijn de opgravingen van een groot deel van de verdwenen stad, inclusief (voor die tijd) ingenieus rioleringssysteem. Je kan dit gewoon een hoop opeengestapelde stenen noemen, maar ik vond het toch bepaald indrukwekkend en groter van omvang dan ik had gedacht. Nochtans is naar schatting slechts 15% van de stad blootgelegd ! 

Na Glanum bezocht ik Saint-Paul-de-Mausole, de psychiatrische inrichting waar Vincent Van Gogh in 1889-1890 verbleef en “verzorgd” werd. De tijdens zijn leven weinig succesvolle schilder maakte hier zo'n 150 schilderijen, tussen zijn talrijke zenuwinzinkingen in. Vanaf de instelling kan je dan opnieuw in de richting van het centrum wandelen en onderweg op talrijke borden zien waar Van Gogh zijn inspiratie vond. 

Om af te ronden ben ik nog een beetje gaan rondslenteren in het centrum van Saint Rémy. Een gezellig stadje met veel volk op de been want er was kermis. Het geboortehuis van Nostradamus kan je daar ook vinden, maar daar is niets bijzonders aan.

Omdat ze vandaag slecht weer voorspelden, had ik mij al voorbereid op een middagje internet – gratis hier. Alarmniveau oranje, hagelbuien, hevig onweer, risico op overstromingen … dan blijf je beter binnen. Om 12u nog altijd droog, om 13u begon de bewolking te verdwijnen en om 14u begon de zon zelfs te schijnen. De GPS genomen en vertrokken om enkele caches te zoeken. Een half uurtje onderweg en ja hoor : donkere wolken, nog meer donkere wolken, druppels, regenvlaag. Regenjasje aan, zo eentje waar de regen niet doordringt maar er wel voor zorgt dat je zo hard zweet en nat wordt dat je net zo goed zonder jas zou rondlopen. 

Uiteindelijk heb ik slechts drie caches gezocht én gevonden. De reeks was trouwens niet wat ik verwachtte. Met de naam “cascades au plateau de la crau” verwacht ik iets anders dan een beek die met een hoogteverschil van 2 cm overloopt in een andere beek.

Rond 14u30 was ik terug bij de auto en wilde ik, net zoals gisteren, een uurtje aan het zwembad gaan liggen. Uiteindelijk heb ik het niet gedaan want het begon meer en meer te bewolken. Een douche nemen en alle foto's die ik de afgelopen dagen genomen heb eens bekijken werd het alternatief. 

 Eerst langs de Tour Philippe le Bel, dan verder langs La Colline des Mourgues, La Collégiale en La Chartreuse of zo uit te komen bij Le Bourg Saint André – een indrukwekkend fort/kasteel met aanpalend klooster. Achter het hoekje was een bushalte en de bus kwam er snel aan om mij naar het centrum van Avignon te brengen. Snel even de aanbiedingen van de dag bekeken en een plaatsje in de schaduw gezocht op het terras van restaurant Les Arts. Ik had gekozen voor “le menu express” : pizza met een lekker slaatje en een koffie. Van in het begin wist ik dat het niet fout kon lopen want het water dat ik bestelde was van San Pellegrino, mijn favoriete merk. Jaja, beste wijnliefhebbers : niet alle watertjes smaken hetzelfde ! 

Na het eten nog een beetje door de hoofdstraat geslenterd en, ik ben speciaal terug gewandeld om het na te tellen : in de Rue de la République telde ik over een afstand van 400 meters maar liefst 12 bedelaars. Met eentje heb ik een praatje gemaakt en gevraagd of er geen hulpverlening was voor daklozen. Antwoord : “Niemand heeft mij daar ooit bij geholpen.” Ja, vanzelf zal het niet gaan waarschijnlijk. Ik heb haar dan toch maar wat geld gegeven en ze leek me dankbaar. Daarna begon ik te twijfelen, misschien klonk ze toch een beetje overdreven zielig; was de hele act ingestudeerd en wordt ze straks door “de baas” met een Mercedes opgehaald … Mijn geweten is dan toch weer gesust en het is nog maar eens bewezen dat mooie mensen toch altijd meer kans maken in het leven want uiteraard had ik het mooiste sukkelaartje uitgekozen om iets te geven. Zelf ben ik nooit beloond voor mijn stralende uiterlijk maar dat komt waarschijnlijk omdat mijn schoonheid overschaduwd wordt door mijn slecht karakter. 

Op de terugweg naar “mijn” camping ook even gaan kijken bij camping La Bagatelle, daar zouden Nederlandse kennissen vandaag aankomen maar ik heb ze niet gezien. Ik ben ook even gaan kijken op de officiële camperplaats van Avignon en net zoals vorige keer staat daar helemaal niemand. Logisch, met een prijs die even hoog is dan die op de nabijgelegen campings. Een kwartiertje later lag ik aan (en in) het zwembad, in de zon heet en in het water lekker verfrissend koel.

In Tournon zijn vele restaurants en ook het winkelaanbod mag er zijn, toch zeker voor zo'n klein stadje.  Voor het eerst sinds lange tijd heb ik nog eens een campermagazine gekocht, Le monde du camping-car met daarin alle nieuwe modellen voor 2017, zodat ik toch een beetje op de hoogte kan blijven.

Wat niet meeviel was een brand in of aan de kerk ergens onderweg. Toen ik er voorbij reed was er nog maar één brandweerwagen aanwezig maar naarmate ik verder reed kwamen er steeds meer wagens aangereden. Ik denk dat ze een kwartiertje later de omgeving hebben afgesloten. 

Rond 14u30 reed ik de camping van Tournon op en koos een plekje. Dichter bij de rivier kan je echt niet staan, ik sta met mijn neus een meter van het water. De rest van de middag heb ik aan de laptop gezeten om de blog aan te vullen en berichten te controleren/lezen. Daarvoor moet je veel geduld hebben want je kan het internet met bezwaar snel noemen, bovendien valt de verbinding regelmatig weg.

Ik begin mij stilaan toch ook een beetje zorgen te maken, zie ik er nu echt zo angstaanjagend uit ? Tijdens mijn wandeling kwam een echtpaar met labrador mij tegemoet. Ik hoor de man – in het West-Vlaams – tegen zijn vrouw zeggen : “Pas op !” terwijl zij vraagt “Waarom ?” Waarop hij weer : “Zie je niet wat daar afkomt ?” Ik ben dan maar gestopt en hem gevraagd wat het probleem was. Dat had hij niet verwacht en ik kon bijna de stront in zijn broek ruiken. Hij kon niet anders dan stamelen dat “het niet over mij ging ...”. Over wie dan wel ? Iets verderop zaten drie jonge gasten die ik net gepasseerd was en die alle drie even vriendelijk goedendag hadden gezegd. Ging het echt over hen ? Even degoutant, van vooroordelen is nog nooit iemand een beter mens geworden. En een dronken Brit in Benidorm heeft niks met vooroordelen te maken !

Toen ik deze avond onder de douche stond hoorde ik een Franse jongeman zeggen dat hij vandaag zo'n 80 euro had verdiend met het plukken, ik vrees dat hij daarvoor veel keren 80 kg heeft moeten sleuren maar op zich geen slechte bijverdienste. Morgen plukken ze voort en krijgen daarvoor (zondag !) 50% extra betaald. Of dat ook voor de Poolse arbeiders zo is, valt te betwijfelen. Toen ik vanmiddag vertrok stonden er al enkele tientallen hevige fans te wachten aan de concerttent om een glimp van hun idool op te vangen. Veelal bakvissen maar toch ook enkele mensen die mijn leeftijd benaderen. Bijkomend voordeel van dit evenement : er staat ook een pizzakraam ! 

Kwart voor elf 's avonds en het concert is voorbij. Ik hoorde enkele Franse klassiekers passeren (Pour un flirt, La ballade des gens heureux) maar toch vooral veel onbekende nummers. Als ik weer internet heb, zal ik eens zoeken of ik wat haar vind op Youtube.

Daarna was het tijd om de beentjes los te gooien, een kleine wandeling naar het dorp. Vóór je het beseft ben je toch weer anderhalf uur weg en zijn mijn zolen weer vijf kilometers meer versleten. In het dorp vind je echt alles wat je nodig hebt : een gezellig dorpsplein met fontein, enkele restaurants, kleine supermarkt, bakker, beenhouwer, bloemenwinkel, kapsalon, apotheek en krantenwinkel. 

Een verbodspapiertje aan een raam maakt duidelijk wie de meest hardleerse foutparkeerders zijn  Het aantal winkels wordt zonder moeite overtroffen door de talrijke wijnhuizen, caves, maisons de dégustation enz. De post wordt hier bedeeld met een volledig elektrische Renault Kangoo, mooi. 

Bovenaan het dorp kan je rondwandelen in de tuin van het “Château de Santenay”, én proeven van de daar geproduceerde wijnen natuurlijk ! Het transport gebeurt met wel erg oud Mercedes vrachtwagens. Aan het kasteel kreeg ik als afscheid nog een kastanje op mijn kop, auw ! 

Een kleine rustpauze vóór ik aan de cacheronde van de namiddag begon zat er niet in. In de grote feesttent hier vlakbij die gisteren opgebouwd werd, wordt inmiddels de geluidsinstallatie uitgetest. De bassen doen alle raampjes van de auto trillen. Ik ben benieuwd wat het vanavond gaat worden, de begeleidingsband klinkt niet slecht. Nu nog afwachten wat de zangeres - Hélène Sagara – er van gaat bakken. Ik heb er nog nooit van gehoord maar afgaande op de prijs – vanaf 30 euro – moet het toch een bekende zangeres zijn. Ik wilde wel eens gaan polsen voor een gratis ticket, ter compensatie van de geluidsoverlast, maar de organisatie is in handen van het plaatselijke casino. Ik vrees dat ik daarvoor de gepaste kledij niet bij me heb.

Om 14u30 stond ik op camping Les Sources in Santenay. Een camping die je meteen een goed gevoel geeft : veel ruimte, rustig, mooi uitzicht en vrij goed bezet. Niet alleen caravans en motorhomes maar ook een heel aantal kleine tentjes. Ik vermoed dat die onderdak bieden aan druivenplukkers die hier een centje komen bijverdienen. Omdat de baas boodschappen was gaan doen moest ik nog even wachten om me officieel te registreren. Daardoor kon ik iets later dan gepland vertrekken op mijn namiddagwandeling. Deze keer eentje van 11 km met daarbij de mogelijkheid om 12 caches te vinden. Dat viel door de hoogteverschillen flink tegen en op een bepaald moment begon ik te beseffen dat de hele ronde lopen onmogelijk zou zijn, het wordt immers al veel te vroeg donker. Spijtig, want de laatste caches zouden op een prehistorische site liggen. De Garmin met zijn topografische kaarten toonde mij een binnenweg richting Chassey, steil naar beneden. Toen ik aan de kerk stond, voelden mijn benen aan als versleten schokdempers met veeeeeel te veel kilometers op de teller. En dan moest ik nog vijf kilometers langs rustige asfaltwegen afleggen. Toen ik aan de camping kwam, moet ik eruit gezien hebben als die atlete die een aantal jaren geleden over de finish strompelde bij de Olympische Spelen. Ik ben in mijn zetel geploft en niet meer rechtgestaan. Die douche is voor morgen …

In ieder geval, ik heb in de stad weer de nodige kilometers afgelegd en van de 19 caches op mijn lijstje konden er 11 gelogd worden. Eentje lag op de begraafplaats en de bewaker kwam me vertellen dat ik geen foto's mocht nemen i.v.m. portretrechten en privacy … Ik had ook nog een extra omweg voorzien maar daar had ik geen zin meer in. Ik ben wel eens gaan kijken naar de camperplaats bij het haventje. Geen idee waarom iemand daar 15,50 euro wil betalen, ik sta voor dezelfde prijs op de camping. Zij staan natuurlijk in het centrum van de stad en ik moet de bus nog nemen/betalen.