Om 14u30 stond ik op camping Les Sources in Santenay. Een camping die je meteen een goed gevoel geeft : veel ruimte, rustig, mooi uitzicht en vrij goed bezet. Niet alleen caravans en motorhomes maar ook een heel aantal kleine tentjes. Ik vermoed dat die onderdak bieden aan druivenplukkers die hier een centje komen bijverdienen. Omdat de baas boodschappen was gaan doen moest ik nog even wachten om me officieel te registreren. Daardoor kon ik iets later dan gepland vertrekken op mijn namiddagwandeling. Deze keer eentje van 11 km met daarbij de mogelijkheid om 12 caches te vinden. Dat viel door de hoogteverschillen flink tegen en op een bepaald moment begon ik te beseffen dat de hele ronde lopen onmogelijk zou zijn, het wordt immers al veel te vroeg donker. Spijtig, want de laatste caches zouden op een prehistorische site liggen. De Garmin met zijn topografische kaarten toonde mij een binnenweg richting Chassey, steil naar beneden. Toen ik aan de kerk stond, voelden mijn benen aan als versleten schokdempers met veeeeeel te veel kilometers op de teller. En dan moest ik nog vijf kilometers langs rustige asfaltwegen afleggen. Toen ik aan de camping kwam, moet ik eruit gezien hebben als die atlete die een aantal jaren geleden over de finish strompelde bij de Olympische Spelen. Ik ben in mijn zetel geploft en niet meer rechtgestaan. Die douche is voor morgen …

In ieder geval, ik heb in de stad weer de nodige kilometers afgelegd en van de 19 caches op mijn lijstje konden er 11 gelogd worden. Eentje lag op de begraafplaats en de bewaker kwam me vertellen dat ik geen foto's mocht nemen i.v.m. portretrechten en privacy … Ik had ook nog een extra omweg voorzien maar daar had ik geen zin meer in. Ik ben wel eens gaan kijken naar de camperplaats bij het haventje. Geen idee waarom iemand daar 15,50 euro wil betalen, ik sta voor dezelfde prijs op de camping. Zij staan natuurlijk in het centrum van de stad en ik moet de bus nog nemen/betalen. 

Nog vóór de middag stond ik aan camping Le Brabois in Nancy, heb ik altijd een fijne camping gevonden en ik had gezien dat er weer een heleboel nieuwe caches in de omgeving liggen. Aan de receptie hing een papiertje “Ik ben binnen vijf minuten terug”. Tien minuten later nog niemand te zien en er kwam nog een Nederlands koppel met caravan aangereden. De slagboom om buiten te rijden stond open en we besloten dan maar om langs daar al binnen te rijden en een plaatsje te kiezen. Aanmelden kon dan later wel. Een kwartiertje later was er iemand van de receptie aanwezig, wat een norse/klantonvriendelijke man ! Zowel de plek van de Nederlanders als de mijne was volgens hem niet vrij en we moesten verhuizen. Op zich geen ramp maar volgens mij was het alleen maar om ons te “straffen”. Ik zei dat ik twee nachten wilden blijven en meteen daarop kreeg ik als antwoord “Ik betaal geen enkele nacht terug als u toch vroeger wil doorrijden”. Verwacht hij hier vanavond een aardbeving of zo ? De vorige keren zaten er gezellige dames aan het onthaal en kreeg je een humoristisch opgesteld infoblaadje, wat een verschil met nu … 

In de namiddag een wandeling gedaan, het eerste stuk door een bos maar omdat ik niet graag dezelfde weg terug neem was ik verplicht daarna een stuk langs een ongezellige drukke baan te stappen. Toch weer drie caches gevonden. Morgen in de stad hopelijk een heel pak meer. 

Vanaf 16-17u was het een drukte van jewelste op de camping, allemaal motorhomes die toestroomden. En allemaal willen ze de grootste zijn én satellietontvangst hebben. Helaas is dat niet altijd even simpel, op een plaats waar ze vlot in kunnen rijden staat een boom in de weg en daar waar geen bomen staan passen ze niet op het perceel. Miserie ! Bovendien zijn er veel chauffeurs bij die met hun aanhangwagen (want een scooter hoort er bij) echt niet kunnen rijden.

Rond 14u stond ik op camping Colline de Rabais, dat was weer enige jaren geleden. De camping hoort intussen bij de Floreal groep maar op het eerste zicht is er niks veranderd. Zoals altijd in het laagseizoen heel veel ruimte en weinig gasten. Even iets gegeten en dan vertrokken voor een kleine wandeling door het grote aangrenzende bos. Daarbij konden ook enkele caches gelogd worden maar vele andere werden niet gevonden. Meestal zelfs niet gezocht vanwege te veel brandnetels voor korte broek en sandalen.

Afwisseling genoeg tijdens de eerste uurtjes van de namiddag. Eerst Panteras Negras, een Chileens trio rappers en dan naar Equal Idiots : twee jonge gasten, een drummer en een gitarist. Met een minimale bezetting slagen ze erin een muur van geluid neer te zetten, vergelijk ze maar met de White Stripes. Omdat iedereen het recht heeft om af en toe te zondigen ging ik ook eens kijken naar het hoofdpodium waar Christoff van jetje stond te geven. Om duidelijk te zijn : ik vind dat dus totaal belachelijke muziek maar hij heeft duidelijk veel fans op de weide en die amuseren zich, dat is het belangrijkste. En het ergste is : automatisch begin je ook nog mee te wiegen op de maten van de 13-in-een-dozijn liedjes. De polonaise liet ik toch maar aan mij voorbijgaan, overdrijven is nergens goed voor. 

Tussen alle toespraken en debatten door was er ook nog het centraal moment. Dan wordt, zoals de traditie het wil, nog altijd met vlaggen gezwaaid en de Internationale gezongen. En dan besef je weer voor 100% dat dit niet zomaar een festival is. Dit is en blijft een politiek gebeuren en ik vind het echt fantastisch om al die mensen samen te zien : Walen en Vlamingen, inwijkelingen van over heel de wereld – hier geboren of niet - samen leven kan echt ! Je kan het onnozelaars noemen of idealisten maar ik word blij van de antifascistische leuzen op hun t-shirt, de Free Palestina sticker op hun rugzak en de “Fox the system” (Redfox is de nieuwe jeugdbeweging van PvdA) petjes. 

En toen was het de beurt aan K's Choice. De groep rond broer en zus Bettens speelde vooral veel nieuwe/recente nummers en dus weinig meezingmomenten. Net vóór het einde van hun set ging op zoek naar eten. Festivalfrieten probeer ik altijd te vermijden maar spaghetti uit een kartonnen bakje en met een veel te klein vorkje zag ik ook niet zitten. Gelukkig was het uitverkoop in de Limburgse tent : alle Limburgse vlaai zo goed als gratis ! Dat was weer een gezonde hap voor suikerpatiënt Jansen. Babylon Circus was de afsluiter van vandaag en meteen ook van dit weekend/jaar. Altijd feest met die mannen !

Eerder op dag werd ik al aangenaam verrast door Zombie Butterfly, metalbandje in de stijl van Belgian Associality. Veel meer dan enkele tientallen fans waren niet aanwezig maar ze speelden alsof ze op een volle wei van Graspop Metal Meeting stonden. Respect ! De dag was ook al mooi begonnen met Dree Peremans die kwam vertellen over (zijn boek van) Wannes Van de Velde, gevolgd door het project “Wannes leeft”, waarbij een select groepje muzikanten een ode aan de overleden zanger brengt. 

Afgesloten werd dus met Manu Chao. Een onberispelijk concert maar te proper, te voorspelbaar, te ingestudeerd – ik heb het niet zo voor perfecte dingen. Constant doorspekt met de geluidjes van zijn cd's : scheepshoorn, sirenes, het "once de la mañana" fragmentje … Waarschijnlijk ben ik te kritisch, want de rest van het publiek kreeg er maar niet genoeg van – ook niet na een lange bisronde. Wel zeer positief : zijn niet aflatende energie, het één zijn met het publiek, de ruimte voor politieke boodschap … Als ik nu de filmpjes terug bekijk, was het eigenlijk helemaal niet slecht.

 Ik vermoed dat ik de oorzaak wel ken van mijn weinig enthousiaste gevoel : ik werd – letterlijk – niet weggeblazen omdat ik oordopjes gebruikte. Veel veiliger voor de oortjes, maar je beleeft alles toch op een minder betrokken manier. Ook nog vermelden : ik had het even aan de stok met een echtpaar dat vond dat ik te dicht bij hen stond. Die dachten waarschijnlijk dat ze met hun ticket recht hadden op 10 m² per persoon. Ze werden door mij en de omstaanders dan ook flink uitgelachen en alle blowers in de buurt wisten vanaf dan in welke richting ze mochten uitademen.

Regenjas (dat was heel lang geleden) en bottines aan, petje op en klaar om te vertrekken. In korte broek weliswaar, dat is toch een halve meter minder natte stof die tegen je lijf plakt. De ongeveer 300 meters tot de ingang waren genoeg om door-en-door nat te zijn. Snel naar “main stage”, normaal in een grote tent maar dit jaar in open lucht – om de grote toeloop voor Manu Chao op te vangen waarschijnlijk. Geen verkeerde keuze maar wel met dit strontweer. Met een beetje duwen en wringen stond ik helemaal vooraan, klaar voor de actie. Ondanks alles stond hier een feestende massa, niemand was van plan om zijn/haar avond om zeep te laten helpen door de weergoden.  

Als je het podium even bekeek, moest je echter geen helderziende zijn om het anders in te schatten. De mengtafels waren allemaal afgedekt door plastiek zeilen, ook het drumstel (dat zoals gewoonlijk helemaal achteraan staat) was helemaal ingepakt en werd geteisterd door striemende regen. En ja hoor, daar kwam iemand met een papiertje het podium opgewandeld. “In overleg met politie, brandweer en de muzikanten hebben we besloten, gedwongen door de meteorologische omstandigheden, het concert van Manu Chao te annuleren. We hebben ook goed nieuws : Manu Chao zal morgenavond optreden, de tickets van vandaag blijven dus geldig.” Awoe geroep alom en enkele heethoofden die van geen wijken wilden weten ten spijt, dit was een logische beslissing. Kop van Jut was de politie, maar na sussende woorden van bompa Eddy begrepen de jongeren het wel. Niet alleen de politie heeft dit beslist, ook de muzikanten zelf. 

Voor de organisatoren is dit geen ondoordacht genomen beslissing, er zal ook een flink omzetverlies zijn wat drankverbruik betreft. Blijft natuurlijk het feit dat niet alle fans in de mogelijkheid zullen zijn om vanavond te komen kijken.

Nu is het afwachten op welke manier de programmatie van vandaag gereorganiseerd wordt.

Ik ben vrijwel onmiddellijk na aankomst met de kusttram naar Oostende gereden om in de Vuurtorenwijk enkele caches te zoeken, gecombineerd met een bezoek aan Fort Napoleon. Niet zozeer voor het fort maar voor de tijdelijke tentoonstelling over Belgische platenhoezen. Gelukkig stond er een tijdje geleden een bon voor gratis inkom in de krant want acht euro betalen is werkelijk overdreven. Bij het bekijken van de platenhoezen dacht ik uiteraard terug aan mijn eigen uitgebreide collectie. Een heel aantal hoezen die hier tentoongesteld worden, zaten ook in mijn verzameling. Pure nostalgie ! 

De dag werd afgesloten bij China Town, het plaatselijk Chinees restaurant. Lekker, inclusief kitscherige Chinese muziek op de achtergrond en een tafel naast een indoor vijvertje met visjes.

In tegenstelling tot gisteren ging het cachen zeer goed. Er waren zeer mooie exemplaren bij, veel afwisseling en toch nooit te moeilijk. Zo werd een deel van Nieuwpoort, Middelkerke en Westende leeggeroofd tijdens een wandeling van meer dan 20 km. Zo ben ik eindelijk ook eens bij de “Dronkenput” geraakt. Oorspronkelijk bedoeld als vergaarbak, maar nu een toeristische attractie voor mensen met evenwichtsstoornissen.  

Onderweg kwam ik nog een bekende tegen, Joël uit Middelkerke die vroeger samen met zijn vrouw Maria op Costa Blanca stond. Het was ook de bedoeling om Caroline en Kris in Westende op te zoeken maar daarvoor had ik niet genoeg tijd meer.

Aan de rand van het zwembad zitten enkele nonnetjes in vol ornaat met de voeten in het water. Kan iemand mij uitleggen wat het verschil is met een burkini ? 

Na het installeren snel vertrokken voor een flinke wandeling met de bedoeling om nog enkele caches te loggen. Eentje kon je enkel loggen na een brandblusapparaat te ontmantelen.  

Op de camping was al duidelijk te zien dat de bezettingsgraad hoog is, aan zee lijkt het echt hoogseizoen. Volgende vaststelling : de gemiddelde leeftijd ligt hier hoger dan in Benidorm maar dat is waarschijnlijk te wijten aan de afwezigheid van dronken feestvierende Britten. Looprekjes alom dus, om de overdreven gebruinde lichamen te ondersteunen. Zij die niet uit zichzelf omvervallen, verplaatsen zich massaal op elektrische fietsen. Daarbij gedraagt een groot deel zich opvallend arrogant, bijna even erg dan de wielertoeristen die ook dikwijls denken dat de hele weg van hen is. Het grootste verschil is dat de pensionistas daarbij wel braaf op het fietspad blijven rijden. 

En dan, het moest een keertje gebeuren : politiecontrole. Volgens hun uitleg waren ze gebeld door iemand die vond dat er een verdachte persoon door hun gemeente liep, ik dus ! Eén agent vroeg me – in het Frans – of ik papieren had. Ik antwoordde in het Antwerps : “Moete ga manne pas zing ?”. Dat klonk waarschijnlijk als Swahili en daarop vroeg hij – alweer in het Frans – waar ik vandaan kwam. “Uit Aantwaarrepe” was mijn antwoord en allemaal samen begonnen we luidop te lachen. Ik word door veel mensen achterdochtig bekeken maar het is de eerste keer dat ze daarvoor de politie bellen.

Vanmorgen rond 9u30 werden de generatoren stilgelegd, als teken dat het tijd was om stilaan te vertrekken. Tegen 11u was ik uiteindelijk pas weg en ook hier een dikke bravo voor alle kampeerders : het terrein werd heeeel proper achtergelaten. Na een zomer vol festiviteiten kan ik enkel concluderen dat het met leeftijd te maken heeft. Oudere mensen zijn duidelijker meer geneigd om alles op te ruimen.

Onderweg nog even gestopt om Nancy en Macho een laatste keer te zien en dan verder naar Lochristi voor een nachtje.  Morgen naar de Belgische kust voor enkele dagen en dan volgend weekend afsluiten met het laatste festival.

Na het optreden was er een zeer aangename verrassing : kameraden Rudi, Anneliese en Sanne waren ook komen opdagen. En zo konden we al meteen samen naar de Rijschool om het concert van Daithi Rua te zien, een Ierse bard in de stijl van Luka Bloom. Iets later begon in de concerttent Follia!, ik ben nooit een fan geweest en na vandaag zal dat niet veranderen. Nog een uurtje later was het in de danstent tijd voor dé ontdekking van het weekend : Plantec. Bretoense folk met stevige beats en loops uit de computer. Die proberen we volgend jaar op Boombalfestival te krijgen ! In de late namiddag en vroege avond passeerden ook nog Liguriani en de Scott Wood band, als afsluiter kregen we Snakes in Exile – aan de talrijke t-shirts te zien nog altijd zeer populair. Om de honger te stillen stond een avondlijk bezoek aan het Biezefrietje op het programma, maar dat was intussen – veel te vroeg – gesloten.

Intussen is het middernacht. De hele dag competities alom : met honden, boogschieten, doedelzak, dansmariekes enz. De piper bands warmden zich luidruchtig op, indien mogelijk in de schaduw van fruitbomen op het terrein. Ook de border collies die de schapen bijeen moesten drijven zochten opvallend vaak de lommerrijke plekjes op. Eén van de hoogtepunten is altijd de massed band, alle piper bands die samen Amazing Grace en Scotland the Brave spelen, het blijft indrukwekkend. Wat ook altijd opvalt : ze kijken altijd zo ernstig, op het randje van boos. Zouden ze in hun wildste fantasieën denken dat ze ten strijde trekken en in de eerste linies zullen sterven ? 

Optredens waren er uiteraard ook, en goeie ! Het “lawaai” (Franse rock, het blijft wringen) in de concerttent werd mooi afgewisseld met intieme optredens in de Rijschool, een mooie zaal van het kasteel. Daar leerden we dat Schotse lullabies niet altijd zo lief zijn dan ze klinken : je kind in slaap zingen met een verhaaltje over hoe zijn vader diezelfde dag onthoofd werd en zijn kop van de berg naar beneden rolde terwijl het bloed in het rond spat … slik. Op één van de binnenpleinen ging het er soms ook hevig aan toe, met gevechten tussen Schotten en Vikings. 

Kortom, een mooie dag. Alles is hier ook perfect georganiseerd, de paaltjes en linten die de kampeerplaatsen afbakenden zijn al weggehaald want niet meer nodig. Hier ook geen betonblokken die eventuele Nice-chauffeurs moeten tegenhouden, een vriendelijk woordje zal ook wel lukken Je kan hier trouwens ongestoord met zwaarden, knotsen en bijlen rondlopen – hoort er allemaal bij.

Ook het vermelden waard : de mooie verlichting op het feestterrein én het afsluitende vuurwerk !

Dan maar een beetje actie en opnieuw vertrokken voor een wandeling waarbij nog eens vier caches gevonden werden. Terug in de auto schrok ik van het totaal aantal kilometers dat ik gewandeld had : meer dan 15 ! Bovendien kan je het bijna een bergwandeling noemen met een parcours tussen de 52 en 110 m boven zeeniveau  

Iets over 18u. De camping begint intussen aardig vol te open, langs één kant heb ik al een buur – een nogal nors echtpaar uit de buurt van Antwerpen. De andere kant is nog vrij. Snel een douche genomen en helemaal fris voor de eerste optredens van dit weekend : Urban Trad en Ímar.

De auto was snel klaar en zo kon ik opnieuw naar Temse rijden. Eergisteren was ik ook al bij de motorhome dealer geweest omdat de koelkast het niet meer deed op 12V. Er werd een module vervangen om een gekende fabrieksfout op te lossen. Gisteren na een hele dag felle zon merkte ik dat de woonbatterij niet helemaal opgeladen was. Ook tijdens het rijden deze ochtend laadde de batterij niet op. Er was dus duidelijk iets mis en vandaag dus terug naar Alpha. Alles werd uitgemeten, het zonnepaneel deed wat het moest doen, er zaten nergens stekkertjes los (behalve bij mezelf, ik hoor het jullie denken) en alle zekeringen waren in orde. Het bleek de batterij zelf te zijn. Een batterij kan inderdaad de onhebbelijke gewoonte hebben om van de ene dag op de andere ermee op te houden. Dat ze dat na iets meer dan een jaar reeds doet, kan je moeilijk normaal noemen. In ieder geval, er zit een (betere) nieuwe AGM gel batterij in. 

 Om 15u30 vertrekken in Temse, zou het nog lukken zonder file ? Neen, natuurlijk niet maar tegenwoordig moet je al blij zijn als je niet meer dan een half uur verliest. Normaal gezien had ik rond 14u moeten aankomen op mijn weekendbestemming maar door de batterijproblemen werd het enkele uurtjes later. En wat is mijn bestemming ? Bilzen, meer bepaald de tijdelijke camping van het Schots Weekend bij Alden Biesen. En wat een luxe : een festivalcamping met genummerde en gereserveerde plaatsen, elektriciteit enz ! Voorlopig is er slechts 5 % van het kampeerterrein gevuld en al die vroege aankomers hebben een geel kenteken met zwarte letters/cijfers, allemaal !

Het MAS kreeg deze keer maar een kort bezoekje.  Er liep een expositie van Luc Tuymans die geheel gewijd is aan mensen met brillen.  Daar was ik snel buiten, enkele verdiepingen hoger kon je naar Antwerpen à la carte.  Hier gaat het over eten, altijd interessant.  De verschuiving van buurtwinkel naar supermarkt, de massale import uit verre landen, de afvalberg, een koninklijke wc - het komt allemaal aan bod.

Toen gebeurde het onvermijdelijke : ik kreeg honger .  Langs de hoerenbuurt is nog altijd de kortste weg richting Grote Markt en daar viel op hoeveel vitrines er te huur staan, overal crisis dus ? Ik ging dan maar voor een crisisprijsje een pitaschotel eten bij Mama's Garden.  Zo goedkoop dat er nog geld overbleef voor een ijsje bij Häagen Dazs, normaal doe ik dat niet vanwege veel te duur maar ach, het is misschien de laatste keer dat ik Antwerpen ben voor een hele tijd.

Deze avond kwamen Nancy en Macho even langs, vorig weekend op de jaarmarkt in Edegem had ze een mooie foto van hen laten maken.

Net als vorig jaar werd het een gezellige bedoening op het feest, deze keer zelfs uitgebreid met een kleine ambachtenmarkt.  De hapjes en drankjes waren stuk voor stuk van biologische oorsprong en/of zelf bereid.  Het aanwezige publiek was kleurrijk en lichtjes afwijkend van de heersende normen, zo heb ik het graag ! Duo Rodriguez Franceschini.  En zo kregen we dan toch weer een stukje Pan de Capazo te zien want Ramón is de draailierspeler van die groep.  Trikosis zelf bleek al snel een schot in de roos, feestgroep bij uitstek !