Dat kwam goed uit want sinds ik enkele dagen geleden begonnen ben aan de serie Fortitude kon ik niet wachten op de ontknoping.  Door het slechte weer zijn de 12 afleveringen er al doorgedraaid.  Wat mij betreft een serie die je MOET zien, ze draait nu op Canvas denk ik.

Je moet als kijker wel een en ander kunnen verdragen.  Bloed en ingewanden, folterpraktijken en voodoo worden wel verzacht door prachtige landschappen.  Alles speelt zich af op de veiligste plek op aarde, ergens dicht bij de noordpool.  Officieel mag je er niet sterven, helaas ...

De helft van de bevolking loopt op straat met een geweer om zich tegen de ijsberen te beschermen.  Vrouwen zijn blijkbaar niet lekker want niet gewapend.  Alles begint met een verkeerd afgevuurd schot, daarna wordt het steeds mysterieuzer, soms op het randje van horror.  Een erg Scandinavisch aandoende reeks maar toch door Britten geproduceerd.  Op het einde vat de gouverneur het mooi samen : we hebben geen nieuw hotel nodig maar een groter lijkenhuis ...  Ik kijk al uit naar het tweede seizoen !

In de late namiddag de lawaaimaker gestart en heel voorzichtig naar camping Almafra gereden, ik wist immers niet of de banden wel okee waren.  Bij Jef en Brigitte werd alles precies op de juiste manier opgepompt, bleek dat ik vooraan nog 0,2 tekort kwam en vanachter nog 0,1 - ik had met de fietspomp flink mijn best gedaan.  Dan een klein ritje, opnieuw kalmpjes aan na vier maanden inactiviteit.

Ik had al enkele dagen zin in Chinees eten en dus reed ik naar El puente de oro maar die zat propvol ! De Chinees zal dan voor een andere keer zijn want ik ben naar El Sacristan gereden voor mijn vaste schotel : de superburger met dikke frieten.  Toen ik aankwam was er nog veel plaats maar een uurtje later zat ook dit restaurant al goed vol.  Ik was nog net voor het donker thuis en werd in de verte begroet door een mooie zonsondergang.

Daarna langs de "campo" naar onze pa gewandeld.  Dan zie je ook meteen dat Patrick en Vicky weer een en ander veranderd/verbeterd hebben : het hele terrein is nu omheind, waar vroeger de ketting hing is nu een brede poort die op slot kan.  Langs de achterkant van het terrein is er ook nog een poortje om langs daar de brousse in te trekken.  En langs daar ging ik dus.  

Onze pa heeft sinds juni ook een heleboel veranderd.  Hij heeft een nieuwe grotere voortent aan zijn caravan gezet zodat je daar wat meer plaats hebt en de rest van zijn perceel is nu afgeschermd met een windzeil.  Het geheel is opgevrolijkt met een aantal vlaggen, met dat geel-zwarte beest ben ik niet helemaal content.

En dan kwam de grootste verrassing ...  Vóór ik hier in mei vertrok had ik een aantal spullen in de caravan achtergelaten.  Die spullen kwam ik nu halen : helm, laarzen, motorkledij, een curverbak en een sporttas - dat wist ik nog.  Maar het was verdomme nog veel meer.  De plastieken zakken en dozen bleven maar komen.  Uiteindelijk heeft alles een plaatsje in de camper gekregen maar volgend jaar zal hetzelfde ritueel zich herhalen want mijn fiets krijg ik anders niet in de koffer.

 

In één keer verder dan maar richting hooggebergte, na elke bocht zakte de temperatuur.  Niet echt erg, maar het begon ook steeds harder te regenen ... en zo bleef het de hele dag vandaag - gelukkig niet altijd even hard.  Zoals het hoort als je hier de Pyreneeën doorkruist : paarden op de weg, paarden naast een beekje, paarden in de verte en paarden dichtbij.  Even uitgestapt maar brrr, koud en nat.  Over het hoogste punt, 1794 meter, en dan bergaf Spanje binnen - langs de skigebieden van Formigal.

Op voorhand had ik even overwogen om te stoppen in Huesca en Hector van Pan de Capazo te verrassen met een bezoekje.  Maar echt aanlokkelijk zag het er allemaal niet uit, bovendien wist ik niet eens of hij al terug in Spanje is.  Om 14u reed ik de camping in Zaragoza op, voor de rest van de dag platte rust !

Ik begrijp niet waarom mensen in mirakels en verschijningen blijven geloven en nog veel minder in dat onbevlekte ontvangenis fabeltje.  Ik vind het wel mooi dat mensen troost vinden in hun godsdienst, als ze zich daar beter bij voelen : geen probleem.  Ze moeten echter niet proberen hun geloof aan mij op te dringen, ik heb al moeite genoeg om in mezelf te geloven.

Nabij het heiligdom was het niet overdreven druk maar er stonden natuurlijk wel overal mensen flessen met “heilig” water te vullen en ook de kaarsenverkoop ging vlotjes. Ook al ben ik niet gelovig, ik hou wel van de sfeer in zo'n bedevaartsoorden. Hier en daar zie je een lege, verdwaalde rolstoel staan : als bewijs dat hier echt wonderen gebeuren en de vorige eigenaar hem niet meer nodig heeft ? En gelovig of niet : de gebouwen zijn echt wel indrukwekkend. 

 Ik hoor vooral veel Italiaans spreken en ook de zwarte en Indische medemens is hier goed vertegenwoordigd. Vooral de zwarte pelgrims vullen bidons vol met water uit de grot. Ik vraag me af voor hoeveel geld dat later doorverkocht wordt of welke voodoo rituelen uitgevoerd gaan worden. Buiten het domein van de basiliek is Lourdes een stad als alle andere van deze grootte, al is het aanbod in de vele souvenirwinkels zeer religieus van aard. Hier geen colablikjes uit de automaat, maar kaarsen ! Eigenlijk zijn de verschillende straten één lint van kitsch, hotels en slechte dagschotels. Ik heb ook een schoenwinkel gezien, dat is waarschijnlijk voor diegene die zijn rolstoel heeft achtergelaten. Ik wandel terug naar de camping en hoop dat het vanavond droog blijft.

Na een half uurtje begon het te druppelen om niet veel later weer op te houden. Aan de wegen te zien had het echter wel flink geregend. Hoe dichter ik bij Lourdes kwam hoe dreigender de wolken er gingen uitzien. Een boodschap ? Niet-gelovige Antwerpenaars moeten hier wegblijven ? 

Toen ik uitstapte bij camping Le Forêt viel de temperatuur flink tegen : amper 13 graden en daar stond ik in mijn t-shirt. Ik was net geïnstalleerd en de donkergrijze wolken losten hun vracht boven de auto. Het was een hevige bui maar niet genoeg om de modder van de auto te spoelen. Normaal wou ik vanavond al een keertje naar de dagelijkse processie gaan kijken maar ik hoop morgen op beter weer.

Terug beneden op de camping heb ik mijn privé dierentuin naar het grote schaakbord verhuisd, een beetje onnozel doen moet af en toe kunnen.  Ik zag wel enkele mensen kijken alsof ik klaar was voor een dwangbuis.  Een alles verklarend filmpje komt eraan.

Nu ja, ik ben weer veilig op mijn volgende bestemming gekomen, de zo goed als nieuwe camping  Lot et Bastides - tussen Villeneuve sur Lot en Pujols.  Supergrote percelen, goede gratis wifi en vriendelijke ontvangst.  Van de receptioniste kreeg ik te horen dat ze schrok toen ze zag dat ik uit Antwerpen kom want mijn Frans is volgens haar perfect.  Altijd plezant zo'n complimentje, ook al weet ik dat ik veel fouten maak.   Ook plezant is dat ik al enkele keren nieuwsgierige mensen rond de auto zag draaien om te achterhalen welk merk het is, er hangt immers nergens een logo van Ford op.  Allemaal vinden ze het een mooie auto.

In de late namiddag, na een drietal uurtjes in het zonnetje zitten, ben ik naar de stad Villeneuve gewandeld.  Op zich niets verkeerd met die stad, maar toch : ze heeft "het" niet.  Net als in vele Franse steden is de leegstand in de centrumstraten opvallend.   

Het is een uitermate gezellig stadje, helaas met weinig caches maar je kan niet alles hebben. Een keertje gewoon rondwandelen zonder constant met je neus op de kompasnaald te zitten, het is weer eens wat anders. Toch nog twee caches gevonden en eentje niet (daar waar iedereen schrijft dat het een gemakkelijke is, dat haat ik !). Uit pure verveling heb ik dan maar een ijsje gekocht, het eerste van deze vakantie ! En kan er iemand mij een wetenschappelijke verklaring geven waarom duiven altijd zo graag op het hoofd van een standbeeld zitten ? En Cyrano wist toen hij poseerde blijkbaar dat er een blauwe geschelpte hem zou onderschijten, althans zo kijkt hij toch. 

Hoe dan ook, om 9u15 werd de Ford gestart en reed ik verder naar het zuiden. Departementale wegen zijn gezellig voor een paar kilometers maar ik was toch blij dat ik vandaag de helft van de afgelegde kilometers op de (gratis) A20 kon rijden, af en toe gewoon gas geven is ook plezant. Vooral omdat ik al flink wat tijd was verloren door een grote wegomleiding. Daar kwam dan nog bij dat de camping in Saint Junien gesloten was, terwijl die normaal nog open zou moeten zijn. Grrrr, net hier wou ik drie nachten blijven want hier zijn heel veel caches te vinden. Dan maar een cacheloze dag en verder naar Rochechouart, een “gratis” camping want ik heb nog altijd een aantal camping cheques die al lang geleden betaald zijn. Mooie, zeer rustige camping aan een meer en boven naast het dorp een imposant kasteel. Daar moest ik toch nog even naartoe wandelen, uiteindelijk heb ik mijn sandalen (ja, opnieuw korte broek en sandalen) toch weer een stukje verder versleten.

Langs allerlei hobbelige en bochtige wegen kom ik aan in Briare. Ik rij eerst naar de camperplaats achter camping Le Martinet maar het scherm met instructies om de slagboom te openen is onleesbaar. Voor de veiligheid moet je het niet doen : er stond niemand anders en het dorp en de beroemde brug zijn een heel stuk lopen. Ik doe al genoeg kilometers met het cachen (vandaag 13 caches en 17 km). Dan maar naar het plaatsje waar ik nog al een keertje gestaan heb : vlak bij de Loire en de brug. Ik weet niet of er veel van dit soort bruggen in de wereld zijn, maar ik ken er maar eentje : een “waterbrug” die onderdeel uitmaakt van het “Canal latéral à la Loire”. De boten varen hier via die brug over de Loire, echt knap ! Als voetganger kan je gewoon mee over de brug wandelen, naast de boten. Op deze zonnige dag komen er duidelijk veel mensen naar hier afgezakt voor een uitstapje. Een mooie zonsondergang gecombineerd met de lichtjes van de brug maakte het compleet. Vannacht nog een bloedmaan als extraatje.

 Een half uurtje later wandel ik naar het centrum en meteen wordt duidelijk waarom ik hier al zo lang naartoe wilde. Dit is echt een mooi stadje : veel bloemen, winkeltjes, vakwerkhuizen, nog een heel groot deel van de omwalling is intact enz. Je kan hier de hele dag door geld uitgeven : roofvogelshow, ridderspelen, middeleeuws eten – noem maar op. Daarvoor moet je dan wel meerdere dagen uittrekken. Ik hou het bij een betaald bezoek aan de “souterrains”, een ondergronds gangenstelsel. Dus geen spontaan ontstane grotten maar een door mensen uitgehouwen ondergronds geheel. Rond 18u30 ben ik terug op de camping, 15 km en 6 caches + een geocoin extra op de teller. 

De mooie dag wordt perfect afgesloten met een berichtje van Nancy : Antwerp heeft ruim gewonnen van Tubize en staat nu (voor de rest van het seizoen) aan de leiding.

Hier en daar kon ik ook weer een cache meepikken tijdens mijn 15 km lange wandeling.

Met een dagje vertraging toch vertrokken, eerst even stoppen bij de Lidl en vroem ! Die vroem duurde tot ongeveer Charleroi, de snelweg stopt daar en overal zijn ze aan het werken.  Gelukkig was er weinig verkeer, filerijden was er niet bij.  Daarna richting Franse grens over een weg die waarschijnlijk aangelegd is door de Romeinen en daarna nooit meer een onderhoudsbeurt heeft gehad.  Het leek soms alsof ik met vier lekke banden reed.  

Om 14 stond ik bij de receptie van de gemeentelijke camping in Epernay waar net een heleboel Nederlanders met sleurhut waren aangekomen, voor hen is dit de laatste halte na een georganiseerde groepsreis.  Aan de receptie stonden ook vier Spanjaarden van het alternatieve soort.  Ze hadden hier net de druivenpluk achter de rug, hard werken voor weinig geld.  Toen ze vonden dat ze 200 euro te weinig uitbetaald kregen, dachten ze dat voor een deel goed te maken door tien kisten druiven mee te pikken.  Dat mochten ze bij de politie gaan uitleggen.

Iets later stond de auto op zijn toegewezen perceel, met zicht op de wijngaarden, en kon ik vertrekken voor een bescheiden wandeling langs de Marne, uiteraard werden ook enkele caches gevonden.  Om terug aan te sterken kon ik rekenen op mijn overlevingspakket dat ik in Lochristi had meegekregen.

En altijd vergeten te melden : onze pa is vorige week woensdag vertrokken en zat een dag later al in het zonneke in Benidorm.

Omdat maandag de sluitingsdag is zijn we uitgeweken naar de Burgerij (burgers voor burgers) aan de Tramplaats.  Ik koos voor "el Sombrero", een kipburger met o.a. cheddar, rode ui, guacamole en zure room.  Niet slecht maar toch zwaar overroepen en de bediening was weinig geïnteresseerd in wat er gebeurde in de zaak.  Toen nam Nancy me mee naar de straten tussen Zurenborg en de Singel, vorige maand vond hier de "Meeting of styles" plaats, een graffitifestival.  Het resultaat is indrukwekkend : honderden meters muur vol kunstwerken - respect ! Nog helemaal onder de indruk werd er afscheid genomen, normaal gezien zal het weer tot volgende zomer duren voor ik Nancy en Macho terugzie.