Over vanalles : politiek, voetbal, films, geocaching, restaurants, onderweg zijn en van het leven genieten ... De meest recente berichten staan bovenaan !
11-03-2013
El rincon bello.
Stilaan naderden we ons einddoel : el rincon bello (de mooie hoek), een recreatiegebied met vele picknick tafels en wandelwegen. Eén van de paden loopt dood op een indrukwekkende kloof (of noem het canyon, gorge) en daar lag dan meteen ook de laatse cache van deze reeks. Ik kan me voorstellen dat het hier op zonnige dagen in het weekend heel druk kan zijn, ook al moeten de dagjesmensen zich daarvoor een heel eind verplaatsen.
Omdat ik niet graag dezelfde weg twee keer rij, zijn we verder de route door de bergen blijven volgen en uiteindelijk in Petrer aanbeland. En wonder boven wonder : bovenop de berg stond een oude burcht én cache 54 van vandaag ! Helemaal voldaan reden we om 19u30 de camperplaats op.
Het vervolg.
We bleven genieten van de vele mooie uitzichtpunten én de rust, want je kwam hier werkelijk niemand tegen - behalve één enkele auto en twee fanatiekelingen op een terreinfiets als noodzakelijke uitzondering op de regel.
Van Eric kreeg je af en toe maar de onderste helft te zien, omdat hij weer met volle overgave in een rotsspleet dook om een cache te zoeken (en te vinden). Regelmatig was de cache een volwassen munitiekist, waarin dan een heleboel spullen lagen om te ruilen. Ik heb vandaag ook weer een TRAVEL BUG en een GEOCOIN kunnen "veroveren".
Roncon28.
Een normaal mens zou na deze wandeling denken : tijd voor een terrasje. Ik heb mij nooit gedragen zoals een doorsnee toerist en het cachen heeft dat zeker niet veranderd. En dat zou deze keer niet anders zijn. Geen tijd voor een terrasje, ook de Roncon28 serie moest er vandaag aan geloven. Dit is een recente reeks caches die achter de Via Verde ligt én een route die voor de verandering ook met de auto kan afgelegd worden. Je zou het helemaal niet verwachten maar door het hele gebergte liggen asfaltwegen, soms in zeer goede staat maar regelmatig ook gedeeltelijk overgroeid en veel putten.
In alle caches zat een potloodje en een slijper, die telkens je de cache opende op de grond viel. Je zou denken dat je dat na twee-drie keer doorhebt maar neen hoor ...
Regelmatig zagen de wolken er zeer dreigend uit maar veel meer dan enkele druppels hebben we niet gekregen. We waren toch zeer blij dat we deze route met de auto konden afleggen want te voet hadden we dit nooit kunnen afwerken binnen de ons nog resterende tijd.
De cache-hond.
Onze zoektocht verliep zonder veel problemen maar af en toe gebeurt er toch iets waarvan je denkt : dat moet ik straks op de blog schrijven. Zoals overal in Spanje horen de vele waakhonden al van ver dat er vreemdelingen in de buurt zijn. Ook onze komst wordt dus (de ene keer al wat vriendelijker dan de andere) meestal luidruchtig aangekondigd als we een huis of plantage naderen. Deze keer zagen én hoorden we van ver al een grote hond achter een omheining staan. Die hond stond, zoals wij het ongeveer konden inschatten, precies ter hoogte van een cache vervaarlijk te blaffen. Toen we het nulpunt naderden, aarzelden we eerst even of we de cache wel zouden durven pakken, zo dicht bij de omheining. Maar wat bleek - of was het onze fantasie ? De hond leek wel te blaffen om aan te duiden waar we moesten zoeken en toen we de cache gevonden hadden zweeg hij ! Braaf beestje.
Na een wandeling van tien kilometers konden we de laatste (nummer 101) cache van deze reeks loggen in de buurt van het "station" van Agost. Op weg naar de volgende uitdaging passeerden we ook nog even langs de kerk van het stadje om nog een extra cache mee te pikken.
Deel drie.
Deze ochtend zaten we om 9u alweer in de auto en alweer gingen we richting Alicante. In de buurt van Agost moesten we immers nog het laatste en derde deel van de Via Verde del Maigmo afwerken, de wandel- en cacheroute die langs een oude spoorwegbedding loopt. Ook nu weer rotsen in alle kleurschakeringen, zelfs de grond waarop je loopt lijkt soms wel een schilderij.
10-03-2013
Rastro.
Eindelijk gewoon een zondag zoals de meeste andere overwinteraars hun zondag overleven : langs de markt en voor de rest gewoon niksen. Om toch een beetje "anders" te doen dan de meerderheid gingen we (onze pa, Chris, Maria en ik) natuurlijk niet naar de markt van Albir maar profiteerden we van ons tijdelijke autobezit en reden naar La Nucía. Daar kan je volgens de publiciteit naar een grote rastro (rommelmarkt). We hadden al snel een goede parkeerplaats gevonden en begaven ons naar de markt. Er stonden kraampjes met nieuwe kleding, een beetje fruit maar toch vooral veel rommel. Chris bleef beweren dat er een beetje verder nog een rastro was die gezelliger is. En hij had gelijk, net over de gemeentegrens met Polop was nog een rommelmarkt met nog meer kraampjes en meer volk. En ook gewoon op wandelafstand vanaf dezelfde parkeerplaats. Na een echt Spaans "broodje frikandel" en een portie churros konden we weer afzakken naar de camperplaats.
Morgen staat er opnieuw een volledig cachedag op het programma, met een beetje geluk wordt er weer een dagrecord gebroken.
09-03-2013
Een weinig succesvolle namiddag.
Het was de bedoeling dat we (deze keer Rob, Letty en ik) deze middag even één van mijn eigen caches gingen recupereren. Die was helaas zo ver door iemand weggestopt dat het onmogelijk was geworden om hem nog te kunnen pakken of loggen. Die "iemand" zou wel eens een heel vervelende zwerver kunnen zijn die daar in het kapelletje zijn intrek heeft genomen. Hij hield ons constant in de gaten en volgde ons zelfs toen we op zoek waren naar een alternatief plekje om een nieuwe cache te verstoppen. Ik vrees dat ik deze plek zal moeten opgeven want de cache zal steeds blijven verdwijnen als mensen daar niet rustig kunnen zoeken.
Daarna zijn we naar Polop gereden om daar zelf nog een cache te loggen. En dan stond er nog eentje op het lijstje ... vier sterren qua terrein en eveneens vier sterren voor de cache zelf. Het was een hele klim en ik werd beloond met een fantastisch uitzicht maar de cache heb ik niet gevonden, ook al ben ik op de juiste coördinaten geraakt.
Onze klim was niets vergeleken met wat de echte klimmers daar allemaal uitspoken. Langs bijna verticale wanden gaan ze zo ver de hoogte in tot ze slechts een stipje zijn tegen de berg.
Snurk.
Er zijn altijd mensen die graag eens lachen met iemand die te veel gedronken heeft. Met iets te weinig bloed in zijn alcohol is Luc gisterenavond - na een lichte aanvaring met de lavabo - braaf in zijn bed geraakt waar hij zichzelf in slaap heeft gesnurkt. Maar eerlijk is eerlijk : dezelfde Luc was deze ochtend wel de eerste die je hier zag rondlopen met een brede glimlach !
08-03-2013
En nog een record.
Iets over zes uur reden we opnieuw de camperplaats op waar we net te laat waren voor de kampioenenhuldiging. Er werd deze namiddag weer een jeu de boules tornooi georganiseerd en de wedstrijd werd gewonnen door het team van Sjef, Anita, Bert en Maaike. Ik had daar allemaal geen tijd voor want ik moest al mijn caches nog loggen. En toen werd het tijd voor een boterhammetje. Tenminste, dat was het plan ... maar het is weer niet gelukt.
Tok tok tok - er werd op de deur geklopt : Zin om mee te gaan naar de Griek ? Ik heb even geaarzeld maar niet echt lang. Het was eerst niet helemaal duidelijk wie er mee zou gaan, er zaten ook nog veel mensen buiten na te keuvelen. Uiteindelijk zouden we met z'n achten gaan, maar op het laatste moment viel Luc nog af. Het overmatig alcoholverbruik na een zware werkdag had zijn tol geëist en er was echt niets meer mee aan te vangen. Met zeven aan tafel dus, en het was weer lekker maar nu ga ik echt proberen om tot donderdag (Sabor) niet meer op restaurant te gaan.
En weer een dagrecord.
We hebben nog even overwogen om de laatste vijf kilometers én 23 caches er nog bij te nemen, maar dan zouden er op het einde ook nog eens vijf kilometers opnieuw bergop naar de auto moeten worden afgelegd ... en dat leek ons een beetje te veel. We zullen dus toch nog een keertje moeten terugkeren. We hebben na vandaag trouwens toch weer een nieuw perwoonlijk dagrecord op onze naam staan : 47 gevonden caches.
1000 !
Rond 11u30 konden we dan effectief aan het tweede deel van de wandeling langs deze oude spoorwegbedding beginnen. De caches volgden ellkaar snel op en werden (bijna) allemaal snel gevonden. Het werd opnieuw een mooie wandeling maar dit stuk was toch minder indrukwekkend dan dat van vorige week. En toch was er bij nr 54 van de 101 caches iets bijzonders te beleven : het werd mijn duizendste vondst ! Hip hip voor mezelf ...
Deel 2.
Vanmorgen om 9u reden we opnieuw in zuidelijke richting om na een uurtje de auto te parkeren in het centrum van Agost. Vandaag zouden we het tweede stuk van de Via Verde del Maigmo afwandelen en net zoals vorige keer lag het begin- en eindpunt een stuk uit elkaar. We zijn dus eerst zo'n vijf kilometer bergop gewandeld langs een rustige weg waar ook wel af en toe een auto passeerde. Het eerste wat we tegenkwamen in de buurt van vervallen fabrieksgebouwen was een herder met een bescheiden kudde van enkele geiten en schapen. Tijdens de tocht naar boven stond er nogal wat wind waardoor je de zon niet echt voelde branden, maar ze was wel uitbundig aanwezig. Hier en daar stond een huisje te koop en we fantaseerden dan een beetje over hoe het zou zijn om hier zo afgelegen te wonen.
07-03-2013
Wat zullen we eten, 8 dagen lang ...
Zonder enige voorbereiding heb ik een record gebroken zonder het te beseffen, ik weet niet eens of het iets is om fier op te zijn. Vandaag heb ik voor de achtste dag op rij "buitenshuis" gegeten, gemakkelijkshalve reken ik de kaastafel van gisteren ook bij "uit eten gaan" - ik heb er immers zelf niets voor moeten doen ! Vandaag had ik zelfs helemaal geen zin om op restaurant te gaan, maar net toen een groepje vrienden te voet naar Pizza4U wou gaan begon het te regenen. Ik heb dan maar aangeboden hen een lift te geven en bezweken voor de lekkere geurtjes van de vers gebakken pizza's ...
In de late namiddag ben ik dan met onze pa nog naar het winkelcentrum in Finestrat gereden. Ik had een nieuwe externe harde schijf nodig, want vanochtend heeft er eentje zijn laatste adem uitgeblazen. Het moeten niet altijd acteurs of voetbalcommentatoren zijn.
Na het winkelen ben ik kaartjes gaan afhalen aan het loket van Benidorm Palace, op 18 maart staat daar iets speciaals op het programma. Ook nog even langs camping El Raco gepasseerd om de laatste aanwijzingen door te geven aan een vrolijke bende die morgen naar hier verhuist. Zelf zal ik morgen de hele dag op stap zijn, om nog een record te vestigen. Niet moeilijk om te raden waarover het gaat waarschijnlijk ?
06-03-2013
Probleempje met eigen cache.
Na even zoeken konden we nog een extra cache vinden in een van de vele kronkelende straatjes tussen Toix en Calpe. Op de terugweg zijn we ook nog even gestopt aan de Orthodoxe kerk, waar Eric en Rob nog niet geweest waren. Onze laatste halte was aan mijn eigen cache (GC466R2 - ermita). Bert van de parking was enkele dagen geleden op zoek gegaan naar deze cache en had me gemeld dat hij niet te loggen was. En inderdaad, iemand had hem zo ver in de verstopplaats geduwd dat hij misschien niet meer te recupereren is. De cache is dus tijdelijk onbeschikbaar en zal een van de volgende dagen vervangen worden, de coördinaten zullen dan waarschijnlijk ook iets wijzigen.
Toen we terug op de parking kwamen, waren Thierry en Malvina intussen aangekomen en al meteen werden we getrakteerd op een kaastafel.
Toix.
Op naar de volgende bestemming : Monte de Toix. Hier zou het even afwachten worden of de cache nog wel beschikbaar zou zijn, want op deze berg heeft enkele weken geleden een brand gewoed. Na een kleine beklimming werd de cache snel gevonden door Rob, de blikken doos had blijkbaar niet te veel last gehad van de vlammen. In de hele buurt kon je de sporen nog zien van de vuurzee.
Bergschoenen ?
De vorige cache was al een beetje een uitdaging want er moest geklauterd worden. De volgende zou helemaal niet simpel worden want vier en een halve ster qua terreinmoeilijkheid - slik .... In het begin was het een wandelpad zoals je er in de omgeving tientallen kan vinden maar toen wees het kompas in de richting van een rotspunt waarvan we al vreesden dat dit onze bestemming zou worden, bijna loodrecht omhoog en dus niet iets dat je even snel met bomma en bompa op zondagmiddag als uitstapje plant. En dan hadden we nog voor de gemakkelijke zijde gekozen om de beklimming aan te vatten, aan de andere kant heb je echt een klimuitrusting nodig. Aan onze kant werd wel aangeraden goede bergschoenen aan te trekken. In Eric heb ik de perfecte partner gevonden, ook overal op sandalen. Soms heb ik zelfs moeite om hem te volgen - waarschijnlijk turbosandalen .
Daar waar er geen pad meer te bespeuren was, konden we verder via een touwenparcours en overdreven moeilijk was het niet. Een kwartiertje later stonden we aan de ruïnes van het "Castillo de Calpe" en de cache zelf werd vlot gevonden.
Na de afdaling wijst Eric fier naar boven : "Daar hebben we gestaan !"
Punta del Mascarat.
Omdat het vandaag een mooie zonnige dag was, zijn we met zijn drieën nog enkele caches in de omgeving gaan zoeken. Voor mij stonden er vijf stuks op het programma, die allemaal gevonden werden. Rob kon er zeven bij op zijn lijstje geschreven, we passeerden er twee die ik vorig jaar al had gevonden. Eerst gingen we naar een klein strandje voorbij Altea, daarna werd het schitterende Punta del Mascarat bezocht. Je hebt hier een heleboel mooie en (in dit seizoen) bijna verlaten appartementsgebouwen met een prachtig en onbelemmerd zicht op de zee. Op een uitstekende rotspunt vonden we de cache en onderweg probeerde Eric nog even een zeemeeuw te bevrijden die vast zat tussen de struiken. Blijkbaar was hij toch gekwetst want vliegen was er niet meer bij en dus waarschijnlijk een vogel voor de kat. Hier mag je dat waarschijnlijk letterlijk nemen, vanwege de vele zwerfkatten in de buurt.
En nu ook Ward De Ravet gestorven.
Vooral voor eeuwig bekend als de Slisse uit Slisse en Cesar, maar toch ook een bekend gezicht uit al die feuilletons die mijn jeugd opfleurden : Fabian van Fallada, Kapitein Zeppos, Johan en de Alverman.
Rik, Michael en Hugo.
Over gisteren valt nog weinig te vertellen, vanaf het moment dat we bij Sabor zijn binnengestapt tot ik in mijn bed kroop is het blijven regenen. Eén van de kleine tunneltjes onder de N332 was intussen afgesloten voor wateroverlast, wat bijna niemand weerhield om dan maar te gaan spookrijden door het andere gedeelte - 200 meter rondrijden zou overdreven zijn . Er heeft ooit al meer water gestaan, maar deze keer zal het misschien natter zijn dan de vorige keren ...
Bij thuiskomst kreeg ik te horen dat televisiemonument Rik De Saedeleer overleden is, zoals hij "goal" kon roepen zal nog nooit iemand iemand evenaren. Voor de familie was het blijkbaar geen verrassing, hij was al een hele tijd ernstig ziek.
Ook geen verrassing : Boogerd die - eindelijk - bekent dat hij ongeveer tien jaar van zijn wielercarrière heeft rondgereden op epo, cortisonen en bloedtransfusies en dus veel van zijn overwinningen op oneerlijke wijze heeft behaald. Stilaan heeft de hele ploeg van Rabobank opgebiecht dat ze niet genoeg hadden aan de groenten van Hak om niet van hun fiets te vallen. Het kan een buitenstaander alleen maar sterken in het geloof dat niets nog zuiver is in de (wieler)sport.
Ook niet helemaal zuiver op de graat en sinds gisteren dood : Hugo Chávez, president van Venezuela. Een omstreden man maar iemand die frontaal ingaat tegen de zich almachtig wanende Verenigde Staten van Amerika kan bij mij altijd minstens op een beetje respect rekenen.
05-03-2013
Zonder Ronny.
Afgelopen nacht is het nog lang blijven regenen en vanmorgen zag het er nog altijd somber uit. Eventjes kregen we hoop en kwam het zonnetje even piepen en dat was meteen het sein om in actie te komen. Samen met de regen was er immers ook een bak zand uit de Sahara gepasseerd en ongeveer alles had een roodbruin kleurtje gekregen. De echte poetsmaniakken wisten weer niet van ophouden maar ik was al blij dat ik opnieuw doorzichtige ramen had. Om zeker niet verder te bezwijken voor de poetsmicrobe, vertrekken we dadelijk naar Sabor. Deze keer zonder Ronny, want die zal nu ongeveer (13u45) nog eens een keertje van de grond gaan - richting Eindhoven met Ryanair.
.
