Hoe heerlijk, slapen tot 9.00, ‘s morgens terug een douche en heel lang ontbijten op een terrasje. Ondertussen legden we een gite vast voor vandaag, niet ver en met zwembad. De commentaren beloofden niet veel soeps, maar ik wist al daar niet te veel rekening mee te houden. Eerst gingen we het oude stadsgedeelte van Cahors verkennen. Mooie kerk en leuke kleine steegjes, maar niet zo mooi als Troyes bijvoorbeeld. We waren vrij snel rond en bovendien was het veel te heet om iets te ondernemen. In Cahors blijven was geen optie, dus om 13.30 vertrokken we voor 7,5 ellendige kilometers, want anders waren het er de volgende dag weer 34 en daarenboven wachtte een zwembad ons op.Dit was wel het heetste weer waar ik al in gestapt had, ook al door het uur van vertrek. Mijn benen waren nog steeds zwaar en fysiek voelde ik me niet zo lekker. We werden gewaarschuwd voor de steile klim uit Cahors, dus maakte ik mijn haar en hoed kletsnat in een fontein alvorens te vertrekken. Uiteindelijk viel de klim nog mee, gedurende 15 minuten steil naar boven, rotsen afgewisseld met trappen. Het was wel op elke schaduwplek halt houden. Eenmaal boven wachtte ons een vreselijk hete, saaie weg met stijgen en dalen. Het was ondertussen ook 35 graden in de schaduw..Ik voelde dat dit niet gezond was voor mijn lichaam. Ik was vaak draaierig, misselijk en buiten adem. Blij om na 7,5 km reeds aan te komen. Wat hadden de commentaren weeral ongelijk. Een propere, vooral koele kamer waar we met 3 sliepen. Een speciale,maar wel vriendelijke patron en een super proper groot zwembad met zicht op heel de streek. Een lekker koele duik en daarna een heerlijk koud biertje in de schaduw en een echt wasmachine. Wat kan het pelgrims leven zwaar zijn. ‘s Avonds kregen we meloen en ham, daarna worst met gegrilde aardappels en om af te sluiten een groot stuk taart. Al dat eten met een lekker glaasje wijn deed zoveel deugd. Daarna ging ik wel met buikpijn slapen. Overdrijven is nooit goed, maar soms doet overmaat wel deugd. Leuke mensen ontmoet, Frederique en de Canadese Kristien. Heerlijke avond en Amélie gaf me als toetje nog een beenmassage met gezichtscreme.‘’’ Soms loert het paradijs net om de hoek. ‘’’’
Zalig geslapen, heerlijk ontbijt om 7.00. Alles wat je maar kon bedenken voor een goede start. Het was lekker fris toen we vertrokken en de weg was leuk, in de schaduw en fris...dit alles dan toch het eerste uur. Het werd warmer en warmer, de weg werd er niet mooier op en na 10 km belde Amélie naar een gite in Cahors, liefst met keuken want we moesten onze pasta bolognaise nog opeten. Volzet. Alle telefoons van het volgende half uur gaven hetzelfde resultaat..Alles volzet. Ook op het office de tourisme konden ze ons niet verder helpen. Maar 1 ding te doen, stappen dus. Maar wat een saaie lange weg, Pff. Het werd ook steeds hoe langer hoe warmer en de schaduw en koelte van de ochtend was helemaal verdwenen. We stapten heel veel op keien en ik voelde bij elke stap de onderkant van mijn voeten. Reeds na 20 km voelde ik mijn onderrug en mijn schouders, maar omdat de weg zo saai was hielden we er een meer dan stevig tempo op na. Toen Amélie ‘s middags weer een reeks telefoontjes deed vonden we een hotel 3 km van het centrum verwijderd. Tijdens het bellen merkte Amélie een vrij grote slang op, zeker 70 cm, jakkes. Daar was ik geen fan van. Voorts was het stappen, stappen, stappen en voelden we beiden dat de benen niet goed waren en het hoe langer hoe heter werd. Na 26 km zagen we eindelijk Cahors verschijnen. Ik was kapot. Op 27,5 km waren aan het office tourisme. We gingen daar onze rugzakken zetten om eerst Cahors te verkennen en daarna nog 3 km te doen naar het hotel, maar ik kon niet meer, en Amélie ook niet. Ik zag zelfs 3 km niet meer zitten. Alles deed zeer, rug, voeten, schouders en zooo moe. Of ze nog een hotel vonden in de buurt. Yes, klein hotel op 300 m, kamer voor 2. Met dubbel bed,en de prijs… moest ik zelfs niet horen. Was ok. Kapot! ‘t is goed. We zien wel. Kan ni meer.. Tempo te hoog, saaie weg onverwacht heet, Whatever… punt is dat het over de grens was. In de te kleine hotelkamer plofte ik me op het bed en Amélie op de grond en we lagen daar een half uur zonder iets te zeggen. Daarna toch terug douchen en wasje. Vervolgens ging Amélie WINKELEN. Ik moest er niet aan denken om nog maar 1 m te verzetten en bleef 2 uur op het terras beneden zitten. Cahors is blijkbaar heel mooi en we hadden alle moeite gedaan om vroeg aan te komen om de stad te kunnen bezichtigen op zaterdag, omdat zondag en maandag alles gesloten was, maar ik kon geen stap meer verzetten. Mijn lichaam zei gewoon, nee riep ‘NEE’’,voila en stopte met bewegen. Tjakka. Ja wadde. La machine, bijnaam die ik hier blijkbaar heb, en panne. Enfin. Toen Amélie terug kwam met haar aankopen gingen we iets eten op 10 m van het hotel, want verder ging niet meer. De 2 Fransen die we ontmoetten in Bach gisteren vervoegden ons en het was uiteindelijk nog een super gezellige avond. ‘’’ Wanneer je een grens tegenkomt moet je die onder ogen zien.’’’
Eindelijk een koele nacht. Te kort, maar goed geslapen. Leuk om s morgens op te staan tussen een bende jonge gasten. Samen koffie drinken, daarna voor Amélie nog een thee in een barretje en en route om 8.00. Vrij laat, zeker omdat het een lang parcours werd vandaag, maar bij een heerlijke temperatuur. Bij vertrek 15 graden, zon en nooit warmer dan 26 graden. Zalig. En wat een prachtdag was het. Schitterend parcours, veel stijgen , een 550 m en dalen en vooral heel lang, 34 km in een reuze tempo. Tot nu toe het snelste van heel de camino. Ik was niet voor niks samen met Speedy onderweg. Maar het lukte prima. Mooie bossen met bomen vol herfstkleuren, prachtige vergezichten en bijna niemand tegen gekomen onderweg. Pas gegeten om 15.30 s middags op een bankje onder een boom, een potje geraspte wortelen met citroen en een hardgekookt ei. Hier vonden we ook een epicerie waar we pasta, bolognaisesaus en een heel goede fles witte wijn wijn kochten. Dat moest natuurlijk allemaal meegesleurd worden.De laatste 5 km begon ik mijn rug wel te voelen, maar het lukte nog steeds. In Bach vonden we niet meteen overnachting, maar er was nog een chambre dhotes met 1 kamer vrij. Super gezellige mensen. We hoefden daar niet te eten, want na onze volumineuze maaltijd hadden we nog geen honger. Bleek dat er een dorpsfeest begon om 19.00. Even afwegen, douchen, wasje, rusten of douchen, wasje, feesten. Een blik naar elkaar en het was al meteen duidelijk. We waren niet moe te krijgen en gingen nog naar het dorpsfeest. Onze lieve patron vertelde dat we de meest energieke pelgrims waren die hij in al die jaren gezien had, moest heel hard lachen met ons, maar verwittigde me wel dat ik dit tempo niet ging volhouden wanneer ik tot het einde ging. Kei lief. Het dorpsfeest was echt zoals een dorpsfeest in Frankrijk hoort te zijn. Aligotte, tartiflette, en al goed voor ons ook een sla campagne die we konden delen. Super leuk bandje van 2 jonge gasten met een harmonica en gitaar en braaf om 9.00 terug naar huis voor onze lekkere wijn. Onder een heerlijk overdekt terrasje konden we genieten van een heerlijke dag, lekker wijntje en deugddoend gesprek. Meer dan geslaagde dag en fysiek top. Alles komt goed.
Zeer zware ochtend om op te staan na een warme slechte nacht. Om 7.00 waren we met een pain au chocolat en route. De hospita van de gite was echt niet vriendelijk. Er is een zeer groot verschil tussen hospita's van gites die zelf al een stuk van de camino gedaan hebben of mensen die het alleen voor het geld doen. De laatste zijn vaak heel onvriendelijk, bruut en doen of je minder dan het minste bent. Meestal trek ik me dat niet aan en denk ik, jammer voor jullie, en blijf vriendelijk glimlachen. Maar deze ochtend had ik echt geen behoefte aan onbeschoft gedrag. Enfin,toch snel weg en op de brug zagen we Anouck nog en konden zo nog een laatste keer afscheid nemen. Daarna de klim om Figeac uit te geraken. Vrij lang en steil. Het was erg bewolkt en de temperatuur top met 20 graden, maar ik zat heel de tijd in mijn hoofd met de lengte van de camino, met het missen van thuis, van mijn familie, van propere kleren die lekker ruiken, van echte handdoeken en lakens. En verder was het stappen zonder te veel te zeggen. Na 2 uur kwamen we aan in Faycelles en zagen daar een super toffe bistro, café, boulangerie, brocanterie, epicerie.. En dat allemaal samengevat op 1 plekje. Een prachtig terras met allerlei brocanterieën, een hele vriendelijke cafébaas, een yoghurt, mijn eerste koffie en een ei, met echte donkere sneden brood voor s middags. We bleven daar een half uurtje genieten en beseften dat we voort moesten maken, omdat de lucht vrij donker werd. Op mijn weerapp zag ik een naderend onweer voor 2 uur later. Het volgende dorp lag op 10 km dus besloten we op snel tempo te stappen. De energie was terug en vervelende gedachten waren door de leuke plek verdwenen. Met de regenjas aan lekker tempo maken, maar wel heel de tijd dalend en stijgend. We konden niet meer, maar bleven gaan. In het dorp, een beetje buiten de weg vonden we een oude hangar waar we ons neerploften, en 5 minuten later was daar de gietende regen. We waren zo blij dat we tempo gemaakt hadden en op tijd een schuilplaats hadden. s Namiddags weer serieus tempo en uiteindelijk toch meer dan 32 km en 600 m stijging overwonnen. En wat een mooie bossen heb ik gezien. Allemaal loof, maar het leek wel herfst. De meeste bomen stonden al in herfst kleuren vanwege de grote droogte van de voorbije periode. Het was prachtig. Bossen afgewisseld met heuvellandschappen en dat met een leuke temperatuur. Zo kan je blijven gaan. Toch was ik blij de gite te bereiken, want na 25 km begon mijn onderrug toch serieus te knagen. In de gite detape was alles heel basic en deelden we een kamer met speciale oudere dame. Na het douchen en wasje even rusten en dan boodschappen. Daarna even een aperitiefje op terras, dat weer eens langer uitliep omdat we zon interessante persoon ontmoetten, Bernard Blot, kunstenaar , oorspronkelijk Colombiaan, die werkt met koper en die samen met zijn vriend een huis gekocht heeft in Frankrijk om 2 maanden per jaar te komen wonen. Hij vertelde over zijn project met Colombiaanse meisjes aan wie hij financiële steun geeft om hun creatieve carrière verder te zetten. Maar wat een zalig innemende lieve man. En wat een super avond weeral. Om 21.00 moesten we nog beginnen eten. Amélie maakte wortelpuree van de diepvries met parmezaan en nog andere kaas. Oke, het was eetbaar, maar na de inspanning van de dag had ik nog wel honger. De lieve jonge gasten die ook in de gite logeerden hadden pasta carbonara gemaakt en waren zo lief om dit met ons te delen na onze wortelen, zalig toch. Fysiek vrij zware, doch zalige dag. On peut sauver le monde par la beauté, selon Bernard Blot.
8/8. Decazeville - Figeac. 28,4 km. Totaal. 839,1 km
MWeer om 6.00 op en en route om 6.35. Het begon nog maar net licht te worden. Mooi, een stille stad in de schemering waar alleen het tikken van mijn stokken te horen was. Alles lag in een dikke mist gehuld, wat het nog mooier maakte. Voorts was het weer niet fris met een zeer grote luchtvochtigheid. Dat voelde ik al bij de eerste klim. Tjakka, recht naar boven dorp uit en de zweetklieren deden hun werk al. Na anderhalf uur was ik in Livinhac. ‘Michele, Michele’, zonder af te spreken hadden we elkaar al terug gevonden. Na een kwartier merkte Speedy dat ze haar stokken vergeten was en moest terug. Stevige klim en daarna vals plat, maar echt wel vals, vals, vals want we klommen in totaal een 580 m. Het weer veranderde en het werd grijs en zwoel, maar ook het landschap wijzigde. Gedurende 2 uur leek het of we in België stapten. Dat was vrij saai en niet bevorderlijk voor de energie. Net toen het landschap terug mooier werd ontmoetten we ‘la suisse en rosé’, Anouck. Het was haar laatste dag. Dat had ik niet zien aankomen. Anouck, die ik overal zag en waar ik zoveel leuke momenten mee had beleefd. Anouck, zielsverwant en net als ik onderweg van 1 juli. We besloten om de laatste 10 km gezellig samen te stappen en uitgebreid afscheid te nemen bij een aperitief. Zelf sliepen we in een gite waar de kamers veel te klein waren voor de hoeveelheid pelgrims die ze erin propten, maar soit. Figeac in, waar Amélie nota bene een lang kleed kocht en nog een kort lederen jurkje wat haar beeldig stond om allemaal in haar rugzak te proppen, waar we onder afgedekte oude hallen een gezellige aperitief en maaltijd namen. Anne kwam er ook nog bij en het was een super afscheid van Anouck. Niet eenvoudig, omdat ze vertrok, maar vooral omdat ik ineens besefte dat de enige die ik was tegen gekomen die ook zo lang weg was nu vertrok en ik zelfs nog niet in de helft zat. Nog 2 maanden leek ineens onoverkomelijk lang, ik had enorme twijfels en was ineens heel verdrietig. Gaan slapen in een hete, veel te kleine kamer met een snurkende man, krakende bedden en een krakende vloer was dan ook niet echt bevorderlijk. ‘’’Wanneer het begrip tijd terug in je hoofd komt kan het heel lang duren ‘’’
7/8. Conques - Decazeville. 19,6 km. Totaal 810,7 km
Deze nacht was het in Conques afgekoeld tot 24 graden. Met 9 in een dortoir is op dat moment niet bevorderlijk voor de nachtrust. Om 6.00 opstaan vormde dan ook geen enkel probleem. Om 6.40 samen met Amélie en route. We startten met een steile klim bij een opkomende zon achter de bergen. 600 m stijgen in 50 minuten, dat is dus steil, zweten en zalig. Eenmaal boven prachtige vergezichten over de heuvels en valleien. Er was zalig veel wind waardoor de hitte houdbaar was. Het tempo lag hoog, want Amélie is niet voor niks Speedy. Heerlijk stappen. Na een uurtje kwamen we een leuke plek tegen waar we ontbeten. Super. Tegen de middag, na een lange afdaling van eveneens 600 m waren we reeds in Decazeville. Iedereen had me afgeraden naar daar te gaan, niks te zien, lelijke stad, verkorting tot volgende dorp, van horen zeggen, de volgende dag te veel kilometers, samen blijven, bla bla bla. Radio Compostella had zijn werk goed gedaan. Ik had echter getelefoneerd met een gite, les Volets Bleus, chez Thierry en die man was heel vriendelijk aan de telefoon, dus ik zag niet in waarom ik zou luisteren naar de rest en besloot gewoon mijn ding te doen. Aangekomen in Decazeville gingen we eerst iets drinken omdat ik nog te vroeg was voor de gite en vertrok Amélie daarna voor haar klim, want het begon terug heter te worden. Het was inderdaad geen mooie stad en op het eerste zicht viel er niks te beleven, maar toch bleef ik daar, al was het maar om morgen meer te stappen wanneer het koeler was of zou regenen en nu geen klim meer te moeten nemen. Ik besloot naar de gite te gaan om te kijken of ik al binnen kon en besliste eerst nog even langs de kerk te gaan. Wat een unieke ervaring. Daar zat een super lief vrouwtje aan een lange tafel vol lekkers die elke dag pelgrims ontving. Een donativo voor de kosten en een leuke babbel. Heerlijk kopje koffie in de kerk met Ultreia als achtergrondmuziek. Ineens verdween het dametje achter de sacristie en haalde uit een ijskast een grote doos met eclairs en andere gebakjes. Die had ze per toeval vandaag gekregen voor haarpelgrims. Dat was nog maar de 2de keer dat dit gebeurde dit seizoen.Een heerlijke eclair met een lekker kopje koffie samen met 2 andere pelgrims die ook een bezoekje brachten aan de kerk. Wat een heerlijke onverwachte gebeurtenis. Ook de gite was geweldig. Erg vriendelijke ontvangst, mooie dortoir, proper sanitair en echt wasmiddel zodat ik al mijn kleren kon laten trekken.Ook Sylvia was als enige andere pelgrim toegekomen en ik stuurde haar naar het dametje in de kerk. Was gedaan, alles klaar en super heet ineens, want er werd onweer verwacht. Zelf had ik na 20 km nog veel te veel energie om te gaan zitten of een boek te lezen, dus vroeg ik aan Thierry of ik hem ergens mee kon helpen, want dat ik daar echt zin in had. Stoelen goed zetten, lakens opvouwen. Gezellig toch. Ik kreeg prompt een groot stuk meloen en we sloegen aan een babbel van een uur. Eindelijk om 17.30 de langverwachte regen. Even het wasje van Sylvia ook binnen hangen, want zij zat nog aan het gebakje in de kerk. Er kwam nog 1 koppel lieve Fransen en dat was het voor de avond. Thierry was zo vriendelijk dat ik zelfs de rest van mijn pasta van gisteren mocht opeten en geen half pension moest nemen. Wel kreeg ik gewoon ook kaas en fruitsla als dessert. Eigenlijk is Decazeville een oud mijnwerkersdorp waar vroeger 15000 mensen woonden en nu nog maar 6000, maar een dorp waar Thierry ook heel fier over was en dat kon je voelen. Een super gezellige avond waar je het gevoel kreeg echt te mogen thuiskomen. Gewoon je eigen weg volgen en bekijken wat er op je afkomt .
Barslechte superhete nacht met snurkende Oostenrijkers. Tja om 6.45 en route. Het eerste uur was zwaar, voelde niet goed in de benen. In Senergues moest ik wachten tot de kruidenier open was voor middagmaal en ontbijt, dus nam ik de gelegenheid voor een koffie en een tel met Jo. Daarna met hernieuwde energie terug vooruit. Om 9.00 was het niet meer warm, maar om te smelten. Super heet, maar een hele tropische hitte. Weinig zuurstof en veel zweet. Soit, een heel mooi parcours met een super lange afdaling naar het mooie, doch toeristische Conques. Ik was daar al tegen de middag, dus ging eerst even rond het dorp en in de kathedraal. Om 13.00 ging ik toch al even kijken of de gite al open was. Eureka, mijn naam stond op de deur, ik kon binnen, 1 van de 15 bedden kiezen, al douchen, mijn wasje doen en 12,20 euro in een omslag in een potje steken. Even op bed gaan liggen en ik viel prompt in slaap tot de hospita binnen kwam. Tegen 15.00 dan toch maar de hitte trotseren en wie riep daar ineens Michele,Michele , het was Speedy. Amélie was dan toch niet bij Christine gebleven omdat het tempo te verschillend was. Morgen gaan we samen vertrekken om 6.30 maar ieder op zijn eigen tempo. Ineens verscheen daar ook Anouck vanuit het niets en zei vertelde me dat Bertrand de avond voordien aan tafel met 20 man had verteld dat hij wilde stoppen en absoluut geen moed meer had, maar door een babbeltje met een koffie met een Belgische pelgrim die heel de weg deed, terug moed en kracht gevonden had om verder te zetten. Wow, Radio Camino deed zijn werk goed en wat was dat een leuk gevoel. Vanavond niet eten in Conques, te toeristisch en te duur, maar wel bruine biopasta maken met linzen, een hardgekookt ei, tomaat en pindanoten voor de zoute smaak. Eerst een aperitiefje gaan drinken met Speedy, altijd gezellig en vervolgens mijn originele maaltijd gaan verorberen. Het was waarschijnlijk wel voedzaam en nog niet te slecht. Maar Bertrand, die ondertussen ook in dezelfde gite was beland, moest wel heel hard lachen toen ik hem liet proeven. Het toffe Franse gezin was er ook en ineens viel me op hoe hard de man wel op Tom Boonen leek. Even wat fotos en Yannick voor de gek houden. Om 20.30 was het de benediction des pelerins in de kathedraal. Een moment om mee te nemen. Het was ook blij weerzien met Sylvia en Janet. Het leek wel of iedereen er was. Op het einde van de zegening gingen alle pelgrims met de priesters rond in de kathedraal en zongen het pelgrimslied, Ultreia,. Wat een moment. Na de zegening gaf de priester voor de kerk een lange uitleg over het portaal die mijn petje te boven ging. De avond eindigde met een orgelnocturne in de kathedraal. Zowel tijdens de zegening als bij de orgelmuziek realiseerde ik me hoe ik genoot van die verbondenheid. Zowel met feestbeest Amélie als bij Anouck, een zielsverwant, als bij al die pelgrims die dezelfde weg volgden. Iedereen die zijn eigen weg gaat, allemaal individuen met hun eigen besognes, maar ook weer allemaal gewoon mensen. In de kathedraal tussen de andere pelgrims tijdens de zegening of de orgelmuziek, met Speedy op terras, met Anouck tijdens de zoveelste ontmoeting, met al de mensen die je bon camino' toeroepen, alleen stappend met de natuur tijdens de wandelingen en vooral ook met mezelf, voelde ik vandaag die enorme verbondenheid waar ik zo van hou. Diezelfde verbondenheid als met mijn kinderen, met Jo, mijn familie, mijn school en dan besefte ik weer hoe ongelooflijk gelukkig ik was met al die mooie dingen en ontmoetingen. Het maakte me stil en tijdens de zegening voelde ik de tranen van intensiteit, van voelen dat dit goed was, van denken aan mijn familie en vrienden. En geloof het of niet, ik heb voor ieder van jullie een gebiedje gedaan. Le camino, route des etoiles
Met luiken die niet open gingen, slapen in een bloedhete kamer zonder zuurstof, ik heb al betere nachten gehad. Toch maar ontbijt genomen en mezelf verplicht om zoveel mogelijk te eten, want ik denk dat ik daar meer rekening mee moet houden voor wat mijn energie betreft. Fysiek was alles terug ok, maar ik zag er toch tegenop vandaag. Dipje. Aan tafel nog een leuk babbeltje met een andere pelgrim en 2 fietsers en dan om 7.20 terug en route. Waar ik gisteren dacht dat het licht ging zijn, maar zwaar uitdraaide, zag ik vandaag enorm op tegen de zwaarte, maar viel dat ineens goed mee. Tegen 11.00 had ik al 15 km achter de kiezen en al 500 m geklommen. Ik was ook helemaal alleen’, en dat voelde super. Lekker mijn eigen tempo gaan zonder te praten of te luisteren, en alleen maar concentreren op de weg, de landschappen en bedenken op welke manieren ik toch meer zou kunnen eten. Op een gegeven moment passeerde ik een Frans koppel dat ik gisteren ook al gezien had. Zij vonden het vandaag juist veel zwaarder en heter, en bij mij was dat precies omgekeerd. Het zit toch allemaal gewoon in het kopje he. Ik heb lang gedacht waarom het vandaag ineens zoveel beter ging en ook wel wat antwoorden bedacht , zoals het feit van de verwachting, maar soms is het ook gewoon zo, zonder reden. Voila, de ene dag is de andere niet en dat is best ok. Ik kwam al om 11.15 aan in Golinhac. Daar was een kruidenier die tot 12.00 open was en ik ineens mijn inkopen voor ‘s middags kon doen. Een stuk bruin brood, een geitenkaasje, een tomaat, een nectarine en een potje volle yoghurt. Ik besloot een plekje in de schaduw te zoeken met een beetje wind en al direct alles op te eten voor het te warm werd. Daarna een lange pauze tot 12.30. Deze manier werkte blijkbaar beter voor mij, want hitte en eten gaan niet samen. Net toen ik wilde vertrekken kwam Anouck aan bij mij picknickplek. Ook zij was vandaag in topvorm en ging ook verder stappen. We waren het er over eens dat alleen stappen echt deugd kan doen. Misschien is dat omdat we beiden in een lang traject zitten en niet altijd behoefte hebben aan gezelschap. ‘s Namiddags was het terug bloedheet, maar ipv daar tegen mezelf over te zeuren stapte ik wat trager en liet de hitte toe. Na 550 m dalen en klimmen en 23 km stappen kwam ik reeds om 15.00 aan en was absoluut nog niet moe. Ik had er gerust nog 5 km kunnen bijdoen. Misschien had ik dat gewoon moeten doen, want de gite communale trok op niets. Kamers ok, maar vieze keuken, heel basic sanitair en vermits het blijkbaar zondag was, was ik even kwijt, geen winkel open, maar ook het plaatselijke restaurant gesloten. Dat werd dan mousseline met sardines in de vieze keuken. In de gite logeerde nog een tof gezin Fransen en een heel stuurse familie Duitse Oostenrijkers. Soit, vroeg vertrekken morgen, dan kon ik in het volgende dorp wel een bakker vinden en op tijd gaan slapen, want hier viel toch niks te beleven. ‘’’’Het is veel eenvoudiger om niets te verwachten. ‘’’’’’
Met 6 in een kleine kamer, weliswaar met ventilator, maar wat heb ik goed geslapen. De beste nacht van heel de camino. Zal ook wel moe geweest zijn zeker. Om 6.45 al en route, alleen dit keer. Een banaan als ontbijt, want echt ontbijten zou ik wel in Espalion doen. Het was direct 2 uur heel pittig klimmen en dalen. Je moet telkens uit het dorp geraken, en de dorpen liggen in de georges du Lot. Dan is er maar 1 weg en dat is steil naar boven en dan weer naar beneden voor het volgende dorp. Wel prachtig, maar heel vermoeiend. Om 9.00 kwam ik in Espalion aan. Daar was net het wereldkampioenschap jeu de boules bezig Tussen al die drukte kwam ik Bertrand terug tegen, een jonge kerel van 30 met een te zware rugzak, zelf te veel overgewicht en een verstokte roker. We hadden elkaar al een paar keer gekruist. Hij kon niet meer stappen, alles deed zeer, hij kon gewoon niet meer bewegen. We zijn dan samen gaan ontbijten en daar kwam hij wat tot rust. Waar hij eerst zei terug naar huis te keren om toch wat meer te trainen, besliste hij na het ontbijt om door te zetten, ook omdat ik in mijn gids had gezien dat het een groen parcours was en we reeds een zwaar stuk achter de rug hadden. Enfin,toch eerst inkopen om deze middag te eten, druiven en yes eindelijk drinkyoghurt. Bernard bleef nog even rusten en bij het vertrek kwam ik la suisse, Annouck, en Sylvia, tegen, die 2 nachten geleden en vorige nacht, mee op mijn kamer had geslapen. We liepen samen verder in een verzengende hitte. Mooi landschap, afwisselend de georges du Lot, een top en dan terug dalen. Maar wat een klim moesten we ineens doen. Ik ben zelfs 2 keer moeten stoppen, wat me nooit meer gebeurt en al wat ik dronk kwam letterlijk direct uit al mijn poriën.Ik, die altijd maar met mate zweet, was doorweekt. Mijn hemdje kon je uitwringen en water liep letterlijk van mijn gezicht, maar ook van mijn armen en benen. Dat had ik nog nooit meegemaakt. 4 liter water moest eraan geloven en buiten de druiven had ik ook geen honger meer. Ocharme Bertand, we dachten dat hij dit niet ging halen. Maar ook voor mij was,dit fysiek erg zwaar, zeker met de hitte als extra factor. Daarenboven had ik sinds gisteren een knagende pijn in mijn rechtervoet, meer bepaald aan mijn enkel en dat werd er niet beter op. Sommige stukken moest ik echt manken. Ik was echt kapot. Vanuit ervaring wist ik dat het nu extra uitkijken was, want als je moe bent misstap je gemakkelijk. Wat was ik blij toen ik om 15.00 aankwam in de chambres dhotes. Douche, wasje doen en kamer voor mij alleen. De luiken waren dicht en konden niet open, dus wel vreselijk heet. We waren om 17.00 afgesproken om het stadje te gaan bezichtigen, maar ik was bonk in slaap gevallen tussen al mijn spullen en moest me om 5 voor 5 ineens haasten voor mijn afspraak. Sylvia had een plan van het super mooie Middeleeuwse stadje met hele mooie kerk en leuke huisjes. Ik volgde maar, want had niet veel fut. Ineens zat daar op de stoep, Bertrand. Ook hij had het gehaald. Top!!! s Avonds forel in een leuk restaurantje waar Anouck verscheen. Ook zij was in slaap gevallen. Beiden waren we moe. Ik was al blij dat ik niet alleen was, want Anouck was ook op 1 juli vertrokken, vanuit Zwitserland. Het was een gezellige avond, maar zelf bleef ik wat op de achtergrond want ik voelde me fysiek kapot.ik bleef ook maar zweten en water drinken en ging goed op tijd terug naar mijn slaapplek. Ik hoop dat de vermoeidheid er morgen wat uit is, want het wordt een langer parcours. Je kan zo blij zijn wanneer je merkt dat een andere pelgrim het haalt.
3/8. Saint-Chely-d'Aubrac - Saint - Come - d'Olt. 17 km totaal 735,22km
Wat een slechte nacht, niks geslapen, niet moeilijk. De bovenste torenkamer was bloedheet. Daarenboven hadden we nog een kleine affaire. Na een half uur hoorde ik ineens een gil, Valerie. ‘un chauve souris’ en ze dook onder de lakens. De dames vertelden dat de hospita hen gezegd had dat er een vleermuis in de kamer zat, maar niet aan ons. Alle twee onder de lakens en we proestten het uit. Ik deed natuurlijk geen oog meer dicht. Om 7.00 waren we al en route om zoveel mogelijk km te doen voor de grote hitte. Heel gezellige laatste stapdag met Valerie en Isabelle. Wat was het weeral prachtig, tussen bergflanken, op kleine paadjes, onder bomen of struiken, dus de hitte toch wat op afstand. Na 5 uurtjes kwamen we een overdekte plaats tegen waar locals koffie, thee en fruitsap gezet hadden. Je mocht nemen waar je behoefte aan had en in ruil een euro in een potje steken. Formidabel toch. Na het middagmaal was er een stuk daling, maar in volle zon. Daar voelde je de hitte uit de grond komen. Niet te doen, maar we deden het toch en bovendien ondertussen nog zingend…. Champs Elysees...teudeitereuteu. Wat een wondermooie plek is Saint -Come -d’Olt. Zo’n mooi stadje. De toren van de kerk was gedraaid. Als je dat wist was het nog mooier. Daar werd het tevens vakantie voor de pelgrims. Onder een temperatuur van 35 graden gingen Isabelle, Valerie, Annouck en ikzelf zwemmen in de Lot. Hoe zalig was dat. Toen werd het tijd om afscheid te nemen van Valerie. Ook dit is een deel van de chemin. Voor Valerie die vroeg een beetje in t'Frans te schrijven op mijn blog. Mes excuses, mais je n'ai pas d’accents sur mon portable....eh, voila Valerie. Comme c’etait bien notre rencontre. On a passé 6 jours ensemble comme on était des copines pour des annees. On s’est bien riigole et parle. Et aussi: plus de saucisses, chauve souris, la sorciere, ‘’’se’’’coucher, 10000 paS, la canopue, eflanque ou mince ou maigre, au Champs Elysees, le melon, 25 sommets, allez ma vache, Speedy, + 30 km, encore 100 m, plus loin, des pieds blancs…….. Bisous.. En dan was het gedaan, voorbij mooie ontmoeting en Valerie terug naar haar gewone leven. We bleven nog even nakaarten aan het water en vertrokken vervolgens naar onze gite. Deze bevond zich in een oude toren met super lieve mensen die zelf ook al naar Compostella geweest waren. We sliepen met 6 in een kleine kamer met 3 stapelbedden. Er stond wel een luchtblazer en het raam stond ook helemaal open met zicht op de gedraaide kerktoren. Samen met Anouk, la suisse, en Isabelle een sla gaan eten. Wat een super gezellige avond. 3 vrouwen en de dingen des levens. Zalig. Maar ook van Isabel afscheid genomen...et Alors Isabel…
Il Est quel Jour? …….. “”””Afscheid nemen hoort erbij en maakt plaats voor nieuwe dingen ‘’’’’’’
2/8. Nasbinals - Saint-Chely-d'Aubrac. 17.2km. Totaal 718.3 km
Na een slechte, veel te warme nacht opgestaan om 6.30 . De afstand was klein, maar de hitte groot, vandaar. Dacht ik toch niet dat ik een bedwants zag zeker. Ik ben daar echt als de dood voor. Volgens de hospita hebben alle gites daar last van, maar is iedereen daar heel hard mee bezig. Yakkie. Ik kijk altijd,alles heel goed na, maar je weet maar nooit. Ik ben daar echt panisch Voor. We startten een weeral wondermooi parcours om 7.30. ,Echt niet te beschrijven. De gr liep tussen eindeloze velden in de bergen, want we zitten toch op 1300 meter, met de prachtige koeien van Aubrac die we in de velden moesten passeren. Ik waande me net op de Zwitserse alpenweiden. Zo zag het er ook uit. Na een leuke klim een nog leukere keilange afdeling van. 500 m hoogteverschil. Deze middag legden we weer al ons eten samen en bestond de maaltijd uit worst, meloen, nectarine, gekonfijte gember en dadels. Het was Valeries dagje niet na een slechte nacht, vandaar dat we halt hielden aan een kleine ruisseau waar ze een powernapje kon nemen en ik mijn voeten in het koude water kon laten genieten. Wat waren ze dankbaar. Ondertussen waren we la suisse en rosé' al een paar,keer gepasseerd en zij kon me nog een adres bezorgen waar er eventueel plaats was voor de volgende avond. Het vinden van een slaapplaats is niet altijd zo evident. Ik wist ook niet meer de hoeveelste het was, of welke dag. Na 4 weken lijkt het wel of de ingebouwde kalender in mijn hoofd verdwenen was. Er is geen timing, geen afspraken,geen dingen te doen. Alleen de zoektocht naar slapen en eten is van tel, voor wat de planning betreft tenminste. Vanavond was het een gite in een hele oude, en vooral hoge toren. In de hoogste torenkamer was een mooi gerenoveerde slaapplaats gemaakt voor 6 personen. We sliepen daar met 5 vrouwen. Even iets gaan drinken met Valerie, Isabelle en la suisse en rose' alias Annouck. Vanwege de hitte hebben we een klein beekje opgezocht waar we middenin konden zitten op stenen met de voeten in het water. Mijn spierwitte voeten werkten dan wel op de lachspieren. Heel gezellig keuveluurtje tussen 4 madammen. Maar wat een rare avond. Echt een zotte hospita.Gewoon niet normaal. Valerie had gevraagd om het ontbijt te skippen, moesten er zelfs niks voor terug krijgen, omdat 7.30 te laat was en we al om 7.00 wilden vertrekken. Dat ging dus niet. Euh, deuh, ...Dat gingen we wel zo doen. Tijdens het avondmaal at Valerie als entree maar een half stuk quiche op, waarop de hospita heel vies gezind was, want nu moest dat weggegooid worden. Op vraag of Valerie dat dan kon meenemen, was het resoluut, nee de vuilbak in. Enfin, buiten de 3 lieve dames van onze kamer was het een avond in mineur. Bij het betalen werd het ontbijt niet aangerekend, en zei ze ineens heel nijdig dat Valerie niet tevreden was, waarop ze antwoordde dat de kamer en het eten prima waren, maat lacceuil un peu froid. En toen flipte ze. Echt roepen en tieren. Pff, niet gezien. Ik vroeg uiteindelijk mijn stempel nog en toen zei ze dat ik minder slechte vriendinnen moest kiezen. Ik antwoordde natuurlijk niks en toen we buiten waren voor een toertje met Isabel smeet ze een glas water door het raam, dat natuurlijk op mij terecht kwam. Pfff. We waren wel terug voor 22.00 want vertrouwden het zaakje niet. Enfin, bij het binnenkomen had ze zich wel herpakt en was vriendelijk. Geen leuke ervaring. Buiten dit feit was het een zalige dag van mooie dingen, leuke ontmoetingen, prachtige landschappen. Wanneer de kalender uit het hoofd is verdwenen komt er plek vrij voor nieuwe dingen.
1/8 Aumont-Aubrac. - Nasbinals. 25,9 km. Totaal 701,1 km
Goed geslapen, 6.30 op, 7.30 en route. Valerie stond me al op te wachten. We gingen er op een goed tempo vandoor want de temperatuur was ok en er zat zuurstof in de lucht. Na 10 km besliste Valerie haar gite af te bellen en een grotere afstand af te leggen naar Nasbinals. Natuurlijk vond ik dat super. Geweldig leuk om samen met haar te,stappen. Ik krijg privé les Frans, maar ook super veel info over het land, het eten, het landschap en voorts lachen we heel wat af en hebben we een dolle pret samen. Ook overmorgen stappen we nog samen en dan keert Valerie terug naar haar familie. Het parcours was adembenemend. We liepen wel 2 uur over de causes, een kalkachtig ruw landschap, op een plateau, praktisch zonder begroeiing, met hier en daar een naaldboom en grazende koeien. Het was prachtig, magisch, de oneindigheid. Wat een stilte, schoonheid in de puurste vorm en niet te beschrijven. l’eternite totale. Wat een gelukzalig gevoel en zuivere dankbaarheid om dit te mogen ervaren….. In Nasbinals sliepen we in een basic gite met dortoir en 15 bedden. Al goed dat we maar met 7 waren. Na douchen, wasje, even rug laten rusten want die speelde me vandaag wel parten, even naar het dorp om iets te drinken en te eten. Zo bevonden we ons al snel terug aan tafel met Amélie, Katrien, Isabel en een paar andere pelgrims. Ik moest me wel verplichten om te eten, want dat laat wat te wensen over. Deze ochtend 1 stukje stokbrood met veel moeite, deze middag een halve meloen en een banaan...en dat was het. Wel 4 liter water. Deze avond omelet met kaas om toch wat te eten, en in gezelschap met de koelte van de avond smaakte het wel ok. Katrien en Amélie blijven morgen een dag hier. Jammer, het zijn super toffe en zotte madammen, maar misschien gaan ze een paar etappes sneller zodat we elkaar terug kunnen ontmoeten. Morgen vertrek ik met Isabel en Valerie om 7.30. Wat een fantastische dag en gezellige avond en wat ben ik blij al deze toffe mensen te ontmoeten, Speedy, Katrien, Isabel en natuurlijk Valerie. ‘’’’ Il est quel jour?.... Il est aujourd’hui….C’est mon jour prefere…..quote Isabel. ‘’’’’
31/7. Les Faux - Aumont -Aubrac. 24,4 km Totaal 675,17 km
Toch nog ok geslapen, lekker koel ‘ s nachts. Weer op om 6.30 en dan te weten dat niemand dat verplicht hé. Ik vertrok om 8.00 om Valerie tegen te komen en merkte na 500m dat ik de verkeerde stokken bij had. Terug rennen, maar ze waren er niet meer. Ik veronderstelde dat Speedy of Kristien ze zouden bij hebben en vermits we op dezelfde plaats zouden belanden kwam dat wel goed. Ik had nog steeds geen slaapplek. Ik kon dat al wat langer uitstellen, maar vanwege het hoogseizoen gaf me dat toch wat stress. Zeer leuke gevarieerde wandeldag. Met 24,5 km en weer heel wat hoogteverschillen tussen pijnbomen, valleien, dorpjes, was het weer prachtig. De hitte begon wel terug parten te spelen. ‘s Middags aten Valerie en ik mijn overschotjes, nl sardines, 4 cm worst, 2 baby belletjes, een pakje toastjes en een banaan. Heerlijk toch. Maar wat een hitte tijdens de namiddagklim. Ik voelde dat ik deze warmte al wel wat gewoon was, maar voor Valerie was het vreselijk afzien. Ondertussen kwamen we het gezin met de ezel terug tegen gekomen. Wat een lieve ouders en kinderen. 3 jongens van 6,8 en, 9 jaar die elke dag tussen 15 en 18 km STAPPEN, met de ezel die alles draagt. De kinderen waren fantastisch lief en gingen ervoor en wat een geweldige ouders. ‘s Avonds sliepen ze in een wei waar ze ‘ s morgens ofwel omringd werden door schapen, ofwel door koeien. Wat een heerlijk gezin. Om de moed erin te houden bij Valerie zette ik de laatste hete, vreselijk hete km ineens op YouTube… C’est une belle histoire.. op
..en zongen we dat met volle borst mee. Valerie was kapot en ging ineens naar haar hotel. Ze wilde ‘s avonds nog wel komen. maar haar voeten wilden niet meer mee. Dan toch maar even bellen naar een gite, en yes er was plaats. Per toeval deelde ik terug een kamer met Speedy, alias Aurelie, en Kristien. We hadden geen van allen half pension genomen. Iedereen wilde altijd met alle goede bedoelingen de pelgrims veel energierijk voedsel geven, maar na drie dagen linzen, boeuf Bourgignon. Tartiflette, sauciissen, patate, kaas, dessert, had ik zoveel behoefte aan fruit, fruit, fruit en groenten, groenten, groenten. Ik werd gewoon ook moe van het zware eten. Eerst aperitief op terras met Speedy en Katrien, en dan een gewone salade. We kunnen het goed vinden samen. Het was een super gezellige avond met z’n 3.
Morgen spijtig genoeg afscheid nemen van mijn maatje Valerie en dan stap ik weer verder. ‘’’’Vertrouwen dat alles wel goed komt. ‘’’
30/7. Saugues - Les Faux. 27,6 km. Totaal 650,69 km
Weer een super dag. Om 8.00 afgesproken met Valerie aan de apotheek en bij een heerlijke temperatuur beginnen stappen. Het ging heel de tijd naar boven en naar beneden, 27 km en 525 m stijgen, 410 dalen en niks plat. Gewoon zalig. Er zat weer veel zuurstof in de lucht ondanks de opkomende hitte. Dit kwam waarschijnlijk omdat ik al een paar dagen boven de 1000 m zat. Wederom was het landschap prachtig, minder spectaculair dan gisteren, maar zo mooi tussen bergen, heuvels , bossen, velden. Het ene zicht volgde na het andere. Adembenemend. Wat een mooi stuk van de camino. Een broodje delen met 2 en een kopje koffie onderweg maakten het alleen maar leuker. Valerie sliep in La Sauvage op 20 km. Zelf ging ik nog 7 km verder naar mijn gite. Omdat het tempo met Valerie heel wat trager was, kon in super genieten van op mijn eentje even stevig door te trekken. Lekker in het zweet en blijven gaan. Fantastisch gevoel. In de gite zaten terug de 2 jonge dames van gisteren en nog 2 andere meisjes. We sliepen in een dortoir van 15. Na het douchen en mijn dagelijkse was, en yes er was zelfs echt wasproduct, met zn 5 een pintje drinken en daarna super lekker gegeten en gedronken. 5 kwetterende vrouwen die elkaar voorheen niet kenden. Zalig toch. Het magische van de camino. Met zuurstof in de lucht kan je op een gegeven moment alles aan.
29/9. Saint-Privat -d'Allier. - Saugues. 19,8 km. Totaal 623,08 km
Wat een dag. Super, gewoon perfect. Na een heerlijke nacht van 12 graden!!!!!op om 7.00, en lekker ontbijt. Valerie had gevraagd om vandaag samen te stappen. Gezellig. Het landschap lag stil in de dichte mist en ondertussen konden we een mooie klim doen. Na een uurtje boven, en daar trok de mist op. Wauw, Massief Centrale kwam boven de nevel loeren en dat gaf een enorm gelukzalig gevoel. Zo mooi!!!! Even stevig dalen, in een dorpje een banaan, koffiekoek, nectarine en hardgekookt ei kopen en dan echt klimmen, klimmen, klimmen. Geweldig, op kleine bospaadjes, tussen de bomen, met constant geweldige zichten. En er zat zoooooveel zuurstof in de lucht. Ik voelde dat in heel mijn lijf. Alles was top in vorm. Het tempo lag erg traag, want het was de tweede dag van Valerie en ze was echt kapot. Ik kon ondertussen genieten van het landschap en ging dan ook nergens in het rood. Onderweg kwamen we regelmatig dezelfde pelgrims tegen, waardoor de contacten leuk verliepen. Er waren er zelfs die op mijn aanraden ook sardines aan het eten waren. Na 19,5 km op een moeilijk parcours met heel wat hoogtemeters, maar traag tempo, dus perfect binnen de comfortzone kwamen we aan in Saugues. Valerie sliep in een gite communale, en was kapot, en ik bij mensen met een chambres d’hotes, samen met 2 andere pelgrims met wie ik de kamer deelde. De mensen waren echt super super vriendelijk en gastvrij en Valerie kon zelfs komen eten. Na een douche en uitladen even samen iets gaan drinken en dan terug naar de chambres d’hotes voor het avondmaal. Dat was echt de max. We waren daar met 9 aan tafel. 4 pelgrims, de gastheer en gastvrouw, hun 17 jariige dochter wiens verjaardag het was en 2 familieleden. Sebastien had super lekker gekookt en we hebben samen zoveel gelachen en gepraat. Tevens was ik blijkbaar hun eerste pelgrim die bij hen logeerde die zo’n afstand deed en al had gedaan.Het was meer dan hemels en ik had een echt thuisgevoel. Daarenboven kon ik slapen onder echte lakens en me afdrogen met een echte handdoek. Dit was de topdag en topavond bij uitstek. Ik had precies een heel doosje gelukspillen ingenomen. Zo’n dagen, zo’n ontmoetingen, dat Is het. ‘’’ Soms kunnen woorden niet beschrijven hoe goed iets was‘’’
28/7 Le-Puy-en-Velay. - Saint-Privat -d'Allier. 24,2 km. Totaal 603,2 km
6.00 op. Ontbijten en gepakt en gezakt naar de kathedraal voor de mis om 7 00. Om 8.00 werden de pelgrims bijeen geroepen voor de zegening en kregen we een medaillon met een schelpje aan de ene kant en de heilige maagd aan de andere kant. De priester vroeg eerst de handen op de steken wanneer hij het land van herkomst afriep. Vervolgens vroeg hij wie er helemaal naar Compostella ging. Dat waren er 2 van de 60. De priester feliciteerde me en iedereen zei, wauw, of proficiat of knikte bewonderd. Dat had ik niet zien aankomen. Zelf vond ik het ten eerste al heel normaal en ten tweede zaten de dagen van opgeven in Massif Centrale nog in mijn systeem. Misschien onderschat ik wel wat ik nu doe. In ieder geval kwam de bevestiging van de priester en van de andere pelgrims op het juiste moment om van hieruit mijn camino terug te starten. We waren binnen gekomen langs een zijdeur en vertrokken langs het hoofdportaal vooraan naar buiten. Het kruis achter ons en voor ons alle trappen, de stad en vlaggetjes. Dat laat je niet onberoerd. Er zat zuurstof in de lucht, dus de eerste klim uit le puy ging als een fluitje van een cent. De zuurstof samen met rust maakten dat mijn benen en geest terug in opperste vorm waren. Na een half uur werd de lucht gitzwart en besloot ik te schuilen onder het afdak van een verlaten fabriek voor het komende onweer. Ik verwittigde zeker 10 pelgrims dat het echt erg ging worden. Misschien omdat het hun eerste dag was, of omdat ze me niet geloofden, in ieder geval waren er maar 2 jonge meisjes die bij mij kwamen staan. Het was nog 5 minuten droog en dan begon het, donder, bliksem, striemende regen , echt een wolkbreuk voor wel 10 minuten lang. Toen het over was en ik vertrok kwam ik gaandeweg doorweekte pelgrims tegen, die allemaal andere kleren moesten aantrekken. Heel de dag lang kwamen er met regelmatige tussenpozen buien . Na de hitte van de voorbije weken zorgde dit voor een heerlijke afkoeling. Zo is lopen door de regen met een goede regenjas zalig. Het landschap was weer totaal anders. Mooi, groen,heuvelachtig en met spectaculaire zichten en pittoreske stadjes tussen de heuvels. Het gaf me een leuk gevoel om heel de dag alleen te lopen, pelgrims te begroeten en vooral te weten dat er voor en achter me nog anderen waren, ook al zag je ze niet. Het parcours was super goed aangegeven. Het volgt tot saint Jean pied de gr 65. Dat is alvast een fijne geruststelling. Leuk gestapt binnen de comfortzone 24 km en 600 m stijgen. Zalig Voorts zit ik in een echt Frans bataillon. Gezellige babbel met Eric en ik deel een kamer met Valerie, een juriste even oud als ik die een week komt stappen. Probleem is alleen dat die Fransen, wanneer ze horen dat je wat Frans spreekt ontzettend snel praten en allemaal door elkaar. Ik kan het allemaal volgen, zeker omdat ze van de kanten van Parijs zijn, maar wanneer ik iets zeg vertraagt het gesprek en te snel, dan kom ik soms niet uit mijn woorden. t Is hier tevens een taalcursus voor volwassenen. Super volumineus gegeten vanavond en toen we gingen slapen heeft Valerie me in een halfuur met een enorme stortvloed van woorden uitgelegd hoe het zat met Macron, met de Franse politiek en de Fransen tout court. Enfin, het was een interessante avond. Maandagmorgen met mijn knie naar de apotheker, want volgens jo is die ontstoken. Rood, warm , dik rond de wonde en doet terug meer pijn na het vallen. En daar ben ik niet goed in. Vous partez comme des marcheurs et vous retournez comme des pelerins . Priester van le puy.
Op om 6.15. Brood, confituur en boter stonden al klaar. Om 7.00 misviering in de kathedraal. Er waren wel 60 pelgrims. Voor de zegening wachtte ik tot morgen. Voorts was het een dagje kuieren in de prachtige stad vol schelpjes. Nog meer dan aan zee.
Pelgrims krijgen hier een echt welkoms gevoel. Straten hebben ook de naam van Saint Jacques, er zijn pelgrimwinkels, pelgrim maaltijden, , pelgrim kaartjes. Wel het tegenovergestelde van de voorbije periode. Maar het had iets gezellig, iets vertrouwd. Helemaal naar boven voor het impressionante beeld van de vierge met zicht op de stad. Alle steegjes door. Inkopen voor morgen. Langs het Compostella genootschap voor een babbeltje en om de zon ontvluchten.. De meeste pelgrims die daar waren begonnen aan hun weg en liepen een deel. Ik krijg de indruk dat dit stuk super mooi is, maar sowieso veel meer pelgrims. De ontmoetingen zullen dan ook daar zitten en minder bij de toevalligheden van het eerste stuk. Hier zijn het grote gites en word je minder persoonlijk ontvangen. Maar een weg die goed gemarkeerd is met mooie zichten,en gezelschap, dat is ook veel waard. Deze avond bij de zusters gegeten met 4 Fransen. We groetten elkaar en zeiden...tot morgen, in de mis...dat heb ik 's avonds nog nooit tegen iemand gezegd. Ik heb hier terug rust gevonden. Een nieuw stuk, nieuw landschap, nieuwe ontmoetingen. Ik ben er klaar voor. Wanneer je je doel niet kan bereiken langs de ene weg, neem je beter de andere, maar nooit opgeven.
26/7. Bourbon lancy - Le Puy en velay. 0 km te voet
6.30 de wekker, 7.00 ontbijt en 7.50 op de bus naar Moulin. Toch weet ik dat ik dit stuk nog ga doen. 9 dagen, prachtig, stil, maar met 2 of meer….voor wie zich geroepen voelt…. Ik moest van 8.50 tot 11.28 wachten op de trein, ware het niet dat die zoveel vertraging had dat ik pas om 15.30 de trein kon nemen voor de juiste verbinding. Niet getreurd, dat gaf me de gelegenheid om in het mooie Moulin rond te kuieren, kerken te bezoeken en gezellig 2 uur op terras te zitten met een grote koffie en de Figaro. Dichter als dit kun je je niet Frans voelen. Overstap van 1 minuut in Clermont Ferrand, dan nog een uurtje bus en daar verscheen Le-Puy-en-velay. Kerk bovenop een heuvel. Maria met kind hoog boven de stad uittronend. Prachtige kathedraal in de hoogte. En waar was mijn gite, in het zusterklooster helemaal boven en vlak naast de kathedraal. Vanuit het raam kon je heel de stad zien. Echt prachtig. Ik kreeg een kamer alleen en mag hier 2 dagen blijven. Morgen wil ik die prachtige stad verder verkennen en me oriënteren voor de volgende 32 dagen naar Saint Jean Pied. Ik werd hier gelijk vrolijk en liep al lachend naar beneden om een steak te eten, want dat was ik even vergeten sinds deze ochtend. Ondertussen. kreeg ik nog een leuke telefoon van Belletje en ik had er weer helemaal de moed in, met de nodige pep-talk voor mezelf. In de loop van de dag heb ik Jo een paar keer gehoord. Al fietsend is 100 km per dag bij deze hittegolf niet te doen en zelfs schadelijk voor de gezondheid. Hij voelt dat zelfs. Daarom heeft hij besloten om tot Bordeaux te fietsen en samen met Daniel naar huis te keren. Compostella loopt niet weg. En ik wil graag samen oud worden. Een goede beslissing.Het is gewoon te heet voor een inspanning, zeker om te fietsen. ‘’’ Hoe plannen kunnen wijzigen en beslissingen herzien worden…..’’’
Deze ochtend goed op tijd vertrokken om de hitte voor te zijn. Dat lukt een uur, maar dan haalt ze je altijd terug in. Ik liet de GPS de beste en kortste weg uitkiezen naar Bourbon-Lancy. De eerste 7 km asfalt, maar ok nog. Begin van de dag en de temperatuur lukte nog. Vervolgens werd ik op een privé weg gestuurd waar ik de boerin achter mij kreeg die zei dat daar koeien stonden en dat het te gevaarlijk was. Terug op de weg. Na 12 km werd ik terug naar een boerderij gestuurd. 3 blaffende honden achter me aan. Ik bleef stokstijf staan tot de boerin kwam kijken en me geruststelde. Eveneens vertelde ze me dat de weg die de GPS aangaf niet meer bestond. Dat was vroeger een pad, maar nu niet meer. Dat had als gevolg dat echt alles, heel de dag lang over de grote weg ging, D42en D60. Ondanks het feit dat vooral de D42 toch vrij rustig lopen was vanwege het weinige verkeer, was dit niet aangenaam. Toch voelde ik me blijkbaar wel beter, want ik trok zelfs terug een paar foto's. Veel mooie witte koeien in een heuvelachtig landschap met rosse weiden. Het was duidelijk dat de Morvan gedaan was met al zijn schakeringen groen. Op zon lange stukken asfalt onder een gloeiend hete zon in een zinderende hitte gaat een mens wel wat denken, in de mate dat mijn hersenen nog niet gesmolten of geroosterd waren. Het was geen leuk denken omdat ik al zo lang had vast gehouden aan deze route en die al zo lang gepland had. Ik besefte dat wanneer ik de gr niet meer zou volgen, vanwege de moeilijke stukken, de cols, de hoogteverschillen en het verloren lopen, ik ook afstand deed van een stukje ongerepte schoonheid waar ik voor gekozen had. Die keuze was weliswaar destijds gemaakt zonder blauwe sleutelbenen en zonder 33 graden. De keerzijde, zo besefte ik vandaag, waren 11 dagen met zeer lange hete stukken asfalt met hier en daar een andere weg. Hoe lang moet je vasthouden aan een eerste gedacht, of eerder aan een idee van niet-slagen, of moedig moeten zijn. Vermits ik na eergisteren reeds beslist had om het anders aan te pakken zat er op het eerste zicht niet veel anders op dan verder stappen, verstand op nul en de dagen aftellen tot ik in le puy en velay aan het startpunt van de route zou komen. Hoe heter het werd, met dank aan de zon, hoe meer ik besefte dat dit het niet was en op 2 km voor Bourbon op een drukke weg heb ik de knoop doorgehakt. Ik ging gelijk naar het office de tourisme en hoorde dat ik eerst naar een busje moest bellen voor Moulin. In Moulin een trein en dan een bus moest nemen en dan nog te voet. Whatever, het maakte niet meer uit. Ik, bellen busje, Moulin...en van daaruit zou ik wel verder zien. Of ze misschien ook een tandarts hadden in Bourbon, voor mijn kapotte tand vooraan, was het 2 de vraagje. Ik kreeg een nummer waar ik kon proberen, maar het was praktisch uitgesloten omdat er een lange wachtlijst was. Even pintje drinken op terras en toch maar even proberen. Of ik over een half uurtje al kon komen want er had net iemand afgebeld. Tanden poetsen in toilet van café en spurt te voet met rugzak naar de tandarts waar ik helemaal bezweet aankwam. Ik verontschuldigde mij in 100.talen, maar had wel propere tanden. Blijkbaar was het maken van de voorhand niet evident en ze twijfelde of dit 2 maanden zou houden, maar dat zie ik verder wel. Ik had ineens het gevoel dat alles terug klopte. Terug energie, veel praatjes en een gaaf gebit. Of dit de juiste beslissing was, ik weet het niet, maar het voelt wel goed. s Avonds lekker ontspannen pizza gaan eten en ik ontmoette een Nederlandse seminarist van 71 waar ik een hele avond mee praatte over geloof. Wat een verrijkende verrassende avond en tegelijkertijd verdriet over gemiste kansen. Waar liep ik het meeste tegenaan? De hitte, zeker wel,de eenzaamheid, de weg, de rugzak.....Heb ik wel genoeg geprobeerd? Heb ik er voldoende uitgehaald? Heb ik te snel opgegeven? Ik kom hier zeker terug, want het is een fantastische streek, maar niet meer alleen. Met mijn gave voortanden kan ik terug lachen naar de mensen, maar dat ligt misschien niet alleen aan de tanden.
24/7. Larochemillay - Issy l'eveque. 26,2km. Totaal 554,4 km
Goed uitgeslapen in een propere kamer, alleen. Het was nodig. Pas om 9.00 weg
Honger had ik niet en alles was stijf. Ik vertrok heel rustig en probeerde met kaart en GPS de gr 13 toch even terug te vinden. 4 km op die route gelopen, want dat kon ik zien op het kleine kaartje in het boekje, maar geen enkele aanwijzing te bespeuren. Ok, plan 2, zoals ik het me gisteren had voorgenomen. Ik gaf Issy leveque aan op GPS via stapwegen. Elk kruispunt zette ik mijn GSM op, zag welke afstand ik moest afleggen, telde dat bij op mijn horloge en vertrok. Zo kon ik ook batterijen sparen en zou ik het niet tegen komen als gisteren. Mijn enige doel voor de dag was, de weg niet verliezen, voldoende batterijen voor mijn GSM en niks erg tegenkomen. Daar ben ik dan ook in geslaagd. Genieten van het mooie landschap was er niet bij. Ik moest nog te veel bekomen van de vorige dag. Er waren ook geen grote hoogteverschillen, maar 300 m geklommen en gedaald. Al goed, want bij het dalen voelde ik mijn knie trekken. Het was een stille dag van binnen en van buiten en ik dacht alleen aan de weg en hoe ik de volgende periode zou aanpassen. De 26 km gingen goed vooruit en buiten een cola en koffie na 18 km ben ik niet gestopt. Aangekomen in Issy l'Eveque besefte ik pas dat ik de hele dag maar een kwart baguette op had en een stukje chocola. Honger had ik niet, dorst wel. Op 3 km van het dorp was alle drank op en ik heb op 3 boerderijen proberen aanbellen,maar kreeg telkens een meute blaffende honden achter mij aan en daar ben ik geen held in. Een lief oud vrouwtje opende de sint Jacobs gite van de pastorie. Netjes en 3 stapelbedden in een piepkleine kamer, maar ik was alleen, dus geen probleem. De vorige pelgrim was alweer een paar dagen geleden vertrokken. Volgens het vrouwtje kwamen er hoe langer hoe minder langs hier omdat de gr 13 niet goed aangegeven was. Dat had ik nog gehoord. Na het douchen ging ik toch even zitten in de kerk. Ik liet 10 minuten lang de rust binnen komen. Even naar de proxi in het dorp voor yoghurt en pruimen als laat middagmaal en ravioli voor het diner. Ik viel om 17.30 in slaap op bed. Te vroeg is ook niet goed, dus verplichtte ik mezelf om 2 km te voet te gaan naar de camping om iets te drinken. Grote 4 sterrencamping met alles erop en eraan, maar er stond bijna niemand. Alleen in het weekend had de camping wat te doen en jaar na jaar bleven de mensen weg, aldus een local die ik aansprak op het terras. Goed Frans kunnen heeft toch zijn voordelen, anders ben je toch veel geïsoleerder. Video chat met Yannick en Faya die haar nieuwe bed liet zien, en met Jo aan wie ik mijn plannen meedeelde. Morgen een hotelletje vastgelegd in Bourbon-Lancy. Daar probeer ik dezelfde dag, of als dat niet lukt met de volgende dag erbij, alles te regelen. Ik ga een grote en duidelijke kaart zoeken van een zo groot mogelijk gebied tussen Bourbon en Le-Puy-en-velay. Dan probeer ik mijn eigen route uit te stippelen, met een max van 30 km en niet te veel hoogteverschillen, niet over de cols van 1300m dus, dat houden mijn sleutelbenen niet uit met de rugzak. En toch ook over wat grotere stadjes, want ik wiL geen eten meezeulen voor 3 dagen. De route mag zelfs een paar dagen langer duren. Mentaal bereid ik me erop voor dat ik de volgende 14 dagen geen andere pelgrims zal tegen komen. Als dit plan voor 1 of andere reden niet kan, dan plan ik een busreis, of een andere verplaatsingswijze tot ik in Le Puy terug kan starten. Dat is alvast het plan, maar we zien wel wat morgen brengt. Gewoon gewoon, soms moet het echt niet meer zijn.
