 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 02-08-2018 |
 2/8. Nasbinals - Saint-Chely-d'Aubrac. 17.2km. Totaal 718.3 km |
|
Na een slechte, veel te warme nacht opgestaan om 6.30 . De afstand was klein, maar de hitte groot, vandaar. Dacht ik toch niet dat ik een bedwants zag zeker. Ik ben daar echt als de dood voor. Volgens de hospita hebben alle gites daar last van, maar is iedereen daar heel hard mee bezig. Yakkie. Ik kijk altijd,alles heel goed na, maar je weet maar nooit. Ik ben daar echt panisch Voor. We startten een weeral wondermooi parcours om 7.30. ,Echt niet te beschrijven. De gr liep tussen eindeloze velden in de bergen, want we zitten toch op 1300 meter, met de prachtige koeien van Aubrac die we in de velden moesten passeren. Ik waande me net op de Zwitserse alpenweiden. Zo zag het er ook uit. Na een leuke klim een nog leukere keilange afdeling van. 500 m hoogteverschil. Deze middag legden we weer al ons eten samen en bestond de maaltijd uit worst, meloen, nectarine, gekonfijte gember en dadels. Het was Valeries dagje niet na een slechte nacht, vandaar dat we halt hielden aan een kleine ruisseau waar ze een powernapje kon nemen en ik mijn voeten in het koude water kon laten genieten. Wat waren ze dankbaar. Ondertussen waren we la suisse en rosé' al een paar,keer gepasseerd en zij kon me nog een adres bezorgen waar er eventueel plaats was voor de volgende avond. Het vinden van een slaapplaats is niet altijd zo evident. Ik wist ook niet meer de hoeveelste het was, of welke dag. Na 4 weken lijkt het wel of de ingebouwde kalender in mijn hoofd verdwenen was. Er is geen timing, geen afspraken,geen dingen te doen. Alleen de zoektocht naar slapen en eten is van tel, voor wat de planning betreft tenminste. Vanavond was het een gite in een hele oude, en vooral hoge toren. In de hoogste torenkamer was een mooi gerenoveerde slaapplaats gemaakt voor 6 personen. We sliepen daar met 5 vrouwen. Even iets gaan drinken met Valerie, Isabelle en la suisse en rose' alias Annouck. Vanwege de hitte hebben we een klein beekje opgezocht waar we middenin konden zitten op stenen met de voeten in het water. Mijn spierwitte voeten werkten dan wel op de lachspieren. Heel gezellig keuveluurtje tussen 4 madammen. Maar wat een rare avond. Echt een zotte hospita.Gewoon niet normaal. Valerie had gevraagd om het ontbijt te skippen, moesten er zelfs niks voor terug krijgen, omdat 7.30 te laat was en we al om 7.00 wilden vertrekken. Dat ging dus niet. Euh, deuh, ...Dat gingen we wel zo doen. Tijdens het avondmaal at Valerie als entree maar een half stuk quiche op, waarop de hospita heel vies gezind was, want nu moest dat weggegooid worden. Op vraag of Valerie dat dan kon meenemen, was het resoluut, nee de vuilbak in. Enfin, buiten de 3 lieve dames van onze kamer was het een avond in mineur. Bij het betalen werd het ontbijt niet aangerekend, en zei ze ineens heel nijdig dat Valerie niet tevreden was, waarop ze antwoordde dat de kamer en het eten prima waren, maat lacceuil un peu froid. En toen flipte ze. Echt roepen en tieren. Pff, niet gezien. Ik vroeg uiteindelijk mijn stempel nog en toen zei ze dat ik minder slechte vriendinnen moest kiezen. Ik antwoordde natuurlijk niks en toen we buiten waren voor een toertje met Isabel smeet ze een glas water door het raam, dat natuurlijk op mij terecht kwam. Pfff. We waren wel terug voor 22.00 want vertrouwden het zaakje niet. Enfin, bij het binnenkomen had ze zich wel herpakt en was vriendelijk. Geen leuke ervaring. Buiten dit feit was het een zalige dag van mooie dingen, leuke ontmoetingen, prachtige landschappen. Wanneer de kalender uit het hoofd is verdwenen komt er plek vrij voor nieuwe dingen.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
