28/7 Le-Puy-en-Velay. - Saint-Privat -d'Allier. 24,2 km. Totaal 603,2 km
6.00 op. Ontbijten en gepakt en gezakt naar de kathedraal voor de mis om 7 00. Om 8.00 werden de pelgrims bijeen geroepen voor de zegening en kregen we een medaillon met een schelpje aan de ene kant en de heilige maagd aan de andere kant. De priester vroeg eerst de handen op de steken wanneer hij het land van herkomst afriep. Vervolgens vroeg hij wie er helemaal naar Compostella ging. Dat waren er 2 van de 60. De priester feliciteerde me en iedereen zei, wauw, of proficiat of knikte bewonderd. Dat had ik niet zien aankomen. Zelf vond ik het ten eerste al heel normaal en ten tweede zaten de dagen van opgeven in Massif Centrale nog in mijn systeem. Misschien onderschat ik wel wat ik nu doe. In ieder geval kwam de bevestiging van de priester en van de andere pelgrims op het juiste moment om van hieruit mijn camino terug te starten. We waren binnen gekomen langs een zijdeur en vertrokken langs het hoofdportaal vooraan naar buiten. Het kruis achter ons en voor ons alle trappen, de stad en vlaggetjes. Dat laat je niet onberoerd. Er zat zuurstof in de lucht, dus de eerste klim uit le puy ging als een fluitje van een cent. De zuurstof samen met rust maakten dat mijn benen en geest terug in opperste vorm waren. Na een half uur werd de lucht gitzwart en besloot ik te schuilen onder het afdak van een verlaten fabriek voor het komende onweer. Ik verwittigde zeker 10 pelgrims dat het echt erg ging worden. Misschien omdat het hun eerste dag was, of omdat ze me niet geloofden, in ieder geval waren er maar 2 jonge meisjes die bij mij kwamen staan. Het was nog 5 minuten droog en dan begon het, donder, bliksem, striemende regen , echt een wolkbreuk voor wel 10 minuten lang. Toen het over was en ik vertrok kwam ik gaandeweg doorweekte pelgrims tegen, die allemaal andere kleren moesten aantrekken. Heel de dag lang kwamen er met regelmatige tussenpozen buien . Na de hitte van de voorbije weken zorgde dit voor een heerlijke afkoeling. Zo is lopen door de regen met een goede regenjas zalig. Het landschap was weer totaal anders. Mooi, groen,heuvelachtig en met spectaculaire zichten en pittoreske stadjes tussen de heuvels. Het gaf me een leuk gevoel om heel de dag alleen te lopen, pelgrims te begroeten en vooral te weten dat er voor en achter me nog anderen waren, ook al zag je ze niet. Het parcours was super goed aangegeven. Het volgt tot saint Jean pied de gr 65. Dat is alvast een fijne geruststelling. Leuk gestapt binnen de comfortzone 24 km en 600 m stijgen. Zalig Voorts zit ik in een echt Frans bataillon. Gezellige babbel met Eric en ik deel een kamer met Valerie, een juriste even oud als ik die een week komt stappen. Probleem is alleen dat die Fransen, wanneer ze horen dat je wat Frans spreekt ontzettend snel praten en allemaal door elkaar. Ik kan het allemaal volgen, zeker omdat ze van de kanten van Parijs zijn, maar wanneer ik iets zeg vertraagt het gesprek en te snel, dan kom ik soms niet uit mijn woorden. t Is hier tevens een taalcursus voor volwassenen. Super volumineus gegeten vanavond en toen we gingen slapen heeft Valerie me in een halfuur met een enorme stortvloed van woorden uitgelegd hoe het zat met Macron, met de Franse politiek en de Fransen tout court. Enfin, het was een interessante avond. Maandagmorgen met mijn knie naar de apotheker, want volgens jo is die ontstoken. Rood, warm , dik rond de wonde en doet terug meer pijn na het vallen. En daar ben ik niet goed in. Vous partez comme des marcheurs et vous retournez comme des pelerins . Priester van le puy.
Op om 6.15. Brood, confituur en boter stonden al klaar. Om 7.00 misviering in de kathedraal. Er waren wel 60 pelgrims. Voor de zegening wachtte ik tot morgen. Voorts was het een dagje kuieren in de prachtige stad vol schelpjes. Nog meer dan aan zee.
Pelgrims krijgen hier een echt welkoms gevoel. Straten hebben ook de naam van Saint Jacques, er zijn pelgrimwinkels, pelgrim maaltijden, , pelgrim kaartjes. Wel het tegenovergestelde van de voorbije periode. Maar het had iets gezellig, iets vertrouwd. Helemaal naar boven voor het impressionante beeld van de vierge met zicht op de stad. Alle steegjes door. Inkopen voor morgen. Langs het Compostella genootschap voor een babbeltje en om de zon ontvluchten.. De meeste pelgrims die daar waren begonnen aan hun weg en liepen een deel. Ik krijg de indruk dat dit stuk super mooi is, maar sowieso veel meer pelgrims. De ontmoetingen zullen dan ook daar zitten en minder bij de toevalligheden van het eerste stuk. Hier zijn het grote gites en word je minder persoonlijk ontvangen. Maar een weg die goed gemarkeerd is met mooie zichten,en gezelschap, dat is ook veel waard. Deze avond bij de zusters gegeten met 4 Fransen. We groetten elkaar en zeiden...tot morgen, in de mis...dat heb ik 's avonds nog nooit tegen iemand gezegd. Ik heb hier terug rust gevonden. Een nieuw stuk, nieuw landschap, nieuwe ontmoetingen. Ik ben er klaar voor. Wanneer je je doel niet kan bereiken langs de ene weg, neem je beter de andere, maar nooit opgeven.
26/7. Bourbon lancy - Le Puy en velay. 0 km te voet
6.30 de wekker, 7.00 ontbijt en 7.50 op de bus naar Moulin. Toch weet ik dat ik dit stuk nog ga doen. 9 dagen, prachtig, stil, maar met 2 of meer….voor wie zich geroepen voelt…. Ik moest van 8.50 tot 11.28 wachten op de trein, ware het niet dat die zoveel vertraging had dat ik pas om 15.30 de trein kon nemen voor de juiste verbinding. Niet getreurd, dat gaf me de gelegenheid om in het mooie Moulin rond te kuieren, kerken te bezoeken en gezellig 2 uur op terras te zitten met een grote koffie en de Figaro. Dichter als dit kun je je niet Frans voelen. Overstap van 1 minuut in Clermont Ferrand, dan nog een uurtje bus en daar verscheen Le-Puy-en-velay. Kerk bovenop een heuvel. Maria met kind hoog boven de stad uittronend. Prachtige kathedraal in de hoogte. En waar was mijn gite, in het zusterklooster helemaal boven en vlak naast de kathedraal. Vanuit het raam kon je heel de stad zien. Echt prachtig. Ik kreeg een kamer alleen en mag hier 2 dagen blijven. Morgen wil ik die prachtige stad verder verkennen en me oriënteren voor de volgende 32 dagen naar Saint Jean Pied. Ik werd hier gelijk vrolijk en liep al lachend naar beneden om een steak te eten, want dat was ik even vergeten sinds deze ochtend. Ondertussen. kreeg ik nog een leuke telefoon van Belletje en ik had er weer helemaal de moed in, met de nodige pep-talk voor mezelf. In de loop van de dag heb ik Jo een paar keer gehoord. Al fietsend is 100 km per dag bij deze hittegolf niet te doen en zelfs schadelijk voor de gezondheid. Hij voelt dat zelfs. Daarom heeft hij besloten om tot Bordeaux te fietsen en samen met Daniel naar huis te keren. Compostella loopt niet weg. En ik wil graag samen oud worden. Een goede beslissing.Het is gewoon te heet voor een inspanning, zeker om te fietsen. ‘’’ Hoe plannen kunnen wijzigen en beslissingen herzien worden…..’’’
Deze ochtend goed op tijd vertrokken om de hitte voor te zijn. Dat lukt een uur, maar dan haalt ze je altijd terug in. Ik liet de GPS de beste en kortste weg uitkiezen naar Bourbon-Lancy. De eerste 7 km asfalt, maar ok nog. Begin van de dag en de temperatuur lukte nog. Vervolgens werd ik op een privé weg gestuurd waar ik de boerin achter mij kreeg die zei dat daar koeien stonden en dat het te gevaarlijk was. Terug op de weg. Na 12 km werd ik terug naar een boerderij gestuurd. 3 blaffende honden achter me aan. Ik bleef stokstijf staan tot de boerin kwam kijken en me geruststelde. Eveneens vertelde ze me dat de weg die de GPS aangaf niet meer bestond. Dat was vroeger een pad, maar nu niet meer. Dat had als gevolg dat echt alles, heel de dag lang over de grote weg ging, D42en D60. Ondanks het feit dat vooral de D42 toch vrij rustig lopen was vanwege het weinige verkeer, was dit niet aangenaam. Toch voelde ik me blijkbaar wel beter, want ik trok zelfs terug een paar foto's. Veel mooie witte koeien in een heuvelachtig landschap met rosse weiden. Het was duidelijk dat de Morvan gedaan was met al zijn schakeringen groen. Op zon lange stukken asfalt onder een gloeiend hete zon in een zinderende hitte gaat een mens wel wat denken, in de mate dat mijn hersenen nog niet gesmolten of geroosterd waren. Het was geen leuk denken omdat ik al zo lang had vast gehouden aan deze route en die al zo lang gepland had. Ik besefte dat wanneer ik de gr niet meer zou volgen, vanwege de moeilijke stukken, de cols, de hoogteverschillen en het verloren lopen, ik ook afstand deed van een stukje ongerepte schoonheid waar ik voor gekozen had. Die keuze was weliswaar destijds gemaakt zonder blauwe sleutelbenen en zonder 33 graden. De keerzijde, zo besefte ik vandaag, waren 11 dagen met zeer lange hete stukken asfalt met hier en daar een andere weg. Hoe lang moet je vasthouden aan een eerste gedacht, of eerder aan een idee van niet-slagen, of moedig moeten zijn. Vermits ik na eergisteren reeds beslist had om het anders aan te pakken zat er op het eerste zicht niet veel anders op dan verder stappen, verstand op nul en de dagen aftellen tot ik in le puy en velay aan het startpunt van de route zou komen. Hoe heter het werd, met dank aan de zon, hoe meer ik besefte dat dit het niet was en op 2 km voor Bourbon op een drukke weg heb ik de knoop doorgehakt. Ik ging gelijk naar het office de tourisme en hoorde dat ik eerst naar een busje moest bellen voor Moulin. In Moulin een trein en dan een bus moest nemen en dan nog te voet. Whatever, het maakte niet meer uit. Ik, bellen busje, Moulin...en van daaruit zou ik wel verder zien. Of ze misschien ook een tandarts hadden in Bourbon, voor mijn kapotte tand vooraan, was het 2 de vraagje. Ik kreeg een nummer waar ik kon proberen, maar het was praktisch uitgesloten omdat er een lange wachtlijst was. Even pintje drinken op terras en toch maar even proberen. Of ik over een half uurtje al kon komen want er had net iemand afgebeld. Tanden poetsen in toilet van café en spurt te voet met rugzak naar de tandarts waar ik helemaal bezweet aankwam. Ik verontschuldigde mij in 100.talen, maar had wel propere tanden. Blijkbaar was het maken van de voorhand niet evident en ze twijfelde of dit 2 maanden zou houden, maar dat zie ik verder wel. Ik had ineens het gevoel dat alles terug klopte. Terug energie, veel praatjes en een gaaf gebit. Of dit de juiste beslissing was, ik weet het niet, maar het voelt wel goed. s Avonds lekker ontspannen pizza gaan eten en ik ontmoette een Nederlandse seminarist van 71 waar ik een hele avond mee praatte over geloof. Wat een verrijkende verrassende avond en tegelijkertijd verdriet over gemiste kansen. Waar liep ik het meeste tegenaan? De hitte, zeker wel,de eenzaamheid, de weg, de rugzak.....Heb ik wel genoeg geprobeerd? Heb ik er voldoende uitgehaald? Heb ik te snel opgegeven? Ik kom hier zeker terug, want het is een fantastische streek, maar niet meer alleen. Met mijn gave voortanden kan ik terug lachen naar de mensen, maar dat ligt misschien niet alleen aan de tanden.
24/7. Larochemillay - Issy l'eveque. 26,2km. Totaal 554,4 km
Goed uitgeslapen in een propere kamer, alleen. Het was nodig. Pas om 9.00 weg
Honger had ik niet en alles was stijf. Ik vertrok heel rustig en probeerde met kaart en GPS de gr 13 toch even terug te vinden. 4 km op die route gelopen, want dat kon ik zien op het kleine kaartje in het boekje, maar geen enkele aanwijzing te bespeuren. Ok, plan 2, zoals ik het me gisteren had voorgenomen. Ik gaf Issy leveque aan op GPS via stapwegen. Elk kruispunt zette ik mijn GSM op, zag welke afstand ik moest afleggen, telde dat bij op mijn horloge en vertrok. Zo kon ik ook batterijen sparen en zou ik het niet tegen komen als gisteren. Mijn enige doel voor de dag was, de weg niet verliezen, voldoende batterijen voor mijn GSM en niks erg tegenkomen. Daar ben ik dan ook in geslaagd. Genieten van het mooie landschap was er niet bij. Ik moest nog te veel bekomen van de vorige dag. Er waren ook geen grote hoogteverschillen, maar 300 m geklommen en gedaald. Al goed, want bij het dalen voelde ik mijn knie trekken. Het was een stille dag van binnen en van buiten en ik dacht alleen aan de weg en hoe ik de volgende periode zou aanpassen. De 26 km gingen goed vooruit en buiten een cola en koffie na 18 km ben ik niet gestopt. Aangekomen in Issy l'Eveque besefte ik pas dat ik de hele dag maar een kwart baguette op had en een stukje chocola. Honger had ik niet, dorst wel. Op 3 km van het dorp was alle drank op en ik heb op 3 boerderijen proberen aanbellen,maar kreeg telkens een meute blaffende honden achter mij aan en daar ben ik geen held in. Een lief oud vrouwtje opende de sint Jacobs gite van de pastorie. Netjes en 3 stapelbedden in een piepkleine kamer, maar ik was alleen, dus geen probleem. De vorige pelgrim was alweer een paar dagen geleden vertrokken. Volgens het vrouwtje kwamen er hoe langer hoe minder langs hier omdat de gr 13 niet goed aangegeven was. Dat had ik nog gehoord. Na het douchen ging ik toch even zitten in de kerk. Ik liet 10 minuten lang de rust binnen komen. Even naar de proxi in het dorp voor yoghurt en pruimen als laat middagmaal en ravioli voor het diner. Ik viel om 17.30 in slaap op bed. Te vroeg is ook niet goed, dus verplichtte ik mezelf om 2 km te voet te gaan naar de camping om iets te drinken. Grote 4 sterrencamping met alles erop en eraan, maar er stond bijna niemand. Alleen in het weekend had de camping wat te doen en jaar na jaar bleven de mensen weg, aldus een local die ik aansprak op het terras. Goed Frans kunnen heeft toch zijn voordelen, anders ben je toch veel geïsoleerder. Video chat met Yannick en Faya die haar nieuwe bed liet zien, en met Jo aan wie ik mijn plannen meedeelde. Morgen een hotelletje vastgelegd in Bourbon-Lancy. Daar probeer ik dezelfde dag, of als dat niet lukt met de volgende dag erbij, alles te regelen. Ik ga een grote en duidelijke kaart zoeken van een zo groot mogelijk gebied tussen Bourbon en Le-Puy-en-velay. Dan probeer ik mijn eigen route uit te stippelen, met een max van 30 km en niet te veel hoogteverschillen, niet over de cols van 1300m dus, dat houden mijn sleutelbenen niet uit met de rugzak. En toch ook over wat grotere stadjes, want ik wiL geen eten meezeulen voor 3 dagen. De route mag zelfs een paar dagen langer duren. Mentaal bereid ik me erop voor dat ik de volgende 14 dagen geen andere pelgrims zal tegen komen. Als dit plan voor 1 of andere reden niet kan, dan plan ik een busreis, of een andere verplaatsingswijze tot ik in Le Puy terug kan starten. Dat is alvast het plan, maar we zien wel wat morgen brengt. Gewoon gewoon, soms moet het echt niet meer zijn.
23/7. Athez - Larochemillay. 36,1 km. Totaal 528,08 km
Voor diegenen die geen miserie, gezaag of negativiteit willen lezen, slaan deze blog beter over, want dit was de slechtste dag van heel de camino tot dusver, met uitzondering van 2 dingen s avonds. Hier komt het klaaggezang.. En by the way, ik zet het er ineens vanavond op, dan kan ik het morgen na een nacht slaap niet meer vergoeilijken. Het begon al met de nacht. Met 16 in 1 ruimte. Voor goede slapers geen probleem, maar voor een slechte slaper als ikzelf . Dit zal nog wat aanpassing vragen. Alleen plastiek op de bedden, zelfs geen wegwerplakens, bij elke draai kraakte elk bed door de plastiek, een baby van 8 maanden die s nachts nog wakker werd, mensen die naar toilet gingen of snurkten, maar vooral ikzelf die wakker wilde zijn voor de wekker. Ik had iedereen wel verwittigd dat mijn wekker ging om 5.45 en dat ik heel stil zou zijn. Maar ik vond dat zo erg voor al die mensen en vooral voor dat gezin met kindjes dat ik absoluut de wekker wilde afzetten voor die rinkelde. Ik was natuurlijk netjes wakker om 5.45 voor de wekker, maar dus ook om 4,3,2,1 uur. Ik voelde me dan ook niet uitgerust. Superstil opgestaan en vertrokken en de kindjes sliepen verder.. Oef. Om 6.30 met een prachtige zon en een stevige klim van 200m op een uurtje vertrokken. Ik stond al in het zweet, maar Ca va nog. Toen merkte ik dat ik de verkeerde gr genomen had, nl de grand tour du Morvan en niet de gr 13. Gene stress, ik kon die nog een stukje volgen zag ik op kaart, tot de gr 13. Terug klimmen, maar nu naast een beeldschone ruisseau met watervalletjes en stroomversnellingen. Heel mooi, ware het niet dat de weg hoe langer hoe smaller werd, ik moest klauteren en ploeteren en vooral 5 keer rugzak aan en uit moest doen om op een rots te geraken of onder een boomstam te kunnen. Na 2 uur van dat getrek en gezwoeg merkte ik dat ik al 3,5 uur onderweg was voor nog geen 10 km. Met 35 voor de boeg kwam dat niet goed Op de kaart zag ik dat dit nog vrij lang zou aanhouden dus besliste ik om te bunkeren naar rechts boven, want daar zou de grote weg moeten liggen. Steil naar boven, vasthoudend aan bomen, op handen en voeten kruipend, rugzak voor me uitduwend, terug rollend en terug ploeterend kwam ik na een half uur boven, rugzak boven de vangrails en ik eronder. Ik ging plat op mijn rug liggen uitpuffen op de weg. Ondertussen 4.00 weg en nog steeds maar een goede 10 km. Ik nam de kaart erbij en besloot het asfalt te volgen en tempo te maken. 11 km aan een stuk met meer dan 5 km/u brachten de kilometers verder, maar het humeur omgekeerd evenredig. Mijn benen waren ook niet goed vandaag en de rugzak deed pijn in mijn rug, maar vooral op mijn sleutelbeen. Het was heel de tijd meer aanspannen op de heupen, en wanneer ik dat niet meer kon houden was het aanspannen op de schouders. Na 21 km eerste echte brake. Fruit, chocolade, brood, koeken, want deze ochtend had ik alleen koffie gedronken met een koekje. Ik nam de tijd om het parcours op de kaart grondig te bestuderen. Ik had er al 21 km en 400 m stijging opzitten en merkte dat de gr terug naar boven ging, naar 890 meter. Dit betekende een extra 400 m op een korte afstand en dan terug intens zakken. Dan voelde ik al alpennormen, alleen zat ik hier wel met 35 km afstand bovenop. Dat zag ik niet zitten. Slechte benen, fysiek noch mentaal ok, ik zou dat niet halen, dus besloot een andere weg te nemen met de GPS van mijn telefoon. Natuurlijk heel de tijd op asfalt. Dat was wel balen. Na 2 km gebeurde het onvermijdelijke, ik viel over mijn eigen voeten, zomaar zonder meer, op het asfalt midden op de weg. Ik duwde mijn rugzak naar de kant, hinkelde naar een bank en bekeek het slachtveld. Handen geschaafd, elleboog geschaafd, telefoon bescherming kapot,maar vooral een geschalodderfe knie, lees witte stukken, los vel en bloed dat naar beneden droop. Eerst bekomen van de val, dan goed schreien met alle emoties van heel de dag en dan even bedenken wat te doen. Behoefte om iemand te horen. Jens,Yannick, Jo de beste keuze voor mij maar bij niemand zekerheid of ze konden bellen. Even op de familiewhatsapp .offday en foto van mijn knie. Ze belden alle 3 bijna tegelijkertijd. Het horen van mijn kids en Jo was meteen het eerste positieve van de dag. Ik kreeg de nodige raad , peptalk en van de 2 zonen de boodschap dat ik niet mocht opgeven. Knie beetje verzorgd en terug op weg. De eerste 5 km lukte het effectief beter. Ik had me toch terug een beetje herpakt. Maar een dag vol miserie kan niet eindigen met niet nog meer miserie. Door al het bellen met het thuisfront en het gebruik van GPS ging mijn batterij er snel vandoor. Op 5 procent gebruikte ik mijn extra powerbank want ik liep nu volledig op GPS. Ondertussen was de plakker op mijn knie gelost door het zweten en liepen er mooie straaltjes bloed naar beneden,maar niets aan te doen, gewoon verder gaan en niet meer denken. Want ondanks alle mankementen bleef het cardiovasculair wel gaan. Ik keek op de GSM en zag dat het nog een half uur was. Nog 1 verwijzing naar een veld, en dan alles dood. Ik liep door het veld, veld helemaal rond, maar niks, geen weg, nada. Ik nam de kaart erbij, maar kon niet terugvinden waar ik was. Dan ben ik uiteindelijk 3 km terug gelopen naar een huis om de weg te vragen. Nog 5 km langs de weg aldus de boer. en naar boven. Ondertussen had ik er al 500 m hoogte en 36 km met kapotte knie opzitten. Al snikkend zette ik de laatste trek in tot er een auto stopte met 2 Nederlandse dames die me vroegen of alles ok was met mij. Natuurlijk mocht ik mee en zetten ze me netjes voor de deur van de gite af. Dat was dus het tweede positieve van de dag. Er hing een papiertje aan de deur dat ik moest bellen zodat iemand kon komen met de sleutel. Dat betekende terug rugzak aan en bellen bij mensen om mijn GSM 5 minuten te mogen opladen. Een lieve meneer belde voor mij. De gite viel goed mee. Kamer van 3 maar ik lag hier alleen. Volgens de mevrouw komen hier weinig pelgrims voor Compostella omdat de gr 13 niet zo goed onderhouden is en door de zwaarte van de weg. Allee nu. Toen ik na het douchen in de spiegel keek zag ik 2 verdikkingen ter hoogte van mijn sleutelbeen, allebei blauw.de rugzak speelt me dus blijkbaar nog meer parten dan ik dacht. Dit is de eerste dag dat ik denk aan opgeven, dat ik er niet voor weggelegd ben. Dagen zoals vandaag kan ik mentaal niet aan. Daar ben ik niet sterk genoeg voor. Lang gebeld met Jens die oppert dat ik uit de Morvan en centraal massief ga en, terug naar Vezelay of rechtstreeks naar me Puy en Velay en daar mijn tocht voortzet, en dat opgeven geen optie is. Ik weet het niet, zoals het nu voelt, met ondertussen een dikke knie die ik niet meer kan bewegen en mentaal zwak, zie ik het allemaal niet meer zitten. Ik zal er een nachtje over slapen. Misschien is Compostella niet voor mij weggelegd.
Lekker geslapen, uitgebreid ontbijt en dan naar de mobilhome. Ik had ook vandaag alle tijd want Glenn zou me verder afzetten.Maar dan.. problemen. Blijkbaar was er een grote rommelmarkt in het dorp waar wij niks van wisten en wat ze in het hotel ook niet gezegd hadden. De mobilhome kon niet weg want er stond een groot kraam met breekbare prullaria voor. Een uurtje links en rechts onderhandeld en met onze fysieke hulp, alsook 20 euro wilden ze hun kraam even verzetten. Dat kostte welgeteld 5 minuten. Enfin,ik werd afgezet in Anost om van daaruit verder te gaan voor nog geen 8 km. Even een moeilijk afscheid. Enerzijds omdat het zo gezellig was geweest, maar anderzijds ook omdat ik wist dat er vanaf morgen alleen maar zware stukken zouden komen en ook omdat het bezoek van België nu achter de rug was. Jo, Jens, Pat, Ciel, Glenn, Annelies, Ferre, ik heb er allemaal zo van genoten en het genot ook helemaal toegelaten. Maar nu is het tijd om alleen weer verder te gaan. Ik wist ondertussen ook al wel dat stappen me instant gelukkig maakt, alsof ik telkens een gelukspil inneem, die alleen een beetje minder werkt tijdens het stijgen. De wijze woorden van mijn broer waren direct al van toepassing in de gemeenteherberg van Athez. Was even terug aanpassen. Douchen, mezelf installeren, blog bijschrijven en dan ineens verscheen daar een gezin met ezel,baby, 2 kinderen die onderweg waren naar Assisi. Je moet het maar doen. De gite liep goed vol met Fransen,maar er was zeer weinig contact. Allemaal onderweg naar Assisi. Ik had hier geen lekker gevoel. Toch had ik op het einde van de avond nog een aangenaam gesprek met een Parisienne.Op tijd gaan slapen, want morgen wilde ik om 6.00 vertrekken, want er stond 35 km op het programma. ‘’’’Al wandelend in een bos is het stil, tussen mensen soms eenzaam. ‘’’’
‘
