Deze ochtend vroeg ik me toch af waarom ik dit eigenlijk wel deed, zeker wanneer de wekker rinkelde om 6.15. Voordeel was wel de heerlijke koele temperatuur met een mooie ochtendzon die verscheen boven de toppen van de Pyreneeën. Een helderblauwe hemel, nooit meer dan 26 graden, frisse wind en heel de dag zicht op de bergen. Hoe mooi is Baskenland. Persoonlijk vind ik dat precies nog de mooiste streek van heel Frankrijk, maar ik denk de koelere temperatuur daar veel mee te maken heeft. Dat en het zicht op de bergen aan de achtergrond. Het betekende wel veel stijgen en dalen, maar anders zou je ook deze zichten niet krijgen. Op een gegeven moment hadden we een hele grote en lange klim naar een point de vue op de GR. Wat een magische plek. 360 graden zicht op de Pyreneeën. Daarenboven kwamen we allemaal met een verschil van een kwartier op dezelfde plek aan waardoor er veel foto's getrokken werden en we samen konden picknicken met heel de groep van de gite. Wat een heerlijke plek en wat een fantastisch moment. De afdaling was iets zwaarder voor de gewrichten dan de klim en op een of andere manier begint er overal wel wat te knagen en begin ik last te krijgen aan kleine spieren of pezen die ik voorheen nooit gevoeld had. Een dag rust in Saint Jean pied de port zal nodig zijn denk ik. Onze gite had zwembad en we sliepen in een kamer met 3 met zicht op de bergen. Toch had ik liever met Julie in de gite communal geslapen, samen gekookt en naar het feest van het dorp gegaan. Maar dit was natuurlijk meer dan ok, dus klagen zou volledig misplaatst zijn. Om 19.00 hoorden we ineens een koeiebel. Onze rare hospita liep rond met haar bel om te verwittigen dat het eten klaar was. Wat een hilarische avond. De man des huizes, een echte bask, begon te zingen voor de aperitief. Vervolgens moesten we allen meezingen en kregen we de nodige instructie. Dit herhaalde zich voor de soep. Ook bewegingen hoorden erbij. Echt wel top. Na de soep een omelet, vervolgens een stoofpotje, dan taart, dan kaas...van volume gesproken. De avond eindigde natuurlijk met Baskische liederen EN met het pelgrimslied, Ultreia, door iedereen met volle borst meegezongen. Tijdens deze gezamenlijke zangstonde zag de hospita zijn kans schoon om in billen te knijpen en te knipogen. De vrouwen hebben daar goed om gelachen. Op tijd naar bed, want het ontbijt was om 6.30. In Ostabat komen de 3 pelgrimswegen van Frankrijk samen, die van Le Puy, waar ik op zit, die van Vezelay, die Jens vorig jaar genomen heeft, en die van Tours, die Yannick destijds met de fiets deed. Wow, Ik besefte dat de kids en ik de 3 belangrijkste, maar ook 3 verschillende toegangswegen naar Compostella genomen hadden en allen op deze plek stonden als pelgrim.. Ik voelde me heel erg dicht bij hen. . Samen hebben we heel wat kilometers afgelegd, ook in Frankrijk. ‘’’’Alle 3 onze eigen weg, maar met een gemeenschappelijk doel, het zet je aan het denken.’’’’
25/8. Navarrenx - Aroue. 19,88 km. Totaal 1291,3 km
Uitslapen tot 7.00 kan al eens goed doen. Het was vandaag maar een korte etappe van 20 km. Baskenland is erg mooi en de Pyreneeën kwamen hoe langer hoe meer in zicht. Een heerlijk gevoel de bergen op de achtergrond die dan weer verschenen en dan weer verdwenen achter een dik wolkenpak. Die waren in grote hoeveelheid aanwezig. De lucht was heerlijk koel en ik heb zelfs 2 seconden overwogen om een fleece aan te trekken want de anderen hadden dikke truien aan en zeiden dat het koud was. Onbegrijpelijk. Heerlijk koele temperatuur. Het was zelfs nog boven de 20 graden. Dan viel er niet te klagen vond ik. Met het beperkt aantal kilometers hadden we tijd om regelmatig een pauze te nemen. Op verschillende plekken, net als de voorbije dagen trouwens, zijn er mensen die op een beschutte plek stoelen, tafels en versnaperingen klaarzetten voor passerende pelgrims. Je vindt overal wel een kopje koffie, een stukje cake of taart, een stuk fruit en leuke bemoedigende teksten of spreuken. Soms staat er een doosje waar je donitavo in kan steken en soms ook gewoon een tekst met uitleg dat de mensen dit gewoon doen voor de pelgrims. Zon plekken zijn telkens heel hartverwarmend en ik lees elke keer wat de andere pelgrims schreven in een schriftje dat daar meestal ligt. Sommigen doen echt de meest gekke maar heerlijke dingen. Soms zie je zelfs een grote ligstoel onder een rieten dak staan of een doos met pleisters voor de vele pijnlijke voeten. Het kan niet heerlijker zijn dan dit. Na de korte etappe kwamen we reeds om 14.00 aan in de gite communal, behalve Frederique die liever in een meer luxueuze doch duurdere gite verbleef. Dit keer betrof het een oud schoolgebouw waar ze kamers voor 4 gemaakt hadden. Basic, maar alles, was er en voor 10 euro was dit echt wel ok. Douchen, wasje doen, eten en dan heel de namiddag rusten en blog bijschrijven in de tuin met zicht op de Pyreneeën terwijl iedereen een siësta hield. Zon rustmomenten doen heel veel deugd voor mijn eigen welzijn maar vooral ook voor rug en voeten.In het dorp zelf was niks, maar de uitbater van de gite kon ons ingrediënten verkopen voor een maaltijd. Kei leuk, het was precies winkeltje spelen. Daarna nodigde hij ons allemaal uit voor een aperitief in het dorp. Gezellig. We waren met 9. Maar wat een hoeveelheid tapas. Het was echt een overvloed en de lieve dames drongen erop aan dat we zoveel mogelijk zouden eten. Zalig. Daarna hadden we natuurlijk geen honger meer en gingen met een goed en gevuld gevoel slapen om 21.00. Het was echt een dag van overvloed, van alles dat zomaar op de camino kwam. Geweldig toch. De leukste verrassingen zijn die die je het minst verwacht.
24/8 Arthez de Bearn. - Navarrenx. 32,5 km. Totaal 1271,42 km
5.45 de wekker, want we moesten om 6.30 eten in de bakkerij. Hoe grappig was dat en hoeveel werk voor de super lieve bakker. s Avonds koken voor pelgrims en om 5.00 naar zijn bakkerij. Daar waren ook enkele plaatsen waar de pelgrims om 6.30 konden komen ontbijten met vers gebakken brood, super ruikende croissants ën koffiekoeken. Ondanks het vroege uur was dit erg lekker en gezellig. Mijn rug was na een goede nacht slapen terug in orde en ook mijn voeten wilden mee, daarenboven had ik gezien op mijn whatsapp en ook verteld aan de andere pelgrims dat het vandaag fantastisch weer werd. Ze begrepen niet zo goed dat dit regen en veel bewolking betekende en dachten dat ik ermee lachte. Nope, echt gemeend zalig weer, een heerlijke bui van een half uur en daarna veel bewolking en temperaturen niet boven 24 graden, daar kwam nog een portie wind bij kijken en vooral heel veel zuurstof in de lucht. Zaliger dan dit kon het weer voor mij niet zijn. Het landschap werd terug meer glooiend, we kwamen namelijk in de Pyrenees atlantique. En meer bepaald in Baskenland. Grote heuvels met mooie huisjes en verzorgde tuinen. Koeien in de wei en in de verte als het ware tussen de wolken een eerste blik op de Pyreneeën. Wow, de bergen tussen donkere wolken bij een zalige temperatuur, wat kon een mens zich nog beter wensen. ..ontmoetingen misschien. Yeps, ook dit kwam in orde. Vermits dit de laatste 4 etappes betrof tot Saint Jean Pied de Port waren er minder gites en kwamen de weinige pelgrims die er al waren samen uit op dezelfde etappes, ongeveer volgens dezelfde tijden. Het leek alsof de pelgrims die elkaar de laatste week gekruist hadden elkaar allemaal terug zagen op dezelfde plek, Marceau, Jan, Bernard, Julie, Frederique, Janet en ikzelf. Een cafeetje om 12.00 om een koffie te drinken en daar stroomde Iedereen samen. De stemming was gezet en de sfeer zat erin. Het was afwisselend met anderen stappen, even alleen, babbeltjes, een knabbeltje..De tijd ging vlug en de 32 km werden goed verteerd met een lekker biertje om de stapdag af te ronden. We besloten allen samen naar de gite communal te gaan en werden onthaald door een vreselijk onvriendelijke dame. Op vraag van Frederique waar de gite precies was, wees ze naar het einde van de weg en antwoordde ze heel bruut en geërgerd...La, tu descends la route waarop Frederique met uitgestreken gezicht zei. Maïs non, Cest plat We bleven er bijna in en in combinatie van de lange etappe, een biertje, de kwade dame en de uitspraak van Frederique konden we gewoon niet stoppen met lachen waarop de dame alleen nog maar onvriendelijker werd. De gite communal was weliswaar in een geklasseerd volledig gerestaureerd huis met zeer grote binnenplaats waar s avonds een groepje optrad, maar de binnenkant was minder dan basic. Maar soit, met heel de groep een aperitiefje en daarna gingen Bernard, Julie en ikzelf een hapje eten. Reuze grote hamburger met frieten en wijn. Dat smaakte beter dan een 3 sterren restaurant. Zon honger dat ik had. Daarna samen met de groep genieten van het optreden en tot slot samen met Julie naar de gite van de alchemist, waar andere pelgrims verbleven ën we absoluut een kijkje moesten nemen. De man des huizes, of alchemist zoals hij zichzelf en zijn gite noemde, was op zn minst bijzonder maar erg gastvrij want we kregen een lekker glas wijn bij de open haard. Het gesprek ging natuurlijk over de camino en zo stilletjes aan kreeg ik meer te horen over het stuk in Spanje, de norte. Iedereen had het altijd over de Frances, de drukste camino en ook de meest platte, dus voelde ik me erg verheugd dat de alchemist de norte had gedaan en daar leuke dingen over kon vertellen. Meer dan geslaagde avond, fantastisch weer, lange etappe, prachtige dag. Gewoon super.Er zijn van die momenten dat alles klopt.
23/8. Pimbo - Arthez de Bearn 36 km. Totaal 1238,85 km
Wat een hete nacht. Zo kun je gewoon niet slapen. Veel te heet. Enfin,toen de wekker uiteindelijk ging om 6..00 voelde ik me nog niet uitgerust. Maar toch, weer op weg om 7.00. Wat een dag. Super heerlijke temperatuur die nooit boven de 26 graden ging, bewolkt, wel een zware lucht, maar niet veel zon, veel in de open vlakte maar met een beetje wind lukte dat wel, landschappen die elkaar terug meer afwisselen, dit doordat er terug meer hoogteverschillen waren , meer dan 500m klimmen en dalen, maar vooral veeeel km., 36 km om precies te zijn. Dankzij de ideale temperaturen kon ik dit wel aan,maar toch 36 blijft 36 en dan vooral met heel wat klimmen en dalen, niet evident. Probleem is het verstijven van de spieren,maar na de 30 km vooral de rug die zwaar opspeelde. Vermits het vroege uur van vertrek hadden we voldoende rustpauze ingecalculeerd, maar dan nog begon de rug serieus te protesteren. Soit, zeer leuke gite van de plaatselijke bakker die een heerlijke maaltijd voor ons bereidde en waar we de 69 jarig Marceau ontmoetten. Ineens was daar ook een meisje Julie die al een paar keer de camino gedaan had. Super gezellige avond en hele goede sfeer. ‘’’’J’aurais jamais cru qu’un jour je m’occuperais plus de mes pieds que de mon visage. ‘’’’
22/8. Aire sur l'adour. - Pimbo. 24,9 km. Totaal 1202,85 km
Deze ochtend eigenlijk te laat vertrokken, 8.00.Niet voor de afstand, want we moesten maar 25 km doen, maar wel voor de hitte. Het parcours was niet speciaal, vrij plat en heel de dag in volle zon tussen maisvelden. Deze staken wat hoger uit waardoor het beetje wind, of als het ware lucht, ons niet kon bereiken. Hoe ik ook probeerde om te gaan met deze hitte en grote vochtigheid, aanvaarden, goed ademen, proberen niet te voelen, natte bandana, natte hoed, niets hielp. Misschien was het de dag of het parcours, ik weet het niet, maar ik vond de hitte onverdraaglijk, ziekmakend, ongezond. Het was heel de dag vechten, water drinken, hoofd nat maken en afzien. Ook Frederique en Janet zagen af, net als elke andere pelgrim die we tegen kwamen. En daarmee is de stapdag beschreven, onhoudbare, onuitstaanbare, niet te harden zuurstofloze hitte. Blij om tegen 15.00 aan te komen in een gite communal. Mooi dorpje ën basic gite, maar Ca va. Ik kon tenminste douchen en wassen. We konden in het enige restaurant, en tegelijkertijd uitbater van de gite, eten. Of we dit op voorhand al konden bestellen, dan zou alles klaar zijn tegen 19.00. Dit hou je niet voor mogelijk. In een grote uitstalkast stonden allemaal blikken van, wat de dame tenminste beweerde, plaatselijke verdeler met...linzen, witte bonen, confit de canard, enz. Daar moesten we onze keuze uit maken, betalen en om 19.00 de opgewarmde blikken komen eten in haar restaurant. Ze had het allemaal wel mooi gepresenteerd en ik moest haar stiekem prijzen om haar eerlijkheid, want in restaurants zouden ze dat misschien niet doen. We zaten aan tafel met Pasquale, Italiaan van 70 en Georges. Mits Janet ook nog eens Italiaans sprak konden we communiceren en was het een aangename avond na een vreselijke dag. Er zijn blijkbaar 10 manieren om te smelten maar 1 is genoeg.
21/8. Le Haget - Aire sur l'adour. 32,5 km. Totaal 1177,9 km
Voor mij ging de wekker veel te vroeg. 5.50 pf, het leek nog nacht. Ontbijt om 6.30 and up we went in het schemerlicht. Dat had wel iets. Blij dat ik niet alleen was, want in het bos was dat niet vanzelfsprekend. Het was bovendien erg mistig, en de bewolking duurde tot 12.00. Zalig. Echt prima stapweer, maar toch bleven mijn spieren vrij vermoeid en ondanks de fysieke training bleef die onderliggende stijfheid, rug-en schouderpijn wel aanwezig. Soit, duurt even en dan ben je het weer gewoon. Het landschap was niet bijzonder. Ik trok zelfs geen enkele foto, maar eigenlijk hoeft dat niet. Het mocht best zo zijn, lekker doorstappen in de mist, soms langs grote wegen en niet zon fraaie stadjes. Ook dat is de camino, mooi, mooi mooi hoeft niet. Onderweg leuk gesprek met Janet. Iedereen heeft iets waar die het moeilijk mee heeft en dat merk je door wat de mensen herhalen. Zo deden we de ronde van diegenen die we kenden. Bij Frederique was het de gite, bij Chris de voeten, bij Catherine de fysiek en de voeten, bij Francois de fysiek, bij les filles de slaapplekken, bij Janet zelf de voeten en ja bij mij de hitte. Volgens Janet kwam dat elke dag wel terug naar boven, samen met af en toe rugpijn na 25 km, maar toch vooral de hitte. En ik denk dat ze gelijk heeft. Het opstaan, de rustpauzes, het eten, het drinken, alles in functie van de hitte, want daar zie ik uiteindelijk het meest van af. Deze namiddag was dat niet minder, gewoon smelten en ik dacht dat mijn schoenen gingen vastkleven aan het asfalt. Om 15.00 hadden we er dankzij ons vroeg opstaan al 30 km opzitten en kwamen we aan in een gite, dankzij een raccourci van Frederique. Gite met zwembad, zo werd gezegd. We waren erg bezweet, want hadden snel gestapt met zicht op een heerlijk zwempartij. De hospita was heel onvriendelijk en zei dat het zwembad alleen voor de mensen van de chambre dhotes was, want die betaalden meer. Frederique stelde voor om het zwembad te betalen. Ook dat kon niet, want het zwembad was zeker niet voor pelgrims bedoeld. Voorts was er gewoon niemand daar. Iemand die zon onderscheid maakte tussen mensen, dat kon er niet in.Frederique vroeg of wij ook wilden vertrekken. En op 1 minuut was het geklonken. Op zon plek konden we niet blijven. Het was ook Frederique die ging vertellen dat we vertrokken en dus alle shit over zich kreeg. En wij waren maar al te blij te kunnen vertrekken van die vreselijke plek. Dat betekende wel een extra 3 km ïn de hitte over een drukke weg met Janet op teenslippers. Ondertussen hadden we al terug onderkomen in het volgende dorp, in een pelgrimshut waar we ook zelf konden koken. Frederique besloot HP te nemen en wij kozen voor een salade omdat we een Carrefour passeerden. Daar waren we, en vooral Janet als safari-woman, en beiden helemaal bezweet de bezienswaardigheid van de winkel. Zo moe als we waren deden we niets anders dan lachen, lachen, lachen, tot grote hilariteit van de andere winkelgangers. Als onze benodigdheden in een plastieken zak van Carrefour en dan met de zak in 1 hand, stokken en GSM om de weg te vinden in de andere hand en zware rugzak, terug klaar om 20 minuten te smelten. met mijn hoed scheef op mijn hoofd en mijn bril half over mijn ogen. Maar wat een heerlijke echte gite van mensen die de camino al gedaan hadden. Even zitten, kletsen, gewoon welkom geheten worden door een super lieve mevrouw en haar moeder. Ik was uitgeput, had overal pijn en begon terstond zomaar ineens te wenen door de vermoeidheid, de hitte, de rugpijn en vooral omdat de mensen hier zo lief en accueillant waren. Na de douche ging het heel wat beter. Aperitief met de andere pelgrims, onze eigen lekkere sla en de gezamenlijke beslissing dat we morgen. maar 26 km gingen doen en pas de volgende dag terug boven de 30, want morgen werd het terug heet. 60 pourcent de la santé cest le rire, aldus meneer in Carrefour.
20/8. Montreal - le Haget. 33,2 km. Totaal 1145,4 km
Om 6.00 op na een goede nacht, uitgebreid ontbijt met cornflakes en yoghurt en om 7.00 en route want het beloofde een lange en hete dag te worden. Het eerste deel was zalig. Lekker fris tussen de velden en wijnranken. Ik was immers aangekomen in de streek van de Gascogne. De zonnebloemen waren verdwenen. De geur van onkruidverdelgers en andere chemische troep werd door mijn neus herkend van in de champagnestreek. Ook hier zag je perfecte ranken, zonder 1 sprietje onkruid, zonder 1 insect, allemaal even groot met blinkende groene bladeren in de zon. Het was wel heel mooi tussen de heuvels, maar het gaf toch een wrang gevoel. Soms zag je ook wijnranken met gras, insecten, onkruid en bladeren die niet allemaal mooi gelijk waren. Hier viel de geur beter mee. Dat waren dus de bioranken. Na een uur kregen we een stuk ravel, plat, rechtdoor en in de schaduw en dit voor 2 uur lang. Meestal vind ik zon stukken vrij saai, maar gezien de afstand en de hitte was ik hier maar al te blij mee. s Middags passeerden we een grote supermarkt. Na 4 weken kon ik hier niet aan weerstaan. Ik moest wel heel goed nadenken wat ik nodig had, want alles moest de rugzak in. Nieuwe tandpasta en zeep en voorts samen met Janet eten voor 3 of 4 dagen voor onderweg. Dat betekende dan ook een zalige picknick met 2 onder een boom met geraspte wortelen, koude couscous, pindanoten, een stuk Duits brood en echt een waarachtig zelfs een stukje pure chocolade. Wat kan het leven heerlijk zijn. We hadden er reeds 20 km opzitten maar wisten dat er ons nog 13 restten. De schaduwstukken waren verdwenen en de laatste 3 uur waren kilometers vreten , meestal in volle zon en op het einde langs een vreselijke weg vol zwaar verkeer. Tegen 16.30 waren we dan ook heel blij aan te komen. En wat een plek had Frederique weeral uitgezocht. Een omgevormde boerderij met paardenstal voor gasten die paard reden, een ruime kamer voor 5 , eigenlijk een oude stal, waar we maar met zn drieën sliepen EN een zwembad. Wat was ik blij om daar om 18.30 in te springen. Ik voelde vooral mijn rug langs alle kanten en ik was helemaal verstijfd, maar het water deed wonderen. Om 20.00 werd er voor alle gasten gekookt en konden we eten op de grote binnenplaats. Super met 20 aan tafel, mensen van de chambre dhotes, mensen die hier paard reden, de familie zelf met kinderen, ouders en grootouders, met wijn, appeltaart en zelfgemaakte armagnac om af te sluiten. Daarenboven hadden ze 30 paarden en was de man wijnboer. Franser dan dit zal ik het niet vinden. toxic beauty.
