22/9. Campiello - Berducedo. 27,5 km. Totaal 2018,3 km
Vandaag a big day. Dat wisten we op voorhand. Dus zeer vroeg op en weer vertrekken met de koplamp in het donker met veel mist. Tja en daar gebeurde dan de vergissing. Na 5 km zag ik dat ik een verkeerde stok bij had. Terugkeren was geen optie, dus maar hopen dat iemand anders de mijne bij had en ik die vanavond zou terug zien. Na 5 km in het donker en met stijgen kwamen we boven de mist uit en konden genieten van de meest prachtige zonsopgang met de dorpen beneden nog steeds gehuld in een dikke mist. Wat een prachtig zicht, om stil van te worden. Op een gegeven moment kwamen we aan de splitsing tussen de hospitales, de weg over de bergen en de gewone weg, die daarenboven 3 km langer was. Het weer was buitengewoon prachtig. Volle zon, geen wolkje aan de hemel, dus ideaal om de hospitales te nemen. Bij mist of regen werd die immers,afgeraden. En wat werden we beloond met de meest prachtige berg - en vergezichten. Onbeschrijflijk mooi. We moesten er natuurlijk wel wat voor doen, met name klimmen, klimmen, klimmen. Mijn voet deed het redelijk, misschien tijdens de voormiddag zelfs iets beter want ik kon de eerste 18 km afleggen zonder manken. De rest van onze pasta gegeten op een prachtige plek en na 920 m een vervelende en lange afdaling over keien die mijn voet niet ten goede kwam. Ik voelde mijn tenen zwellen in mijn schoen, maar had beslist om hier geen aandacht meer aan te schenken. Voorts was het 27 km lang genieten van een geweldige bergtocht en een wondermooi landschap. We waren praktisch als eerste in de gite en heel blij met een douche. Door het droge donkere zand dat langs alle kanten was opgestoven zagen wij en onze kleren er niet uit. Biertje, douchen, wasje en een uur slapen, in die volgorde. Na het rusten merkte ik dat mijn GSM weer niet oplaadde. Ik gebruikte verschillende laders, verschillende snoeren, verschillende stopcontacten. Soms wel, soms niet. Hoe ik dat moet fixen weet ik niet. Geen blog de volgende periode wil dus,zeggen geen GSM en afgesloten van de andere wereld. Ik moet er niet aan denken. De primitivo is in de middle of nowhere, dus op grote winkels moet ik niet rekenen. Moet morgen trouwens dringend een bank vinden om geld af te halen. Tegen de avond heb ik Polline en een vriendelijke Italiaanse jongen getrakteerd op een biertje om mijn 2000 km te vieren. Voor we het wisten zaten we daar weer met een hele groep, de Nederlandse meiden, Thomas, 2 Poolse dames, die trouwens mijn stok bijhadden en ik dus kon wisselen, en nog een paar Spaanse kerels. We besloten samen te eten. Leuke sfeer. Ik wilde wel vroeg gaan slapen want was toch erg moe en mijn voet moest dringend naar boven. Op dit moment ziet hij er eigenlijk lelijker uit dan dat hij pijn doet. Rood, opgezwollen, afvellend met dikke tenen, t is geen zicht, maar als het zo blijft is het wel uit te houden. De primitivo is,als,thuiskomen, maar ik kijk hoe langer hoe meer uit naar het echte thuiskomen.
21/9. Bodenaya - Campiello 26,2 km. Totaal 1990,8 km
Slechte nacht, buikpijn, hoofdpijn, voetpijn. Pfff. Wel wakker gemaakt om 6.30 met Ave Maria. Dat was leuk. Gisteren moesten we namelijk gezamenlijk afspreken om hoe laat we wilden opstaan en dan hoefde niemand zijn wekker te zetten. Onze kleren lagen netjes gewassen en geplooid beneden klaar. Wat een luxe. Lekker ontbijt en samen in het donker vertrokken. De eerste 7 km terug manken met tenen die niet konden bewegen, maar soit, ik had me voorgenomen dat me dit niet meer ging bepalen en dat ik wel ging genieten ondanks de voet. Toch moeilijk. Na 1,5 uur nam de pijn af, zoals gisteren en kon ik genieten van het prachtige berglandschap met donkere bergen tegen een donkergrijze achtergrond. Het was namelijk erg fris en het was vooreerst dat ik mijn windvest droeg. Regen bleef weliswaar uit. Weeral een geluk. Kleine bospaadjes, zichten op de pico's tenmidden van groene velden met koeien die we langs alle kanten hoorden bellen. Ondertussen stapte ik samen met de 26 jarige Polline. Een heel lief rustig meisje met hetzelfde tempo. Op dit moment vrij traag dus. Onderweg een rustpauze om de voeten naar boven te leggen en een prachtige afdaling in een super mooi berglandschap tegen een grijze hemel. Tegen 14.30 na 26 km waren we al in de aubergue. Zeer schoon en netjes met nieuwe stapelbedden die niet kraakten en propere dekens. Nieuw sanitair met haakjes om de kleren op te hangen en een grote keuken. We besloten vanavond pasta met saus en eieren te maken en morgen de rest mee te nemen op de bergtocht. Dan zou het normaal gezien de zwaarste dag van de primitivo worden, vandaar extra koolhydraten. Na het eten vroeg gaan slapen. Dit keer met een lekker warm deken zodat ik het niet koud zou hebben. Na een paar dagen hervonden energie. Daar kikker je van op.
20/9. San Juan De Vilapenada - Bodenaya. 29,3 km. Totaal 1964,6 km
Veel en lang geslapen. Dat was nodig. Om 6.00 direct mijn voet checken. Zag er nog goed uit. Tot ik opstond. Ik kon mijn 2 middelste rechtertenen niet bewegen, heel de bovenkant was opgezwollen. Tranen wegpinkend inpakken, schoenen zo strak mogelijk aanspannen en vertrekken om 7.00 met een pillamp als eerste. Ik had een slakkengangetje en echt iedereen passeerde me. Gedurende het eerste uur bolden de tranen uit mijn ogen en zag ik mijn droom oplossen als mist door de zon. Het was voetje per voetje en al snikkend even bellen naar Jo. Terug gaan naar het vorige grote dorp, dokter zoeken en rust was de raad. Maar het volgende dorp was even ver, dus ging ik 7 km verder up en down. Bij de apotheker kreeg ik ibuprofen, maar geen ontstekingsremmers want dat was op voorschrift van de dokter. Die waren blijkbaar ook niet in de buurt en ik kon wel een taxi nemen naar een ziekenhuis. Dat zag ik niet zo zitten. Ondertussen was Polline ook aangekomen en zij had wel ontstekingsremmers gekregen voor haar gezwollen enkel. Ibuprofen en een ontstekingsremmer dan maar en verder stappen naar de auberge, daar vanavond verder bekijken of ik een paar dagen zou rusten en eventueel Fisterre met de bus zou doen. De medicatie hielp wel en gedurende 2 uur kon ik iets sneller stappen met niet te veel pijn en kon ik mijn tenen bewegen. Ook Polline zat nog met haar gezwollen enkel, dus besloten we samen te stappen, rustig aan,maar zonder rustpauze, want bij stilstaan zouden de voet en enkel terug kunnen zwellen. Zo passeerden we traag maar gestaag iedereen terug en kwamen we aan in de meest fantastische auberge van de primitivo, met dank aan Jens voor de tip, na 29 km en 900 m stijgen. We werden super vriendelijk ontvangen, mochten zelfs onze was afgeven en kregen elk een ijszak voor enkel en voet. Na een heerlijke douche op bed met voet naar boven met ijszak, want na het uittrekken van de schoen zag die er niet uit. Zoals je kunt merken in de blog heb ik vandaag niet veel gezien van het landschap. Ik was praktisch uitsluitend bezig met mijn voet en met de bekommernis er te geraken. De auberge was als een echt huis waar de mensen alles delen. Gezamenlijke maaltijd om 20.00 van soep, een lekkere sla en een flan als dessert. De 2 hospitalieres waren echt super vriendelijk, aten samen met ons en waren heel betrokken. We zaten gezellig met z'n 12 aan tafel en bovendien waren het mensen die ik de voorbije dagen ook al ontmoet had. Hele leuke en echte pelgrimsavond. Een Nederlands meisje met een prachtige stem nam een gitaar die daar stond en verwende ons na het eten met een aangenaam mini-concertje. Het doet altijd deugd om dit soort auberges tegen te komen. Na het avondeten was mijn voet terug heel dik. Even medicatie en dan gaan slapen. Ik had me voorgenomen om toch verder te,stappen. 1 of 2 rustdagen zouden dit toch niet oplossen. Stap voor stap kom je er ook.
19/9. Oviedo - San Jan de Vilapenada. 31,3 km. Totaal 1935,2 km
Start van de primitivo, yes!!!!! Al weg om 7.00. Nog donker, maar het was toch eerst 4 km door de stad lopen en tegen de tijd dat de bergen in zicht kwamen begon het lichter te worden. De frisse berglucht was een groot verschil met die van de stad. Ik stapte nog even samen met Polline en besloot dan mijn eigen tempo te nemen. Ze stapte een stuk trager en dan moet je altijd even inhouden, vooral bij het klimmen is dat lastig. Ieder zijn eigen tempo hé. De bergen, wat hou ik ervan. De oceaan was prachtig, mooie plaatjes, maar voor mij gaat er niets boven de bergen. Lange klimmen, pittige afdalingen. De tijd ging ontzettend snel vooruit. Tot 11.00 stapte ik in de mist, maar dan kwam de zon erdoor en dat zorgde voor een mooi schouwspel. Toch was er 1 groot minpunt dat me wel wat zorgen baarde. Mijn rechtervoet die me reeds van bij het vertrek op 1 juli af en toe parten speelde begon nu echt wel pijn te doen. Reeds een paar dagen voelde ik een spanning bovenop mijn voet en deze nacht werd ik er een paar keer van wakker. Stoppen, schoenen vaster. Stoppen, schoenen losser. Maar uiteindelijk niet meer te houden. .Even een foto van de voet naar het thuisfront,maar daar was nog niet veel op te zien. Even goed aansnoeren zodat de voet zo weinig mogelijk kon bewegen en verder stappen. Ondertussen was Polline me terug gepasseerd. Zij ging in Grado blijven want had al een paar dagen een gezwollen enkel. Grado was terug een grote stad, daar had ik absoluut geen zin in en ik had gelezen over een kleine gite, vrij hoog, die het pelgrimsleven naar waarde schatte, heel primitief, rustig en met een fantastisch uitzicht. Daar ging ik dus willens nillens naartoe. Eerst even inkopen doen om vanavond te eten in Grado, want hier was niks te vinden. Brood, tomaat en tonijn. Vervolgens naar de apotheek. Leg daar maar eens uit dat de bovenkant van je voet gezwollen is en je zalf wil wanneer ze geen Engels, Frans,Duits of Nederlands praten, maar alleen Spaans. Had ik gisteren toch van Thomas een handige app gekregen, sayhi waar je gewoon in t Nederlands kan spreken of schrijven en dan verschijnt ineens de geschreven en gesproken vertaling in het Spaans. Zo kwam ik dus aan Voltadol Forte. Vervolgens nog een pittige klim en na 31 km en 700m stijgen kwam ik aan in de gite. Er waren op dat moment alleen 2 oude vriendelijke Spanjaarden die alleen Spaans spraken. Toen ik ropa zei, de was' dus, kreeg ik gelijk een hele uitleg in t Spaans. Rap mijn appje erbij, zo konden we tenminste kennismaken. Toen ging de schoen uit. Auwie, dat was andere koek. Vuurrood, dik, kloppen. Dat kan ik nu echt wel missen in de bergen. Na douche en wasje dan maar op bed met zalf en voet naar boven in de hoop dat het morgen beter gaat. 2 uur later kwamen Zehra, Gunnar, Lisanne en Thomas aan. Gezellig rustig buiten zitten met een prachtig zicht op Gardo en de bergen. Even een fotootje doorsturen naar Jens, want ik had in het boek gezien dat hij hier ook was geweest en vooral vroeg gaan slapen want ik wilde mijn voet nu toch wel laten rusten en die bleef wel dik en rood. Het baarde me wel de nodige zorgen en het maakte me ook wat stiller. Niet denken aan verplicht moeten opgeven. Het zal wel beteren. Waar je jezelf het meeste tegenkomt, vind je jezelf ook het meeste terug. Voor mij zijn dat de bergen. Altijd.
Denk je gisterenavond, yes een kamer voor mij alleen, liggen al je spullen verspreid en wil je net gaan slapen om 20.30, komt daar ineens een Engelsman en zijn zoon binnen in de kamer. Luid pratend, doorweekt. Dat was dan weer wat anders. En klappen, klappen, klappen. Amai, ADHD X2 denk ik. Wanneer dan midden in de nacht stokken vallen en een uur later een GSM naar beneden komt is er voor slapen geen plaats. Soit, bij het opstaan merkten we dat het om 7.30 nog steeds donker was. Misschien vanwege de mist, of zuid-westelijke ligging, of omdat we hoger zaten, in ieder geval stapte ik tussen kwart voor 8 en 8 uur nog in het donker en daarna tot 10.00 in de mist. Weliswaar rustig, fris en alleen tussen de velden. Bij de eerste brake in Pola de Siero werd ik vervoegd door de Franse Polline en de Duitse Thomas. We liepen 2 uurtjes samen en dan werden de afstanden terug groter. Maar wat een vreselijke weg. Weeral veel lelijke industrie voor kilometers en kilometers bij het binnenkomen van de stad.Heel De stapdag was gewoon niet mooi. Langs grote wegen met veel vrachtverkeer en best heet in de middagzon. Om snel te vergeten. Aan de gite kwam ik Polline terug tegen. Ï.p.v te wachten al even naar de kathedraal, het bureau van tourisme voor overnachtingsadressen voor de primitivo, even iets drinken en dan gaan inchecken. Veel nieuwe mensen en lang wachten. Meer dan anderhalf uur voor het aan mij was. Elke pelgrim duurde 10 minuten voor alle gegevens, niet normaal. Iets gaan drinken met Thomas in het oude centrum, en nu ben ik in plaats van een pelgrim een naar bier stinkende pelgrim. Heel zijn pint ging, plash, over mij, en over mijn enige propere kleren.Een ander geurtje dat erbij komt. Zijn stempel was gezet. Vervolgens gaan eten met de Nederlandse Zehra en Lisanne, de Duitsers Thomas en Gunnar en ikzelf. Gezellige avond, nieuwe mensen. Altijd weer even wennen. ‘’’ Vanaf het moment dat het vertrouwd is kun je al missen. ‘’’
17/9. Priesca - Vega de sariego. 27 km. Totaal 1874 km
6.00 op en merken dat mijn GSM weer niet opgeladen was. Vlug een nieuw,stopcontact zoeken om nog een uurtje te kunnen laden, want zonder GSM is het toch moeilijk, contact thuis, blog, vliegtuigticket, Google maps voor de weg...Met de powerbank dan maar in de zijkant van de rugzak om verder op te laden. Wat was het fris deze ochtend bij vertrek. Een echter september ochtend. Het was zeker niet meer dan 10 graden en een prachtig zicht op optrekkende mist tussen de heuvels. Pa, Jeffke en ikzelf hadden een serieus tempo. Zelfs met behoorlijk stijgen en dalen haalden we vlot 5,4km/u gemiddeld en dit op een tijdspanne van 3 uur. Buiten het leuke gezelschap zal ik deze 2 mannen missen voor het trainingseffect. Het tempo lag een heel stuk hoger met hen erbij, maar dat is een goede voorbereiding voor de pico's. We kwamen hoe langer hoe meer in landelijk gebied en overal stonden appelbomen met kleine appeltjes waar ze cider van maken. Die wordt ontzettend veel gedronken in Asturië. De barman neemt het glas en houdt de fles cider een meter boven het glas. Vervolgens giet hij dat van die hoogte in het glas langs de zijkant zodat er zoveel mogelijk zuurstof en wat schuim ontstaat. Wanneer je dit uit drinkt herhaalt het zich en wordt er telkens op die manier ingeschonken. Er komt natuurlijk wel wat cider op de grond terecht. Liters en liters worden daarvan gedronken. Ik heb het een keer geproefd, maar het zegt me absoluut niets. Smaakt naar niks. Enfin,tegen 11.00 kwamen we aan de grote splitsing Oviedo, Gijon oftewel Primitivo, Norte. Hier scheidden onze wegen en was het afscheid nemen van mijn 2 maten, Pa en zijn zoon Jeff. Blij dat ik de mannen ontmoet heb, veel gelachen en t hart op de juiste plaats. Ook hen zal ik zeker nog terug zien. Dan was het weer alleen vertrekken. Dat heb ik nu al verschillende keren meegemaakt maar het blijft toch altijd een beetje raar. Veel tijd om hierbij stil te staan had ik niet, want het begon al snel te stijgen, stijgen, stijgen, en met een warme namiddagzon droop het zweet langs alle kanten. Na 27 km kwam ik aan in de gite in the middle off nowhere. De volgende plek was echter te ver, nog eens 11 erbij zag ik niet direct zitten. We waren maar met z'n 4 en er waren 3 kamers, dus kon ik in een aparte kamer slapen. Dat deed al eens deugd. Boodschappen gaan doen en een klaargemaakte sla eten in gezelschap van 3 andere pelgrims, een Duitser, een Peruaan en Polline een Francaise. Rustige avond. Vroeg gaan slapen. Wanneer een groep uiteen valt ben je weer even terug op jezelf geworpen. Altijd weer wennen.
16/9. Ribadesella - Priesca. 29,4 km. Totaal 1847 km
Zalig een beetje langer slapen. Dat kan al eens deugd doen in een kamer zonder pelgrims die om 5.45 al beginnen inpakken. Nog even een koffie gaan drinken met Pa, Jeffke en Simon, die vandaag terug huiswaarts vertrok. Het groepje brokkelt af. Gisteren Jordi, vandaag Simon en morgen Pa en Jeffke. Simon woont maar 55 km van Deurne, dus met wat training en zonder rugzak 1 etappe voor hem. De dag was grijs en niet te warm, dus ideaal stapweer. De landschappen bleven ongeveer dezelfde als de vorige dagen. In dit stuk van Spanje vallen de kleuren van de huizen wel heel hard op. Huizen met roze tegels, paarse, blauwe, rode, groene buitenmuren. Geen afspraken van wat wel of niet kan en vooral alle mogelijke kleuren. In zijn totaliteit heeft het wel iets, maar individueel kan het me niet bekoren. Voorts zagen we ineens heel veel drooghuisjes. Oude schuren op een verhoog zodat de vis of andere dingen goed kunnen uitdrogen. Gezellig zicht dat het landschap sierde. We hadden er toch weer 29 km opzitten toen we aankwamen in Priesca, albergue le rectoral. Wauw, een absolute aanrader. ,2 super vriendelijke dames leidden de herberg. Alles proper, goed georganiseerd met een reusachtig grote tuin. Er ging een enorme rust uit van deze plek. Geen winkels of resto's in de buurt, maar we konden daar alles krijgen wat we wilden aan zeer economische prijzen. Het werd een gezellige avond met als apero rode wijn, chips, kaas, samen met een een koppel Litouwers. Vervolgens maakten Jeffke en ikzelf een lekkere pasta met courget, spekjes, tomatensaus en pesto voor 5 en dit alles onder het toeziend oog van de 2 hospitalieres die ons hielpen met de kookplaat. Tijdens het koken begonnen we te zingen en de hospita nam ons gezang over. Daarop volgde een dansje in de keuken tussen mezelf en mijn caminozoon Jeffke. Super leuk moment. Tot slot samen lekker eten en drinken, veel lachen en plezier en met een super goed gevoel gaan slapen. ‘’’’Ontmoeten en terug lossen, dat is de spirit van de camino,aldus de hospita. ‘’’
