 |
|
|
| Een avontuur van 4 maanden...alles loslaten |
|
|
| 25-07-2018 |
 25/7 24,5km. Totaal 578,9 km |
|
Deze ochtend goed op tijd vertrokken om de hitte voor te zijn. Dat lukt een uur, maar dan haalt ze je altijd terug in. Ik liet de GPS de beste en kortste weg uitkiezen naar Bourbon-Lancy. De eerste 7 km asfalt, maar ok nog. Begin van de dag en de temperatuur lukte nog. Vervolgens werd ik op een privé weg gestuurd waar ik de boerin achter mij kreeg die zei dat daar koeien stonden en dat het te gevaarlijk was. Terug op de weg. Na 12 km werd ik terug naar een boerderij gestuurd. 3 blaffende honden achter me aan. Ik bleef stokstijf staan tot de boerin kwam kijken en me geruststelde. Eveneens vertelde ze me dat de weg die de GPS aangaf niet meer bestond. Dat was vroeger een pad, maar nu niet meer. Dat had als gevolg dat echt alles, heel de dag lang over de grote weg ging, D42en D60. Ondanks het feit dat vooral de D42 toch vrij rustig lopen was vanwege het weinige verkeer, was dit niet aangenaam. Toch voelde ik me blijkbaar wel beter, want ik trok zelfs terug een paar foto's. Veel mooie witte koeien in een heuvelachtig landschap met rosse weiden. Het was duidelijk dat de Morvan gedaan was met al zijn schakeringen groen. Op zon lange stukken asfalt onder een gloeiend hete zon in een zinderende hitte gaat een mens wel wat denken, in de mate dat mijn hersenen nog niet gesmolten of geroosterd waren. Het was geen leuk denken omdat ik al zo lang had vast gehouden aan deze route en die al zo lang gepland had. Ik besefte dat wanneer ik de gr niet meer zou volgen, vanwege de moeilijke stukken, de cols, de hoogteverschillen en het verloren lopen, ik ook afstand deed van een stukje ongerepte schoonheid waar ik voor gekozen had. Die keuze was weliswaar destijds gemaakt zonder blauwe sleutelbenen en zonder 33 graden. De keerzijde, zo besefte ik vandaag, waren 11 dagen met zeer lange hete stukken asfalt met hier en daar een andere weg. Hoe lang moet je vasthouden aan een eerste gedacht, of eerder aan een idee van niet-slagen, of moedig moeten zijn. Vermits ik na eergisteren reeds beslist had om het anders aan te pakken zat er op het eerste zicht niet veel anders op dan verder stappen, verstand op nul en de dagen aftellen tot ik in le puy en velay aan het startpunt van de route zou komen. Hoe heter het werd, met dank aan de zon, hoe meer ik besefte dat dit het niet was en op 2 km voor Bourbon op een drukke weg heb ik de knoop doorgehakt. Ik ging gelijk naar het office de tourisme en hoorde dat ik eerst naar een busje moest bellen voor Moulin. In Moulin een trein en dan een bus moest nemen en dan nog te voet. Whatever, het maakte niet meer uit. Ik, bellen busje, Moulin...en van daaruit zou ik wel verder zien. Of ze misschien ook een tandarts hadden in Bourbon, voor mijn kapotte tand vooraan, was het 2 de vraagje. Ik kreeg een nummer waar ik kon proberen, maar het was praktisch uitgesloten omdat er een lange wachtlijst was. Even pintje drinken op terras en toch maar even proberen. Of ik over een half uurtje al kon komen want er had net iemand afgebeld. Tanden poetsen in toilet van café en spurt te voet met rugzak naar de tandarts waar ik helemaal bezweet aankwam. Ik verontschuldigde mij in 100.talen, maar had wel propere tanden. Blijkbaar was het maken van de voorhand niet evident en ze twijfelde of dit 2 maanden zou houden, maar dat zie ik verder wel. Ik had ineens het gevoel dat alles terug klopte. Terug energie, veel praatjes en een gaaf gebit. Of dit de juiste beslissing was, ik weet het niet, maar het voelt wel goed. s Avonds lekker ontspannen pizza gaan eten en ik ontmoette een Nederlandse seminarist van 71 waar ik een hele avond mee praatte over geloof. Wat een verrijkende verrassende avond en tegelijkertijd verdriet over gemiste kansen. Waar liep ik het meeste tegenaan? De hitte, zeker wel,de eenzaamheid, de weg, de rugzak.....Heb ik wel genoeg geprobeerd? Heb ik er voldoende uitgehaald? Heb ik te snel opgegeven? Ik kom hier zeker terug, want het is een fantastische streek, maar niet meer alleen. Met mijn gave voortanden kan ik terug lachen naar de mensen, maar dat ligt misschien niet alleen aan de tanden.
|
|
|
|
|
Reacties op bericht (0)
|
