Met luiken die niet open gingen, slapen in een bloedhete kamer zonder zuurstof, ik heb al betere nachten gehad. Toch maar ontbijt genomen en mezelf verplicht om zoveel mogelijk te eten, want ik denk dat ik daar meer rekening mee moet houden voor wat mijn energie betreft. Fysiek was alles terug ok, maar ik zag er toch tegenop vandaag. Dipje. Aan tafel nog een leuk babbeltje met een andere pelgrim en 2 fietsers en dan om 7.20 terug en route. Waar ik gisteren dacht dat het licht ging zijn, maar zwaar uitdraaide, zag ik vandaag enorm op tegen de zwaarte, maar viel dat ineens goed mee. Tegen 11.00 had ik al 15 km achter de kiezen en al 500 m geklommen. Ik was ook helemaal alleen’, en dat voelde super. Lekker mijn eigen tempo gaan zonder te praten of te luisteren, en alleen maar concentreren op de weg, de landschappen en bedenken op welke manieren ik toch meer zou kunnen eten. Op een gegeven moment passeerde ik een Frans koppel dat ik gisteren ook al gezien had. Zij vonden het vandaag juist veel zwaarder en heter, en bij mij was dat precies omgekeerd. Het zit toch allemaal gewoon in het kopje he. Ik heb lang gedacht waarom het vandaag ineens zoveel beter ging en ook wel wat antwoorden bedacht , zoals het feit van de verwachting, maar soms is het ook gewoon zo, zonder reden. Voila, de ene dag is de andere niet en dat is best ok. Ik kwam al om 11.15 aan in Golinhac. Daar was een kruidenier die tot 12.00 open was en ik ineens mijn inkopen voor ‘s middags kon doen. Een stuk bruin brood, een geitenkaasje, een tomaat, een nectarine en een potje volle yoghurt. Ik besloot een plekje in de schaduw te zoeken met een beetje wind en al direct alles op te eten voor het te warm werd. Daarna een lange pauze tot 12.30. Deze manier werkte blijkbaar beter voor mij, want hitte en eten gaan niet samen. Net toen ik wilde vertrekken kwam Anouck aan bij mij picknickplek. Ook zij was vandaag in topvorm en ging ook verder stappen. We waren het er over eens dat alleen stappen echt deugd kan doen. Misschien is dat omdat we beiden in een lang traject zitten en niet altijd behoefte hebben aan gezelschap. ‘s Namiddags was het terug bloedheet, maar ipv daar tegen mezelf over te zeuren stapte ik wat trager en liet de hitte toe. Na 550 m dalen en klimmen en 23 km stappen kwam ik reeds om 15.00 aan en was absoluut nog niet moe. Ik had er gerust nog 5 km kunnen bijdoen. Misschien had ik dat gewoon moeten doen, want de gite communale trok op niets. Kamers ok, maar vieze keuken, heel basic sanitair en vermits het blijkbaar zondag was, was ik even kwijt, geen winkel open, maar ook het plaatselijke restaurant gesloten. Dat werd dan mousseline met sardines in de vieze keuken. In de gite logeerde nog een tof gezin Fransen en een heel stuurse familie Duitse Oostenrijkers. Soit, vroeg vertrekken morgen, dan kon ik in het volgende dorp wel een bakker vinden en op tijd gaan slapen, want hier viel toch niks te beleven. ‘’’’Het is veel eenvoudiger om niets te verwachten. ‘’’’’’
Met 6 in een kleine kamer, weliswaar met ventilator, maar wat heb ik goed geslapen. De beste nacht van heel de camino. Zal ook wel moe geweest zijn zeker. Om 6.45 al en route, alleen dit keer. Een banaan als ontbijt, want echt ontbijten zou ik wel in Espalion doen. Het was direct 2 uur heel pittig klimmen en dalen. Je moet telkens uit het dorp geraken, en de dorpen liggen in de georges du Lot. Dan is er maar 1 weg en dat is steil naar boven en dan weer naar beneden voor het volgende dorp. Wel prachtig, maar heel vermoeiend. Om 9.00 kwam ik in Espalion aan. Daar was net het wereldkampioenschap jeu de boules bezig Tussen al die drukte kwam ik Bertrand terug tegen, een jonge kerel van 30 met een te zware rugzak, zelf te veel overgewicht en een verstokte roker. We hadden elkaar al een paar keer gekruist. Hij kon niet meer stappen, alles deed zeer, hij kon gewoon niet meer bewegen. We zijn dan samen gaan ontbijten en daar kwam hij wat tot rust. Waar hij eerst zei terug naar huis te keren om toch wat meer te trainen, besliste hij na het ontbijt om door te zetten, ook omdat ik in mijn gids had gezien dat het een groen parcours was en we reeds een zwaar stuk achter de rug hadden. Enfin,toch eerst inkopen om deze middag te eten, druiven en yes eindelijk drinkyoghurt. Bernard bleef nog even rusten en bij het vertrek kwam ik la suisse, Annouck, en Sylvia, tegen, die 2 nachten geleden en vorige nacht, mee op mijn kamer had geslapen. We liepen samen verder in een verzengende hitte. Mooi landschap, afwisselend de georges du Lot, een top en dan terug dalen. Maar wat een klim moesten we ineens doen. Ik ben zelfs 2 keer moeten stoppen, wat me nooit meer gebeurt en al wat ik dronk kwam letterlijk direct uit al mijn poriën.Ik, die altijd maar met mate zweet, was doorweekt. Mijn hemdje kon je uitwringen en water liep letterlijk van mijn gezicht, maar ook van mijn armen en benen. Dat had ik nog nooit meegemaakt. 4 liter water moest eraan geloven en buiten de druiven had ik ook geen honger meer. Ocharme Bertand, we dachten dat hij dit niet ging halen. Maar ook voor mij was,dit fysiek erg zwaar, zeker met de hitte als extra factor. Daarenboven had ik sinds gisteren een knagende pijn in mijn rechtervoet, meer bepaald aan mijn enkel en dat werd er niet beter op. Sommige stukken moest ik echt manken. Ik was echt kapot. Vanuit ervaring wist ik dat het nu extra uitkijken was, want als je moe bent misstap je gemakkelijk. Wat was ik blij toen ik om 15.00 aankwam in de chambres dhotes. Douche, wasje doen en kamer voor mij alleen. De luiken waren dicht en konden niet open, dus wel vreselijk heet. We waren om 17.00 afgesproken om het stadje te gaan bezichtigen, maar ik was bonk in slaap gevallen tussen al mijn spullen en moest me om 5 voor 5 ineens haasten voor mijn afspraak. Sylvia had een plan van het super mooie Middeleeuwse stadje met hele mooie kerk en leuke huisjes. Ik volgde maar, want had niet veel fut. Ineens zat daar op de stoep, Bertrand. Ook hij had het gehaald. Top!!! s Avonds forel in een leuk restaurantje waar Anouck verscheen. Ook zij was in slaap gevallen. Beiden waren we moe. Ik was al blij dat ik niet alleen was, want Anouck was ook op 1 juli vertrokken, vanuit Zwitserland. Het was een gezellige avond, maar zelf bleef ik wat op de achtergrond want ik voelde me fysiek kapot.ik bleef ook maar zweten en water drinken en ging goed op tijd terug naar mijn slaapplek. Ik hoop dat de vermoeidheid er morgen wat uit is, want het wordt een langer parcours. Je kan zo blij zijn wanneer je merkt dat een andere pelgrim het haalt.
3/8. Saint-Chely-d'Aubrac - Saint - Come - d'Olt. 17 km totaal 735,22km
Wat een slechte nacht, niks geslapen, niet moeilijk. De bovenste torenkamer was bloedheet. Daarenboven hadden we nog een kleine affaire. Na een half uur hoorde ik ineens een gil, Valerie. ‘un chauve souris’ en ze dook onder de lakens. De dames vertelden dat de hospita hen gezegd had dat er een vleermuis in de kamer zat, maar niet aan ons. Alle twee onder de lakens en we proestten het uit. Ik deed natuurlijk geen oog meer dicht. Om 7.00 waren we al en route om zoveel mogelijk km te doen voor de grote hitte. Heel gezellige laatste stapdag met Valerie en Isabelle. Wat was het weeral prachtig, tussen bergflanken, op kleine paadjes, onder bomen of struiken, dus de hitte toch wat op afstand. Na 5 uurtjes kwamen we een overdekte plaats tegen waar locals koffie, thee en fruitsap gezet hadden. Je mocht nemen waar je behoefte aan had en in ruil een euro in een potje steken. Formidabel toch. Na het middagmaal was er een stuk daling, maar in volle zon. Daar voelde je de hitte uit de grond komen. Niet te doen, maar we deden het toch en bovendien ondertussen nog zingend…. Champs Elysees...teudeitereuteu. Wat een wondermooie plek is Saint -Come -d’Olt. Zo’n mooi stadje. De toren van de kerk was gedraaid. Als je dat wist was het nog mooier. Daar werd het tevens vakantie voor de pelgrims. Onder een temperatuur van 35 graden gingen Isabelle, Valerie, Annouck en ikzelf zwemmen in de Lot. Hoe zalig was dat. Toen werd het tijd om afscheid te nemen van Valerie. Ook dit is een deel van de chemin. Voor Valerie die vroeg een beetje in t'Frans te schrijven op mijn blog. Mes excuses, mais je n'ai pas d’accents sur mon portable....eh, voila Valerie. Comme c’etait bien notre rencontre. On a passé 6 jours ensemble comme on était des copines pour des annees. On s’est bien riigole et parle. Et aussi: plus de saucisses, chauve souris, la sorciere, ‘’’se’’’coucher, 10000 paS, la canopue, eflanque ou mince ou maigre, au Champs Elysees, le melon, 25 sommets, allez ma vache, Speedy, + 30 km, encore 100 m, plus loin, des pieds blancs…….. Bisous.. En dan was het gedaan, voorbij mooie ontmoeting en Valerie terug naar haar gewone leven. We bleven nog even nakaarten aan het water en vertrokken vervolgens naar onze gite. Deze bevond zich in een oude toren met super lieve mensen die zelf ook al naar Compostella geweest waren. We sliepen met 6 in een kleine kamer met 3 stapelbedden. Er stond wel een luchtblazer en het raam stond ook helemaal open met zicht op de gedraaide kerktoren. Samen met Anouk, la suisse, en Isabelle een sla gaan eten. Wat een super gezellige avond. 3 vrouwen en de dingen des levens. Zalig. Maar ook van Isabel afscheid genomen...et Alors Isabel…
Il Est quel Jour? …….. “”””Afscheid nemen hoort erbij en maakt plaats voor nieuwe dingen ‘’’’’’’
2/8. Nasbinals - Saint-Chely-d'Aubrac. 17.2km. Totaal 718.3 km
Na een slechte, veel te warme nacht opgestaan om 6.30 . De afstand was klein, maar de hitte groot, vandaar. Dacht ik toch niet dat ik een bedwants zag zeker. Ik ben daar echt als de dood voor. Volgens de hospita hebben alle gites daar last van, maar is iedereen daar heel hard mee bezig. Yakkie. Ik kijk altijd,alles heel goed na, maar je weet maar nooit. Ik ben daar echt panisch Voor. We startten een weeral wondermooi parcours om 7.30. ,Echt niet te beschrijven. De gr liep tussen eindeloze velden in de bergen, want we zitten toch op 1300 meter, met de prachtige koeien van Aubrac die we in de velden moesten passeren. Ik waande me net op de Zwitserse alpenweiden. Zo zag het er ook uit. Na een leuke klim een nog leukere keilange afdeling van. 500 m hoogteverschil. Deze middag legden we weer al ons eten samen en bestond de maaltijd uit worst, meloen, nectarine, gekonfijte gember en dadels. Het was Valeries dagje niet na een slechte nacht, vandaar dat we halt hielden aan een kleine ruisseau waar ze een powernapje kon nemen en ik mijn voeten in het koude water kon laten genieten. Wat waren ze dankbaar. Ondertussen waren we la suisse en rosé' al een paar,keer gepasseerd en zij kon me nog een adres bezorgen waar er eventueel plaats was voor de volgende avond. Het vinden van een slaapplaats is niet altijd zo evident. Ik wist ook niet meer de hoeveelste het was, of welke dag. Na 4 weken lijkt het wel of de ingebouwde kalender in mijn hoofd verdwenen was. Er is geen timing, geen afspraken,geen dingen te doen. Alleen de zoektocht naar slapen en eten is van tel, voor wat de planning betreft tenminste. Vanavond was het een gite in een hele oude, en vooral hoge toren. In de hoogste torenkamer was een mooi gerenoveerde slaapplaats gemaakt voor 6 personen. We sliepen daar met 5 vrouwen. Even iets gaan drinken met Valerie, Isabelle en la suisse en rose' alias Annouck. Vanwege de hitte hebben we een klein beekje opgezocht waar we middenin konden zitten op stenen met de voeten in het water. Mijn spierwitte voeten werkten dan wel op de lachspieren. Heel gezellig keuveluurtje tussen 4 madammen. Maar wat een rare avond. Echt een zotte hospita.Gewoon niet normaal. Valerie had gevraagd om het ontbijt te skippen, moesten er zelfs niks voor terug krijgen, omdat 7.30 te laat was en we al om 7.00 wilden vertrekken. Dat ging dus niet. Euh, deuh, ...Dat gingen we wel zo doen. Tijdens het avondmaal at Valerie als entree maar een half stuk quiche op, waarop de hospita heel vies gezind was, want nu moest dat weggegooid worden. Op vraag of Valerie dat dan kon meenemen, was het resoluut, nee de vuilbak in. Enfin, buiten de 3 lieve dames van onze kamer was het een avond in mineur. Bij het betalen werd het ontbijt niet aangerekend, en zei ze ineens heel nijdig dat Valerie niet tevreden was, waarop ze antwoordde dat de kamer en het eten prima waren, maat lacceuil un peu froid. En toen flipte ze. Echt roepen en tieren. Pff, niet gezien. Ik vroeg uiteindelijk mijn stempel nog en toen zei ze dat ik minder slechte vriendinnen moest kiezen. Ik antwoordde natuurlijk niks en toen we buiten waren voor een toertje met Isabel smeet ze een glas water door het raam, dat natuurlijk op mij terecht kwam. Pfff. We waren wel terug voor 22.00 want vertrouwden het zaakje niet. Enfin, bij het binnenkomen had ze zich wel herpakt en was vriendelijk. Geen leuke ervaring. Buiten dit feit was het een zalige dag van mooie dingen, leuke ontmoetingen, prachtige landschappen. Wanneer de kalender uit het hoofd is verdwenen komt er plek vrij voor nieuwe dingen.
1/8 Aumont-Aubrac. - Nasbinals. 25,9 km. Totaal 701,1 km
Goed geslapen, 6.30 op, 7.30 en route. Valerie stond me al op te wachten. We gingen er op een goed tempo vandoor want de temperatuur was ok en er zat zuurstof in de lucht. Na 10 km besliste Valerie haar gite af te bellen en een grotere afstand af te leggen naar Nasbinals. Natuurlijk vond ik dat super. Geweldig leuk om samen met haar te,stappen. Ik krijg privé les Frans, maar ook super veel info over het land, het eten, het landschap en voorts lachen we heel wat af en hebben we een dolle pret samen. Ook overmorgen stappen we nog samen en dan keert Valerie terug naar haar familie. Het parcours was adembenemend. We liepen wel 2 uur over de causes, een kalkachtig ruw landschap, op een plateau, praktisch zonder begroeiing, met hier en daar een naaldboom en grazende koeien. Het was prachtig, magisch, de oneindigheid. Wat een stilte, schoonheid in de puurste vorm en niet te beschrijven. l’eternite totale. Wat een gelukzalig gevoel en zuivere dankbaarheid om dit te mogen ervaren….. In Nasbinals sliepen we in een basic gite met dortoir en 15 bedden. Al goed dat we maar met 7 waren. Na douchen, wasje, even rug laten rusten want die speelde me vandaag wel parten, even naar het dorp om iets te drinken en te eten. Zo bevonden we ons al snel terug aan tafel met Amélie, Katrien, Isabel en een paar andere pelgrims. Ik moest me wel verplichten om te eten, want dat laat wat te wensen over. Deze ochtend 1 stukje stokbrood met veel moeite, deze middag een halve meloen en een banaan...en dat was het. Wel 4 liter water. Deze avond omelet met kaas om toch wat te eten, en in gezelschap met de koelte van de avond smaakte het wel ok. Katrien en Amélie blijven morgen een dag hier. Jammer, het zijn super toffe en zotte madammen, maar misschien gaan ze een paar etappes sneller zodat we elkaar terug kunnen ontmoeten. Morgen vertrek ik met Isabel en Valerie om 7.30. Wat een fantastische dag en gezellige avond en wat ben ik blij al deze toffe mensen te ontmoeten, Speedy, Katrien, Isabel en natuurlijk Valerie. ‘’’’ Il est quel jour?.... Il est aujourd’hui….C’est mon jour prefere…..quote Isabel. ‘’’’’
31/7. Les Faux - Aumont -Aubrac. 24,4 km Totaal 675,17 km
Toch nog ok geslapen, lekker koel ‘ s nachts. Weer op om 6.30 en dan te weten dat niemand dat verplicht hé. Ik vertrok om 8.00 om Valerie tegen te komen en merkte na 500m dat ik de verkeerde stokken bij had. Terug rennen, maar ze waren er niet meer. Ik veronderstelde dat Speedy of Kristien ze zouden bij hebben en vermits we op dezelfde plaats zouden belanden kwam dat wel goed. Ik had nog steeds geen slaapplek. Ik kon dat al wat langer uitstellen, maar vanwege het hoogseizoen gaf me dat toch wat stress. Zeer leuke gevarieerde wandeldag. Met 24,5 km en weer heel wat hoogteverschillen tussen pijnbomen, valleien, dorpjes, was het weer prachtig. De hitte begon wel terug parten te spelen. ‘s Middags aten Valerie en ik mijn overschotjes, nl sardines, 4 cm worst, 2 baby belletjes, een pakje toastjes en een banaan. Heerlijk toch. Maar wat een hitte tijdens de namiddagklim. Ik voelde dat ik deze warmte al wel wat gewoon was, maar voor Valerie was het vreselijk afzien. Ondertussen kwamen we het gezin met de ezel terug tegen gekomen. Wat een lieve ouders en kinderen. 3 jongens van 6,8 en, 9 jaar die elke dag tussen 15 en 18 km STAPPEN, met de ezel die alles draagt. De kinderen waren fantastisch lief en gingen ervoor en wat een geweldige ouders. ‘s Avonds sliepen ze in een wei waar ze ‘ s morgens ofwel omringd werden door schapen, ofwel door koeien. Wat een heerlijk gezin. Om de moed erin te houden bij Valerie zette ik de laatste hete, vreselijk hete km ineens op YouTube… C’est une belle histoire.. op
..en zongen we dat met volle borst mee. Valerie was kapot en ging ineens naar haar hotel. Ze wilde ‘s avonds nog wel komen. maar haar voeten wilden niet meer mee. Dan toch maar even bellen naar een gite, en yes er was plaats. Per toeval deelde ik terug een kamer met Speedy, alias Aurelie, en Kristien. We hadden geen van allen half pension genomen. Iedereen wilde altijd met alle goede bedoelingen de pelgrims veel energierijk voedsel geven, maar na drie dagen linzen, boeuf Bourgignon. Tartiflette, sauciissen, patate, kaas, dessert, had ik zoveel behoefte aan fruit, fruit, fruit en groenten, groenten, groenten. Ik werd gewoon ook moe van het zware eten. Eerst aperitief op terras met Speedy en Katrien, en dan een gewone salade. We kunnen het goed vinden samen. Het was een super gezellige avond met z’n 3.
Morgen spijtig genoeg afscheid nemen van mijn maatje Valerie en dan stap ik weer verder. ‘’’’Vertrouwen dat alles wel goed komt. ‘’’
30/7. Saugues - Les Faux. 27,6 km. Totaal 650,69 km
Weer een super dag. Om 8.00 afgesproken met Valerie aan de apotheek en bij een heerlijke temperatuur beginnen stappen. Het ging heel de tijd naar boven en naar beneden, 27 km en 525 m stijgen, 410 dalen en niks plat. Gewoon zalig. Er zat weer veel zuurstof in de lucht ondanks de opkomende hitte. Dit kwam waarschijnlijk omdat ik al een paar dagen boven de 1000 m zat. Wederom was het landschap prachtig, minder spectaculair dan gisteren, maar zo mooi tussen bergen, heuvels , bossen, velden. Het ene zicht volgde na het andere. Adembenemend. Wat een mooi stuk van de camino. Een broodje delen met 2 en een kopje koffie onderweg maakten het alleen maar leuker. Valerie sliep in La Sauvage op 20 km. Zelf ging ik nog 7 km verder naar mijn gite. Omdat het tempo met Valerie heel wat trager was, kon in super genieten van op mijn eentje even stevig door te trekken. Lekker in het zweet en blijven gaan. Fantastisch gevoel. In de gite zaten terug de 2 jonge dames van gisteren en nog 2 andere meisjes. We sliepen in een dortoir van 15. Na het douchen en mijn dagelijkse was, en yes er was zelfs echt wasproduct, met zn 5 een pintje drinken en daarna super lekker gegeten en gedronken. 5 kwetterende vrouwen die elkaar voorheen niet kenden. Zalig toch. Het magische van de camino. Met zuurstof in de lucht kan je op een gegeven moment alles aan.
29/9. Saint-Privat -d'Allier. - Saugues. 19,8 km. Totaal 623,08 km
Wat een dag. Super, gewoon perfect. Na een heerlijke nacht van 12 graden!!!!!op om 7.00, en lekker ontbijt. Valerie had gevraagd om vandaag samen te stappen. Gezellig. Het landschap lag stil in de dichte mist en ondertussen konden we een mooie klim doen. Na een uurtje boven, en daar trok de mist op. Wauw, Massief Centrale kwam boven de nevel loeren en dat gaf een enorm gelukzalig gevoel. Zo mooi!!!! Even stevig dalen, in een dorpje een banaan, koffiekoek, nectarine en hardgekookt ei kopen en dan echt klimmen, klimmen, klimmen. Geweldig, op kleine bospaadjes, tussen de bomen, met constant geweldige zichten. En er zat zoooooveel zuurstof in de lucht. Ik voelde dat in heel mijn lijf. Alles was top in vorm. Het tempo lag erg traag, want het was de tweede dag van Valerie en ze was echt kapot. Ik kon ondertussen genieten van het landschap en ging dan ook nergens in het rood. Onderweg kwamen we regelmatig dezelfde pelgrims tegen, waardoor de contacten leuk verliepen. Er waren er zelfs die op mijn aanraden ook sardines aan het eten waren. Na 19,5 km op een moeilijk parcours met heel wat hoogtemeters, maar traag tempo, dus perfect binnen de comfortzone kwamen we aan in Saugues. Valerie sliep in een gite communale, en was kapot, en ik bij mensen met een chambres d’hotes, samen met 2 andere pelgrims met wie ik de kamer deelde. De mensen waren echt super super vriendelijk en gastvrij en Valerie kon zelfs komen eten. Na een douche en uitladen even samen iets gaan drinken en dan terug naar de chambres d’hotes voor het avondmaal. Dat was echt de max. We waren daar met 9 aan tafel. 4 pelgrims, de gastheer en gastvrouw, hun 17 jariige dochter wiens verjaardag het was en 2 familieleden. Sebastien had super lekker gekookt en we hebben samen zoveel gelachen en gepraat. Tevens was ik blijkbaar hun eerste pelgrim die bij hen logeerde die zo’n afstand deed en al had gedaan.Het was meer dan hemels en ik had een echt thuisgevoel. Daarenboven kon ik slapen onder echte lakens en me afdrogen met een echte handdoek. Dit was de topdag en topavond bij uitstek. Ik had precies een heel doosje gelukspillen ingenomen. Zo’n dagen, zo’n ontmoetingen, dat Is het. ‘’’ Soms kunnen woorden niet beschrijven hoe goed iets was‘’’
