15/9. Llanes - Ribadesella. 30,6 km. Totaal 1817,6 km
Asturië is mooi, mooier, mooist. Ik val in herhaling, maar het blijven parelwitte stranden met een azuurblauwe zee, rotsen, branding, kleine verscholen plekjes terug hun vrijheid vindend nadat de toeristen terug vertrokken zijn en waar de zee vrij spel heeft. Maar ook het binnenland is hier in Asturië zeker de moeite te noemen. De stadjes zijn kleiner en de huizen hebben allemaal een verschillende kleur. Roze of rode muren met groene luiken en gele ramen vallen niet direct onder mijn smaak, maar het past wel in het plaatje. Blij dat ik deze dagen in Asturië mag meemaken, want het stuk tussen Bilbao en Santillanna del Mar kon me niet echt meer bekoren. Wanneer het landschap zo schitterend is, valt de afstand ook beter mee. 30 km lijkt dan veel minder ver. Het tempo lag hoog, weeral. Meestal liep ik gezellig te keuvelen met Simon achteraan terwijl Pa en Jefke als een sneltrein vooruit schoten. Na 20 km en een lekker zoet appelsapje voor het suikergehalte ging ik er echter in sneltempo samen met Pa,en Jefke vandoor. Het tempo lag nu gedurende 2,5 km op 6.1km/u. Ik probeerde in cadans te blijven en dacht dat ik zo verder kon blijven marcheren naar boven en beneden. Simon zag het van ver gebeuren en vroeg zich af wanneer ik ging afhaken. Ineens voelde ik dat het niet meer lukte en moest ik ze laten gaan. Tikke toch. Wauw, plots een groot suikertekort. Rugzak op de grond en direct toastje met chocolade tot Simon er terug aankwam en we de laatste kilometers samen konden stappen. Hij had in Ribadesella gezorgd voor een kamer bij privé mensen omdat er niks anders was. We deelden een kamer met z'n 4 met bedden met lakens en echte handdoeken om ons af te drogen. Zalig. Iets gaan drinken in het stadje en dan gaan eten met de Nederlanders en de Canadees Achille. Gezellige avond...maar ik heb het mogen horen dat ik niet kon volgen hé Jefffff . Het mooie kan je nog veel meer appreciëren wanneer het niet altijd zo mooi is
14/9. Colombres - Llanes. 25,3 km. Totaal 1786,9 km
In het donker vertrokken, alleen. Colombres uit, dat duurt toch altijd even voor je een stad kunt verlaten. Al gauw kwam ik de Rus Ilia tegen en we,stapten een mooi stuk samen. Hoe prachtig was dat. Kleine paadjes naast de oceaan, naar boven en beneden, kleine baaien met azuurblauw water onder een prachtige septemberzon. Onverwachte rotsstranden met een hevige golfslag en steeds met de pico's zuiver in zicht langs de linkerkant. Op een gegeven moment kwamen we aan een plek waar de zee onder een deel van het land ging en bij stormtij via een gat water naar boven kon stuwen als een fontein. Nu hoorde je alleen een ongelofelijk diep en zelfs een beetje angstaanjagend gebulder. Een heel speciaal fenomeen. Voorts werden we bijna achtervolgd door een stier omdat die dacht dat we met zijn koeien aan de haal gingen. Zij liepen namelijk voor ons en we konden ze niet passeren. Tijdens een brake kwamen Jefke, Pa, Simon en Jordi aan. Ilia vertrok en ik deed de tweede helft samen met de mannen. Er werd weer heel wat afgelachen met de energieke Jordi, onze Spanjaard die ons morgen vroeg zou verlaten. In Llanes wist hij een goed adres voor een Pelgrimsmenu en besloten we te gaan eten om 15.30,eigenlijk als middag-en avondmaal. Het was de eerste super lekkere maaltijd in Spanje. Voorts zaten alle pelgrims samen in de tuin van de auberge en was de sfeer top. s Avonds iets gaan drinken met de mannen, Jordi en zijn vrienden. Als afscheid kreeg hij van Pa en Jefke een zilverkleurige schelp. Hij wist niet waar hij het had. Er werd terug veel gegeten, gedronken en gelachen en pas om 23.00 naar bed. Zalige avond, leuk afscheid van Jordi en morgen terug lange stapdag. Het doet deugd om schonemensen te ontmoeten.
13/9. Comillar - Colombres. 29 km. Totaal 1761.6 km
Wanneer de eerste mensen in een kleine kamer opstaan om 6.00, tja dan is iedereen wakker. Om 7.00 op weg in het donker. Altijd uitkijkend voor de gele pijlen. Cantabrie was nu afgelopen en we kwamen terecht in Asturië. Het landschap was direct ook een stuk mooier. Zeer knappe stukken langs de kust, maar ook het binnenland kon ik best pruimen. Er waren terug meer hoogteverschillen wat de zichten ten goede kwam. Veel groen, veel bomen en struiken, weilanden en de pico's d'europe op de achtergrond. Heel mooi. Samen met Ilias, een 23 jarige Rus, en Julie lag het tempo ondanks de 500 m hoogte nog steeds hoog en met een gemiddelde snelheid van 5,3 km/u kwamen we vrij snel aan in Colombres. Een zeer grote ongezellige herberg met zeer veel bedden en veel te heet water. Weeral goed dat we hier als eersten arriveerden, zo hadden we de douches alleen voor ons 3. Nieuwsgierig dat ik ben vroeg ik tijdens het stappen de oren van het lijf van Ilias. Hoe, waarom, waar etc mensen in Rusland leven, op vakantie gaan, etc etc. Dat moet wel gezegd van de Norte. Het gezelschap is veel internationaler en dat maakt de uitwisseling enorm boeiend. Deze avond iets gaan drinken met Julie en de Canadese Aaron, een hele vriendelijke jongeman. We konden overal pas eten krijgen vanaf 20.00. Dat was toch wel te laat voor mij dus besloot om 20.15 te gaan slapen met een portie zoute nootjes. Ik had gedurende heel de dag echt al wel veel gegeten en was veel te moe om te wachten tot 20.45 of zo. Even afwegen en op dit moment was slapen beter. Hoe internationaler het gezelschap, hoe kleiner en boeiender de wereld.
12/9. Santillanna del mar - Comillar. 23,1 km. Totaal 1732,6 km
Met 2 in een kamer en lakens, kan al eens deugd doen. Ik realiseerde me deze nacht dat ik ondanks de vreselijke stapdag toch nog heel wat geluk had gisteren. Er waren er anderen die 42 km gedaan hadden. Tot 3 x toe werd ik nl aangesproken op een kruispunt door een Spanjaard die me de juiste of precies een andere weg aanwees, waardoor het totaal kwam op 35,5. Soit, voor iedereen is gisteren verleden tijd want dat dit een vreselijke dag was, daar was iedereen het over eens. Vandaag was het een heel stuk mooier. Eindelijk kleine Spaanse dorpjes met pittoreske gebouwen en mooie kerken. Het was wel heel de tijd op asfalt, met heel wat stijgen en dalen,maar het was landelijk met boerderijen en hier en daar de zee. De meeste pelgrims waren gisteren wel bezorgd want in Comillas waren er maar 20 bedden in de auberge pelegrinos en anders was het een duurder hotel of 15 km extra. Iedereen vertrok dan ook heel vroeg. Zelf had ik er geen stress voor. Ik vind altijd wel iets en met getrainde benen, zowel die van Julie als die van mij, lag ons tempo toch hoger. We startten dan ook pas om 7.30 en de eersten waren al weg om 6.45. Het tempo lag hoog en we passeerden vrijwel iedereen en kwamen als 8ste en 9de aan. Er werd een wachtrij gemaakt met de rugzakken en dan was het wachten tot 14.00 voor de check-in. Comillas is een erg mooi stadje. Na de incheck even boodschappen, rond stappen, iets drinken met de mannen en dan geloof het of niet .de toeristentrein. 2,50 euro om 20 minuten te zitten en toch de stad te zien. We zaten tussen de oude van dagen, maar het was het waard om even niet te bewegen. Eenmaal uit de trein beseften we pas hoe moe we waren. Zolang ik stap en in de routine blijf neemt de fysiek over en blijf je gewoon gaan. De benen zijn ondertussen sterk genoeg en voldoende getraind. Normaal kom je aan, douchen, wasje, even rusten, iets drinken, eten, slapen en weer vroeg op. Wanneer je echter een hele namiddag hebt om een stadje te verkennen voel je pas hoe moe je bent. Het lijkt of heel je lichaam dan zegt, stop het is genoeg geweest en dan kun je geen ene voet meer verzetten en wordt alles heel stijf. Ik ben benieuwd wat dat gaat geven wanneer ik naar huis kom in oktober. s Avonds met iedereen samen gaan eten, het was de laatste avond van Laura. Een veel te toeristische plaats en dus het eten niet denderend. Maar soit. Op tijd op bed, want morgen weer vroeg op. Het lichaam onthoudt.
11/9 Santander - Santillanna del Mar. 35,5 km Totaal 1709,5 km
Alleen vertrekken wanneer het nog donker is blijft spannend. Daarom om 6.45 eerst even een koffie en een croissant in een café. Croissant was wel van gisteren denk ik. Vervolgens duurde het 6 km voor ik eindelijk de stad uit was en in totaal 17,5 km voor het stedelijk gebied een beetje voorbij leek te zijn. Saai, plat, druk, verkeer, alleen, gewoon kilometers trekken. Op een gegeven moment moest ik wel 100 m langs een spoorwegbrug. Verboden weliswaar, maar de gangbare weg voor alle pelgrims. De treinen passeren elke 20 minuten. Dus wachten op een trein en dan langs links naast de spoorweg. Ook al wist ik dat er niks kon gebeuren, was dit niet mijn ding. Dan was het exact 4 km ok, glooiend, landerijen en met de zee in de verte, alsook een eerste glimp van de pico's. Maar toen begon de miserie weer. Kilometers, kilometers op asfalt, langs drukke weken, rond een grote chemische site, het leek wel of ik 2 uur langs de A12 in Antwerpen liep, even mooi en even stil, genieten dus. Pfff. Na 30 km van die drukte eindelijk de weg af en even gaan liggen. Schoenen uit, sokken uit en benen naar boven in de schaduw. En dan, terug een weg, naar boven en beneden dit keer. Wel iets minder verkeer, maar sowieso saaaaaai en warm en onaangenaam. Pff. Absoluut 1 van de slechtste wandeldagen van de camino en dat met zeer warme temperaturen en een meer dan grote afstand. Yakkies. Wel zeer blij om aan te komen in een dit keer iets duurdere maar zeer comfortabele aubergue. Kamers met 2, tuin, zithoek..en voorts een super gezellig toeristisch Spaans stadje met veel eetgelegenheid. Toen ik daar aankwam was het wel een drukte van jewelste. Kei veel volk, vrachtwagens, helikopters. Was daar blijkbaar de tijdrit van de Vuelta aan de gang. Wist ik veel. De vrienden zaten me al op te wachten op een terrasje. Eerst aankomen, douchen, wasje en even op bed liggen, want 35,5km is niet niks. Het was even afwegen om te slapen of om gezellig een terrasje te doen. Keuze was rap gemaakt. Alle belevenissen van de stomme en verschrikkelijke dag kunnen delen met pelgrims die,dezelfde ervaring hadden geeft meer energie dan op bed te liggen. Met heel de troep pizza ipv menu pelerins. Ook gezellig. Een super zware saaie dag toch nog leuk geëindigd. Sommige dagen zijn gewoon niet goed, maar daar ga je heus niet van dood.
Lekker ontbijt en op tijd op stap met de Nederlanders en Jordi. En wat een prachtige kustweg. Kliffen, surfers, spectaculaire brandingen, mooie en weelderige rietsoorten, stranden. Meer dan de moeite om deze weg te nemen. Er gingen stukken over het strand, langs trapjes, en was vooral allemaal heel mooi. Het weer was nog bewolkt, dus zalig. Ondertussen had ik bericht gekregen van Luc en Ria, vrienden uit België dat ze op weg waren naar Portugal en momenteel in Baskenland, en of afspreken een optie was. Dat zag ik zeker wel zitten. Dat betekende dan een kortere etappe naar Santander en daar verder afspreken. Eerst moesten we een overzetboot nemen tussen Somo en Santander. Even pinxos gaan eten met de mannen, albergue zoeken en aan de kathedraal afspreken met Luc en Ria. Leuk weerzien met mensen uit België. Bijkletsen met een paar biertjes en vervolgens een leuke weg langs de kade via een lange dijk. Met zicht op het water, de wind, de zon en bootjes in het water leek het wel een gewone vakantiedag. Rondkuieren in de stad, terrasjes doen en babbelen. Dit was pas echte ontspanning. s Avonds, volgens onze normen toch want het was 18.00, zalig lekkere pinxos gaan eten met dit keer een fles lekkere wijn. Thanks voor de traktatie, de leuke namiddag en avond Luc en Rita. Morgen kan ik er weer tegenaan. Bijkletsen, babbelen, terrasje,.... t leven van een pelgrim hoeft niet altijd zwaar te zijn
